Tylko Ona

Poznali się przypadkiem, inaczej pewnie nigdy nie zwróciliby na siebie uwagi. Dwoje zagubionych nastolatków – ona – grzeczna dziewczyna wchodząca w okres buntu, on – największy chuligan w okolicy. Dwa światy, które połączyła silna więź, rodząca się w bólu. Widziała w nim coś, czego nie dostrzegał nikt inny. Z miłości wplątała się w obsesyjną grę, w której to on pociągał za sznurki. Upokarzana, ślepo zadurzona była w stanie zrobić wszystko – tylko dla niego. Gdy udało się jej uwolnić zrozumiała, że była ofiarą. Po jego wyjeździe miał nastać spokój. Tysiące kilometrów dały złudne nadzieje, co do zapomnienia. Czy można jednak znienawidzić kogoś, kogo się kochało? Co, jeśli koszmar powraca echem po latach? Zamazany czasem uraz boli jakby mniej. Czy bohaterka zaufa znów pierwszej miłości? Dlaczego powrócił właśnie teraz? Czy wyjawi jej swój sekret?

To historia pierwszych silnych uniesień. Uczucia przepełnionego goryczą. Zagubieniu młodych ludzi, którzy stają twarzą w twarz po latach. Kto w tej historii został skrzywdzony najbardziej? Czy bohaterowie dostaną odpowiedź na dręczące ich przez laty pytanie?

Tylko Ona

Poznali się przypadkiem, inaczej pewnie nigdy nie zwróciliby na siebie uwagi. Dwoje zagubionych nastolatków – ona – grzeczna dziewczyna wchodząca w okres buntu, on – największy chuligan w okolicy. Dwa światy, które połączyła silna więź, rodząca się w bólu. Widziała w nim coś, czego nie dostrzegał nikt inny. Z miłości wplątała się w obsesyjną grę, w której to on...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Koniec Piosenki

1.

No i kto musi znowu marnować taki piękny dzień na robienie ankiet, które tylko denerwują ludzi? Doprawdy nie wiem po co one tej szkole, skoro i tak nikt z nich nie korzysta. Dobra, nie ważne. Nie mój interes, przynajmniej mi za to płacą.
- Mamoooo!
- co znowu? – krzyczy przez cały dom.
- gdzie są te cholerne spodenki!!!!
- Dziecko kochane, nie denerwuj mnie, wyprałam je przed chwilą – wzdycha.
Jeśli miałabym wybrać jedną osobę którą kocham najbardziej pod słońcem, to byłaby nią ona. Tym bardziej, że założyłam jej spodenki :D
Jeju, jak wsiadam do autobusu w taki piękny ale parny dzień to mam ochotę kupić niektórym koszulkę z napisem podziel się dezodorantem. Szczególnie tej ślicznej pani z pieskiem, który albo też się spocił, albo ona będzie musiała porządnie wyszorować sukienkę. Po godzinnej przejażdżce, przy wysiadanie stwierdzam, że klimatyzacja jest jednym z niewielu rzeczy postępowych które są przydatne. Ona i hydraulika. Idę dzisiaj wyjątkowo nie do galerii tylko na wyspę młyńską, kto wie a może dzisiaj będzie się tam coś ciekawego działo. W końcu jest letni weekend. Tutaj nie może być aż tak nudno. Idąc w miejsce mojej niedoli rozprawiam w głowie o tym, jak dołujący jest fakt że do spodenek mamy musiałam założyć pasek i planować najbliższą dietę. Gdyby nie moje uwielbienie do jedzenia, ten problem byłby mniej irytujący i łatwiejszy do rozwiązania. Kiedy tak gdybam sobie o wyższości karmelków nad sałatą zauważam, że dzisiaj jest festiwal nauki, cudownie!!! Same dzieci…..
Korzystając z okazji, że jest mało ludzi a ja zaczynam za 40 minut, idę na kawę żeby w końcu się obudzić do najlepsze kawiarni w Bydgoszczy. Takiej pianki mleka jak w Strefie nie znajdzie się nigdzie indziej w obrębie co najmniej 50 kilometrów. Zresztą, wiem coś o tym – sama uczyłam się parzyć kawę pod okiem właściciela, który mógłby o niej rozprawiać długimi godzinami.
- cześć Michał,- wołam na progu, zauważając, żę w środku nikogo nie ma, bo wszyscy biorą dzisiaj na wynos albo siedzą na zewnątrz.
- Cześć, dawno cię nie było, ehhh znowu książka, co czytasz?
- w końcu wzięłam się za Lśnienie, wiesz skoro przeczytałam już drugą część to wypadałoby wziąć się w końcu za pierwszą
- taaaa, typowa Klaudia
- za to wszyscy mnie kochacie – ironizuję
- skoro ty o tym wiesz to po co to wszystko – chichot
Jak zawsze biorę moje ukochane cappuccino, które jak na złość nadal wielu ludziom kojarzy się z czekoladowym proszkiem z paczki, zamiast z espresso z kremowym mlekiem. Wyciągam kolejną powieść jednego z moich mistrzów i jak zawsze zostaję pochłonięta. Budzę się z transu po blisko godzinie i patrząc na zegarek zastanawiam się jakim cudem przy moim roztargnieniu nie przegapiłam dzisiaj przystanku, tak ja ostatnio, kiedy wysiadłam na…… trzecim.
Rzecz jasna kiedy wychodzę, prawie, że nie dotykając ziemi, słyszę za sobą śmiech baristy, który pewnie długo nie da mi zapomnieć o tym jak śmiesznie musiałam wyglądać. Idę przez most i już po jego przekroczeniu zaczynam słyszeć muzykę. Naprawdę cudowną muzykę. Hola hola, myślę sobie – co robią takie dźwięki w miejscu gdzie przebywają głównie 6-7 –latki i ich wiecznie zabiegani rodzice? Kiedy idę dalej, bliżej sceny zauważam, że nie jest to muzyka z płyty, tylko grana na żywo. Grana i śpiewana. I od tego momentu nie pamiętam co najmniej piętnastu minut. Nawet nie wiem, co potem grał, co śpiewał. Pamiętam tylko go, jako odpowiedź na jego dźwięki, zmiękły mi miejsca o których istnienie nawet siebie nie podejrzewałam. Wiem wiem, mało poetyckie ale to właśnie sobie w tamtym momencie pomyślałam.
Z tego stanu wyrwała mnie dopiero przerwa. Kurde kurde kurde, whyyy. – to moje coraz bardziej elokwentne myśli, które uciekają razem z grawitacją kiedy jego wzrok przenosi się na mnie. Może mi się wydawało, może nie – ale on też na moment zdrętwiał. Hmmmm… ,,taaaak, to pewnie mój wytrzeszcz, też bym się takiego przestraszyła,, - mruczę pod nosem.
- Dzień dobry, ślicznej pani – słyszę za sobą
Odwracam się za siebie widzę fotografa. Moja błyskotliwość nie zna granic, biorąc pod uwagę to, że robił zdjęcia od około 20 minut, wszystkim obecnym. Może to trochę niegrzeczne, ale nie mogę się powstrzymać przed zmierzeniem go – wysoki, w miarę przystojny, ogolona głowa, ciemne oczy, ubrany na luzie i z uśmiechem, z którego nie mogę nic wyczytać – ogólnie rzecz ujmując - kompletnie nie mój typ, tym bardziej biorąc pod uwagę że ma na oko jakieś 30/35 lat.
- Dzień dobry
- przepraszam, że przeszkadzam, ale czy mogę zrobić pani trochę zdjęć? Spokojnie, nigdzie ich nie opublikuję, ale jak je przebiorę to mogę ci je wysłać.
Nie umknęło mojej uwagi to, jak szybko przeszedł z ,,pani,, na ,,ty,, ale w sumie nie bardzo mi to przeszkadza, bo i tak zawsze powtarasz, żeby nikt się tak do mnie nie zwracał.
- Jasne, nie ma sprawy
- Super – szczerzy się i puszcza do mnie oko
Lekko ucieszona tym że w ogóle ktoś zwrócił na mnie uwagę, uśmiecham się do nieznajomego i widząc że, muzyk wraca na scenę, zajmuję moje poprzednie miejsce na trawniku. Tym razem słyszę zapowiedź i koduję w głowie, że od teraz moim ulubionym męskim imieniem jest Tomek.
Coraz bardziej pijana z rozkoszy słuchania go, nie zauważam nawet fotografa. Tak samo jak kolejnego mijającego kwadransa. Ku mojemu szokowi, idzie w moją stronę zaraz po zejściu ze sceny.
-cześć stary – zwraca się nad moim ramieniem do fotografa.
- cześć tomek, świetne kawałki i bosko ci wyszły
- daj spokój, to tylko covery, o cześć a tobie jak się podobało? – zwraca się do mnie a ja dziękuję Bogu, że spytał mnie o imię bo chyba szybciej wyrecytowałabym tekst poprzedniej piosenki, który bardziej utkwił mi w głowie, niż moje dane osobowe które nagle gdzieś się ulotniły.
- Było świetnie – odpowiadam bardzo dumna, że się nie zająknęłam… ani nie przewróciłam.
- Właśnie cyknąłem naszej nowej koleżance kilka fotek, ej podaj mi swojego fejsa to ci je prześlę – szczerzy się tamten, czym odciąga mój wzrok od Tomka, czym pewnie ratuje mnie przed niechybną kompromitacją.
- jjjasne – cholera!!!
Po podaniu mu mojego facebooka, idę usiąść na ławce bo czuję, że zwariuję. Co się ze mną dzieje? przed chwilą zaczęło mi się kręcić w głowie, więc odeszłam, nawet nie patrząc w miodowe oczy po mojej prawicy.
 
2.

Kiedy wracam do domu, podśpiewuję.
Ja!!!!
Podśpiewuję!!!
Nie wiem co mam o tym myśleć, pierwsze co usłyszałam po powrocie do domu, to pytanie, czy się zakochałam. Odpowiedź była oczywista
- Pfff, oczywiście, że nie. Po prostu usłyszałam ciekawą piosenkę i wpadła mi w ucho, mamuś…
- Słucham?
- który dzisiaj jest?
- 21, a co?
- Nie nic, po prostu chcę zapamiętać tą datę, bez względu, jak ta piosenka się zakończy .


Kiedy leżę w łóżku i nie mogę zasnąć, sięgam po telefon i szukam go na Facebooku, wpisuję Tomek Wąs i nie wierzę ile jest osób w Polsce o takim imieniu i nazwisku. Po żmudnych poszukiwaniach stwierdzam, że zdecydowanie lepiej będzie poszukać go w znajomych fotografa. Moment, ale jak on się nazywał? Teraz zostaje mi już tylko znalezienie karteczki z jego imieniem i nazwiskiem, którą dał mi, kiedy wracaliśmy razem tym samym tramwajem. Rzecz jasna, najpierw próbował trochę poczarować, ale zgasiłam jego zapał, informacją o moim wieku. Tak, właśnie tak. To zazwyczaj odstrasza ten typ człowieka, ale przynajmniej w trakcie rozmowy, wyciągnęłam kilka informacji na temat mojego muzyka. Na przykład to, że ma 25 lat, przeprowadził się do Bydgoszczy kilka miesięcy temu i i i i i i ….., że jest wolny. To ostatnie zdecydowanie przodowało, wśród najlepszych wiadomości ostatnich tygodni, jeśli nie miesięcy.
Ale chwilunio momentunio. Muszę uspokoić swój zapał, trochę go ostudzić, bo zaraz dostanę zawału. Myślę, że śmierć z tego powodu w wieku 17 lat, nie byłaby do końca sensowna, ale co ja tam wiem.
W końcu, po około 15-20 minutach MAM GO!, no w sumie to tylko jego profil, ale i tak się liczy. Więc oczywiście co Klaudia robi w pierwszej kolejności? Ogląda zdjęcia. Najlepsze jest to z gitarą. Podtrzymuje ją i się na niej opiera. To zdjęcie jest utrzymane w tonach szarości i zostało zrobione kilka lat temu, bo zdecydowanie widać, że jest młodszy. Widzę jeszcze jedno, ale już bardzo artystyczne zdjęcie – jego i wiatrak w tle. Wszystko jest tam idealne – światło, kolory, perspektywa, widać, że zostało zrobione dobrym aparatem.
OOO, zaakceptował zaproszenie. Jeszcze jest aktywny!!! Dobra, już spokój, Dawaj – dasz radę Klaudia.
K : hejka
T : hey 
K: szkoda, że tak mało dzisiaj grałeś
T: tyle właśnie miałem grać, a czemu tak mówisz?
K : bo mi się podobało ;)
T: wpisz sobie w YouTube – Tomasz wąs, tam są jakieś stare
Filmiki jak gram i śpiewam
K: na pewno poszukam
A co teraz porabiasz?
T: Chwilowo jestem u siostry
K: podobno mieszkasz w Bydgoszczy, tak?
T: tak, od kilku miesięcy
K: czemu się przeniosłeś?
T : Dla dziewczyny, z którą rozstałem się wczoraj
O mój BOŻE!!!!!! Wdech, wydech, wdech i wydech
K : ale zostajesz?
T: Raczej tak, nie planuję na razie wyjeżdżać
K: Ogólnie, to chciałam cię zaprosić na kawę, ale teraz to się raczej wstrzymam
T: czemu?
K: bo dopiero co rozstałeś się z dziewczyną
Nie wiem jak bardzo cie to dotknęło, ale na pewno w jakimś stopniu
T: Jestem mega rozbity, więc rozumiesz…
K: jasne, że rozumiem
Ale ogólnie, można się spotkać?
T: Myślę, że problemu by nie było
K: a jak u ciebie z czasem?
T: w ten weekend średnio
K: ok., to się jeszcze zgadamy
T: zauważyłem, że uwielbiasz czytać
K: tak
A ty?
T: nie, moje życie wypełnia muzyka
K: z dobrym skutkiem
Ok., lecę papa
T: ok., miłego
Po tej krótkiej wymianie wiadomości, czuję się jeszcze lepiej. Czuję się taka, taka lekka, pierwszy raz czuję coś takiego i mam nadzieję, że ta piosenka dobrze się potoczy.

3.

K: hej ;)
T: hey
K: w pracy?
T; niestety :/
K: a do której?
T: do 15
K: a potem? Spanie? Próby?
T: pójdę w plener z gitarą
Wiesz, tak, żeby się chociaż trochę oderwać od codzienności
K: często się tak ,,odrywasz,,?
T: Bardzo często, to jedyne co mi pozostało
I powiedzcie mi, moje kochane, szare komórki, co ja mam na to odpowiedzieć?
Całe szczęście, że kończymy już pisać, bo musi mykać do pracy.
Dzisiaj jest poniedziałek, końcówka marca a czuję się .., hm, jak ja się właściwie czuję? Chyba dziwnie – tak, to będzie właściwe i bardzo realne określenie mojego chwilowego stanu. Mam nadzieję, że chwilowego, bo długo nie mogę się tak czuć. Lekcje mijają mi bardzo szybko, a ja cały dzień mam włączony telefon i słucham. Słucham go ciąglę, jego głos, to jak przymyka oczy kiedy wczuwa się w melodie, w dźwięki, które sam tworzy. To wszystko tworzy obraz, który pokochałam i już teraz wiem, że szybko nie przestanę.
Niestety, mój Sony bardzo szybko się rozładowuje więc koduję sobie w głowie, żeby następnego dnia wziąć ze sobą ładowarkę.
T; no i jak tam?
K: a nic, tylko jestem zmachana po treningu
T: jaki trening?
K: dancehall
T: ooo, masz jakiś filmik?
K: nie mam jeszcze, ale wpisz sobie : dancehall w YouTube
Potem może, podeślę ci coś z mojej grupy
Coś ciekawego dzisiaj ?
T: nic ciekawego mnie dzisiaj nie spotkało
K: nie każdy dzień jest wyjątkowy
A jakie plany na ten tydzień?
T: brak
Nie mam tutaj znajomych, żeby z kimkolwiek, gdzieś wyjść
Tym bardziej teraz…
K: jak będziesz sam to pisz
Taka magia :D
T: nie rozumiem
K: dołączę się
Z reszty rozmowy dowiedziałam się, że musi się gdzieś przeprowadzić i przeczytałam zabawną anegdotkę że ,,pójdzie pod most,,, doprawdy przekomiczne.
K: co porabiasz?
T: gotuję
K: umiesz gotować?
T: nie i nie lubię
Ale nikt mi nie zrobi
Żebyś tylko wiedział….
Ja kocham gotować. Od zawsze było to moją wielką pasją. Dużo z tego co umiem zawdzięczam, rzecz jasna – mojej babci i myślę, że po niej mam głównie zapał do tego. Nigdy nie zapomnę jej naleśników i tego, że właśnie – jak kiedyś kiedy byłam mała- spytała się mnie za co ją kocham wykrzyczałam – za naleśniki! Za makaron !
Jej miny nie da się zapomnieć
T: wiem, że nie powinienem, ale muszę
Ile masz lat?
I czar prysł. Cholera cholera cholera cholera wrrrrr….
K: 17
T: a wiesz ile ja mam?
K: obiło mi się o uszy ;)
T: osiem lat różnicy :P
K: tak tak, tego poziomu moja matematyka jeszcze sięga
T:hahaha
K:i co tam dzisiaj gotujesz?
T: parówki
K: hihihi, smacznego
Co porabiasz jutro wieczorem?
T: jeszcze nie wiem
Ale pewnie będę się pakować
K: Oki, dobranoc
T: papa


Następnego w większości – nudnego dnia
…
…
…
K: co porabiasz?
T: jestem na wieżowcu
K: pokaż
T: (wysyła zdjęcie)
K: jeju
Niesamowity widok
Tym bardziej, jeśli to wygląda tak, jak na zdjęciu.
T: zdjęcie to nie to samo
Widok nie opisania
Miałem tam zabrać moją Asię 
Tak, mega za nią tęsknię
K; dlugo byliście za sobą ?
T: 9 miesięcy
K:chcesz o tym pogadać?
T: podaj nr, zadzwonię
K: 60483667
Nie mam pojęcia co robić, ale teraz biegam po całym domu i bezsensownie patrzą w lustro, zupełnie, jakby mógł mnie zobaczyć.
No dobra – spokój Klaudia – wdech, wydech
Ok., jestem opanowana biorę sok i idę pod koc – wszystko trwa razem max 40 sekund i wtedy telefon zaczyna wibrować. Ja chyba też.
- Cześć – mówi on, przytłumionym basem
- hej, jak się czujesz?
- okropnie, do dupy, ja naprawdę ją kochałem.
- to dlaczego to się stało?
- widzisz, mieliśmy inne poglądy na życie, na związek, ona chciała odstawić mnie na bok
- taki , luźny związek?
- właśnie, a ja chcę czegoś więcej
,, jak ja, ale już teraz podświadomie czuję że nie dostanę szansy, przez te cholerne liczby,,
- rozumiem, ale pamiętaj, że nie ma nic od razu, znajdziesz dziewczynę, która nie odstawi cię na bok, która będzie cię wspierać, która, która będzie cię stawiać na pierwszym miejscu. Każdy zasługuje na kogoś takiego, tylko nie każdy umie to docenić a to nie jest wieczne i trzeba umieć to zatrzymać. W porę zatrzymać.
- ale widzisz, mam za sobą już kilka nieudanych związków i zaczynam tracić nadzieję
-tracić nadzieję?? Człowieku, masz 25 lat, jesteś przystojny, masz niesamowity głos i jestem pewna, że wystarczy że przejdziesz ulicą, a co najmniej kilka dziewczyn się tobą co najmniej zauroczy.
- dziękuję….
Ta rozmowa w gruncie rzeczy znaczyła dla mnie więcej niż może on sobie wyobrazić. Zrozumiałam kilka rzeczy – że nawet będąc kimś tak niesamowitym, można czuć się samotnym. Że można czuć się tak nawet w tłumie ludzi. Że niezależnie od końca piosenki, nigdy tej rozmowy nie zapomnę. Że chociaż wiem, że mi się z nim nie ułoży, nigdy go z siebie nie wyrzucę,

Koniec Piosenki

1.

No i kto musi znowu marnować taki piękny dzień na robienie ankiet, które tylko denerwują ludzi? Doprawdy nie wiem po co one tej szkole, skoro i tak nikt z nich nie korzysta. Dobra, nie ważne. Nie mój interes, przynajmniej mi za to płacą.
- Mamoooo!
- co znowu? – krzyczy przez cały dom.
- gdzie są te cholerne spodenki!!!!
- Dziecko kochane, nie denerwuj...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Empfänger gestorben"

Kiedy rozpoczęła się ll Wojna Światowa, moja prababcia skończyła 17 lat. Z powodu trudnej sytuacji materialnej została pomocnicą kucharki w domu niemieckiego oficera. Pewnego dnia, wracając ze sklepu, napotkała młodego żołnierza, który okazał się synem jej pracodawców. Miłość, łącząca ich, musiała być ukrywana. Spotkania po zmroku, ukradkowe spojrzenia wymieniane w domu, szybkie, przelotne pocałunki. Kiedy wojna zmierzała ku końcowi rodzina ukochanego musiała uciekać, ale zakochani obiecali wymienić między sobą listy, pragnęli pielęgnować uczucie, nie chcieli pozwolić mu zgasnąć. Po dwóch miesiącach nadszedł pierwszy list. Zawierał same pozytywne informacje: mężczyzna zdobywa pracę, miejsce zamieszkania. Uszczęśliwiona dziewczyna odpisała w kwiecistych słowach i ze zniecierpliwieniem czekała na odpowiedź, gdy ją otrzymała serce poczęło krwawić. Oto rozpoznała swój list z dwoma dodatkowymi wyrazami: "EMPFÄNGER GESTORBEN", czyli "adresat nie żyje"...

"Empfänger gestorben"

Kiedy rozpoczęła się ll Wojna Światowa, moja prababcia skończyła 17 lat. Z powodu trudnej sytuacji materialnej została pomocnicą kucharki w domu niemieckiego oficera. Pewnego dnia, wracając ze sklepu, napotkała młodego żołnierza, który okazał się synem jej pracodawców. Miłość, łącząca ich, musiała być ukrywana. Spotkania po zmroku, ukradkowe...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Wyblakła"

Po raz pierwszy zobaczyła go na sali gimnastycznej. Zwróciła uwagę na jego ręce-silne męskie dłonie, które z równą precyzją łapały piłkę,jak i mogły wyczyniać inne rzeczy, o których ona wtedy nie odważyła sobie nawet pomyśleć.Potem coraz częściej widywała go na szkolnym korytarzu-nie wiedziała o nim zupełnie nic, ale intuicja podpowiadała jej, że jest to chłopak, w którym bardzo łatwo można się zakochać. Kiedy zupełnie na przekór sobie zgodziła się wziąć udział w imprezie, na które tak nie lubiła chodzić, w żadnym wypadku nie spodziewała się, że spotka tam jego. Wyglądało na to, że on był tak samo zaskoczony jej widokiem, jak ona jego obecnością. Gdy się przedstawił i zaprosił ją do tańca, dziewczyna z wrażenia ledwo pamiętała swoje imię. Odkryła, że słuchają podobnej muzyki, czytają podobne książki i każde z nich jest nieśmiałe, jednak razem czuli się tak pewni siebie jak nigdy dotąd. Zaimponował jej swoją wiarą, przez co ona też chciała sprawdzić jak to możliwe, że jest to dla niego tak ważne. Sprawdziła i przez to zakochała się w nim jeszcze mocniej niż dotychczas. Wystarczył jeden rzut oka na tego cudownego chłopaka, a ona czuła się szczęśliwa i niepokonana. Jednak pewne wydarzenia zakłóciły ten spokój, a ich drogi się rozeszły. Czasem dziewczyna widuje go po drugiej stronie ulicy, jednak wstyd nie pozwala jej się odezwać. Ta historia trwa nadal i czeka na swoje szczęśliwe zakończenie. Wszak życie pisze najbardziej nieprawdopodobne scenariusze.

"Wyblakła"

Po raz pierwszy zobaczyła go na sali gimnastycznej. Zwróciła uwagę na jego ręce-silne męskie dłonie, które z równą precyzją łapały piłkę,jak i mogły wyczyniać inne rzeczy, o których ona wtedy nie odważyła sobie nawet pomyśleć.Potem coraz częściej widywała go na szkolnym korytarzu-nie wiedziała o nim zupełnie nic, ale intuicja podpowiadała jej, że jest to...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Większość pokazanych tu historii jest smutna więc dla równowagi coś zabawnego i z życia wzięte :)

"Przez żołądek do serca a może przez zastrzyk?"

Historia, którą chciałabym się podzielić związana jest z początkami
miłości moich dziadków od strony mamy a właściwie tym jak się poznali.
Zacznę od tego, że moja babcia jest emerytowaną pielęgniarką a dziadek
cukiernikiem. Babcia przez wiele lat pracowała w swoim zawodzie w
jednej z przychodni. Któregoś dnia mój dziadek poszedł do wspomnianej
przychodni na pierwszy z serii zastrzyków przepisanych przez lekarza.
Tak się składa, że delikatnie mówiąc nie przepada on za igłami,
widokiem krwi itp. Możecie więc się domyślić, że kiedy w przychodni
okazało się, że zastrzyk ma mu robić młoda i ładna pielęgniarka (moja
babcia, tak na marginesie właśnie przypomniała mi się Kate Beckinsale w "Pearl Harbor") nie chciał pokazać, że się boi. Kiedy babcia opowiadała mi tę historię twierdziła, że jego strach dało się wyczuć na kilometr. Hahahaha. Podobno babcia zagadała dziadka tak, że nawet nie zauważył kiedy zrobiła zastrzyk. Przez następne kilka dni dziadek przychodził na zastrzyki a po każdym w podziękowaniu dawał mojej babci coś słodkiego: pączki, napoleonki itd. Po ostatnim zastrzyku dziadek zebrał się na odwagę i zaprosił moją babcię na tańce i tak się zaczęło. Jak to mówią, przez żołądek do serca a może przez zastrzyk?

Większość pokazanych tu historii jest smutna więc dla równowagi coś zabawnego i z życia wzięte :)

"Przez żołądek do serca a może przez zastrzyk?"

Historia, którą chciałabym się podzielić związana jest z początkami
miłości moich dziadków od strony mamy a właściwie tym jak się poznali.
Zacznę od tego, że moja babcia jest emerytowaną pielęgniarką a dziadek
cukiernikiem....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"List do nikogo"

Każda chwila zmienia nasze życie, ale niektóre z zachodzących zmian są ledwo zauważalne. Jednak niektóre roztrzaskują wszystko w co dotąd wierzyliśmy wprowadzając zupełnie nową rzeczywistość.
Moja ciocia, jak słyszałam z opowieści, od najmłodszych lat była nieuleczalną romantyczką. Zawsze szukała tego jedynego, jednakże z wiekiem zrozumiała, że nie tylko to decyduje o naszym życiu. Na studiach poznała mojego wujka i już po kilku miesiącach wzięli ślub, a niedługo później ciocia zaszła w ciążę. Urodziła śliczną, zdrową dziewczynkę, która była ich oczkiem w głowie.
Dopiero po jej śmierci odnaleziono trzy listy ukryte w szafce nocnej.Zaadresowane były do trzech osób: do córeczki, męża i do nikogo.
Wujek otworzył swój list, a Klaudia- córka cioci, swój.
Trzeci list miał z tyłu adres, na który rodzina od razu go wysłała nie chcąc naruszać prywatności zmarłej.
Klaudia czytając swój list miała łzy w oczach. Jej mama pisała o szukaniu prawdziwej miłości i przeznaczeniu, gdyż ona sama nie potrafiła podjąć odpowiedniej decyzji. Kilka tygodni po jej ślubie podczas wycieczki poznała pilota. I od razu zrozumiała, że to on. Ten jedyny. Spędzili razem kilka cudownych dni jako przyjaciele. Wróciła do domu i starała się zapomnieć ze względu na wujka, który był dla niej niezwykle ważny. Nie potrafiła. Pisała do niego listy codziennie, ale żadnego nie wysłała.
"Nie żałuje niczego, bo Bóg dał mi ciebie."- zakończyła list do swojej córeczki.

"List do nikogo"

Każda chwila zmienia nasze życie, ale niektóre z zachodzących zmian są ledwo zauważalne. Jednak niektóre roztrzaskują wszystko w co dotąd wierzyliśmy wprowadzając zupełnie nową rzeczywistość.
Moja ciocia, jak słyszałam z opowieści, od najmłodszych lat była nieuleczalną romantyczką. Zawsze szukała tego jedynego, jednakże z wiekiem zrozumiała, że nie tylko...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Fotograf”

Poznałam go na osiemnastce mojej koleżanki, Marty. Wtedy nic się nie wydarzyło. On tylko robił zdjęcia, a ja nie szczędząc alkoholu dobrze się bawiłam. Było kilka wymienionych uśmiechów, kilka kontaktów wzrokowych, ale w sumie nic wielkiego. Zwykły flirt.
Jednak pół roku później na kolejnej imprezie, rozpoznałam go bez problemów. Ale wtedy było inaczej. Długo trzymaliśmy swoje spojrzenia, ale nie były już one połączone z uśmiechem. Było w nich coś dla mnie kompletnie nowego.
Była może północ. Siedziałam przy stole, ponieważ wszyscy oprócz mnie i pijanego kuzyna, mieli parę. I wtedy on odłożył aparat i zaczął iść w moją stronę. Patrzyliśmy sobie w oczy z tym nowym dla mnie uczuciem. I nagle on stanął parę metrów przede mną i ujrzałam w jego oczach smutek. Nie wiedziałam o co chodzi. Sekundę później poczułam na ramieniu dłoń pijanego kuzyna. Poprosił mnie do tańca, ale ja nawet nie spojrzałam w jego stronę. Niepewność w oczach fotografa praktycznie mnie zabijała. Rozumiecie, nie mogłam mu odmówić, a potem zatańczyć z innym. Bez słowa się zgodziłam i odeszłam na parkiet. Fotograf stał w miejscu jeszcze parę chwil, ale w końcu wrócił do DJ, gdzie zostawił aparat, a ten poklepał go po ramieniu.
Tej nocy, wymieniliśmy jeszcze parę spojrzeń. Miałam czasami łzy w oczach, ale nie pokazywałam tego. On nie próbował już podchodzić, a ja byłam wtedy zbyt nieśmiała.
Dziewczyny mówią, że wyjechał do Anglii.
Chyba już sobie wybaczyłam tą głupią decyzje.

„Fotograf”

Poznałam go na osiemnastce mojej koleżanki, Marty. Wtedy nic się nie wydarzyło. On tylko robił zdjęcia, a ja nie szczędząc alkoholu dobrze się bawiłam. Było kilka wymienionych uśmiechów, kilka kontaktów wzrokowych, ale w sumie nic wielkiego. Zwykły flirt.
Jednak pół roku później na kolejnej imprezie, rozpoznałam go bez problemów. Ale wtedy było inaczej. Długo...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

„Dziewczyna od siedmiu boleści”

Była nietypową dziewczyną, chłopczycą, ubierała się na czarno, uwielbiała adidasy, chodzenie w butach na obcasach traktowała jako karę za najgorsze winy. Nie malowała się, dwa razy przeczesywała włosy i wychodziła w świat każdego dnia. Wszyscy wokół niej byli święcie przekonani, że nigdy nikogo nie pozna, nikt się w niej nie zakocha, będzie starą panną jak dwie kuzynki jej taty. Nie próbowała się mimo tego zmieniać. Pozostawała sobą zawsze i wszędzie. Studiowała biotechnologię, pracowała w szkole korepetycji, a serce jej należało do książek zebranych w przepięknej bibliotece uczelnianej, która była jak jej drugi dom. Do jej pasji czytelniczych należały przedmioty matematyczno-przyrodnicze i psychologia, a przed snem rozwiązywała z zawzięciem testy i łamigłówki. Jej imię to Asia. W głowie Asi siedział wzór idealnego dla niej chłopaka- mający więcej do powiedzenia niż książki, w innym wypadku zawsze będzie wybierać książki. Poszukiwała w głębi serca kogoś, w kim będzie widzieć cząstkę siebie, a także kogoś, kim chciałaby być, poszukiwała zatem autorytetu, inspiracji oraz entuzjazmu i pogody ducha w drugim człowieku. I któregoś dnia ujrzała wszystkie te cechy w oczach należących do... nazwijmy go X. X był starszy od niej o 7 lat i ani trochę nie wykazywał zainteresowania Asią, wręcz unikał z nią kontaktu i uciekał. Nie lubił jej. I tak to trwało przez 4 lata. Nikt dla siebie nie istniał, tylko obojętność, traktowanie się jak powietrze. Asi samoocena przez to spadła. Było jej przykro, że potencjalna bratnia dusza nie odwzajemnia uczuć. Nie było to miłe mieć poczucie, że było się dla kogoś po prostu nikim. Asia postanowiła żyć dalej poza świadomością tego faktu, ukończyła studia, obroniła pracę i pewnego dnia... X do niej zadzwonił i pogratulował wyniku obrony, a także zaprosił na randkę, a tym samym zapoczątkował nowy etap w życiu Asi, zwany pierwszą miłością i oby tą jedyną, który zmienił ją z brzydkiego kaczątka w piękną i mądrą dziewczynę.

„Dziewczyna od siedmiu boleści”

Była nietypową dziewczyną, chłopczycą, ubierała się na czarno, uwielbiała adidasy, chodzenie w butach na obcasach traktowała jako karę za najgorsze winy. Nie malowała się, dwa razy przeczesywała włosy i wychodziła w świat każdego dnia. Wszyscy wokół niej byli święcie przekonani, że nigdy nikogo nie pozna, nikt się w niej nie zakocha, będzie...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Ten właściwy"

Poznali się w gimnazjum.
On był cholerykiem - wybuchowym, energicznym chłopakiem, który nabuzowany adrenaliną i hormonami, walczył o uwagę wszystkich, pragnął ich poparcia i poczucia, że coś znaczy. Można było go nazwać chodzącą bombą, której w każdej chwili groziła eksplozja.
Ona była samowystarczalną, pewną siebie, piękną dziewczyną. Umiała odgryźć się innym, nie dawała sobie w kaszę dmuchać, lecz zraniona przez niezdrową sytuację rodzinną, poszukiwała kogoś kto dałby jej oparcie i poczucie stabilności, w chwilach załamania.
Zakochali się. Chuligan i dziewczyna, która mogłaby mieć każdego.
Ludzie pytali: "czemu on?", "czemu ten narwaniec?", "to nielogiczne".
Może sądzili, że można wybrać kogo się kocha, a jednak miłość rządziła się swoimi prawami.
Mogli dostać swoje szczęśliwe zakończenie - On i Ona. Przecież tego oczekuje się od związku z człowiekiem, którego się kocha, prawda? Że nie ważne jakim problemom będą musieli stawić czoła, wytrwają i wyjdą z próby silniejsi.
Niestety. Życie tak nie działa.

Rozpoczęła się szkoła średnia. Obydwoje, On i Ona, byli razem, nierozłączni. To co mieli było niepodważalne.
On zaprzyjaźnił się ze swego rodzaju Wyrzutkiem klasowym. Ona zaprzyjaźniła się z Cichą dziewczyną, preferującą książki od ludzi, którą stała się wyciągnąć z kokonu nieśmiałości.
Głęboko w środku On odczuwał potrzebę bycia silniejszym od innych.
Ona nie przeczuwała, że coś się zepsuje.
Nie podejrzewała, że On będzie zauważać każde spojrzenie jakie inni jej rzucali. Nie podejrzewała, że będzie ją rozliczał z każdego spojrzenia czy słowa, jakim obdarzyła kogokolwiek innego, nawet jeśli byłyby to interakcje niewinne i koleżeńskie. Nie podejrzewała, że jego potrzeba zdominowania każdego i choleryczny, wybuchowy charakter sprawią, że też stanie się tak zaborczy wobec niej. Tak... toksyczny.
Nikt prócz Wyrzutka klasowego i Cichej dziewczyny nie widział tego jak silna dziewczyna się załamuje. Jak On ją poniża, a następnie przeprasza, jak ją wyzywa, a następnie mówi, że kocha, jak wyrzuca jej kłamstwo i niewierność, a następnie zabiera na romantyczne randki.
Jak ją bije.
Toksyczność związku ją zabijała. Traciła światło.
To Chicha dziewczyna i Wyrzutek klasowy, jedyni świadkowie, którzy nie odwracali głów, gdy On ją łamał, byli przy niej i pomogli jej wstać.

To było delikatne, niespodziewane i ekscytujące. To, że w towarzystwie Wyrzutka klasowego czuła się tak dobrze. Tak bezpiecznie. To jak się o nią troszczył, jak o nią dbał. Jak bez mrugnięcia okiem przetrzymywał nienawiść swojego byłego przyjaciela - JEGO.
On był wściekły. On był w furii.
Ale było za późno.
Ona i Wyrzutek, czyli ta którą On kochał i ten, którego On tak lubił, zakochali się w sobie.
Silna dziewczyna znów była silna. Znów oślepiała wszystkich blaskiem. Wyrzutek promieniał. Wyrzutek się uśmiechał. Wyrzutek był przy niej.
I tylko Cicha dziewczyna rozumiała.
Rozumiała, że miłość może połączyć osoby, o których nie pomyślelibyście, że do siebie pasują, a jednak w rzeczywistości okażą się "tymi właściwymi".
Rozumiała, że bycie z kimś silnym, a bycie z kimś kto sprawia, że czujesz się silna, jest zasadniczą różnicą.
A to zrozumienie sprawiło, że obecnie Cicha dziewczyna zaczyna wierzyć w happy endy.

"Ten właściwy"

Poznali się w gimnazjum.
On był cholerykiem - wybuchowym, energicznym chłopakiem, który nabuzowany adrenaliną i hormonami, walczył o uwagę wszystkich, pragnął ich poparcia i poczucia, że coś znaczy. Można było go nazwać chodzącą bombą, której w każdej chwili groziła eksplozja.
Ona była samowystarczalną, pewną siebie, piękną dziewczyną. Umiała odgryźć się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

"Miłość w biurku".
Alicja złamała nogę z przemieszczeniem i trafiła do szpitala. Adam był tam wcześniej, miał wypadek samochodowy. Spotkali się na korytarzu i to był grom z jasnego nieba. Nie mieli wielu wspólnych tematów, ale robili wszystko, żeby tylko rozmawiać. Raczyli się opowieściami z ich życia. Spędzili w szpitalu trzy dni. Alicja miała komplikacje i musieli operować jej nogę drugi raz. Gdy miała operację, wypisali Adama do domu. Nie zostawił żadnej wiadomości, kontaktu. Nic. Alicja stała się milcząca. Pytałam ją:" Dlaczego zachowujesz się, jakby to była miłość twojego życia?".Odpowiadała zawsze to samo: "Bo mogła nią być". Ala nie mogła o nim zapomnieć. Kiedy ją przytulałam, by choć trochę pocieszyć, czułam głęboki żal do tego chłopaka. Zabrał mi kochaną, dobrą Alicję, a zastąpił ją wrzeszczącą depresantką.
Namówiłam Alicję, by ta zapisała się do klubu dziennikarskiego, który działał w naszym liceum. Ala dostała zadanie, by zrobić wywiad z regionalną drużyną siatkarską. Tam się spotkali.
Adam od niedawna grał na pozycji przyjmującego w tej drużynie. Porozmawiali spokojnie. Okazało się, że chłopak zostawił Alicji numer. Zapisał go na małej karteczce i położył ją w szufladce szpitalnego biurka. Ala po prostu nie zajrzała do środka.
Nie wiem, czy jest to prawdziwa miłość, ale oni robią wszystko, by taka ich połączyła. Są ze sobą pół roku, a ja mam darmowe bilety na mecze siatkówki. Chwilo trwaj !

"Miłość w biurku".
Alicja złamała nogę z przemieszczeniem i trafiła do szpitala. Adam był tam wcześniej, miał wypadek samochodowy. Spotkali się na korytarzu i to był grom z jasnego nieba. Nie mieli wielu wspólnych tematów, ale robili wszystko, żeby tylko rozmawiać. Raczyli się opowieściami z ich życia. Spędzili w szpitalu trzy dni. Alicja miała komplikacje i musieli...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej