Szczerze mówiąc, to jeśli mam dostęp do literatury, to możecie mi zabrać wszystko inne: telefon, internet, laptopa, czekoladę, makaron w sosie carbonara, wszystkie płyty AMJ i Zaz, wszystkie moje letnie sukienki i zimowe, puchate swetry. Zabierzcie mi nawet Pepsi, sorbety truskawkowe i naleśniki z cukrem. I pomidorową z makaronem, gołąbki babci, placek drożdżowy drugiej babci, kurczaka po tajsku z pobliskiej knajpy...
Co żem narobiła. Strasznie dużo żarcia wyszło. Chyba zmienię zdania. Zabierzcie mi wszystko prócz jedzenia, a i tak będę zadowolona. Pustka z braku jedzenia to nie tylko fizyczny ból żołądka, ale i smutek po tych wszystkich smakach, które były, a nie są.
No i nie zapomnijcie o tej całej literaturze do której podobno mam swobodny dostęp. Najbardziej lubię papierowe wydania, a ostatnio pochłaniam Grishama. No i ostatni zbiór opowiadań J. L. Wiśniewskiego na mnie czeka, a więc...
No, to by było na tyle. :)

Szczerze mówiąc, to jeśli mam dostęp do literatury, to możecie mi zabrać wszystko inne: telefon, internet, laptopa, czekoladę, makaron w sosie carbonara, wszystkie płyty AMJ i Zaz, wszystkie moje letnie sukienki i zimowe, puchate swetry. Zabierzcie mi nawet Pepsi, sorbety truskawkowe i naleśniki z cukrem. I pomidorową z makaronem, gołąbki babci, placek drożdżowy drugiej...

Nie mogłabym żyć bez muzyki (a zwłaszcza koncertów). Jestem całkowicie szczera, mówiąc, że to rzecz najważniejsza w moim życiu. Muzyka pozwala mi się odciąć od świata, kiedy potrzebuję przerwy. Wystarczy, że ubiorę słuchawki i przenoszę się w inne, lepsze miejsce. Prawdą jest, że nie potrafię żyć jak normalny człowiek, jeśli nie mam powodu, to zwyczajnie wegetuję. Nic nie jest w stanie wyciągnąć mnie ze spirali apatii. Za każdym razem, gdy na horyzoncie pojawia się jakiś koncert, odżywam. Zakup biletu, przygotowania, wyjazd dają mi poczucie, że jest coś, co daje mi prawdziwą radość, że to się zbliża. Nigdy nie byłam bardziej szczęśliwa, niż jak podczas koncertów, w których uczestniczyłam. Przebywanie w jednym pomieszczeniu z ludźmi, którzy czują to samo, z artystami, którzy nadają mojemu życiu sens. W tych momentach czuję, jak muzyka przechodzi przeze mnie, jak mnie wypełnia. Tylko wtedy, przez pewien czas nie czuję pustki, która jest we mnie na codzień.

Nie mogłabym żyć bez muzyki (a zwłaszcza koncertów). Jestem całkowicie szczera, mówiąc, że to rzecz najważniejsza w moim życiu. Muzyka pozwala mi się odciąć od świata, kiedy potrzebuję przerwy. Wystarczy, że ubiorę słuchawki i przenoszę się w inne, lepsze miejsce. Prawdą jest, że nie potrafię żyć jak normalny człowiek, jeśli nie mam powodu, to zwyczajnie wegetuję. Nic nie...

Nie wyobrażam sobie życia bez Coca-coli. Uwielbiam ten napój, szczególnie kiedy jest gorąco bardzo lubię sobie umilić dzień szklanką zimnego i orzeźwiającego napoju. Moje życie bez tego byłoby bezbarwne,pozbawione ciekawych smaków, dlaczego miałabym sobie odmówić przyjemności.

Nie wyobrażam sobie życia bez Coca-coli. Uwielbiam ten napój, szczególnie kiedy jest gorąco bardzo lubię sobie umilić dzień szklanką zimnego i orzeźwiającego napoju. Moje życie bez tego byłoby bezbarwne,pozbawione ciekawych smaków, dlaczego miałabym sobie odmówić przyjemności.

Nie mogłabym żyć bez sztuki. Mój świat stałby się bez niej szarą i ponurą pustką. Co by się stało gdyby znikły rzeźby ozdabiające moje życie? Czy wokół mnie coś by jeszcze zostało? Nie... Nie mogłabym żyć bez piękna. Bez sztuki nic nie byłoby ważne. Każdy dzień byłby bez sensu. Tracąc sztukę, straciłabym duszę.

Nie mogłabym żyć bez sztuki. Mój świat stałby się bez niej szarą i ponurą pustką. Co by się stało gdyby znikły rzeźby ozdabiające moje życie? Czy wokół mnie coś by jeszcze zostało? Nie... Nie mogłabym żyć bez piękna. Bez sztuki nic nie byłoby ważne. Każdy dzień byłby bez sensu. Tracąc sztukę, straciłabym duszę.

Nie mogłabym żyć bez podróży. Mam na myśli zarówno krótkie, okoliczne wyjazdy, jak i dłuższe emocjonujące eskapady w nieznane mi dotychczas rejony.

Uwielbiam poznawać nowe, kolorowe miejsca, pełne ciekawych ludzi, pysznej kuchni, nowych brzmień, zapachów i zapierających dech w piersi krajobrazów, a każda moja podróż wiążę się z niesamowitymi przygodami i wspomnieniami. Teraz jak się tak nad tym zastanawiam, dochodzę do wniosku, że to one głównie ukształtowały i nadal kształtują moją osobowość. To kim jestem zawdzięczam lekcjom jakie daje mi życie w ich trakcie. Otworzyłam się na ten piękny, różnorodny świat i czerpię z niego garściami. Poszerzyłam horyzonty i pozbyłam się wielu granic, które mną kiedyś rządziły. Nauczyłam się, że nie trzeba się bać i że warto próbować nowych uczuć i smaków. Wszystko co widzę w trakcie wojaży utrwalam aparatem fotograficznym, aby nigdy nie zapomnieć ludzi, których spotkałam, co z nimi robiłam i gdzie byłam.

Na ścianie w naszym mieszkaniu wisi ogromna mapa świata, na której z F. zaznaczamy kolorowymi pinezkami zwiedzone już przez nas miejsca. Na samą myśl, że jeszcze jest na niej tyle pustej, dziewiczej przestrzeni, czuję podekscytowanie.

Gdyby mi ktoś odebrał możliwość podróżowania, moje wspomnienia, moje zdjęcia i pamiątki z wyjazdów i zamknął w czterech ścianach, tak naprawdę odebrałby mi niemal całe życie. Byłabym jak przebity balon, jak szara jednostka bez własnego „ja”, bez jakiegoś rodzaju indywidualności, którą nadały mi właśnie podróże.

Nie mogłabym żyć bez podróży. Mam na myśli zarówno krótkie, okoliczne wyjazdy, jak i dłuższe emocjonujące eskapady w nieznane mi dotychczas rejony.

Uwielbiam poznawać nowe, kolorowe miejsca, pełne ciekawych ludzi, pysznej kuchni, nowych brzmień, zapachów i zapierających dech w piersi krajobrazów, a każda moja podróż wiążę się z niesamowitymi przygodami i wspomnieniami....

Bez czego nie mogłabym żyć? To trudne pytanie. Na myśl od razu przychodzi telefon, komputer, inne udogodnienia techniczne. Ale czy naprawdę nie mogłabym bez nich żyć?
Wydaje mi się, że największym ciosem byłoby dla mnie życie bez jedzenia. Nie mówię tutaj o jakimkolwiek jedzeniu, które oczywiście niezbędne jest do życia.
Czasami wyobrażam sobie, że wchodzę do sklepu, a tam na półkach tylko ocet.
Nie wiem jak przeżyłabym z myślą, że może już nigdy nie spróbuję tych wszystkich rzeczy, których nie zdążyłam zasmakować...

Bez czego nie mogłabym żyć? To trudne pytanie. Na myśl od razu przychodzi telefon, komputer, inne udogodnienia techniczne. Ale czy naprawdę nie mogłabym bez nich żyć?
Wydaje mi się, że największym ciosem byłoby dla mnie życie bez jedzenia. Nie mówię tutaj o jakimkolwiek jedzeniu, które oczywiście niezbędne jest do życia.
Czasami wyobrażam sobie, że wchodzę do sklepu, a tam...

Nie mogłabym żyć bez mojego notatnika w okładce z niebieskiego jedwabiu. Dostałam go w wieku 19 lat w prezencie od pewnej angielskiej staruszki, której mężem był polski pilot, walczący w bitwie o Anglię. Miała wielki sentyment do Polski i Polaków i dobrze znała moje zamiłowanie do pisania, dlatego podarowała mi ten piękny przedmiot. Od tamtego czasu zapisuję w nim luźne przemyślenia, wiersze i pomysły na bestsellery, których nigdy nie napiszę. Trzymam go w szufladzie szafki nocnej i czytam sobie często przed snem różne fragmety z minionych lat, dziwiąc się jak wiele, a jednocześnie jak niewiele, się w moim życiu zmieniło.

Nie mogłabym żyć bez mojego notatnika w okładce z niebieskiego jedwabiu. Dostałam go w wieku 19 lat w prezencie od pewnej angielskiej staruszki, której mężem był polski pilot, walczący w bitwie o Anglię. Miała wielki sentyment do Polski i Polaków i dobrze znała moje zamiłowanie do pisania, dlatego podarowała mi ten piękny przedmiot. Od tamtego czasu zapisuję w nim luźne...

Ja ciągle powtarzam, że mnie jako człowieka ukształtowało polskie radio i to nie jest tydzień, czy miesiąc słuchania - ja słucham całe życie; potrafię sama siedzieć w pokoju przez wiele godzin przy włączonym radio - na nim koncentrować swoja uwagę i w ogóle się nie nudzić - dla mnie to ogromna frajda. To słuchanie procentuje po latach - widać to w moich krótszych, czy dłuższych tekstach i w niezmierzonej liczbie wygranych konkursów - dlatego moje życie bez radia naprawdę byłoby pustką - taką pustynią nie jałową, bo przecież było wcześniej, ale wypaloną, bo już by w nim jego nie było.

Ja ciągle powtarzam, że mnie jako człowieka ukształtowało polskie radio i to nie jest tydzień, czy miesiąc słuchania - ja słucham całe życie; potrafię sama siedzieć w pokoju przez wiele godzin przy włączonym radio - na nim koncentrować swoja uwagę i w ogóle się nie nudzić - dla mnie to ogromna frajda. To słuchanie procentuje po latach - widać to w moich krótszych, czy...

Nie wiem, jak będę żyła, kiedy mój tata odejdzie. Jest dla mnie wszystkim. Mam tylko jego, wiąże mnie z nim naprawdę silna więź. Wiem, ile dla mnie poświęcił, żebym tylko mogła zdobyć wykształcenie i spełnić swoje marzenia.
Wiem, ze ten moment kiedyś nastąpi. I to mnie przeraża. Sama myśl o życiu, w którym nie będę mogła się do niego przytulić w trudnych momentach mojego życia, kiedy nie usłyszę słów wsparcia z jego ust jest na tyle przytłaczająca, że ciężko mi o tym chociażby myśleć.
W tym momencie czuję, że mogłabym wyrzec się czegokolwiek, byle nie mojego taty. Jest najwspanialszym ojcem, lepszego nie mogłabym sobie wyśnić.:) Nasze życie nigdy nie było usłane różami. Ale nie zamieniłabym go na żadne inne ze względu na mojego tatę. Bo pieniądze, uroda, sława - te rzeczy nic nie znaczą w obliczu miłości. Życie jest bez miłości puste i pozbawione jakiegokolwiek znaczenia.

Nie wiem, jak będę żyła, kiedy mój tata odejdzie. Jest dla mnie wszystkim. Mam tylko jego, wiąże mnie z nim naprawdę silna więź. Wiem, ile dla mnie poświęcił, żebym tylko mogła zdobyć wykształcenie i spełnić swoje marzenia.
Wiem, ze ten moment kiedyś nastąpi. I to mnie przeraża. Sama myśl o życiu, w którym nie będę mogła się do niego przytulić w trudnych momentach mojego...

Nie wyobrażam sobie życia bez techniki. Ona fascynowała mnie od najmłodszych lat kiedy jej ucieleśnieniem były zabawki, oczywiście techniczne. Przez długie lata marzyłem o kolejce elektrycznej. Kiedy poszedłem do szkoły szybko pojąłem, że rozwiązaniami technicznymi rządzą nauki ścisłe i w nich zacząłem się lubować. Komputer był dla mnie zawsze najwspanialszym ucieleśnieniem wyrafinowanego urządzenia technicznego. Mam taką piosenkę:
„Być programistą”
1:Starzał się komputer przez lata
bo pracy co rusz nie ma tata
już żadna gra się nie załączy
bo ten sprzęt już nie rumak rączy
ulotki z rana roznoszę
a płacą mi zaledwie grosze
doczekam się sprzętu nowego
dopiero w wieku dorosłego
REFREN
Tak bym chciał być programistą
by myślą pracować czystą
kreować wspaniałe światy
nie tylko dla mej zapłaty
2:Ktoś mi zaleca zrobić zmiany
najpierw skasować program znany
oszczędny zainstalować
co zmusi by programować
do tego wziąłem się dzieła
znowu ucząc się sam od zera
i już programy tworzę
co ich każdy przez sieć używać może
REFREN…
3:Witrynę sam sobie zrobiłem
a młodość przydała jej siłę
doglądam serwisu mojego
i ogromną radość mam z tego
wiek ledwie kilkanaście lat
a serwis podziwia wielki świat
to wszystko dzięki rozumowi
a nie najnowszemu sprzętowi
REFREN…
Uwielbiam tworzyć programy komputerowe, które realizują moje marzenia. Ale też ciągle lubię rozwiązywać zadania matematyczne. Nie wyobrażam sobie jakbym miał żyć gdybym nie mógł albo nie potrafił tego robić.

Nie wyobrażam sobie życia bez techniki. Ona fascynowała mnie od najmłodszych lat kiedy jej ucieleśnieniem były zabawki, oczywiście techniczne. Przez długie lata marzyłem o kolejce elektrycznej. Kiedy poszedłem do szkoły szybko pojąłem, że rozwiązaniami technicznymi rządzą nauki ścisłe i w nich zacząłem się lubować. Komputer był dla mnie zawsze najwspanialszym ucieleśnieniem...