"Tak blisko"
Znamy się od dziewięciu lat. Przeżyliśmy razem wiele. Kumplowaliśmy się ze swoimi partnerami. Byliśmy razem kiedy kończyły się nasze związki i gdy poznawaliśmy nowych ludzi. Wyjechałam na studia, lecz nadal utrzymywaliśmy kontakt. Nieco rzadziej jednak się widywaliśmy. Zaczął się okres wesel wśród znajomych i rodziny, na które chodziliśmy razem. "Jaka świetna para! Super razem wyglądacie! Tak dobrze się bawicie!" - Słychać było komentarze innych, my jednak nic sobie z tego nie robiliśmy. Czasem ja próbowałam zrobić krok, aby wyszło z tego coś więcej, on wtedy się wycofywał. Niekiedy było odwrotnie. Jakby ciągła zabawa w kotka i myszkę. A niby co mieliśmy do stracenia? Nie tak mało, bo nas. Mam dwadzieścia siedem lat, pod koniec roku zorientowałam się, że czegoś mi jednak brakuje, a jeśli nie mogę mieć jego to zacznę umawiać się na randki. Poczyniłam pierwsze kroki - umówiłam się ze starym znajomym. Jak o wszystkim, podzieliłam się z nim moim pomysłem. Kiwnął głową, zamilkł. To było w noc sylwestrową, na której oczywiście bawiliśmy się razem. Następnego dnia wstaliśmy, była piękna pogoda. Wyszliśmy na spacer i tam stwierdził, że nie mogę umawiać się z innymi na randki. Niby dlaczego? Bo muszę iść na randkę z nim. Tak długo czekaliśmy na siebie, jednocześnie cały czas będą blisko. Okazuje się, że czasem warto zaryzykować przyjaźń na rzecz czegoś większego.
Ola

"Tak blisko"
Znamy się od dziewięciu lat. Przeżyliśmy razem wiele. Kumplowaliśmy się ze swoimi partnerami. Byliśmy razem kiedy kończyły się nasze związki i gdy poznawaliśmy nowych ludzi. Wyjechałam na studia, lecz nadal utrzymywaliśmy kontakt. Nieco rzadziej jednak się widywaliśmy. Zaczął się okres wesel wśród znajomych i rodziny, na które chodziliśmy razem. "Jaka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Podróż polonezem”
Serce ma dziwne właściwości. Mimo że złamane nadal bije w piersi. Miała nadzieję, że przeznaczenie znów połączy ją z Markiem. Czekała, a czas odmierzała kolejnymi siwymi włosami.
A cała historia wydarzyła się wiele lat wcześniej. W roku, w którym kasztany zakwitły najpiękniej. To właśnie Marka dobrano jej do pary w kończącym szkołę polonezie. Była wysoką dziewczyną, więc nic dziwnego, że wuefista, który uczył ich uroczystego układu dobrał jej równie wysokiego partnera. Aż dziw bierze, że mimo jego imponującej postury wtedy zwróciła na niego uwagę po raz pierwszy. On natomiast, mimo że nie chodzili razem do klasy, spojrzał na nią jakby się znali od wieków i swobodnie rzucił „Wsiadaj do mego poloneza, Mała”, podając swą dłoń. Wyruszyli w tę podróż razem. Serce nieświadomie biło na „raaaz-dwa trzy” nawet poza salą gimnastyczną. Biło w ten sam rytm podczas przerw w szkole, spacerów przy świetle gwiazd, podczas pocałunków pod starą lipą. A potem przyszedł maj i odurzył wszystkich zapachem bzu. Słodki zapach truskawek unosił się w powietrzu, gdy po maturze Marek powiedział jej, że jest rozdarty. Tam czekają wymarzone studia, tu pozostanie ona i nadzieja na wspólną przyszłość. Zapewniał, że na odległość też można kochać, że to ich tylko wzmocni. Pragnęła jego szczęścia, ale nie mogła mu towarzyszyć, więc powiedziała „jedź, przecież to tylko kilka lat rozłąki, mamy przed sobą całe życie”. Rozum uznał to za słuszne, lecz serce pękło na pół. Bo on nie wrócił.

„Podróż polonezem”
Serce ma dziwne właściwości. Mimo że złamane nadal bije w piersi. Miała nadzieję, że przeznaczenie znów połączy ją z Markiem. Czekała, a czas odmierzała kolejnymi siwymi włosami.
A cała historia wydarzyła się wiele lat wcześniej. W roku, w którym kasztany zakwitły najpiękniej. To właśnie Marka dobrano jej do pary w kończącym szkołę polonezie. Była wysoką...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Euforia"
Tytuł dość niecodzienny jak na wydanie czy ekranizację romansu, natomiast jak najbardziej trafiony. Ponieważ na początku zawsze jest euforia. Spotyka się idealną osobę, miłość swojego życia, która zmienia i odwraca całe nasze życie do góry nogami. Tak właśnie było i w moim przypadku. Poznałam mój ideał. Osobę, dla której skoczyłabym w ogień i miałam wrażenie, że bez niego w mojej obecności zabraknie mi w końcu powietrza. Lecz niestety, okazało się, że mój ukochany, miał też swoją ukochaną. Żonę i dwójkę dzieci. Okłamywał mnie tak przez rok. Przez rok byłam najszczęśliwszą osobą na świecie. Żyłam w euforii przez cały rok. O żonie dowiedziałam się od mojej przyjaciółki, która zobaczyła ich, czyli szczęśliwą pełną miłości rodzinę, która przechadzała się po parku uśmiechnięta po niedzielnym obiedzie. Po tym wszystko zaczęło się walić na łeb na szyję. Depresja, płacz, brak chęci do życia. On, który próbował przepraszać i wmawiać, że miał być rozwód, że nie mieszkali razem, że nie chcieli ze sobą być, że ślub był z przymusu, bo wpadka i tak wypadało. Dziś już jesteśmy obcymi dla siebie ludźmi, na drodze mijamy się nawet bez spotkania spojrzeń, jakbyśmy się nigdy nie znali.

"Euforia"
Tytuł dość niecodzienny jak na wydanie czy ekranizację romansu, natomiast jak najbardziej trafiony. Ponieważ na początku zawsze jest euforia. Spotyka się idealną osobę, miłość swojego życia, która zmienia i odwraca całe nasze życie do góry nogami. Tak właśnie było i w moim przypadku. Poznałam mój ideał. Osobę, dla której skoczyłabym w ogień i miałam wrażenie, że...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Nieznajomy wysyła wiadomość"

Najgorętsza powieść tego roku. Hit "lubimyczytac.pl"!

"Oszałamiająca"
~lubiekoty1234
"Nigdy nie czytałam czegoś lepszego"
~anonim0

Oparta na prawdziwych wydarzeniach historia młodej dziewczyny, która przypadkowo otrzymuje wiadomość od przystojnego nieznajomego... Jak potoczą się ich losy? Czy wiadomość okaże się zwykłym spamem? Przeczytaj koniecznie!

A tak na serio to:

Razem z przyjaciółką miałyśmy wspólne konto na czymś w rodzaju internetowego czatu, gdzie często wspólnie rozmawiałyśmy z innymi ludźmi. Rzadko z niego korzystałam, ale pewnego dnia postanowiłam się zalogować i od razu otrzymałam wiadomość od nieznajomego chłopaka. Oczywiście była adresowana do mojej przyjaciółki, domyśliłam się po tym, że chłopak, życzył jej powrotu do zdrowia (akurat była wtedy przez kilka dni chora) Przedstawiłam mu się, wyjaśniłam sytuacje z "dzieleniem konta" i odpisałam, że życzenia są bardzo miłe i że oczywiście przekaże przyjaciółce treść wiadomości.

Od czasu wysłania tamtej wiadomości zaczęliśmy ze sobą regularnie pisać. Okazał się wspaniałym chłopakiem! Dowiedziałam się, że moja przyjaciółka pisała z nim, ponieważ pomagał jej z językiem angielskim.

I tak z dnia na dzień, z miesiąca na miesiąc, z roku na rok zostaliśmy parą i... wkrótce razem zamieszkamy :)

Tak, miłość przez internet jest możliwa! Nasza historia zawsze zaskakuje znajomych i myślę, że powstałaby z niej fantastyczna książka :)

"Nieznajomy wysyła wiadomość"

Najgorętsza powieść tego roku. Hit "lubimyczytac.pl"!

"Oszałamiająca"
~lubiekoty1234
"Nigdy nie czytałam czegoś lepszego"
~anonim0

Oparta na prawdziwych wydarzeniach historia młodej dziewczyny, która przypadkowo otrzymuje wiadomość od przystojnego nieznajomego... Jak potoczą się ich losy? Czy wiadomość okaże się zwykłym spamem? Przeczytaj...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Opowiedziałabym, gdybym mogła, historię miłosną z książki Przekwitający mak[bookLink]71808|Przekwitający mak[/bookLink], jednak skupię się na podobnej (realnej) i zatytułuję ją <i>Pozory</i>.

Miłość w książkach często jest przesadzona: pełna ciepłych, słodkich słówek i radości. Pomija się cierpienie, prawdziwe i dosadne.
Znałam ludzi, którzy uważani byli za parę dobraną tylko pod tym względem, że jedna strona podporządkowywała się drugiej, była bezkonfliktowa i wiecznie uśmiechnięta. Gdy komentowano ten związek, ciągle krytykowano osobę, która bez przerwy krzyczy i ma wieczne pretensje do partnera. O wyrazach miłości mówiono chyba tylko na początku ich związku. Z czasem miłość przerodziła się w coś, co z zewnątrz odbierane było negatywnie. Kiedy nadeszła choroba, ciężka, niewiadomo, czy uleczalna, relacje między partnerami się nie zmieniły, wręcz zaostrzyły. A jednak, gdy medycyna zawiodła, było cierpienie. Jakby <i>więź życia</i> została zerwana.
To była gra pozorów – coś, co dla nas było nie do pomyślenia, dla pary było tak naturalne, że mimo gorzkich słów żadne nie życzyło drugiemu śmierci, a gdy ona nadeszła i zabrała jedno z nich, drugie się załamało i nie pozbierało do dzisiaj.

Przez tę krótką, niezbyt dobrze opowiedzianą historię chciałam przekazać dwie rzeczy. Uno – relacji międzyludzkich nie należy oceniać przez pryzmat książek. Dos – miłość wydaje się pozytywnym uczuciem, a przynosi więcej cierpienia niż te negatywne.
O miłości nie można mówić w samych superlatywach, bo „miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty”.

Opowiedziałabym, gdybym mogła, historię miłosną z książki Przekwitający mak[bookLink]71808|Przekwitający mak[/bookLink], jednak skupię się na podobnej (realnej) i zatytułuję ją <i>Pozory</i>.

Miłość w książkach często jest przesadzona: pełna ciepłych, słodkich słówek i radości. Pomija się cierpienie, prawdziwe i dosadne.
Znałam ludzi, którzy uważani byli za parę dobraną...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Ja Ci napiszę, a Ty mi odpiszesz”
Zaczęłabym od przysięgi małżeńskiej, bo super byłoby zacząć od bajkowego zakończenia. Napotkałam jednak jeden kruczek. Niestety tak krukowaty, że nie miałam sposobu na jego ominięcie. Otóż… My nie wzięliśmy ślubu. Ba!, my się nawet nie spotkaliśmy, co zakrawało zapewne o śmiech na sali, bo nie było również mowy o jakichkolwiek zaręczynach, namiętnym, zwalającym z nóg pocałunku czy chociażby rzuconym prosto w oczy „kocham cię”.
Ale kochaliśmy się. Pamiętam tę noc, kiedy myślałam, że poszedł spać. Pierwszy raz napisałam mu, że go kocham, a on odpisał. Zaskoczony. Nie spodziewał się tego.
Ale dzięki niemu przeżyłam jedną z najpiękniejszych wiosen w swoim życiu. Miłość zmienia spojrzenie na świat. Serio. Człowiek zdaje się lżejszy.
Ale też potem ten sam świat drastycznie zbladł, kiedy straciłam wiarę w to, że kiedykolwiek się spotkamy, przytulimy, że razem będziemy. Smutne. Popadłam w depresję i zamknęłam się w sobie.
Ale nie jest źle. Aktualnie się przyjaźnimy.
Ale w dalszym ciągu nie mieliśmy okazji się spotkać…

„Ja Ci napiszę, a Ty mi odpiszesz”
Zaczęłabym od przysięgi małżeńskiej, bo super byłoby zacząć od bajkowego zakończenia. Napotkałam jednak jeden kruczek. Niestety tak krukowaty, że nie miałam sposobu na jego ominięcie. Otóż… My nie wzięliśmy ślubu. Ba!, my się nawet nie spotkaliśmy, co zakrawało zapewne o śmiech na sali, bo nie było również mowy o jakichkolwiek zaręczynach,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

,,Nie zapomnę nas"
Jest to historia mojej koleżanki.
Kiedy miała 17 lat była bardzo zakochana w swoim chłopaku Kamilu, który był od niej o rok starszy. Poznali się na imprezie wspólnego znajomego na samy początku nie przepadali za sobą, ale kto się czubi ten się lubi i tak samo było z nimi po paru dniach nie mogli przestać ze sobą rozmawiać i tak zaczęła ich historia. Tak jak to bywa w nastoletniej miłość wydawało się im, że to na zawsze, że nic ich nie rozdzieli planowali wspólną przyszłość ta sama szkoła potem studia chcieli razem zamieszkać. Każdy im zazdrościł tego, że mają siebie i tego że ich związek jest wolny od zazdrość i błahych problemów. On zawsze był wtedy kiedy ona go potrzebowała był nie tylko jej chłopakiem, ale przede wszystkim przyjacielem. Natomiast on wiedział, że ona to ta przy, której chce się zestarzeć zawsze się chwalił jakie ma szczęście, że ma taką wspaniałą dziewczynę. Wszystko było jak z bajki do pewnego dnia kiedy ona dostała wiadomość, że Kamil miał wypadek pamiętam, że nie mogła się uspokoić płakała jak szalona. Kiedy pojechała do szpitala dostała najgorszą wiadomość jaką mogła dostać. Kamil nie przeżył, a ona rozpadła się na milion kawałków. Bardzo ją to zmieniło straciła ten błysk w oku przestała się ciszyć z małych rzeczy. Od wypadku mięło jakieś 4 lata, a ona dorosła zmieniła szkołę, ale wciąż pamięta go i wciąż za nim tęskni. Kiedy jej mówię żeby poszła dalej i zaczęła od nowa odpowiada mi, że pierwszej prawdziwej miłość nie da się zapomnieć chociażby nie wiadomo jak ona bolała.

,,Nie zapomnę nas"
Jest to historia mojej koleżanki.
Kiedy miała 17 lat była bardzo zakochana w swoim chłopaku Kamilu, który był od niej o rok starszy. Poznali się na imprezie wspólnego znajomego na samy początku nie przepadali za sobą, ale kto się czubi ten się lubi i tak samo było z nimi po paru dniach nie mogli przestać ze sobą rozmawiać i tak zaczęła ich historia. Tak...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

GRA POZORÓW

Znam tę historię z opowieści wielu osób. Niektóre szczegóły ulegają zmianie, jak to często bywa w takich przypadkach, lecz ogólny zarys pozostaje ten sam. Ocenia się różnie, w zależności od punktu widzenia. Wiem jednak, co sama widziałam.

Wszystko zaczęło się, gdy kuzynka wyjechała zagranicę na niespodziewane zaproszenie znajomych. Wkrótce miała okazję poznać samotnika mieszkającego po sąsiedzku. Fama głosiła, że wcześniej prowadził bardzo rozrywkowe życie i że dopiero po wypadku wszystko się zmieniło – nie chodziło tylko o zewnętrzne obrażenia, które pozostawiły po sobie wyraźne ślady, lecz brak odpowiedniego wsparcia podczas rehabilitacji, szczególnie że najbliższa rodzina zrobiła wiele, aby podkopać jego pewność siebie. Zresztą nic potem nie było tak samo, przez co nie potrafił powrócić do równowagi. No cóż, łatwo bywa się pogrążyć w ciemności, gorzej jest z niej się wydostać.

W każdym razie kuzynka okazała się katalizatorem zmian, ponieważ ich spotkania od samego początku były wielce wybuchowe, tym bardziej że nie przywiązywała wagi do jego humorów, nie dając się wyprowadzić z równowagi. Iskrzyło pomiędzy nimi coraz bardziej. Przy okazji umożliwiła mu spojrzenie na pewne sprawy z innego punktu widzenia, stając się jego światłem w mroku. I o ile nie miała nic przeciwko romansowi, to małżeństwa nie brała pod uwagę, zresztą od dawna unikała jakiś poważniejszych związków. Ten jednak uparł się, że postawi na swoim. Szybko przekonała się, że nie był mężczyzną, z którym można pogrywać, a przede wszystkim nie brakowało mu determinacji w dążeniu do celu (ponoć już wtedy zaczął podkradać jej książki, aby niekiedy czerpać inspirację – to jakiś ich prywatny żart, który chyba tylko oni rozumieją). I dopiął swojego, chociaż w międzyczasie sporo się działo, zwłaszcza gdy do akcji wkroczyła jego mamusia, która w zajadły sposób usiłowała położyć temu kres (później kuzynka nieraz wspominała, że zgodziła się na ślub na jej złość albo dla jego pieniędzy, co doprowadzało kobietę do furii, zwłaszcza po tym, jak intercyza poszła z dymem). Tak naprawdę dużą rolę w przekonywaniu odegrały książki. Nie dość, że szybko wyczuł jej słabość do nich, to jeszcze potrafił wybrać takie, które ją interesowały.

I nie zmienia to faktu, że do dzisiaj mu wypomina, że jej się nie oświadczył, tylko zaciągnął przed ołtarz, nie pytając jej o zdanie. W odpowiedzi uśmiecha się niczym w pewni zadowolony z siebie zwycięzca.

Tak czy owak, ostatnich wątpliwości pozbyła się podczas miesiąca miodowego, ponieważ zabrał ją na skalistą wysepkę z latarnią morską zamiast do egzotycznego kurortu czy też coś w tym stylu. Zresztą na wyjazdy zwykle wybiera nietypowe miejsca, ciągając ze sobą męża, który wtedy wiecznie narzeka na niewygodę, pogodę itp., potem na jego życzenie jeżdżą ekskluzywnych kurortów nad morzem, gdzie ona sarka na nudę, że jest za dużo słońca, jednocześnie pocieszając się kolejną książką. Jemu również zdarza się je czytać, ponoć głównie po to, aby wiedzieć, co tak bawi lub irytuje jego żonę. Lubi przy tym bawić się w cenzora. W odpowiedzi posyła mu lekceważące spojrzenie, a na jej ustach błąka się rozmarzony uśmieszek.

Po dzień dzisiejszy nie brakuje sprzecznych opinii na temat ich małżeństwa. Dotyczy to przede wszystkim obcych i niektórych znajomych. Tym bardziej że niczego nikomu nie ułatwiają, choćby dlatego, iż ich zachowanie bywa niezgodne ze słowami, a niczego nie tłumaczą. Kuzynka również co nieco dokłada od siebie, mówiąc np.: nie po to się wyszłam za mąż, aby teraz się rozwodzić. Albo coś podobnego w tym stylu. Niektórzy niewątpliwie oceniają ją po słowach, często wyrwanych z kontekstu. Sama zwracam uwagę na ton jej wypowiedzi, który jest pełen ukontentowania. To mi się wydaje najważniejsze.

Tak się składa, że w głównej mierze lubią spędzać czas ze sobą, nie pozwalając, aby inni wcinali się w ich relacje.

Niedawno doszło do niemałego zamieszenia, a mianowicie zostało ujawnione, że kuzynka na obecną chwilę posiada spory majątek, bo dotychczas zawsze twierdziła, że wszystkie pieniądze należą do męża i że żyje na jego koszt, co poniekąd jest prawdą. Cała rzecz zaczęła się, gdy chciała zrealizować pewien projekt, lecz nie udawało się nawiązać współpracy na jej warunkach. Toteż mąż podarował taką możliwość, co wówczas uznano za wielce ekscentryczny prezent, w szczególności że niewiele brakowało, iż wszystko skończyłoby się bankructwem. Teraz z radością odwdzięczyła się równie spektakularnym prezentem, kupiwszy mężowi zamek z luksusowymi lochami, tłumacząc się tym, że na wszelki wypadek, gdyby go naszło, aby tam ją zamknąć. Nic dziwnego, że lochy stanowią główną atrakcję.

PS. To nie tak, że zawsze żyje się im różowo. Teściowa z czasem nie złagodniała i co gorsza, usiłowała wnuków nastawić przeciwko matce. W końcu jeden z nich, wówczas pięcioletni, nie wytrzymał i przyłożył jej w nos. Rodzice znaleźli się w poważnym kłopocie. Z jednej strony uczyli syna, aby kobiety traktował z szacunkiem (no i bronił matki), zaś z drugiej należy respektować starszych oraz rodzinę, ale skoro babka okazała się prawdziwą wiedźmą…

GRA POZORÓW

Znam tę historię z opowieści wielu osób. Niektóre szczegóły ulegają zmianie, jak to często bywa w takich przypadkach, lecz ogólny zarys pozostaje ten sam. Ocenia się różnie, w zależności od punktu widzenia. Wiem jednak, co sama widziałam.

Wszystko zaczęło się, gdy kuzynka wyjechała zagranicę na niespodziewane zaproszenie znajomych. Wkrótce miała okazję poznać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Przyjaźń i miłość
Jak to w piątkowy wieczór Aga z Izą wyszły do baru-Metro napić się i pogadać. Do dziewczyn dosiadł się Tomek z kolegami. Od tego dnia często chłopak spędzał z nimi wieczory! Z początku Iza zaczęła go podrywać, ale nie jest ona stała w uczuciach i szybko się znudziła. Adze Tomek spodobał się od razu, ale ze względu na Izę odpuściła.
Miedzy Agą i Tomkiem nawiązała się przyjaźni, spotykali się we dwójkę, ale tylko jako przyjaciele. Ich kontakt był świetny, mogli na siebie liczyć i o wszystkim pogadać! Aga spotykała się z chłopakami, ale żaden związek nie trwał długo. Tomek za to jeździł na imprezy i wychodził ze znajomymi.
Razem byli na wielu imprezach, każdy uważał ich za parę idealną, ale oni podkreślali, że parą nie są. Po jednej z imprez wylądowali w łóżku, a nigdy wcześniej nawet nie zdarzyło się im całować. Po tym unikali się przez rok. Pewnego dnia spotkali się w Metrze-postanowili wyjaśnić sobie wszystko:
-Przepraszam zachowałem się jak dupek, ale nie wiedziałem co Ci powiedzieć!
-A myślisz, że mi było łatwo! Poczułam się wykorzystana, najpierw mnie zaliczasz, a później zapominasz!
-To nie tak! Bałem się, myślałem że pomyślisz że Cię upiłem a później wykorzystałem!
-Tak pomyślałam jak zwiałeś!
-Aga ja Cię kocham i nie chciałem stracić chociaż przyjaciółki!
-Skoro mnie kochasz, to dlaczego nigdy mi o tym nie powiedziałeś?
-Bałem się!
-Przez Twój strach o mało nie straciliśmy prawdziwej miłości. Tomek kocham Cię!

Przyjaźń i miłość
Jak to w piątkowy wieczór Aga z Izą wyszły do baru-Metro napić się i pogadać. Do dziewczyn dosiadł się Tomek z kolegami. Od tego dnia często chłopak spędzał z nimi wieczory! Z początku Iza zaczęła go podrywać, ale nie jest ona stała w uczuciach i szybko się znudziła. Adze Tomek spodobał się od razu, ale ze względu na Izę odpuściła.
Miedzy Agą i Tomkiem...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej