1. Nie dawno
i w tym samym zdaniu:
rozpoczęła się moja praca jako kierowca międzynarodowy
Prócz tego wielokrotne pomijanie znaków diakrytycznych i niemal całkowity brak przecinków.


2. Zaprzyjaźnieni Bułgarzy opowiadali, że ich przodkowie, podczas przedłużającej się niewoli tureckiej, postanowili przechytrzyć ciemiężyciela i właśnie dlatego umówili się, że będą kręcić głową horyzontalnie, chcąc czemuś zaprzeczyć oraz kiwać makówką wertykalnie w znak potwierdzenia.
Najpiękniejsze zdanie w całej pracy. Poprawne, choć w innych miejscach tekstu występują drobne potknięcia i niezręczności. I to zderzenie potocznej "makówki" z poważnie brzmiącymi "wertykalnie" i "horyzontalnie". I jeszcze "ciemiężyciel". Śliczne.
I całkowicie zmarnowane przez brak sensu, znaczenie sprzeczne z zamierzeniem autora i psujące całą opowieść, w której dalej czytamy:
mała, kręcąc głową, potwierdziła
Choć może nie całkiem zmarnowane? Jurorzy docenili...

Czytać ze zrozumieniem tekst napisany, a nie odgadywać zamiary autora i nagradzać za same dobre chęci!

Dawno już nie było takiej podwójnej wtopy...

1. Nie dawno
i w tym samym zdaniu:
rozpoczęła się moja praca jako kierowca międzynarodowy
Prócz tego wielokrotne pomijanie znaków diakrytycznych i niemal całkowity brak przecinków.


2. Zaprzyjaźnieni Bułgarzy opowiadali, że ich przodkowie, podczas przedłużającej się niewoli tureckiej, postanowili przechytrzyć ciemiężyciela i właśnie dlatego umówili się, że będą kręcić...

Dziękuję ślicznie!

Dziękuję ślicznie!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dnito
kasiamatyjaszczyk
gala
nieidentyczna
Blodeuwedd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Dnito
kasiamatyjaszczyk
gala
nieidentyczna
Blodeuwedd

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mój daleki kuzyn wychował się w Brazylii i mimo że można nazwać go obywatelem świata i całkiem nieźle mówi po polsku, mentalność ma bardzo brazylijską - i chyba właśnie jedną z naszych rozmów mogę nazwać pierwszym prawdziwym szokiem kulturowym. Zawsze przyjeżdżał do Polski z mamą w okolicy 1 listopada i nigdy nie mógł pojąć, dlaczego wszystko jest zamknięte, teatry nie funkcjonują, nie ma koncertów i innych atrakcji. Jako dzieciak i nastolatek strasznie się wzbraniał przed chodzeniem na cmentarz, myślałam, że to po prostu fanaberie - wolałby kino albo teatr, a odwiedzanie grobów przodków wydawało mu się śmiertelnie nudne. Prawdy dowiedziałam się po kilku latach - w Brazylii nie mają zwyczaju odwiedzania swoich zmarłych na cmentarzach. Ba! Boją się ich i unikają, jak tylko mogą i właśnie dlatego mój kuzyn tak szczerze nie cierpiał Dnia Wszystkich Świętych. Dla mnie to był prawdziwy szok kulturowy, bo to święto daje mi poczucie przynależności, spokoju, łączy z bliskimi zmarłymi... i naprawdę nie wiem, jak można się bać cmentarzy!

Mój daleki kuzyn wychował się w Brazylii i mimo że można nazwać go obywatelem świata i całkiem nieźle mówi po polsku, mentalność ma bardzo brazylijską - i chyba właśnie jedną z naszych rozmów mogę nazwać pierwszym prawdziwym szokiem kulturowym. Zawsze przyjeżdżał do Polski z mamą w okolicy 1 listopada i nigdy nie mógł pojąć, dlaczego wszystko jest zamknięte, teatry nie...

Moje pierwsze zderzenie kulturowe miało miejsce, kiedy jako ośmiolatka pojechałam z tatą na Ukrainę. Pewnie już teraz jesteście zaskoczeni- przecież to prawie taki sam język, państwo tuż za wschodnią granicą, podobna mentalność, co może nas różnić? Otóż na własnej skórze poczułam owe różnice już pierwszego dnia pobytu! Po pierwsze- jedzenie! Kategorycznie odmawiałam jedzenia tamtejszych potraw, ponieważ były o wiele za tłuste i bolał mnie po nich brzuch przez wiele godzin. Moja mama nie przejęłaby się taką odmową, jednak moja ciocia i gospodyni domu zarazem potraktowała to tak, jakbym wymierzyła jej policzek. Do końca pobytu nie zamieniła ze mną słowa, a swoje potrawy podsuwała mi pod sam nos! Po drugie- mieszkał tam mój wujek (bardzo wiekowy), a jego ciało było powykręcane w każdą możliwą stronę- usilnie dopytywałam się każdego, co mu się stało, jednak nikt nie odpowiadał. W końcu tata szepnął mi na ucho, że to pozostałość po wojnie i nie wolno o to pytać. Cóż, kolejna wtopa- skąd jednak miałam wiedzieć, że nie w każdym kraju czci się bohaterów wojennych? Miałam także możliwość codziennych rozmów z moimi dwoma kuzynkami- jedna miała 10 lat, druga 12. Pytały, co chcę robić w życiu, a ja odpowiadałam, że chcę podróżować, chodzić do szkoły. One natomiast modliły się tylko o znalezienie (szybko!) dobrego i bogatego męża. Był to dla mnie niemały szok, ponieważ nie myślały o nauce, karierze, rozwoju. Cóż, jak widać nawet blisko Polski już można zderzyć się z różnicami kulturowymi…

Moje pierwsze zderzenie kulturowe miało miejsce, kiedy jako ośmiolatka pojechałam z tatą na Ukrainę. Pewnie już teraz jesteście zaskoczeni- przecież to prawie taki sam język, państwo tuż za wschodnią granicą, podobna mentalność, co może nas różnić? Otóż na własnej skórze poczułam owe różnice już pierwszego dnia pobytu! Po pierwsze- jedzenie! Kategorycznie odmawiałam...

Pierwsze zderzenie kulturowe, które jestem w stanie odgrzebać w odmętach pamięci to wspomnienie ze słonecznej Bułgarii. Miałam wtedy osiem, może dziewięć lat i spędzałam swoje pierwsze "zagraniczne wakacje" u znajomych cioci, Bułgarów. Stamtąd właśnie pochodzi moje pierwsze zderzenie kulturowe. Dość błahe, ale jednak.
Zaprzyjaźnieni Bułgarzy opowiadali, że ich przodkowie, podczas przedłużającej się niewoli tureckiej, postanowili przechytrzyć ciemiężyciela i właśnie dlatego umówili się, że będą kręcić głową horyzontalnie, chcąc czemuś zaprzeczyć oraz kiwać makówką wertykalnie w znak potwierdzenia. Przyjęliśmy tę praktykę z aprobatą, a już kilka dni później zobaczyliśmy jej zastosowanie w życiu. Córeczka znajomych wybrała się z nami na plażę. Było dość chłodno jak na tamtejsze lato, dlatego otuliła się ręcznikiem. Moja mama, w trosce o dziecko, zapytała, czy ręcznik jest jej potrzebny (z zamiarem wręczenia jej kolejnego). Dziewczynka potwierdziła, kręcąc (po polsku) głową. Mama natychmiast sięgnęła po ręcznik i zerwała go z dygoczącego od chłodu dziecka. Dopiero po kilku minutach ciocia zorientowała się, że do akcji wkroczyło zderzenie kulturowe, a mała, kręcąc głową, potwierdziła, że jest jej zimno.

PS W tym roku ponownie odwiedziłam Bułgarię i na nowo ją odkryłam. Myślę, że lektura byłaby dobrym uzupełnieniem świeżych jeszcze wspomnień. :)

Pierwsze zderzenie kulturowe, które jestem w stanie odgrzebać w odmętach pamięci to wspomnienie ze słonecznej Bułgarii. Miałam wtedy osiem, może dziewięć lat i spędzałam swoje pierwsze "zagraniczne wakacje" u znajomych cioci, Bułgarów. Stamtąd właśnie pochodzi moje pierwsze zderzenie kulturowe. Dość błahe, ale jednak.
Zaprzyjaźnieni Bułgarzy opowiadali, że ich przodkowie,...

Moje pierwsze zderzenie kulturowe nastąpiło w wieku 18 lat, gdy pojechałam do Niemiec. W mojej świadomości przeważały raczej negatywne stereotypy o naszych zachodnich sąsiadach wyniesione ze szkoły, mediów i z opowieści innych ludzi. Dla mnie Niemcy jawili się jako gburowaci, zimni i nie zdolni do okazywania uczuć ludzie. Poza tym nie lubią Polaków. Gdy tam pojechałam, mile się rozczarowałam. Racja, Niemcom daleko do rozgadanych i energicznych Włochów, lecz spotkałam się z ciepłem, pomocą, uśmiechem i życzliwością. Fakt, nie wszyscy Niemcy lubią Polaków i nie wszyscy Polacy lubią Niemców, jednak ja spotkałam się z pozytywnym nastawieniem. Gdy tylko dowiedzieli się, że jestem Polką, wspominali wielkich Polaków jak Jana Pawła II, Lecha Wałęsę czy Adama Małysza. Lekcję, jaką wyniosłam, z tego wyjazdu, jest taka, że nie ma krajów doskonałych. Każdy popełnia błędy i ma swoje większe lub mniejsze niedoskonałości. Jednak trzeba przekonać się o tym samemu i poznać kraj, do którego się jedzie, a nie kierować się opinią innych ludzi.

Moje pierwsze zderzenie kulturowe nastąpiło w wieku 18 lat, gdy pojechałam do Niemiec. W mojej świadomości przeważały raczej negatywne stereotypy o naszych zachodnich sąsiadach wyniesione ze szkoły, mediów i z opowieści innych ludzi. Dla mnie Niemcy jawili się jako gburowaci, zimni i nie zdolni do okazywania uczuć ludzie. Poza tym nie lubią Polaków. Gdy tam pojechałam, mile...

Wakacje w Tunezji. Szliśmy akurat na plażę, gdy muezzin zaczął wzywać wiernych do modlitwy.
Po chwili przechodziliśmy obok budynku, przed którym stało kilkadziesiąt par butów. To była jedna z sytuacji, gdy byłam wdzięczna opatrzności, że ludzie wokół nas nie rozumieją tego, co mówimy. Moja mama bowiem radośnie zawołała: "Patrzcie, sprzedają używane buty!".
No nie. To był meczet.

Wakacje w Tunezji. Szliśmy akurat na plażę, gdy muezzin zaczął wzywać wiernych do modlitwy.
Po chwili przechodziliśmy obok budynku, przed którym stało kilkadziesiąt par butów. To była jedna z sytuacji, gdy byłam wdzięczna opatrzności, że ludzie wokół nas nie rozumieją tego, co mówimy. Moja mama bowiem radośnie zawołała: "Patrzcie, sprzedają używane buty!".
No nie. To był...

Moje pierwsze zderzenie kulturowe było jednocześnie odnalezieniem mojego miejsca na świecie... Od zawsze czułam, że tutaj nie pasuję. Mam na myśli to, że nie pasuję do Polski, do mojej rodziny, do mieszkania na wsi i do życia w religii, którą mi narzucono. Od zawsze marzyły mi się podróże, czytałam o różnych krajach, przeglądałam zdjęcia z ulic znanych miast całego świata... I z tych nieznanych zakątków, gdzie ludzka stopa nie sięga.
Wtedy świadomie zaczęłam odkrywać Japonię. Miałam może 12 lat?
Stałam (wirtualnie) na ulicach Tokio i marzyłam, żeby przenieść się tam w rzeczywistości. Duże miasto w którym mogłabym być anonimowa. Lub w drugą stronę - mogłabym założyć kostium postaci z filmu, chodzić po mieście, być zauważana... I odbierana tylko w pozytywny sposób! Nie jako dziwak. I to jest wspaniałe.
Polska mentalność mnie przeraża - wpychanie się z nosem w cudze sprawy, gapienie się na ludzi na ulicy i częste obgadywanie, zawiść, zazdrość i zaściankowość. Nie chcę nikogo obrażać, jednak takie są moje doświadczenia.
W Japonii nikogo nie interesuje, że założyłaś takie a takie ubranie, nie interesuje ile zarabiasz, ludzie szanują swoją prywatność. Nie ma zmuszania do wyznawania danej religii. Nie ma myślenia w stylu "jak dokopać drugiej osobie".

Moje pierwsze zderzenie kulturowe było jednocześnie odnalezieniem mojego miejsca na świecie... Od zawsze czułam, że tutaj nie pasuję. Mam na myśli to, że nie pasuję do Polski, do mojej rodziny, do mieszkania na wsi i do życia w religii, którą mi narzucono. Od zawsze marzyły mi się podróże, czytałam o różnych krajach, przeglądałam zdjęcia z ulic znanych miast całego...

Mieszkam w mieście "żydowskim", dlatego moje pierwsze zderzenie kulturowe miało miejsce właśnie tam!
Odbywały się dni kultury Żydowskiej, kiedy spotkałam ludzi inaczej wyglądających ludzi z jarmułka na głowie!
Był to niespotykany widok, ale na szczęście byłam z mamą, która wszystko mi wytłumaczyła i zabrała do żydowskiej synagogi, która do dziś znajduje się w moim miasteczku!

Mieszkam w mieście "żydowskim", dlatego moje pierwsze zderzenie kulturowe miało miejsce właśnie tam!
Odbywały się dni kultury Żydowskiej, kiedy spotkałam ludzi inaczej wyglądających ludzi z jarmułka na głowie!
Był to niespotykany widok, ale na szczęście byłam z mamą, która wszystko mi wytłumaczyła i zabrała do żydowskiej synagogi, która do dziś znajduje się w moim...