Narratorem mojego życia mógłby być...mój kot.
Jest nie tylko uważnym obserwatorem moich poczynań, ale i świadkiem zarówno chwil wzniosłych, napawających optymizmem jak i tych negatywnych, które ciągną całe jestestwo człowieka wyłącznie w dół.
Niejednokrotnie wie jak się zachować, kiedy go potrzebuję i w jakim wymiarze.
Stał się uważnym słuchaczem moich sekretów, to jemu mogłam powierzyć najskrytsze tajemnice wiedząc, że nikomu o tym nie powie.
Gorzej jednak gdyby postanowił o tym napisać...

Narratorem mojego życia mógłby być...mój kot.
Jest nie tylko uważnym obserwatorem moich poczynań, ale i świadkiem zarówno chwil wzniosłych, napawających optymizmem jak i tych negatywnych, które ciągną całe jestestwo człowieka wyłącznie w dół.
Niejednokrotnie wie jak się zachować, kiedy go potrzebuję i w jakim wymiarze.
Stał się uważnym słuchaczem moich sekretów, to jemu...

Bardzo ciekawym doświadczeniem byłoby zebranie kilku osób, które opisałyby moje życie. Każdy przecież widzi je swoimi oczami i ze swojej perspektywy. Jedni od strony przyjaciela, drudzy od tej mniej miłej strony. Najbardziej jednak ciekawa bym bym była jakby moje życie opisali moi rodzice, moje dzieci i mój mąż, to oni byliby najlepszymi narratorami. Z pewnością w tej historii byłabym taką osobą, do której czytelnicy poczuliby sympatię. Tak bynajmniej mi się wydaje, a może się mylę? Może jednak są sprawy, których nie dostrzegam i popełniam błędy?
Myślę, że nie jestem gotowa na taką powieść, w której jestem główną bohaterką oraz, której narratorem nie jestem ja sama.

Bardzo ciekawym doświadczeniem byłoby zebranie kilku osób, które opisałyby moje życie. Każdy przecież widzi je swoimi oczami i ze swojej perspektywy. Jedni od strony przyjaciela, drudzy od tej mniej miłej strony. Najbardziej jednak ciekawa bym bym była jakby moje życie opisali moi rodzice, moje dzieci i mój mąż, to oni byliby najlepszymi narratorami. Z pewnością w tej...

Chciałabym, żeby opowieść czytała Krystyna Czubówna, bo moje życie jest spokojne, czasami wybrzmią jakieś emocje, zawsze trzymam fason i staram się spełniać oczekiwania innych...

Chciałabym, żeby opowieść czytała Krystyna Czubówna, bo moje życie jest spokojne, czasami wybrzmią jakieś emocje, zawsze trzymam fason i staram się spełniać oczekiwania innych...

Pukam do jej pokoju i widzę jak z zapałem rysuje postać ze swojego ulubionego serialu. Przenoszę jej kolacje, bo wiem, że gdy wpadnie w wir rysowania, zapomina o wszystkim innym. Uśmiecha się i dziękuję, a następnie pyta, czy aby druga brew nie jest krzywo. - Nie, wszystko jest idealnie - mówię.
Widzę, jak przychodzi zmęczona ze szkoły je obiad w pośpiech, robiąc przy tym milion innych rzeczy. Opowiada, co słychać w szkole.
Wchodzę do jej pokoju, aby powiedzieć "dobranoc", ale widzę, że zasnęła. Odkładam ostrożnie jej książki, tak aby jej nie obudzić, głaszczę po kasztanowych włosach, gaszę światło. Czasami martwię się, że za dużo bierze na siebie. Jest bardzo ambitna, chce się uczyć, dostać się na wymarzone studia. Nigdy nie wymagałam od niej, aby była najlepsza. Zawsze uczyła sie, żyła dla siebie. Nie dla innych. Jestem z niej niesamowicie dumna. Nie za dobre oceny, sukcesy, lecz za to jaka jest. Moja ukochana córka.

Pukam do jej pokoju i widzę jak z zapałem rysuje postać ze swojego ulubionego serialu. Przenoszę jej kolacje, bo wiem, że gdy wpadnie w wir rysowania, zapomina o wszystkim innym. Uśmiecha się i dziękuję, a następnie pyta, czy aby druga brew nie jest krzywo. - Nie, wszystko jest idealnie - mówię.
Widzę, jak przychodzi zmęczona ze szkoły je obiad w pośpiech, robiąc przy tym...

Narratorem mojego życia byłby mój Miś ;) Jest ze mną od samego początku, czyli od momentu kiedy w beciku wniesiono mnie do mieszkania. Potem nieco zbrzydł, ale nigdy nie został zapomniamy. Dziś kończę studia, a on dalej jest obok i patrzy na mnie mądrym spojrzeniem. On wie najlepiej co u mnie ;)

Narratorem mojego życia byłby mój Miś ;) Jest ze mną od samego początku, czyli od momentu kiedy w beciku wniesiono mnie do mieszkania. Potem nieco zbrzydł, ale nigdy nie został zapomniamy. Dziś kończę studia, a on dalej jest obok i patrzy na mnie mądrym spojrzeniem. On wie najlepiej co u mnie ;)

Moja odpowiedź na pytanie może okazać się dla wielu młodych ludzi bardzo zaskakująca, dlatego że moim zdaniem najlepszym narratorem mojego życia byłaby moja najlepsza przyjaciółka - mama. Myślę, że to osoba, która zna mnie najlepiej ze wszystkich. I nie wynika to tylko z faktu iż jest przy mnie najdłużej ze wszystkich, ale również ze względu na jej ciepło i miłość, dzięki którym wiem, że mogę powiedzieć jej o każdej życiowej sytuacji, która mnie spotyka. Mama to także osoba, która zdecydowanie byłaby moim narratorem wszechwiedzącym, gdyż bardzo często odnoszę wrażenie, że potrafi jak nikt inny przejrzeć na wylot moje myśli, zdiagnozować co w dalej chwili mi doskwiera i jakie emocje przeżywam, nawet jeśli staram się udawać, że na pozór wszystko u mnie gra. To osoba, która towarzyszy mi w każdym ważnym dla mnie momencie życia - zarówno tych szczęśliwych jak i często bolesnych. Uważam, że stworzyłaby najdokładniejszą pod każdym względem historię mojego życia. Życzę każdemu człowiekowi, aby miał w swojej egzystencji takiego narratora jakim dla mnie jest moja mama.

Moja odpowiedź na pytanie może okazać się dla wielu młodych ludzi bardzo zaskakująca, dlatego że moim zdaniem najlepszym narratorem mojego życia byłaby moja najlepsza przyjaciółka - mama. Myślę, że to osoba, która zna mnie najlepiej ze wszystkich. I nie wynika to tylko z faktu iż jest przy mnie najdłużej ze wszystkich, ale również ze względu na jej ciepło i miłość, dzięki...

Ciężko znaleźć kogoś kto wie o mnie wszystko, właściwie jest to niemożliwe... chyba że... Zakładając, że zmarli są w stanie nas zobaczyć, znają nasze myśli i zamiary (jak to zawsze sobie wyobrażam), narratorem mojego życia mógłby zostać mój tata. Nie żyje, odkąd skończyłam 3 miesiące, zatem jeśli faktycznie moje wyobrażenia na temat Tamtego Świata są prawdziwe, to tata mógłby opowiedzieć moje życie na stronach powieści. Często rozmawiam z nim i mówię mu o swoich uczuciach, problemach, przeżyciach. Zatem JEŚLI (podkreślam) zmarli nas widzą i słyszą to co do nich mówimy, tata byłby świetnym narratorem mojego życia. Jeśli jednak się mylę i gadam "do ściany", to narratorem mojego życia faktycznie mogłaby zostać owa "ściana".

Ciężko znaleźć kogoś kto wie o mnie wszystko, właściwie jest to niemożliwe... chyba że... Zakładając, że zmarli są w stanie nas zobaczyć, znają nasze myśli i zamiary (jak to zawsze sobie wyobrażam), narratorem mojego życia mógłby zostać mój tata. Nie żyje, odkąd skończyłam 3 miesiące, zatem jeśli faktycznie moje wyobrażenia na temat Tamtego Świata są prawdziwe, to tata...

Narratorem mojego życia mógłby być bez wątpienia ktoś taki jak KAROL STRASBURGER. Liczę na to, że miałby dostęp do wszystkich faktów z mojego życia, co czyniłoby z niego narratora wszechwiedzącego. Uważam, że niesamowicie zabawne byłoby na przykład wyrwane z kontekstu takie zdanie: "pomyślała, że decyzja o zakończeniu wyższej edukacji jest niezwykle dojrzała i słuszna...jak już mówimy o studentach to może ktoś wie jak się nazywa studencka kanapka? kanapka posmarowana nożem! Ha-ha-ha-ha.

Narratorem mojego życia mógłby być bez wątpienia ktoś taki jak KAROL STRASBURGER. Liczę na to, że miałby dostęp do wszystkich faktów z mojego życia, co czyniłoby z niego narratora wszechwiedzącego. Uważam, że niesamowicie zabawne byłoby na przykład wyrwane z kontekstu takie zdanie: "pomyślała, że decyzja o zakończeniu wyższej edukacji jest niezwykle dojrzała i słuszna...jak...

To musiałby być ktoś zdrowo kopnięty, jak ja. Tylko taka osoba potrafiłaby opisać moją fascynację malowania świnek, śpiewania hitów starego jazzu w aranżacji własnej, chodzenia w różnych skarpetkach czy czytania książek od tyłu (w sensie od ostatniego rozdziału). Tylko taka osoba wiedziałaby jak ująć moje dążenie do patrzenia na rzeczywistość z punktu widzenia mijanych elementów otoczenia. Bo czy wy zastanawiacie się np. co widział zegar który mijacie, co czuje zdeptana mrówka albo ile razy musi zapiać kogut, żebyście postanowili wyjść z łóżka i ile go to sił kosztuje? Lubię patrzeć na świat z innej strony, tej o której normalnie zapominamy. A przy tym mam szalone pomysły, chcę doświadczać życia w całości, co często jest kontrowersyjne dla osób traktujących swoją egzystencję jako łańcuch wydarzeń oparty na schematach i przyjętych zwyczajach.
Myślę, że taką osobą mógłby być Woody Allen - on też traktuje życie luźno i ma swój pokręcony świat, a do tego potrafi opowiadać z wyczuciem. I wierzę głęboko, że dzięki jego opowieści, jeszcze lepiej poznałabym samą siebie.

To musiałby być ktoś zdrowo kopnięty, jak ja. Tylko taka osoba potrafiłaby opisać moją fascynację malowania świnek, śpiewania hitów starego jazzu w aranżacji własnej, chodzenia w różnych skarpetkach czy czytania książek od tyłu (w sensie od ostatniego rozdziału). Tylko taka osoba wiedziałaby jak ująć moje dążenie do patrzenia na rzeczywistość z punktu widzenia mijanych...

Narratorką mojego życia mogłaby zostać moja siostra!
To ona zna wszystkie szczegóły z mojego życia i zawsze obiektywnie na nie spogląda z boku, patrząc swoim trzeźwym okiem i kiedy trzeba wylewając kubeł zimnej wody na głowę!
Jest ona osobą bardzo trzeźwo patrzącą na świat dlatego byłaby idealnym narratorem!
Nie jest stronnicza i zawsze mówi co myśli, stąd moje przekonanie, że idealnie potrafiłaby oddać historię mojego życia!

Narratorką mojego życia mogłaby zostać moja siostra!
To ona zna wszystkie szczegóły z mojego życia i zawsze obiektywnie na nie spogląda z boku, patrząc swoim trzeźwym okiem i kiedy trzeba wylewając kubeł zimnej wody na głowę!
Jest ona osobą bardzo trzeźwo patrzącą na świat dlatego byłaby idealnym narratorem!
Nie jest stronnicza i zawsze mówi co myśli, stąd moje...