.. Kiedy przyszedłem do parku ona już tam była. Znałem ją dopiero miesiąc, ale zdążyłem już coś do niej poczuć. Wydawało mi się, że ona do mnie chyba też. Za każdym razem, kiedy się z nią widziałem, ona przytulała mnie i mówiła bardzo słodko. Niestety w taki sam sposób zachowywała się w stosunku do mojego przyjaciela Tomka. To właśnie z nim przyszedłem do parku. Od razu podbiegła do mnie i pocałowała mnie w czoło. Byłem tak oszołomiony, że gdy spostrzegłem, że właśnie ma zamiar przywitać się z Tomkiem, musiałem jakoś zareagować. Bez zastanowienia rzuciłem się na niego i powaliłem go na ziemie.

,, Siedzieliśmy wszyscy w parku, kiedy to z daleka zauważyłam, że w naszym kierunku zmierza Tomek. Był on uroczy i bardzo mi się podobał. Nie chciałam jednak tego mocno okazywać, dlatego starałam się większą uwagę skupić na jego przyjacielu. Azor był Owczarkiem Szkockim, którego po prostu uwielbiałam. Kiedy zauważyłam, że Tomek idzie z nim, czym prędzej pobiegłam w ich stronę. Azor od razu zaczął machać puchatym ogonem. Pocałowałam go w czoło i podrapałam za uchem. Wydawał się zadowolony. Kiedy jednak chciałam przywitać się z Tomkiem, Azor niespodziewanie rzucił się na niego. To było bardzo straszne.


... Nie wiem czy tak myślał pies, ale nie umieliśmy inaczej wytłumaczyć jego zachowania. Wszyscy byli zgodni, że Azor był o mnie zazdrosny ...

.. Kiedy przyszedłem do parku ona już tam była. Znałem ją dopiero miesiąc, ale zdążyłem już coś do niej poczuć. Wydawało mi się, że ona do mnie chyba też. Za każdym razem, kiedy się z nią widziałem, ona przytulała mnie i mówiła bardzo słodko. Niestety w taki sam sposób zachowywała się w stosunku do mojego przyjaciela Tomka. To właśnie z nim przyszedłem do parku. Od razu...

1. "O, znowu tędy przechodzi! Przynajmniej raz w tygodniu mijamy się na tej alejce... Pewnie się jej spodobałem i specjalnie tu przychodzi! Zagadam! Spróbuję szczęścia!"
"Hej! Często cię tu widuję!" - błyskotliwie, nie ma co! Ona się jednak tylko zaśmiała. "Chyba jest po jakiejś imprezie - nogi się plączą, ten głupi uśmiech na twarzy..."
"Chodź, usiądź tu ze mną." - pociągnąłem ją za rękę, a ona posłusznie usiadła obok mnie na ławce. "Jest śliczna... Gęste włosy, owalna twarz, duże oczy, smukła sylwetka..." Zacząłem gładzić ją po nodze.
"Chcesz?" - zapytałem. Nie zobaczyłem w jej oczach sprzeciwu, więc przystąpiłem do dzieła.
(...)
Zapiąłem rozporek. Wiedziałem, że mieszka niedaleko - poradzi sobie. "Ciekawe, czy jeszcze się spotkamy..."

2. "Kręci mi się w głowie... Chyba za dużo wypiłam... Oj, zdecydowanie za dużo wypiłam! Co było w tym drinku? Pójdę do domu na skróty przez park - nie chce mi się go okrążać. Ledwo idę!" Ktoś do mnie podszedł. "Zapytam, czy pomoże mi dojść do domu." W tym momencie straciłam równowagę... Na szczęście złapał mnie ten mężczyzna. Pociągnął mnie za rękę bym usiadła na ławce. "Tak, to zdecydowanie dobry pomysł. Odpocznę chwilę." - pomyślałam.
(...)
To było ostatnie, co pamiętam. Obudziłam się na tej samej ławce. Byłam sama. Już świtało. Strasznie bolał mnie brzuch. Wydarzyło się coś złego... "Co ja narobiłam? Nie powinnam była tyle pić!" - wracałam do domu z głową pełną myśli i łzami w oczach. Cztery minuty potem byłam już w swoim łóżku...

1. "O, znowu tędy przechodzi! Przynajmniej raz w tygodniu mijamy się na tej alejce... Pewnie się jej spodobałem i specjalnie tu przychodzi! Zagadam! Spróbuję szczęścia!"
"Hej! Często cię tu widuję!" - błyskotliwie, nie ma co! Ona się jednak tylko zaśmiała. "Chyba jest po jakiejś imprezie - nogi się plączą, ten głupi uśmiech na twarzy..."
"Chodź, usiądź tu ze mną." -...

Płakała całą noc. Łza za łzą. Uspokajała się, po czym jej twarz wykrzywiał grymas smutku i następował kolejny napad płaczu. Byłem głodny. Strasznie głodny. Położyłem się obok niej. Delikatnie dotknąłem jej ręki nosem, co miało dać jej do zrozumienia, że czas już aby ktoś zszedł na dół i dał mi jeść. Uśmiechnęła się. Dzięki Bogu. na pewno nie pozwoli mi głodować. Zaintrygowała mnie kropelka wody, która osiadła na czubku jej brody. Zlizałem ją delikatnie językiem. Słone. Fuj. Zaśmiała się. Spojrzałem na nią złym wzrokiem. Znów się roześmiała. Koniec zabawy moja droga. Czas na posiłek. Uderzyłem ją delikatnie łapka w policzek. Znów się zaśmiała. Czyżby ona na prawdę nie rozumiała? Doskwiera mi głód. Ludzie są tacy głupi.

Trzy lata przyjaźni. I nagle dostałam tę durną wiadomość, że niby to koniec, bo jestem... jak ona to napisała? A no tak. Nudna. Jestem nudna. Nudna bo czytam książki, nudna bo wolę herbatę od alkoholu. Śmiać się chce.
Szkoda, że zamiast się śmiać ja płaczę. Usłyszałam, że ktoś do mnie idzie. Sherlock!- krzyknęłam uradowana.Położył się obok mnie. Wtuliłam w niego twarz i zalałam się łzami. Noskiem dotknął mojej dłoni. Dobry kot. Daje mi do zrozumienia żebym się nie martwiła. Patrząc na mojego towarzysza nie zauważyłam jak na czubku brody osiada mi łza. Sherlock niepostrzeżenie zlizał mi ją. Co za kot! Kiedy uderzył mnie łapką w policzek, nie wytrzymałam i roześmiałam się. On wie jak mnie pocieszyć. Skąd on wie, że jestem zrozpaczona? Koty są takie mądre.

Płakała całą noc. Łza za łzą. Uspokajała się, po czym jej twarz wykrzywiał grymas smutku i następował kolejny napad płaczu. Byłem głodny. Strasznie głodny. Położyłem się obok niej. Delikatnie dotknąłem jej ręki nosem, co miało dać jej do zrozumienia, że czas już aby ktoś zszedł na dół i dał mi jeść. Uśmiechnęła się. Dzięki Bogu. na pewno nie pozwoli mi głodować....

1. Jak zwykle muszę wszystko sama pozmywać i posprzątać, bo siostrze się nie chciało, tylko po pracy wolała gdzieś wyjść. Nigdy nie mogę na nią liczyć i zawsze muszę wszystko zrobić sama. Zawsze unika wszelkich obowiązków i wychodzi z domu! Nie ma jej całymi dniami!

2. Cholera mam tyle rzeczy do zrobienia, ale z chłopakiem też się muszę spotkać. Wracam z pracy i już jest 18, a nie ma mnie od samego rana! Jak ja mam to wszystko pogodzić, tak żeby wszyscy byli zadowoleni? Przecież nie dam rady się rozdwoić, bo do pracy muszę chodzić, a po pracy chciałabym spotkać się z chłopakiem, to w domu wszyscy narzekają, że nie mam dla nich czasu, że nigdy nic nie zrobię, tylko ciągle mnie nie ma! Jak to wszystko pogodzić! Gdyby się dało i nie musiałabym chodzić do pracy i była całymi dniami w domu to wszystko wyglądałoby inaczej!

1. Jak zwykle muszę wszystko sama pozmywać i posprzątać, bo siostrze się nie chciało, tylko po pracy wolała gdzieś wyjść. Nigdy nie mogę na nią liczyć i zawsze muszę wszystko zrobić sama. Zawsze unika wszelkich obowiązków i wychodzi z domu! Nie ma jej całymi dniami!

2. Cholera mam tyle rzeczy do zrobienia, ale z chłopakiem też się muszę spotkać. Wracam z pracy i już jest...

-Nie kiwaj się na krześle-mówię stanowczo, ale spokojnie do Piotra.
-Bo co? Znowu się Pani mnie czepia!
-Nie czepiam się, tylko nie chcę, aby stało Ci się coś złego, kiedy się przewrócisz.
-Nigdy się jeszcze nie przewróciłem, nic mi się nie stanie!
-Piotrek, lepiej zapobiegać pewnym sytuacjom niż później ponosić przykre konsekwencje zdarzeń, więc jeszcze raz ponawiam prośbę.
Boże, co za uparciuch...Pół lekcji tracę na bezsensowne utarczki słowne. Jakby się nie daj Boże przewrócił i zrobił sobie coś, winna byłabym ja, że nie zadbałam o bezpieczeństwo podczas zajęć. Dlaczego każda moja życzliwa uwaga jest odbierana jako atak? Czy moi uczniowie nie rozumieją, że to z troski o nich?

Znowu się na mnie uwzięła...co jej przeszkadza, że się kiwam?...czy ja jestem małym dzieckiem, żebym się przewracał na krześle? Prowokuje mnie tylko, a jak wybuchnę, nie panując nad emocjami, wypisze mi uwagę...tylko na tym jej zależy...niech ta lekcja w końcu się skończy...kto ją słucha?...każdy z utęsknieniem wyczekuje dzwonka i myślami wybiega daleko poza klasę...Upierdliwa baba!

-Nie kiwaj się na krześle-mówię stanowczo, ale spokojnie do Piotra.
-Bo co? Znowu się Pani mnie czepia!
-Nie czepiam się, tylko nie chcę, aby stało Ci się coś złego, kiedy się przewrócisz.
-Nigdy się jeszcze nie przewróciłem, nic mi się nie stanie!
-Piotrek, lepiej zapobiegać pewnym sytuacjom niż później ponosić przykre konsekwencje zdarzeń, więc jeszcze raz ponawiam...

Bo prawda leży po środku

-------------------------------------
Było późno. Nie wracał do domu. Co się mogło stać? Gdzie jest? Z kim? Dlaczego nie dzwoni? W ten dzień nie może mu się nic stać. Dlaczego akurat dzisiaj? Pytania kłębią się w głowie, a temperatura myśli dochodzi do wrzenia. Powstają najgorsze scenariusze - wypadek, romans, choroba? Wszystkie nie do zaakceptowania. Nagle słyszę dzwonek do drzwi. Zaglądam przez wizjer. To nie on.

W drzwiach stoi mężczyzna w niebieskim mundurze. Nie, na szczęście nie policjant. Wręcza mi kwiaty z liścikiem. Mam zaproszenie na kolację urodzinową z przyjaciółmi w pobliskiej restauracji. Gdy doczytałam tę informację słyszę rechot moich bliskich zza ściany. Wszystko zaplanowali. Mimo wszystko - lubię niespodzianki! :)

Bo prawda leży po środku

-------------------------------------
Było późno. Nie wracał do domu. Co się mogło stać? Gdzie jest? Z kim? Dlaczego nie dzwoni? W ten dzień nie może mu się nic stać. Dlaczego akurat dzisiaj? Pytania kłębią się w głowie, a temperatura myśli dochodzi do wrzenia. Powstają najgorsze scenariusze - wypadek, romans, choroba? Wszystkie nie do...

1. Resztkami sił próbuję wypłynąć na powierzchnię. Macham rozpaczliwie rękoma, lecz jest to bezcelowe. Lodowata woda wlewa mi się przez usta. Moje płuca są u skraju wytrzymałości. Wcale nie jest tak jak na filmach, nie ma urywków szczęśliwych wspomnień. Jestem tylko ja, przeraźliwy ból i niezmierzona toń oceanu. Wszystko dookoła staje się ciemniejsze, gdy powoli opadam na dno. Mój umysł zaczyna odpływać wraz z ciałem. Wtedy ktoś łapie mnie za talię i ciągnie za sobą. Przez chwilę nie ma nic, a potem powietrze wlatuje mi do nozdrzy. Krztuszę się, gdy tlen dociera do płuc. Widzę jeszcze błysk JEGO stalowych oczu i oddaję się ciemności.

2. Zauważam ją, gdy bezmyślnie wpatruję się w ocean. Desperacko wymachuje rękoma, jakby łapała niewidzialną linę utkaną z powietrza. Czuję dreszcz na całym ciele i wołam o pomoc. Inni także dostrzegli, co się dzieje. Bez większego namysłu ściągam buty, po czym skaczę do wody. Ciecz jest lodowata, ja jednak zaciskam zęby i płynę w kierunku tonącej dziewczyny. Widzę jak przestaje walczyć i powoli zatapia się coraz głębiej, aż czubek jej głowy znika pod wodą. Przyspieszam i biorę głęboki oddech, aby zanurkować. Płynę w jej stronę, modląc się, aby nie było za późno... Moje silne ramiona oplatają jej talię i ciągną ją ku powierzchni. Chłodne powietrze uderza nas w twarze i z pewną ulgą zauważam, że dziewczyna łapie szybki oddech, a na jej twarzy maluje się cierpienie. Dostrzegam jeszcze błysk JEJ zielonych oczu, a potem traci przytomność.

1. Resztkami sił próbuję wypłynąć na powierzchnię. Macham rozpaczliwie rękoma, lecz jest to bezcelowe. Lodowata woda wlewa mi się przez usta. Moje płuca są u skraju wytrzymałości. Wcale nie jest tak jak na filmach, nie ma urywków szczęśliwych wspomnień. Jestem tylko ja, przeraźliwy ból i niezmierzona toń oceanu. Wszystko dookoła staje się ciemniejsze, gdy powoli opadam na...

1. Stojąc na moście i patrząc się na taflę rzeki po której płyną kaczki, człowiek może czuć się panem świata. Szkoda tylko, że jest to najcichsze miejsce w całym tym miejskim gąszczu aut, sklepów i krzyczących ludzi.
Przez moje nogi ociera się biegnący pies jakich tu pełno. Przebiega przez ulicę na zakręcie. Zanim jednak zdoła zdać sobie sprawę uderza go człowiek w niebieskim samochodzie. I tylko ciało leży i mała kałuża krwi. I nikt a nikt nie reaguje. Każdy pędzi w stronę swoich spraw.

2. Jadę. Cholera! Czerwone światło. Ile można stać w korkach? Ten idiota nie dał mi dłuższego urlopu,a tu jeszcze żona marudzi, żeby zrobić remont. Żebym ja miał na to wszystko czas. Wszędzie człowieka próbują wykorzystać.
Nienawidzę tej cholernej pracy. I jeszcze spowalniające zakręty. Nagle widzę jakiegoś psa. A co ja się będę jakimś kundlem przejmował. Jedno życie nikogo nie zasmuci. Gdybym był jak ten pies też by nikt za mną nie zapłakał. Nikt nawet na mnie nie spojrzał. Do domu mi się śpieszy Niech kundel leży. Tylko jedna dziewczyna stojąca na moście patrzy na mnie przez co czuję lekki wyrzut sumienia...

1. Stojąc na moście i patrząc się na taflę rzeki po której płyną kaczki, człowiek może czuć się panem świata. Szkoda tylko, że jest to najcichsze miejsce w całym tym miejskim gąszczu aut, sklepów i krzyczących ludzi.
Przez moje nogi ociera się biegnący pies jakich tu pełno. Przebiega przez ulicę na zakręcie. Zanim jednak zdoła zdać sobie sprawę uderza go człowiek w...

MY:
Olbrzym przychodził niemal codziennie. Z okrutną dokładnością przetaczał się przez wybraną część miasta i równał ją z ziemią, za każdym razem zabierając ze sobą kilka istnień – tych nieszczęśników, którzy akurat nawinęli się pod jego stopę, śpiesząc do domu bądź do pracy. Nikt nie umiał przewidzieć, kiedy znów pojawi się w obszarze królestwa – czasem wybierał poranek, czasem wieczór, czasami zaś nie przychodził w ogóle – takie dni niemal z marszu ogłaszano świętem.

Czemu się nie przenieść? – ktoś mógłby zapytać. Niby można. Ale nikt nie wyobrażał sobie życia gdzieś indziej. Tu się wychowaliśmy. Wszyscy. Tu chowaliśmy swoich dziadków i ojców. Tu były nasze domy, praca. Właśnie, praca. Gdzie znaleźlibyśmy drugą taką?

Dlatego po prostu wszyscy starali się schodzić olbrzymowi z drogi.

JA:
Mam swoją ulubioną trasę rowerową. Najpierw jadę przedmieściami, przez uliczki cichego osiedla. Potem skręcam w prawo, a asfalt zastępuje zwykła, piaszczysta dróżka. Stąd już tylko kilkaset metrów dzieli mnie od lasu – o tej porze roku tętniącego życiem niezależnie od godziny. Wieczorem wśród drzew drą się drozdy i kosy – rankiem komary brzęczą tak głośno, że człowiek myśli tylko o tym, żeby już wynieść się z tego lasu.

Są jeszcze mrówki. Ilekroć wjeżdżam do lasu, zawsze na wysokości zwalonej brzozy widzę rządek czarnych kropek, sunących między dwoma stronami ścieżki, jak piesi na pasach – z prawa na lewo, z lewa na prawo, raz-dwa, raz-dwa.

Przyznaję, zdarza mi się rozjechać kilka z nich.

MY:
Olbrzym przychodził niemal codziennie. Z okrutną dokładnością przetaczał się przez wybraną część miasta i równał ją z ziemią, za każdym razem zabierając ze sobą kilka istnień – tych nieszczęśników, którzy akurat nawinęli się pod jego stopę, śpiesząc do domu bądź do pracy. Nikt nie umiał przewidzieć, kiedy znów pojawi się w obszarze królestwa – czasem wybierał poranek,...

1. Renata obserwowała swoją córkę z okna ,biegła na złamanie karku ,dziś był ostatni dzień przed świętem pracy ,w lodówce zostało tylko jedno jajko i kawałek spleśniałego sera. " Tak to jest jak wyjeżdża się na 2 dni i zostawia nastolatka samego w domu " Ostatni sklep zamykany był o 20.00 ,a zegarek pokazywał 19.54. "Mam nadzieję ,że zdąży" -zastanawiała się matka. Nagle Wiktoria (bo tak miała na imię jej córka) potknęła się , lecz zaraz wstała i już nie biegła ale trochę szybciej szła . Za nią biegła jeszcze jedna osoba. "Pewnie też śpieszy się do sklepu" -stwierdziła w myślach Renata

2.Zygmunt osiemdziesięcioletni już mężczyzna siedział na ławce nieopodal sklepu . Nagle zobaczył biegnącą młodą dziewczynę. ''Nie jest ubrana na sportowo ,więc pewnie gdzieś się spieszy.''-pomyślał staruszek. Nagle dziewczyna upadła ,Zygmunt chciał wstać i jej pomóc ,ale reumatyzm dawał się we znaki ,więc stwierdził ,że zostanie na ławce. Po chwili dziewczyna wstała i poszła dalej . Nagle zauważył biegnącego za nią troszkę starszego do niej chłopaka. "On ją goni ,to przed nim ucieka ,trzeba jej pomóc"

1. Renata obserwowała swoją córkę z okna ,biegła na złamanie karku ,dziś był ostatni dzień przed świętem pracy ,w lodówce zostało tylko jedno jajko i kawałek spleśniałego sera. " Tak to jest jak wyjeżdża się na 2 dni i zostawia nastolatka samego w domu " Ostatni sklep zamykany był o 20.00 ,a zegarek pokazywał 19.54. "Mam nadzieję ,że zdąży" -zastanawiała się matka. Nagle...