" Po latach"
Kiedy Kate wróciła do domu po latach spędzonych na uczelni zagranicą, spotyka Alexa, swojego największego wroga z dzieciństwa, a najlepszy przyjaciel jej brata. Alex wyprzystojniał przez te wszystkie lata, przy kolacji Kate czuła się jak duch, bo wszyscy wokół wiedzieli o rzeczach o których ona nie. Wieczorem jak co dzień poszła pobiegać, gdy przechodziła na drugą stronę ulicy, wyjechał nagle pijany kierowca. Nie wiadomo skąd pojawił się Alex, i ją uratował. Po tym incydencie spę dali ze sobą dużo czasu. Ale jak wszystko dobre i to się skończyło, Kate musiała wyjechać na studia, dzień przed wyjazdem do domu wrócił brat Kate, Mike. Tego samego dnia Kate ogłosiła że na zagranicą, jak była n studiach poznała kogoś. Zaraz po rozpoczęciu się nowego roku akademickiego, dostała bardzo krótki list, "Kocham Cię, Kate. Zakochałem się w tobie zaraz jak przyjechałatwo. Życzę szczęścia w związku Alex"

" Po latach"
Kiedy Kate wróciła do domu po latach spędzonych na uczelni zagranicą, spotyka Alexa, swojego największego wroga z dzieciństwa, a najlepszy przyjaciel jej brata. Alex wyprzystojniał przez te wszystkie lata, przy kolacji Kate czuła się jak duch, bo wszyscy wokół wiedzieli o rzeczach o których ona nie. Wieczorem jak co dzień poszła pobiegać, gdy przechodziła na...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Podwórko spełnionej nadziei”
On mieszkał na tu od urodzenia. Był brzdącem, gdy skończyli budować jej blok, tuż obok jego. Wspólne podwórko, wspólni znajomi w czasach gdy, nikt nie słyszał o Internecie. Trafili nawet do tej samej klasy w szkole podstawowej, już wtedy w nim zaczęło kiełkować uczucie i coraz częściej zerkał w jej kierunku. Wiedział, że to ta jedyna i gdy miał kilkanaście lat, zebrał się na odwagę i wyjawił jej swe uczucia. Zaczęli ze sobą chodzić, lecz po upływie kilku miesięcy dziewczyna zrezygnowała, w sumie bez powodu. On się załamał, zaczął zbaczać z dobrej ścieżki kuszony alkoholem i narkotykami. Z okna swojego pokoju widział jej balkon i mimo, że bardzo chciał nie przestał jej kochać. Po jakimś czasie ona stwierdziła, że wcale nie było jej z nim źle i postanowiła wrócić.
Dziś są małżeństwem, mają po ponad trzydzieści lat i od kilkunastu lat są razem…
PS. Z tego miejsca gorąco Was pozdrawiam!

„Podwórko spełnionej nadziei”
On mieszkał na tu od urodzenia. Był brzdącem, gdy skończyli budować jej blok, tuż obok jego. Wspólne podwórko, wspólni znajomi w czasach gdy, nikt nie słyszał o Internecie. Trafili nawet do tej samej klasy w szkole podstawowej, już wtedy w nim zaczęło kiełkować uczucie i coraz częściej zerkał w jej kierunku. Wiedział, że to ta jedyna i gdy...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Mojego Romea poznałam jak ja byłam w II klasie gimnazjum a on w III. Zaczęło się banalnie szkoła razem wf parę spojrzeń. Potem wylądowałam w szpitalu i tak zebrał się na odwagę by zdobyć mój numer myślał, że zmieniłam szkołę, zaczęły się SMS od nieznajomego...chodziłam i trułam wszystkim w nadziei, żeby to był on. Był. Umówiliśmy się na randkę 13 piątek już to powinno dać mi do myślenia, że ten związek będzie z góry skazany na porażkę. Od niego dostałam pierwszą białą różę daną w wyjątkowy sposób schował ją za oparcie ławki kazał do siebie przysunąć i z drugiej strony jakby chciał mnie objąć wręczył mi różę. Nikt potem tego nie przebił. Zaczęły się plotki w szkole ja...stchórzyłam i z nim zerwałam starał się mnie odzyskać, ale byłam nieugięta. Utrzymywaliśmy kontakt smsowy czasem lepszy czasem gorszy... zawsze do niego pisałam jak potrzebowałam wsparcia, słów otuchy czy nawet podbudowania samooceny, zawsze wiedział czego potrzebuję nigdy mnie nie zawiódł zawsze był. Łączyła nas wieź, której nawet mama nie rozumiała bo co o nim nie pomyślałam on się odzywał. Od zerwania nie widzieliśmy się ani razu mimo chęci z jego strony bałam się spojrzeć mu w oczy.Bałam się, że zaczniemy od nowa i z pewnych przyczyn nie ufałam mu, a może chroniłam swoje serce przed ewentualną porażką nie wiem. Spotkaliśmy się ok. 10 lat później ja byłam w wieloletnim związku, ale potrzebowałam wiedzieć jaki jest jak się zmienił. Serce mocniej zabiło...jednak po paru spotkaniach i różnych zamieszaniach które prawie doprowadziły do wielu krzywd zrozumiałam, że muszę pozwolić nam zamknąć ten etap naszego życia na zawsze pozwolić mu odejść. Mimo próśb z jego strony zmieniłam numer telefonu, zrozumiałam, że to co nas łączyło nie może kłaść się cieniem na nasze obecne związki....stchórzyłam ponownie być może, ale przez te 10 lat pojawił się w moim życiu ktoś jeszcze kogo pokochałam i nie chciałam bardziej skrzywdzić teraz planuję z tą osobą ślub. Od mojego Romea nie mam kontaktu, nie mogłabym go mieć zerwałam wszelkie bowiem kontakty, mój narzeczony nic o nim nie wie i nasuwa mi się tu cytat z Titanica,że serce kobiety jest jak ocean nie zbadanych tajemnic. Chociaż kocham narzeczonego całym serce gdzieś tam będę pamiętać tą jedną jedyną pierwszą białą różę. Jeśli miałaby być to książka wielu czytelników by mnie znienawidziło jako główną bohaterkę, a tytuł jej by był "Ocean Tajemnic"

Mojego Romea poznałam jak ja byłam w II klasie gimnazjum a on w III. Zaczęło się banalnie szkoła razem wf parę spojrzeń. Potem wylądowałam w szpitalu i tak zebrał się na odwagę by zdobyć mój numer myślał, że zmieniłam szkołę, zaczęły się SMS od nieznajomego...chodziłam i trułam wszystkim w nadziei, żeby to był on. Był. Umówiliśmy się na randkę 13 piątek już to powinno dać...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Karty perforowane miłością”
toczą się za dawnych czasów kiedy komputery zajmujące całe pomieszczenia wykorzystywało się za pośrednictwem ludzkiej obsługi i kart perforowanych. Pewna dziewczyna pracująca jako operatorka w uczelnianym ośrodku obliczeniowym została przez swoich kolegów i szefów złapana na tym, że karty pochodzące od jednego z użytkowników, którego oni zresztą nie lubili, dawała zawsze jako pierwsze do przeliczenia. Czasami też poprawiała drobne literówki na kartach tego studenta ponownie je perforując. Wybuchła mała awantura, a tymczasem student niczego się nie domyślał. Został jednak oświecony przez jednego z kolegów, który zorientował się w forach jakie mu daje prześliczna brunetka. Chłopak postanowił się zainteresować dziewczyną. Faktycznie, dziewczyna robiła to bo jej chłopak się podobał, ale za nic by mu się do tego nie przyznała. Nie była też zbyt łatwa w poddawaniu się zalotom chłopaka. W końcu jednak uległa a między nimi rozkwitła miłość na całe życie.

„Karty perforowane miłością”
toczą się za dawnych czasów kiedy komputery zajmujące całe pomieszczenia wykorzystywało się za pośrednictwem ludzkiej obsługi i kart perforowanych. Pewna dziewczyna pracująca jako operatorka w uczelnianym ośrodku obliczeniowym została przez swoich kolegów i szefów złapana na tym, że karty pochodzące od jednego z użytkowników, którego oni zresztą...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Film nazywałby się "W kręgu niedopowiedzeń". Historia zaczyna się u schyłku lata, spotykam go całkowicie przypadkowo. Oboje znajdujemy się w obcym mieście, w którym mamy zacząć nowe życie, nie mamy tu nikogo bliskiego, jesteśmy kompletni samotni. On wieczny optymista zakochuje się we mnie niemal od razu, zaczynamy spędzać każdą chwilę razem, codziennie zasypiamy w jednym łóżku. Nie boję się, że coś mi zrobi, choć prawie go nie znam, od początku ufamy sobie bezgranicznie. Problem jest jeden, ja tak bardzo boję się miłości i ludzi, że nie potrafię odwzajemnić jego uczuć, mimo że jest najważniejszym człowiekiem w moim życiu. Kiedy nie mogę zasnąć on na poczekaniu wymyśla i opowiada mi bajki o magicznych stworzeniach, daje mi tyle ciepła, którego nigdy wcześniej nie dostałam. Ja traktuje go z coraz większym dystansem, bo ogrom uczuć do niego przeraża mnie. Ciągle uciekam, znikam, unikam go. On cierpi i tłumaczy mi, że tylko będąc razem możemy sobie wzajemnie pomóc. Boję się i nie potrafię nic z tym zrobić. On mówi, że ma dosyć, że nie potrafi mnie nie kochać, ale odchodzi, bo ogrom bólu jaki sprawiam jest przytłaczający. Wtedy pierwszy raz w życiu mówię do niego "Kocham Cię". Jest jedyną osobą, która to ode mnie usłyszała. Wtedy czuję, że cały ciężar, który ze sobą niosłam znika. Mimo, że on odchodzi ja jestem dumna z siebie, że w końcu przyznałam się do swoich uczuć przed samą sobą. Teraz mogę już tylko pisać do niego listy, które bezwładnie leżą na biurku - nigdy nie wysłane.

Film nazywałby się "W kręgu niedopowiedzeń". Historia zaczyna się u schyłku lata, spotykam go całkowicie przypadkowo. Oboje znajdujemy się w obcym mieście, w którym mamy zacząć nowe życie, nie mamy tu nikogo bliskiego, jesteśmy kompletni samotni. On wieczny optymista zakochuje się we mnie niemal od razu, zaczynamy spędzać każdą chwilę razem, codziennie zasypiamy w jednym...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Marek i Piotr byli nierozłączni od kołyski.Od zawsze wszystko robili razem, choć niepodobni z wyglądu-Marek ciemnowłosy, z czekoladowymi oczami,Piotr błękitnooki z burzą blond loków,byli jak bracia.
W wieku 18 lat Marek się zakochał.Jego wybranka była dość zwyczajna,miała na imię Ania i była 3 lata młodsza.Spotykali się już prawie od roku a mimo wszystko Ania nigdy nie poznała Piotra.Czy to było zamierzone? Raczej nie,jakoś nigdy nie było okazji.
Jednego ciepłego dnia Marek z Piotrem pojechali nad wodę.
Kilka godzin później skończyło się życie jednej rodziny i pękło jedno 16-letnie serce.Kierowca tira stracił panowanie nad pojazdem i uderzył w samochód marki BMW zabijając 19-letniego pasażera, który nie zdążył przeżyć swojego życia.
Marek zginął na miejscu.
Po paru tygodniach Ania w końcu miała okazję poznać Piotra, kiedy spotkali się przypadkiem na cmentarzu.Oboje poczuli się trochę lepiej mogąc porozmawiać o człowieku którego kochali.Czas, którego nie mogli już spędzić z Markiem spędzali wspólnie rozmawiając o nim.Mijały tygodnie a Ania oprócz zwykłej sympatii zaczynała czuć do Piotra coś jeszcze, czego sama przed sobą nie chciała przyznać.Po tym jak pierwszy raz, nieśmiało pocałował ją na pożegnanie płakała ze szczęścia że znów może kochać.Czy to czas leczy rany?Czy to tych dwoje uleczyło siebie nawzajem?Minęło parę lat a Ania z Piotrem dalej są razem, rozmawiając o rodzinie, którą postanowili stworzyć.Ta historia dopiero się zaczyna.Ja wierzę w ich miłość,a Wy?

Marek i Piotr byli nierozłączni od kołyski.Od zawsze wszystko robili razem, choć niepodobni z wyglądu-Marek ciemnowłosy, z czekoladowymi oczami,Piotr błękitnooki z burzą blond loków,byli jak bracia.
W wieku 18 lat Marek się zakochał.Jego wybranka była dość zwyczajna,miała na imię Ania i była 3 lata młodsza.Spotykali się już prawie od roku a mimo wszystko Ania nigdy nie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Po coś zostało w pamięci"
Bliska mi osoba, przez rodzinę określana jako "postrzelona". Energiczna kobieta, przez długie lata żyła w rozpadającym się związku, głównie ze względu na dzieci. Los sprawił, że znów została sama. Wtedy powróciło wspomnienie z młodości. O młodzieńcu, co powtarzał, że właśnie taką panienkę chciałby za żonę. Wyjechał, bo nie wygrał rywalizacji o jej serce, ale kontakt nie urwał się całkowicie.
Kobieta zostawiła dzieci pod opieką dorosłej córki i poleciała na spotkanie z dawnym adoratorem. Rodzina nie kryła niezadowolenia. Mimo to los w końcu ich połączył. Matka sprowadziła dzieci do siebie i nareszcie prowadzi ustatkowane życie pełne miłości. Natomiast rodzina wciąż nie może się nadziwić, jak pokrętna okazała się ta miłosna przygoda.

"Po coś zostało w pamięci"
Bliska mi osoba, przez rodzinę określana jako "postrzelona". Energiczna kobieta, przez długie lata żyła w rozpadającym się związku, głównie ze względu na dzieci. Los sprawił, że znów została sama. Wtedy powróciło wspomnienie z młodości. O młodzieńcu, co powtarzał, że właśnie taką panienkę chciałby za żonę. Wyjechał, bo nie wygrał rywalizacji o jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Od wesela”
Pewnej wiosny jedna z krakowskich studentek dostała zaproszenie na wesele od swojego kuzyna. Zaproszenie oczywiście z osobą towarzyszącą, bo tak jakoś wyglądały wesela w ich stronach, że samotna dwudziestokilkulatka po prostu by się nudziła. Dziewczyna za nic w świecie nie chciała opuścić wesela ulubionego kuzyna, jednak problem miała taki, że nie miała kogo zabrać ze sobą do towarzystwa. Wszyscy znajomi dookoła byli „poparowani” lub nie dyspozycyjni w pożądanym terminie. I co tu robić? Zapytała jednego ze swoich znajomych czy nie ma jakiegoś znajomego, który zgodziłby się spędzić z nieznajomą jedną tylko noc. Znalazł się jeden chętny. Nieznajomi spotkali się kilka dni przed weselem, poznali i przetańczyli razem całą noc. To była pierwsza z wielu wspólnie spędzonych nocy, bo tak się złożyło, że w tym roku minie 8 lat od wesela tej dwójki nieznajomych.

P.s. Historia prawdziwa :-)

„Od wesela”
Pewnej wiosny jedna z krakowskich studentek dostała zaproszenie na wesele od swojego kuzyna. Zaproszenie oczywiście z osobą towarzyszącą, bo tak jakoś wyglądały wesela w ich stronach, że samotna dwudziestokilkulatka po prostu by się nudziła. Dziewczyna za nic w świecie nie chciała opuścić wesela ulubionego kuzyna, jednak problem miała taki, że nie miała kogo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

W sąsiedztwie

Byli tuż obok siebie. Kochali się, choć udawali, że poza przyjaźnią nic ich nie łączy. Wspierali się. Świetnie się ze sobą bawili. Lecz ona poznawała chłopaka, z którym dobrze się gadało i zaczęła chodzi na randki. On nic nie mówiąc cierpiał w swojej duszy. Zaczął ją unikać, jej też było głupio w jego towarzystwie. To, co zbudowali przepadło.

Lecz po wielu latach znów się spotkali. Znów się zaprzyjaźnili. Znów oboje byli samotni. I znów się w sobie zakochali. Lecz tym razem niczego nie ukrywali. Zaczęli się więc spotykać, a po paru miesiącach zaplanowali ślub.

W sąsiedztwie

Byli tuż obok siebie. Kochali się, choć udawali, że poza przyjaźnią nic ich nie łączy. Wspierali się. Świetnie się ze sobą bawili. Lecz ona poznawała chłopaka, z którym dobrze się gadało i zaczęła chodzi na randki. On nic nie mówiąc cierpiał w swojej duszy. Zaczął ją unikać, jej też było głupio w jego towarzystwie. To, co zbudowali przepadło.

Lecz po wielu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Stara miłość nie rdzewieje..."
Zaczęło się w podstawówce. Byłam wtedy w piątej klasie, a on w siódmej. Ja: raczej pulchna, obcięta "na chłopaka", córka nauczycielki. On: przystojny blondyn, łobuz. Pamiętam, że wspaniale się poruszał. Wszędzie poznałabym jego chód. Zakochałam się na zabój. On był wtedy z inną, poźniej był sam, ale zupełnie mnie nie zauważał. Wysyłałam mu walentynki. Na każdej szkolnej dyskotece umierałam z ekscytacji, gdy tylko się do mnie zbliżał. Niestety tańczyliśmy zaledwie jeden raz, w dodatku szybką... Wiedział, co do niego czułam, ale nie był mną zainteresowany. O mojej fascynacji nim dowiedziała się moja mama. Stwierdziła, że to łobuz i kazała mi o nim zapomnieć. Ale nie zapomniałam. Starałam się zupełnie przypadkiem być tam gdzie on. Chciałam, żeby mnie dostrzegł i też się zakochał. Jednak nic takiego się nie stało. Skończył podstawówkę, zmienił szkołę. Czasami widywałam go w wolne dni. Serce chciało wyskoczyć mi wtedy z piersi... Kilka lat później ja też skończyłam podstawówkę i zaczęłam dojeżdżać do liceum. Trochę się zmieniłam, wyrosłam, schudłam. I niby wszystko się rozmyło, aż któregoś dnia jakiś nieznany numer puścił mi sygnał (nie wiem, czy pamiętacie takie zabawy). Zaczęliśmy pisać smsy i okazało się, że to moja pierwsza miłość... Byłam zdumiona, że się do mnie odezwał. Wróciły motylki w brzuchu. Umówiliśmy się na randkę. Moja mama do dziś o tym nie wie. Oficjalnie uczyłyśmy się z przyjaciółką u niej w domu. Do niej przyjechał chłopak, a mnie mój Romeo zabrał do klubu. Do dziś pamiętam, w co byliśmy ubrani, jaka leciała muzyka, co pilismy... Dostałam tego wieczoru to, czego tak bardzo pragnęłam przez tyle lat. Pocałował mnie. To był mój pierwszy w życiu pocałunek. Potem całował mnie już ciagle... Zawsze potajemnie. Spotykaliśmy się rzadko, dużo pisaliśmy do siebie smsów. Później wyjechał do Irlandii. Ja kończyłam liceum. Byliśmy parą na odległość. Jednak im dłużej go nie było, tym rzadziej rozmawialiśmy, pisaliśmy. Kiedy przyjeżdżał, wszystko zaczynało się od nowa. Ekscytacja, wirowanie w głowie, wspólne plany... Wyjechałam na studia. On wrócił do Irlandii. Zerwałam z nim. Definitywnie i ostatecznie. Jeszcze trochę o mnie walczył, ale w końcu zrozumiał, że tak się nie da żyć... Widziałam go poźniej raz, może dwa razy. Nadal zabójczo przystojny, nadal z tym błyskiem w oku. Każde z nas poszło w swoją stronę. Ja mam męża, dziecko. Nie mam pojęcia, co u niego. Wolę nie wiedzieć, nie interesować się. Od naszego ostatniego spotkania minęło 10 lat. Ale czy to wystarczająco dużo, aby spotkać się i nie wrócić do tamtych emocji? Wolę tego nie sprawdzać, bo boję się, że jak to mówią: stara miłość nie rdzewieje...

"Stara miłość nie rdzewieje..."
Zaczęło się w podstawówce. Byłam wtedy w piątej klasie, a on w siódmej. Ja: raczej pulchna, obcięta "na chłopaka", córka nauczycielki. On: przystojny blondyn, łobuz. Pamiętam, że wspaniale się poruszał. Wszędzie poznałabym jego chód. Zakochałam się na zabój. On był wtedy z inną, poźniej był sam, ale zupełnie mnie nie zauważał. Wysyłałam mu...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej