Dziękuję za wyróżnienie, zupełnie się nie spodziewałam wygranej :) Gratuluję pozostałym szczęśliwcom.

Dziękuję za wyróżnienie, zupełnie się nie spodziewałam wygranej :) Gratuluję pozostałym szczęśliwcom.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mruczanka
issi
FlapperGirl
Tyśka
Lorelei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Mruczanka
issi
FlapperGirl
Tyśka
Lorelei

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mieszkańcy Stumilowego Lasu towarzyszą mi niczym cienie przez całe dotychczasowe życie. Jednak z wiekiem zmieniają się podobieństwa między nami.

Przez całe dzieciństwo zachowywałam się jak Puchatek. Podobnie jak on byłam niezwykle ciapowata i tylko przyjaciele byli dla mnie tak ważni jak pyszne jedzonko. Równocześnie niczym tygrysek hasałam razem z moim rodzeństwem, żyjąc chwilą obecną. Jednak zawsze służyłam pomocą, każdemu kto jej potrzebował. Podobnie jak Sowa z szybkością światła pochłaniałam kolejne książki i z przyjemnością uczyłam się nowych rzeczy. Z drugiej strony, nie zawsze było tak kolorowo. Podobnie jak Prosiaczek byłam niezwykle lękliwa i potrafił przestraszyć mnie nawet cień. Ponadto, już wtedy zaczął dopadać mnie syndrom Kłapouchego - objawy późniejszej depresji.

Jako nastolatka moje podejście do świata diametralnie się zmieniło. Całe moje życie runęło niczym domek z kart. Potrafiłam siedzieć wśród znajomych w ciszy, nie potrafiąc wypowiedzieć ani jednego słowa, ze strachu, że zostanę odrzucona, wyśmiana, wkrótce z resztą wszysc mnie opuścili. Myślę, że był to czas, kiedy bezprecedensowo dogadałabym się z Prosiaczkiem i Kłapouchym. Niczym Króliczek szybko wpadałam w złość, lecz nie rozładowywałam jej na innych, tylko na sobie. W Tygryska zamieniałąm się jedynie pod wpływem alkoholu. Chociaż tyle, że wciąż moją największą miłością było jedzonko.

A teraz? No cóż, z pewnością jest lepiej. Wydaje mi się, że moje przeżycia mnie wiele nauczyły i czasem mogę się poprzemądrzać jak Sowa. Zaczęłąm cieszyć się z tego co mam, równocześnie zachowując wstrzemięźliwość i dystans, patrząc na wszystko realistycznie... Staram się łączyc najlepsze cechy wszystkich mieszkańców Stumilowego Lasu. A wiecie kto jeszcze taki był? Krzyś.

Mieszkańcy Stumilowego Lasu towarzyszą mi niczym cienie przez całe dotychczasowe życie. Jednak z wiekiem zmieniają się podobieństwa między nami.

Przez całe dzieciństwo zachowywałam się jak Puchatek. Podobnie jak on byłam niezwykle ciapowata i tylko przyjaciele byli dla mnie tak ważni jak pyszne jedzonko. Równocześnie niczym tygrysek hasałam razem z moim rodzeństwem, żyjąc...

Ciężko odpowiedzieć na pytanie z kim najbardziej utożsamiałam się z powieści o Kubusiu i jego przyjaciołach. W każdym z nich widziałam jakąś małą cząstkę siebie, jednak po głębszej zadumie mogę w zupełności stwierdzić, iż postać Sowy to idealny przykład charakteru mojej osoby. Kochająca wszelkie książki i czerpiąca z nich wiedzę. I mimo iż zacisze domowe było i jest moim azylem, to jednak jestem zawsze chętna do wszelkiej pomocy innym.

Ciężko odpowiedzieć na pytanie z kim najbardziej utożsamiałam się z powieści o Kubusiu i jego przyjaciołach. W każdym z nich widziałam jakąś małą cząstkę siebie, jednak po głębszej zadumie mogę w zupełności stwierdzić, iż postać Sowy to idealny przykład charakteru mojej osoby. Kochająca wszelkie książki i czerpiąca z nich wiedzę. I mimo iż zacisze domowe było i jest moim...

Zdecydowanie najlepiej opisuje mnie Krzyś...Jestem nadopiekuńcza i zawsze zanim o sobie pomyślę to myślę o kimś innym a zwłaszcza o bliskich. Mam dużo znajomych ale przyjaciół mam kilku, za to ta garstka to ludzie na których zawsze mogę liczyć.

Zdecydowanie najlepiej opisuje mnie Krzyś...Jestem nadopiekuńcza i zawsze zanim o sobie pomyślę to myślę o kimś innym a zwłaszcza o bliskich. Mam dużo znajomych ale przyjaciół mam kilku, za to ta garstka to ludzie na których zawsze mogę liczyć.

Sto lat, sto lat... W przypadku książek A. A. Milne'a nie powinniśmy śpiewać tej piosenki. Któż z nas życzyłby swojemu najlepszemu przyjacielowi tak krótkiego okresu czasu tu, na ziemi? Powieści pojawiają się i znikają. W głowie się kręci, gdy człowiek pomyśli o tym, ile ich powstało na przestrzeni wielu wieków, a jak niewielki ułamek całości dotrwał do dziś. Analizując literaturę współczesną, głównie XXI wiek, zastanawiam się, czy powieści teraz nowe i poczytne będą popularne w przyszłości. Mam nadzieję, że nie. Jaki jest przepis na stworzenie utworu mogącego przez lata zachwycać czytelników na całym świecie, w różnym wieku, w innych sytuacjach? Nie wiem, gdybym to wiedziała, nie zawachałabym się użyć tej potężnej broni. Może sekret tkwi w uniwersaliźmie? A może właśnie w wyrazistych bohaterach? Przeglądając wypowiedzi pozostałych użytkowników, nie dziwiło mnie stwierdzenie: "W każdym widzę cząstkę siebie." Nie jesteśmy tak bardzo kontrastowi, jak postacie fikcyjne. Nasze charaktery są wyśrodkowane i złagodzne. Od tego weźmiemy to od innego tamto. Jednak czujemy większy sentyment do niektórych cech, tych które mamy w sobie w większym procencie. Skłaniam się ku Kłapouchemu. Izoluję się od społeczeństwa, żyję we własnym szałasie, gdzie snuję pesymistyczne przemyślenia. Ale nie odtrącam ludzi całkowicie. Jeżeli chcę, czuję potrzebę, mam do kogo się zwrócić. Choć jestem milcząca i nietowarzyska rówieśnicy lubili spędzać ze mną czas. Milne ukazał szereg skrajnych charakterów po to, abyśmy poczuli, że książka jest o nas. Miejmy nadzieję, że kolejne pokolenia dzieci nie zapomną o tej mądrej lekturze i Kubuś Puchatek przeżyje więcej, niż kolejne dziesięć lat.

Sto lat, sto lat... W przypadku książek A. A. Milne'a nie powinniśmy śpiewać tej piosenki. Któż z nas życzyłby swojemu najlepszemu przyjacielowi tak krótkiego okresu czasu tu, na ziemi? Powieści pojawiają się i znikają. W głowie się kręci, gdy człowiek pomyśli o tym, ile ich powstało na przestrzeni wielu wieków, a jak niewielki ułamek całości dotrwał do dziś. Analizując...

Dziś,kiedy czytałam na dobranoc mojej córce książkę o przygodach Kubusia Puchatka szukałam podobieństw między głównymi bohaterami a mną.Doszłam do wniosku, że każdy z nich po trochu jest cząstką mnie.Gdybym jednak miała wybrać tylko jedną postać,byłby to właśnie Kubuś Puchatek:) Może nie jestem tak gruba jak on,ale tak samo jestem łakomczuchem i równie często szukam pretekstów do zjedzenia czegoś słodkiego:D Czytając bajkę mojemu dziecku zdałam sobie sprawę,że Kubuś jest romantykiem,dostrzega w najmniejszych rzeczach piękno i cieszy się z każdej drobnostki.Dzisiaj siedząc na dworze powiedział do Maleństwa i Królika „Posłuchajcie szumu spadających liści- jest jak najpiękniejsza muzyka”. Doskonale to rozumiem- nauczyłam się doceniać każdą chwilę i jestem przez to bardziej szczęśliwa.Kubuś Puchatek z całego tego towarzystwa wydaje się być najrozważniejszy a przy tym jest wspaniałym przyjacielem,który nie chce zawieść swoich towarzyszy.Grono moich przyjaciół również jest wąskie,jednak tworzymy zgraną paczkę,za którą nie waham się tego powiedzieć skoczyłabym w ogień.Często też jak Puchatek idę na pierwszy front,kiedy trzeba rozwiązać jakiś problem.Poza tym łączy nas jeszcze jedna wspólna cecha-optymizm.Miś w każdej sytuacji wyszukuje pozytywne strony.Wierzy, że straszny potwór,który zamieszkał w Stumilowym lesie jest jaroszem i nie zjada zwierząt:) Ja również wierze,że w każdym,nawet najstraszniejszym potworze istnieje jakaś ukryta cząstka dobra-trzeba ją tylko chcieć znaleźć:).

Dziś,kiedy czytałam na dobranoc mojej córce książkę o przygodach Kubusia Puchatka szukałam podobieństw między głównymi bohaterami a mną.Doszłam do wniosku, że każdy z nich po trochu jest cząstką mnie.Gdybym jednak miała wybrać tylko jedną postać,byłby to właśnie Kubuś Puchatek:) Może nie jestem tak gruba jak on,ale tak samo jestem łakomczuchem i równie często szukam...

Kto zawsze sam?
Kto zawsze ogon gubi swój?
Kto smęci?
Kto chęci nie ma i marudzi?
Za swojego przyjaciela właśnie Jego chciałam,
Bo w Jego odbiciu, siebie widziałam. :)
Kłapouchy to ja!

Kto zawsze sam?
Kto zawsze ogon gubi swój?
Kto smęci?
Kto chęci nie ma i marudzi?
Za swojego przyjaciela właśnie Jego chciałam,
Bo w Jego odbiciu, siebie widziałam. :)
Kłapouchy to ja!

Moim zdaniem najbardziej utożsamiam się z Tygryskiem. Może to zabrzmi głupio, ponieważ w tym roku kończę dziewiętnaście lat, ale on jest mi chyba najbliższy. Jest najbardziej rozbrykany ze wszystkich postaci. Jest pełen energii i humoru, którym obdarza każdego mieszkańca Stumilowego Lasu. Z Tygryskiem nie sposób się nudzić chociaż z czasem staje się nieznośny i uciążliwy. Doskonale nadaje się na towarzysza zabaw i nowych przygód. Więc jestem jak Tygrysek. Gdy byłam mała wszędzie było mnie pełno, miałam pełno energii, nigdy się nie nudziłam, nie mogłam usiedzieć na jednym miejscu. Do dzisiaj zostało mi kilka zachowań. Mam dużo niewykorzystanej energii, wszędzie jest mnie pełno, czasami mi nawet mama mówi, że dom to dla mnie hotel. Jestem ekstrawertykiem, po prostu ciągnie mnie do ludzi. Nie lubię siedzieć sama i się nudzić, jednak odnajduję swój wewnętrzny spokój podczas czytania. Kubuś Puchatek zawsze jest głodny, łasy na miód, często spaceruje po lesie, ma mały rozumek, pomocny, naiwny i głupiutki. Puchatek jest moim kompletnym przeciwieństwem. Prosiaczek jest najmniejszy ze wszystkich, strachliwy, nieśmiały, brak mu pewności siebie, a mimo to ma wielkie serduszko i chętnie pomaga innym oraz jest dobrym przyjacielem. Jak dla mnie Prosiaczek też odpada. Kłapouchy to pesymista, wiecznie smutny, ma depresję, często zamyślony, nie wierzy w siebie, smutny. Taki pochmurny charakter również do mnie nie pasuje. Sowa jest uczona, potrafi czytać i pisać choć popełnia przy tym wiele błędów, posługuje się trudnymi wyrazami. Sowa też do mnie nie pasuje. Królik jest zdecydowany, uparty, pracowity, bardzo lubi rządzić, dojrzały, chociaż bywa obrażalski i często się wymądrza, samolubny. To także nie jest mój typ. Kangurzyca jest kochająca, miła, uprzejma, dobroduszna, troskliwa, bardzo kocha i dba o swoje dziecko. Z nią także się nie utożsamiam. Próbą eliminacji wychodzi na to, że Tygrysek jest moją bratnią duszą.

Moim zdaniem najbardziej utożsamiam się z Tygryskiem. Może to zabrzmi głupio, ponieważ w tym roku kończę dziewiętnaście lat, ale on jest mi chyba najbliższy. Jest najbardziej rozbrykany ze wszystkich postaci. Jest pełen energii i humoru, którym obdarza każdego mieszkańca Stumilowego Lasu. Z Tygryskiem nie sposób się nudzić chociaż z czasem staje się nieznośny i uciążliwy....