Nigdy nie byłam zmuszona do wyboru między moralnością a ambicjami.
To kim jesteśmy w dużej mierze wynosimy z domu. Nigdy nie musiałam dokonywać trudnych decyzji.
Często zbyt dużo chcemy i niszczymy własne życie zbyt wielkimi ambicjami, które pogrążają innych. Lepiej życ w zgodzie z własnym sobą i patrzeć na siebie w lustrze z godnością niż niszczyć wszystko i każego w okół siebie.
W nas ludziach brakuje empatii. Nistety na około " ząb za ząb" jest promowany co nie znaczy że to dobre.

Nigdy nie byłam zmuszona do wyboru między moralnością a ambicjami.
To kim jesteśmy w dużej mierze wynosimy z domu. Nigdy nie musiałam dokonywać trudnych decyzji.
Często zbyt dużo chcemy i niszczymy własne życie zbyt wielkimi ambicjami, które pogrążają innych. Lepiej życ w zgodzie z własnym sobą i patrzeć na siebie w lustrze z godnością niż niszczyć wszystko i każego w...

Są takie chwile, takie wydarzenia, po których życie dzielimy na ,,przed" i ,,po". Tak było pewnego mroźnego, październikowego ranka Wstałam jak zwykle do pracy jeszcze przed świtem. Ekspres burczał wydzielając oszałamiający zapach porannej kawy, kot przemykał między meblami, z pokoju dzieci dochodziły miarowe oddechy. Pamiętam to do dziś, bo po ,,tym" wszystkie poranne czynności, wydają mi się obce. Do sklepu, w którym pracowałam , miałam niecały kilometr. Szczęk kluczy w zamku roznosił się echem po klatce schodowej, gdzieś u sąsiadów dzwonił budzik, a ja, jak co dzień, z płócienną torebką na ramieniu, szybkim krokiem poszłam do pracy. Po drodze szybki papieros, dwa kęsy drożdżówki i już widzę szyld sklepu. Wtedy zza zakrętu z piskiem opon samochód. Słychać było tylko trzask , jakby łamanej gałęzi. Samochód pojechał dalej a przy chodniku jęczał młody chłopak. Podbiegłam d niego, telefon, pogotowie, policja, zeznania. Brak sprawcy. Do pracy przyszłam praktycznie już pod koniec zmiany, roztrzęsiona , przerażona. Na parkingu od strony naszej szatni, zauważyłam go, ten samochód i tego kierowcę. To był nasz pracownik.Co wtedy zrobiłam? Dokładnie nie pamiętam, czy doczekałam do końca zmiany, czy zadzwoniłam od razu. W tym sklepie już nie pracuję. Wiem ,że postąpiłam słusznie, ale miałam dziwne poczucie niesolidarności koleżeńskiej. Jedno wiem, że postępowanie etyczne, boli bardziej.

Są takie chwile, takie wydarzenia, po których życie dzielimy na ,,przed" i ,,po". Tak było pewnego mroźnego, październikowego ranka Wstałam jak zwykle do pracy jeszcze przed świtem. Ekspres burczał wydzielając oszałamiający zapach porannej kawy, kot przemykał między meblami, z pokoju dzieci dochodziły miarowe oddechy. Pamiętam to do dziś, bo po ,,tym" wszystkie poranne...

Nie przypominam sobie żebym musiała dokonać jakieś poważnego wyboru między moralnością a ambicjami. Może z wyjątkiem takich sytuacji szkolnych. Zdarzyło się, że miałam możliwość ściągania na sprawdzianie czy spisanie pracy domowej i często niestety ulegałam pokusie. Wiedziałam, że tak nie powinno być, mogłam wtedy całkowicie zaufać swojej wiedzy lub niewiedzy i ponieść konsekwencje, ale pokusa czasem wygrywała. Może dlatego, że dużo osób tak robiło i nie czułam się w tym samotnie i może dlatego, że bałam się skutków. Nie znaczyło to, że nie miałam i nie mam ambicji. One były i są nadal, ale czym człowiek starszy, tym bardziej zdaje sobie z tego wszystkiego sprawę i inaczej patrzy na różne rzeczy. Oprócz tych lat szkolnych nie miałam już raczej takiej sytuacji. Teraz kiedy o tym myślę to często żałuję, że ulegałam pokusie, bo na dłuższą metę nie było to korzystne. Lepiej było zachować się inaczej, ale zrozumiałam to dopiero po fakcie.

Nie przypominam sobie żebym musiała dokonać jakieś poważnego wyboru między moralnością a ambicjami. Może z wyjątkiem takich sytuacji szkolnych. Zdarzyło się, że miałam możliwość ściągania na sprawdzianie czy spisanie pracy domowej i często niestety ulegałam pokusie. Wiedziałam, że tak nie powinno być, mogłam wtedy całkowicie zaufać swojej wiedzy lub niewiedzy i ponieść...

Jak to jest, że wszystko, co jest związane z kościołem lub jakąkolwiek religią jest dla nas takie elektryzujące? Od razu wyostrzają się nam zmysły. Nie ważne, po której stronie barykady stoimy. Jeśli chcesz pokoju, gotuj się do wojny. Dłonie same zaciskają się w pięści, a z ust płynie potok argumentów. Dlatego, ja zapewne zdystansowałbym się o tego. Podszedłbym do tego zadania najrzetelniej jak tylko się da. Wyłączyłbym emocje i ograniczył się tylko do spraw organizacyjnych. Jeden człowiek niczego nie zmieni. Ani ja, ani osoba, której pomógłbym zostać wybraną, jeśli najbliższe otoczenie nie będzie chciało współpracować i podzielać wizji Kościoła. Dlatego pozwoliłbym na „samodzielny” wybór nowego Ojca Świętego, przez czcigodne Zgromadzenie. Większość zdecydowałaby, czy chce Kościoła konserwatywnego czy liberalnego, i kto spośród zgromadzonych najlepiej poprowadzi Go w obranym kierunku. Wyciąganie przeszłości? Na Ziemi, wszyscy jesteśmy tylko ludźmi. Kroczymy przez życie ścieżkami, które sami sobie wybieramy. Wszyscy czasem mamy na nich chwile zwątpienia, potykamy się, upadamy, wybieramy łatwiejsze rozwiązania. Jednak każdy z nas, ma w sobie wolę powstania i kontynuowania tej drogi. Odnowy. Duchowni, niezależnie od swoich święceń, są tacy sami jak my. Nie mają skrzydeł, aureoli i nie widzą przez ściany. Mają podobne pokusy i tak samo upadają pod ich ciężarem. Cnotą godną podziwu jest je odrzucić, powstać z kolan i iść dalej, bo tylko to czyni nas lepszymi ludźmi.

Jak to jest, że wszystko, co jest związane z kościołem lub jakąkolwiek religią jest dla nas takie elektryzujące? Od razu wyostrzają się nam zmysły. Nie ważne, po której stronie barykady stoimy. Jeśli chcesz pokoju, gotuj się do wojny. Dłonie same zaciskają się w pięści, a z ust płynie potok argumentów. Dlatego, ja zapewne zdystansowałbym się o tego. Podszedłbym do tego...

Myślę i myślę i nic nie przychodzi mi do głowy. Zmartwiłam się, że mam aż tak nudne życie zawodowe. Żadnych dwuznacznych sytuacji, żadnych efektownych wyborów, żadnych ekstremalnych moralnie przeżyć. Nie proponowano mi łapówki, ani awansu przez seks. Nie podrzuciłam żadnej "świni" moim konkurentom do awansu, chyba tylko raz podebrałam bez pytania mleko z naszej korporacyjnej lodówki. Ale z tego raczej nie stworzę mrożącej krew w żyłach historii. Nuda. Nuuuuda. Trochę mi smutno z tego powodu. Może jutro wyjem koleżance jogurt i wprowadzę odrobinę koloru do mojej szarej, biurowej rzeczywistości.

Myślę i myślę i nic nie przychodzi mi do głowy. Zmartwiłam się, że mam aż tak nudne życie zawodowe. Żadnych dwuznacznych sytuacji, żadnych efektownych wyborów, żadnych ekstremalnych moralnie przeżyć. Nie proponowano mi łapówki, ani awansu przez seks. Nie podrzuciłam żadnej "świni" moim konkurentom do awansu, chyba tylko raz podebrałam bez pytania mleko z naszej...

Gdy zadasz mi pytanie:
- czy jesteś ambitną osobą?
Odpowiem Ci, że bardzo. Zawsze dążę do wyznaczonego sobie celu.
Gdy zadasz mi pytanie:
- czy zrobisz wszystko, by osiągnąć ten cel?
Odpowiem Ci, że zrobię wszystko tak, by godnie do niego dojść.
Gdy zadasz mi pytanie:
- czy przymknęłabyś oko na swoją moralność, by coś wielkiego osiągnąć?
Odpowiedziałbym Ci, że nie warto. Utracona moralność na zawsze będzie naznaczona, już na zawsze będzie posiadać ubytek, którego nie da się odbudować. To zostanie zapamiętane.
Gdy zadasz mi pytanie:
- czy stanęłaś kiedyś pomiędzy wyborem między moralnością, a ambicjami?
Odpowiem Ci,że nie. W mojej głowie nigdy nie zrodziła się myśl, by iść na skróty do celu. Dlatego nie musiałam podejmować takich kroków.

Gdy zadasz mi pytanie:
- czy jesteś ambitną osobą?
Odpowiem Ci, że bardzo. Zawsze dążę do wyznaczonego sobie celu.
Gdy zadasz mi pytanie:
- czy zrobisz wszystko, by osiągnąć ten cel?
Odpowiem Ci, że zrobię wszystko tak, by godnie do niego dojść.
Gdy zadasz mi pytanie:
- czy przymknęłabyś oko na swoją moralność, by coś wielkiego osiągnąć?
Odpowiedziałbym Ci, że nie warto....

Ach, u mnie odpowiedź jest banalnie prosta bowiem moją ambicją jest zawsze kierować się moralnością. Być światłem w tym ciemnym świecie, za którym będą mogli podążać wszyscy ludzie. Być wzorem moralnym, który będzie trwał nawet po mojej śmierci. Być wzorem godnym naśladowania. I wszystko to osiągnąć dzięki własnemu umysłowi, zdolnościom, sprytowi i wszystkim chwytom. Oczywiście chwytom, które są dozwolone i ... niedozwolone. Bo cel uświęca środki ;)
Tak przy okazji zastanawia mnie ilu osobom, które piszą że nigdy nie stanęły przed takim wyborem, zdarzyło się ściągać w szkole czy na studiach. Może nie jest to ważny wybór ale jednak świadczy o wyższości ambicji nad moralnością. Żeby nie było mi się na studiach to czasami zdarzało :)

Ach, u mnie odpowiedź jest banalnie prosta bowiem moją ambicją jest zawsze kierować się moralnością. Być światłem w tym ciemnym świecie, za którym będą mogli podążać wszyscy ludzie. Być wzorem moralnym, który będzie trwał nawet po mojej śmierci. Być wzorem godnym naśladowania. I wszystko to osiągnąć dzięki własnemu umysłowi, zdolnościom, sprytowi i wszystkim chwytom....

Moralność a ambicje?
Od dłuższej chwili nad tym się zastanawiam... ale nie, nie stanęłam nigdy przed takim wyborem. Ambicje mam- nawet duże, ale mam też wpojone zasady moralne, które nie pozwalają iść po trupach do celu. Jeżeli coś nie jest dla mnie, nie jest mi pisane- to nie próbuję tego robić na siłę.
Bardzo interesuje mnie ta książka i chętnie bym ją wygrała, ale nie będę wymyślać niestworzonych historii tylko na potrzeby tego konkursu.

Moralność a ambicje?
Od dłuższej chwili nad tym się zastanawiam... ale nie, nie stanęłam nigdy przed takim wyborem. Ambicje mam- nawet duże, ale mam też wpojone zasady moralne, które nie pozwalają iść po trupach do celu. Jeżeli coś nie jest dla mnie, nie jest mi pisane- to nie próbuję tego robić na siłę.
Bardzo interesuje mnie ta książka i chętnie bym ją wygrała, ale nie...

Nie, nigdy. Jako dzieci nie kierujemy się ani ambicją ani moralnością. Mimo to jesteśmy dobrzy i niewinni. Dopiero z wiekiem zaczynamy myśleć w tych sztucznych kategoriach. A kiedy to robimy, nasz abstrakcyjnie już wtedy myślący umysł szuka wymówek i usprawiedliwień.

Bo ambicja i moralność zawsze znajdą swoje racje, zawsze dotrą do racjonalnych argumentów za którymkolwiek wyborem. A świat nie jest binarny czy, jak kto woli, czarno-biały.

Wyobraźnia i sztuka wydają mi się dobrym remedium na abstrakcyjne kategorie moralności i ambicji. Oscar Wilde w przedmowie do "Portretu Doriana Graya" pisał, że sztuka jest doskonale amoralna. W innym miejscu przyznawał, że życie jest największą sztuką, największym dziełem.

Dlatego nie przypominam sobie żadnej sytuacji, w której miałbym dokonywać wyboru pomiędzy ambicją a moralnością. Z pewnością zaś żadnego ważnego i doniosłego wyboru. Staram się myśleć w innych kategoriach, nieco mniej abstrakcyjnych.

Nie, nigdy. Jako dzieci nie kierujemy się ani ambicją ani moralnością. Mimo to jesteśmy dobrzy i niewinni. Dopiero z wiekiem zaczynamy myśleć w tych sztucznych kategoriach. A kiedy to robimy, nasz abstrakcyjnie już wtedy myślący umysł szuka wymówek i usprawiedliwień.

Bo ambicja i moralność zawsze znajdą swoje racje, zawsze dotrą do racjonalnych argumentów za którymkolwiek...

Moralność? Wiele osób nie zna tego słowa. Ma ambicje i idzie po trupach do celu. Mi tez to się zdarzyło ale zawsze wybieram drogę pośrednią. Nie chce nikogo zranić, ale chcę osiągnąć cel. Nie zawsze mi się to udaje lecz mam czyste sumienie.

Moralność? Wiele osób nie zna tego słowa. Ma ambicje i idzie po trupach do celu. Mi tez to się zdarzyło ale zawsze wybieram drogę pośrednią. Nie chce nikogo zranić, ale chcę osiągnąć cel. Nie zawsze mi się to udaje lecz mam czyste sumienie.