Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nettledai
Cyjanek
KruczaKrólowa
ReaderX
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Nettledai
Cyjanek
KruczaKrólowa
ReaderX
GutatoLama

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

UWAGA!!! Pozornie niewinna, wielkości dorodnej śliwki, przyozdobiona w złote łuski z niezwykłym połyskiem pływająca beztrosko wśród fal Złota Rybka znowu na wolności! Zaliczana jest do najprzebieglejszych przestępców oceanu. Brzmi nierealnie? No cóż... Jeśli zważyć na fakt, iż z niewiadomych przyczyn zniknął ubogi rybak, wcześniej uwolniwszy biedną zaplątaną w sieć rybkę, która rzekomo spełniła trzy jego życzenia (Jego?! Raczej jego żony...). Podobno zwabia ofiary swoją bezradnością, a kiedy dostatecznie się z nią zaprzyjaźnisz... PLUSK!! Jej współpracownicy zaciągają Cię do wody, a wtedy możesz już tylko błagać o litość...

UWAGA!!! Pozornie niewinna, wielkości dorodnej śliwki, przyozdobiona w złote łuski z niezwykłym połyskiem pływająca beztrosko wśród fal Złota Rybka znowu na wolności! Zaliczana jest do najprzebieglejszych przestępców oceanu. Brzmi nierealnie? No cóż... Jeśli zważyć na fakt, iż z niewiadomych przyczyn zniknął ubogi rybak, wcześniej uwolniwszy biedną zaplątaną w sieć rybkę,...

Arielka upewniła się kolejny raz, czy nikt nie śledził jej w drodze z pałacu. Choć wciąż rozglądała się nerwowo, cichą noc w porcie zdawały się zaburzać jedynie nieposłuszne morskie fale. Nerwy nie dawały dziewczynie spokoju, jednak w końcu zdecydowanym ruchem wskoczyła na pierwszy kuter rybacki.
"Nie możesz zawieść morskiego królestwa" Powtarzała w myślach Arielka, montując ostrożnie ładunek wybuchowy na łódce. "Tylko ty masz szansę dać ludziom to, na co zasłużyli"
Oddech syrenki uspokajał się z minuty na minutę, a praca na kolejnych kutrach szła jak z płatka. O tak późnej porze nikt już nie odwiedzał ponurego wybrzeża, więc niecałą godzinę później Arielka zakończyła swoje zadanie. Pozostał jej tylko jeden krok. Wyjęła z kieszeni niewielkie urządzenie z czerwonym przyciskiem.
1...
2...
3...
Cały krwawy rynek połowu niewinnych ryb stanął w płomieniach.
Nikt nie będzie podejrzewać syrenki, która dla rzekomej miłości do księcia wywalczyła u wiedźmy ludzkie nogi i dołączyła do naziemnego świata.
Nikt nie zobaczy bogini zemsty w tych pięknych zielonych oczach.

Arielka upewniła się kolejny raz, czy nikt nie śledził jej w drodze z pałacu. Choć wciąż rozglądała się nerwowo, cichą noc w porcie zdawały się zaburzać jedynie nieposłuszne morskie fale. Nerwy nie dawały dziewczynie spokoju, jednak w końcu zdecydowanym ruchem wskoczyła na pierwszy kuter rybacki.
"Nie możesz zawieść morskiego królestwa" Powtarzała w myślach Arielka,...

Wyobraziłam sobie jak bohater mojego ulubionego komiksu o Spidermanie zamiast pomagać ratując całe miasto przed złoczyńcami nagle używa swoich mocy do tworzenia na masową skale super tajnej broni, która trafia w ręce dilerów i morderców przed którymi miał ratować obywateli. Ta czarna wizja Petera Parkera jest wzbogacona o jego jego nienawiść do sprawiedliwości i dobra.

Wyobraziłam sobie jak bohater mojego ulubionego komiksu o Spidermanie zamiast pomagać ratując całe miasto przed złoczyńcami nagle używa swoich mocy do tworzenia na masową skale super tajnej broni, która trafia w ręce dilerów i morderców przed którymi miał ratować obywateli. Ta czarna wizja Petera Parkera jest wzbogacona o jego jego nienawiść do sprawiedliwości i dobra.

Z obskurnego pubu wybiegła dziewczyna w krótkiej skórzanej spódnicy i błyszczącej bluzce. Przez otwarte drzwi wydostawał się dym papierosowy pomieszany z odorem alkoholu. Dziewczyna, śmiejąc się perliście przeszła kilka kroków i dopadła latarni. Tuląc ją mocno zawołała donośnym głosem:
- Książę mój, gdzie jesteś? Nie uratujesz swojej księżniczki?
Przeszła jeszcze kilka metrów gubiąc buta na wysokim obcasie i znikła za rogiem. Po chwili z drzwi wynurzył się podpity młodzieniec z butelką.
-Gdzie jesteś malutka? Choć zabiorę cię do mojego zamku. Poznasz mojego... kolegę - zarechotał.
Stawiając pijackie kroki podszedł do porzuconego obuwia i schylił się aby go podnieść. Niestety nie było mu dane wstać, bo trzy szybkie uderzenia w głowę ostrym przedmiotem, pozbawiły go do tego wszelkich możliwości.
- I co teraz tez będziesz wpychał swoje brudne rączki pod moją kieckę? No chyb a nie. Chociaż zegarek masz ładny. I portfel też niczego sobie. No, no, no. Pożyczę sobie trochę kasy na kastet... albo nowe szpilki.

Z obskurnego pubu wybiegła dziewczyna w krótkiej skórzanej spódnicy i błyszczącej bluzce. Przez otwarte drzwi wydostawał się dym papierosowy pomieszany z odorem alkoholu. Dziewczyna, śmiejąc się perliście przeszła kilka kroków i dopadła latarni. Tuląc ją mocno zawołała donośnym głosem:
- Książę mój, gdzie jesteś? Nie uratujesz swojej księżniczki?
Przeszła jeszcze kilka...

Jan powoli sączył resztę whisky, próbując jak najbardziej opóźnić ten moment. Wiedział, że to nic nie zmienia i znowu będzie musiał ją zobaczyć, jak co roku. Minęło już kilka godzin odkąd pożegnał ostatnich klientów i zamknął drzwi cukierni, po czym zaczął pić. Westchnął. Spojrzał na roczny bilans, żeby choć trochę uciszyć sumienie. Kolejny rekordowy rok. Już samo wstawanie od stolika było bolesne, upojenie alkoholowe zdecydowanie nie współgrało z reumatyzmem. Przed wyjściem potoczył wzrokiem po pustych pomieszczeniach. Brakowało mu siostry. To ona zawarła układ i dostarczała zapłatę odkąd byli dziećmi. Po jej udarze to wszystko straciło sens, ale co miał zrobić? Wyszedł w ciemną alejkę na tyłach budynku i wsiadł do zaparkowanej tam furgonetki. Spojrzał na tyły pojazdu. Dzieci leżały odurzone i nieprzytomne tak, jak je zostawił. Nie obudzą się jeszcze przez kilka godzin - wystarczająca długo, by dojechał do chatki na przedmieściach. Odgonił od siebie myśli o tym, co się stanie, kiedy i on umrze, uwalniając wiedźmę z wiążącego jej układu. Nie lubił tej podświadomej nadziei, że pożre wówczas o wiele więcej dzieci niż przez ostatnie dziesięciolecia, co chociaż trochę usprawiedliwiałoby jego i Małgorzatę. Przekręcił kluczyk i ruszył w plątaninę ulic uśpionego miasta.

Jan powoli sączył resztę whisky, próbując jak najbardziej opóźnić ten moment. Wiedział, że to nic nie zmienia i znowu będzie musiał ją zobaczyć, jak co roku. Minęło już kilka godzin odkąd pożegnał ostatnich klientów i zamknął drzwi cukierni, po czym zaczął pić. Westchnął. Spojrzał na roczny bilans, żeby choć trochę uciszyć sumienie. Kolejny rekordowy rok. Już samo wstawanie...

"Śpiąca Królewna"
Aurora znów czuła się tak,jakby jej w jej głowę uderzało kilkadziesiąt młotków na raz.
Z jękiem obróciła się na pryczy i spojrzała zamglonym wzrokiem na drzwi celi,w której ją zamknięto.
Ta przeklęta wiedźma,która obiecała ją uczyć krawiectwa otruła ją,a potem sprzedała jakiemuś alfonsowi.
Jak każda "świeżynka" musiała najpierw się uodpornić.Ludzie korzystający z tutejszych usług przynosili ze sobą różne substancje odurzające.Strażnik codziennie podawał jej w zastrzyku jedną z nich.Najczęściej traciła świadomość,a po przebudzeniu nie pamiętała niczego,co działo się potem.
Próbowała się wydostać z tego śniącego koszmaru,ale zamroczona,głodna i wycieńczona ledwo miała siłę dowlec się do wiaderka,aby załatwić swoje potrzeby.
Delikatnie dotknęła załamania łokcia. Widniało tam już osiem zaognionych ran. Następne dawki prawdopodobnie dostanie od kolano.
Najbardziej jednak bała się momentu,gdy wyjdzie z tej celi i trafi do wyłożonego purpurą i różem pokoju,ubrana jak pies wystawowy,na wpół naga.
Jednak tego dnia stał się cud.
Niczym książę na białym koniu zjawił się policjant wraz ze swoją świtą i uwolnił wszystkie "królewny". Aurora znów straciła przytomność,ale tym razem ze szczęścia.
Gdy obudziła się w szpitalu,czuwał przy niej ten sam policjant,który zdjął jej kajdany.Okazało się,że to jej stara miłość z liceum.Oboje wpatrywali się w siebie przez długi czas,aż w końcu Aurora zaproponowała wspólne wyjście,gdy tylko zacznie wyglądać jak człowiek.
Po opuszczeniu szpitala pomogła złapać babkę,która ją sprzedała i zaczęła budować swoje życie na nowo.

"Śpiąca Królewna"
Aurora znów czuła się tak,jakby jej w jej głowę uderzało kilkadziesiąt młotków na raz.
Z jękiem obróciła się na pryczy i spojrzała zamglonym wzrokiem na drzwi celi,w której ją zamknięto.
Ta przeklęta wiedźma,która obiecała ją uczyć krawiectwa otruła ją,a potem sprzedała jakiemuś alfonsowi.
Jak każda "świeżynka" musiała najpierw się uodpornić.Ludzie...

- Zaufałem ci, Młynarczyku. Miałeś być moją inwestycją na przyszłość, a ty - okazałeś się rozczarowaniem - powiedział znudzony Kot, wystukując obcasem swego buta miarowy rytm.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo nie lubię być rozczarowywany - westchnął teatralnie, niczym rodzic besztający niesforne dziecko.
Młynarczyk zgodnie z planem dorobił się tytułu barona, ale przegrał wszystko w kasynie podczas podróży poślubnej. Łatwo się więc domyślić jak bardzo rozczarowany był teraz Kot.
- Buty! - zarządził z dzikim błyskiem w oku, rzucając krótkie spojrzenie jednemu z osiłków przy drzwiach.
- Nie! Tylko nie buty! - Zaczął piszczeć skulony na dywanie Młynarczyk, widząc, że ten gorliwie wziął się za mieszanie cementu. - Kocie… Ojcze Chrzestny ja to wszystko zwrócę! Co do monety, tylko trzeba mi czasu!
Kot z lubością paczył jak młody baron się przed nim płaszczy i błaga o zmiłowanie.
- No dobrze – westchnął znowu i wystawił łapę z sygnetem – mam do ciebie słabość, Młynarczyku, dlatego dam ci ostatnią szansę na odbudowanie mojego zaufania.
Młynarczyk ostrożnie ucałował sygnet i w pokłonach, dziękując i zapewniając poprawę, wycofał się do wyjścia.
Kot odczekał chwilę i zerknął na zegarek.
- Wprowadzić następnego.

- Zaufałem ci, Młynarczyku. Miałeś być moją inwestycją na przyszłość, a ty - okazałeś się rozczarowaniem - powiedział znudzony Kot, wystukując obcasem swego buta miarowy rytm.
- Nawet nie zdajesz sobie sprawy jak bardzo nie lubię być rozczarowywany - westchnął teatralnie, niczym rodzic besztający niesforne dziecko.
Młynarczyk zgodnie z planem dorobił się tytułu barona, ale...

Czarnowłosa piękność zbliżała się w naszą stronę w długiej falbaniastej spódnicy, podzwaniając dziesiątkami bransoletek.
- Nie patrz na nią, lepiej, żeby nie zauważyła, że się jej przyglądasz, a jeśli tu podejdzie, zatkaj uszy. To Szeherezada, schizofreniczka i przebiegła manipulantka. Werbuje coraz więcej osób, zwłaszcza mężczyzn i dzieci do swojej nowo powstałej sekty „Wrota Baśni”. Czarem swojego głosu potrafi skłonić każdego do najróżniejszych przestępstw, zbrodni czy nawet samobójstwa. Jest niewiarygodnie charyzmatyczna, kto raz posłucha jej dziwnych opowieści, dla tego nie ma już ratunku, będzie gotów zrobić dla niej wszystko.
- To okropne – przeraziłem się.
- Tak, ale to traumatyczne przeżycia tak fatalnie wpłynęły na jej psychikę. Już jako nastolatka została porwana przez Ali Babę, szefa tutejszej mafii. Przez parę lat była seksualną niewolnicą 40 podległych mu mężczyzn. W końcu udało się jej uciec z pomocą niejakiego Sindbada Żeglarza.
- Zapewne jakiś marynarz? - spytałem.
- Skądże znowu. Swój przydomek zawdzięczał temu, że zawsze był zalany w trupa albo tak naćpany, że jego myśli żeglowały bez ładu i składu. Szeherezada się w nim zakochała i wierzyła, że zdoła wyciągnąć go z nałogów. Niestety właśnie wtedy on poszedł na złoty strzał. To ją do reszty zniszczyło. Trafiła do szpitala psychiatrycznego, ale jej szalone opowieści, kreowane przez chory umysł, miały taką siłę oddziaływania nie tylko na pozostałych pacjentów, ale też na samych lekarzy i pielęgniarki, że ją wypuścili. Od tamtej pory snuje się po ulicach i nieustannie szuka coraz to nowych ofiar.

Czarnowłosa piękność zbliżała się w naszą stronę w długiej falbaniastej spódnicy, podzwaniając dziesiątkami bransoletek.
- Nie patrz na nią, lepiej, żeby nie zauważyła, że się jej przyglądasz, a jeśli tu podejdzie, zatkaj uszy. To Szeherezada, schizofreniczka i przebiegła manipulantka. Werbuje coraz więcej osób, zwłaszcza mężczyzn i dzieci do swojej nowo powstałej sekty...