Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Zaksiążkowana
Iwa_90
BartłomiejNieBartosz
Rhine
Owsiane_ciastko

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Zaksiążkowana
Iwa_90
BartłomiejNieBartosz
Rhine
Owsiane_ciastko

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czuję, że spoczywam w ramionach Morfeusza. Ostatnimi czasy często zdarzały mi się noce na pograniczu jawy i snu. Świadomie śledziłam moje nierealne przygody, rozgrywające się tylko w mojej głowie i zapamiętywałam niespotykanie drobne szczegóły z tych wydarzeń. Za każdym razem jednak przychodziło wybudzenie. Czułam się wtedy, jakby ktoś zabierał mnie od czegoś dobrego. Jakbym musiała wyjść z Disneylandu albo ze Starbucksa, w którym serwują darmowe karmelowe latte macchiato. Nagle czułam, jakby ktoś złapał mnie w okolicy serca jak prześcieradło i pociągnął do góry. Zwijałam się zupełnie jak materiał i byłam wyciągana w górę. Jeszcze przez chwilę zawisałam nad sennymi marami, a potem widziałam ciemność i wracałam do swojego ciała. Z moich ust wyrwał się pełen niezadowolenia jęk, gdy moje oczy przez wciąż zamknięte powieki zarejestrowały dopływ jasnego, dziennego światła. Zanurzyłam twarz w poduszkę i jak codziennie pomyślałam: "Jeszcze pięć minut". Dosłownie minutę później do mojego pokoju po cichu wkradła się mama z małym, rozsadzanym od środka energią psem i położyła kulkę futra na moim łóżku. Ta wskoczyła na mnie, przy okazji miażdżąc moje podbrzusze i stając łapami na piersiach. Merdając ogonem, zwierzyna prychnęła mi prosto w twarz, na co skrzywiłam się i odwróciłam od niej twarz. Wreszcie uchyliłam powieki i powitałam rozmazaną rzeczywistość oczami krótkowidza. Mama szeroko uśmiechała się, siedząc w nogach łóżka, a Alice - energiczny yorkshire terrier - skakała po łóżku, ocierając się pyszczkiem o fałdy pościeli.
- Dzień dobry - wymamrotałam zaspanym głosem. Starałam się nie stracić ani skrawka ze snu, który dziś pojawił się w mojej głowie. Może kiedyś jeden z nich stanie się objawionym z niebios pomysłem na bestseller, który zamierzałam napisać. Tymczasem jednak mama podniosła się z łóżka, odpowiedziawszy "Dzień dobry" i poleciła mi wstać wreszcie, bo śniadanie czeka na dole.
Ogromna ze mnie szczęściara, ale choć raz w życiu należą mi się takie wakacyjne poranki. Z półuśmiechem na ustach zeskrobałam się z łóżka i zbiegłam na dół, podśpiewując ulubione piosenki pod nosem. Każdy dzień musiał być dobry, skoro tak się zaczynał.
Z drugiej strony, dzień darmowego karmelowego latte macchiato to był naprawdę dobry pomysł...

Czuję, że spoczywam w ramionach Morfeusza. Ostatnimi czasy często zdarzały mi się noce na pograniczu jawy i snu. Świadomie śledziłam moje nierealne przygody, rozgrywające się tylko w mojej głowie i zapamiętywałam niespotykanie drobne szczegóły z tych wydarzeń. Za każdym razem jednak przychodziło wybudzenie. Czułam się wtedy, jakby ktoś zabierał mnie od czegoś dobrego....

A ja lubię wakacje. Bardzo. Nie dlatego, że jest wolne, nie dlatego, że można pospać dłużej, a wręcz przeciwnie, że można zerwać się o świcie i napawać życiem.
Budzę się o 4:03, szybko wyskakuję z łóżka i biorę bluzę, biegiem wchodzę na balkon na strychu i... czekam. Za kilka chwil zobaczę blask wynurzającego się słońca. Po kilku minutach pierwsze promienie odbijają się w strumyku i barwią liście starej topoli. W takim momencie jak ten dziękuję, że mieszkam na wsi.
Niestety nie mogę stać tam wiecznie. Schodzę do pokoju, przebieram się i myję twarz. Następnie biorę wiadro i idę do kurnika i stajni. Najpierw kurnik. Kury, kaczki i indyki wypuszczam na zagrodę, nalewam do pojemników wody i rzucam ziarno. Potem zajmuję się moimi skarbami, czyli malusimi kurczątkami - w tym roku mamy 13 żółtych kuleczek. Codziennie daję im świeżą wodę i wlewam do niej 8 kropli witaminowych. Potem kroję pokrzywy, mieszam z gotowanymi ziemniakami i specjalnym proszkiem, taką potrawę daje moim skarbkom, niech rosną. Po chwili słyszę już głos mojej mamy i babci, które idą z wiadrami do stajni, ja też biorę swoje i razem zaczynamy doić krowy. W tym czasie dziadek i tata zajmują się resztą bydła. Kiedy już krowy są podojone, cedzę mleko i odlewam dwie miski dla kotów, sama też nalewam sobie kubek i wychodzę na pole.
Mam jeszcze pół godziny do szóstej, jeszcze pół godziny ciszy i świeżości, pół godziny szczęścia.

A ja lubię wakacje. Bardzo. Nie dlatego, że jest wolne, nie dlatego, że można pospać dłużej, a wręcz przeciwnie, że można zerwać się o świcie i napawać życiem.
Budzę się o 4:03, szybko wyskakuję z łóżka i biorę bluzę, biegiem wchodzę na balkon na strychu i... czekam. Za kilka chwil zobaczę blask wynurzającego się słońca. Po kilku minutach pierwsze promienie odbijają się w...

Leniwie otworzyłam najpierw lewe, później prawe oko. Uniosłam ręce nad głową, przeciągając się. Pierwsza dawka sportu zażyta tego ranka. Nie słyszałam do tej pory budzika, więc z dumą pomyślałam: nie dość, że się pierwszy raz w życiu wyspana obudziłam, to jeszcze wstałam przed budzikiem!
Wykonałam szybkie kontrolne spojrzenie na zegarek na ścianie. Siódma piętnaście.
Jeszcze minutę leżę w łóżku. Coś mi nie daje spokoju. Umysł zaczyna trzeźwieć po nocy. Decyduję się na odważny krok. Ponownie zerkam na zegarek.
Siódma szesnaście.
Szlag!
No tak, to że się wyspałam powinno mi dać, coś do myślenia... zaspałam.
Druga dawka sportu tego ranka. Wybiegam z łóżka jak oparzona i miotam się po pokoju zbierając kserówki i notatki na zajęcia. Jednocześnie sprawdzając, o której mam następny autobus.
Szarpię za drzwi szafy z ubraniami, jakbym liczyła, że znajdę tam przejście do świata Narnii. Wywlekam stare sprawdzone w ekstremalnych warunkach dżinsy i T-shirt i biegnę do łazienki.
Rano jestem prawdziwym sportowym duchem, więc w podskokach wbiegam do kuchni. Mam plan zagrzać wodę na herbatę. Dźwigam czajnik. Szlag. Pusty. Rezygnuję.
Otwieram lodówkę. Ale to przecież lodówka studenta, więc nawet nie wiem, po co ją otwieram. Stwierdzam, że łatwiej będzie coś kupić na uczelni.
W biegu do drzwi zahaczam o lustro, tuszując rzęsy wkładam sobie niechcący szczoteczkę do oka. Szlag! Mam czarnego kleksa pod okiem.
Uzbrojona w trampki staczam ostatnią bitwę. Ale zaraz, gdzie moje klucze?!

Leniwie otworzyłam najpierw lewe, później prawe oko. Uniosłam ręce nad głową, przeciągając się. Pierwsza dawka sportu zażyta tego ranka. Nie słyszałam do tej pory budzika, więc z dumą pomyślałam: nie dość, że się pierwszy raz w życiu wyspana obudziłam, to jeszcze wstałam przed budzikiem!
Wykonałam szybkie kontrolne spojrzenie na zegarek na ścianie. Siódma piętnaście.
...

Przeraźliwy dźwięk budzika wyrywał mnie ze snu. Wzdycham i trudem otwieram obolałe oczy. Oglądanie do późna anime, jeśli wstaje się rano do szkoły nie było dobrym pomysłem. Nigdy się nie nauczę, zawsze popełniam te same błędy. Zamykam oczy na sekundę i budzę się z bijącym sercem. Patrzę na godzinę i zamieram. 7.06, autobus za 6 minut. Wyskakuję z łóżka jak oparzona i z prędkością światła ubieram się, przy okazji potykam się i ląduję na podłodze. Prycham zdenerwowana, łapię plecak i wybiegam z domu. Biegnę w stronę przystanku, zadowolona, że zdążę. Nagle mija mnie wielki pomarańczowy autobus, a do przystanku mam jeszcze kawałek. Normalne, przecież pech to moje drugie imię. Uśmiecham się i idę do domu. Na następny autobus przychodzę punktualnie. Gdy siedzę w autobusie moje myśli, zakładam na uszy słuchawki i zapuszczam w telefonie ukochany zespół. Widzę, że ludzie głupio się na mnie patrzą, gdy sobie podśpiewuję, ale nie przejmuję się tym. Nie mija 25 minut a jestem na dworcu autobusowym. Widzę same przyjazne twarze, więc idę i się uśmiecham. Ruszam w stronę szkoły dziarsko i pełna energii, która wzięła się sama nie wiem skąd. Rano jej tam nie było. Później dzień mija zwyczajnie i przyjemnie. Szyję spodenki na zajęciach praktycznych, podczytuję książkę na lekcji polskiego, udając że to lektura. Widzę, że pani doskonale wie, co tak naprawdę robię i oblewam się rumieńcem. Jednak widzę w jej oczach aprobatę. Cieszy ją to, że ktoś jeszcze czyta książki.

Przeraźliwy dźwięk budzika wyrywał mnie ze snu. Wzdycham i trudem otwieram obolałe oczy. Oglądanie do późna anime, jeśli wstaje się rano do szkoły nie było dobrym pomysłem. Nigdy się nie nauczę, zawsze popełniam te same błędy. Zamykam oczy na sekundę i budzę się z bijącym sercem. Patrzę na godzinę i zamieram. 7.06, autobus za 6 minut. Wyskakuję z łóżka jak oparzona i z...

Jest słoneczne popołudnie, wiatr delikatnie muska moją skórę.Pewnym krokiem przechodzę przez pasy, czując na sobie wzrok faceta w błękitnej koszuli. -Nic dziwnego, w końcu na spotkanie z przyjaciółkami z ogólniaka nie idzie się byle jak. Nagle na moim ramieniu ląduje kropla, następna na czole i nosie. Podnoszę wzrok, czarne chmury wiszą nade mną a krople deszczu w jednym momencie niszczą misternie wykonany makijaż, nie mam gdzie się schronić…
Otwieram oczy.
‘Śmigus -dyngus’ woła moja czteroletnia chmura deszczowa mierząc we mnie pistoletem na wodę. Kalina zejdź ze mnie i odłóż ten pistolet, śmigus- dyngus był dwa miesiące temu! Zerkam na zegarek. O Chryste, już ósma! Zrywam się na równe nogi i biegnę do łazienki po drodze ślizgając się na mokrej podłodze.Przysięgam, że wyrzucę ten cholerny pistolet do zsypu! Jednocześnie myję zęby, ścieram podłogę i szukam czegoś wyprasowanego. Jak dobrze, że mama odprowadzi dzisiaj Kalinę do przedszkola, zdążę się pomalować.Do sypialni wbiega moja córka -Mamo czy ja też mogę się ‘pomakijażować’? I nie pytając o zgodę robi rozpoznanie w mojej kosmetyczce, w głowie zapala mi się czerwona kontrolka – to może się źle skończyć. Za chwilę na podłodze ląduje mój puder, który kiedyś był w kamieniu a teraz jest w milionach kawałków. Kalina! To mój najlepszy puder! Krzyczę ze złością zbierając resztki kosmetyku z podłogi… Nagle w drzwiach staje moja mama. - A Ty jak zwykle nie gotowa, mówi podpierając ręce na biodrach.
Ot,taki mój zwyczajny poranek.

Jest słoneczne popołudnie, wiatr delikatnie muska moją skórę.Pewnym krokiem przechodzę przez pasy, czując na sobie wzrok faceta w błękitnej koszuli. -Nic dziwnego, w końcu na spotkanie z przyjaciółkami z ogólniaka nie idzie się byle jak. Nagle na moim ramieniu ląduje kropla, następna na czole i nosie. Podnoszę wzrok, czarne chmury wiszą nade mną a krople deszczu w jednym...

"Budzę się - ciemność dookoła
Wstaje słońce - ciemność w mej duszy"

Jestem za leniwa, by podnosić wzrok na zegarek, więc czas odmierzam budzikami. "Breakfast at Tiffany's" - czyli jest za dziesięć. "In The Name of Love" - szlag, już szósta. "Blackbird" - 6.15, serio trzeba by wstać. No dobra, prawa noga, lewa noga...
Ja vs grawitacja 0:1
Niczym zombie wlokę się do łazienki i usiłuję nie zasnąć po drodze. Bezskutecznie. Mój zaspany mózg rozpaczliwie wyje o kawę!
"Dziecko, co Ty robisz przy ekspresie?! Kawa jest niezdrowa w twoim wieku."
No nic, napiję się w szkole.
Staję przed szafą i usiłuję wyczuć swój dzisiejszy nastrój. Hmmm... No dobra, czyli idziemy w czerń. No i świetnie, wystarczy wdziać T-shirt z Mettalicą, do tego gruba warstwa czarnej kredki oraz szminki i voila!
"Zjadłaś śniadanie?" "Tak mamuś!"
Przecież mam zamiar zjeść w drodze do szkoły, to nie było kłamstwo.
Sama sobie nie wierzę.
Jeszcze tylko wciskam słuchawki w uszy, puszczam muzykę i spóźniona biegnę na przystanek.
Ja vs poranek 0:1
Podsumowanie rocznej punktacji 3:362

"Budzę się - ciemność dookoła
Wstaje słońce - ciemność w mej duszy"

Jestem za leniwa, by podnosić wzrok na zegarek, więc czas odmierzam budzikami. "Breakfast at Tiffany's" - czyli jest za dziesięć. "In The Name of Love" - szlag, już szósta. "Blackbird" - 6.15, serio trzeba by wstać. No dobra, prawa noga, lewa noga...
Ja vs grawitacja 0:1
Niczym zombie wlokę się do...

Otwieram oczy.
Jak zwykle obudziłam się sama z siebie, mam tak od kąd pamiętam.
Gdy muszę wstać o 6 budzę się o 5.45.
Taki wewnętrzny zegar. Działa bez zarzutów, nigdy jeszcze nie zdażyło mi się zaspać.
Wstaje więc, pierwsze co robię to odsłaniam zasłony, gdy spogląda na mnie błękit nieba i promienie slonca, ja też witam świat uśmiechem na twarzy.
Następny przystanek kuchnia, a dokładnie kawa.
W oczekiwaniu na rytualny napój, udaje się do łazienki.
Włosy, zęby, szybki make up.
Jestem gotowa na spotkanie z kawą.
A teraz śniadanie. Najważniejszy posiłek dnia, w zależności od zawartości lodówki, jest on porządny, lub będzie dopiero kupiony po drodze.
Wreszcie gotowa do wyjścia, chowam jeszcze telefon do torebki, i zamykam za sobą drzwi.

Otwieram oczy.
Jak zwykle obudziłam się sama z siebie, mam tak od kąd pamiętam.
Gdy muszę wstać o 6 budzę się o 5.45.
Taki wewnętrzny zegar. Działa bez zarzutów, nigdy jeszcze nie zdażyło mi się zaspać.
Wstaje więc, pierwsze co robię to odsłaniam zasłony, gdy spogląda na mnie błękit nieba i promienie slonca, ja też witam świat uśmiechem na twarzy.
Następny przystanek...

Zupełnie sama obudziłam się z lekkiego snu. Budzik pewnie zaraz zadzwoni, pomyślałam i z otwartymi oczami leżałam w łóżku. Minęło parę minut ale żaden dźwięk nie następował. Sięgnęłam po urządzenie i zaskoczona zobaczyłam, że nie ma jeszcze piątej. Mając ponad godzinę zapasu przekręciłam się na drugi bok. Za godzinę w pokoju rozległ się irytujący ryk budzika. Po jakie licho ponownie kładłam się spać, teraz nie mogę nawet unieść powiek! W końcu po kilku drzemkach zwlekłam swoje ciężkie ciało i poczłapałam do łazienki. Dopiero teraz uderzyła mnie panująca w domu cisza. Dlaczego nikt nie szykuje się do pracy lub tak jak ja do szkoły? Zaraz, moment, jaki dzisiaj mamy dzień? Podświetliłam ekran telefonu i myślałam, że oczy wyjdą mi na wierzch. Sobota?! Pięknie! W jedyny dzień, w którym mogę dłużej pospać, niechcący nastawiłam budzik na szóstą. Kiedy chwila wkurzenia na samą siebie minęła, postanowiłam wrócić do łóżka. Co mi szkodziło, może jeszcze zasnę.

Zupełnie sama obudziłam się z lekkiego snu. Budzik pewnie zaraz zadzwoni, pomyślałam i z otwartymi oczami leżałam w łóżku. Minęło parę minut ale żaden dźwięk nie następował. Sięgnęłam po urządzenie i zaskoczona zobaczyłam, że nie ma jeszcze piątej. Mając ponad godzinę zapasu przekręciłam się na drugi bok. Za godzinę w pokoju rozległ się irytujący ryk budzika. Po jakie licho...

Słyszę krzyk. Czując jeszcze konsekwencje wcześniejszej imprezy zrywam się na równe nogi, jednocześnie zrzucając z siebie ledwo przytomnych facetów. - Ohyda. - myślę. Do mych uszu dobiega kolejny krzyk. Przypominam sobie sytuację w jakiej jestem i próbuje skojarzyć, z której strony niesie się hałas. Wtem cały pokój wypełnia piosenka Guns'n'Roses. Co do... -Co do cholery. - mruczę pod nosem zniesmaczona tym, że kolejny raz budzik musiał przerwać tak fascynujący sen. A już miałam stać się bohaterką i pędzić na ratunek światu! Jednakże jedyne co teraz uda mi się uczynić dobrego to wyłączyć rozdzwoniony budzik. Po uciszeniu mojego niszczyciela marzeń sprawdzam tylko te social media, które mogą coś wnieść do mojego życia i mnie zainspirować, o ile jakikolwiek portale społecznościowe to potrafią. Po dobrej godzinie wylegiwania się w łóżku, wstaje i kieruję swoje kroki do łazienki. Nie śpieszy mi się, jest dopiero szósta rano pomimo tego, że mam wolne. Niektórzy ludzie lubią noc i zachody słońca, ale dla mnie zawsze to było zbyt przygnębiające. Żegnamy się ze słońcem, aby nastał mrok – tajemniczy, chłodny i często niebezpieczny. O wiele lepiej czuję się rano, kiedy jestem wyspana i mogę być rumiana i świeża jak wschód słońca. Daje to większego kopa energii niż kawa i motywuje na całe szesnaście godzin – udowodnione naukowo. Po zmyciu z siebie wszystkich brudów dnia poprzedniego i użyciu kilku ładnie wyglądających kosmetyków przechodzę do sypialni i wybieram strój na dzisiaj zastanawiając się w jaką rolę się wcielić. Ponieważ, aby nigdy nie powracać do mojego byłego kochanka, czyli monotonności, każdego dnia bawię się w kogo innego pozostając sobą. Może to brzmieć absurdalnie, ale lubię takie rozwiązania. Po krótkim namyśle stwierdzam, że mam ochotę udawać dzisiaj, że jestem we Francji. Zgodnie z tym wybieram stylowe dżinsy, białą koszulę, apaszkę i lordsy. Niech żyję klasa i minimalizm! Teraz tylko wystarczy wziąć jakąś dużą, szykownie wyglądającą torbę i na śniadanie udać się do kawiarenki w centrum miasta, gdzie spokojnie będę mogła zjeść crousanta z marmoladą! Po drodze tylko zajdę do kiosku po kolorowe czasopismo modowe oraz poradnik " Jak być francuską poza Francją i nie zbzikować" i au revoir.

Słyszę krzyk. Czując jeszcze konsekwencje wcześniejszej imprezy zrywam się na równe nogi, jednocześnie zrzucając z siebie ledwo przytomnych facetów. - Ohyda. - myślę. Do mych uszu dobiega kolejny krzyk. Przypominam sobie sytuację w jakiej jestem i próbuje skojarzyć, z której strony niesie się hałas. Wtem cały pokój wypełnia piosenka Guns'n'Roses. Co do... -Co do cholery. -...