Narratorem mojego życia powinien zostać ktoś, kto ma dystans do świata, inteligentne poczucie humoru i potrafiłby moje podłamania, niemiłe sytuacje, przykrości itp. przedstawić w żartobliwy sposób, a przyjemne momenty i chwile szczęścia opisać jakby były najważniejsze na świecie, tak, bym mogła je naprawdę docenić. Wydaje mi się, że najlepiej pasowałby do tego Piotr Bałtroczyk. Bardzo go lubię. Może poprowadzić wszystko i jest bacznym obserwatorem. Wszystko go inspiruje i nic nie zdziwi. Mnie czasami przydarzały się takie sytuacje, że to najlepszy dowód na to, że są rzeczy to na ziemi, które nie śniły się filozofom, a co najlepsze działy się w Polsce i to z moim udziałem. Bałtroczyk nawet gdyby nie uwierzył, mógłby zrobić z tego niezły skecz. Bo życia nie warto brać zbyt serio.... Szkoda na to czasu.

Narratorem mojego życia powinien zostać ktoś, kto ma dystans do świata, inteligentne poczucie humoru i potrafiłby moje podłamania, niemiłe sytuacje, przykrości itp. przedstawić w żartobliwy sposób, a przyjemne momenty i chwile szczęścia opisać jakby były najważniejsze na świecie, tak, bym mogła je naprawdę docenić. Wydaje mi się, że najlepiej pasowałby do tego Piotr...

Narratorem mojego życia mogłaby zostać moja złota rybka. Jest przy mnie przez większość czasu. To ona widzi kiedy płaczę i kiedy się śmieję. Tylko ona wie o mnie tak wiele. Nie lubię się zwierzać, ale przed moją rybką nie ukrywam nic. Jest przy mnie kiedy przychodzą moi przyjaciele, kiedy rozmawiam przez telefon. Wie jakie filmy oglądam, czyje zdjęcia przeglądam najczęściej. Zna wszystkie tytuły przeczytanych przeze mnie książek. Jest jedyną istotą, przy której płaczę odkąd skończyłam 7 lat.
Moja złota rybka jest jedyną istotą, która mogłaby opowiedzieć o moim życiu, ponieważ jest jego częścią.

Narratorem mojego życia mogłaby zostać moja złota rybka. Jest przy mnie przez większość czasu. To ona widzi kiedy płaczę i kiedy się śmieję. Tylko ona wie o mnie tak wiele. Nie lubię się zwierzać, ale przed moją rybką nie ukrywam nic. Jest przy mnie kiedy przychodzą moi przyjaciele, kiedy rozmawiam przez telefon. Wie jakie filmy oglądam, czyje zdjęcia przeglądam...

Narratorem mojego życia mogłaby zostać moja najlepsza przyjaciółka, Aneta. Mieszkamy od siebie kawałek drogi, choć to nie dwa końce świata. Dzieli nas tylko jedno miasto i kilka wiosek. Jednak, aby mnie odwiedzić musi jechać dwoma pociągami i autobusem. Nie ma za to dnia bez naszej rozmowy przez telefon, kiedy spowiadam jej się ze wszystkich moich przewinień. Zna mnie jak nikt. Potrafi zbić każdy mój argument w każdej sprawie, a jednak jej prostą wymówką, aby nie jechać do miasta jest nie taka pogoda jaka jej pasuje. I choć w nauce jest prymuską, to zakup spodni dresowych zwyczajnie ją przerasta. Choć w roli narratora z pewnością by się sprawdziła to myślę, że ta nigdy niezdecydowana istota, miałaby większe dylematy przy doborze słów niż Grand z "Dżumy".

Narratorem mojego życia mogłaby zostać moja najlepsza przyjaciółka, Aneta. Mieszkamy od siebie kawałek drogi, choć to nie dwa końce świata. Dzieli nas tylko jedno miasto i kilka wiosek. Jednak, aby mnie odwiedzić musi jechać dwoma pociągami i autobusem. Nie ma za to dnia bez naszej rozmowy przez telefon, kiedy spowiadam jej się ze wszystkich moich przewinień. Zna mnie jak...

Myślę, że narratorem mojego życia nie była by moja mama ani mój brat. Nie byłaby to też moja przyjaciółka ani w ogóle żaden człowiek. Narratorem mojego życia powinien być mój kot!
Unikalne spojrzenie na życie i unikatowa perspektywa zapewnia mojemu kotu przewagę nad innymi kandydatami na narratora. Ludzie słyszą to co chcą, przekazują sobie informacje bez wahania i to słowa są tym, na co oni zwracają uwagę. A mój kot? Nawet za mną szczególnie nie przepada – to jego zaleta numer 1 – obiektywność! Na pewno nie podkoloryzowałby niczego ani nie zeznawał na moją korzyść. Co to, to nie. Zaleta numer 2 – tylko on może chodzić gdzie chce, wręcz niezauważony. Mógłby pojawiać się w moim otoczeniu, lustrować sytuację z pewnym niechceniem i jego obecność nie wypływałaby na przebieg zdarzeń.
Znam go trochę, chociaż nie zdarzyło nam się r o z m a w i a ć, ale odnoszę wrażenie, że mój kot byłby narratorem, który dodawałby nutkę sarkastycznego humoru do opowieści. Odnosiłby się z dystansem do mnie i do innych ludzi, bo przecież jest gatunkiem nas przewyższającym. Poza tym, czy nie ciekawie byłoby poznać jego myśli?

Myślę, że narratorem mojego życia nie była by moja mama ani mój brat. Nie byłaby to też moja przyjaciółka ani w ogóle żaden człowiek. Narratorem mojego życia powinien być mój kot!
Unikalne spojrzenie na życie i unikatowa perspektywa zapewnia mojemu kotu przewagę nad innymi kandydatami na narratora. Ludzie słyszą to co chcą, przekazują sobie informacje bez wahania i to słowa...

Wyobrażam swojego narratora, którego opowieść bliższa byłaby pesymistycznej wizji przyszłości, coś jakby świat pełen niebezpieczeństw, niespodziewanych zwrotów akcji i walki o życie. Zawieranie nietrwałych sojuszy, patrzenie na śmierć sióstr oraz bogaty świat pełen fauny (figurki na regale+kot+ludzie) i flory (matka wroga ma w tym udział) oraz zabójczy smród od którego narrator stracił matkę i bratową. Podejrzewam, że wizja narratora zainspiruje producentów Hollywood do następnego filmu kinowego z gatunku dystopia/postapo, która będzie wymuszać na nas refleksję nad bestialskim mordowaniem jego rodaków. Tak. Moje życie oczami komara musi być fascynujące, bo od tygodnia próbuje go zabić, a on pomimo tego zawsze wraca. Tylko zgasną światła.

Wyobrażam swojego narratora, którego opowieść bliższa byłaby pesymistycznej wizji przyszłości, coś jakby świat pełen niebezpieczeństw, niespodziewanych zwrotów akcji i walki o życie. Zawieranie nietrwałych sojuszy, patrzenie na śmierć sióstr oraz bogaty świat pełen fauny (figurki na regale+kot+ludzie) i flory (matka wroga ma w tym udział) oraz zabójczy smród od którego...

Jeden narrator mojego życia to zdecydowanie za mało jednak uważam, że mój mąż znakomicie sprawdziłby się w tej roli. Jako jedyny wysłuchuje moich opowieści do końca i chętnie ze mną rozmawia, spędzamy sporo czasu razem, dlatego mój mąż oddałby światu najbardziej rzetelną wypowiedź na temat mojego życia. Istnieje pewne ryzyko, że jego narracja byłaby zbyt obiektywna, jednak każdy człowiek ma swoje zdanie oraz swoje podejście do tematu i ciężko jest zrelacjonować wydarzenia, tak jak one wydarzyły się naprawdę, ponieważ tę prawdę znają tylko uczestnicy zdarzenia, a co gorsza każdy z nich może inaczej odebrać, zrozumieć to, co ujrzał lub doświadczył. Mimo wszystko uważam, że jako narrator najlepiej sprawdzi się osoba najbliższa.

Jeden narrator mojego życia to zdecydowanie za mało jednak uważam, że mój mąż znakomicie sprawdziłby się w tej roli. Jako jedyny wysłuchuje moich opowieści do końca i chętnie ze mną rozmawia, spędzamy sporo czasu razem, dlatego mój mąż oddałby światu najbardziej rzetelną wypowiedź na temat mojego życia. Istnieje pewne ryzyko, że jego narracja byłaby zbyt obiektywna, jednak...

Narrator życia. Brzmi to nieco groteskowo. Obojętnie kogo stawiając w roli narratora moje życie zostanie pokazane wyłącznie po części - jedna ze sfer zostanie bardziej uwypuklona, wyprowadzona na pierwszy plan, inna zostanie całkowicie pominięta.
Chciałbym, aby moje życie zostało w pełni przestawione. Bardzo trzeźwo, bez naciągnięć. Moje obecne życie rodzinne przedstawi moja żona, moje dzieciństwo mama, pracę - kolega z biurka obok, czas wolny i pasje - ponownie moja żona i przyjaciel.
Jak pięknie byłoby, gdyby te osoby w opowiadaniu o mnie - porozumiewałby sie ze sobą, przedstawiałyby wspólną historię i dodatkowo chciałby mnie zrozumieć.

Narrator życia. Brzmi to nieco groteskowo. Obojętnie kogo stawiając w roli narratora moje życie zostanie pokazane wyłącznie po części - jedna ze sfer zostanie bardziej uwypuklona, wyprowadzona na pierwszy plan, inna zostanie całkowicie pominięta.
Chciałbym, aby moje życie zostało w pełni przestawione. Bardzo trzeźwo, bez naciągnięć. Moje obecne życie rodzinne przedstawi...

Myślę, że narratorem mojego życia mogłaby być moi przyjaciele. Słuchając mnie czasami pewnie mają różne postrzegania jakiejś sytuacji i własne opinie, które być może nie są wypowiadane na głos. Z każdym mam inne wspomnienia dlatego osobno wszyscy mogliby przedstawić moją historię.

Myślę, że narratorem mojego życia mogłaby być moi przyjaciele. Słuchając mnie czasami pewnie mają różne postrzegania jakiejś sytuacji i własne opinie, które być może nie są wypowiadane na głos. Z każdym mam inne wspomnienia dlatego osobno wszyscy mogliby przedstawić moją historię.

Autor zbiorowy. Osoby, którym ufam i znam je długo. Tacy, otaczający mnie ludzie, nie tylko bywali blisko w trudnych chwilach lub cieszyli się razem ze mną ze zwycięstwa, oni wiedzą o mnie prawie wszystko, a takie osoby mogę zliczyć na palcach jednej ręki (wyłączając rodziców). Nawet osoby, które są przy mnie teraz w trudnych chwilach, a przedtem ich nie znałam, one też mogą brać się za biografię mojego życia, ponieważ dużo o mojej przeszłości im mówię, a przynajmniej o niektórych jej aspektach. Jednak wszyscy wiemy jak to jest, coś się pominie, coś dopowie, co nico poprawi i połowę zapomni.
Dlatego osoby te musiałyby zabrać się za to wspólnie. Kto inny pomagał gdy byłam w przedszkolu, inny w podstawówce i jeszcze inny w liceum, i będzie ich więcej.

Autor zbiorowy. Osoby, którym ufam i znam je długo. Tacy, otaczający mnie ludzie, nie tylko bywali blisko w trudnych chwilach lub cieszyli się razem ze mną ze zwycięstwa, oni wiedzą o mnie prawie wszystko, a takie osoby mogę zliczyć na palcach jednej ręki (wyłączając rodziców). Nawet osoby, które są przy mnie teraz w trudnych chwilach, a przedtem ich nie znałam, one też...

Choć będzie to zakrawało na próżność, pokuszę się o pomysł, że narratorem mojego życia z powodzeniem mogłoby zostać... lustro. Kusi mnie po prostu symbolika zwierciadła - odbijając różne fizyczne stany naszego jestestwa, jednocześnie odbija refleksy naszej duszy. Dlaczego więc nie ono? Widzi w oczach żal i smutek tak głęboki, że nikomu innemu posłać go nie sposób - tylko swojemu odbiciu. Widzi błyski zadowolenia i spełnienia po satysfakcjonującym dniu. Widzi niecierpliwą ekscytację, czy też furiacką irytację przed ważnymi wydarzeniami. Widzi lęki i niepokoje, zadumę wypisaną na twarzy. Widzi strojenie min, doskonale rozróżniając chwile beztroskiej głupawki od nerwowego kreowania swojego wizerunku. Tak - lustro jest świadkiem wszystkich życiowych ról, w które się wcielamy.
Na narratora nadaje się idealnie.

Choć będzie to zakrawało na próżność, pokuszę się o pomysł, że narratorem mojego życia z powodzeniem mogłoby zostać... lustro. Kusi mnie po prostu symbolika zwierciadła - odbijając różne fizyczne stany naszego jestestwa, jednocześnie odbija refleksy naszej duszy. Dlaczego więc nie ono? Widzi w oczach żal i smutek tak głęboki, że nikomu innemu posłać go nie sposób - tylko...