Gdybym usłyszał, że miłość może prowadzić do nienawiści, zanim Ją poznałem, wzruszyłbym ramionami. Teraz, kiedy Ona jest ze mną, wiem już, że miłość nigdy nie przemieni się w nienawiść. Może u innych to się zdarza, ludzie popełniają błędy…
Ja po prostu miałem fuksa.
Nic mi się w życiu nigdy nie udawało. Nawet nieudacznikiem z prawdziwego zdarzenia być nie potrafiłem – pracę mam całkiem porządną, kolegów przyzwoitych, do tego dwa pokoje z kuchnią… I tak sobie żyłem, w tych dwóch pokojach i w tej kuchni – aż w moim życiu pojawiła się Ona.
Cokolwiek myślicie o Niej, jedno jest pewne - mylicie się. Ona jest inna. Jest jak nie z tego świata. Kiedy ludzie przeżywają swoje życie, Ona zmusza życie, by przeżyło ją. Układa świat tak, jak chce, żeby był, i biada mu, jeśli nie posłucha.
Wychowała się w bidulu. Znaleźli Ją w pudle koło śmietnika. Z tej przyszłości ukuła sobie tarczę. Zobaczcie, dokąd doszłam, mówi. Sama. Walczyłam z losem i zwyciężyłam.
Nalewa do szklanki kroplę wody i widzi ją do połowy pełną. Albo w całości. Albo dwie szklanki, bo Ona nie uznaje żadnych ograniczeń.
A ja mam zwykłe życie, żadnej wzruszającej historii ani walki z losem. Mogę tylko kochać Ją do szaleństwa, bo jak ktoś taki jak ja mógłby nie kochać kogoś takiego jak Ona? Jestem szczęściarzem. Muszę Ją kochać.
Ogląda się za Nią wielu, ale Ona mówi, że jest moja, na zawsze. Bo kim byłbym bez Niej?
Oczy Jej się błyszczą. Kocha morze i wiatr. Siedzi na plaży, godzinami zapatrzona w wodę. Skacze przez fale. Chce opłynąć świat dookoła. Mewy siadają jej na rękach. Świat ją kocha, Ona kocha świat.
Cóż, nigdy nie czułem się za bardzo częścią tego świata. Ale Jej światło świeci najjaśniej na tle mojej szarości.

Gdybym usłyszał, że miłość może prowadzić do nienawiści, zanim Ją poznałem, wzruszyłbym ramionami. Teraz, kiedy Ona jest ze mną, wiem już, że miłość nigdy nie przemieni się w nienawiść. Może u innych to się zdarza, ludzie popełniają błędy…
Ja po prostu miałem fuksa.
Nic mi się w życiu nigdy nie udawało. Nawet nieudacznikiem z prawdziwego zdarzenia być nie potrafiłem – pracę...

Moja historia zaczęła się dwa lata temu, byłą to piątkowa noc. Byłam w kinie na maratonie filmowy, który skończył się o drugiej, mieszkałam daleko od kina a komunikacja o tej godzinie nie kursowała, toteż wracałam do domu na piechotę. Szłam przez park kiedy nagle ogarnęła mnie wielka trwoga, przyczyną dziwnego przestrachu który mną zawładną zdawały się być dwie zakapturzone postacie które szyły w mym kierunku. Nie rozumiejąc swego zachowania, zaczęłam zwalać winę moich lęków, toteż szłam pewnie przed siebie myśląc, że te dwie postacie najpewniej po prostu mnie miną. Zauważyłam że mężczyźni ukradkiem wymieniają między sobą zdanie a jeden z nich trzyma dziwnie rękę w kieszeni. Po sekundzie wszystko było jasne, obaj rzucili się na mnie, ten co maił rękę w kieszenie teraz dzierżył w niej nóż. Odrętwiałą widziałam okropną twarze napastników, odrętwiło mnie uderzeni, potem drugie mocniejsze. W myślach przychodziły mi już najgorsze scenerię, lecz wtedy usłyszałam jakiś ciepły i miły głos który powiedział, zostawcie ją, po chwili obaj napastnicy leżeli już na ziemi a ja trzymając za rękę moje wybawcę biegłam ku najbliższej ulicy, wezwałam policję ale po napastnikach nie było już śladu, Czarek bo tak na imię miał mój zbawca odprowadził mnie do domu i w ten oto sposób poznałam swojego niedoszłego męża. Spędziłam z nim piękne dwa lata, jeździliśmy na wycieczki, spędzaliśmy ze sobą kasztą wolną chwilę, po prostu miłość jak z bajki, lecz pewnego dnia w mieszkaniu spadł karton, sprzedając go zauważyłam zdjęcie na którym mój czarek stał obok jednego z napastników, od tego momentu miłość zamieniła się w nienawiść, ponieważ Czarek wszystko ukartował po to abym się w nim zakochała.

Moja historia zaczęła się dwa lata temu, byłą to piątkowa noc. Byłam w kinie na maratonie filmowy, który skończył się o drugiej, mieszkałam daleko od kina a komunikacja o tej godzinie nie kursowała, toteż wracałam do domu na piechotę. Szłam przez park kiedy nagle ogarnęła mnie wielka trwoga, przyczyną dziwnego przestrachu który mną zawładną zdawały się być dwie zakapturzone...

- Odchodzę. To koniec.
Stałam jak sparaliżowana i wpatrywałam się głupio w swojego męża. Jesteśmy małżeństwem od kilku lat i łączy nas ogromne uczucie. Byłam tego pewna, ale w tej chwili moja pewność zaczęła się gdzieś ulatniać.
- David... - wychrypiałam. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc zamilkłam.
- Kobieto, spójrz na siebie. Kiedyś może i byłaś atrakcyjna, ale teraz? Już od jakiegoś czasu jesteś mi obojętna. Poznałem kogoś...
Nie dokończył, bo w tym momencie wybuchnęłam płaczem. Poczułam się jak w jakimś kiepskim filmie. Przecież często zdarzają się takie sytuacje, dużo się o nich słyszy, ale my przecież byliśmy tacy szczęśliwi. Nie mogłam w to uwierzyć. W jednej chwili mój świat wywrócił się do góry nogami.

Teraz po kilku miesiącach jestem po prostu tym wszystkim wykończona. To małżeństwo kosztowało mnie wiele łez i bólu i zrozumiałam, że od miłości do nienawiści jest jeden krok. Kochałam Davida, a dzisiaj go nienawidzę. W jeden wieczór wszystko się zmieniło.

- Odchodzę. To koniec.
Stałam jak sparaliżowana i wpatrywałam się głupio w swojego męża. Jesteśmy małżeństwem od kilku lat i łączy nas ogromne uczucie. Byłam tego pewna, ale w tej chwili moja pewność zaczęła się gdzieś ulatniać.
- David... - wychrypiałam. Nie wiedziałam co powiedzieć, więc zamilkłam.
- Kobieto, spójrz na siebie. Kiedyś może i byłaś atrakcyjna, ale teraz?...

Pierwsze promienie słońca padły na twarz Adama. Otworzył oczy i ucieszył się, że dzień na który czekał w końcu nadszedł. Była 7:20, 11. maja. Adam prawie wyskoczył z łóżka. O ile można mówić o ‘wyskakiwaniu’ w wieku 95 lat. Umył się pod kranem, namoczył grzebień żeby się uczesać. Stał w podkoszulku i ze swoich kilku kosmyków ostałych na głowie robił sobie różne fryzury, robiąc przy tym głupie miny do lustra, niczym nastolatek, który idzie na pierwszą randkę. W końcu spoważniał i uczesał się tak jak zwykle – zaczesał się do tyłu. Patrząc w lustro zauważył wytatuowany numer 23001 na przedramieniu. Nawet wspomnienie tamtych dni nie było wstanie zepsuć mu tego dnia.
Założył swoją najlepszą koszulę, zawiązał krawat i przysiadł z kromką chleba i czarną kawą nad gazetą. Zniecierpliwiony ciągle zerkał na zegarek. Nie dopił nawet kawy. Założył marynarkę, spryskał się wodą kolońską, którą dostał od wnuczka, zabrał kwiaty z wazonu, które kupił wczoraj w kwiaciarni w centrum i wyszedł na autobus.
W autobusie usiadł przy oknie, kwiaty trzymał między nogami i z uśmiechem nieschodzącym mu od pobudki, oglądał co dzieje się za szybą. Dojechał na swój przystanek, teraz tylko przejść alejkę i będzie u ukochanej.
Na jej płycie było napisane „Eliza Chajat ur. 11.05.1924 zm. 21.08.1945”.

Pierwsze promienie słońca padły na twarz Adama. Otworzył oczy i ucieszył się, że dzień na który czekał w końcu nadszedł. Była 7:20, 11. maja. Adam prawie wyskoczył z łóżka. O ile można mówić o ‘wyskakiwaniu’ w wieku 95 lat. Umył się pod kranem, namoczył grzebień żeby się uczesać. Stał w podkoszulku i ze swoich kilku kosmyków ostałych na głowie robił sobie różne fryzury,...

Nie wytrzymała ze złości. Bez namysłu zamachnęła się i wymierzyła mu siarczysty policzek.
Głowa odskoczyła mu do tyłu i cały się zachwiał.
W tej samej chwili z przerażeniem uświadomiła sobie, co właśnie zrobiła. Puls jej przyspieszył i poczuła ogarniające ją zimno.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem, bezwiednie dotykając palcami zaczerwienionego miejsca na twarzy.
- O Boże… - wyciągnęła do niego drżącą dłoń. – Nie chciałam… Przepraszam…
Nagle w jego oczach zapłonął gniew i w jednej chwili doskoczył do niej, zacisnął ręce na jej ramionach i bezceremonialnie popchnął na ścianę, aż uderzyła w nią głową i krzyknęła. Nie zdążyła zareagować, gdy złapał jej nadgarstki i wykręcił za plecy. Po chwili mocno przycisnął swoje wargi do jej ust.
Wzmocnił chwyt, bez trudu obejmując obie jej ręce jedną dłonią, a drugą zachłannie ścisnął jej pośladki. Przeszył ją spazm rozkoszy i stęknęła. Wepchnął kolano między jej nogi i brutalnie je rozwarł, napierając na nią całym ciałem. Poczuła, że był twardy jak kamień. Wyszarpnęła jedną dłoń i wpiła paznokcie w jego kark. Syknął z bólu i zacisnął zęby na jej dolnej wardze.
Wtem zawył i odepchnął ją od siebie, prawie ją przewracając. Oparła się o ścianę, zadyszana, czując gorąco w całym ciele.
- Czy ty jesteś nołmalna?! – podniósł dłoń do ust. – Mój język!
Zobaczyła z przerażeniem cienką strużkę krwi spływającą mu po brodzie.
- O Boże, nie chciałam… - podeszła do niego, spanikowana. – Nic się nie stało?!
Odepchnął ją niecierpliwie.
- Nie, jest cały, ale przygłyzłaś mi go, kułwa, do kłwi! – spojrzał na nią z wściekłością. – Mam tego dosyć! Nienawidzę cię!
Nie zdążyła nic powiedzieć, gdy z furią wyszedł z pokoju, z hukiem zatrzaskując za sobą drzwi.

Nie wytrzymała ze złości. Bez namysłu zamachnęła się i wymierzyła mu siarczysty policzek.
Głowa odskoczyła mu do tyłu i cały się zachwiał.
W tej samej chwili z przerażeniem uświadomiła sobie, co właśnie zrobiła. Puls jej przyspieszył i poczuła ogarniające ją zimno.
Spojrzał na nią z niedowierzaniem, bezwiednie dotykając palcami zaczerwienionego miejsca na twarzy.
- O Boże…...

Tego dnia sprzeciwiła mu się po raz kolejny! Małżeństwem są od siedmiu miesięcy, a Anna ma wrażenie jakby poznała Igora wczoraj!
Wcześniej był oazą spokoju, nigdy nie podnosił na nią głosu! Teraz stało się tradycją, że jest tak jak zechce Igor, albo rozmowa zakończy się kłótnią, lub co gorsza ponownie ja uderzy!
Pierwszy raz podniósł na nią rękę gdy mieli wyjść ze znajomymi potańczyć! Był sobotni wieczór około miesiąca po złożeniu przed ołtarzem przysięgi małżeńskiej. Igor uciął sobie drzemkę, a Anna zaczęła szykować się na wieczorną imprezę. Kiedy mąż wstał jednoznacznie stwierdził:
-Wystroiłaś się jakbyś szła do burdelu! Zmień ubranie, bo w tym nie pójdziesz!
-Jak możesz tak mówić, przecież to sukienka, którą miałam na naszej pierwszej randce, gdy zabrałeś mnie do teatru!–odparła Anna za co dostała cios prosto w twarz.
-Wyglądasz jak dziwka–masz się natychmiast przebrać.
Igor postawił na swoim i Anna założyła dopasowane rurki i koszulę, w czym wyglądała jakby szła na rozmowę kwalifikacyjną, a nie na imprezę z przyjaciółmi! Od tego dnia takie sytuacje zdarzały się coraz częściej.
Dziś siedziała zapłakana po kolejnej kłótni i zastanawiała się jak do tego doszło. Jeszcze siedem miesięcy temu przysięgała temu mężczyźnie przed Bogiem miłość do grobowej deski w stu procentach pewna swojej miłości. Dziś jej uczucia radykalnie się zmieniły. Bała się i nienawidziła swojego męża. Jak w tak krótkim czasie mógł sprawić, że jej miłość zastąpiła nienawiść.

Tego dnia sprzeciwiła mu się po raz kolejny! Małżeństwem są od siedmiu miesięcy, a Anna ma wrażenie jakby poznała Igora wczoraj!
Wcześniej był oazą spokoju, nigdy nie podnosił na nią głosu! Teraz stało się tradycją, że jest tak jak zechce Igor, albo rozmowa zakończy się kłótnią, lub co gorsza ponownie ja uderzy!
Pierwszy raz podniósł na nią rękę gdy mieli wyjść ze znajomymi...

Autor historii - samo życie

Miejsce zdarzenia - wieś gdzieś w centralnej Polsce

Bohaterowie:
Ona - po 30, wykształcenie wyższe techniczne, nauczycielka, uwielbia dzieci, hobby to gry planszowe.

On - po 30, wykształcenie podstawowe, bezrobotny od zawsze (nie z własnej winy, po prostu wszyscy go oszukują i nie będzie tyrać za 1200zł), uwielbia piwo, wódkę i papierosy, hobby to piwo, wódka i papierosy.

związek - 7 lat, nieformalny, pół roku mieszkania razem.

narrator - powiązany z jego rodziną.

sytuacja - Po 7 latach zdradziłą go z innym. On przyłapał ją na tym.

opinia jej - nie komentuje, ukada sobie życie z innym.

opinia jego - jak ona mogła??? To po prostu zła kobieta (tylko zamiast epitetu "zła" używa bardziej wulgarnej wersji na k..) nienawidzą jej w zasadzie wszyscy członkowie jego rodziny. On pije, ćpa i opowiada w kółko jak ona go skrzywdziła. Ciągle pada pytanie: jak mogła?

narrator natomiast nie pyta jak mogła, tylko dlaczego tak późno.

Autor historii - samo życie

Miejsce zdarzenia - wieś gdzieś w centralnej Polsce

Bohaterowie:
Ona - po 30, wykształcenie wyższe techniczne, nauczycielka, uwielbia dzieci, hobby to gry planszowe.

On - po 30, wykształcenie podstawowe, bezrobotny od zawsze (nie z własnej winy, po prostu wszyscy go oszukują i nie będzie tyrać za 1200zł), uwielbia piwo, wódkę i papierosy,...

Znali się od lat, chodzili razem do podstawowki, mieszkali niedaleko siebie. Poczatkowo to byka zwykla przyjazn. Chodzili na dlugie spacery, skakali na sterte kolorowych jesiennych lisci, lepili bałwana, rzucali sie sniezkami, wiosna chodzili na spacery do lasu, on zbieral jej kwiatki a ona czarne maliny. Latem kapali sie razem nad rzeka, jezdzili na rowerze, lezeli noca na drodze wypatrujac spadajacych gwiazd. Piekna przyjazn wiele emocji, przygod, ale pewnego razu Michal zaczal jeh unikac. Nie odpowiadal na smsy, wykrecal sie smiesznymi wymowkami. Monice sprawiali to duza przykrosc, ale im dluzej to trwalo tym bardziej rozumiala ze czuje cos do niego i tęskni. Później byly jego urodziny, tam calowiali sie pierwszy raz, ale zamiast szczescia bylo juz tylko gorzej. Michal no chcial byc z Monika, byl za mlody i bal sie zwiazku, ponadto byl pod duzym wplywem kolegow, bal sie ich reakcji. Po lecie pelnym lez, klotni, przykrosci i bolesnych slow Monika postanowla o nim zapomniec. Zaczela spotykac sie z innymi ludzmi i innym chlopakiem. Do Michala czuje juz tylko nienawisc za to ze tak szybko i bezwzglednie przekreslil ich mldziencza milosc i za to ze przez pozniejsze lata wciaz wracal do jej mysli nie dajac szansy w pelni zaangazowac sie w nowy zwiazek. Kilka pieknych chwil polozylo na wiele lat cien nad jej szczesciem...

Znali się od lat, chodzili razem do podstawowki, mieszkali niedaleko siebie. Poczatkowo to byka zwykla przyjazn. Chodzili na dlugie spacery, skakali na sterte kolorowych jesiennych lisci, lepili bałwana, rzucali sie sniezkami, wiosna chodzili na spacery do lasu, on zbieral jej kwiatki a ona czarne maliny. Latem kapali sie razem nad rzeka, jezdzili na rowerze, lezeli noca na...

Sama nie wiem jak mogłam pokochać tego sukinsyna. Na początku wydawał się niezwykłym chłopakiem z liceum. Skąd mogłam wiedzieć, że za parę lat zmieni się w normalnego skur**ysyna. Taki przystojniak, siłacz, wszystkie dziewczyny się w nim kochały. Kiedy wybrał mnie, byłam wniebowzięta, otworzyły się przede mną bramy niebios. W końcu mogłam uciec od matki, która przyprowadzała co rusz nowego fagasa i tej śmierdzącej nory, którą wtedy nazywałam mieszkaniem. Nie był może wtedy księciem z bajki, ale naprawdę go pokochałam. Pokochałam go najmocniejszą miłością jaką mogłam z siebie wykrzesać. On mnie też kochał. Chyba. Nie wiem. Na początku było cudownie. Po całych dniach ciężkiej pracy, przychodziły całe noce ostrej zabawy i czułe słówka. Z czasem się to zmieniło. Coraz rzadziej miewał ochotę na nocne igraszki, za to częściej wracał pijany i śmierdzący damskimi perfumami. Podejrzewałam jego niewierność, lecz też bywałam wtedy zmęczona, wszak praca kelnerki w zajeździe przy autostradzie nie należała do najłatwiejszych. Łudziłam się, że to tylko moja wyobraźnia. Całe dnie zmagałam się z wstawionymi klientami, próbującymi chwycić mnie za tyłek. Rutyna wykańczała mnie psychicznie. W końcu nie wytrzymałam. Po jego kolejnej zdradzie chwyciłam za nóż i wbiłam go prosto w jego nieczułe i zimne serce. W końcu mogłam zasnąć myśląc tylko o sobie. Tak , proszę wysokiego sądu, zakończyło się moje małżeństwo. Naprawdę nie chciałam jego śmierci. Wszak czym jest 37 ciosów nożem, wobec reszty życia, jaką miałam spędzić z tym sukinsynem.

Sama nie wiem jak mogłam pokochać tego sukinsyna. Na początku wydawał się niezwykłym chłopakiem z liceum. Skąd mogłam wiedzieć, że za parę lat zmieni się w normalnego skur**ysyna. Taki przystojniak, siłacz, wszystkie dziewczyny się w nim kochały. Kiedy wybrał mnie, byłam wniebowzięta, otworzyły się przede mną bramy niebios. W końcu mogłam uciec od matki, która...

Moje opowiadanie jest w postaci kartki z pamiątka

Drogi Pamiętniku..
Jak to się stało że romans z Sebastianem otworzył mi oczy?
Już Ci opowiadam.
Sebastiana poznałam mając 18lat na portalu internetowym, przez długi okres czasu nasza znajomość kwitła, aż w końcu przekwitła i kontakt znikł. Od tego czasu minęło z dwa lata, po tym czasie niespodziewanie Sebastian odezwał się do mnie na GG i znów znajomość się odnowiła. Godzinami wspominaliśmy stare czasy, opowiadał mi też o swojej obecnej dziewczynie, a raczej na nią narzekał. W tym czasie dostałam ponownie strzałą od Amora i uczucia z dawnych lat odżyły, zwłaszcza że Sebastian notorycznie wspomniał jak w dawnym czasie było nam ze sobą dobrze. Tak zaczęły się nasze regularne spotkania. Jednak po pewnym czasie zaczęła przeszkadzać mi, ta cała szopka z ukrywaniem naszej znajomości czy czekaniem aż się odezwie gdy jego dziewczyna sobie pójdzie byśmy mogli chociaż ze sobą pogadać przez telefon . Zebrałam się w końcu i powiedziam że mam wszystkiego i żeby zdecydował z ktorą chce być. Bycie "tą drugą" i robienie za pocieszenie zaczęło mnie flustrować.
Sebastian oświadczył że nie ma zamiaru opuszczać swojej dziewczyny bo jak twierdził bardzo ją kocha...W tym momencie moja miłość do niego zamieniła się w czystą nienawiść. Nie spowodu złamanego serca, lecz dlatego że dostrzegam jak zakłamanym człowiekiem jest Sebastian. Moja nienawiść sięgała do tego że zaczęłam dziękować Bogu że nie udało mi się stworzyć z Sebastianem stałego związku na którym do niedawna mi znów zaczęło zależeć, dotarło do mnie że równie dobrze to ja była bym okłamywana i zdradzana.

Dobranoc

Moje opowiadanie jest w postaci kartki z pamiątka

Drogi Pamiętniku..
Jak to się stało że romans z Sebastianem otworzył mi oczy?
Już Ci opowiadam.
Sebastiana poznałam mając 18lat na portalu internetowym, przez długi okres czasu nasza znajomość kwitła, aż w końcu przekwitła i kontakt znikł. Od tego czasu minęło z dwa lata, po tym czasie niespodziewanie Sebastian odezwał...