Czy przypadkiem nie stajemy przed takim wyborem codziennie?

Kto z Nas nie doświadcza w życiu pokus już od czasów podstawówki, gdzie bezsensowność sprawdzianów i ładowanej w Nas wiedzy zmusza Nas do sięgnięcia po tak zwane „pomoce naukowe” podczas klasówek? Idąc dalej w dorosłe życie, kto z Nas chociaż raz nie musiał dokonać prostego wyboru między odebraniem telefonu, a odrzuceniem połączenia od kogoś, z kim aktualnie akurat nie mamy ochoty rozmawiać, chociaż wiemy, że powinniśmy? Nie uwierzę, że będąc nastolatkiem któreś z Nas nigdy nie okłamało rodziców albo nauczyciela, żeby zapewnić sobie chwilę spokoju i przeżyć chociaż jeden dzień bez „marudzenia nad głową”. Właśnie takie małe rzeczy sprawiają, że codziennie stajemy przed wyborem: ambicja czy sumienie.

Tylko codzienne zdarzenia pomagają Nam przewidzieć, jaką decyzję podejmiemy, gdy staniemy przed naprawdę trudnym wyborem. Zawsze, wybierając sumienie, wychodzimy poza strefę własnego komfortu. Przecież prościej jest podrobić podpis rodzica niż stanąć przed Nim twarzą w twarz i powiedzieć mu: poszłam dziś na wagary i potrzebuję usprawiedliwienia. Jest to mniej czasochłonne, oszczędza Nam wielu rozmów umoralniających, a ambicja nie pozwala przecież zostawić ten dzień jako „nieusprawiedliwiony” – w życiu zawsze dąży się do bycia najlepszym. To czy ktoś będzie szedł po trupach do celu w dużej mierze zależy od tego, w jakim środowisku się wychował.

Mam nadzieję, że wiesz, że łatwiej wcale nie oznacza lepiej.

Pamiętaj o tym.

Czy przypadkiem nie stajemy przed takim wyborem codziennie?

Kto z Nas nie doświadcza w życiu pokus już od czasów podstawówki, gdzie bezsensowność sprawdzianów i ładowanej w Nas wiedzy zmusza Nas do sięgnięcia po tak zwane „pomoce naukowe” podczas klasówek? Idąc dalej w dorosłe życie, kto z Nas chociaż raz nie musiał dokonać prostego wyboru między odebraniem telefonu, a...

Czym byłyby ambicje bez moralności? Według mnie człowiek, który zrobiłby wszystko, żeby osiągnąć swój cel, nawet nieuczciwie, nie ma w sobie za grosz ambicji.
Osobiście nigdy nie stałam przed takim wyborem, ale pamiętam sytuację z liceum w której moja koleżanka z klasy musiała go dokonać.
Pisaliśmy sprawdzian z historii, wszyscy w klasie wiedzieli, że ta koleżanka ściąga, łącznie z nauczycielką. Wiedziała, ale nie mogła za nic w świecie dojść z czego. Dziewczyna siedziała pisała, pisała i pisała. Gdy skończyła, wstała i z palca zdjęła pierścionek z dość dużym przeźroczystym oczkiem. Okazało się, że ukryła w nim miniaturową ściągę z najważniejszymi zagadnieniami, a przesuwając ją delikatnie przez to oczko, powiększała sobie zapisane słowa. Tak oto moja koleżanka dokonała wyboru między ambicjami, a moralnością. Ze sprawdzianu dostała niedostateczny, ale za bardzo pomysłową ściągę - bardzo dobry. ;)

Czym byłyby ambicje bez moralności? Według mnie człowiek, który zrobiłby wszystko, żeby osiągnąć swój cel, nawet nieuczciwie, nie ma w sobie za grosz ambicji.
Osobiście nigdy nie stałam przed takim wyborem, ale pamiętam sytuację z liceum w której moja koleżanka z klasy musiała go dokonać.
Pisaliśmy sprawdzian z historii, wszyscy w klasie wiedzieli, że ta koleżanka ściąga,...

pokusa=życie

pokusa=życie

Zacznijmy może od wyjaśnienia tych dwóch słów. Moralność to zespół ocen, norm i zasad określających zakres poglądów i zachowań uważanych za właściwe. Ambicja to silne pragnienie odniesienia sukcesu lub osiągnięcia doskonałości. W moim przypadku ambicja przewyższa moralność. Gdy byłam mała nie robiłam nic, co byłoby niezgodne z moralnością do pewnego wieku... W tym roku piszę maturę, dopiero co wkroczyłam w 'dorosłość', chociaż to, że ma się te osiemnaście lat to nie znaczy, że jest się dojrzałym i dorosłym. Z wiekiem człowiek dostrzega coraz więcej w swoim otoczeniu, zauważa więcej rzeczy, zachowań, poglądów, po prostu poznaje świat. Ambicja to poczucie własnej godności. W dzisiejszych czasach każdy chce być najlepszy, nie chce odstawać od grupy albo być tym gorszym, dlatego ludzie wybierają ambicję i nie patrzą no to czy to moralne czy nie. Mnie z wiekiem przestały interesować opinie na mój temat innych ludzi, ponieważ wiem, co jest dobra dla mnie oraz nikt nie zna mnie tak dobrze jak ja sama. Gdy pomyślę o tych wszystkich rzeczach, które zrobiłam, ponieważ ambicja zwyciężyła to aż mi wstyd, ale poniekąd jestem z siebie dumna, że zrobiłam tak a nie inaczej. W końcu wiele osób powtarza, że życie należy przeżyć tak, żeby później było wstyd o tym opowiadać wnukom lub innym osobom. W tym momencie mojego życia ambicja zdecydowanie góruje nad moralnością, ponieważ ona już dawno odeszła w kąt, jednak kultura i szacunek wobec drugiego człowieka zostały, żeby nie mylić tych pojęć, bo to jest zupełnie co innego. Ta ambicja zdecydowanie zwyciężała w trakcie liceum, które skończę za około dwa tygodnie. Zwyciężała szczególnie w konfrontacjach z moimi rówieśnikami oraz, gdy dawało nam się wolną rękę, czyli hulaj dusza piekła nie ma. Ambicja bierze górę, gdy musisz komuś pokazać, że jesteś lepszy, ponieważ nikt nie chce być tym gorszym i takie zachowanie jest naturalne dla każdego człowieka chyba, że nie masz na tyle pewności siebie i odwagi, aby to pokazać i udowodnić. No więc przejdźmy do rzeczy, gdy ta ambicja ukazywała się. Od około siedmiu lat trenuję grę w tenisa, a boisko to miejsce, gdzie rywalizacja bierze górę. Trzeba wygrać za wszelką cenę i pokazać, że jest się najlepszym nawet kosztem moralności. Na początku mojej przygody nie wystawałam przed szereg, nie pchałam się do przodu, jednak im dłużej coś robisz jesteś w tym lepszy i chcesz to pokazać. Z czasem zaczynasz zauważać, że jesteś lepszy od innych i, aby zdobyć satysfakcję musisz się pochwalić swoimi ambicjami. Stoczyłam wiele 'pojedynków', które sama sprowokowałam. Nie zawsze wychodziłam zwycięsko, ale nawet podczas triumfów moja moralność gdzieś ginęła. Ambicja ujawniała się w szkole, gdzie trzeba było pokazać, że jest się lepszym. Oczywiście najczęściej na zajęciach wychowania fizycznego, gdzie chciało się pokazać, że umie się to lepiej, dalej i mocniej. Chciało też się mieć lepsze oceny od innych kosztem oszustwa, chociaż muszę przyznać, że takie zachowanie bardziej dominuje w podstawówce lub gimnazjum, bo w liceum nauka wygląda zupełnie inaczej i tam już momentami walczy się o przetrwanie, to nawet nie chce wiedzieć jak to wygląda na studiach. Ambicja brała górę w konfrontacjach z rówieśnikami. Nawet na płaszczyźnie codzienności było trzeba pokazać, że umie się to lepiej, ale ja w tym przypadku rozróżniam już pychę, przechwalanie się i samolubność od ambicji. Na wycieczkach szkolnych jest to picie alkoholu, łamanie zasad, wymykanie się z hostelu lub schroniska wspólnie z przyjaciółmi. Chociaż z tym alkoholem to u mnie ostrożnie, ponieważ przez spożywanie alkoholu nikomu nigdy niczego nie udowadniałam i nie zamierzam, ale skoro ktoś ma to czemu nie skorzystać? Chodzenie po dachu w stanie upojenia, ponieważ było jakoś trzeba przedostać się do pokoju chłopaków lub wychodzenie przez okno na dwór i wchodzenie przez inne do pokoju płci przeciwnej, a jak niektórzy to robią, to nie chce się być gorszym, chociaż w moim przypadku, to zawsze było tak, że to ja byłam pomysłodawcą z inną osobą. Wspólne uciekanie z lekcji, kiedy i ty się na to godzisz, ponieważ nie chcesz być gorszy. Wspólne wypady na miasto lub dalej są sytuacjami, w których moralność odchodzi w kąt. Codziennie robi się wiele rzeczy, aby zaspokoić swoją ambicję i pokazać, że nie jest się gorszym. Ambicja to zaspokojenie własnej wartości i próżności. Moim zdanie nie ma w tym nic złego, ponieważ w kocu każdy człowiek jest egoistą. Jednak moim zdaniem ludzie ambitni więcej osiągają w życiu i budują własną przyszłość. Wielka ambicja jest wtedy, gdy mimo pewnej porażki chce się walczyć dalej. Dlatego w życiu można rozróżnić dwie ambicję: ambicję i chorą ambicję, a linia między nimi jest cienka. Sarah J. Maas w książce "Zabójczyni" napisała: "Jeżeli bardzo czegoś chcesz po prostu to weź".

Zacznijmy może od wyjaśnienia tych dwóch słów. Moralność to zespół ocen, norm i zasad określających zakres poglądów i zachowań uważanych za właściwe. Ambicja to silne pragnienie odniesienia sukcesu lub osiągnięcia doskonałości. W moim przypadku ambicja przewyższa moralność. Gdy byłam mała nie robiłam nic, co byłoby niezgodne z moralnością do pewnego wieku... W tym roku...

Często, za często zmuszana byłam wybierać między ambicją a moralnością. To jak zdecydowanie się na to, czy słuchać serca, a może rozumu. Najtrudniejszą sytuacją była historia rodem z "Ani z Zielonego Wzgórza". Po ukończeniu gimnazjum, z najlepszą średnią w szkole, pragnęłam kontynuować naukę w jednym z najbardziej prestiżowych liceów w kraju. Nie musiałam martwić się o pieniądze, bo z łatwością uzyskałam stypendium. Biedna dziewczynka, wychowana przez samotną matkę. Złożyłam wszelkie potrzebne papiery i czekałam. Każdego ranka zaglądałam do skrzynki, niepewność targała mną i nie pozwalała na normalne funkcjonowanie. Cały czas myślałam o jednym, czy dostanę się i czy będę mogła spełnić moje największe marzenie. Tydzień przed otrzymaniem wyników moja siostra próbowała popełnić samobójstwo. Znalazłam ją w kuchni, otoczoną kilkoma pustymi opakowaniami tabletek nasennych. Leki były tak słabe, że wypuścili ją po kilku dniach, ale rozmowy z psychologiem ujawniły, że jest chora na depresję. Moja biedna, kochana, zawsze uśmiechnięta siostra kryła w sobie przerażającą tajemnicę. "Z radością zawiadamiamy, że pani ... została przyjęta do Liceum..." Długo patrzyłam w kartkę, która kiedyś byłaby moim największym skarbem, a teraz jej nienawidziłam. Miałam alternatywę. Iść do szkoły tam, czy wybrać szkołę tutaj. Równało się to zostawieniu siostry lub jej wspieraniu. Wtedy przypomniałam sobie historię Ani Shirley, ona nie opuściła Maryli, wiedziałam, że postąpię podobnie. Z okrutnym żalem, ze łzami w oczach napisałam odmowę. Ale postąpiłam słusznie. Kiedy musisz wybierać pomiędzy ambicją a moralnością wybierz moralność. Kiedy nie wiesz czy słuchać serca, czy rozumu wybierz serce. Jednak musisz pamiętać, że osoby z miękkim sercem, muszą mieć twardą dupę.

Często, za często zmuszana byłam wybierać między ambicją a moralnością. To jak zdecydowanie się na to, czy słuchać serca, a może rozumu. Najtrudniejszą sytuacją była historia rodem z "Ani z Zielonego Wzgórza". Po ukończeniu gimnazjum, z najlepszą średnią w szkole, pragnęłam kontynuować naukę w jednym z najbardziej prestiżowych liceów w kraju. Nie musiałam martwić się o...

Miałem kilka tego typu sytuacji, nie chodziło o jakieś wysokie tytułu, czy awans. Prozaiczne sprawy. Raz oskarżyłem kogoś niesłusznie, od tamtej pory staram się naprawdę dokładnie przeanalizować sytuację, zanim określę jak się zachować. Jednak gdyby chodziło o utratę przez kogoś ważnej pozycji czy nawet życia, przez to, że ujawniłem ukryte fakty o tej osobie, na pewno sumienie nie pozwoliłoby mi kierować się chęcią zdobycia zaszczytów czy majątku. Myślę, że zwyciężyłaby moralność.

Miałem kilka tego typu sytuacji, nie chodziło o jakieś wysokie tytułu, czy awans. Prozaiczne sprawy. Raz oskarżyłem kogoś niesłusznie, od tamtej pory staram się naprawdę dokładnie przeanalizować sytuację, zanim określę jak się zachować. Jednak gdyby chodziło o utratę przez kogoś ważnej pozycji czy nawet życia, przez to, że ujawniłem ukryte fakty o tej osobie, na pewno...

Dobro czy zło? Prawda czy kłamstwo? Moralność czy ambicja? Takich pytań jest jeszcze wiele. Dopadają nas, a my stajemy przed wielkim dylematem. Co wybrać? Być prawym, dobrym, szlachetnym człowiekiem czy może pokazać tę cząstkę egoizmu, jaka znajduje się w każdym człowieku?
Takich dylematów doświadczamy wszyscy. Nie ma wyjątków. Już w najmłodszych latach stajemy przed takimi wyborami. Jedyna różnica to wielkość tych wyborów i ich konsekwencji.
Kiedy jesteśmy dziećmi zastanawiamy się czy dla wygrania wyścigu warto podłożyć koledze nogę. Kiedy idziemy do szkoły nęci nas często ściąganie. Przecież to taki łatwy sposób na dobrą ocenę! Ale czy na pewno?
Jednak schody zaczynają się tak naprawdę dopiero kiedy jesteśmy dorośli. To wtedy trzeba wybrać między uczciwością a chęcią awansu. To wtedy nęci nas wykorzystanie przyjaciela dla własnych celów. Może to być małe kłamstwo w stylu „Tak, to tylko mój projekt.” albo coś dużo większego.
Ktoś kiedyś powiedział, że wszystko ma swoją cenę. Skoro ceną ambicji jest moralność, a raczej obdarcie z niej, to pozostaje tylko jedno pytanie. Czy jesteś w stanie zapłacić taką cenę?

Dobro czy zło? Prawda czy kłamstwo? Moralność czy ambicja? Takich pytań jest jeszcze wiele. Dopadają nas, a my stajemy przed wielkim dylematem. Co wybrać? Być prawym, dobrym, szlachetnym człowiekiem czy może pokazać tę cząstkę egoizmu, jaka znajduje się w każdym człowieku?
Takich dylematów doświadczamy wszyscy. Nie ma wyjątków. Już w najmłodszych latach stajemy przed...

Pewnie niejedna osoba uznałaby mnie za dziwaczkę, ale ja stając przed takim wyborem - wybieram moralność. To jest dla mnie tak naturalne jak wstanie rano z łóżka. Ktoś mógłby powiedzieć, że być może cel jest dla mnie mało atrakcyjny, albo że nie jestem ambitna. Ja jednak wiem, że pewne wartości zostały we mnie trwale zakorzenione i że nie jest w stanie wygrać z nimi moja chęć posiadania czegoś/kogoś. Wychodzę z założenia, że jeśli coś jest dla mnie, to prędzej czy później dojdę do celu, ale w zgodzie ze swoimi zasadami. Nigdy nie kierowałam się w życiu słowami: "po trupach do celu" i najzwyczajniej w świecie nie chcę tego robić.

Pewnie niejedna osoba uznałaby mnie za dziwaczkę, ale ja stając przed takim wyborem - wybieram moralność. To jest dla mnie tak naturalne jak wstanie rano z łóżka. Ktoś mógłby powiedzieć, że być może cel jest dla mnie mało atrakcyjny, albo że nie jestem ambitna. Ja jednak wiem, że pewne wartości zostały we mnie trwale zakorzenione i że nie jest w stanie wygrać z nimi moja...

ambicje ponad moralność?

zastanawiam sie dłuższą chwilę...

może zacząć tak? "czy właściwie ambicja i moralność nie mogą iść w parze? przecież jeśli spojrzeć na ten dylemat z odpowiedniej strony, to dreptać moga obok siebie i wcale żadna z nich się nie musi się wychylać ..."

a może tak? "w dzisiejszym świecie, w którym rządzi pieniądz, nie ma miejsca na moralność. smutne to, lecz prawdziwe. a jak dojść do pieniędzy? hmmm... no drogą moralności to raczej rzadko się udaje ... "

nie. spróbuję inaczej... "rozmawiamy o faktach czy marzeniach? jeśli o stanie faktycznym, to nie ma niestety wesołych wieści – ambicja zazwyczaj depcze po moralności, jak po szarym chodniku. a w marzeniach? tam jest inaczej. pozytwynie nastawieni do świata i innych, ambitni, lecz nie przesadnie, ludzie kroczą świetlistym chodnikiem moralności do pięknego celu..."

powtórzę sobie jeszcze raz.
ambicje ponad moralność?
a-m-b-i-c-j-e? m-o-r-a-l-n-o-ś-ć?

no jasne! to taka zagadka jest, tak?
jak w szkole, na matematyce? który zbiór jest większy?

odp. w tym zadaniu wygrały ambicjE. są przynajmniej dwie, a najprawdopodobniej jest ich znacznie więcej. takie prawo liczby mnogiej...

p.s. przykro mi. naprawdę, wolałabym by było odwrotnie.

ambicje ponad moralność?

zastanawiam sie dłuższą chwilę...

może zacząć tak? "czy właściwie ambicja i moralność nie mogą iść w parze? przecież jeśli spojrzeć na ten dylemat z odpowiedniej strony, to dreptać moga obok siebie i wcale żadna z nich się nie musi się wychylać ..."

a może tak? "w dzisiejszym świecie, w którym rządzi pieniądz, nie ma miejsca na moralność. smutne...