O nie, nie jestem zbyt zazdrosną, zaborczą osobą, takie "chocki klocki" to nie dla mnie. Jak kocham to całą sobą. Dlaczego miałabym się dzielić?!?!?! O, właśnie odkryłam swoją kolejną cech - SAMOLUB. To moja miłość, jak mam ją oddać? Nie mogłabym tak żyć, pomijam fakt, iż jestem osobą wierzącą i dla mnie związek to związek dwóch osób płci przeciwnej. A nie jakieś "chore" relacje, które kreują dość dziwne społeczeństwo. Ponad to, nie wyobrażam sobie być "tą drugą", bo nawet jeśli jestem pierwszą, bo jestem żoną na papierze, to i tak byłyby momenty kiedy byłabym tą drugą. O kurczę, a co gdybym była "tą trzecią" albo "tą czwartą"?? Jedno jest pewne facet, który by mi takie coś zaproponował, w tym samym momencie przestał by być mężczyzną godnym zaufania i mojej miłości.

O nie, nie jestem zbyt zazdrosną, zaborczą osobą, takie "chocki klocki" to nie dla mnie. Jak kocham to całą sobą. Dlaczego miałabym się dzielić?!?!?! O, właśnie odkryłam swoją kolejną cech - SAMOLUB. To moja miłość, jak mam ją oddać? Nie mogłabym tak żyć, pomijam fakt, iż jestem osobą wierzącą i dla mnie związek to związek dwóch osób płci przeciwnej. A nie jakieś...

Związek poliamoryczny? Nie potępiam. Niech każdy żyje sobie po swojemu. Mnie nic do tego,ale...Cóż,zdecydowanie to nie dla mnie. Po pierwsze,naturę mam raczej wredną i egoistyczną. Nie lubię się dzielić. Niczym. Szczególnie moim mężczyzną. Po drugie,nie lubię resztek.

Związek poliamoryczny? Nie potępiam. Niech każdy żyje sobie po swojemu. Mnie nic do tego,ale...Cóż,zdecydowanie to nie dla mnie. Po pierwsze,naturę mam raczej wredną i egoistyczną. Nie lubię się dzielić. Niczym. Szczególnie moim mężczyzną. Po drugie,nie lubię resztek.

Każdy związek rządzi się swoimi prawami. Niektóre rozumiemy, inne nie.

Każdy związek rządzi się swoimi prawami. Niektóre rozumiemy, inne nie.

Wydaje mi się, że dopóki w takiej relacji ludzie nie krzywdzą siebie nawzajem i nikogo wokół, nie powinniśmy jej oceniać. A nie krzywidzić nikogo mogą do momentu, kiedy pojawiają się dzieci. Bo one w tym przypadku nie będą mieć nic do powiedzenia, nie do nich będzie należeć decyzja, że będą mieć tatę "na trochę", że ich rodzina będzie inna niż wszystkie pozostałe.
Osobiście jestem w stanie zrozumieć, że można kochać dwie osoby. Jestem też w stanie zrozumieć, że nie wszyscy są na tyle silni, żeby z którejś miłości zrezygnować. Mogą podjąć decyzję o trwaniu w takim rozszerzonym związku. Ale przy tym muszą podjąć szereg innych, znacznie trudniejszych decyzji.

Wydaje mi się, że dopóki w takiej relacji ludzie nie krzywdzą siebie nawzajem i nikogo wokół, nie powinniśmy jej oceniać. A nie krzywidzić nikogo mogą do momentu, kiedy pojawiają się dzieci. Bo one w tym przypadku nie będą mieć nic do powiedzenia, nie do nich będzie należeć decyzja, że będą mieć tatę "na trochę", że ich rodzina będzie inna niż wszystkie pozostałe.
...

Zawsze myślałam, że jestem taka nowoczesna. Uważałam, że granice to jakieś więzy. Od liceum uważałam, że ograniczenie się do jednego partnera to głupota. Najpierw był Jarek- przystojny koszykarz i Adaś- literat w okularach. Na studiach poznałam Przemka- uwielbiał moje szaleństwo, a Ala gotowała mu obiadki. Każdy był zadowolony. Od pewnego czasu byłam sama aż poznałam ich. Ola- kobieta idealna w każdym calu: piękna, robi karierę w bankowości,a jak piecze muffinki każdy się zajada. Jej partner Ksawery to lekarz, pełen pasji i zapału. W weekendy uwielbia wspinać się po górach. Tam go poznałam. Nie był wyjątkowo przystojny, ale jak się uśmiechnął wiedziałam, że będzie mój. Ola i Ksawery nie mieli problemu z naszą relacją, ja czasami spotykałam sie z Przemkiem, ale to tylko dla wiadomych celów. Pewniego dnia zrozumiałam, że z Ksawerym jest inaczej. Nie wystarczyły mi nasze wieczory, weekendowe wypady w góry. Przeszkadzało mi jak przytulał Olę, jak wieczorami spotykali się beze mnie. Zrozumiałam, że jestem zazdrosna, że chcę by był tylko i wyłącznie mój. Pojawiła się rysa. Zrozumiałam, że jestem nudna, tradycyjna, że piekę babeczki, bo chcę by zachwycał się moimi, a nie jej. Zrozumiałam, że ta relacja mnie niszczy. Dziś im to powiem, niech on wybiera. Dłużej nie dam rady.

Zawsze myślałam, że jestem taka nowoczesna. Uważałam, że granice to jakieś więzy. Od liceum uważałam, że ograniczenie się do jednego partnera to głupota. Najpierw był Jarek- przystojny koszykarz i Adaś- literat w okularach. Na studiach poznałam Przemka- uwielbiał moje szaleństwo, a Ala gotowała mu obiadki. Każdy był zadowolony. Od pewnego czasu byłam sama aż poznałam ich....

Staram się nie potępiać ludzi za ich życiowe wybory, niemniej jednak uważam, że związki poliamoryczne nie są zdrowe!
Nikt z nas nie lubi się dzielić i potrzebuje ciepła drugiej osoby! Ja zostałam wychowana w katolickiej rodzinie, gdzie kobieta i mężczyzna mieli wspólnie dzieci i razem zajmowali się ich wychowywaniem! Taki model rodziny zdecydowanie mi odpowiada. Osobiście nie wyobrażam sobie, żebym swoim mężczyzną miała się kiedykolwiek z kimkolwiek dzielić! W każdym z nas drzemie odrobina zazdrości i chęć posiadania "na własność" innej osoby! Nie wyobrażam sobie sytuacji, że wieczorem nie mogę przytulić się do męża, czy partnera, bo świadomie wiem, że aktualnie w jego ramionach jest inna kobieta! Dla mnie to niezdrowe relacje, do których nigdy nie dopuściłabym w swojej rodzinie!
Nie wyobrażam sobie wychowywania dzieci w takiej sytuacji! Bo co im powiedzieć, że to ciocia, z którą tatuś sypia! Dzieci wychowywane w takich rodzinach mają problemy w odnalezieniu się w świecie i z pewnością są wytykani palcami przez swoich rówieśników! A chyba nie tego dla własnych dzieci chcemy! Powinniśmy chcieć dla nich jak najlepiej i starać się stworzyć im normalną rodzinę, która daje dobry przykład!

Staram się nie potępiać ludzi za ich życiowe wybory, niemniej jednak uważam, że związki poliamoryczne nie są zdrowe!
Nikt z nas nie lubi się dzielić i potrzebuje ciepła drugiej osoby! Ja zostałam wychowana w katolickiej rodzinie, gdzie kobieta i mężczyzna mieli wspólnie dzieci i razem zajmowali się ich wychowywaniem! Taki model rodziny zdecydowanie mi odpowiada. Osobiście...

Powiem wprost - brzydzi mnie to. Człowiek jest stworzony do życia z jedną partnerką/partnerem. Nie da rady, moim zdaniem, nie czuć zawiści czy innych negatywnych emocji wśród takich "powiększonych" związków. Nikt nie jest w stanie zaprzeczyć swojej naturze. Możemy tylko udawać, że czujemy coś innego niż to, co siedzi w nas głęboko. Możemy nawet nie zdawać sobie z tego sprawy (jakieś "zaprzeczenia", czy coś w tym stylu (nie jestem psychologiem...)).

Powiem wprost - brzydzi mnie to. Człowiek jest stworzony do życia z jedną partnerką/partnerem. Nie da rady, moim zdaniem, nie czuć zawiści czy innych negatywnych emocji wśród takich "powiększonych" związków. Nikt nie jest w stanie zaprzeczyć swojej naturze. Możemy tylko udawać, że czujemy coś innego niż to, co siedzi w nas głęboko. Możemy nawet nie zdawać sobie z tego...

Moim zdaniem w takich "związkach" (nawet nie nazwałabym tego związkiem, ale nie mam innego określenia) nie ma czegoś takiego jak miłość. To jest raczej jak "posiadanie" osoby. Podobają Ci się dwie kobiety i może nawet nie czujesz nic do żadnej z nich, ale nie musisz wybierać, możesz mieć obie. Ułatwia to pewną decyzję w życiu, czyli wybór partnera, bo nie trzeba się decydować na tego jedynego, lecz jaki w tym sens. Kiedyś słyszałam cytat, którego na tę chwilę nie umiem przytoczyć, mówił on o tym, że jeśli wydaje Ci się, że kochasz dwie osoby, tak naprawdę jest to niemożliwe, powinieneś wybrać tą, w której zakochałeś się jako drugiej, bo jakbyś kochał pierwszą wystarczająco mocno i prawdziwie to taka sytuacja w ogóle nie miałaby miejsca. Zgadzam się z tym stwierdzeniem, w takim "związku" w trzy czy więcej osób nie da się kochać kilku osób tak samo, wówczas to nie jest miłość, może tylko zauroczenie, pragnienie.
Nie wiem jak miałyby się czuć dwie kobiety w takim związku, jeśli one kochają jednego mężczyznę to wątpię, że byliby w trójkę bez żadnych nawet głęboko skrywanych urazów, naturalnie pojawiałaby się zazdrość.

Moim zdaniem w takich "związkach" (nawet nie nazwałabym tego związkiem, ale nie mam innego określenia) nie ma czegoś takiego jak miłość. To jest raczej jak "posiadanie" osoby. Podobają Ci się dwie kobiety i może nawet nie czujesz nic do żadnej z nich, ale nie musisz wybierać, możesz mieć obie. Ułatwia to pewną decyzję w życiu, czyli wybór partnera, bo nie trzeba się...

Każdy jest panem własnego życia. Jeżeli komuś odpowiada bycie w takim związku, to jego sprawa. Mnie to by nie odpowiadało, ale jestem tolerancyjna. Tylko, czy osoby żyjące w takich trójkątach zdają sobie sprawę z tego, że mogą kogoś krzywdzić? W tych związkach, z książki, czy u Michaliny Wisłockiej były dzieci, którym trudno się odnaleźć w takiej podzielonej rodzinie.

Każdy jest panem własnego życia. Jeżeli komuś odpowiada bycie w takim związku, to jego sprawa. Mnie to by nie odpowiadało, ale jestem tolerancyjna. Tylko, czy osoby żyjące w takich trójkątach zdają sobie sprawę z tego, że mogą kogoś krzywdzić? W tych związkach, z książki, czy u Michaliny Wisłockiej były dzieci, którym trudno się odnaleźć w takiej podzielonej rodzinie.

Nie przesadzę, kiedy napiszę, że takie związki nie są rzadkością.
Nie są może tak oficjalne jak opisany w książce przypadek, jednak istnieją.Znam małżeństwo, które żyje ze sobą już ponad 25 lat. On od ponad 10 lat spotyka się także z inną kobietą, tą drugą. Twierdzi że kocha obie, dlatego tak trudno mu wybrać. Jego żona wie o wszystkim i daje mu swoją milczącą aprobatę. Motytwy dla których się na to zgadza, nie są mi znane. Może boi się samotności, może ostracyzmu ze strony sąsiadów i rodziny, ktorego doznałaby po rozwodzie, a może po prostu nie potrafi przestać kochać swojego męża? Czy wolno mi zatem oceniać jego postępowanie i bawić się w strażniczkę moralności? Oczywiście mogłabym tutaj napisać odę do wierności, podkreślającą jej ważność jako fundamentu każdego związku. Mogłabym odwołać się do wszystkich znanych świętych ksiąg, które argumentują, że monogamia to najwyższa z cnót. Znalazłabym zapewne poklask większości, którego jednak nie szukam. Osobiście nie umiałabym żyć ze świadomością, że nie jestem jedyna.
Wpędziłoby mnie to na skraj rozpaczy. Nie mogę jednak przewidzieć, co by się stało, gdybym to ja pokochała kogoś innego, jednocześnie będąc przywiązaną do mojego męża. Moje zdanie na ten temat mogłoby diamentralnie ewoluować, dlatego nie rzucę kamieniem w nikogo, kto żyje w związku poliamorycznym. W końcu każdy jest kowalem swojego losu.

Nie przesadzę, kiedy napiszę, że takie związki nie są rzadkością.
Nie są może tak oficjalne jak opisany w książce przypadek, jednak istnieją.Znam małżeństwo, które żyje ze sobą już ponad 25 lat. On od ponad 10 lat spotyka się także z inną kobietą, tą drugą. Twierdzi że kocha obie, dlatego tak trudno mu wybrać. Jego żona wie o wszystkim i daje mu swoją milczącą aprobatę....