Kiedy w dzieciństwie czytałam ''Kubusia Puchatka'' najbardziej utożsamiałam się z Maleństwem. Ten mały kangurek jest wesoły, lubi zabawę ze swoimi przyjaciółmi. Kiedy byłam dzieckiem też lubiłam być ciągle w ruchu, bawić się, a życie wydawało się takie beztroskie. I tak jak kangurek, zawsze miałam kogoś, kto czuwał nad moimi wybrykami i był zawsze w pobliżu.

Kiedy w dzieciństwie czytałam ''Kubusia Puchatka'' najbardziej utożsamiałam się z Maleństwem. Ten mały kangurek jest wesoły, lubi zabawę ze swoimi przyjaciółmi. Kiedy byłam dzieckiem też lubiłam być ciągle w ruchu, bawić się, a życie wydawało się takie beztroskie. I tak jak kangurek, zawsze miałam kogoś, kto czuwał nad moimi wybrykami i był zawsze w pobliżu.

Jak najbardziej Prosiaczek... wszystkiego się bałam i tak do teraz pozostało... choć w małym stopniu, ale jednak zawsze mam obawę, że coś pójdzie nie tak.

Jak najbardziej Prosiaczek... wszystkiego się bałam i tak do teraz pozostało... choć w małym stopniu, ale jednak zawsze mam obawę, że coś pójdzie nie tak.

Najbardziej jestem podobny do Kłapouchego, ponieważ wolę wszystko robić wolno i dokładnie.

Najbardziej jestem podobny do Kłapouchego, ponieważ wolę wszystko robić wolno i dokładnie.

Niestety nigdy nie utożsamiałam się z bohaterami Kubusia Puchatka. Lubiłam każdego bohatera Stumilowego Lasu, w każdym z nich dostrzegałam cząstkę siebie (albo chciałam dostrzec). Zacznę może od głównego bohatera. Zawsze chciałam mieć takiego wiernego przyjaciela jak Kubuś mieć takiego przyjaciela to skarb.Prosiaczek boi się tego, co nieznane, ja również czasami obawiam się przyszłości, zamartwiam się. Z Królikiem niestety również mam coś wspólnego czasami tak jak i on potrafię być niegrzeczna i się obrazić. Pamiętam, że zawsze było mi żal Kłapouchego, był taki smutny i przygnębiony, mi też czasami to się zdarza, snuję się wtedy po kątach nieobecna, to do Kłapouchego mam chyba największy sentyment. W tym sympatycznym osiołku najbardziej podobało mi się, że zawsze można na niego liczyć, myślę, że ja również jestem osobą, na której można polegać. Na koniec wspomnę o Tygrysku, którego wszędzie pełno, który lubi zabawę i towarzystwo swoim przyjaciół, ja również taka jestem. Lubię przebywać z bliskimi ludźmi i cieszyć się ich obecnością. Jestem wtedy wesoła i wszędzie mnie pełno. Myślę, że w każdym z nas jest trochę Prosiaczka, Kubusia, Tygryska czy Krzysia. Z biegiem lat, każdy z nas chciałby zdobyć doświadczenie i mądrość Sowy Przemądrzałej, każdy z nas czegoś się boi, czasami smuci. Każdy z nas chce być rozsądny tak jak Mama Kangurzyca. Każdy z nas chciałby mieć takich przyjaciół jak bohaterowie ze Stumilowego Lasu.

Niestety nigdy nie utożsamiałam się z bohaterami Kubusia Puchatka. Lubiłam każdego bohatera Stumilowego Lasu, w każdym z nich dostrzegałam cząstkę siebie (albo chciałam dostrzec). Zacznę może od głównego bohatera. Zawsze chciałam mieć takiego wiernego przyjaciela jak Kubuś mieć takiego przyjaciela to skarb.Prosiaczek boi się tego, co nieznane, ja również czasami obawiam...

Najbardziej utożsamiam się z głównym bohaterem czyli Kubusiem.
Choć byłam raczej szczupłym dzieckiem, a nie "puchatym" tak słabość do małego co nieco była u mnie od dziecka olbrzymia i łakomstwo zostało mi do dziś.
Miód zawsze był i jest nadal moim ulubionym przysmakiem :)
Z pewnością kolejną rzeczą, która nas wspólnie łączyła z tym uroczym misiem był wtedy mały rozumek.
Gdy Kubuś potrzebował wsparcia oraz rady kogoś bystrego, komu bezgranicznie ufał zawsze mógł liczyć na uczynnego i najmądrzejszego przyjaciela, którym był dla niego niewątpliwie Krzyś.
Dla mnie takim Krzysiem był mój tata, który ratował mnie z wielu opresji i dzielił się swoją wiedzą ucząc życia...

Najbardziej utożsamiam się z głównym bohaterem czyli Kubusiem.
Choć byłam raczej szczupłym dzieckiem, a nie "puchatym" tak słabość do małego co nieco była u mnie od dziecka olbrzymia i łakomstwo zostało mi do dziś.
Miód zawsze był i jest nadal moim ulubionym przysmakiem :)
Z pewnością kolejną rzeczą, która nas wspólnie łączyła z tym uroczym misiem był wtedy mały rozumek.
...

Nie jeden raz i nie dwa zostałam porównana do Kłapouchego. Wynika to z mojego życiowego pesymizmu, choć sama wolę nazywać się realistką. Na dodatek ta nieporadność jaką wykazywał Kłapouchy oraz jego życiowe nastawienie: no cała ja.

Nie jeden raz i nie dwa zostałam porównana do Kłapouchego. Wynika to z mojego życiowego pesymizmu, choć sama wolę nazywać się realistką. Na dodatek ta nieporadność jaką wykazywał Kłapouchy oraz jego życiowe nastawienie: no cała ja.

Zdecydowanie najbliżej mi do Tygryska, gdyż tak jak on bardzo lubię brykać! Hu hu hu hu huuuuuuu ;)

Zdecydowanie najbliżej mi do Tygryska, gdyż tak jak on bardzo lubię brykać! Hu hu hu hu huuuuuuu ;)

Jestem na profilu technik żywienia i usług gastronomicznych. Co się tam liczy? Gotowanie, JEDZENIE, jadłospis itp.. utożsamiam się z Puchatkiem, który kocha jeść (zwłaszcza słodkie). W kuchni mogłabym spędzić cały dzień.

Jestem na profilu technik żywienia i usług gastronomicznych. Co się tam liczy? Gotowanie, JEDZENIE, jadłospis itp.. utożsamiam się z Puchatkiem, który kocha jeść (zwłaszcza słodkie). W kuchni mogłabym spędzić cały dzień.

Najbardziej utożsamiałam się z energicznym Tygryskiem. Wszędzie mnie było pełno, biegałam, skakałam tu i tam, miałam mnóstwo energii. Dokuczałam wszystkim naokoło, że nawet nie tylko zrzędliwy Królik miał mnie dość. Rzadko bywało, że byłam smutna (staram się tak do dziś), próbowałam innych pocieszać, rozśmieszyć. Naokoło szukałam przyjaciół. Jeśli coś trzeba było zrobić, to ja pierwsza się wyrywałam, wychodziłam przed szereg, byle się nie nudzić. :)

Najbardziej utożsamiałam się z energicznym Tygryskiem. Wszędzie mnie było pełno, biegałam, skakałam tu i tam, miałam mnóstwo energii. Dokuczałam wszystkim naokoło, że nawet nie tylko zrzędliwy Królik miał mnie dość. Rzadko bywało, że byłam smutna (staram się tak do dziś), próbowałam innych pocieszać, rozśmieszyć. Naokoło szukałam przyjaciół. Jeśli coś trzeba było zrobić, to...

Kiedy byłam małą dziewczynką byłam jak Tygrys- święcie przekonana że całe życie polega na dobrej zabawie (czyt. podskakiwaniu) w gronie przyjaciół.

Jako nastolatka miałam w sobie coś z Prosiaczka- nabrałam zwyczaju zamartwiania się o wszystko, strachliwego strzyżenia uszami i poszukiwałam akceptacji przyjaciół.

Teraz, zaś, operując mądrością swoich 23 wiosen, wiem, że wbrew pozorom Kubuś był najmądrzejszy z całej paczki. No bo co może konkurować z gładką, nienaruszoną powierzchnią pełnego słoika? Miodu, nutelli, masła orzechowego, dżemu pomarańczowego- whatever...
Szczęście tego świata jest zamknięte w słoikach...


I mam tylko nadzieję, że z wiekiem nie zacznę się przeistaczać w zrzędliwą, pesymistyczną i przemądrzałą starą pannę. Wystarczy, że zęby mam jak Królik...

Kiedy byłam małą dziewczynką byłam jak Tygrys- święcie przekonana że całe życie polega na dobrej zabawie (czyt. podskakiwaniu) w gronie przyjaciół.

Jako nastolatka miałam w sobie coś z Prosiaczka- nabrałam zwyczaju zamartwiania się o wszystko, strachliwego strzyżenia uszami i poszukiwałam akceptacji przyjaciół.

Teraz, zaś, operując mądrością swoich 23 wiosen, wiem, że...