Miało to miejsce w pierwszym dniu w nowej pracy w biurze. W sekretariacie gdzie zaczynałam panował wielki bałagan w papierach myśląc że jestem sama powiedziałam półtonem do siebie o "ku*wa, ale tu burdel w papierach mają " nagle za sobą usłyszałam głos swojego nowego szefa, który ubawionym tonem powiedział "ma Pani racje".
Zatkało mnie, czułam że twarz mi płonie ze wstydu i mialam ochotę zapaść się pod ziemię.

Miało to miejsce w pierwszym dniu w nowej pracy w biurze. W sekretariacie gdzie zaczynałam panował wielki bałagan w papierach myśląc że jestem sama powiedziałam półtonem do siebie o "ku*wa, ale tu burdel w papierach mają " nagle za sobą usłyszałam głos swojego nowego szefa, który ubawionym tonem powiedział "ma Pani racje".
Zatkało mnie, czułam że twarz mi płonie ze wstydu...

Moja wstydliwa przygoda miała miejsce w gimnazjum. Był to czas kiedy 13-letnie dzieci uważały się za panów świata, ponieważ idą do gimbazy. Ja oczywiście nie byłam gorsza, a moje ego sięgało nieba. Weszłam na rozpoczęcie roku jak królowa (odbywało się ono na korytarzu na najniższym pietrze -1, więc trzeba było zejść po schodach). Oczywiście nie obyło się bez lekkiego spóźnienia, bo przecież szlachta nie wchodzi ze wszystkimi tylko ma wejście indywidualne. Kroczyłam po schodach niczym po czerwonym dywanie, niestety los chciał, aby ta chwila była upamiętniona w mniej chlubny sposób niżbym ja tego chciała. Podczas gdy oczy tłumów były skierowane na moją szanowną osobę, ja najzwyczajniej w świecie.... wywaliłam się. Zjechałam ze schodów jak długa i wylądowałam u stop dyrektorki. Przez salę przeszedł szmer śmiechów, a panowie od wf-u zaczęli mnie zbierać z podłogi, więc chcąc nie chcąc rozpłakałam się. Teraz mnie to śmieszy, ale wtedy to było upokorzenie wagi państwowej. Kto by pomyślał, że 3 cm obcasy, mogą sprzyjać takiej niesławie :D

Moja wstydliwa przygoda miała miejsce w gimnazjum. Był to czas kiedy 13-letnie dzieci uważały się za panów świata, ponieważ idą do gimbazy. Ja oczywiście nie byłam gorsza, a moje ego sięgało nieba. Weszłam na rozpoczęcie roku jak królowa (odbywało się ono na korytarzu na najniższym pietrze -1, więc trzeba było zejść po schodach). Oczywiście nie obyło się bez lekkiego...

Ja osobiście "największy" wstyd przeżyłam kiedy dyrektorka mojego gimnazjum wycałowała mnie przed całą szkołą na zakończenie roku. Jakoś wtedy nie podobało mi się fakt, że mam najwyższą średnią i że wszyscy wiedzą jaką to jestem pilną uczennicą. wtedy uważałam to za mega obciach.

Ja osobiście "największy" wstyd przeżyłam kiedy dyrektorka mojego gimnazjum wycałowała mnie przed całą szkołą na zakończenie roku. Jakoś wtedy nie podobało mi się fakt, że mam najwyższą średnią i że wszyscy wiedzą jaką to jestem pilną uczennicą. wtedy uważałam to za mega obciach.

Rzecz działa się w przedszkolnej sali. Pokłóciłam się z koleżanką. Gdy odeszła, chciałam jej pokazać "tyłek". Pochyliłam się, podniosłam sukienkę i mając głowę "między nogami" stwierdziłam, że "wycelowałam" nie w koleżankę, ale w Panią przedszkolankę. Patrzyła na mnie lekko zdziwiona, ale postanowiła nie skomentować sytuacji :D

Rzecz działa się w przedszkolnej sali. Pokłóciłam się z koleżanką. Gdy odeszła, chciałam jej pokazać "tyłek". Pochyliłam się, podniosłam sukienkę i mając głowę "między nogami" stwierdziłam, że "wycelowałam" nie w koleżankę, ale w Panią przedszkolankę. Patrzyła na mnie lekko zdziwiona, ale postanowiła nie skomentować sytuacji :D

Z reguły nie jestem wstydliwa. Nie boję się mówić, ani robić głupich rzeczy, ponieważ zdobyłam wraz z wiekiem coś cholernie ważnego- dystans do samej siebie.
Kiedyś nie było jednak tak kolorowo. W podstawówce, przeżyłam ogromną...traumę. Tak, traumę- nie umiem tego inaczej nazwać. Otóż pewnego słonecznego dnia, na muzyce, moja droga nauczycielka, ni stąd ni zowąd, kazała mi zaśpiewać! Samej! Dla mnie nie było to nic innego, jak ośmieszenie się na forum klasy, więc z drżącym głosem (rzuciła mnie na głęboką wodę, nigdy nie myślałam, że na muzyce trzeba śpiewać solo!) powiedziałam jej, że nie zaśpiewam. Pała. I tak przez cały rok. Ona mnie zmusza, a ja uciekam od tego jak mogę. Była wzywana mama, że niby ''nie wykonuję poleceń''. Serio? Płakałam po nocach, bałam się muzyki bardziej, niż matematyki. W gimnazjum stwierdziłam, że nie chcę przechodzić znowu tego koszmaru, więc znalazłam nauczyciela, i przedstawiłam sprawę jasno: nie zaśpiewam sama nigdy, i koniec! Na szczęście nowy belfer był wyrozumiały- pozwolił mi śpiewać z koleżanką. Przez te wszytstkie negatywne wspomnienia, wstydzę się swojego głosu bardziej, niż nagości. To się raczej nigdy nie zmieni...

Z reguły nie jestem wstydliwa. Nie boję się mówić, ani robić głupich rzeczy, ponieważ zdobyłam wraz z wiekiem coś cholernie ważnego- dystans do samej siebie.
Kiedyś nie było jednak tak kolorowo. W podstawówce, przeżyłam ogromną...traumę. Tak, traumę- nie umiem tego inaczej nazwać. Otóż pewnego słonecznego dnia, na muzyce, moja droga nauczycielka, ni stąd ni zowąd, kazała...

Pamiętam jak w przedszkolu, podczas tanecznej zabawy podszedł do mnie kolega i poprosił do tańca. Oczywiście odmówiłam i z czerwona ze wstydu, ponieważ zrobił to na oczach wszystkich rodziców, którzy swoim "no idź, zatańcz z Pawłem" tylko dolewali oliwy do ognia, schowałam się w kącie. No przecież szanujące się pięcioletnie dziewczynki nie bawią się z chłopakami, a tym bardziej z nimi nie tańczą :-).

Pamiętam jak w przedszkolu, podczas tanecznej zabawy podszedł do mnie kolega i poprosił do tańca. Oczywiście odmówiłam i z czerwona ze wstydu, ponieważ zrobił to na oczach wszystkich rodziców, którzy swoim "no idź, zatańcz z Pawłem" tylko dolewali oliwy do ognia, schowałam się w kącie. No przecież szanujące się pięcioletnie dziewczynki nie bawią się z chłopakami, a tym...

Bardzo często zdarzają mi się takie sytuacje. Nie o wszystkich wypada tutaj opowiadać, a szkoda, bo w kategorii wstydu nie musiałabym się wiele starać;) Ale jedną z tych, które do dziś pamiętam, przeżyłam idąc pewnego razu do spowiedzi. Czułam lekkie poddenerwowanie jak zawsze przed tym sakramentem. Gdy przyszła moja kolej pospiesznie weszłam do konfesjonału. Wyspowiadałam się. Zrobiło się lżej na duszy.. ale nie na długo... Ksiądz milczał. W czasie krótkiej analizy swoich grzechów, jako osoba przewrażliwiona zaczęłam z przerażeniem myśleć czy może zastanawia się nad udzieleniem mi rozgrzeszenia? Było ciszej niż zwykle. Dopiero wtedy dotarło do mnie, że siedzę tam sama! Fala gorąca przebiegła po policzkach... Wyszłam na zewnątrz z lekkim uśmiechem próbując ratować tę żenującą sytuację, starając się nie patrzeć nikomu w oczy i przybierać pozę "och, ależ dobry żart, prawda?". Zastanawiam się jak mogłam aż tak się rozminąć z księdzem oraz jaki ubaw mieli siedzący z boku. Na szczęście poza kilkoma staruszkami, kątem oka nie zaobserwowałam wielkiej widowni. Tak czy inaczej, receptą na odreagowanie wstydu jest w moim wydaniu opowiedzenie o sytuacji wszystkim najbliższym znajomym:D polecam:D

Bardzo często zdarzają mi się takie sytuacje. Nie o wszystkich wypada tutaj opowiadać, a szkoda, bo w kategorii wstydu nie musiałabym się wiele starać;) Ale jedną z tych, które do dziś pamiętam, przeżyłam idąc pewnego razu do spowiedzi. Czułam lekkie poddenerwowanie jak zawsze przed tym sakramentem. Gdy przyszła moja kolej pospiesznie weszłam do konfesjonału. Wyspowiadałam...

Pamiętam, kiedy byłam małą dziewczynką (miałam może 7-8 lat?) i siedziałam na ogrodzie w towarzystwie starszych kuzynów, ulicą przechodził mój sąsiad, który był na rybach. Na plecach niósł on ogromną rybę, miała może z pół metra. Pełna podziwu, chciałam podzielić się z kuzynami moim zafascynowaniem zdobyczą sąsiada i wykrzyknęłam: ,,Widzieliście jaka wielka ryba? Normalnie w moim typie!".
Oczywiście, chodziło mi o to, że była tak wielka jak ja... :P

Pamiętam, kiedy byłam małą dziewczynką (miałam może 7-8 lat?) i siedziałam na ogrodzie w towarzystwie starszych kuzynów, ulicą przechodził mój sąsiad, który był na rybach. Na plecach niósł on ogromną rybę, miała może z pół metra. Pełna podziwu, chciałam podzielić się z kuzynami moim zafascynowaniem zdobyczą sąsiada i wykrzyknęłam: ,,Widzieliście jaka wielka ryba? Normalnie...

#WstydźSię![bookLink]4443980|#WstydźSię![/bookLink]

#WstydźSię![bookLink]4443980|#WstydźSię![/bookLink]

 [bookCover]4443980|#WstydźSię![/bookCover]