Non stop fokusuję się na ekszyn pointach, ogarniam kolejne kejsy, forłorduję fidbaki, walczę z dedlajnami i unikam wyautowania, siedząc w tym ciasnym i dusznym roomiku po 12 godzin dziennie. Plus nadgodziny i weekendy. Bo przecież liczy się tylko, by być mor efektiv. Mój target na dzień dzisiejszy to...

Cholera, czego znowu? Człowiek nawet do toalety wyjść nie może, bo już esemeki z ponagleniem wysyłają. "Wracaj! ASAP!!!"
Ja wam dam ASAP, tak szybko jak to możliwe, to ja się stąd zwalniam i idę szukać NORMALNEJ roboty. Skoro wytrwałam tu dwa lata, to wszędzie dam radę!

Non stop fokusuję się na ekszyn pointach, ogarniam kolejne kejsy, forłorduję fidbaki, walczę z dedlajnami i unikam wyautowania, siedząc w tym ciasnym i dusznym roomiku po 12 godzin dziennie. Plus nadgodziny i weekendy. Bo przecież liczy się tylko, by być mor efektiv. Mój target na dzień dzisiejszy to...

Cholera, czego znowu? Człowiek nawet do toalety wyjść nie może, bo już...

Sytuacje takie zdarzają się bardzo często, często też o nich nie wiemy lub nie rozumiemy. Wiele kobiet ma problem życia w tosycznym związku. Przykładem jest Iza, jej chłopak ciągle ją o coś oskarżał: ugotowała obiad, mimo, ze wróciła zmęczona po 10 godzinach pracy przez tydzień, on i tak nakrzyczał na nią, że nie dobry.
Zabraniał jej spać w łóżku- co noc męczyła się na podłodze. Wszyscy dookoła mówili jej "zostaw go, ślepa jesteś?", "czekasz aż Cię pobije, opamiętaj się". Ale w jej głowie było tylko: "wy nie wiecie jaki on jest na prawdę, zachowuje się tak, tylko jak się wkurzy, miał racje z tym obiadem, on pracuje ciężko, powinnam bardziej się starać, a łóżko jest za małe na nasza dwójkę". Nie było łatwo jej zrozumieć, ze to inni mają rację, ale w końcu dała się przekonać, po roku życia w terrorze, wyprowadziła się.
Teraz jest szczęśliwa- ale musiała dostać wiele wsparcia, aby się przekonać, że miłość to przede wszyskim szacunek.

Sytuacje takie zdarzają się bardzo często, często też o nich nie wiemy lub nie rozumiemy. Wiele kobiet ma problem życia w tosycznym związku. Przykładem jest Iza, jej chłopak ciągle ją o coś oskarżał: ugotowała obiad, mimo, ze wróciła zmęczona po 10 godzinach pracy przez tydzień, on i tak nakrzyczał na nią, że nie dobry.
Zabraniał jej spać w łóżku- co noc męczyła się na...

Kiedy dowiedziała się o chorobie, najpierw nie mogła uwierzyć, potem uznała to za ponury żart, a na końcu po prostu uwierzyła, że to co mówią do niej lekarze na konsylium jest najprawdziwszą prawdą.
Nowotwór złośliwy w fazie terminalnej.
Każdego dnia starała się walczyć, choć rak trawił jej organizm jak płomień pochłaniając kolejne partie ciała. Jakby wszystkie jej organy były z papieru, nie z kości, mięśni, ścięgien, tkanek, czy czegoś tam jeszcze, czego nawet nie umiała nazwać.
Rak stał się jej konkwistadorem, podbijał, łupił i palił bez litości wciąż nienasycony.
W końcu, gdy już nie mogła sama niczego, ani wstać, ani jeść, ani pić, tylko leżeć w bólu, leżeć i patrzeć na swoją rodzinę zgromadzoną wokół szpitalnego łóżka, synów i córki przypominających wysokich, zdrowych cherubinów i coś tam do niej szepczących w płaczu, wtedy westchnęła i całe jej ciało zafalowało, a razem z westchnieniem uniosła się do góry.
I gdy oni tam na dole płakali, tacy mali i dalecy, ona stała się wysokim, zdrowym, wolnym cherubinem.

Kiedy dowiedziała się o chorobie, najpierw nie mogła uwierzyć, potem uznała to za ponury żart, a na końcu po prostu uwierzyła, że to co mówią do niej lekarze na konsylium jest najprawdziwszą prawdą.
Nowotwór złośliwy w fazie terminalnej.
Każdego dnia starała się walczyć, choć rak trawił jej organizm jak płomień pochłaniając kolejne partie ciała. Jakby wszystkie jej organy...

Obudziła się kilka minut po dziesiątej. Cholera, znowu tak późno. Ale zaraz... Po co niby miałaby wstawać wcześniej? I tak jest bezużyteczna. Nic niewarta. Nie pracuje, ile to już? A, 7 miesięcy. Codziennie zmaga się z tą myślą. Myślą, że do niczego się nie nadaje. Studia, pierwsza praca, miało być tak pięknie. Ale nie jest. Miał być własny biznes - hahaha, ciekawe za co. Marzenia o poprowadzeniu żłobka powoli przestawały wydawać się tak realne. Żeby jeszcze chociaż swoje dzieci miała - ale też nie. Wszyscy znajomi pytali, dlaczego tak długo i czy z M. wszystko w porządku. Czy było w porządku? Nie wie. Bo nie było źle. Niewiele się zmieniło od początku związku, ale ona chciała więcej. Chociaż nie jest pewna, czy ona chce, czy takie są wobec niej oczekiwania?

Kolejnego takiego dnia nie zniesie. Musi wziąć się w garść. Przestać czekać. Na ślub, na dziecko, na idealną pracę, na to wszystko, czego żąda się od młodej kobiety.

Stało się, wyjechała. Miała jakieś oszczędności, M. coś dorzucił. Uff. To było trudniejsze, niż myślała, ale teraz zwiedza świat i jest szczęśliwa po swojemu. Nie według ogólnie przyjętego wzoru.

Obudziła się kilka minut po dziesiątej. Cholera, znowu tak późno. Ale zaraz... Po co niby miałaby wstawać wcześniej? I tak jest bezużyteczna. Nic niewarta. Nie pracuje, ile to już? A, 7 miesięcy. Codziennie zmaga się z tą myślą. Myślą, że do niczego się nie nadaje. Studia, pierwsza praca, miało być tak pięknie. Ale nie jest. Miał być własny biznes - hahaha, ciekawe za co....

Iwona postawiła, że nie da się już poniżać.Miała dla kogo walczyć, w jej łonie rosło nowe życie.Wiadomość o ciąży dała do myślenia.Nie mogła pozwolić,by dziecko patrzyło jak ojciec znęca się nad matką.Wiedziała, że tu sobie nie poradzi.Jej życie to ciągły strach o swoje życie, czy Krzysiek jej nie uderzy,bo spojrzała krzywo!Nie chciała do końca życia mu usługiwać, dostając w zamian ciosy w twarz!
Zadzwoniła po brata.
Wiedziała, że sama sobie nie poradzi, a on zawsze hamował się przy Bartku.
Wspólnie czekali na jego powrót.
-Co to za walizki-zapytał w progu?
-Odchodzę.Nie próbuj mnie zatrzymywać,ani siłą ani na litość.To nie ma sensu.Już przestałam wierzyć w Twoje obietnice o zmianie.Adwokat prześle papiery rozwodowe.Jestem w ciąży i mam dla kogo walczyć.
-Ale-Krzysiek osłupiały nie wiedział co powiedzieć.
-Nie ma ale.Dostawałeś zbyt wiele szans.Byłam w ciąży nic się nie zmieniło.To przez Ciebie doszło do poronienia.Nie pozwolę Ci na to kolejny raz.Co byś teraz nie zrobił nie zmienię zdania.To koniec.Nasz koniec.
-Nie możesz odejść, jestem ojcem dziecka.Też mam prawa.
-Twoje prawa skończyły się gdy przyczyniłeś się do poronienia.Nigdy Ci tego nie wybaczę. Nie pozwolę, aby to się powtórzyło.Do zobaczenia na Sali sądowej.
Po tych słowach ruszyła ku drzwiom, a Krzysiek stał i zupełnie nie wiedział jak się zachować.Cieszyła się, że jest z nią Bartek, bo z pewnością sytuacja inaczej by się potoczyła.
Zabrali walizki i wreszcie Iwona poczuła, że to początek jej nowego życia.

Iwona postawiła, że nie da się już poniżać.Miała dla kogo walczyć, w jej łonie rosło nowe życie.Wiadomość o ciąży dała do myślenia.Nie mogła pozwolić,by dziecko patrzyło jak ojciec znęca się nad matką.Wiedziała, że tu sobie nie poradzi.Jej życie to ciągły strach o swoje życie, czy Krzysiek jej nie uderzy,bo spojrzała krzywo!Nie chciała do końca życia mu usługiwać, dostając...

- Czekaj, czekaj jeszcze nie zdejmuj - powiedziała mama do swojego 6-letniego synka.
- Mamo, ale tata zaraz przyjdzie. Jak on to zobaczy to będzie awantura, a ja chce spokoju mamo.
- Poczekaj, jeszcze tylko odmówmy Ojcze nasz za Twojego tatę i jego dusze, i możesz już schować obraz Matki Bożej.
Razem, chórem odmówili modlitwę. Janek pocałował a potem schował obraz do jednej z nóg swojego łóżka. W tym momencie, usłyszał grzechot kluczy w zamku. Wrócił tato i zobaczył klęczącą mamę. Nie zdążyła, nie udało jej się wstać. Złapał ją za włosy i podniósł z kolan. Zapytał:
- Czemu klęczysz? Znowu się modliłaś? Znowu?! - nie przestawał krzyczeć, a z jej oczu płynęły łzy - Dlaczego to robisz? Przecież wiesz, że nie ma Boga, nie ma nikogo. Masz tylko mnie! Przestań to wreszcie robić! - w końcu uderzył ją w brzuch. Wiedział, że po prostu nie będzie śladu.

W końcu się przełamała w końcu jej się udało 7 lat niewoli. Koniec. Koniec z tym. Poszła do kościoła od 7 lat tam nie była, odkąd była w związku z Nim. Z jej oprawcą, szują odrywającą ją od Boga. Modliła się parę godzin płacząc i szukając wyjścia z sytuacji.
Nagle zauważył ksiądz Adam, że ktoś jest w kościele. Porozmawiał z Nią. Pomógł jej, tak na prawdę jej pomógł. Pojechał wraz z nią po rzeczy do domu i zawiózł do domu samotnej matki, gdzie wraz z Jankiem uwolnili się od oprawcy, od zła wcielonego. Stanęła na nogi. Jest szczęśliwa z Jankiem, z Bogiem. Zawsze razem. Jedną rzecz, którą zawsze robi to modlitwa za niego, za jej oprawcę. Żeby wreszcie uwierzył, żeby nie był heretykiem. Po prostu się modli o jego szczęście.

- Czekaj, czekaj jeszcze nie zdejmuj - powiedziała mama do swojego 6-letniego synka.
- Mamo, ale tata zaraz przyjdzie. Jak on to zobaczy to będzie awantura, a ja chce spokoju mamo.
- Poczekaj, jeszcze tylko odmówmy Ojcze nasz za Twojego tatę i jego dusze, i możesz już schować obraz Matki Bożej.
Razem, chórem odmówili modlitwę. Janek pocałował a potem schował obraz do jednej...

Zosia od zawsze była gruba. Nie puszysta, nie "przy kości". Po prostu gruba. W szkole czasem ktoś jej z tego powodu dokuczył, w domu rodzice ciągle komentowali jej wygląd. A ona jadła i jadła. "Zjadała" każdy stres, każdą głupią uwagę, każdą porażkę. Miała koleżanki, lubiła się z nimi spotykać, ale najlepiej w domu. Nie znosiła, gdy szły na zakupy lub do kawiarni. W sklepach odzieżowych prawie nic na nią nie pasowało. Mogła tylko z zazdrością podziwiać swoje towarzyszki. W kawiarni, mimo że miała ochotę na co najmniej dwa kawałki ciasta, zamawiała tylko sok. Koleżanki taktownie nie komentowały jej wyboru, ale ona czuła się niezręcznie, kiedy wszystkie zajadały się apetyczną szarlotką. Aż nadszedł dzień, gdy Zosia spojrzała w lustro i zrozumiała, że tak dalej nie może, nie da rady. Poszła do psychologa i dietetyka, zaczęła więcej się ruszać. Postanowiła, że poprowadzi dziennik, który nazwała "Moja droga do wolności". Nie chodziło tylko o ciało. Chciała nauczyć się radzić sobie ze stresem inaczej. Wierzyła, że jej się uda. Uda uwolnić się od kompulsywnego jedzenia. Po roku pracy nad sobą nie "zajadała" już każdego problemu, a zakupy sprawiały jej teraz wiele radości. Wreszcie była szczęśliwa.

Zosia od zawsze była gruba. Nie puszysta, nie "przy kości". Po prostu gruba. W szkole czasem ktoś jej z tego powodu dokuczył, w domu rodzice ciągle komentowali jej wygląd. A ona jadła i jadła. "Zjadała" każdy stres, każdą głupią uwagę, każdą porażkę. Miała koleżanki, lubiła się z nimi spotykać, ale najlepiej w domu. Nie znosiła, gdy szły na zakupy lub do kawiarni. W...

- Szybciej! Kochanie musimy już iść. - mówi nerwowo- Nie możemy pozwolić żeby nas nakrył!
- Mamo.. Może jednak zostaniemy? Może się teraz zmieni.- była taka naiwnna, była przecież jeszcze dzieckiem. Kochała ojca- Porozmawiasz z nim i bedzie jak dawniej?
Anna podała córce płaszcz i wzieła jej torbę.
- On się nigdy nie zmieni. Nigdy! Już miał szanse i to nie jedną. Wiesz o tym przecież.
Ola zaczeła szlochać. Miała już 10 lat, dużo rozumiała. Jednak wszystko co dotyczyło jej ojca, nie mogła przyjąć do siebie. Tak bardzo go kochała, tak bardzo jak ja kiedyś.

Anna i Adam byli małżeństwem ponad 12 lat. Pierwsze 5 mineły w szczęściu i miłości do siebie i ich córki. Sielanka nie trwała długo, Anna już 7 lat przeżywa piekło. Zaczeło się od zdrady, zdradził ją z jej najlepszą przyjaciółką. A później już wszystko zaczeło się sypać. Chciała rozwodu, już nie potrafiła mu ufać, nie potrafiła go kochać. Adam jednak o nią walczył. Robił wszystko aby mu wybaczyła. Kochał ją. Anna była jednak nie ugięta, nie potrafiła.
Po miesiącu Anna złożyła pozew o rozwód. Dla Adama był to wielki cios. Zaczął nadużywać alkocholu. Pił codziennie. Po piciu zawsze był agresywny, wyzywał Anne, popychał a raz nawet udeżył w twarz. Po tym zdarzeniu Anna musiała coś zrobić, musiała uciec. Zaczeła się pakować nastepnego dnia. Brała tylko potrzebne rzeczy. Musiała dać sobie radę. Musiała to zrobić przede wszystkim dla Oli. Bała się o nią. Gdy już wychodziła z domu, to je nakrył. Był już terzeźwy. Trzeźwy na tyle żeby wiedzieć co chcą zrobić.
- Właź do domu. - po jego oczach wiedziała, że musi to zrobić. Inaczej mogło się to źle skończyć.- Nigdy ode mnie nie odejdziesz. Rozumiesz?
Po tym wszystkim zmusił ją do odwołania pozwu o rozwód. Zagroził jej, że jeśli tego nie zrobi to wyjedzie z Olą tam gdzie nikt ich nie znajdzie. Wieżyła mu. Miał wszędzie znajomości i dużo pieniędzy. A ona? Ona miała tylko córkę, nie miała rodziny, była sama. Nie miała się gdzie podziać.
Tak mineły kolejne lata. 7 lat w toksycznym związku. Adam nie pozwalał jej spotykać się ze znajomymi. Siedziała tylko w domu. Nawet nie chodziła odprowadzać córki do szkoły. Mieli do tego wynajętą osobę. Kontrolował ją we wszystkim, nie ufał jej. Picie było na porządku dziennym. Przynajmiej raz w tygodniu przyprowadzał do domu kobiety a jej kazał się zamknąć w pokoju. Miała już tego dość, tak bardzo chciała żeby to się skończyło. Chciała być szczęśliwa i wolna.

W dniu kiedy miał urodziny, poszedł na imprezę. Anna już wiedziała, że wróci zalany i będzie śmierdziecć inna kobietą. Wrócił o 4 nad ranem, tak jak myślała, nie był w stanie nawet dojść do kanapy. Leżał nie przytomny. Był tak zalany, że zapomniał zamknąć drzwi. Zawsze je zamykał, tak żebym przypadkiem nie chciała uciec, a klucze chował do sejfu. Robił to zawsze, nawet jak był napity. Jednak nie dziś. To była dla niej szansa. Dla niej i Oli.
Zaczeła szybko się pakować. Obudziła córkę i kazała jej się szybko ubrać. Zaraz bedą bezpieczne. Zaraz będą wolne.

Od tego dnia minął już rok. Taraz Anna i Ola mieszkają w innym państwie. W miejscu gdzie ich nie znajdzie. Pomogła im jego matka, zawsze widziała co się dzieje. Niebyła jednak na tyle odważna, żeby pomóc synowej i wnuczce. Jednak kiedy do niej przyszły, od razu dała im wszystkie swoje oszczędności i zawiozła na lotnisko. Kupiła im bilety na najbliższy lot.
Siedząc w samolocie Anna wiedziała, że już wszystko bedzie inne. Zaczynają nowe życie. Życie bez Adama. Życie w spokoju i bezpieczeństwie. To ich nowy początek. Teraz już wszystko będzie dobrze. Będą miały siebie. Matka córkę i córka matkę.

- Szybciej! Kochanie musimy już iść. - mówi nerwowo- Nie możemy pozwolić żeby nas nakrył!
- Mamo.. Może jednak zostaniemy? Może się teraz zmieni.- była taka naiwnna, była przecież jeszcze dzieckiem. Kochała ojca- Porozmawiasz z nim i bedzie jak dawniej?
Anna podała córce płaszcz i wzieła jej torbę.
- On się nigdy nie zmieni. Nigdy! Już miał szanse i to nie jedną. Wiesz o...

Skumulowanie frustracji nastąpiło, w momencie gdy wieczorem ułożyła głowę do snu. Mimo ciszy panującej już w domu ona nadal je słyszała. Były to głosy jej dzieci i męża pytające w nieskończoność:
„Mamo, kiedy przyjedzie babcia?”;”Mamo, gdzie są moje spodnie?”;”Kochanie co dziś na obiad?”;”Mamo, o której będzie bajka?”itd.
W spokojnie leżącej głowie głosy wirowały, bulgotały i wrzały. Właśnie wtedy postanowiła- coś trzeba zmienić. Chwilę później zaczęła tlić się myśl o rozwiązaniu problemu.
Nadchodzący poranek stanowił przełom w jej życiu. Domownicy poznikali w pracy, szkole i przedszkolu a ona wzięła się do dzieła. Na ścianie w przedpokoju zawisł duży kalendarz, z wpisanymi planami wizyt i wyjazdów. Na lodówce zawisł jadłospis na kilka następnych dni. W pokoju każdego dziecka nad biurkiem zawisła tablica korkowa, a na niej rozpiska, co ubieramy przy danej pogodzie.
Wieczorem zwołała spotkanie, na którym obwieściła wszystkim domownikom o swoich działaniach, zakomunikowała że każdego dnia ma 1,5 godziny dla samej siebie i nie można jej w tym czasie o nic prosić. Odzyskała spokój i ponownie zagłębiła się w swej pasji sięgając po latach do swej biblioteczki.

Skumulowanie frustracji nastąpiło, w momencie gdy wieczorem ułożyła głowę do snu. Mimo ciszy panującej już w domu ona nadal je słyszała. Były to głosy jej dzieci i męża pytające w nieskończoność:
„Mamo, kiedy przyjedzie babcia?”;”Mamo, gdzie są moje spodnie?”;”Kochanie co dziś na obiad?”;”Mamo, o której będzie bajka?”itd.
W spokojnie leżącej głowie głosy wirowały,...

Anka była fajną dziewczyna, ale życie trochę z niej zadrwiło. Mieszkała z mężem i dzieckiem u jej rodziców. Dom był duży, więc mieli do dyspozycji całe piętro. Byłoby to bowiem idealne rozwiązanie, gdyby nie fakt, że nie potrafili się dogadać. Każdy z każdym: Anka z Tomkiem, jej rodzice z nim, i w końcu ona z nimi. Z czasem robiło się tylko gorzej. Jej małżeństwo było na zakręcie. Tomek prowadził własną działalność, nie było go całe dnie, bo dużo pracował, ale kasy z tej roboty Anka też nie widziała. Dobrze, że sama pracowała, to chociaż miała jakiś swój grosz. Ale z tą pracą też nie było łatwo, bo przecież miała jeszcze Amelkę, podrzucaną jak kukułcze jajko to jej rodzicom, to teściom. Dziadkowie, niby zajmowali się wnuczką, ale robili to tak, żeby Anka czuła, że jest im coś winna. I tak mijał dzień za dniem, aż w końcu zaczęło się sypać. Tomek się wyprowadził, bo praktycznie nic ich już nie łączyło, a ona została w toksycznym domu. A kto powinien wspierać ją w tej sytuacji? No właśnie, ale rodzice tylko twierdzili, że rozwód jest z jej winy, że sama sobie nie poradzi, że zawsze siedzi im na głowie. Nie dostała od nich jednego dobrego słowa. W końcu Amelka poszła do przedszkola i ręce Anki się rozwiązały. Po prostu pewnego pięknego dnia spakowała wszystko i wyprowadziła się do wynajętego mieszkania. Nie chciała po prostu toksycznych ludzi wokół swojego dziecka. Niech ono przynajmniej nie wie, jak to jest, gdy wszyscy wmawiają ci, że jesteś do niczego.

Anka była fajną dziewczyna, ale życie trochę z niej zadrwiło. Mieszkała z mężem i dzieckiem u jej rodziców. Dom był duży, więc mieli do dyspozycji całe piętro. Byłoby to bowiem idealne rozwiązanie, gdyby nie fakt, że nie potrafili się dogadać. Każdy z każdym: Anka z Tomkiem, jej rodzice z nim, i w końcu ona z nimi. Z czasem robiło się tylko gorzej. Jej małżeństwo było na...