Po przeczytaniu pozycji Erling'a Kagge'a "Cisza" mogę głośno i śmiało powiedzieć, że nie mogłabym przeżyć bez ciszy.
Ale nie tej, którą każdy z nas spotyka codziennie przy samotnym śniadaniu czy próbie zasypiania.
Chodzi mi o inny rodzaj ciszy. O ten bardzo głośny i pełen dźwięku.
Za każdym razem kiedy dotykam mojego instrumentu, żeby wydobyć dźwięk, oprócz wysokich tonów wywołanych przez smyczek słyszę ciszę.
Taką, którą chciałabym się codziennie dzielić.
Taką, którą chciałabym codziennie żyć i oddychać.
Mimo, że bez niej życie byłoby łatwiejsze, mniej wymagające, pozbawione stanów, w których własna głowa jest nieprzyjemnym wnętrzem. Mimo to właśnie bez niej pustka przybrałaby bezsensowny wyraz i oddźwięk, który dotykałby każdego mojego nerwu i żywego elementu.

Po przeczytaniu pozycji Erling'a Kagge'a "Cisza" mogę głośno i śmiało powiedzieć, że nie mogłabym przeżyć bez ciszy.
Ale nie tej, którą każdy z nas spotyka codziennie przy samotnym śniadaniu czy próbie zasypiania.
Chodzi mi o inny rodzaj ciszy. O ten bardzo głośny i pełen dźwięku.
Za każdym razem kiedy dotykam mojego instrumentu, żeby wydobyć dźwięk, oprócz wysokich tonów...

Najbardziej pierwotna potrzeba, którą zasilam ego w niekończącym zapętleniu à la perpetuum mobile: szukając odpowiedzi, muszę ograniczyć się tylko do jądra ciemności mojej istoty, zamkniętej całości, która nawet pomimo pospolitości formy, kryje w sobie jednak pewne pokłady nieskończoności. Jestem ograniczonym człowiekiem, ale kiedy muszę nazwać wartość, którą cenię najwyżej – coś, bez czego nie byłabym w stanie żyć – nie jestem w stanie odwołać się do wyższych ideałów miłości i dobra, poczucia wspólnoty, a tym bardziej do czysto zwierzęcych potrzeb natury fizjologicznej.
Wskazuję więc samoświadomość, którą można nazwać samokontrolą – mogę stracić wszystko, ale nie podbudowę tego, kim jestem jako istota ludzka: nie popadnę wówczas w ułudę solipsyzmu, ani dogmatyczność predestynacji; nie będę niewolnikiem namiętności, ani więźniem ideologii; potrafię rozróżnić uczucie i głos rozsądku. Poczucie własnej nicości może broczyć moją duszę, nie pozostawiając w niej miejsca na metafizyczne uniesienia wobec niedosięgłego absolutu, czyniąc mnie rozdartą między największymi skrajnościami! – Jednak posiadając samokontrolę, człowiek jest w stanie osiągnąć przedziwną harmonię między tym, co duchowe, a tym, co fizyczne, jednocząc przeciwieństwa w nieprzeniknionej przestrzeni między czystym szaleństwem, a trzeźwą przytomnością umysłu, będąc wszystkim – tylko nie obojętnym rezydentem „złotego środka” – będąc prawdziwie człowiekiem, rozdartym, ale i prawdziwie świadomym.

Najbardziej pierwotna potrzeba, którą zasilam ego w niekończącym zapętleniu à la perpetuum mobile: szukając odpowiedzi, muszę ograniczyć się tylko do jądra ciemności mojej istoty, zamkniętej całości, która nawet pomimo pospolitości formy, kryje w sobie jednak pewne pokłady nieskończoności. Jestem ograniczonym człowiekiem, ale kiedy muszę nazwać wartość, którą cenię najwyżej...

Kawa i fajki - oto filary współczesnej egzystencji, bez których człowiek równie dobrze mógłby nazwać się fiołkiem lub stokrotką.

Kawa i fajki - oto filary współczesnej egzystencji, bez których człowiek równie dobrze mógłby nazwać się fiołkiem lub stokrotką.

Pęd powietrza na twarzy, krew szybciej krąży, serotonina buzuje w żyłach…. Chyba już jasne, że nie mogłabym żyć bez wolności jaką daje mi jazda na rowerze! Bez tego wiatru we włosach, bez swobody przemieszczania się! Bez pedałowania przed siebie – po lasach polach, po drogach i bezdrożach! Jazda na rowerze, to zdecydowanie coś bez czego nie wyobrażam sobie swojego życia.

Pęd powietrza na twarzy, krew szybciej krąży, serotonina buzuje w żyłach…. Chyba już jasne, że nie mogłabym żyć bez wolności jaką daje mi jazda na rowerze! Bez tego wiatru we włosach, bez swobody przemieszczania się! Bez pedałowania przed siebie – po lasach polach, po drogach i bezdrożach! Jazda na rowerze, to zdecydowanie coś bez czego nie wyobrażam sobie swojego życia.

Jest wiele rzeczy, bez których żyć bym nie mogła,
Na pierwszym miejscu lodówka, kobieta zła, kobieta głodna,
Frytki, pizza, hamburgery,
Wszelkie sosy i desery,
Gdy jem szczęśliwa się czuję,
I nic mi wtedy humory nie popsuje,
Kolejną rzeczą telefon jest,
To urządzenie ma funkcji fest,
Internetu bym nie miała, SMS nie pisała,w sumie nic o świecie nie wiedziała i kontaktu ze znajomymi nie utrzymywała,
Jest on też moim aparatem,albumem, notatnikiem,
Kalkulatorem, nawigacją i słownikiem, Bez nich pustką by się stał świat,
A przed nami tyle lat.

Jest wiele rzeczy, bez których żyć bym nie mogła,
Na pierwszym miejscu lodówka, kobieta zła, kobieta głodna,
Frytki, pizza, hamburgery,
Wszelkie sosy i desery,
Gdy jem szczęśliwa się czuję,
I nic mi wtedy humory nie popsuje,
Kolejną rzeczą telefon jest,
To urządzenie ma funkcji fest,
Internetu bym nie miała, SMS nie pisała,w sumie nic o świecie nie wiedziała i kontaktu ze...

Nie mogłabym żyć bez rodziny. Córka stanowi sens mojego istnienia, życie stało się pełne po jej urodzeniu:) A z takich prozaicznych rzeczy, to nie wyobrażam sobie życia bez kawy, jestem strasznym kawoszem, moja optymalna liczba wypitych kaw z mleczną pianką to 3:D Poza tym nie wyobrażam sobie bez pisania, czemu daję upust na swoim blogu http://angelaopisuje.blogspot.com/

Nie mogłabym żyć bez rodziny. Córka stanowi sens mojego istnienia, życie stało się pełne po jej urodzeniu:) A z takich prozaicznych rzeczy, to nie wyobrażam sobie życia bez kawy, jestem strasznym kawoszem, moja optymalna liczba wypitych kaw z mleczną pianką to 3:D Poza tym nie wyobrażam sobie bez pisania, czemu daję upust na swoim blogu http://angelaopisuje.blogspot.com/

Ciężko odpowiedzieć na pytanie, bez czego byśmy nie mogli żyć, skoro na razie to mamy. Najlogiczniejszą odpowiedzią jest powietrze, najromantyczniejszą miłość, najrealniejszą pieniądze, najsmutniejszą to, że takiej rzeczy nie ma. Najbardziej pozytywną to, że w każdych warunkach można żyć. Najtragiczniejszą odpowiedzią jest brak bliskiej osoby. Najwiarygodniejszą świadomość. Najcudowniejszą wiara. Najsympatyczniejszą ulubiona zabawka. Najbardziej pewną to żywność, a najgłupszą to Internet. Tak naprawdę powinniśmy sobie zadać pytanie dlaczego chcemy żyć, bo przecież chcemy. Prawda?

Ciężko odpowiedzieć na pytanie, bez czego byśmy nie mogli żyć, skoro na razie to mamy. Najlogiczniejszą odpowiedzią jest powietrze, najromantyczniejszą miłość, najrealniejszą pieniądze, najsmutniejszą to, że takiej rzeczy nie ma. Najbardziej pozytywną to, że w każdych warunkach można żyć. Najtragiczniejszą odpowiedzią jest brak bliskiej osoby. Najwiarygodniejszą świadomość....

Nie wyobrażam sobie świata bez moich małych skrzatów.
Wystarczy że znikają na pół dnia i dom się robi dziwnie opuszczony a ja snuję się bez sensu.

Nie wyobrażam sobie świata bez moich małych skrzatów.
Wystarczy że znikają na pół dnia i dom się robi dziwnie opuszczony a ja snuję się bez sensu.

Bez smaku i węchu. Kiedyś, gdy myślałem sobie, który zmysł chciałbym stracić, gdybym musiał. Wzrok nie, bo to na nim opiera się z grubsza nasze funkcjonowanie w świecie. Słuch? Za bardzo lubię muzykę. Dotyk? Jego strata mogłaby być niebezpieczna. Weź tu bez bólu zgadnij, że coś jest nie tak z organizmem. Abstrahuję od innych zmysłów, takich jak np. równowaga, bo tej ochoczo pozbywam się dobrowolnie co weekend. Więc wybór był prosty węch i co za tym idzie smak. Teoretycznie spoko, ale gdy rzeczywiście straciłem na tydzień smak i węch, życie stało się koszmarem. Wszystko przez operację przegrody, na tydzień wpakowali mi dwa wielkie tampony w nos, dzięki temu mogłem jeść wojskowe potrawy gotowane przez mojego ojca. Wszystko smakowało i tak jak karton, a przynajmniej robiłem mu przyjemność, że pierwszy raz w życiu zjadam do końca, coś co on ugotował.
To tak jakby ugotować potrawę i jej nie przyprawić. Niby cała baza jest, ale brakuje czegoś i nie ma przyjemności z jedzenia. Podobnie jest tu, tracąc smak i węch, traci się przyprawę życia i ono staje się bez smaku. Tamten okres w głowie odtwarza mi się bez kolorów... w ogóle się temu nie dziwię.

Bez smaku i węchu. Kiedyś, gdy myślałem sobie, który zmysł chciałbym stracić, gdybym musiał. Wzrok nie, bo to na nim opiera się z grubsza nasze funkcjonowanie w świecie. Słuch? Za bardzo lubię muzykę. Dotyk? Jego strata mogłaby być niebezpieczna. Weź tu bez bólu zgadnij, że coś jest nie tak z organizmem. Abstrahuję od innych zmysłów, takich jak np. równowaga, bo tej ochoczo...

Nie mogłabym żyć bez Boga, bez uwielbiania Jego, gdyż uwielbienie pozwala mi wierzyć, że nie jestem sama w tym wielkim świecie pełnym zakrętów, problemów. Sprawia, że czuję, że ktoś trzyma za mnie kciuki, wierzy, że mi się uda, a nawet jeśli nie, to nie będzie zły, nie będzie krzyczał, miał wyrzutów. Powoduje, że zawsze mam z kim porozmawiać, nawet, gdy wszyscy się ode mnie odwrócą. Uwielbienie dodaje mi sił, sprawia, że się chce. Pozwala przetrwać trudne chwile, wyciszyć się, odnaleźć. Dzięki niemu żyję i nigdy się nie poddaję.

Nie mogłabym żyć bez Boga, bez uwielbiania Jego, gdyż uwielbienie pozwala mi wierzyć, że nie jestem sama w tym wielkim świecie pełnym zakrętów, problemów. Sprawia, że czuję, że ktoś trzyma za mnie kciuki, wierzy, że mi się uda, a nawet jeśli nie, to nie będzie zły, nie będzie krzyczał, miał wyrzutów. Powoduje, że zawsze mam z kim porozmawiać, nawet, gdy wszyscy się ode mnie...