"Magiczny list"

Pewien mężczyzna w czasie trwania 3-letniego związku, wysyłał do swojej wybranki listy. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że zawierały one ukrytą wiadomość. Każda pierwsza litera kolejnych listów została napisana pogrubioną, ozdobną czcionką i układała się w treść oświadczyn.
Pewnego dnia, gdy razem usiedli i przeglądali swoje pamiętniki, kobiecie ukazała się ta zaskakująca propozycja.
Oświadczyny zostały przyjęte i zakończyły się ślubem.

"Magiczny list"

Pewien mężczyzna w czasie trwania 3-letniego związku, wysyłał do swojej wybranki listy. Nie byłoby w tym nic niezwykłego, gdyby nie fakt, że zawierały one ukrytą wiadomość. Każda pierwsza litera kolejnych listów została napisana pogrubioną, ozdobną czcionką i układała się w treść oświadczyn.
Pewnego dnia, gdy razem usiedli i przeglądali swoje pamiętniki,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Możesz już odejść"
(Autentyczna historia mojego brata)
Lata temu był z dziewczyną, na punkcie której całkowicie oszalał, nie było nikogo, tylko Agnieszka i Agnieszka. Osobiście za nią nie przepadałem, wydawała mi się "interesowna", ale co tam młodszy brat może doradzać starszemu, zakochanemu... byli ze sobą jakieś 4 lata. Wydawało się, że wszystko zmierza w jednym kierunku. Brat miał swojego najlepszego kumpla, pech chciał, że kumpel był, co tu dużo mówić, lepiej sytuowany finansowo. Pewnego dnia kupił sobie auto, brat nie miał... Z Agnieszką coś się zaczęło psuć. Nie miała czasu, musiała się uczyć i inne takie kłamstewka... No ale widywali się nadal, choć rzadziej.
Brat dowiedział się, że ona przesiaduje z jego kumplem. Co ciekawe, mój porywczy zwykle brat nic nie zrobił, nie powiedział im, że wie o nich... W zasadzie wszyscy już o nich wiedzieli, ale oni nie wiedzieli, że inni wiedzą... Brat jakoś to znosił, żeby - jak sądzę - wycisnąć z tego każdą chwilę, zanim nastąpi nieuchronne. Powiedział mi, że czeka, aż się któreś z nich przyzna. Że należy mu się ta prawda z ich ust.
W końcu stało się. Kumpel powiedział mu, że chce się spotykać z Agnieszką (oficjalnie). Byłem pewny, że w końcu brat da mu w pysk.
Co zrobił? Wziął Agnieszkę za rękę, położył ją na dłoni kumpla i powiedział, że ma o nią dbać, bo inaczej go zapier... Na koniec dodał, że życzy im szczęścia i że ją kocha a jego nienawidzi...
Zaimponował mi wtedy bardzo...

"Możesz już odejść"
(Autentyczna historia mojego brata)
Lata temu był z dziewczyną, na punkcie której całkowicie oszalał, nie było nikogo, tylko Agnieszka i Agnieszka. Osobiście za nią nie przepadałem, wydawała mi się "interesowna", ale co tam młodszy brat może doradzać starszemu, zakochanemu... byli ze sobą jakieś 4 lata. Wydawało się, że wszystko zmierza w jednym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Koniunkcja”
Na dialogach literackich pojawiło się pięć osób – o dwie więcej niż miesiąc temu – on jednakże należał do stałych bywalców. Przyszła starsza pani, która na pytanie, jak ma na imię, odpowiedziała: siedemdziesiąt trzy; brzydki pan zwykle przychodzący ze swoją brzydką dziewczyną, dziś jednak samotny; przemiła, ale i przemądrzała nauczycielka szkoły średniej; ja, nieustannie paplająca o Houellebecqu, dzisiejszym temacie dialogów literackich; przyszedł i on, którego imię w żaden sposób nie wiązało się z osiemnastoletnią twarzą: Edgar. W naszej publicznej bibliotece o jasnozielonych ścianach, typowych dla placówek, nad którymi czuwał zarząd miasta, Edgar pojawiał się systematycznie, przynajmniej od czasu zawiązania się klubu książki w październiku ubiegłego roku. Co miesiąc siadał na składanym krzesełku w tym samym miejscu, a mianowicie w rogu dużego, malowanego na czarno stołu, na przeciwko brzydkiego pana, który był naszym wodzirejem. Na pierwszym spotkaniu Edgar przedstawił się, a ktoś żartem zwrócił się do niego: Allan Poe; po tym zdarzeniu Edgar zamilkł na wieki. Co miesiąc siadał, nalewał sobie wody mineralnej do literatki w drukowane na szkle czereśnie i słuchał naszej gadki-szmatki, popijając jednostajnie i nawilżając przełyk, jakby nasze odkrywcze słowa wysuszały jego wnętrze. Atoli sam milczał jak grób.
- To jest książka o snuciu się – zaczynam, nawiązując do „Mapy i terytorium”. Dalej się rozkręcam i w końcu plotę jak katarynka. – Houelleubeq to mistrz, jeśli chodzi o ciekawość w nudzie. Ale po cóż był ten chrzest? – Marna próba wejścia w konwersację z resztą towarzystwa. Gestami zachęcam ich do uzewnętrznienia się.
- Twardoch jest zbyt wulgarny – odpowiada mi w końcu starsza kobieta.
- A Pilch to dupa – dopowiada Edgar. Milknę, oddając pałeczkę nauczycielce i brzydalowi. Na Edgara tylko się patrzę; po wysnutych z „Mapy i terytorium” wnioskach, czyli ostatniej części dialogów literackich, bierze mnie pod rękę i wyprowadza z biblioteki. – Podoba mi się twoja twarz - rzecze.
Biblioteka miejska znajduje się w lewej części kamienicy; Edgar prowadzi mnie na stronę prawą i pnie się po schodach. Mówi, że tu mieszka i widzi, jak trzy razy w tygodniu przechodzę chodnikiem pod jego oknami. Żyje z mamą i babcią, mają przyjemne mieszkanie. Edgar przedstawia mnie jako „tę koleżankę z dialogów”.
- Odwiedź nas jeszcze kiedyś – mówi jego mama na pożegnanie, kiedy wychodzę wiele godzin później, bogatsza o nowy posmak na języku i książki Pilcha. (Żebyś przekonała się, że to dupa, powiedział Edgar). Książki były bardzo dobre, zaś smak na języku pozostał.
Do rodziny Edgara przyszłam miesiąc później (to był miesiąc Dehnela) i przychodziłam po każdych następnych dialogach literackich (kolejno Borszewicz, Wiśniewski i Tokarczuk). Potem zaczęłam odwiedzać ich co tydzień, gdyż potrzebowałam korków z matematyki, a tych udzielał mi Allan Poe we własnej osobie; potem po prawej stronie kamienicy bywałam już niemal co dzień, i to bynajmniej nie z powodu korepetycji. Potem zaś umarła dawna ja i umarł Edgar; narodziło się zwierzę o dwu grzbietach, nierozerwalne i spojone z niegdyś dwóch części, przylutowane niemalże i mocne jak drzewo. I tak pozostało.

„Koniunkcja”
Na dialogach literackich pojawiło się pięć osób – o dwie więcej niż miesiąc temu – on jednakże należał do stałych bywalców. Przyszła starsza pani, która na pytanie, jak ma na imię, odpowiedziała: siedemdziesiąt trzy; brzydki pan zwykle przychodzący ze swoją brzydką dziewczyną, dziś jednak samotny; przemiła, ale i przemądrzała nauczycielka szkoły średniej; ja,...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Nie jesteśmy razem”
Znam cię od trzech lat. Całe liceum koleżeństwa, okazjonalnych docinek, ironicznych komplementów i zażartych dyskusji, bo nie zgadzamy się prawie w niczym. Na studniówkę zapraszam kogoś innego, ty idziesz sam. Dobrze się bawimy.
Najdłuższe wakacje w naszym życiu a ty łapiesz mnie za rękę. Masz takie długie rzęsy i tak niebieskie oczy i nie potrafię nie odwzajemnić pocałunku. W październiku każde idzie w swoją stroną, bez dramatu. Nigdy nie byliśmy razem.
Czwarty rok i spotykam cię na urodzinach przyjaciółki. Niedawno zerwałeś z dziewczyną, kłócimy się o politykę i pijemy i nikt nie zwraca uwagi, gdy wychodzimy się przejść. Wyciągasz papierosa, mówię, że dziewczyny nie lubią całować popielniczek. Wolisz moje usta, gratuluję wyboru. Rozchodzimy się raz jeszcze.
Zaczynam się z nim spotykać i jest trochę taki jak ty, a trochę jest twoim przeciwieństwem. Sprawia że się śmieje i jest bystry, nieco arogancki i chamski. Po pół roku jego delikatne dłonie i ostry język mi nie wystarczają.
Pytam czy nie masz ochoty na piwo. Nie musimy bawić się w uprzejmości. Wystarczy, że patrzę ci w oczy i oboje wiemy, że tęskniliśmy. Twoja noga podskakuje pod stołem i przeczesujesz włosy dłonią i nie wierzę, że przeze mnie tracisz pewność siebie. Udajemy, że się żegnamy, że pójdziemy teraz do swoich mieszkań i znów o sobie zapomnimy. I mówimy do zobaczenia, ale delikatnie dotykam twojego policzka i wystarczy i w końcu trzymasz mnie w mocnym uścisku i już nigdy nie wracam do domu.

„Nie jesteśmy razem”
Znam cię od trzech lat. Całe liceum koleżeństwa, okazjonalnych docinek, ironicznych komplementów i zażartych dyskusji, bo nie zgadzamy się prawie w niczym. Na studniówkę zapraszam kogoś innego, ty idziesz sam. Dobrze się bawimy.
Najdłuższe wakacje w naszym życiu a ty łapiesz mnie za rękę. Masz takie długie rzęsy i tak niebieskie oczy i nie potrafię nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

,, Miłość, która trwa i będzie trwać wiecznie''
To historia mojej prababci i pradziadka.
Moja prababcia poznała mojego pradziadka po wojnie. Poznali się przez znajomych. Babcia miała wtedy 17 lat, wtedy przeprowadziła się z Rzeszowa do Bolesławca. Zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia, było to widać dobrze. Postanowili być ze sobą, a po kilku latach wzięli ślub. Byli szczęśliwi chociaż jak to w małżeństwie nie zawsze jest łatwo. Ale mimo to kochali się i tak przetrwali 49 lat. Niestety mój dziadek nie żyje od 17 lat, zmarł na raka w 2000 roku. Mimo to moja babcia nigdy nie przestała go kochać. Pierwsze pięć lat były dla niej najgorsze, codziennie chodziła na cmentarz i płakała. Było jej ciężko , w końcu odszedł ten, którego kochała nad życie. Teraz ma 83 lata i od śmierci dziadka nie chce nikogo innego. Miała szansę, ale jej nie wykorzystała. Był jeden mężczyzna, który wyznał jej miłość i proponował ślub, ale ona nie chciała. Kochała dziadka i chciała pozostać mu wierna. Kocha i już będzie kochać zawsze, bo miłość trwa wiecznie. Myślę, że to była prawdziwa miłość i głęboka, która się nie kończy pomimo odejścia jednej osoby. Kiedy czasem spojrzę na moją babcie widzę w niej miłość do dziadka , tak wielką , że nie da się tego opisać.
To miłość , która trwa i będzie trwać wiecznie..

,, Miłość, która trwa i będzie trwać wiecznie''
To historia mojej prababci i pradziadka.
Moja prababcia poznała mojego pradziadka po wojnie. Poznali się przez znajomych. Babcia miała wtedy 17 lat, wtedy przeprowadziła się z Rzeszowa do Bolesławca. Zakochali się w sobie od pierwszego wejrzenia, było to widać dobrze. Postanowili być ze sobą, a po kilku latach wzięli ślub....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Jednoimienne ładunki"
Niekiedy los sprawia, że przez całe życie omijamy się nawzajem, żeby po latach poczuć, iż wszystko mogło potoczyć się inaczej. Zaczęło się w młodości. We wsi dzieci wspólnie się bawiły. Byli też Oni. Chłopak i Dziewczyna. Z biegiem lat dorastali, kształtowali swoje charaktery i uczucia. Nawet na studiach wykorzystywał swój dorobek, by choć kilka godzin spędzili razem. Latem wszystko się zmieniło. Przez jedno błahe wydarzenie ich drogi się rozeszły. Ona bała się, co może przynieść przyszłość z kimś, kto nie wie, jak wygląda dzień bez kieliszka. Jednego dnia nie pozwoliła mu zostać, a On, nie oglądając się za siebie, odszedł. Zwieńczeniem końca był moment, kiedy pojawił się u boku innej, na jego palcu obrączka, a niedługo później w ramionach dzieci. A Ona czekała. Lecz w końcu zdecydowała się ruszyć dalej. Marzyła o rodzinie, co wkrótce się spełniło. Po latach usłyszała, że była Jego pierwszą, jedyną miłością. Więc czemu wszystko się skończyło? Potem spotkali się, lecz nie sami. Otaczały ich rodziny, które sami założyli. A Oni patrzyli na siebie z niemrawymi uśmiechami, wygasłą nadzieją i niegasnącą miłością w oczach. Wiedzieli, że Ich drogi bezpowrotnie się rozeszły, nie mogli uwierzyć, że tak się to potoczyło. Życie szło dalej, póki nie druzgocąca wiadomość. Odszedł naprawdę. Obrazy wojny dusiły w umyśle i zakończyły żywot. A Ona do dziś trzyma głęboko w sercu Ich wspomnienia. Może spotkają się kiedyś po tamtej stronie, żeby odrobić lata nadziei i bólu.

"Jednoimienne ładunki"
Niekiedy los sprawia, że przez całe życie omijamy się nawzajem, żeby po latach poczuć, iż wszystko mogło potoczyć się inaczej. Zaczęło się w młodości. We wsi dzieci wspólnie się bawiły. Byli też Oni. Chłopak i Dziewczyna. Z biegiem lat dorastali, kształtowali swoje charaktery i uczucia. Nawet na studiach wykorzystywał swój dorobek, by choć kilka...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To może wydawać się trochę nieprawdopodobne, ale historia jest autentyczna.

,,Przeznaczenie''
Pewnego słonecznego dnia po parku biega dorosły mężczyzna. W pewnym momencie widzi płaczącą dziewczynę. Podchodzi do niej i się pyta co się stało. Po kilku minutowej rozmowie chłopak postanawia ją odprowadzić do domu. Kilka dni później pod jej dom podjeżdża auto, w którym siedzi on. Zabiera ją do restauracji. Po kilku tygodniach zostają parą. Gdy w życiu zaczyna się im układać pojawiają się czarne chmury. Ona musi wyjechać do swojej matki na drugim końcu Polski. Postanawiają się rozstać, bo związki na odległość przecież nie mają sensu. Ona, żeby nie komplikować jeszcze bardziej nie mówi mu gdzie wyjeżdża. On postanawia za wszelką cenę ją odnaleźć, niestety nadaremno. Po trzech latach chłopak jedzie w sprawie służbowej do miasta na drugim końcu Państwa. Zatrzymuje się w hotelu. Dwa dni później, po ciężkiej konferencji zamawia jedzenie do pokoju, które przywozi ona. Kochankowie od razu się rozpoznają. Kilka dni później on wyjeżdża, ale już wie gdzie jej szukać. Po paru tygodniach chłopak znowu przyjeżdża do tego hotelu. Tym razem postanawia się jej oświadczyć. Ona oczywiście się zgadza. Razem przeprowadzają się do jej rodzinnego miasta i żyją długo i szczęśliwie. Ponieważ, każdy zasługuje na szczęście i prawdziwą miłość.

To może wydawać się trochę nieprawdopodobne, ale historia jest autentyczna.

,,Przeznaczenie''
Pewnego słonecznego dnia po parku biega dorosły mężczyzna. W pewnym momencie widzi płaczącą dziewczynę. Podchodzi do niej i się pyta co się stało. Po kilku minutowej rozmowie chłopak postanawia ją odprowadzić do domu. Kilka dni później pod jej dom podjeżdża auto, w którym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

HYMN WSPOMNIEŃ
Na początku jest zwyczajna dziewczyna, do bólu przeciętna i pogrążona w ciszy; milcząca, tak, jak może milczeć człowiek ukryty w cieniu przeszłości. Posiada przyjaciela, który zdaje się być jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż ona. A potem pojawia się chłopiec. Ma ciemne włosy, ciemne oczy i leniwy uśmiech. Pochodzi z zamożnej rodziny; jego zawsze łagodni rodzice zdają się być zupełnym przeciwieństwem świata, który poznała dziewczyna. Ma piękne serce, uwielbia czynić dobro i zależy mu na ludziach, którymi się otacza. Wszystko to jest idealne; wizja nowej rzeczywistości, którą jej pokazuje, rysunek tysiąca innych dusz, które powinna przyoblec na miejsce swojej własnej. Tylko, że dziewczyna zbyt dobrze zna ból, aby teraz przyzwyczaić się do ukojenia. Więc odpycha od siebie to, co chłopak jej ofiaruje, odwraca się od niego i mówi: nie. On nic nie rozumie, walczy i stara się pojąć uczucia, które nim zawładnęły. Wtedy następuje nienawiść. Jest ogniem, tak jasnym, że przypomina powietrze. Będzie w niej trwał aż po wieki, nie znając sensu, ani pochodzenia tego, kim się stał. Ona zaś na nowo zamknie się w swojej milczącej, (nie)bezpiecznej klatce razem z wypróbowanym, jeszcze szczelniej zamkniętym przyjacielem.

HYMN WSPOMNIEŃ
Na początku jest zwyczajna dziewczyna, do bólu przeciętna i pogrążona w ciszy; milcząca, tak, jak może milczeć człowiek ukryty w cieniu przeszłości. Posiada przyjaciela, który zdaje się być jeszcze bardziej zamknięty w sobie niż ona. A potem pojawia się chłopiec. Ma ciemne włosy, ciemne oczy i leniwy uśmiech. Pochodzi z zamożnej rodziny; jego zawsze łagodni...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Zbyt szybkie marzenia"

Kiedy masz 17 lat wierzysz, że w życiu czeka Cię wszystko co najlepsze. Jesteś na starcie, dopiero się rozpędzasz i wierzysz, że droga jest prosta i wystarczająco długa by zdążyć zrobić wszystko. Tak właśnie wyobrażała sobie życie Daria. Kiedy poznała Łukasza, świat wydał się jeszcze piękniejszy. Kilka lat starszy, z ogromną pasją, pędził przez życie na motocyklu. Jak to zwykle bywa zakochali się w sobie i pomimo kilometrów dzielących ich od siebie, chłopak gdy tylko mógł pokonywał je, by być z ukochaną. To była miłość niezwykła, pełna wzajemnego zaufania i planów na wspólną przyszłość. To on nauczył ją, że może mu ufać, pokazał jej, że jeśli się kogoś kocha najmocniej na świecie to nie grozi zdrada, zranienie. Oboje gnali ku wspólnej przyszłości na jego ukochanym motocyklu, z daleka widzieli siebie, dzieci, dom z ogródkiem i psiaka beztrosko biegającego wokół nich..
Pewnego wrześniowego popołudnia dostała telefon. Nie zdążyła powiedzieć”Halo..” gdy słowa uderzyły w nią z siłą huraganu „Daria, on nie żyje, nie żyje..”
Tego najstraszniejszego dnia straciła ukochaną osobę.. mężczyznę, z którym wiązała resztę swojego życia.. Tego, który był pierwszym i był ostatnim w jej życiu. 7 lat później ta sama dziewczyna wciąż nie ułożyła sobie życia na nowo, wciąż kocha tego jedynego, wciąż za nim płacze po nocach. I wie, że po drugiej stronie on czeka na nią, równie niecierpliwie jak za każdym razem gdy nie widzieli się dłużej niż tydzień..

"Zbyt szybkie marzenia"

Kiedy masz 17 lat wierzysz, że w życiu czeka Cię wszystko co najlepsze. Jesteś na starcie, dopiero się rozpędzasz i wierzysz, że droga jest prosta i wystarczająco długa by zdążyć zrobić wszystko. Tak właśnie wyobrażała sobie życie Daria. Kiedy poznała Łukasza, świat wydał się jeszcze piękniejszy. Kilka lat starszy, z ogromną pasją, pędził przez...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"To przez Ciebie..."

Pięknie zapowiadająca się przyszłość. On i Ona planują ślub, spotkanie rodziców. Ale... STOP! Gdy usłyszałam "nie wiem czy Cię kocham", świat się zatrzymał. 2 tyg. ciągłego płaczu i jeden służbowy mail: "żaden facet nie jest wart łez kobiety". Z dnia na dzień coraz więcej uśmiechów, rozmów i małych gestów.
Potem delegacja - po kolacji ON odprowadził mnie do pokoju, pocałował w kącik ust i odszedł. Wskoczyłam pod prysznic, by ochłonąć, lecz już po chwili usłyszałam pukanie. "Kto to do diabła?!" Uchyliłam drzwi i zamarłam. To był ON. Szepnął "musiałem wrócić..." Z każdym jego krokiem cofałam się, ściskając ręcznik zawiązany na piersiach. Palcem uniósł moją brodę - spłoszona spojrzałam mu w oczy, a ON powtórzył cicho "musiałem wrócić" i pocałował, przypierając mnie swoim ciężarem do ściany.
Noc była stanowczo za krótka. Rano pożegnał się i wyszedł. Śniadanie, powrót z delegacji i przerażająca cisza... Poczułam się brudna, tania i łatwa. Po 2 dniach przyszedł sms, potem drugi i trzeci. Później posypały się maile - znów rozmawialiśmy. Za każdym razem, gdy była okazja byliśmy blisko siebie.
To tylko 9 m-cy, a przeżyłam więcej, niż w ciągu całego dorosłego życia. ON udowodnił mi, że wystarczy tylko chcieć. Przekomarzałam się z nim, mówiąc "to przez Ciebie", a on odpowiadał zawsze "to tylko dzięki Tobie".
To był ON... postawił za warkoczyk do pionu, pokazał jak rozpoczynać dzień z uśmiechem, jak ugryźć i zachować dla siebie kawałeczek czegoś wyjątkowego. To przez NIEGO się zmieniłam, dzięki NIEMU wiem ile jestem warta

"To przez Ciebie..."

Pięknie zapowiadająca się przyszłość. On i Ona planują ślub, spotkanie rodziców. Ale... STOP! Gdy usłyszałam "nie wiem czy Cię kocham", świat się zatrzymał. 2 tyg. ciągłego płaczu i jeden służbowy mail: "żaden facet nie jest wart łez kobiety". Z dnia na dzień coraz więcej uśmiechów, rozmów i małych gestów.
Potem delegacja - po kolacji ON odprowadził...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej