Uwielbia ciemność i dlatego z utęsknieniem czeka na nią każdego dnia...
Tylko pod osłoną nocy może bowiem wyjść z domu i robić to, co naprawdę najbardziej w życiu kocha. A kocha kraść ubrania.
Nie potrzebuje żadnych przyjaciół, bo sama czuje się jak ryba w wodzie, gdy bierze do ręki kamień i wybija szybę, po czym włamuje się do ulubionych zachodnich secondhandów i tanich ciucholandów.

Ta dziewczyna znana jest pod pseudonimem "KOPCIUSZEK" bo jej sensem życia jest zaKOPywanie się w stercie używanych ciuszków i zgarnięcie ich w jak największych ilościach dla siebie całkowicie za darmo.

Za każdym razem gdy cwany "KOPCIUSZEK" wraca z udanych łowów, szczęśliwy wielce jest jej mężczyzna, gdyż tylko on mając przy sobie taką kobietę nie usłyszy najbardziej powszechnego i znienawidzonego zdania przez wszystkich facetów, którzy przed każdym wyjściem słyszą od partnerki:
"Kochanie, znowu nie mam się w co ubrać..."

Uwielbia ciemność i dlatego z utęsknieniem czeka na nią każdego dnia...
Tylko pod osłoną nocy może bowiem wyjść z domu i robić to, co naprawdę najbardziej w życiu kocha. A kocha kraść ubrania.
Nie potrzebuje żadnych przyjaciół, bo sama czuje się jak ryba w wodzie, gdy bierze do ręki kamień i wybija szybę, po czym włamuje się do ulubionych zachodnich secondhandów i tanich...

Czerwony kapturek rozpoczął produkcję ciastek z marihuaną. Babcia opracowała tajną recepturę, a matka zajmowała się księgowością. Regularnie w każdy wtorek i piątek do kapturka przychodził groźnie wyglądający wilk. Dostarczał on potrzebne do produkcji narkotyki. Babcia ciągle opracowywała nowe receptury z użyciem coraz mocniejszych używek. Cały czas cukiernia ukrywała nielegalne wyroby, które sprzedawali po kryjomu na czarnym rynku. Ich przykrywką były smaczne i tanie smakołyki oraz miła obsługa. Jednak myśliwy przypadkiem zobaczył, że czerwony kapturek kontaktuje się w ukryciu z wilkiem, który jest podejrzany o kierowanie grupą przemycającą narkotyki. Zaczął więc obserwować cukiernię i odkrył, iż regularnie w te same dnie o tej samej godzinie wilk dostarcza jakieś tajemnicze kartony. Postanowił dowiedzieć się co w nich jest. Gdy zapadła noc po cichu włamał się do środka. Gdy wszedł do magazynu, znalazł kartony podobne do tych od wilka. Otworzył i mocno się zdziwił bo w środku był zwykły cukier. Załamał się i postanowił wrócić z powrotem, myśląc, że wilk zszedł na dobrą drogę i zaczął uczciwą pracę. Jednak później spostrzegł za workami z mąką identyczne kartony. W tych kartonach, jednak nie znalazł cukru, tylko worki pełne wszelakich używek. Porobił zdjęcia, żeby mieć dowody, na nielegalną działalność kapturka. Wyszedł i zadzwonił na policję, która niestety się nie spieszyła. Gdy już przyjechała udowodnił, że przetrzymywane tutaj są narkotyki. Policja weszła i obudziła właścicieli na czas przeszukania. Znajdując kartony z narkotykami, zabrali kapturka, matkę i babcię na komisariat. W niedługim czasie po zatrzymaniu sąd skazał je wszystkie na 10 lat pozbawienia wolności.

Czerwony kapturek rozpoczął produkcję ciastek z marihuaną. Babcia opracowała tajną recepturę, a matka zajmowała się księgowością. Regularnie w każdy wtorek i piątek do kapturka przychodził groźnie wyglądający wilk. Dostarczał on potrzebne do produkcji narkotyki. Babcia ciągle opracowywała nowe receptury z użyciem coraz mocniejszych używek. Cały czas cukiernia ukrywała...

Bella. Niby cudowna, piękna księżniczka, ale nie w tej historii. Pare dni temu wyszła z psychiatryka, w którym została zamknięta za gadanie do rzeczy nieożywionych, w tym m.in. z filiżankami, dzbankami, świecznikami, szafami, zegarami. Teraz błądzi po ciemnych uliczkach miasta wraz ze swoim towarzyszem o przezwisku Bestia. Nie wzięło się ono znikąd, ponieważ jest on nad wyraz umięśniony, odważny i silny. Razem stanowią pare niezwyciężonych świrów. Głównie zajmują się przemycaniem koksu. Ale to nie jest ich jedyne zajęcie. Założyli tajną sekte gadających mebli. Ich miejscem spotkań jest biblioteka. Mimo iż są przestępcami to znają się dość dobrze na literaturze. Wierzą w to, że książki mają pradawną moc przepowiadania przyszłości. Sądzą, że sami są bohaterami jednej z powieści i muszą udowadniać swoją bohaterskość, robiąc krzywdę innym. Już chyba wspominałam, że to świry. Lepiej nie wchodzić im w drogę...

Bella. Niby cudowna, piękna księżniczka, ale nie w tej historii. Pare dni temu wyszła z psychiatryka, w którym została zamknięta za gadanie do rzeczy nieożywionych, w tym m.in. z filiżankami, dzbankami, świecznikami, szafami, zegarami. Teraz błądzi po ciemnych uliczkach miasta wraz ze swoim towarzyszem o przezwisku Bestia. Nie wzięło się ono znikąd, ponieważ jest on nad...

Młoda kobieta przerażona biegła pomiędzy ciemnymi uliczkami miasta. Słysząc zbliżający się dźwięk melodii granej na harmonijce ustnej wiedziała, że nie ma już dla niej ratunku. Zamordował już 23 kobiety za pomocą haczyka od swojej wędki. Pojawiał się każdego roku zimą. Znikał wraz z pierwszymi dniami wiosny. Był nieuchwytny dla policji, która nazwała go "Włóczykijem".

Włóczykij schował zakrwawiony haczyk i harmonijkę ustną do kieszeni swojego starego zielonego płaszcza, a wyciągnął z niej paczkę papierosów. Spojrzał na ciało młodej kobiety i uśmiechnął się do siebie pod nosem. To już będzie ostatnia w tym sezonie. W powietrzu czuć było nadchodzącą wiosnę, najwyższy czas wracać do Doliny Muminków. Ta banda naiwnych dziwaków znowu będzie z zapartym tchem wysłuchiwać zmyślonych historii o pięknych miejscach, które widział, tajemniczych stworzeniach, które poznał, i niezwykłych przygodach, które przeżył. Gdyby tylko wiedzieli, po co tak naprawdę każdego roku wyrusza na południe...

Młoda kobieta przerażona biegła pomiędzy ciemnymi uliczkami miasta. Słysząc zbliżający się dźwięk melodii granej na harmonijce ustnej wiedziała, że nie ma już dla niej ratunku. Zamordował już 23 kobiety za pomocą haczyka od swojej wędki. Pojawiał się każdego roku zimą. Znikał wraz z pierwszymi dniami wiosny. Był nieuchwytny dla policji, która nazwała go "Włóczykijem".

...

Robin Hood i jego kompani idealnie wpasowali się w nową rzeczywistość, bardziej mroczną i brutalną. Drzewa mogą oglądać już tylko w parku otoczonym ulicami, łuki wymienili na broń palną, poszarpane stroje na dresy, ogniska na mikrofalówkę, a posłani z liści na zatęchły materac jednak są to wciąż ci sami ludzi z pokręconymi ideałami. Pragną odbierać bogaczom skarby, aby rozdawać je ludziom ulicy. Ścigani przez prawo listem gończym, walczą z całych sił o przetrwanie, bo w nowoczesnym świecie znacznie łatwiej o śmierć niż kiedyś. Jest tyle zagrożeń: pędzące samochody, broń palna, alkohol, narkotyki, ciemne zaułki, choroby, wrogie gangi. Robin Hood i jego grupa ukrywają się w starej cementowni, to tam obmyślają plan każdej akcji i to tam rozdzielają łupy. Niestety ubogich jest znacznie więcej niż bogaczy, sejfy są dobrze strzeżone, a pieniądze ukryte na wirtualnych kontach. Świat zmienia się bardzo szybko, że czasem ciężko za nim nadążyć. Na szczęście Robin Hood nadal ma co robić w swoim fachu.

Robin Hood i jego kompani idealnie wpasowali się w nową rzeczywistość, bardziej mroczną i brutalną. Drzewa mogą oglądać już tylko w parku otoczonym ulicami, łuki wymienili na broń palną, poszarpane stroje na dresy, ogniska na mikrofalówkę, a posłani z liści na zatęchły materac jednak są to wciąż ci sami ludzi z pokręconymi ideałami. Pragną odbierać bogaczom skarby, aby...

Ostrożnie wyglądam zza kamienicy i moim oczom ukazuje się patrol policji.
-cholera- szepcze. Kolejną godzinę krążę po mieście i próbuję ich zgubić. Zrywam się do biegu i znikam w ciemnym zaułku. Truchtam i rozglądam się za najlepszą drogą ucieczki. Przystaję na chwilę, by złapać oddech, jestem już zmęczona nieustannym biegiem.
-ej, lala, czekam tu na kogoś! zjeżdżaj! -rozglądam się w poszukiwaniu właściciela głosu i nagle dostrzegam zdenerwowaną kaczkę. Z tego co mi wiadomo, Brzydal jest głównym dilerem amfetaminy w tym rejonie, a ostatnio wkręcił się w nieciekawą akcję, która swój finał będzie mieć jeszcze tej nocy. Mam swoje problemy i zdecydowanie nie chcę do nich dokładać porachunków Brzydala. Mija minuta i już jestem przecznicę dalej. Planuję dojść do rzeki i tam schować się w mokradłach. Istnieje ryzyko, że moje ulubione miejsce będzie zajęte przez topielce, wtedy będę musiała wymyślić coś lepszego, na razie to mój jedyny plan. Mijam szkołę podstawową i czuję, że coś siada mi na ramieniu.
-nie zdążysz kochana- Mała syczy mi do ucha- zapłacisz za wszystko, śmieciu.
Nie jest to pierwszy raz, kiedy Calineczka śledzi mnie, by potem torturować. Przypuszczam, że po tym jak wyszepcze kilka niecenzuralnych słów na mój temat, odleci i wyda mnie władzom. Mimo to, próbuję zachować zimną krew i kieruje się ku rzece. jestem już blisko, a tam mnie nie znajdą.
Niestety, moja woda pozostaje w sferze marzeń. Zza kontenera wyłania się wataha psów policyjnych, które mnie okrążają. Mam wrażenie, że jest ich ponad setka. Jestem w pułapce bez wyjścia.
-Cruella, jesteś aresztowana.

Ostrożnie wyglądam zza kamienicy i moim oczom ukazuje się patrol policji.
-cholera- szepcze. Kolejną godzinę krążę po mieście i próbuję ich zgubić. Zrywam się do biegu i znikam w ciemnym zaułku. Truchtam i rozglądam się za najlepszą drogą ucieczki. Przystaję na chwilę, by złapać oddech, jestem już zmęczona nieustannym biegiem.
-ej, lala, czekam tu na kogoś! zjeżdżaj!...

Tłum otaczający arenę kipiał podnieceniem. W lożach zasiadała dziś sama śmietanka miejskiego półświatka. Upadłe księżniczki wspierały się na ramionach niedawnych rozbójników, a dziś poważanych obywateli. Członkowie ulicznych gangów – Chłopcy Pana, Czterdziestu Wspaniałych i Gargamelici siedzieli w swoich sektorach, powstrzymując się na razie od bijatyk. Czarownice, sprzedające na co dzień nielegalne proszki i mikstury; krasnoludzcy paserzy diamentów; skrzaty-kieszonkowcy; barbarzyńscy wykidajłowie z lupanarów, wszyscy przybyli jak co sobota na widowisko.
Kotara przy wejściu odchyliła się i na środek areny wkroczył do wtóru aplauzu publiczności korpulentny jegomość w przekrzywionym cylindrze na głowie. Uniósł ręce, uciszając ryczący tłum.
- Szanowni widzowie, dziś mam zaszczyt zaprezentować wam niezwykły spektakl – zaanonsował donośnie. - Na waszych oczach spotkają się dziś legendy areny! Słynny tandem Kubusia Puchatka i Tygryska zmierzy się z mistrzami Indii – Baloo i Shere Khanem! Następnie wielokrotny czempion Aslan będzie bronił tytułu przed pretendentem Simbą! - mężczyzna musiał coraz głośniej przekrzykiwać rozgorączkowany tłum. - Pongo i Perdita kontra Lady i Trump!! Walka wieczoru – Smok Wawelski księcia Kraka stoczy walkę z Drogonem Daenerys Targaryen!! - mężczyzna zerwał cylinder z głowy i podrzucając go w górę wrzasnął ile sił w płucach:
- Witajcie w Cyrku Doktora Dolittle!!!

Tłum otaczający arenę kipiał podnieceniem. W lożach zasiadała dziś sama śmietanka miejskiego półświatka. Upadłe księżniczki wspierały się na ramionach niedawnych rozbójników, a dziś poważanych obywateli. Członkowie ulicznych gangów – Chłopcy Pana, Czterdziestu Wspaniałych i Gargamelici siedzieli w swoich sektorach, powstrzymując się na razie od bijatyk. Czarownice,...

Kap obudziła się zlana potem. Znowu ten koszmar. Każdej nocy śniły jej się wnętrzności wilka. Mogła przysiąść, że czuła stęchły zapach jego sierści i ta krew... wszędzie była krew. Zakrawało na ironię, że babcia nazywała ją Czerwonym Kapturkiem. To takie subtelnie określenie na Krwawego Kapturka. Dlatego też od czasu wypadku kazała mówić na siebie Kap. I choć minęło już kilka miesięcy, było z nią tylko gorzej. Po kilku próbach samobójczych rodzice umieścili ją tu gdzie była teraz. W szpitalu psychiatrycznym Nibylandia. Kap miała za sobą traumę, ale ludzie, których spotkała w murach tego budynku, mieli chyba jeszcze więcej problemów. Chociażby ten krasnal z pokoju obok. Każdej nocy słyszała, jak uderza głową w szybę i mamrocze o jakiś jabłkach. Już nie wspominając o grupowej terapii, która pełna była samozwańczych księżniczek.
Kap odliczała dni, kiedy w końcu uda się jej wyrwać z tego domu wariatów. A do tego czasu spędzała noce na obmyślaniu jak wytępić wszystkie wilki z powierzchni ziemi.

Kap obudziła się zlana potem. Znowu ten koszmar. Każdej nocy śniły jej się wnętrzności wilka. Mogła przysiąść, że czuła stęchły zapach jego sierści i ta krew... wszędzie była krew. Zakrawało na ironię, że babcia nazywała ją Czerwonym Kapturkiem. To takie subtelnie określenie na Krwawego Kapturka. Dlatego też od czasu wypadku kazała mówić na siebie Kap. I choć minęło już...

Dorotka z krainy Oz nie była grzeczną dziewczynką.
O północy ruszyła w stronę ósmej ulicy, by spotkać się ze swym klientem. Zobaczyła go już z daleka, wielokrotnie robił z nią interesy. Podszedł do niej szybkim krokiem i rozejrzał się dookoła, by sprawdzić, czy nie są podsłuchiwani. Gdy przekonał się, że są sami, zwrócił się do Dorotki:
-Masz towar?
Dorotka wyciągnęła z kieszeni paczuszkę z białym proszkiem.
-Tylko tyle?- rzucił mężczyzna i schował przedmiot do kieszeni.
Dziewczyna wzruszyła ramionami.
-Gliniarze odkryli nasze pole maku. Razem z Lwem musieliśmy się zwijać. Zresztą wiesz, jaki on jest. Woli sam zaćpać, niż sprzedać.
Klient uśmiechnął się i wyciągnął rękę. Dorotka pochwyciła ją i wyciągnęła z jego dłoni zmięte banknoty.
-Miło robić z tobą interesy- wyszeptał mężczyzna i oddalił się naprędce.
Dziewczyna wsunęła zapłatę do kieszeni i odprowadziła go wzrokiem.

Dorotka z krainy Oz nie była grzeczną dziewczynką.
O północy ruszyła w stronę ósmej ulicy, by spotkać się ze swym klientem. Zobaczyła go już z daleka, wielokrotnie robił z nią interesy. Podszedł do niej szybkim krokiem i rozejrzał się dookoła, by sprawdzić, czy nie są podsłuchiwani. Gdy przekonał się, że są sami, zwrócił się do Dorotki:
-Masz towar?
Dorotka wyciągnęła z...

- Wynocha z domu! Ale już!
- Idźcie do diabła!
Ojciec wypchnął Johna i Margaret, rzucił w nich ich łachmanami i zatrzasnął drzwiami z siłą John’ego Bravo. Drzwi też podzielały wzburzenie rodziców i załamały się ukazując ubogie wnętrze niewielkiego przedpokoju, domu na obrzeżach Brooklynu.
Margo próbowała stłumić uśmiech. Lekkość ducha nie opuszczała jej, nawet w tak wskazanych do tego chwilach. Chwilach, kiedy rodzice wywalają cię z domu, bo bierzesz narkotyki. Bo bierzesz narkotyki w wieku 11 lat. Bo te narkotyki sprzedaje ci twój brat.
Teraz razem z nim wylądowała na ulicy bez planu i środków do życia.
- Chodź, przejdźmy się. – zaczął jej opiekuńczy brat. Zrobimy sznur z ubrań, wrócimy do domu. Przejdzie im.
Zabrali się do pracy, ale po chwili okazało się, że brak im surowców, a z taką liną mogli wybrać się co najwyżej do kosza na śmieci, przy ulicy. Skomentowali to tylko suchym: „O kurczę.” I czymś bardziej mokrym…
Ruszyli przed siebie, John i Margo, brat i siostra. Doszli do bardzo mile wyglądającego z zewnątrz baru SWeet cAMP.
- Jestem taka zmęczona. Wejdźmy tu. – ponaglała Margaret, która widząc wychodzących stamtąd ludzi na haju, planowała sobie następne godziny.
No cóż, nasze rodzeństwo weszło do bagna. Dosłownie i w przenośni.
Zakończenia historii, chyba każdy się domyśla…

///
Jak coś: SWeet cAMP – SWAMP – bagno (ang.)

- Wynocha z domu! Ale już!
- Idźcie do diabła!
Ojciec wypchnął Johna i Margaret, rzucił w nich ich łachmanami i zatrzasnął drzwiami z siłą John’ego Bravo. Drzwi też podzielały wzburzenie rodziców i załamały się ukazując ubogie wnętrze niewielkiego przedpokoju, domu na obrzeżach Brooklynu.
Margo próbowała stłumić uśmiech. Lekkość ducha nie opuszczała jej, nawet w tak...