Wow, pierwszy raz coś wygrałam :) Dziękuję za wybór mojej pracy!

Wow, pierwszy raz coś wygrałam :) Dziękuję za wybór mojej pracy!

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rafał
Małgorzata
Marysia
pierzyna
Lorelei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Rafał
Małgorzata
Marysia
pierzyna
Lorelei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

W dzieciństwie zawsze kiedy chodziłam do babci od domu, musiałam majać taką wielwa piwnice, zbudowana przy drodze, za którą było pole. Była ona przeznaczona do przetrzymywania warzyw, kartofli i tym podobnych, bo było tam zimno i z powodu lokalizacji było to dość wygodne. Zawsze kiedy ja mojałam włączała się moja wyobraźnia, a z piwnicy zaczął wychodzić wysoki, chudy stwór. W czarnym ubraniu i o bladej twarzy. Przekazała mnie ta scena, chociaż była tylko w mojej głowie. Prawda jest taka, że do tej pory, kiedy jestem tam i idę do babci wieczorami to widzę to i mrozi mi krew w żyłach.

W dzieciństwie zawsze kiedy chodziłam do babci od domu, musiałam majać taką wielwa piwnice, zbudowana przy drodze, za którą było pole. Była ona przeznaczona do przetrzymywania warzyw, kartofli i tym podobnych, bo było tam zimno i z powodu lokalizacji było to dość wygodne. Zawsze kiedy ja mojałam włączała się moja wyobraźnia, a z piwnicy zaczął wychodzić wysoki, chudy stwór....

Mój strach z dzieciństwa był związany ze szkołą, co roku przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego, a czasem nawet już po zakończeniu poprzedniego, czułam lęk, że sobie nie poradzę, materiału będzie za dużo, będzie za trudny i tak przez całą podstawówkę, w gimnazjum odpuściłam i bałam się tylko, gdy zmieniałam szkołę, czyli na początku gimnazjum i liceum, że nie znajdę przyjaciół lub ktoś się będzie ze mnie śmiał. Podejrzewam, że moje lęki mogły być związane z pragnieniem pozostania dzieckiem, nie chciałam dorastać, zmieniać się, może nie byłam na nie gotowa lub byłam niedojrzała jak na swój wiek, trudno powiedzieć. Obecnie odrobina tamtego strachu we mnie pozostała, nie lubię zmian, przywiązuję się do rzeczy i miejsc.

Mój strach z dzieciństwa był związany ze szkołą, co roku przed rozpoczęciem nowego roku szkolnego, a czasem nawet już po zakończeniu poprzedniego, czułam lęk, że sobie nie poradzę, materiału będzie za dużo, będzie za trudny i tak przez całą podstawówkę, w gimnazjum odpuściłam i bałam się tylko, gdy zmieniałam szkołę, czyli na początku gimnazjum i liceum, że nie znajdę...

Od zawsze kochałam zwierzęta. Nigdy się ich nie bałam. Aż do pewnego momentu.
Gdy byłam mała, zawsze co wakacje jeździłam do babci na wieś, na parę tygodni. I również przyjeżdżała moja o 3lata młodsza kuzynka. Codziennie, razem z nią szłam po kilka butelek świeżego mleka od krowy, by młode cielaczki(które hodował mój dziadek) miały mleko prosto od krowy, a nie z kartonów, o parę domów dalej. A wiadomo jak to na wsi, zwierzęta takie jak koty, czy psy latają po polach. I kiedyś jeden z psów które pilnowały teren gospodarstwa, zdołał przejść pod siatką i ruszyć biegiem na nas. Ja miałam może wtedy z 11lat, a ona 8lat. Chciała uciekać, lecz ja wiedziałam, że gdybyśmy uciekły on by nas zaczął gonić. A dobrze wiedziałam, że moja kuzynka jest ode mnie młodsza, tym samym jest łatwiejszym celem dla psa, niż ja. I dlatego zasłoniłam ją moim ciałem, i stanęłam oko w oko z psem. Ten stanął przed nami o parę kroków i szczekał na nas obnażając kły.
Zawsze kochałam psy, lecz wtedy nigdy jeszcze tak się ich nie bałam. Serce biło mi jak szalone, a płacz kuzynki nie pozwalał mi się ruszyć z miejsca. Prosiła mnie byśmy poszły, ale ja nie potrafiłam. Dobrze pamiętam, jak starałam się odgonić psa krzykami i rękami, którymi machałam w różne strony. Klękałam i podnosiłam kamienie by w niego rzucać. Moja kuzynka, była w niebezpieczeństwie, a ja obiecałam jej pilnować. Wolałam by mnie się oberwało niż jej.
Po jakimś czasie, pies uciekł. Już nie pamiętam czy po prostu zrezygnował, czy uderzyłam go mocno kamieniami. Ale po tym uciekłyśmy do domu, nie idąc więcej same po butelki mleka.
Oczywiście, to nie sprawiło, że zaczęłam bać się psów. Moja kuzynka niestety, przestała mieć zaufanie do psów, przez co nie podchodziła nawet do dobrze znanych nam zwierząt, co do tej pory sprawia mi przykrość. Bo tak jakby przez tą sytuację, i możliwe że i przeze mnie zaczęła się ich bać. Ta sytuacja nauczyła mnie, jak radzić sobie w pewnych sytuacjach z tymi zwierzętami. I nigdy tak nie byłam dumna z siebie, jak wtedy.

Od zawsze kochałam zwierzęta. Nigdy się ich nie bałam. Aż do pewnego momentu.
Gdy byłam mała, zawsze co wakacje jeździłam do babci na wieś, na parę tygodni. I również przyjeżdżała moja o 3lata młodsza kuzynka. Codziennie, razem z nią szłam po kilka butelek świeżego mleka od krowy, by młode cielaczki(które hodował mój dziadek) miały mleko prosto od krowy, a nie z kartonów, o...

Bujna wyobraźnia wspomagana śmiesznymi z perspektywy czasu wydarzeniami jeszcze nigdy nie napędziła mi takiego strachu.
Wszystko zaczęło się latem w wakacje, początek tej historii miał miejsce na przedszkolnym placu zabaw (w tym momencie zaznaczę, że byłem wówczas w wieku podstawówkowym, przedszkolny plac zabaw był po prostu „super”). Po sforsowaniu (nielegalnie, przypominam – to były wakacje) zamkniętej bramy prowadzącej na przedszkolne podwórko, spotkaliśmy starszych znajomych. Czterech wyrostków raczących się jednym papierosem poczęstowała nas historią o tym, że na terenie przedszkola zamordowano kobietę. Głównym dowodem miała być płyta chodnikowa na przedszkolnym parkingu z „krwawymi” plamami po bejcy albo innym brunatnym płynie i wytłoczoną datą i godziną jako domniemaną porą zgonu. Pikanteri dodawały porcelanowe lalki ustawione w oknie sali na pierwszym piętrze. Kiedy krwawy kurz morderczego niusa osiadł na samym dnie dziecięcej pamięci i wizyty na przedszkolnym placu zabaw wróciły do łask, stało się coś przerażającego. W trakcie beztroskiej zabawy w oknie na parterze przedszkola ukazała się biała postać z białą maską na twarzy. Dyrekcja przedszkola wykorzystała czas wakacyjny na ogólny remont budynku, a biały jegomość był najprawdopodobniej budowlańcem w stroju chroniącym przed pyłem – choć dzieciakom uciekającym w popłochu do domów ze łzami w oczach i zachrypniętymi od krzyku gardłami nie przeszło to przez myśl.

Bujna wyobraźnia wspomagana śmiesznymi z perspektywy czasu wydarzeniami jeszcze nigdy nie napędziła mi takiego strachu.
Wszystko zaczęło się latem w wakacje, początek tej historii miał miejsce na przedszkolnym placu zabaw (w tym momencie zaznaczę, że byłem wówczas w wieku podstawówkowym, przedszkolny plac zabaw był po prostu „super”). Po sforsowaniu (nielegalnie,...

Największą zmorą mojego dzieciństwa byli koledzy. Codziennie mnie upokarzali i wyśmiewali. Pewnego dnia powiedziałem dyrektorowi szkoły o tych zajściach. Okazało się, że nękaną osobą nie byłem tylko ja. Zgłosiło się jeszcze 10 uczniów. Szajka nękająca innych została wyrzucona że szkoły.

Największą zmorą mojego dzieciństwa byli koledzy. Codziennie mnie upokarzali i wyśmiewali. Pewnego dnia powiedziałem dyrektorowi szkoły o tych zajściach. Okazało się, że nękaną osobą nie byłem tylko ja. Zgłosiło się jeszcze 10 uczniów. Szajka nękająca innych została wyrzucona że szkoły.

Największym koszmarem, z którym musiałam się zmierzyć w dzieciństwie, był strach przed malarzami. Nie mam tu oczywiście na myśli malarzy-artystów, lecz tych w rodzaju malarz-tapeciarz. Prawdę powiedziawszy jako czteroletnia dziewczynka dostałam istnej malarzofobii na skutek pewnego traumatycznego dla mnie przeżycia. Pamiętam jak dziś, że pewnego letniego dnia, jak to miałam w zwyczaju, odwiedziłam zupełnie niespodziewanie moją babcię mieszkającą nieopodal. Ledwo jednak przekroczyłam próg pokoju gościnnego, gdy moim oczom ukazał się przerażający obraz – wszystkie meble były zsunięte na środek pomieszczenia i przykryte jakąś płachtą, podłoga zawalona była groźnie wyglądającymi ostrymi przedmiotami, wszędzie unosił się biały pył, a dwóch mężczyzn zdzierało tapety ze ścian. Nie rozumiejąc całej tej sytuacji, nabrałam przekonania, że ci niedobrzy panowie w papierowych czapkach na głowie i ubabranych roboczych strojach po prostu demolują dom mojej babci i naturalnie zakodowałam sobie, że malarz = zniszczenie. Gdy mnie zauważyli, ja, kompletnie wystraszona, wdrapałam się na parapet i, ku ich wielkiej uciesze, uciekłam czym prędzej przez otwarte okno. Nie pomogło późniejsze tłumaczenie ze strony mojej babci, że to tylko remont i że ci panowie są zupełnie niegroźni. Żyłam w strachu przed malarzami przez kolejny rok lub dwa, a moja rodzina skutecznie to wykorzystywała. Ilekroć nie chciałam jeść, mówili, że w takim razie zaraz zawołają malarzy i że to oni mnie nakarmią.

Największym koszmarem, z którym musiałam się zmierzyć w dzieciństwie, był strach przed malarzami. Nie mam tu oczywiście na myśli malarzy-artystów, lecz tych w rodzaju malarz-tapeciarz. Prawdę powiedziawszy jako czteroletnia dziewczynka dostałam istnej malarzofobii na skutek pewnego traumatycznego dla mnie przeżycia. Pamiętam jak dziś, że pewnego letniego dnia, jak to miałam...

Gonił mnie pies. Mało straszne? Miałam 4 latka i bawiłam się pod blokiem. Sąsiad miał wilczura, którego wypuścił na spacer. A on podbiegł do mnie. Czy chciał się bawić? Nie wiem. Ale śmiertelnie mnie przestraszył. Jąkałam się tydzień. A pomimo upływu lat piesków boję sie dalej.

Gonił mnie pies. Mało straszne? Miałam 4 latka i bawiłam się pod blokiem. Sąsiad miał wilczura, którego wypuścił na spacer. A on podbiegł do mnie. Czy chciał się bawić? Nie wiem. Ale śmiertelnie mnie przestraszył. Jąkałam się tydzień. A pomimo upływu lat piesków boję sie dalej.