Słysząc znajomy głos wychylam głowę zza rogu, żeby się upewnić, czy to ta osoba. Jeden z obecnych mężczyzn, sięga po telefon i przykłada go do ucha. Podskakuję jak głupia, kiedy rozbrzmiewa dźwięk dzwonka w moim telefonie. Piwne oczy mojego prześladowcy od razu wędrują do źródła odgłosu.
- Nie ładnie tak podsłuchiwać. - Podchodzi bliżej. - Nie ładnie też robić mnie w wała.
- Poczekaj, to nie tak! - Wyciągam ręce przed siebie w geście obrony.
- Najbardziej nienawidzę zdrajców, mała. Po dwóch latach współpracy powinnaś to wiedzieć. - Uśmiecha się szyderczo. - Znaj jednak moją łaskawość. Masz 30 sekund forów na ucieczkę. Nie chciałbym być w twojej skórze, kiedy minie ten czas.
Nie czekając na nic więcej, rzucam się do biegu w przeciwnym kierunku. Niestety spowity mrokiem, ciemny zaułek nie ułatwia mi sprawy. Odbiegam zaledwie na kilka metrów, a już ląduję na ziemi, przez wystający kawałek rozwalonej kostki brukowej. Podnoszę się, przeklinając przy tym pod nosem i kontynuuję bieg.
W tej chwili jedynie chcę cofnąć czas. Wtedy wszystko byłoby inaczej. Nie uciekłabym z domu, bo rodzice wszystkiego mi zabraniali. Teraz zapewne siedziałabym z nimi przed telewizorem z miską popcornu, a nie szlajała się z gangsterami i nie walczyła teraz o życie.
Skręcam w lewą uliczkę prowadzącą prosto do lasu. Tam mam o wiele większe szanse na przetrwanie. Od jedynej deski ratunku dzieli mnie zaledwie kilka metrów.
Kiedy dobiegam do celu, czuję silny ból w okolicy prawej skroni. Od razu padam na ziemię oszołomiona. Nie dałby rady mnie dogonić tak szybko, więc to musi być jeden z jego pachołków. Po tym wymierza mi kolejne ciosy. Zwijam się jedynie, żeby osłonić głowę i brzuch.
- Ostatnie życzenie, mała? - Tym razem to już jego zdyszany głos.
"Mamo, tato, wybaczcie mi" - wypowiadam w myślach.

Słysząc znajomy głos wychylam głowę zza rogu, żeby się upewnić, czy to ta osoba. Jeden z obecnych mężczyzn, sięga po telefon i przykłada go do ucha. Podskakuję jak głupia, kiedy rozbrzmiewa dźwięk dzwonka w moim telefonie. Piwne oczy mojego prześladowcy od razu wędrują do źródła odgłosu.
- Nie ładnie tak podsłuchiwać. - Podchodzi bliżej. - Nie ładnie też robić mnie w wała.
...

- Garrick Wise, obyś miał dobry powód. – Mówię i sięgam do szuflady po broń. Lustrując wzrokiem jak zwykle eleganckiego biznesmena.
- Spokojnie Jon, mam dla ciebie ofertę nie do odrzucenia.
- A ja mam dla ciebie osiem gram ołowiu.
Wise uśmiecha się drapieżnie i siada na krześle przed moim biurkiem, jednocześnie wyciągając z kieszeni marynarki srebrną papierośnicę. Częstuje mnie, ale ja nie wykonuję żadnego ruchu. Cały czas trzymając dłoń na uchwycie pistoletu. W końcu sam bierze jednego i odpala od benzynowej zapalniczki. Bierze bucha i wypuszcza dym nosem.
- Jon przecież jesteśmy przyjaciółmi. Ja nie mam broni. Więc i ty odłóż swoją. Porozmawiajmy jak cywilizowani ludzie.
Kładę pistolet na stół.
- Mów
- Jon słyszałeś może legendę o Sercu Fabryki? – Kiwam głową – Więc pewnie również słyszałeś o Sk...
- Do rzeczy
- Poszliśmy do podziemi z kilkoma znajomymi jeden z nich tam został. A ja nie zostawiam przyjaciół w potrzebie.
- Nie
- Wiedziałem, że to powiesz
Garrick uśmiecha się. A ja czuję, że będą kłopoty. Jeszcze nie wiem o co chodzi, ale mój 6 zmysł podpowiada mi że to nie skończy się dobrze. Wise jeszcze raz sięga do marynarki. Nieśpiesznym ruchem jakby wykładał karty na stół w zwycięskiej partii pokera, kładzie przede mną odwrócone zdjęcie. Lewą ręką sięgam po fotografię, przyciągam ją bliżej siebie i odwracam.
Mona
Przez mózg przelatuje mi tysiąc nieuchwytnych myśli. A potem zrywam się z krzesła, podrywam broń i przykładam ją Gerrickowi do łba.
- Gdzie Ona jest?!
- W jednym z szybów
- Daj mi jeden powód, bym nie rozwalał ci łba!
- Tylko ja wiem, o który szyb chodzi
Pociągam za spust. Kula z prędkością początkową 400 metrów na sekundę wwierca się w mózg Wise’a i rozrywa mu czaszkę
Muszę iść do Starego Szybu i odnaleźć Monę. Nie mogli zejść głęboko, kto schodzi głęboko nigdy nie wraca

- Garrick Wise, obyś miał dobry powód. – Mówię i sięgam do szuflady po broń. Lustrując wzrokiem jak zwykle eleganckiego biznesmena.
- Spokojnie Jon, mam dla ciebie ofertę nie do odrzucenia.
- A ja mam dla ciebie osiem gram ołowiu.
Wise uśmiecha się drapieżnie i siada na krześle przed moim biurkiem, jednocześnie wyciągając z kieszeni marynarki srebrną papierośnicę. Częstuje...

Jest wieczór i wieje silny wiatr, który rozwiewa mi włosy. Zmierzam ciemnymi uliczkami w stronę swojego domu. Nie lubię tędy przechodzić, zawsze ogarnia mnie wtedy strach. Słyszałem wiele opowieści o tej dzielnicy i wiem, że różne rzeczy się tutaj zdarzyły. Nie wiem dlaczego akurat dzisiaj czuję się wyjątkowo nieswojo w tym miejscu. Może to przez ten wiatr, a może przez jakąś dziwną atmosferę wokół. Uliczka jest brudna, co chwilę czuję pod nogami jakieś śmieci. Nie widzę ich z powodu przytłaczającej ciemności, ale je wyczuwam. Zapach też nie należy do najprzyjemniejszych. Próbuję zająć czymś myśli i rozmyślam nad swoim życiem. Czy jestem z niego zadowolony? Myślę, że mogę tak powiedzieć, ale jedna myśl nie daje mi spokoju i nie daje o sobie zapomnieć. Jestem lekarzem i lubię swoją pracę, ale... Miałem raz trudny przypadek do zdiagnozowania i późniejszego leczenia, starałem się jak mogłem, naprawdę starałem (wtedy byłem o tym przekonany). Nic to nie dało, nie udało mi się pomóc temu mężczyźnie. Jego rodzina obwiniała mnie o to co się stało, ale czy słusznie? Zacząłem mieć dziwne wątpliwości, zastanawiać czy aby na pewno zrobiłem wszystko, a może nastąpiła jakaś pomyłka i... Nie dokończyłem myśli. Coś dużego uderzyło mnie głowę. W oczach mi zawirowało, poczułem na twarzy czyjś nieprzyjemny oddech i runąłem na jakieś śmieci. Zanim straciłem przytomność zdążyłem pomyśleć, że od przeszłości nie da się uciec, że to co zaprzątało moje myśli w końcu wyciągnęło po mnie swoje ręce. Jestem przekonany, że ma to związek z człowiekiem, któremu nie udało mi się pomóc. Mężczyzna, który mnie zaatakował wybrał sobie naprawdę godne uznania miejsce. Nie od dziś znana jest reputacja tej dzielnicy i być może już niedługo zostanie ogłoszone nowe morderstwo dokonane w tym miejscu, kolejne do kolekcji. Nie wiem co będzie ze mną dalej, nic już nie wiem, ale jedno jest pewne – nie wiadomo co czeka człowieka tuż za rogiem, a przeszłość daje o sobie znać w najmniej oczekiwanym momencie.

Jest wieczór i wieje silny wiatr, który rozwiewa mi włosy. Zmierzam ciemnymi uliczkami w stronę swojego domu. Nie lubię tędy przechodzić, zawsze ogarnia mnie wtedy strach. Słyszałem wiele opowieści o tej dzielnicy i wiem, że różne rzeczy się tutaj zdarzyły. Nie wiem dlaczego akurat dzisiaj czuję się wyjątkowo nieswojo w tym miejscu. Może to przez ten wiatr, a może przez...

Kolejny dzień w tym ponurym mieście. Choć jest już 6 rano to za oknami jest prawie czarno. Powietrze jest ciężkie. Czuć jakby spalinami. Pojechałabym samochodem ale ciężko mi zebrać myśli i skupić się na jeździe. Do tego mam wrażenie, że na ulicach czyha na każdym kroku niebezpieczeństwo. Postanawiam dla niepoznaki skorzystać z czegoś bardziej publicznego. Może metro? Przepełnione jest jednak ono ponurymi ludźmi z jeszcze bardziej ponurym i nienawistnym spojrzeniem. Z której strony mam się spodziewać ataku? Cios przychodzi jednak z najmniej spodziewanego miejsca. Utknęłam w drzwiach od metra. Czy było to kolejny atak czy tylko niezamierzone działanie maszynisty. Docieram w końcu na miejsce. Budynek jest tak wysoki, że nie widać jego końca. Przy wejściu wita mnie rosły mężczyzna - ochroniarz. Odbijam swoją kartę pracowniczą i zaczynam kolejny poniedziałek w pracy.

Kolejny dzień w tym ponurym mieście. Choć jest już 6 rano to za oknami jest prawie czarno. Powietrze jest ciężkie. Czuć jakby spalinami. Pojechałabym samochodem ale ciężko mi zebrać myśli i skupić się na jeździe. Do tego mam wrażenie, że na ulicach czyha na każdym kroku niebezpieczeństwo. Postanawiam dla niepoznaki skorzystać z czegoś bardziej publicznego. Może metro?...

Syreny[bookLink]4250124|Syreny[/bookLink]

Syreny[bookLink]4250124|Syreny[/bookLink]

 [bookCover]4250124|Syreny[/bookCover]