To miał być krótki lot. Nic nie zapowiadało katastrofy. Mike Smith z synkiem Tomem wchodził do samolotu na lotnisku Martha's Vineyard. Mały trochę się ociągał, zgubił samochodzik.
- Tom pospiesz się! Spóźnimy się na spotkanie.
- Dobrze tatko, już, już.
Zajęli miejsca w samolocie, tylko ich brakowało. 11 osób pozornie sobie nieznanych… ale tylko pozornie. Ktoś długo planował ten lot, starannie dobierał załogę i pasażerów… Ale udało się! Silniki zaczęły pracować i już po chwili mały odrzutowiec leciał w kierunku Nowego Yorku. Plan już prawie zrealizowany- pomyślał mężczyzna o czarnych włosach stojący przy hangarze.
Na pokładzie stewardesa Kate właśnie rozpoczęła swoją pracę od podawania drinków. Tom dostał sok jabłkowy- jego ulubiony. Na ekranach telewizorów leciał mecz baseballowy, lecz nikt nie był szczególnie zainteresowany. Nagle, z niewyjaśnionych przyczyn, samolot zaczął gwałtownie obniżać lot. Na pokładzie zrobiło się nerwowo, gwałtowne próby zapięcia pasów przeplatane z szeptaną z tyłu modlitwą. Samolot spadał… Tuż przed uderzeniem Mike pomyślał- wszystko stracone! Nawet nie wiedział jak bardzo się myli…

To miał być krótki lot. Nic nie zapowiadało katastrofy. Mike Smith z synkiem Tomem wchodził do samolotu na lotnisku Martha's Vineyard. Mały trochę się ociągał, zgubił samochodzik.
- Tom pospiesz się! Spóźnimy się na spotkanie.
- Dobrze tatko, już, już.
Zajęli miejsca w samolocie, tylko ich brakowało. 11 osób pozornie sobie nieznanych… ale tylko pozornie. Ktoś długo...

Sobotnia noc w Stumilowym Lesie była nadzwyczajnie spokojna. Nie słychać było bowiem krzyków szalejącej i przy tym rzadko trzeźwej młodzieży, żadne karetki ani radiowozy nie jeździły na sygnale. Zawsze ceniłem chwile spokoju w tym wiecznie hałaśliwym mieście, jednak dziś nie jest mi to na rękę. Nie chciałbym zostać przypadkowo złapany na obserwacji mojego źródła. Podążałem za śladami od miesiąca, kiedy to zdesperowany dwudziestolatek przyszedł do mojego biura i prosił o pomoc w odnalezieniu dziewczyny. Wiedział tylko że przyjechała do pracy na wakacje i po tygodniu stracił z nią kontakt. Nikt nic nie wiedział,ani współlokatorka, ani sąsiedzi. A kiedy samemu nie można dociec prawdy, zatrudnia się do tego najlepszego detektywa w mieście. Pierwsze co udało mi się ustalić to fakt, że dziewczyna dorabiała sobie na barze w klubie "Brykanie". Dla kogoś nowego w mieście to lokal średniej renomy którego właścicielką jest stara meksykanka z wielkimi worami pod oczami, na którą wszyscy mówią Kangurzyca. Jednak ktoś kto jest w temacie od dawna wie, że wszystkie zyski płyną prosto do kieszeni Maleństwa, ponad dwu metrowego recydywisty z Kolumbii. I tutaj zaczynają się schody, gdyż Maleństwo to jeden z drabów Krzysia, największego przestępcy jakiego widziało to miasto. Gość ma wtyki wszędzie i nie chciałbym znaleźć się na jego celowniku. Na pewno nie bez powodu. Badając sprawę udało mi się powiązać ludzi Krzysia, zaginioną dziewczynę i nowy narkotyk na rynku-"Miodek". Opioid szybko stał się ulubińcem biedoty, bowiem był o połowę tańszy od heroiny i faza była bardziej intensywna. Ponoć drag jest produkowany przez najzdolniejszego chemika na liście płac Krzysia- Prosiaczek. Swoją drogą strasznie ciekawy typ, został wyrzucony z Akademii ponieważ testował swoje mikstury na świniach, które później trafiały prosto do ubojni i na stoły niczego nieświadomych mieszkańców. Jednak dzisiaj muszę potwierdzić że dziewczyna rzeczywiście kupowała narkotyk. Jedynym dilerem działającym w okolicy jej mieszkania był Puchatek. Faceta zawsze spotkać można było w okolicy klubu 'Hefalump'. I tym razem opierał się o ścianę, a fioletowy neon oświetlał jego prawy profil. Każdy kto widziałby teraz jego twarz skąpaną w tym świetle uznałby, że rzeczony osobnik musi być wyjątkowo nieprzyjemną personą. Na szczęście Puchatek wisi mi przysługę. Kilka lat temu utknął w kasynie 'Królicza nora'. Przegrał sporo w karty i nie mógł spłacić długu, a wściekły właściciel groził że zrobi z niego kompost dla swoich marchewek. Na szczęście byłem na miejscu i zdecydowałem się spłacić jego długi. Tak zyskałem dłużnika i kogoś kto w razie czego dostarczy odpowiedzi na kilka pytań. Ochroniarze właśnie weszli do środka więc mamy chwilę by porozmawiać. Za moment okaże się, czy była to dobra inwestycja.

Sobotnia noc w Stumilowym Lesie była nadzwyczajnie spokojna. Nie słychać było bowiem krzyków szalejącej i przy tym rzadko trzeźwej młodzieży, żadne karetki ani radiowozy nie jeździły na sygnale. Zawsze ceniłem chwile spokoju w tym wiecznie hałaśliwym mieście, jednak dziś nie jest mi to na rękę. Nie chciałbym zostać przypadkowo złapany na obserwacji mojego źródła. Podążałem...

Niemożliwe! Zalazłam się w tym miejscu. Sama nie wiem jak mnie tu przyniosły moje nogi. Rozejrzałam się, ale zobaczyłam tylko mury wyłaniające się z mroku. Poczułam, że do moich butów wlewa się woda, a do moich nozdrzy dociera nieprzyjemny zapach. Pochyliłam się, żeby zbadać skąd pochodzi ta nieprzyjemna woń i zobaczyłam pełno porozrzucanych śmieci, chyba przepływały tędy jakieś ścieki. Zatkałam nos i starałam się wycofać. W tym momencie zobaczyłam coś co sprawiło, że moje serce zaczęło kołatać w piersi i wszystkie włoski zjeżyły się na moim ciele. Byłam totalnie przerażona. Około metr od moich nóg leżała maskotka. Małpka. Była szara, ale to nie kolor przykuł moją uwagę. W małpce tkwiły szpilki, a jej łapki były związane sznurkiem. Zabawki kojarzą mi się z dziećmi, a one są przecież bezbronne i kochane. Nie rozumieją co to przemoc. Dzieci nie sprawiają bólu świadomie. Zrobił to ktoś dorosły. Krążą o tym miejscu różne plotki. Ludzie boją się tędy przechodzić. Niektórzy mówią, że są tu złe duchy, niektórzy, że ktoś się tu ukrywa i zwabia dzieci zabawkami i słodyczami. Nie wierzyłam w obie historie, ale i tak omijałam tą ślepą uliczkę szerokim łukiem. Nie wiem co mnie skusiło żeby tu wejść, odwaga czy głupota? Moje rozmyślania przerwał jakiś dźwięk, był to płacz dziecka, albo wyobraźnia płata mi figle, albo... Otworzyłam szeroko oczy rozglądając się. Bałam się nawet oddychać. Powinnam się natychmiast ewakuować, ale ze strachu nie mogłam się ruszyć. Usłyszałam kroki, były coraz głośniejsze. Poczułam woń papierosów i męskich perfum. Już się nie zastanawiałam, odwróciłam się i pobiegłam ile sił w nogach. Ktoś ruszył za mną. Nie zamierzałam się odwracać. Gdy byłam przy głównej ulicy kroki ucichły, ale ja gnałam dalej przed siebie byle by być jak najdalej od tego miejsca.

Niemożliwe! Zalazłam się w tym miejscu. Sama nie wiem jak mnie tu przyniosły moje nogi. Rozejrzałam się, ale zobaczyłam tylko mury wyłaniające się z mroku. Poczułam, że do moich butów wlewa się woda, a do moich nozdrzy dociera nieprzyjemny zapach. Pochyliłam się, żeby zbadać skąd pochodzi ta nieprzyjemna woń i zobaczyłam pełno porozrzucanych śmieci, chyba przepływały tędy...

W mrocznym zaułku rozległ się cichy odgłos, coś pomiędzy kaszlnięciem a klaśnięciem w dłonie. Niewyraźny cień przemykający pod ścianą osunął się na ziemię.
Olga rozejrzała się wokół, ale poza tym nie dostrzegła żadnego ruchu. Stara latarnia parę metrów dalej nadal migotała światłem przepalającej się żarówki. W jego kręgu można było dostrzec zarastający trawą, brukowany chodnik.
Noc była ciepła, mimo że niebo zasnuwały szare chmury. Olga poprawiła cienką bluzę z kapturem, która miała na sobie, i przykucnęła za zdezelowanym samochodem, który okoliczni menele niemal doszczętnie już rozłożyli na złom.
„Idiotka.”, pomyślała. „Chodzić tak późno samej po niepewnej dzielnicy.”
Koleżanki często ostrzegały Izę, by wracając z nocnej imprezy, wybierała okrężną drogę do domu przez centrum albo brała taksówkę. Ta jednak upierała się przy swoim. Rzadko korzystała z tej drogi, a poza tym szła szybko i nigdy dotąd nic strasznego się jej nie przydarzyło.
„No i masz teraz za swoje.”
Olga odkręciła tłumik od lufy pistoletu, wyjęła magazynek i wszystko po kolei wrzuciła do studzienki ściekowej. Podniosła się, jeszcze raz uważnie rozejrzała, i ruszyła w stronę ciemnej bryły po drugiej stronie uliczki.
Spojrzała na zamglone oczy i lekko rozchylone usta dziewczyny. Była bardzo ładna. Nawet teraz, kiedy pośrodku jej czoła widniała wielka dziura po postrzale. No cóż, to nie jej wina, że Hubert nie chciał z nią zerwać.
Olga, starając się nie wdepnąć w rozlewającą się wokół krew, podręcznym scyzorykiem przecięła paski jej torby, a potem szybko przeszukała kieszenie. Trochę drobnych, guma do żucia, zapalniczka. Pieniądze wrzuciła do torby i zostawiła ciało z kieszeniami wywróconymi na drugą stronę.
Ostrożnie obeszła połyskującą w półmroku kałużę i skręciła za załom muru. Jak dotąd wszystko szło doskonale.

W mrocznym zaułku rozległ się cichy odgłos, coś pomiędzy kaszlnięciem a klaśnięciem w dłonie. Niewyraźny cień przemykający pod ścianą osunął się na ziemię.
Olga rozejrzała się wokół, ale poza tym nie dostrzegła żadnego ruchu. Stara latarnia parę metrów dalej nadal migotała światłem przepalającej się żarówki. W jego kręgu można było dostrzec zarastający trawą, brukowany...

Wyłaniając się z zaułku ulicy Kowalskiej łapię oddech i biegnę dalej. "To niemożliwe"-w mojej głowie kłębią się sprzeczne myśli- "to niemożliwe". Wyjmuje telefon i wybieram tak dobrze znany numer.
-"Olka to ja, o nic nie pytaj. Za 10 minut tam gdzie kiedyś."- rozłączam się i biegnę dalej. Omijam kościół ciemniejszą stroną ulicy Franciszkańskiej, i mknę ku górze, do parku na przeciwko cmentarza. Gdy docieram na miejsce ona już na mnie czeka. Wiernie jak zawsze. Jest jedyną osobą, która gdziekolwiek by nie była zawsze pomoże.Wpada mi w ramiona.
-"Kamila? Wiesz dobrze, że nie możesz być w tym mieście. Będziemy miały kłopoty jeśli ktokolwiek Cię zobaczy lub dowie się, że tu przebywasz". Moje spojrzenie, mimo późnej pory i ciemności mówi jej wszystko.
-"oni wiedzą..."- przerażona patrzy na mnie tym samym wzrokiem co kiedyś. Tym wzrokiem z którym mogłyśmy przenosić góry, aż do tamtego pamiętnego dnia.
-"dlaczego? powiedz mi dlaczego narażasz siebie na takie niebezpieczeństwo, oni Cię zabiją wiesz o tym! Twój pakt zawarty z nimi skończył się z chwilą przekroczenia granicy tego piekielnego miasta! Powiedz mi dlaczego?!". Jej błagalny krzyk ranił moje serce, nie mniej jednak niż to co chciałam jej przekazać.
-"posłuchaj, mam mało czasu. Oni wiedzą, że tu jestem ale nikt mnie jeszcze nie widział. Wierzysz w duchy?" Jej spojrzenie mówiło mi, że patrzy na mnie jak na wariatkę. No tak, kto by narażał swoje życie i nie tylko swoje tylko dlatego żeby zapytać się czy ktoś wierzy w duchy.
-"odbiło Ci? o czym ty do mnie mówisz?!"- W tym momencie wyciągnęłam z kieszeni kurtki zdjęcie, które ktoś mi przysłał kilka dni temu.
-"to nie możliwe"- jej głos zszedł do szeptu. Patrząc się na mnie wielkimi oczami kręciła przecząco głową.-" Kamila kochanie, on nie żyje... przecież widziałyśmy jak umiera, to nie możliwe".
-"wiem"- stwierdziłam krótko. -"ale to nie może być pomyłka. Dostałam to zdjęcie pocztą kilka dni temu. Bez żadnego podpisu, adresu, czy jakiejkolwiek innej wskazówki. On musi żyć. Ola ja wiem, że on żyje. Ktoś albo coś każe mu trzymać się ode mnie z daleka. Znam go i ty również wiesz , że bez powodu nie zaprzepaściłby naszego życia, przecież byliśmy dopiero rok po ślubie. Mieliśmy życie o którym zawsze marzyliśmy.Pomóż mi proszę...".
-"co ja mam zrobić?"-wciąż patrzyła się na mnie nie przytomnym wzrokiem.
-"pomóż mi odnaleźć mojego męża. Minęły cztery lata od jego rzekomej śmierci. Nigdy się z tym nie pogodziłam. Jeśli on rzeczywiście żyje , zrobię wszystko żeby go odnaleźć. Olu on musi wiedzieć że ma 3,5 letnią córkę..."Spuściłam wzrok, to wspomnienie tamtych chwil wciąż tak bardzo bolało.
-"pomogę Ci,kochana pomogę, chociażby to miała być ostatnia rzecz jaką zrobię w życiu". Wpadłam w jej ramiona z wielkim szlochem. Mimo, że nasi mężowie byli zawsze po przeciwnej stronie, my zawsze byłyśmy razem.

Wyłaniając się z zaułku ulicy Kowalskiej łapię oddech i biegnę dalej. "To niemożliwe"-w mojej głowie kłębią się sprzeczne myśli- "to niemożliwe". Wyjmuje telefon i wybieram tak dobrze znany numer.
-"Olka to ja, o nic nie pytaj. Za 10 minut tam gdzie kiedyś."- rozłączam się i biegnę dalej. Omijam kościół ciemniejszą stroną ulicy Franciszkańskiej, i mknę ku górze, do parku na...

Detektyw Morris patrzył na spokojną nocną dzielnicę za oknem. Wiedział że w cieniu latarni kryją się gangsterzy, handlujący narkotykami i innymi świństwami. Najciemniej jest pod latarnią przeleciało mu przez głowę. W dzień ruchliwa ulica zmienia się w pustkowie. Dzisiejszego wieczoru nie miał nic do roboty, więc powoli sączył swoją ulubioną whiskey. Siedział sam w biurze, ponieważ jego sekretarka wzięła wolne. Jego rozmyślania nad sensem bycia detektywem,przerwało ciche pukanie do drzwi, po chwili weszła młoda dama w czarnym płaszczu i kapeluszu. Detektyw Morris skrył się w cieniu pokoju, sprawiając by kobieta go niewidziała. Zapalił cygaro. Wypuszczając kółka dymu.
- Panie detektywie, musi mi pan pomóc.
Młoda dama wzięła milczenie detektywa jako zachętę do dalszego opowiadania.
- Zaginął mój mąż, w przyszłym tygodniu musi się zjawić na ważnej konferencji. Jeśli go nie będzie, wybuchnie skandal.
Głos damy robił się coraz bardziej błagalny. Detektyw zamyślił się trochę.
- Przyjmuję zlecenie.
I tak zaczęła się najniebezpieczna sprawa w jego karierze.

Detektyw Morris patrzył na spokojną nocną dzielnicę za oknem. Wiedział że w cieniu latarni kryją się gangsterzy, handlujący narkotykami i innymi świństwami. Najciemniej jest pod latarnią przeleciało mu przez głowę. W dzień ruchliwa ulica zmienia się w pustkowie. Dzisiejszego wieczoru nie miał nic do roboty, więc powoli sączył swoją ulubioną whiskey. Siedział sam w biurze,...

Buch... Buch... Buch...
-Ty cholerny gówniarzu, spieprzaj stąd!- zamiast budzika słyszę krzykliwy głos sąsiada z naprzeciwka. No cóż, to jest właśnie radość życia w wielkim mieście. Szkoda tylko, że też w jednejnz najgorszych dziur tego miasta.
Tak, tak. Jest to dziura i to okropna. Nie dość, że brak jej piękna wewnętrznego to jeszcze ludzie tu mieszkający reprezentują sobą totalny brak szacunku względem nawet najbliższych.
Przeklinam dzień, w którym tu wylądowałam i odliczam czas do końca tego ponurego etapu życia.
W sumie już się przyzwyczaiłam. Trochę już mniej boję się wracać wieczorem do domu. Oj a jest się czego bać. Nigdy nie wiesz na co trafisz. Czy na bandę naćpanych kolesi skaczących po samochodach zaparkowanych na ulicy, czy na zalanego w trupa sąsiada podejrzanego o morderstwo... A może grupę 10-latków wałęsających się do późna w nicy po dworze, by rodzice mieli spokój i czas na oddawanie się swoim rozrywkom.
Takie jest życie w tym ponurym mieście. Zupełnie się z nim nie identyfikuję. I wiecie co? Mam świadomość, że to ono nie jest złe samo w sobie, ale ludzie, którzy tworzą go tak, a nie inaczej. Yak na poważnie uświadomiłam sobie to tego dnia, w którym obudził mnie głos rozwcieczonego sąsiada... Ubrałam się i wyszłam z kamienicy z zamiarem zrobienia zakupów na śniadanie. Pech chciał, że lodówkę miałam pustą. Szłam, aż usłyszałam płacz, a potem rizdzierający krzyk. Przestraszyłam się, serce podeszło mi do gardła, gdy nagle nad moją głową zaczęły strzelać iskry. Ktoś wywołał spięcie linii elektrycznych. Nie wiedziałam, ci robić. Wracać, zatrzymać się, zadzwonić gdzieś. Stanęłam zaszokowana, gdy z tyłu na plecach poczułam dotyk. Odwróciła się powoli, a widok, który ujrzałam zapamiętam na długo. Był to młody mężczyzna, z nożem wbitym w brzuch. Był strasznie poraniony, wszędzie widziałam krew. Ob zemdlał, ja cudem- nie. Drżącą ręka wyciągnęłam telefon, by zadzwonić po pomoc. Jednak zobaczyłam tylko tłum twarzy, z których zapamiętałam jedną- młodą, piękną, zrozpaczoną i słowa:"To twoja wina". Potem tylko mocne uderzenie, obudziłam się w szpitalu...
Po pewnym czasie, gdy całe napięcie z zaistniałą sytuacją opadło zrozumiałam, że znalazłam się w złym miejscu, w złym czasie. Moje miasto nigdy nie będzie idealne, nigdy nie będzie dobre, bo brakuje w nim ludzi z piękną pasją, ludzi tworzących piękno, bo to oni są duszą wszystkich pozytywnych miejsc. Czasami dobre serce potrafi stworzyć z odrapanej nory prawdziwy raj. Niestety raj ten nie zaistnieje w moim mieście, dopóki panować w nich będą ludzie bez serc, wartości żyjący bez sensu z dnia na dzień, nie radzący sobie z emocjami. To my tworzymy miejsce, w którym żyjemy. Czy nie warto się starać, by było jak najlepsze?

Buch... Buch... Buch...
-Ty cholerny gówniarzu, spieprzaj stąd!- zamiast budzika słyszę krzykliwy głos sąsiada z naprzeciwka. No cóż, to jest właśnie radość życia w wielkim mieście. Szkoda tylko, że też w jednejnz najgorszych dziur tego miasta.
Tak, tak. Jest to dziura i to okropna. Nie dość, że brak jej piękna wewnętrznego to jeszcze ludzie tu mieszkający reprezentują sobą...

Wigilia w domu Kowalskich nie różniła się od innych. Dopiero późną nocą usłyszeli pukanie do drzwi.
- Ja otworzę – krzyknął brat Cynki.
Chłopiec wybiegł z salonu.
Cynka z rodzicami czekali. Poczuli lodowate powietrze pełzające po podłodze, ocierające się o ich stopy.
Minęła minuta, cicha minuta.
- Pójdę sprawdzić. – rzekł tata Cynki.
Minęła minuta, cicha minuta.
- Co się tam dzieje? – rzekła mama Cynki.
Minęła minuta, cicha minuta.
Cynka wstała i zniknęła w długim korytarzu. Na jego końcu znajdowały się drzwi- otwarte. Ruszyła do przodu. W połowie drogi stanęła. Z mroku zaczęła wyłaniać się sylwetka człowieka, był to rosły mężczyzna. Zatrzymał się na progu.
- Kim pan jest?
Nic.
- To pan pukał do drzwi?
Nic.
- Widział pan moją rodzinę?
- Widziałem.
- Gdzie oni są?
Roześmiał się. Upiornie.
- Znajdź ich.
Cynka wybiegła na zewnątrz. Uważnym wzrokiem rozejrzała się dookoła. Kilka kroków dalej coś ciemnego leżało na śniegu. Podbiegła. Nachyliła się i zobaczyła buźkę swojego brata. Spróbowała go podnieść, był sztywny, jej ręce dotknęły ciepłej cieczy, pokrywającej jego plecy. Uniosła dłoń do twarzy, zdawała się czarna. Noc rozdarł krzyk przerażonego dziecka. Dziewczynka wpadła w panikę. Dlaczego on się nie rusza. Dlaczego nikogo tu nie ma. Przy ścianie ktoś kucał. Podbiegła. Zerknęła i wrzasnęła. To był jej tata, patrzył martwymi oczami, a jego głowa była nienaturalnie skręcona. Cynka przebiegała wzrokiem okolice. Coś leżało na zamarzniętej tafli jeziora. Dziewczynka chciała biec, ale usłyszała dźwięk pękającego lodu. Po chwili pod ciałem jaj mamy powstała wyrwa, utonęło w niej. Cynka, nie myśląc o niczym pobiegła do najbliższego miejsca, gdzie znajdowali się ludzie. Nim przekroczyła próg gospody, zobaczyła skrytą za rogiem postać rosłego mężczyzny, zapytał ją: „Znalazłaś ich?”

Wigilia w domu Kowalskich nie różniła się od innych. Dopiero późną nocą usłyszeli pukanie do drzwi.
- Ja otworzę – krzyknął brat Cynki.
Chłopiec wybiegł z salonu.
Cynka z rodzicami czekali. Poczuli lodowate powietrze pełzające po podłodze, ocierające się o ich stopy.
Minęła minuta, cicha minuta.
- Pójdę sprawdzić. – rzekł tata Cynki.
Minęła minuta, cicha minuta.
- Co się...

Późną jesienią, kiedy szare deszcze spłukiwały resztki tynku z zaniedbanych kamienic, a gruchanie przemokłych gołębi, przycupniętych pod dachami domów nie pozwalało nocą spać, żywiecka rzeczywistość przygniatała jeszcze bardziej niż zwykle. Nazywał się Bełzki, był człowiekiem bez przyszłości, za to z przeszłością wypisaną na twarzy w postaci głębokich blizn. Lubił o sobie mówić, że jest pomocnikiem anioła śmierci, ponieważ pracował jako grabarz. Spadł pierwszy śnieg, a wraz z nim śmierdzące dotąd dymem tytoniowym i tanim proszkiem do prania mieszkania bloku na os. 700-lecia, zaczęły cuchnąć dodatkowo wilgocią. Nad oknami pojawiły się na powrót obrzydliwe mokre plamy, które następnie obrastały pleśnią. Brodząc po kostki w świeżym śniegu Bełzki spieszył do kościoła. Na katafalku, w otwartej trumnie leżała ona. Spuścił wzrok. To nie mogła być prawda, przecież widział ją jeszcze kilka dni temu, w piekarni, gdzie pracowała, jak pakowała ciepłe, pszenne bułeczki do papierowych torebek. Sycił się widokiem jej białych, zgrabnych dłoni, jej długich włosów schowanych pod chustką, jej promieniejącej twarzy. Uwielbiał ją skrycie odkąd się tutaj sprowadził. A teraz jego wyśniona królewna leżała bez życia na tandetnym podwyższeniu ze sklejki, ubrana w jakąś zniszczoną suknię . Nikt nawet nie uczesał jej włosów, kiedy podszedł bliżej zauważył bowiem, że niektóre kosmyki zlepione są ze sobą krwią. Spojrzał na jej twarz i pomyślał, że musiała umrzeć nagłą śmiercią w wielkim cierpieniu, nie doświadczyła zaś luksusu śmierci naturalnej. Nie wiedział jeszcze jak to się stało, ale tamtego wieczora, wdychając zapach przekwitłych lilii, przysiągł jej uroczyście, że nie spocznie, dopóki nie wyjaśni tej sprawy. Dla siebie, dla niej, dla nich, których nigdy nie było.

Późną jesienią, kiedy szare deszcze spłukiwały resztki tynku z zaniedbanych kamienic, a gruchanie przemokłych gołębi, przycupniętych pod dachami domów nie pozwalało nocą spać, żywiecka rzeczywistość przygniatała jeszcze bardziej niż zwykle. Nazywał się Bełzki, był człowiekiem bez przyszłości, za to z przeszłością wypisaną na twarzy w postaci głębokich blizn. Lubił o sobie...

Odzyskuję przytomność. Moje ręce nie są niczym skrępowane, oczy nie są zasłonięte. Obok mnie leży Clare i Tom. Rozglądam się dookoła i... No właśnie. Nie ma tu nic oprócz jednego krzywego stolika i plakatu na ścianie. Jedyne okno jest tak brudne, że ledwo wpada przez nie światło. Wstaję z zimnej podłogi i podchodzę do okna. Widok z niego nie jest zbyt ciekawy. Zero zieleni, graffiti na ścianach kamienic, śmieci na chodniku i podejrzana grupka ludzi. Znaleźliśmy się chyba w najmroczniejszej dzielnicy Nowego Jorku. Podchodzę do stolika i widzę na nim list. Parę zdań jakby zakreślonych w pośpiechu: "Teraz jesteście pod moją opieką. A co za tym idzie, musicie wykonywać to co Wam każe. Waszym pierwszym zadaniem jest upozorowanie samobójstwa prezesa banku. Jednak wcześniej macie zdobyć dla mnie 200.000 dolarów. Kolejne wskazówki znajdziecie w skrzynce. Jeśli tego nie zrobicie, zginiecie za niego." Serce zaczyna bić mi szybciej. Czy to żart?

Odzyskuję przytomność. Moje ręce nie są niczym skrępowane, oczy nie są zasłonięte. Obok mnie leży Clare i Tom. Rozglądam się dookoła i... No właśnie. Nie ma tu nic oprócz jednego krzywego stolika i plakatu na ścianie. Jedyne okno jest tak brudne, że ledwo wpada przez nie światło. Wstaję z zimnej podłogi i podchodzę do okna. Widok z niego nie jest zbyt ciekawy. Zero zieleni,...