Poznali się przez przypadek. Paweł był początkującym, ale świetnie rokującym prawnikiem, a Hania nauczycielką w przedszkolu. Jeden jedyny raz siostra poprosiła go żeby odebrał jej synka z przedszkola. Tam spotkał jak sam później wielokrotnie powtarzał Anioła. Ona zaimponowała mu eteryczną urodą, on jej obyciem i pewnością siebie. Każdy kto na nich patrzył w pierwszym roku znajomości tylko uśmiechał się pobłażliwie i myślał „Szczęśliwcy! Oj, szczęśliwcy.”. Wydawało się, że byli dwiema połówkami tej samej duszy, tak doskonale się uzupełniali. On ambitny, dominujący, charyzmatyczny, zaś ona cicha, spokojna i zawsze uśmiechnięta. Ona jakby go uspokajała, on wprowadzał ją w świat. Pobrali się szybko, bo po co czekać skoro tak się kochają? Jednak z dziećmi chcieli poczekać, nacieszyć się sobą. Może to i dobrze, patrząc na to dzisiaj.
Na jednym z przyjęć u znajomych Paweł zauważył jak jego kolega z pracy patrzy na Hanię, jego Hanię! Może to wcale nie było inne, nowe spojrzenie, a jednak Pawłem zawładnął zielonooki potwór. Zaczęły się awantury, zakazy i nakazy. Na początku Hania próbowała tłumaczyć, ale po paru miesiącach zaczęła się dusić w tak toksycznym związku. Paweł to już nie był ten sam człowiek. Teraz był to oszalały z zazdrości tyran, którego mogła tylko nienawidzić. On znienawidził ją za jej rzekome zdrady. I tak dwoje zakochanych zmieniło się w dwoje nienawidzących się ludzi. Bo przecież od miłości do nienawiści jeden krok, a może spojrzenie?

Poznali się przez przypadek. Paweł był początkującym, ale świetnie rokującym prawnikiem, a Hania nauczycielką w przedszkolu. Jeden jedyny raz siostra poprosiła go żeby odebrał jej synka z przedszkola. Tam spotkał jak sam później wielokrotnie powtarzał Anioła. Ona zaimponowała mu eteryczną urodą, on jej obyciem i pewnością siebie. Każdy kto na nich patrzył w pierwszym roku...

Połączyła ich wilka miłość i to był niezaprzeczalny fakt. Przypadli sobie do gustu już na samym początku, a z biegiem lat zaczęli rozumieć się bez słów. To, że on kocha i to, że ona kocha było oczywiste. Nikogo też nie dziwiło, że w końcu zdecydowali się na ślub. I gdyby było tu napisane zakończenie "i żyli długo i szczęśliwie" to historia byłaby piękna. Ale życie to nie bajka, bo po ślubie jest ciąg dalszy. Nie ma tu mowy o jakiejś przemocy, spektakularnych kłótniach, czy zdradach, bo sprawa okazała się rozczarowująco prosta. Chodziło o niego. Bynajmniej nie przestał jej kochać, bo kochał dalej i to mocno. W końcu była jego żoną. Stał się po prostu zwykłym skąpiradłem. Jako, że byli idealną parą postanowili mieć wspólne finanse. Oboje byli rozsądni, więc takie rozwiązanie wydawało się idealne. Do czasu, aż on nie zaczął jej wypominać tego, że za dużo wydała, dlaczego aż tyle i po co właściwie im ta, czy inna rzecz. Zadziwiające jest jednak to, że cudownym zbiegiem okoliczności jego wydatki były idealnie wyważone i nikt nie miał prawa się do tego przyczepić. Zaczęła się czuć zahukana, bo bała się, że niedługo będzie się bała kupić sobie sama rajstop. I tak oto dopadła ją depresja, bo żyjąc z człowiekiem którego kochała, miała ochotę jednocześnie przegryźć mu tętnicę, za te wszystkie drobiazgi, które otrzymywała codziennie. Nie wiedziała tylko jeszcze, ile potrafi ich udźwignąć.

Połączyła ich wilka miłość i to był niezaprzeczalny fakt. Przypadli sobie do gustu już na samym początku, a z biegiem lat zaczęli rozumieć się bez słów. To, że on kocha i to, że ona kocha było oczywiste. Nikogo też nie dziwiło, że w końcu zdecydowali się na ślub. I gdyby było tu napisane zakończenie "i żyli długo i szczęśliwie" to historia byłaby piękna. Ale życie to nie...

Mając dwadzieścia lat postrzega się świat jak wielką bańkę, która raz pryska raz napełnia się. Można z dziką łatwością przechodzić ze stanu permanentnej rozpaczy do zachwytu i radości. Nowe otoczenie, nowe miasto, samodzielność i smak dorosłości, zapoczątkowały moje pierwsze wielkie uczucie. On, starszy ode mnie 15 lat. Wolny strzelec. Piekielnie inteligentny, koszmarnie leniwy z monopolem na wszystko. Potrafiący ubierać skórę zarówno ginącego gatunku dżentelmena jak i zwykłego chama. Nie mieliśmy prawa się spotkać a jednak pewnego dnia nas sobie przedstawiono. Nie mieliśmy prawa się wiązać a jednak spędziliśmy razem osiem długich lat toksycznej miłości, której owocem jest mój syn. On nigdy mnie do niczego nie zmusił, nie zamknął w piwnicy, nie zabronił kontaktu z nikim nigdzie. Dobrowolnie dawałam się kochać, pieprzyć, gnoić, uszczęśliwiać, unieszczęśliwiać. Nie mogliśmy żyć ani ze sobą ani bez siebie. Nie poznawała mnie rodzina, nie poznawali przyjaciele, oddaliłam się od krytyki i dobrych rad. Życie u jego boku było ciągła niepewnością i przygodą. Dziś tu, jutro tam. Chwilo trwaj. Ślizgał się na moich plecach jak pasożyt wysysający krew. Czułam, że się zmieniam, ale kiedy patrzyłam na tego pięknego mężczyznę palącego papierosa z nonszalancją i pewnością siebie, nie byłam w stanie zrezygnować i uciec. Narodziny synka były koszmarem młodej, nieprzygotowanej do tego dziewczyny w połowie studiów, z dorywczą pracą i pomagającą, ale śmiertelnie rozczarowaną rodziną. Synek był nadzieją na lepsze zmiany. I przyszły. Związek pozostał echem młodości a twarz syna, pamiątką.

Mając dwadzieścia lat postrzega się świat jak wielką bańkę, która raz pryska raz napełnia się. Można z dziką łatwością przechodzić ze stanu permanentnej rozpaczy do zachwytu i radości. Nowe otoczenie, nowe miasto, samodzielność i smak dorosłości, zapoczątkowały moje pierwsze wielkie uczucie. On, starszy ode mnie 15 lat. Wolny strzelec. Piekielnie inteligentny, koszmarnie...

- Zawsze myślałam, że człowieka najlepiej opisują jego czyny czy pasje. Teraz już wiem, że tak naprawdę najważniejsze są te małe rzeczy na które wcześniej nie zwraca się uwagi.
Wiktora poznałam 2 lata temu na jednej z tych szalonych imprez. Od razu przypadliśmy sobie do gustu. Odprowadził mnie do domu a niedługo potem zamieszkaliśmy razem. Był naprawdę idealnym mężczyzną. Ja miałam wiele marzeń a on te marzenia lubił spełniać. Zabrał mnie np. w podróż dookoła świata. Problemy zaczęły się kiedy coraz więcej czasu spędzaliśmy w domu. To właśnie tu zaczęłam zwracać uwagę na te małe rzeczy. Między innymi jak je. Czy on zawsze mlaskał czy może robi mi na złość? Albo jak wiesza kurtkę na mojej? Nie będę już nawet wspominała o oddychaniu lub raczej charczeniu i warczeniu. Pewnego dnia byłam w kuchni i gotowałam obiad. On podszedł z tym swoim traktorem zamiast płuc i przypadkowo nadział mi się na nóż, który trzymałam.
- Ale 20 razy się nadział???

- Zawsze myślałam, że człowieka najlepiej opisują jego czyny czy pasje. Teraz już wiem, że tak naprawdę najważniejsze są te małe rzeczy na które wcześniej nie zwraca się uwagi.
Wiktora poznałam 2 lata temu na jednej z tych szalonych imprez. Od razu przypadliśmy sobie do gustu. Odprowadził mnie do domu a niedługo potem zamieszkaliśmy razem. Był naprawdę idealnym mężczyzną....

Diana właśnie szła po zakupy, nie mogła się doczekać by wrócić do domu i przygotować obiad dla swojego chłopaka Thomasa. Thomas był człowiekiem sukcesu, jako dyrektor jakieś firmy zarabiał dobre pieniądze. Diana nie mogła się nadziwić jak taki człowiek zakochał się w niej, prostej dziewczynie z dość biednej rodziny. Znali się od kilku miesięcy, a od dwóch mieszkają razem. Był to najszczęśliwszy okrę w jej życiu, wierzyła że to była wielka miłość, i nic jej nie zniszczy. Naprzeciwko sklepu do którego szła była kawiarnia, ich ulubione miejsce. Wchodząc do sklepu zauważyła łudząco podobnego męższczyznę siedzącego w kawiarni i rozmawiającego z inną kobietą. Po kilku chwilach okazało się że to był jej chłopak. Nie będziesz zazdrosna, to tylko koleżanka, ty też masz kolegów, pomyślała. W sklepie spędziła godzinę, wychodząc znowu spojrzała na kawiarnię. I to co zobaczyła zniszczyło iluzję w której żyła od kilku miesięcy. Thomas całował obcą kobietę, nie wytrzymała i zrobiła im zdjęcie, a następnie do niego zadzwoniła. Powiedział że nie ma czasu, i musi kończyć. A obcej kobiecie powiedział że to była siostra. Diana osłupiała na te słowa, przypomniała sobie dni kiedy ktoś do niego dzwonił, on tak samo odpowiadał. Nie wytrzymała i podeszła do nich, i tak wielka miłość zamieniła się w wielką nienawiść.

Diana właśnie szła po zakupy, nie mogła się doczekać by wrócić do domu i przygotować obiad dla swojego chłopaka Thomasa. Thomas był człowiekiem sukcesu, jako dyrektor jakieś firmy zarabiał dobre pieniądze. Diana nie mogła się nadziwić jak taki człowiek zakochał się w niej, prostej dziewczynie z dość biednej rodziny. Znali się od kilku miesięcy, a od dwóch mieszkają razem....

Diana właśnie szła po zakupy, nie mogła się doczekać by wrócić do domu i przygotować obiad dla swojego chłopaka Thomasa. Thomas był człowiekiem sukcesu, jako dyrektor jakieś firmy zarabiał dobre pieniądze. Diana nie mogła się nadziwić jak taki człowiek zakochał się w niej, prostej dziewczynie z dość biednej rodziny. Znali się od kilku miesięcy, a od dwóch mieszkają razem. Był to najszczęśliwszy okrę w jej życiu, wierzyła że to była wielka miłość, i nic jej nie zniszczy. Naprzeciwko sklepu do którego szła była kawiarnia, ich ulubione miejsce. Wchodząc do sklepu zauważyła łudząco podobnego męższczyznę siedzącego w kawiarni i rozmawiającego z inną kobietą. Po kilku chwilach okazało się że to był jej chłopak. Nie będziesz zazdrosna, to tylko koleżanka, ty też masz kolegów, pomyślała. W sklepie spędziła godzinę, wychodząc znowu spojrzała na kawiarnię. I to co zobaczyła zniszczyło iluzję w której żyła od kilku miesięcy. Thomas całował obcą kobietę, nie wytrzymała i zrobiła im zdjęcie, a następnie do niego zadzwoniła. Powiedział że nie ma czasu, i musi kończyć. A obcej kobiecie powiedział że to była siostra. Diana osłupiała na te słowa, przypomniała sobie dni kiedy ktoś do niego dzwonił, on tak samo odpowiadał. Nie wytrzymała i podeszła do nich, i tak wielka miłość zamieniła się w wielką nienawiść.

Diana właśnie szła po zakupy, nie mogła się doczekać by wrócić do domu i przygotować obiad dla swojego chłopaka Thomasa. Thomas był człowiekiem sukcesu, jako dyrektor jakieś firmy zarabiał dobre pieniądze. Diana nie mogła się nadziwić jak taki człowiek zakochał się w niej, prostej dziewczynie z dość biednej rodziny. Znali się od kilku miesięcy, a od dwóch mieszkają razem....

Tatiana była piękną kobietą. Jej niebieskie oczy przywoływały na myśl piękną głębię oceanu, a brązowe włosy były ciemną woalką otaczającą jej głowę. Żadna z osób które ją znały nie widziała nigdy takiego zestawienia oczu i włosów. Była kobietą drobną mieżącą niecałe metr sześćdziesiąt ale była silna. Miała różnież silny charakter choć należała do osób wrażliwych.
Sergio natomiast był wysokim mężczyzną z dobrze zbudowaną sylwetką po latach treningów. Miał ciemne niemal czarne włosy, a jego oczy były jak dwa ciemne bursztyny. Sergio był zdeterminowany, silny i nieustępliwy, a także należał do osób upartych.
Poznali się przypadkiem. Ona była kelnerką, a on klientem czekającym przy stoliku na swoje zamówienie. Kiedy Tatiana szła w jego stronę on wiedział że może być właśnie tą jedyną, tą przeznaczoną dla niego. Kiedy podeszła chciał ją zagadać w jakikolwiek sposób byle by tylko poświęciła mu kawałek swojego czasu.
Rozmowa im nie wyszła jednak wyszedł z kawiarni z czymś o wiele cenniejszym niż kilka słów - z numerem jej telefonu. I tak zaczął się ich płomienny związek.
Po dwóch miesiącach byli tak nierozłączni, że zamieszkanie razem było dla nich oczywiste. On przynosił jej kwiaty, budził pocałunkami i szykował śniadanie do łóżka. Ona robiła romantyczne kolacje, prasowała jego koszule i była obok zawsze kiedy jej potrzebował.
Było pięknie, niczego im nie brakowało i na nic nie mogli narzekać. Byli dla siebie wsparciem i bezpieczną przystanią.
Jednak pewnego dnia coś poszło nie tak. Jakaś mała iskierka spowodowała małą kłótnię, a ta doprowadziła do wyjścia na światło dzienne nieprawdopodobnych prawd.
Sergio miał gdzieś drugą kobietę, taką która znała go od bardzo dawna. Po prostu lubił zdobywać wszystko co mu się podobało. Tatiana go za to znienawidziła. Znienawidziła go nie tylko za ukrywanie tego wszystkiego ale także za kłamstwa i za obietnice które w jednej chwili okazały się obietnicami bez pokrycia. Kochała go i jednocześnie ta miłość przeradzała się w nienawiść.
Przez długi czas nie wiedziała czy jest w stanie mu wybaczyć bo był miłością jej życia, kimś kto dawał jej poczucie bezpieczeństwa i był najważniejszą osobą w jej życiu. Jednak on się nie starał o to by mu wybaczyła... była dla niego kimś obojętnym po tym jak prawda wyszła na jaw.

Tatiana była piękną kobietą. Jej niebieskie oczy przywoływały na myśl piękną głębię oceanu, a brązowe włosy były ciemną woalką otaczającą jej głowę. Żadna z osób które ją znały nie widziała nigdy takiego zestawienia oczu i włosów. Była kobietą drobną mieżącą niecałe metr sześćdziesiąt ale była silna. Miała różnież silny charakter choć należała do osób wrażliwych.
Sergio...

Był jej mistrzem. Jej mentorem, jej nauczycielem, jej wszystkim.
Oddała mu nie tylko siebie,swoje życie,swoją młodośc ale także to co uważała za najcenniejsze - swoje prace. Gdy sięgała po pędzle i sztalugi myślała tylko o nim, gdy rozrabiała farby po głowie krążył jej tylko on.
Przez cały ten czas gdy byli razem starała się go zadowolić, spełnić jego oczekiwania a to nie było proste. Wszystko co robiła,każdy obraz który namalowała był dla niego niedostatecznie dobry, ona była niedostatecznie dobra. Teraz, siedząc przed sztalugą i kończąc obraz który kosztował ją wiele wysiłku zarówno fizycznego jak i psychicznego czuła że tym razem zasłuży na jego aprobatę. "Będzie urzeczony" - myślała ciesząc się. Już nie mogła się doczekać jego reakcji, tego błysku w oku kiedy będzie patrzył z zachwytem to na nią to na obraz.
Wreszcie obraz był skończony, teraz należało poczekać aż wszystko wyschnie.Nagle usłyszała jego kroki w korytarzu i serce zabiło jej mocniej zarówno z radości jak i strachu.
- Co to za gówno? - zapytał spokojnie stojąc w progu pokoju. W ręku miał szklaneczkę z bursztynowym napojem, czuć było od niego whiskey.
- Mój najnowszy obraz,starałam się, myślałam że ci się spodoba... - wyjąkała niepewnie.
- Czy ty naprawdę sądziłaś że TO mi się spodoba? Naprawdę tak nisko mnie cenisz? - już nie był spokojny, krzyczał - Jak mogłaś być tak głupia?! Masz mnie za amatora?! Wykładałem na uniwersytetach,widziałem prace przy których twoje są zwyczajnym szajsem!
Z przerażeniem zobaczyła jak rzucił szklanką w jej pracę,po obrazie spłynęły resztki alkoholu. Poczuła jak wypełnia ją zmęczenie i nienawiść. Była zmęczona jego zachowaniem i swoją bezradnością. Emocje skumulowały się w niej wypędzając całą miłość jaką do niego czuła i zastępując ją czystą nienawiścią. Niewiele myśląc chwyciła obraz i wzięła zamach...

Był jej mistrzem. Jej mentorem, jej nauczycielem, jej wszystkim.
Oddała mu nie tylko siebie,swoje życie,swoją młodośc ale także to co uważała za najcenniejsze - swoje prace. Gdy sięgała po pędzle i sztalugi myślała tylko o nim, gdy rozrabiała farby po głowie krążył jej tylko on.
Przez cały ten czas gdy byli razem starała się go zadowolić, spełnić jego oczekiwania a to nie...

Poznali się w internecie, od słowa do słowa zakochali się w sobie: Kuba i Emilka- mimo wirtualnej znajomości tworzyli idealną parę. On romantyk jak ze snów, jednym zdaniem potrafił powalić ją na kolana. Ona- czuła pomocna, była jego opoką. Uczyła go też matematyki- to dzięki niej zaliczył technikum.
Parę razy się spotkali- mieszkali w końcu na dwóch końcach Polski.
Emilka zaczęła coś podejrzewać- grali razem w gry wirtualne, gdzie był kontakt z innymi użytkownikami, zauważyła, że Kuba "bajeruje" inne dziewczyny. Nie wiem czy była to najgorsza, czy najlepsza rzecz jaką zrobiła w życiu- włamała się na jego gg. Przeczytała archiwum i załamała się. Ile ich było? Zliczyć nie mogła, przez cały ich "związek". Wypisywał takie same teksty do innych dziewczyn.
Emilka załamała się. Przez rok nie mogła dojść do siebie. Nikogo w życiu tak ni kochała jak jego, nikomu innemu tyle nie dała, tak się nie poświęciła i znienawidziła go w jednym momencie. Przez rok dzień w dzień płakała nad zranioną miłością i złamanym sercem.

Poznali się w internecie, od słowa do słowa zakochali się w sobie: Kuba i Emilka- mimo wirtualnej znajomości tworzyli idealną parę. On romantyk jak ze snów, jednym zdaniem potrafił powalić ją na kolana. Ona- czuła pomocna, była jego opoką. Uczyła go też matematyki- to dzięki niej zaliczył technikum.
Parę razy się spotkali- mieszkali w końcu na dwóch końcach Polski.
Emilka...

Spotkali się nad Wisłą. Płakała. Widziała swojego najlepszego przyjaciela ze swoją nową dziewczyną, ale to ona chciała zająć jej miejsce. Nawet nie zauważyła jak do niej podszedł i zaproponował chusteczkę. Zaczęło padać więc zaprosił ją do siebie na herbatę. Coś w niej drgnęło, potrzebowała czegoś nowego, potrzebowała w tamtym momencie mężczyzny i po przekroczeniu progu jego mieszkania pocałowała go namiętnie, wprost rzucając się na niego. Lecz on nie zaprotestował - był taką samą samotną duszą. Skupiając się na karierze ranił każdą kobietę, która go pokochała, on zaś nie miał czasu by odwzajemnić czyjeś uczucie. A teraz spotkał ją – potrzebującą czyjegoś ciepła i zobaczył w jej źrenicach swoje odbicie. Została u niego na noc, kolejnej nocy też do niego przyszła i kolejnej. Nie rozmawiali za dużo. Kochali się przy zgaszonym świetle i zasypiali obejmując się nawzajem, podczas gdy każde z nim myślało o czymś innym, nie o sobie nawzajem. Lecz ona nienawidziła siebie za to co robi, za to że szuka odrobiny ciepła, a właściwie pożądania, u kogoś kto widzi w jej mniemaniu tylko i wyłącznie dobrą okazję. Nienawidziła siebie i swojego przyjaciela, nienawidziła też jego – swego kochanka.
Czasami ludziom ciężko zrozumieć, że można kogoś kochać i nie móc tego powiedzieć, szczególnie jeśli to najlepszy przyjaciel. Czasami również ciężko wytrzymać bez choćby odrobiny czułości, nawet tej pustej czułości. Robimy więc rzeczy, przez które zaczynamy nienawidzić siebie i swoją miłość – za to, że wpuściliśmy kogoś do swojego serca bez szans, że zapełni je uczuciem, więc pozwoliliśmy wejść do naszego życia trzeciej osobie, która jeszcze bardziej je okalecza.
Od miłości do nienawiści.

Spotkali się nad Wisłą. Płakała. Widziała swojego najlepszego przyjaciela ze swoją nową dziewczyną, ale to ona chciała zająć jej miejsce. Nawet nie zauważyła jak do niej podszedł i zaproponował chusteczkę. Zaczęło padać więc zaprosił ją do siebie na herbatę. Coś w niej drgnęło, potrzebowała czegoś nowego, potrzebowała w tamtym momencie mężczyzny i po przekroczeniu progu...