Mieszkańcy Stumilowego Lasu są JEDYNI w swoim rodzaju, ale jednocześnie reprezentują każdego z NAS. Czynią to w sposób sympatyczny, rozczulający, lekko pouczający. Więc szybko się z nimi zaprzyjaźniamy i za to właśnie ciągle kochamy.

Stąd moja pierwsza myśl była taka, że przecież każdym z nich się utożsamiam! Lubię słodkie, chętnie sięgam po książki, czasem cieszę się jak Tygrysek, zdarza mi się pomarudzić gorzej od Kłapouchego, długo by wymieniać.

Ale tak naprawdę utożsamiam się tylko z jedną postacią. Mianowicie jestem jak skóra zdjęta z Prosiaczka... nie licząc wzrostu i różowego koloru skóry (sweterki w paski i szaliczki akurat się znajdą :D). I równie lękliwa jak on... Moglibyśmy sobie wzajemnie pomagać, na przykład poduczyłabym go ortografii, a Prosiaczek pokazywałby mi jak to jest mieć wielkie serce. :)

Mieszkańcy Stumilowego Lasu są JEDYNI w swoim rodzaju, ale jednocześnie reprezentują każdego z NAS. Czynią to w sposób sympatyczny, rozczulający, lekko pouczający. Więc szybko się z nimi zaprzyjaźniamy i za to właśnie ciągle kochamy.

Stąd moja pierwsza myśl była taka, że przecież każdym z nich się utożsamiam! Lubię słodkie, chętnie sięgam po książki, czasem cieszę się jak...

Ze wszystkich przyjaciół, ze Stumilowego Lasu najbardziej przypominam Tygryska. Od małego byłam ruchliwym dzieckiem, wszędzie mnie było pełno (do dziś mi zostało). Zawsze chciałam się z kimś bawić, nawet, jeśli druga osoba nie za bardzo wykazywała do tego chęci. Dlatego utożsamiam się właśnie z Tygryskiem :)

Ze wszystkich przyjaciół, ze Stumilowego Lasu najbardziej przypominam Tygryska. Od małego byłam ruchliwym dzieckiem, wszędzie mnie było pełno (do dziś mi zostało). Zawsze chciałam się z kimś bawić, nawet, jeśli druga osoba nie za bardzo wykazywała do tego chęci. Dlatego utożsamiam się właśnie z Tygryskiem :)

Zawsze widziałem siebie jako prosiaczka. W jednej ze scen początkowych w bajce,chował się pod łóżkiem podczas burzy co i mi się zdarzało. Jako dziecko mieszkałem niedaleko lotniska i często jak słyszałem samolot uciekałem do mamy.
Dlatego tak łatwo mi utożsamiać się z tą postacią.
Na szczęście teraz jest lepiej ;)

Zawsze widziałem siebie jako prosiaczka. W jednej ze scen początkowych w bajce,chował się pod łóżkiem podczas burzy co i mi się zdarzało. Jako dziecko mieszkałem niedaleko lotniska i często jak słyszałem samolot uciekałem do mamy.
Dlatego tak łatwo mi utożsamiać się z tą postacią.
Na szczęście teraz jest lepiej ;)

Szklanka w połowie pusta, zawsze pada deszcz, a wiosna…? Jeśli nie wydaje się gorsza od tych poprzednich, to drażni tym wszystkim takim… Wszystkim po prostu. Zielono tu, zielono tam, ptaki głupio się cieszą… A może się kłócą? Mogłyby się nie kłócić tak wesoło. To mylące, prawda?
Życie traci plusy, traci kolory, traci sens. Budzisz się, wstajesz, odwiedzasz toaletę, wracasz, ścielisz łóżko, ubierasz się, śniadanie, przepakowanie torby, jeszcze kapka perfum i lecisz, a to wszystko ze świadomością, że wczoraj twój dzień wyglądał tak samo i jeszcze BONUS, że jutro również, ups!, będzie wyglądał tak samo. Super – myślę... z ironią. Nie potrafię inaczej. Wszystko, co na pozór pozytywne, jest mówione z ironią, prześmiewczo czy z wisielczą miną, a na dodatek mam nieodparte wrażenie, że coś mi dolega i być może wkrótce mnie to zabije od środka. Nie, nie depresja… Tak, mam ją, mam, ale to chyba jakaś choroba fizyczna. Może nowotwór… Miejmy nadzieję, że nie, ale czuję się jakoś gorzej. Nie wyglądam blado?
Wzdycham ciężko i zastanawiam się, z którą postacią z Kubusia Puchatka najbardziej się utożsamiam. Czasami bywam w stanie wysokiej euforii. Lubię sobie poskakać od czasu do czasu, więc pewnie z Tygryskiem...
– Ta, jasne – odzywa się mój umęczony wewnętrzny Kłapouch.

Szklanka w połowie pusta, zawsze pada deszcz, a wiosna…? Jeśli nie wydaje się gorsza od tych poprzednich, to drażni tym wszystkim takim… Wszystkim po prostu. Zielono tu, zielono tam, ptaki głupio się cieszą… A może się kłócą? Mogłyby się nie kłócić tak wesoło. To mylące, prawda?
Życie traci plusy, traci kolory, traci sens. Budzisz się, wstajesz, odwiedzasz toaletę, wracasz,...

Ciężko wybrać tego jedynego bohatera :) jednak wydaję mi się , że najbardziej utożsamiam z Maleństwem. Kangurzątko tak samo jak ja jest ciekawe świata i lubi poznawać nowe rzeczy. Łączy nas również to , że
jesteśmy ruchliwi i trudno nam usiedzieć w miejscu. Tak samo jak Maleństwo uwielbiam zabawy i psoty oraz często na mojej twarzy pojawia się uśmiech i trudno go potem zlikwidować. Uwielbiam również świetnie bawić w towarzystwie moich przyjaciół. Jest jeszcze jedna bardzo ważna rzecz , która na łączy , a mianowicie to , że jestem dość drobna i niska :). Do tego wiele razy usłyszałam , że małe jest piękne i urocze , a takie właśnie jest maleństwo. :D

Ciężko wybrać tego jedynego bohatera :) jednak wydaję mi się , że najbardziej utożsamiam z Maleństwem. Kangurzątko tak samo jak ja jest ciekawe świata i lubi poznawać nowe rzeczy. Łączy nas również to , że
jesteśmy ruchliwi i trudno nam usiedzieć w miejscu. Tak samo jak Maleństwo uwielbiam zabawy i psoty oraz często na mojej twarzy pojawia się uśmiech i trudno go potem...

Mam dni w których jestem Kubusiem, a także każdym kolejnym mieszkańcem Stumilowego Lasu.
Uwielbiałam Kłapouchego,którego widok zawsze mnie zasmucał bo zawsze tracił ogonek i jeszcze nie był nigdy wesoły. Dlatego go lubiłam, bo był wyjątkowy. Jako jedyny nigdy się nie zmieniał i pozostał sobą. Mimo wszystko ja walczyłam z moim własnym Kłapouchym jak również Prosiaczkiem i na razie jestem na dobrej drodze. Teraz tylko pozostaje rozwijać Sowę i nie dopuścić do głosu Królika, który dużo się denerwował :)

Mam dni w których jestem Kubusiem, a także każdym kolejnym mieszkańcem Stumilowego Lasu.
Uwielbiałam Kłapouchego,którego widok zawsze mnie zasmucał bo zawsze tracił ogonek i jeszcze nie był nigdy wesoły. Dlatego go lubiłam, bo był wyjątkowy. Jako jedyny nigdy się nie zmieniał i pozostał sobą. Mimo wszystko ja walczyłam z moim własnym Kłapouchym jak również Prosiaczkiem i...

Każda postać posiada cechę , która w jakiś sposób mnie odzwierciedla, jednakże z dumą mogę przyznać ,że jestem taka jak Tygrys. No może bez ogona i pomarańczowo czarnego futra, ale jednak. Jak on mam lekkie ADHD, jestem szalona, nie ogarnięta, często nie łapię za pierwszym razem, nawet podobnie się śmieje , ale też kocham swoich przyjaciół, staram się pomagać i swoim entuzjazmem zarażać ponuraków, tak jak Tygrys czasem Kłapoucha. Jest on wspaniały bo oprócz szaleństwa, ma w sobie dojrzałość, co widać w relacjach z maleństwem. Tygrys to postać nie tuzinkowa, wyróżniająca się, trochę tak jak ja. Dlatego jestem pewna ,że kiedy miała bym możliwość go poznać, na pewno szybko znaleźlibyśmy wspólny język.

Każda postać posiada cechę , która w jakiś sposób mnie odzwierciedla, jednakże z dumą mogę przyznać ,że jestem taka jak Tygrys. No może bez ogona i pomarańczowo czarnego futra, ale jednak. Jak on mam lekkie ADHD, jestem szalona, nie ogarnięta, często nie łapię za pierwszym razem, nawet podobnie się śmieje , ale też kocham swoich przyjaciół, staram się pomagać i swoim...

Od dziecka byłam drobną osóbką, bojaźliwą, ale dość energiczną. Wszędzie mnie było pełno. Można powiedzieć, że utożsamiam się z każdą postacią, zarówno skaczącym tygryskiem, jak i trzęsącym się prosiaczkiem, ale to właśnie z tą malutką istotką łączy mnie najwięcej.

Jak już wspominałam, byłam i wciąż jestem drobnej postawy, jak on. Prosiaczek bardzo lubi pomagać, ja również jestem zawsze chętna pomóc, oczywiście w miarę możliwości, ponieważ nie zawsze jestem w stanie. Jeśli poproszona zostanę o radę, doradzę, ale niestety nie przeniosę szafy jeśli zajdzie taka potrzeba czy innego ciężkiego przedmiotu. Byłam i nadal jestem uparta, jak prosiaczek i na przekór komuś staram się udowodnić, że sobie poradzę i mimo wzrostu jestem zdolna do zrobienia czegoś, co na pierwszy rzut oka wydawałoby się niemożliwe. Z biegiem lat przestałam się bać wielu rzeczy, których niestety obawia się nasz bohater, ale będąc dzieckiem miałam z tym ogromny problem, bałam się najmniejszej drobnostki.

Przez cały ten okres czasu bawił mnie Puchatek, który uwielbiał miodek, niestety ja nie przepadałam za tą słodkością, był przyjacielem Prosiaczka i w pewnym sensie mentorem, bardzo imponował temu małemu stworzonku. Ja również zawsze chciałam mieć takiego wiernego przyjaciela. Po tylu latach wreszcie mam, jestem równie szczęśliwa, jak nasz różowiutki bohater, ponieważ wiem, że mogę na niego liczyć, zawsze mogę się wyżalić i pośmiać z nim, mogę wielu rzeczy się od niego nauczyć, podobnie jak Prosiaczek od Kubusia.
Podoba mi się pewien cytat z książki, kiedy to Prosiaczek zapytał przyjaciela o "miłość":
– Kubusiu, jak się pisze "miłość"?
– Prosiaczku, "miłość" się nie pisze, "miłość" się czuje.
Natomiast innego razu Kubuś wypomina Prosiaczkowi brak odwagi, a ten odpowiada mu, że "Niełatwo jest być odważnym, kiedy jest się tylko bardzo małym zwierzątkiem". Mi również ciężko zebrać się w sobie i pokazać tę odwagę, a raczej było trudno w dzieciństwie, teraz po tylu latach jest łatwiej, ale to poniekąd dzięki mojemu przyjacielowi, który dodał mi skrzydeł.

Mimo, że w każdym z bohaterów znalazłabym cząstkę siebie, to jednak z Prosiaczkiem najbardziej byłam związana i się utożsamiałam z nim.

Od dziecka byłam drobną osóbką, bojaźliwą, ale dość energiczną. Wszędzie mnie było pełno. Można powiedzieć, że utożsamiam się z każdą postacią, zarówno skaczącym tygryskiem, jak i trzęsącym się prosiaczkiem, ale to właśnie z tą malutką istotką łączy mnie najwięcej.

Jak już wspominałam, byłam i wciąż jestem drobnej postawy, jak on. Prosiaczek bardzo lubi pomagać, ja...

Jako dziecko utożsamiałam się zawsze z Kubusiem Puchatkiem. Byłam tak samo jak on beztroskim dzieckiem, opiekującym się swoim własnym Prosiaczkiem - moją zawsze lękliwą przyjaciółką. Lubiłam też sowę, ponieważ jako dumne siebie dziecko uważałam, że jestem jednak mądrzejsza od Puchatka. Poza tym bardzo lubiłam się uczyć i czytać książki. I tak już zostało: połączenie prawie niemożliwe - Kubuś i Sowa.

Jako dziecko utożsamiałam się zawsze z Kubusiem Puchatkiem. Byłam tak samo jak on beztroskim dzieckiem, opiekującym się swoim własnym Prosiaczkiem - moją zawsze lękliwą przyjaciółką. Lubiłam też sowę, ponieważ jako dumne siebie dziecko uważałam, że jestem jednak mądrzejsza od Puchatka. Poza tym bardzo lubiłam się uczyć i czytać książki. I tak już zostało: połączenie prawie...