Chciałam być policjantką. Od małego bawiłam się pistoletami, tajnymi aktami itp. Jednak kiedy trzeba było decydować co dalej w moim życiu, kiedy to skończyłam szkołę średnią pojawiła się choroba nowotworowa która wyeliminowała mnie z gry o bycie policjantką. Może moje marzenia się spełnią.

Chciałam być policjantką. Od małego bawiłam się pistoletami, tajnymi aktami itp. Jednak kiedy trzeba było decydować co dalej w moim życiu, kiedy to skończyłam szkołę średnią pojawiła się choroba nowotworowa która wyeliminowała mnie z gry o bycie policjantką. Może moje marzenia się spełnią.

Marzenia, ambicje, aspiracje kto ich nie ma? Wychowywałam się w rodzinie blisko związanej z medycyną, która była codziennym tematem rozmów w domu. Jako małe dziecko bawiłam się w szpital i opiekowałam się moimi "pacjentami" robiłam im zastrzyki, robiłam opatrunki i pocieszałam gdy płakali. Wyobrażałam sobie, że tak jak ciocia mam biały fartuch. Jako dziecko często chorowałam, ale nigdy nie bałam się szpitali, lekarzy czy zastrzyków bo i choć był ze minie berbeć byłam oczarowana światem medycyny. Więc gdy nadszedł czas na studia nie miałam kłopotu z wybraniem kierunku, poszłam na pielęgniarstwo. Niestety po skończonych studiach choć pasji i zapału mi nie brakowało nie mogłam znaleźć pracy w swoim zawodzie, a że z czegoś trzeba żyć przyjęłam się do pracy jako kelnerka w barze. Pracował tam barman, który wyprawiał cuda z alkoholem tworząc niesamowite drinki, a dodając do tego wręcz akrobatyczne popisy przy ich sporządzaniu zaczęłam poważniej interesować się tym tematem. Tak po dwóch latach ja również wymiatałam za barem, jednak nie było mi dane rozwijać tej nowo odkrytej pasji, a i ciągła praca nocami też do lekkich nie należała, musiałam zrezygnować. Teraz ponownie wróciłam do spełniania marzenia z dzieciństwa i dalej rozwijam się jako pielęgniarka, a jeśli chodzi o bycie barmanką, no cóż na imprezach z przyjaciółmi mam okazję powracać i do tej pasji, choć czasem tęsknię za zgiełkiem jaki panował za barem.
W życiu snujemy dwa rodzaje marzeń. Jedno z nich to "co by było gdyby", a drugie to "chciałabym/chcę". Pierwszy typ zawsze kończy się na fantazjach i chwilowym zainteresowaniu jak u mnie w przypadku barmaństwa, drugi natomiast prowokuje do działania długofalowego i pokonywania przeciwności, to marzenie w nas nie umiera. Nie ma co rezygnować i się poddawać, nie udało się raz, coś teraz nie pozwala na realizację? No cóż życie bywa przewrotne, ale jeżeli czegoś bardzo chcesz, to nic oprócz ciebie samego nie jest w stanie powstrzymać nas od podejmowania kolejnych prób realizacji. Jestem już dorosłym człowiekiem, ale nadal mam marzenia, które chcę urzeczywistnić, może nie uda się to od razu ale nie mam zamiaru z nich rezygnować.

Marzenia, ambicje, aspiracje kto ich nie ma? Wychowywałam się w rodzinie blisko związanej z medycyną, która była codziennym tematem rozmów w domu. Jako małe dziecko bawiłam się w szpital i opiekowałam się moimi "pacjentami" robiłam im zastrzyki, robiłam opatrunki i pocieszałam gdy płakali. Wyobrażałam sobie, że tak jak ciocia mam biały fartuch. Jako dziecko często...

Najpierw chciałam zostać baletnicą.
Potem chciałam grać na skrzypcach.
A potem chciałam być Śnieżynką od Dziadka Mroza.
Szkoda, że mi nie poszło. To przecież bardzo intratne zajęcia.

Najpierw chciałam zostać baletnicą.
Potem chciałam grać na skrzypcach.
A potem chciałam być Śnieżynką od Dziadka Mroza.
Szkoda, że mi nie poszło. To przecież bardzo intratne zajęcia.

Pamiętam dokonale ten dzień, kiedy w moje ręce trafił album ze zdjeciami jednej z nielicznych kobiet, jakie miały szansę pracować w roli fotografa wojennego. Podziwiałam ich precyzję i ukrytą symbolikę, grę światła i cienia jak na obrazach dawnych mistrzów, wreszcie perfekcyjne wyczucie chwili stojącej za obiektywem osoby.Chciałam pójść w jej ślady, podróżować po świecie i dokumentować wielkie konflikty, robić zdjęcia mające nie tylko wartość jako dokument, lecz będące prawdziwymi dziełami sztuki. Krótko potem rozpoczęła się wojna na Bałkanach. Sztuczny twór, jakim od dawna była Jugosławia, rozpadał się w błyskawicznym tempie. Wojna toczyła się zaledwie kilkaset kilometrów od mojego domu, napływający uchodźcy pojawili się na ulicach mojego miasta. Widziałam w ich oczach strach, jakiego nie znałam do tej pory. Siedzieli brudni na krawężnikach, chodzili po domach, prosząc o coś do jedzenia, ze strachem spoglądali w przyszłość, niepewni swojego losu. To doświadczenie sprawiło, że zmieniłam zdanie. Zrozumiałam, że nie jestem na tyle silna, aby biernie fotografować wojnę, aby być tylko bezstronnym obserwatorem, przechodniem, który jest tam jedynie na chwilę, aby zebrać jak najwięcej materiałów, a potem wrócić do bezpiecznego domu. Podziwiałam jednak i zawsze będę podziwiać ludzi, którzy radzą sobie z tym trudnym zawodem, profesją wymagającą dużo większych zdolności niż tylko zrobienie dobrego zdjęcia.

Pamiętam dokonale ten dzień, kiedy w moje ręce trafił album ze zdjeciami jednej z nielicznych kobiet, jakie miały szansę pracować w roli fotografa wojennego. Podziwiałam ich precyzję i ukrytą symbolikę, grę światła i cienia jak na obrazach dawnych mistrzów, wreszcie perfekcyjne wyczucie chwili stojącej za obiektywem osoby.Chciałam pójść w jej ślady, podróżować po świecie i...

Tata zaraził mnie światem zwierząt,przyrody i archeologi.Umiał godzinami o tym rozmawiać ze mną do czasu gdy oświadczyłam ,ze chcę zostać archeologiem.Wtedy usłyszałam jak to będę przekopywać ogródek w poszukiwaniu zaginionych kości.Tak więc mój plan spalił na panewce.Również świat medycyny poszedł nie po takim torze jak chciałam,bo gdy się zdecydowałam okazało się ,że jestem w ciąży i tak oto zostałam z wyboru może nie kurą domowa, ale mamą czterowymiarowym wymiarze.

Tata zaraził mnie światem zwierząt,przyrody i archeologi.Umiał godzinami o tym rozmawiać ze mną do czasu gdy oświadczyłam ,ze chcę zostać archeologiem.Wtedy usłyszałam jak to będę przekopywać ogródek w poszukiwaniu zaginionych kości.Tak więc mój plan spalił na panewce.Również świat medycyny poszedł nie po takim torze jak chciałam,bo gdy się zdecydowałam okazało się ,że...

Oj jakbym chciał teraz, żeby moje dziecięce marzenie się spełniło... co prawda, nie byłem wtedy aż tak świadomy tego o co chodzi, ale to marzenie wzięło się od mojego HEHEwujka, typowego kawalarza każdej ciocinej prywatki. Naopowiadał mi jakichś bzdur, że istnieje zawód podobny do bycia królem i - jak mówił - "wtedy jest się królem życia". A ja głupi chciałem być królem (tak, tak, narcyzm karmiony od małego) i pytałem HEHEwujka jak się nazywa ten zawód. Żigolak - odpowiadał HEHEwujaszek, ciesząc zęba pod wąsem. A ja chodziłem od ciotki do ciotki opowiadając, że w przyszłości chcę zostać żigolakiem. Cała zabawa się skończyła, gdy pani w przedszkolu zapytała nas "kim chcecie zostać, gdy dorośniecie?"...

Wyobraźcie sobie 5 latka, który mówi, że chce być "żigolakiem - królem życia", a następnie podłapującą to całą klasę 'grzybków', przekrzykującą się, że też chcą zostać żigolakiem. Matka pierwszy raz wezwana do (przed)szkoły.

Oj jakbym chciał teraz, żeby moje dziecięce marzenie się spełniło... co prawda, nie byłem wtedy aż tak świadomy tego o co chodzi, ale to marzenie wzięło się od mojego HEHEwujka, typowego kawalarza każdej ciocinej prywatki. Naopowiadał mi jakichś bzdur, że istnieje zawód podobny do bycia królem i - jak mówił - "wtedy jest się królem życia". A ja głupi chciałem być królem...

W dzieciństwie miałam szereg marzeń dotyczących mojej przyszłości, które sukcesywnie były niszczone przez moją siostrę.
"Gdy dorosnę, zostanę fryzjerką". - "Zwariowałaś? Będą do ciebie przychodzić osoby z brzydkimi, przetłuszczającymi się włosami. Przyjdzie ktoś z łupieżem, a ty nie będziesz mogła wytłumaczyć się obrzydzeniem. A nie daj Boże przyjdzie ktoś z wszami".
"W przyszłości zostanę krawcową". - "Głupszej rzeczy nie mogłaś wymyślić? Będą do ciebie przychodzić grube babsztyle, a ty będziesz musiała szyć sukienki z katalogów, a potem wysłuchiwać pretensji, że na niej nie wygląda tak dobrze jak na modelce. Albo faceci będą ci przynosić niewyprane, przepocone gacie do zwężenia. Naprawdę to chcesz robić?"
"To może będę pielęgniarką". - "Taa. Będziesz sadzić zastrzyki rozwrzeszczanym bachorom, takim jak ty teraz. Albo spanikowanym mężczyznom, co to mdleją na sam widok igły".
"No to może... A nie, jednak nie". W którymś momencie po prostu nauczyłam się trzymać buzię na kłódkę.

W dzieciństwie miałam szereg marzeń dotyczących mojej przyszłości, które sukcesywnie były niszczone przez moją siostrę.
"Gdy dorosnę, zostanę fryzjerką". - "Zwariowałaś? Będą do ciebie przychodzić osoby z brzydkimi, przetłuszczającymi się włosami. Przyjdzie ktoś z łupieżem, a ty nie będziesz mogła wytłumaczyć się obrzydzeniem. A nie daj Boże przyjdzie ktoś z wszami".
"W...

W dzieciństwie marzyłam aby w przyszłości wykonywać prace biurowe. Wszędzie nosiłam znoszoną torbę mamy, w której znajdywały się ważne "dokumenty". Pamiętam z jaką starannością rysowałam tabele, a by później wykonać niezbędne wyliczenia i zestawienia. Uwielbiałam pisać, notować i segregować korespondencje (oczywiście tę, którą rodzice uznali za nieważną). Nie pamiętam czy bardziej inspirowała mnie praca sekretarki czy księgowej. Fakt jest taki, że z tej uporządkowanej dziewczynki wyrosłam na służbistkę pracującą w Urzędzie Pracy ;)

W dzieciństwie marzyłam aby w przyszłości wykonywać prace biurowe. Wszędzie nosiłam znoszoną torbę mamy, w której znajdywały się ważne "dokumenty". Pamiętam z jaką starannością rysowałam tabele, a by później wykonać niezbędne wyliczenia i zestawienia. Uwielbiałam pisać, notować i segregować korespondencje (oczywiście tę, którą rodzice uznali za nieważną). Nie pamiętam czy...

Chciałam zostać architektem. Coś takiego jednak jak matematyka w szkole podstawowej, gimnazjum i średniej skutecznie weryfikowało moje dziecięce marzenia. Do hodowania kwiatów jednak zaawansowana matma potrzebna nie jest ;)I to też jest fajne. Może nie patrzę jak mury pną się do góry, ale łodygi też są bardzo wdzięczne do obserwowania.

Chciałam zostać architektem. Coś takiego jednak jak matematyka w szkole podstawowej, gimnazjum i średniej skutecznie weryfikowało moje dziecięce marzenia. Do hodowania kwiatów jednak zaawansowana matma potrzebna nie jest ;)I to też jest fajne. Może nie patrzę jak mury pną się do góry, ale łodygi też są bardzo wdzięczne do obserwowania.

Będąc małą dziewczynką chciałam zostać fryzjerką. Ale to nie było do końca moje marzenie. Stwierdziłam, że zostanę nią ponieważ mojej mamie się to nie udało. Jak się często dzieje, dzieci spełniają niedoszłe marzenia rodziców. Nie minęło dużo czasu gdy pomysł ten odrzuciłam. Przerażało mnie to, że mogłabym skaleczyć kogoś podczas strzyżenia. Aktualnie jednak mam jakiś związek z dawnym, niedoszłym pomysłem, a mianowicie farbuje włosy- koleżanką, siostrze, mamie. Uwielbiam to robić hobbystycznie, ale zawodowo nie sprawiałoby mi to już przyjemności.
Kolejną perełką w mojej głowie był pomysł zostania kominiarzem. Skąd się wziął, co go zapoczątkowało? Nie wiem. Wyobrażałam sobie szkołę kominiarską, gdzie studenci praktykują... WCHODZENIE DO KOMINA! Oprócz niezapomnianych wrażeń jakie niesie za sobą przejście przez komin niczym Święty Mikołaj, kuszące było też przynoszenie sobie samej szczęścia- bo chyba prawie każdy wie, że złapanie się za guzik po zobaczeniu kominiarza przynosi szczęście.

Będąc małą dziewczynką chciałam zostać fryzjerką. Ale to nie było do końca moje marzenie. Stwierdziłam, że zostanę nią ponieważ mojej mamie się to nie udało. Jak się często dzieje, dzieci spełniają niedoszłe marzenia rodziców. Nie minęło dużo czasu gdy pomysł ten odrzuciłam. Przerażało mnie to, że mogłabym skaleczyć kogoś podczas strzyżenia. Aktualnie jednak mam jakiś...