Zadzwonił budzik. Wstałam nie bardzo wiedząc co się wokół mnie dzieje. Musiałam jakoś wrócić do życia. Wzięłam książkę i zaczęłam czytać. Czytałam i czytałam. Tak mijały kolejne kwadranse. Nagle usłyszałam krzyk mamy. Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam co strasznego... Za pół godziny muszę wyjść z domu! Nastał czas wyścigu. Umyłam się, uczesałam, zjadłam śniadanie wręcz w sprinterskim tempie. Teraz myślę, że mogę startować w olimpiadzie.

Zadzwonił budzik. Wstałam nie bardzo wiedząc co się wokół mnie dzieje. Musiałam jakoś wrócić do życia. Wzięłam książkę i zaczęłam czytać. Czytałam i czytałam. Tak mijały kolejne kwadranse. Nagle usłyszałam krzyk mamy. Spojrzałam na zegarek i zobaczyłam co strasznego... Za pół godziny muszę wyjść z domu! Nastał czas wyścigu. Umyłam się, uczesałam, zjadłam śniadanie wręcz w...

Mój poranek z internatu.
Pobudka jest w teorii o 6:45, ale nikt tego nie bierze na poważnie i w najlepszym wypadku wstają o 7:00 (przecież trzeba być gotowym dopiero na dwadzieścia po). Jednak ja z moją przyjaciółką Basią poszłyśmy o krok do przodu i budzimy się o 7:20, czyli jak zadzwoni dzwonek nawołujący do porannej modlitwy w szkolnej kaplicy. Jedyne co robimy to wstajemy, ścielimy łóżko, naprędce związujemy włosy i na piżamę zakładamy fartuszek (który pełni rolę szkolnego mundurka). To wszystko w jakieś trzy minuty, ale jak to mawiają ćwiczenie czyni mistrza.
Można narzekać na szkolne mundurki, same często to robimy, ale jeśli chodzi o poranne "ogarnięcie się" to jest bardzo pomocny.

Mój poranek z internatu.
Pobudka jest w teorii o 6:45, ale nikt tego nie bierze na poważnie i w najlepszym wypadku wstają o 7:00 (przecież trzeba być gotowym dopiero na dwadzieścia po). Jednak ja z moją przyjaciółką Basią poszłyśmy o krok do przodu i budzimy się o 7:20, czyli jak zadzwoni dzwonek nawołujący do porannej modlitwy w szkolnej kaplicy. Jedyne co robimy to...

Słyszę głośne brzęczenie budzika. Wymachuję ręką w jego stronę. Gdy mam problemy z trafieniem w przycisk drzemki, lekko uchylam powiekę. Promienie słońca uderzają mnie, jęknęłam zakrywając twarz kołdrą. Odkrywam ją na moment, by szybkim tempem wyłączyć zegar. Udaję mi się, więc odwracam się na drugą stronę wpatrując w pomarańczową ścianę. Z niechęcią wstaję otulając się kocem. Z miną skazańca ruszam w stronę kuchni. Mijając lustro z niesmakiem patrzę w swoje potargane włosy, wory pod oczami. Nastawiam wodę w czajniku, nasypuję dwie łyżeczki kawy do ulubionego kubka. Pochylam się o blat przymykając oczy. Budzi mnie pisk czajnika. Zalewam kawę siadając do stolika. Spoglądam na zegar. Z przerażeniem stwierdzam, że za pół godziny muszę wyjść z domu. Wstaję gwałtownie i ruszam w stronę łazienki. Wyciągam kosmetyczkę, a z niej żel, którym myję twarz, nakładam bazę, podkład, korektor, puder, a na koniec utrwalam wszystko sprayem. Zostawiam bałagan i biorę się za rozczesywanie włosów. Wyjmuję z koszyka prostownicę i podłączam kabel do kontaktu. W momencie, gdy się nagrzewa, ja rozczesuję niesforne kosmyki. Po wykonaniu czynności biorę się za umycie zębów. Pięć minut później staję przed szafą. Zrzucam ubrania z półki, gdy zauważam, że za kilka minut powinnam wyjść. Ubieram przypadkowe ubrania, natrafiając na niebieskie dżinsy i białą bluzę. Sięgam po torbę. Biorę łyk kawy, zabieram kluczę z szafki, ubieram buty i wychodzę. Zamykam drzwi i biegiem ruszam na przystanek.

Słyszę głośne brzęczenie budzika. Wymachuję ręką w jego stronę. Gdy mam problemy z trafieniem w przycisk drzemki, lekko uchylam powiekę. Promienie słońca uderzają mnie, jęknęłam zakrywając twarz kołdrą. Odkrywam ją na moment, by szybkim tempem wyłączyć zegar. Udaję mi się, więc odwracam się na drugą stronę wpatrując w pomarańczową ścianę. Z niechęcią wstaję otulając się...

Dźwięki, jeszcze nie potrafię ich rozróżnić, skąd pochodzą, czym są- nie wiem, gdy nagle pojawia się- przebłysk świadomości. Nie, nie, nie to za wcześnie, jeszcze nie teraz. Zaciskam powieki i naciągam na głowę kołdrę w nadziei, że uda mi się skraść jeszcze kilka dodatkowych minut tej błogiej nieświadomości, z której tak brutalnie, przez znienawidzoną melodie budzika, zostałam wyrwana. Jednak niedawne obrazy senne rozmywają się nie mając racji bytu w rzeczywistości. Intuicyjnie wyciągam rękę w kierunku coraz głośniejszy tonów. Jest dokładnie tam gdzie go zostawiłam, mój telefon, więc wyłączam go nie otwierając oczu. Jeszcze nie jestem gotowa na dobre porzucić krainę snu. Pomimo, że wymaga to ode mnie ogromnego wysiłku, powoli otwieram oczy pozostając jednak bez ruchu jeszcze kilka minuty. Nagle powraca- lista zadań do zrobienia na dzisiaj, problemy, wszystko. Biorę kilka głębokich oddechów- tyle potrzebuje aby zyskać siły potrzebne by opuścić bezpieczne łóżko i przekonać się co przyniesie ten dzień.

Dźwięki, jeszcze nie potrafię ich rozróżnić, skąd pochodzą, czym są- nie wiem, gdy nagle pojawia się- przebłysk świadomości. Nie, nie, nie to za wcześnie, jeszcze nie teraz. Zaciskam powieki i naciągam na głowę kołdrę w nadziei, że uda mi się skraść jeszcze kilka dodatkowych minut tej błogiej nieświadomości, z której tak brutalnie, przez znienawidzoną melodie budzika,...

Obudziło mnie przeciągłe mruknięcie mojej kotki Fryki, w białej koszulce wyszłam tuż przed dom na zieloną trawę, a następnie do sadu by przywitać nowy dzień. Słońce lekko zarumienione rzucało swe promienie na zieloną trawę, mieniącą się milionami malutkich kropel rosy. Te zaś delikatnie ześlizgiwały się z ździebełka trawy, rozbryzgując na stopie. Jabłka oblane rumieńcem kusiły zapachem. Dają znak, że już nadeszła jesień i czas na zbiory do drewnianych skrzyneczek. Ten nie powtarzalny klimat i smak dzieciństwa napawał mnie ukojeniem, nadając inspiracji. Pokazują nieubłaganie czasu minionych lat. Stałam się dorosła choć wciąż w sobie mam tą małą dziewczynę beztrosko biegającą po łąkach. Tu jest mój dom, moje miejsce gdzie zawsze będę wracać. Mimo późnej już pory ptaszki śpiewały pieszcząc uszy wybrzmieniem ptasiej melodii. Chłód ustąpił ostatnim porywom ciepłego powietrza a niebo mieszało się zimnymi barwami. Na sąsiednich polach zbierały się żurawie, trwały wykopki i koszenie kukurydzy. Pola oblała czerń i zieleń wschodzącego zboża, żółć przekwitającego rzepaku i barwiące się liście drzew. Miłość w w takim klimacie rozkwitała na nowo, miesza ze sobą wszystkie odcienie czerwieni. Cała paleta barw rozgrzewa oziębłe wnętrze. Czuję się narodzona, dopiero co tchnięta życiem. Takie poranki są tymi najpiękniejszymi.

Obudziło mnie przeciągłe mruknięcie mojej kotki Fryki, w białej koszulce wyszłam tuż przed dom na zieloną trawę, a następnie do sadu by przywitać nowy dzień. Słońce lekko zarumienione rzucało swe promienie na zieloną trawę, mieniącą się milionami malutkich kropel rosy. Te zaś delikatnie ześlizgiwały się z ździebełka trawy, rozbryzgując na stopie. Jabłka oblane rumieńcem...

Przez sen słyszę jakieś głosy, ktoś obok mnie wierci się i kopie mnie nogami. Z trudem otwieram oczy. W pokoju jest jeszcze ciemno. To znów obudziła się moja córka. Karmię ją i szukam telefonu-3.30-czy to dziecko nigdy nie będzie przesypiać całych nocy? Córka zasypia i ja również. Przez sen znów słyszę głosy i ktoś mnie kopie - to znowu ona się obudziła. Znowu karmienie. Sprawdzam godzinę 5.45 zaraz muszę wstawać. Córeczka znowu zasnęła a ja leżę i czekam na dzwonek budzika. Dzwoni - powoli schodzę z łóżka, budzę męża by pilnował, żeby Mała nie spadła z łóżka. Wychodzę do łazienki. Myję twarz, żeby, robię siusiu, zakładam soczewki i zaczynam prostować włosy. O nie, znowu krzyk z pokoju. Odkładam prostownicę i z połową wyprostowanych włosów wracam do pokoju. Karmię Małą. Mija jakieś pół godz aż w końcu Ona uznaje, że ma już dość mleka. Przebieram pieluchę i idziemy razem do łazienki. kończę prostowanie i robię makijaż a Ona wyjmuje wszystko z półek do których dosięgnie. Sprzątam bałagan i wracamy do pokoju. Budzę męża i wychodzę do kuchni zrobić mu kawę a sobie kanapki do pracy. Daję córce i mężowi buziaka i wychodzę do pracy. Za sobą słyszę krzyk, płacz i tłuczenie rączkami o drzwi. Po chwili wszystko się uspokaja i ja muszę już iść bo jak zawsze dotrę do pracy spóźniona o parę minut.

Przez sen słyszę jakieś głosy, ktoś obok mnie wierci się i kopie mnie nogami. Z trudem otwieram oczy. W pokoju jest jeszcze ciemno. To znów obudziła się moja córka. Karmię ją i szukam telefonu-3.30-czy to dziecko nigdy nie będzie przesypiać całych nocy? Córka zasypia i ja również. Przez sen znów słyszę głosy i ktoś mnie kopie - to znowu ona się obudziła. Znowu karmienie....

Na dźwięk budzika, żołądek skręca mi się i czuję nieprzyjemny ścisk. Swoją drogą, jak to jest, że każda melodia, która ma mnie zbudzić rano jest później przeze mnie najbardziej znienawidzoną sekwencją dźwięków? Otwieram niechętnie oczy i szybko analizuję na jak długą drzemkę mogę sobie dzisiaj pozwolić. Leniwie sięgam po telefon, by w końcu zamilkł... Opadam wygodnie na poduszki i powtarzam wszystko jeszcze z pięć razy.
Wreszcie przebija się do mojej świadomości myśl, że choćby nie wiem jak bardzo nie chciało mi się ruszyć nogą, ani ręką i nie miałam ochoty, by opuścić ciepłe, może niezbyt wygodne, ale będące moją strefą komfortu łóżko, muszę to zrobić. Poranki nie są łatwe. Najtrudniej odkopać z zaspanego umysłu, powód, który dałby mi siłę na przetrwanie kolejnych siedemnastu godzin z uśmiechem na ustach, zanim z powrotem zakopię się w swoim schronie zbudowanym z pościeli i poduszek. Czasami nawet potrzebuję minuty, by przypomnieć sobie kim jestem, co robię i co mnie czeka...
Wzdycham ciężko i brutalnie ściągam z siebie kołdrę. Chłód działa na mnie pobudzająco. Otwieram szerzej oczy, przecieram je i siadam na łóżku.
Dobra, dziewczyno, dasz radę.

Na dźwięk budzika, żołądek skręca mi się i czuję nieprzyjemny ścisk. Swoją drogą, jak to jest, że każda melodia, która ma mnie zbudzić rano jest później przeze mnie najbardziej znienawidzoną sekwencją dźwięków? Otwieram niechętnie oczy i szybko analizuję na jak długą drzemkę mogę sobie dzisiaj pozwolić. Leniwie sięgam po telefon, by w końcu zamilkł... Opadam wygodnie na...

Przebudziłem się czując dziwną tęsknotą za tym co minęło. Nie pamiętam żadnego snu, ale mam przeczucie, że były dobre. Chciałbym umieć cieszyć się takimi chwilami, jednak wraz z przebudzeniem, marzenia senne uciekły, pozostawiając pustkę i dziwne, przyjemne mrowienie pod czaszką.
Wykonuje wszystkie poranne czynności sprawnie, mechanicznie. Moje zorganizowanie daje mi satysfakcje. Wiem, że nadchodzący dzień będzie dobry.
Jednak jak zawsze czuję się dziwnie i nie potrafię tego wyjaśnić.
Zanim zdążę się zastanowić wychodzę do pracy i wpadam wir codzienności, który wyrzuca mnie wieczorem zmęczonego i nienadającego się do niczego.
W tej dziwnej pogoni za niczym, która idzie mnie dobrze, mam wrażenie, że omija mnie coś ważnego.
Gdybym tylko wiedział co.

Przebudziłem się czując dziwną tęsknotą za tym co minęło. Nie pamiętam żadnego snu, ale mam przeczucie, że były dobre. Chciałbym umieć cieszyć się takimi chwilami, jednak wraz z przebudzeniem, marzenia senne uciekły, pozostawiając pustkę i dziwne, przyjemne mrowienie pod czaszką.
Wykonuje wszystkie poranne czynności sprawnie, mechanicznie. Moje zorganizowanie daje mi...

Słyszę budzik. Nie mogę uwierzyć, że już jest rano. Mam wrażenie, że dopiero co się położyłam, a tu już trzeba wstać. Ciężko się obudzić, ale otwieram oczy. Wstaję, robię herbatę i jakieś śniadanie. Przy okazji sprawdzam telefon, czasem coś na laptopie. Idę do łazienki. Po powrocie zaczynam się ogarniać. Ubieram się, robię makijaż, zapalę papierosa. W międzyczasie dopijam herbatę i dochodzę do siebie, bo przecież się nie wyspałam, a wiadomo, że najlepiej się śpi jak trzeba już wstawać.

Słyszę budzik. Nie mogę uwierzyć, że już jest rano. Mam wrażenie, że dopiero co się położyłam, a tu już trzeba wstać. Ciężko się obudzić, ale otwieram oczy. Wstaję, robię herbatę i jakieś śniadanie. Przy okazji sprawdzam telefon, czasem coś na laptopie. Idę do łazienki. Po powrocie zaczynam się ogarniać. Ubieram się, robię makijaż, zapalę papierosa. W międzyczasie dopijam...