Bywa, że po dłuższej nieobecności w domu wita mnie zapach jakiejś potrawy, którą akurat przyrządza moja mama.
Ale najczęściej jest to chyba woń psa. Chcąc nie chcąc, mimo sprzątania czy wietrzenia, ten specyficzny zapach pozostaje, ale dla mnie to nie przeszkadza. Zapach tego domownika, który najbardziej cieszy się z mojego powrotu, a przynajmniej najbardziej to okazuje, nawet jeśli wyszłam tylko do sklepu i nie było mnie raptem pół godziny, to wita mnie jakbym wróciła z dalekiej wyprawy na koniec świata :)
Jednak siedzi w mojej głowie wspomnienie jeszcze jednego zapachu, z mieszkania moich dziadków- zapach czosnku. Chyba większość starszych ludzi je dla zdrowotności czosnek w sporych ilościach. I przekonałam się o tym na własnym nosie, oni zaczynają przesiąkać tym zapachem. Czuć go było już od progu, czuć go od nich samych, kiedy to oni przychodzili do nas. Przynajmniej tak było z moimi dziadkami. Dodam tylko, że dziadkowie mieszkali w tym samym domu, tylko mieszkanie wyżej, więc bywałam u nich często i często oni schodzili do nas, dlatego tą woń również uważam za zapach mojego domu.
Chociaż dla większości pewnie są to zapachy nieprzyjemne i można się dziwić, że dla kogoś kojarzą się dobrze, we mnie natomiast budzą one trochę nostalgię, różne wspomnienia oraz emocje.

Bywa, że po dłuższej nieobecności w domu wita mnie zapach jakiejś potrawy, którą akurat przyrządza moja mama.
Ale najczęściej jest to chyba woń psa. Chcąc nie chcąc, mimo sprzątania czy wietrzenia, ten specyficzny zapach pozostaje, ale dla mnie to nie przeszkadza. Zapach tego domownika, który najbardziej cieszy się z mojego powrotu, a przynajmniej najbardziej to okazuje,...

Mieszkałam w domu wielopokoleniowym. Mój dziadek odkąd sięgam pamięcią pastował wszystkim buty.Zawsze robił to w niedzielę. Wstał bardzo wcześnie, siadał na ganku z różnymi pastami, szczotkami i szmatkami i w pełnym skupieniu czyścił nasze buty. Gdy byłam mała nie było to dla mnie czymś szczególnie ważnym, ale teraz kiedy już jestem dorosła,a dziadka już nie ma,odwiedzając tamten dom, oczami wyobraźni widzę dziadka pastującego moje małe pantofelki.Ten rytuał na zawsze zostanie w mojej pamięci, a zapach, który kojarzy mi się z domem rodzinnym, to właśnie zapach pasty do butów.

Mieszkałam w domu wielopokoleniowym. Mój dziadek odkąd sięgam pamięcią pastował wszystkim buty.Zawsze robił to w niedzielę. Wstał bardzo wcześnie, siadał na ganku z różnymi pastami, szczotkami i szmatkami i w pełnym skupieniu czyścił nasze buty. Gdy byłam mała nie było to dla mnie czymś szczególnie ważnym, ale teraz kiedy już jestem dorosła,a dziadka już nie ma,odwiedzając...

W moim rodzinnym domu - w którym notabene w dalszym ciągu mieszkam - zawsze unosił się zapach świeżych kwiatów!!
Niezależnie od pory roku, mama zawsze dbała o to, aby w domu na stoliku, który znajduje się w korytarzu znalazł się bukiet kwiatów.
Flakon był wypełniany oczywiście, w zależności od pory roku. Gdy kwitły bzy, to one wypełniały zapachem cały dom, innym razem były to tulipany, kiedy później był sezon na konwalie, to one znajdowały się w wazonie! Konwalie, to był mój ulubiony sezon!!
Później można było uszczęśliwiać swoje zmysły widokiem i zapachem piwonii, albo zerwanych polnych kwiatów!
Kiedy sezon na kwiaty w ogródku i łąkach był martwy - zawsze mama kupowała piękne bukiety, które nie mniej upiększały dom!

W moim rodzinnym domu - w którym notabene w dalszym ciągu mieszkam - zawsze unosił się zapach świeżych kwiatów!!
Niezależnie od pory roku, mama zawsze dbała o to, aby w domu na stoliku, który znajduje się w korytarzu znalazł się bukiet kwiatów.
Flakon był wypełniany oczywiście, w zależności od pory roku. Gdy kwitły bzy, to one wypełniały zapachem cały dom, innym razem...

Wszędzie dobrze, ale w (rodzinnym) domu najlepiej? Nie po długiej nieobecności, bo pierwsze, co czuję po wielominutowym mocowaniu się z ciągle zacinającym się zamkiem, to zapach.. rozkładu. Nie, nie ludzkiego ciała, chociaż dom zamieszkują liczni amatorzy kryminałów i tradycyjne "ja Cię kiedyś zabiję!" pada nader często. Chodzi mi o ten mdlący zapach powoli gnijącego zwierzątka, które zasnęło wiecznym snem pod obluzowanymi deskami podłogi albo w szczelinie za starą komodą. Woń ta gwałtem wdziera się do nozdrzy i za nic nie chce odpuścić. Kto raz poczuł, zapamięta na całe życie.

Mieliśmy kiedyś kocura na dochodne, którego babcia pieszczotliwie nazywała Bolkiem ( przez kilkadziesiąt lat tajemniczy gość zmieniał wygląd i ubarwienie co najmniej kilka razy, ale babcia nadal uparcie twierdziła, że to ten sam zwierzak...), ale poza wyłudzaniem jedzenia do niczego sensowego się nie przydał, a nawet podejrzewam, że (zapewne z wdzięczności) sam podrzucał nam martwe polne myszki.

Wszędzie dobrze, ale w (rodzinnym) domu najlepiej? Nie po długiej nieobecności, bo pierwsze, co czuję po wielominutowym mocowaniu się z ciągle zacinającym się zamkiem, to zapach.. rozkładu. Nie, nie ludzkiego ciała, chociaż dom zamieszkują liczni amatorzy kryminałów i tradycyjne "ja Cię kiedyś zabiję!" pada nader często. Chodzi mi o ten mdlący zapach powoli gnijącego...

Schyłek lata, długi powrót, dojeżdżam późnym popołudniem. W drzwiach autobusu uderza we mnie fala gorącego powietrza niosąca znajome zapachy rozgrzanych słońcem pól i łąk. Po kilkuset metrach dochodzę do "nowych" działek za wsią, przechodzę przez jedną niezamieszkałą, zarośniętą młodym lasem, pachnącą żywicą, zbutwiałymi liśćmi i może grzybami? Dochodzę do mojej, tuż za furtką powita mnie delikatny koci smrodek - bukszpanom żaden futrzak nie przepuści. Czego dziś brakuje, to zapachu dymu - tak piękne popołudnie aż prosi się o ognisko, ale mnie nie było, nie miał kto rozpalić. Zapach przeszłych ognisk przynoszę ze sobą, we włosach, ubraniach, plecaku. Ale może i tu jakiś delikatny daje się wyczuć? Może gdzieś w okolicy płoną ziemniaczane łęty?
Przekręcam klucz w zamku, przekraczam próg. Zapach własnego domu jest neutralny, niewyczuwalny. W obcych domach zawsze daje się wyczuć coś dla nich charakterystycznego, na przykład zapach mebli, jakąś stęchliznę czy pleśń, zwierzaki, płyn do mycia podłóg, odświeżacz powietrza albo perfumy gospodyni. We własnym domu nic z tego nie czuję, to on jest poziomem zero, do którego odnoszę te obce zapachy. Ale mogę poczuć coś chwilowego, coś, co zapachem domu nie jest - wspomnienie obiadu, który mnie dziś ominął.
I wreszcie mój pokój. Ten powita mnie kurzem. Dojrzałym, grubym, nagrzanym całodniowym słońcem z południowych okien. Z delikatną domieszką zapachu papieru, tuszu, kleju. I historii. Książek nowych i tych, którym dałam drugie życie.

Schyłek lata, długi powrót, dojeżdżam późnym popołudniem. W drzwiach autobusu uderza we mnie fala gorącego powietrza niosąca znajome zapachy rozgrzanych słońcem pól i łąk. Po kilkuset metrach dochodzę do "nowych" działek za wsią, przechodzę przez jedną niezamieszkałą, zarośniętą młodym lasem, pachnącą żywicą, zbutwiałymi liśćmi i może grzybami? Dochodzę do mojej, tuż za...

Mój dom nie ma zapachu. Nie jestem nawet pewna czy to dom? To mury, budynek i ludzie którzy w nim mieszkają. Zakaz okazywania uczuć, wszystko na pokaz "dla ludzi". Ot grupa która dziwnymi splotami losów została zmuszona do mieszkania pod jednym dachem.

Zaczynam to zmieniać. Wraz z córką próbujemy nadać naszej wspólnej przestrzeni ciepło, spokój i stabilność.

Mój dom nie ma zapachu. Nie jestem nawet pewna czy to dom? To mury, budynek i ludzie którzy w nim mieszkają. Zakaz okazywania uczuć, wszystko na pokaz "dla ludzi". Ot grupa która dziwnymi splotami losów została zmuszona do mieszkania pod jednym dachem.

Zaczynam to zmieniać. Wraz z córką próbujemy nadać naszej wspólnej przestrzeni ciepło, spokój i stabilność.

Los tak pokierował moim życiem, że u moich rodziców jestem zaledwie dwa razy w roku, a bywa i tak, że jest to tylko jeden raz. Po przekroczeniu progu domu, na powitanie wszyscy stęsknieni rzucają mi się na szyję. Zatem po zamknięciu oczu i wyobrażeniu sobie tego zapachu, czuję moich bliskich, to ich zapach kojarzy mi się z domem rodzinnym.

Los tak pokierował moim życiem, że u moich rodziców jestem zaledwie dwa razy w roku, a bywa i tak, że jest to tylko jeden raz. Po przekroczeniu progu domu, na powitanie wszyscy stęsknieni rzucają mi się na szyję. Zatem po zamknięciu oczu i wyobrażeniu sobie tego zapachu, czuję moich bliskich, to ich zapach kojarzy mi się z domem rodzinnym.

Zawsze kiedy jadę na wakacje w rodzinne strony to wtedy czuję, że wracam do domu. 12 lat mieszkania tam utkwiło już we mnie na stałe odczucia, że nieważne jak jest, tam zawsze będzie mój dom.
Zapach? Czuje przyprawy z kuchni, które rozsiewa babcia.
Cukier, kiedy piecze ciasta, lub inne smakołyki.
Papierosy - mimo wszystko jest to zapach, który rozpyla połowa osób w mojej rodzinie, jeśli nie więcej.
Czuje bez, który zbieramy jak tylko zdąży ukazać się na gałęziach.
I mimo wszystko czuć też zapach wsi - skoszona trawa wiosną, herbata jesienią i zimą, a latem roznosi się aromat owoców.
I o ile można poczuć promienie słońca to je także czuć. Mimo że można doświadczyć tego wszędzie to wyjątkowe jest to tylko w tym jednym miejscu.

Zawsze kiedy jadę na wakacje w rodzinne strony to wtedy czuję, że wracam do domu. 12 lat mieszkania tam utkwiło już we mnie na stałe odczucia, że nieważne jak jest, tam zawsze będzie mój dom.
Zapach? Czuje przyprawy z kuchni, które rozsiewa babcia.
Cukier, kiedy piecze ciasta, lub inne smakołyki.
Papierosy - mimo wszystko jest to zapach, który rozpyla połowa osób w mojej...

Powiem tak, moi rodzice nigdy, na szczęście, nie palili, bo osobiście brzydzę się paleniem oraz nienawidzę smrodu fajek. Także wątpliwa przyjemność wdychania owych oparów została mi oszczędzona. Hmm... Powiem nieskromnie, że zupa grzybowa mojej Mamy jest najlepsza na świecie i uwielbiam, gdy odwiedzam Rodziców, czuć zapach tej zupki... Jednak ten zapach nie towarzyszył mi codziennie, więc chyba nie o to chodzi... Trudno też uznać za zapach mojego rodzinnego domu smród skarpet brata, choć jak sobie przypomnę, jak to bywało...;-)
Czym więc pachnie mój dom? To chyba suma zapachów zwanych po prostu życiem, szczęśliwym, obfitującym w miłość życiem...

Powiem tak, moi rodzice nigdy, na szczęście, nie palili, bo osobiście brzydzę się paleniem oraz nienawidzę smrodu fajek. Także wątpliwa przyjemność wdychania owych oparów została mi oszczędzona. Hmm... Powiem nieskromnie, że zupa grzybowa mojej Mamy jest najlepsza na świecie i uwielbiam, gdy odwiedzam Rodziców, czuć zapach tej zupki... Jednak ten zapach nie towarzyszył mi...

Zawsze to zauważałam, że różne domy pachną zupełnie inaczej. Ale również, że ludzie pachną swoimi domami.
Może to co napiszę będzie dziwne, ale mój dom pachnie... ciepłem. Tak trochę to nie trzyma się kupy, ale gdy czuję zapach domu jest on tak przyjemny, że nawet po złym dniu, gdy wszystko wali się na głowę czuję się bezpieczna i ukojona.

Zawsze to zauważałam, że różne domy pachną zupełnie inaczej. Ale również, że ludzie pachną swoimi domami.
Może to co napiszę będzie dziwne, ale mój dom pachnie... ciepłem. Tak trochę to nie trzyma się kupy, ale gdy czuję zapach domu jest on tak przyjemny, że nawet po złym dniu, gdy wszystko wali się na głowę czuję się bezpieczna i ukojona.