Jeżeli musiałabym się gdzieś ukryć, to na pewno byłoby to bardzo niedostępne dla innych miejsce. Najlepiej gdzieś, gdzie nie da się dojechać samochodem, tylko dotrzeć pieszo. Zabrałabym sporą ilość dobrych książek i zaszyła się w namiocie lub pod dużym drzewem koło którego rozpaliłabym ognisko. Po kilku miesiącach ukradkiem powróciłabym do cywilizacji sprawdzić czy jestem poszukiwana, jeżeli okazało by się nie to powróciłabym po woli do normalnego życia, lecz jeśli dalej trwały by poszukiwania to zabrałabym sobie nowe zapasy ( książek i jedzenia ) i powróciłabym do mojej kryjówki.

Jeżeli musiałabym się gdzieś ukryć, to na pewno byłoby to bardzo niedostępne dla innych miejsce. Najlepiej gdzieś, gdzie nie da się dojechać samochodem, tylko dotrzeć pieszo. Zabrałabym sporą ilość dobrych książek i zaszyła się w namiocie lub pod dużym drzewem koło którego rozpaliłabym ognisko. Po kilku miesiącach ukradkiem powróciłabym do cywilizacji sprawdzić czy jestem...

Najlepiej byłoby pewnie ukryć się w głębi samego siebie, zamknąć się od środka i zapomnieć o istnieniu świata. W labiryncie naszych własnych umysłów, własnych myśli, pragnień i lęków tylko my potrafimy się odnaleźć (choć może jednak nie wszyscy...) i tylko my jesteśmy w stanie znaleźć tam kryjówkę niedostępną dla kogokolwiek innego.
Ale gdyby jednak znalazł się ktoś, kto z drwiną wiszącą w kąciku ust powiedziałby „Znam cię lepiej niż ty sam”, nie pozostanie nam chyba nic innego, jak czmychnąć na pocztę, zapakować się w karton po Rubinie (to taki jeden z pierwszych smart TV sprzed kilkudziesięciu lat), opłacić znaczek i jako docelowe miejsce dostarczenia paczki wpisać Madagaskar. Ta niemała wysepka, będąca dziś częstym potocznie stosowanym substytutem psychicznego azylu współczesnego człowieka, z pewnością nada się idealnie jako realne schronienie dla każdego uciśnionego, zarówno w sferze duchowej, jak i fizycznej. Kto nas tam wytropi? No chyba tylko cztery słynne pingwiny, które i tak, z racji sporego doświadczenia w cichociemnej branży, nie puszczą pary z ust.
Alternatywnie poleciłbym wam Samotną Górę (zakładam, że czytaliście „Hobbita”), ale to niestety nie te czasy, nie ta bajka, nie ten świat...

Najlepiej byłoby pewnie ukryć się w głębi samego siebie, zamknąć się od środka i zapomnieć o istnieniu świata. W labiryncie naszych własnych umysłów, własnych myśli, pragnień i lęków tylko my potrafimy się odnaleźć (choć może jednak nie wszyscy...) i tylko my jesteśmy w stanie znaleźć tam kryjówkę niedostępną dla kogokolwiek innego.
Ale gdyby jednak znalazł się ktoś, kto z...

Miejsce bez zasięgu, miejsce mało znane, miejsce z tajemnicą. Wybrałabym teren Polski, a mianowicie tajemniczy kompleks w Górach Sowich - Riese Olbrzym. Sztonie, tunele, szałasy to miejsce, które usiane jest pozostałościami przeszłości II wojny światowej, to miejsce wielu tragedii więźniów obozów pracy. To miejsce, gdzie nikt normalny nie zapuszcza się po zmroku. To miejsce IDEALNE, aby się ukryć przed światem.

Miejsce bez zasięgu, miejsce mało znane, miejsce z tajemnicą. Wybrałabym teren Polski, a mianowicie tajemniczy kompleks w Górach Sowich - Riese Olbrzym. Sztonie, tunele, szałasy to miejsce, które usiane jest pozostałościami przeszłości II wojny światowej, to miejsce wielu tragedii więźniów obozów pracy. To miejsce, gdzie nikt normalny nie zapuszcza się po zmroku. To miejsce...

Ja ukryłabym się w najdzikszym i najodleglejszym zakątku bieszczad. Jest tam cisza, spokój i dlatego właśnie tam bym się ukryła. Strzegłyby mnie tam niedźwiedzie i wilki ;)

Ja ukryłabym się w najdzikszym i najodleglejszym zakątku bieszczad. Jest tam cisza, spokój i dlatego właśnie tam bym się ukryła. Strzegłyby mnie tam niedźwiedzie i wilki ;)

Oczywiście najlepszą kryjówką jest jej brak. Bycie na widoku i w centrum zdarzeń, jakoby oddala nas od podejrzeń. Jednak jeśli naprawdę z jakiś powodów należy się ukryć, to miejsce takowe powinno być nieodwiedzane przez nikogo. Tybetański klasztor? Bezludna wyspa? Syberyjska wieś? Miejsce zapomniane przez Boga i ludzi. Kolejnym rozwiązaniem jest taki obszar, który jest niebezpieczny i z pozoru niemożliwy do zamieszkania. Stacja badawcza na Antarktydzie? Pustynie? Amazońska dżungla? Czarnobyl? Następnym pomysłem jest skrycie się wśród ludzi jako anonimowy obywatel, albo bezdomny(ich naprawdę nikt nie zauważa). Nowy Jork? Tokio? Meksyk? To są trzy jedyne możliwości: wśród ludzi, z dala od ludzi lub brak jakiegokolwiek ukrycia. Wszystko zależy przed czym uciekamy i na jak długo. Ważne jest też to, co ma się na myśli mówiąc: „miejsce” i „ przed światem”. To równie dobrze, dobrą kryjówką może być świat wyobrażeń. Ucieczka w literaturę i muzykę, ale i również w pracę, pasję jak rzeźbiarstwo czy malarstwo. Tak naprawdę nie ma dobrej ucieczki przed „wszystkim”, nasze demony zawsze nas znajdą chyba, że odetniemy się od tego świata raz na zawsze, ale podobno to nie wyjście, a tchórzostwo…

Oczywiście najlepszą kryjówką jest jej brak. Bycie na widoku i w centrum zdarzeń, jakoby oddala nas od podejrzeń. Jednak jeśli naprawdę z jakiś powodów należy się ukryć, to miejsce takowe powinno być nieodwiedzane przez nikogo. Tybetański klasztor? Bezludna wyspa? Syberyjska wieś? Miejsce zapomniane przez Boga i ludzi. Kolejnym rozwiązaniem jest taki obszar, który jest...

Wystarczy wybrać pierwszą lepszą, małą, zapadłą wioseczkę Polsce, najlepiej na południu, wśród lasów, pagórków i gór, w starym, drewnianym, rozsypującym się i opuszczonym domu, których wciąż pełno w naszym kraju...a świat niech się głowi :)

Wystarczy wybrać pierwszą lepszą, małą, zapadłą wioseczkę Polsce, najlepiej na południu, wśród lasów, pagórków i gór, w starym, drewnianym, rozsypującym się i opuszczonym domu, których wciąż pełno w naszym kraju...a świat niech się głowi :)

Górali zawsze ciągnęło w góry. To było miejsce pracy, ale również miejsce odpoczynku od pracy. Piękne widoki wciąż cieszą nasze oczy, a chłodny wiatr zabiera ze sobą smutki i zmartwienia. Dla mnie właśnie góry byłyby idealnym miejscem na to, aby schować się przed resztą świata. Pod uwagę biorę tylko i wyłącznie Gorce, które są szczególnie bliskie mojemu sercu. To pasmo gór jest odwiedzane przez mniejszą ilość ludzi, więc nie musiałabym się przejmować tym, że ktoś mnie zobaczy. Więcej zdradzić nie mogę. Nie chcę, żebyście mnie znaleźli...

Górali zawsze ciągnęło w góry. To było miejsce pracy, ale również miejsce odpoczynku od pracy. Piękne widoki wciąż cieszą nasze oczy, a chłodny wiatr zabiera ze sobą smutki i zmartwienia. Dla mnie właśnie góry byłyby idealnym miejscem na to, aby schować się przed resztą świata. Pod uwagę biorę tylko i wyłącznie Gorce, które są szczególnie bliskie mojemu sercu. To pasmo gór...

Gdzie bym się skryła?

Wpadłabym w sam środek prażonego słońcem Teksasu.
Zabrałabym kilka książek, trzy sukienki, grzebień, a resztę nabyłabym w jedynym w okolicy sklepie, idąc trzy kilometry pieszo, wzdłuż pól kukurydzy. Czujecie, jak pachną? Jak iskry słońca zamknięte w soczystych kolbach.
Zatrudniłabym się jako pomoc na teksańskiej farmie i ocierając pot z czoła, rzucałabym ziarno ptactwu i prowadziła trzódkę na wypas.
Nagrodą po ciężkim dniu byłaby chłodna szklanka mleka, wypita haustem, z przymkniętymi oczami.
W powietrzu unosiłby się zapach parujących od upału traw, a z domu na farmie... aromat soczystej wołowiny, smażonej na najprostszej patelni na świecie.

Gdzie bym się skryła?

Wpadłabym w sam środek prażonego słońcem Teksasu.
Zabrałabym kilka książek, trzy sukienki, grzebień, a resztę nabyłabym w jedynym w okolicy sklepie, idąc trzy kilometry pieszo, wzdłuż pól kukurydzy. Czujecie, jak pachną? Jak iskry słońca zamknięte w soczystych kolbach.
Zatrudniłabym się jako pomoc na teksańskiej farmie i ocierając pot z czoła,...

Najłatwiej ukryć się przed ludźmi można jedynie wśród nich. Spacerowałabym ulicami widoczna ale niezauważalna dla innych. Narzuciliby na mnie płachtę obojętności, kolejny nudny mieszkaniec planety Ziemia.
Jeżeli moi wrogowie zaczęliby coś podejrzewać, to ja (trzymając rękę mocna na pulsie) przeniosłabym się gdzie indziej, zmieniła nazwisko i tak dalej, zanim oni zaczęliby przeszukiwać ulice i pytać mieszkańców.
W podobny sposób postępowałabym jak najdłużej potrafię, ale takie życie może okazać się męczące. Dlatego wyposażona w plan B, wyjechałabym do jednego z największych miast dalekiego wschodu i (z odpowiednią charakteryzacją, a może i po operacji plastycznej upodabniającej mnie do tamtejszych mieszkańców) byłabym nie do znalezienia. Za dużo zbyt podobnych mieszkańców, a po operacji plastycznej nawet nie wiedzieliby, kogo mają wypatrywać.

Najłatwiej ukryć się przed ludźmi można jedynie wśród nich. Spacerowałabym ulicami widoczna ale niezauważalna dla innych. Narzuciliby na mnie płachtę obojętności, kolejny nudny mieszkaniec planety Ziemia.
Jeżeli moi wrogowie zaczęliby coś podejrzewać, to ja (trzymając rękę mocna na pulsie) przeniosłabym się gdzie indziej, zmieniła nazwisko i tak dalej, zanim oni zaczęliby...