Ja przed chwilą przy takim wyborze stanęłam. Może.... Nie, na pewno nie tak wysokiej rangi, jak przykład przedstawiony w książce. Ale musiałam dokonać wyboru.
Zaczynając od początku - jestem na studiach i w środę mamy wykłady, które zaczynamy na 8. od bardzo nudnego przedmiotu. Nie jest konieczna obecność na wykładach, więc większość osób po prostu sobie odpuściła wstawanie na 8. rano i przychodziła dopiero później, więc w rezultacie prócz mnie na sali zwykle było nie więcej niż 10 osób na ponad 150 na roku. Robiłam skrupulatnie notatki, żeby zaliczyć końcowy test.
I pewnie się domyślacie, ze reszta grupy poprosiła mnie o te notatki. Nie wiem, czemu, ale od razu je wstawiłam, i nawet przez myśl mi nie przeszło, że to ja musiałam wstawać rano, a oni w tym czasie się wylegiwali w łóżkach.:(
Jak mam być szczera, to mogłam nie wstawiać tych notatek. Oni by zapłacili za to, że nie chodzili a ja bym na spokojnie zaliczyła przedmiot. Ale z drugiej strony, przecież nie powinnam być wredna i mimo wszystko podzielić się.
Podejrzewam, że gdybym mogła cofnąć czas, to bym się dłużej zastanowiła nad tym, czy podzielić się moją pracą, ale pewnie w ostateczności i tak bym zachowała się jak przed chwilą. Chyba po prostu nie umiem nie pomóc w sytuacji, kiedy wiem, że mogę to zrobić.
Mam nadzieję, ze nie brzmi to zarozumiale, bo nie miałam tego na celu.
Myślę, że moralność jest ważniejsza niż ambicje, jednak należy pamiętać o równowadze pomiędzy nimi. Będąc zbyt ambitnymi możemy utracić przyjaciół, a znowuż będąc cały czas 'idealnie dobrymi' możemy utracić ich respekt i szacunek (bo po cóż go zachowywać w stosunku do osoby, która mimo wszystko będzie zawsze dla nas dobra i usłużna).

Ja przed chwilą przy takim wyborze stanęłam. Może.... Nie, na pewno nie tak wysokiej rangi, jak przykład przedstawiony w książce. Ale musiałam dokonać wyboru.
Zaczynając od początku - jestem na studiach i w środę mamy wykłady, które zaczynamy na 8. od bardzo nudnego przedmiotu. Nie jest konieczna obecność na wykładach, więc większość osób po prostu sobie odpuściła...

Nie tak dawno temu, kiedy moim jedynym zmartwieniem był wybór płatków na śniadanie rano, zderzyłam się brutalnie z dylematem – ambicja czy spokój sumienia?

W liceum nie czułam potrzeby gonienia za dobrymi ocenami; zawsze „jakoś to było”, raz lepiej, raz gorzej. Dlatego wszyscy byli zdziwieni, kiedy okazało się, że szkolna drużyna debat oksfordzkich zwerbowała mnie w swoje szeregi.
Czwarty członek ich załogi zachorował przed ważnym konkursem międzyszkolnym, a ja jako ta wiecznie pyskująca i rozgadana nawinęłam się ich przewodniczącej pod rękę. Powiedziała mi: „Nie możesz cały czas płynąć z prądem. Zrób coś wreszcie ambitnego”.
A uwierzcie mi, ambicja biła z jej oczu. Debaty traktowała jak rozgrzewkę przed rozprawami sądowymi, w których miała zamiar uczestniczyć po skończonych studiach prawniczych.
Tak więc wzruszyłam ramionami i zgodziłam się.

Wypowiedzi pisała ona, przy nieśmiałych sugestiach reszty, których i tak nie brała sobie za bardzo do serca. Naszym zadaniem było modelować głosem i mówić tak, aby publiczność nie miała wątpliwości na kogo ma oddać swój głos.
Nie spodziewałam się, ale szliśmy jak burza. Jakby przewodnicząca jakimś cudem znała argumentację przeciwników...
Otóż to.

Smutne, ale cała drużyna zgodziła się, że to nic złego, jedynie małe oszustwo. Odeszłam przed ostatnią debatą w konkursie, chcąc zwyczajnie uczciwie się zachować.

Ah, wówczas wygrali. Ponieśli jednak porażkę przy następnej okazji, w konkursie o wyższym szczeblu. Jak to się mówi, kłamstwo ma krótkie nogi.

Nie tak dawno temu, kiedy moim jedynym zmartwieniem był wybór płatków na śniadanie rano, zderzyłam się brutalnie z dylematem – ambicja czy spokój sumienia?

W liceum nie czułam potrzeby gonienia za dobrymi ocenami; zawsze „jakoś to było”, raz lepiej, raz gorzej. Dlatego wszyscy byli zdziwieni, kiedy okazało się, że szkolna drużyna debat oksfordzkich zwerbowała mnie w swoje...

Miałam tak raz. Było to, kiedy odpowiedzi do naprawdę trudnego konkursu z zakresu przedsiębiorczości, w którym brałam udział, wyciekły do internetu. Wiele osób, które także zapisały się jako uczestnicy, korzystali z tych przecieków, a ja stanęłam przed wyborem i ambicja wzięła górę. Chciałam sprawdzić swoje umiejętności, uznałam też, że to bardziej fair zagranie wobec siebie, ale też wobec nauczycielki, która mnie przygotowywała. Nie liczył się dla mnie najwyższy wynik i przejście do drugiego etapu, jeśli nie szła za tym wiedza.

Miałam tak raz. Było to, kiedy odpowiedzi do naprawdę trudnego konkursu z zakresu przedsiębiorczości, w którym brałam udział, wyciekły do internetu. Wiele osób, które także zapisały się jako uczestnicy, korzystali z tych przecieków, a ja stanęłam przed wyborem i ambicja wzięła górę. Chciałam sprawdzić swoje umiejętności, uznałam też, że to bardziej fair zagranie wobec...

Konklawe[bookLink]4129846|Konklawe[/bookLink]

Konklawe[bookLink]4129846|Konklawe[/bookLink]

 [bookCover]4129846|Konklawe[/bookCover]