Sms od mojego dziecka z wycieczki do Krakowa ,, Smoka zabili, a mój szalik wciąż pachnie mamusią,,. ;)

Sms od mojego dziecka z wycieczki do Krakowa ,, Smoka zabili, a mój szalik wciąż pachnie mamusią,,. ;)

Już nie wiem dokładnie od kiedy, ale biorę udział w różnych konkursach, głównie książkowych i wygrywam nagrody. Ale pamiętam pierwszy e - mail, który przyszedł z informacją o wygranej. Byłam zachwycona. To była książka - nagroda w Empiku za komentarz o Lizbonie i Portugalii.

Już nie wiem dokładnie od kiedy, ale biorę udział w różnych konkursach, głównie książkowych i wygrywam nagrody. Ale pamiętam pierwszy e - mail, który przyszedł z informacją o wygranej. Byłam zachwycona. To była książka - nagroda w Empiku za komentarz o Lizbonie i Portugalii.

Gdy otworzyłam kopertę ze znaczkiem w kwiaty, w środku znajdowała się książka. Niewielka, formatu zeszytu szkolnego 32 kartkowego z twardą okładką. Poezja. W środku była poezja. Poezja Adama Mickiewicza... a w środku kartka, cieniutka, różowa, zapisana. Wiersz. Żadnego podpisu, znaku od kogo mogło to by być. Przeczytałam wiersz. Rumieniec wyskoczył na moich policzkach. To było od niego. Wspomnienia powróciły, pragnienia zagotowały moją krew. Dawna miłość, największa namiętność.. To był list po kilku latach i ostatni w ciągu ostatnich kilku lat. Taka przypominajka, migawka, zatrzymanie się na chwilę z rozpędu życia. Zwolnienie, pauza ... i powolny powrót do rzeczywistości. Miłe wspomnienie, nie tęsknota, nie chęć powrotu do przeszłości tylko pielęgnacja pięknych wspomnień.. Najpiękniejszy list. Uświadamiający, że dobrze jednak być tu i teraz. Nie tęsknić za przeszłością tylko ją miło wspominać.

Gdy otworzyłam kopertę ze znaczkiem w kwiaty, w środku znajdowała się książka. Niewielka, formatu zeszytu szkolnego 32 kartkowego z twardą okładką. Poezja. W środku była poezja. Poezja Adama Mickiewicza... a w środku kartka, cieniutka, różowa, zapisana. Wiersz. Żadnego podpisu, znaku od kogo mogło to by być. Przeczytałam wiersz. Rumieniec wyskoczył na moich policzkach. To...

Jako młoda dziewczyna związałam się z chłopakiem, o którym wiedziałam, że siedział wcześniej w więzieniu. Roiłam sobie, że jest to poważny związek, starszy partner imponował wiedzą życiową. Po roku bycia razem Paweł znów trafił do aresztu, a że śledztwo trwało, jedyną formą kontaktu stały się listy. Pamiętam do dziś, że czekałam na listonosza jak alkoholik na swoją rencinę, równie niecierpliwie, chciwie i nałogowo. Listy z obietnicami życia we dwoje "po wyjściu", oderwane od realiów, zdobione rysunkami serc w płomieniach i gotyckimi literami dawały jednak do myślenia. Jak taki stary chłop może myśleć tak infantylnie? Jego wizja przyszłości nijak się miała do tego, o czym mu pisałam i rzeczywistości, z jaką mierzyłam się każdego dnia. Dzisiaj nie żałuję, że ostatni z moich listów był tym pożegnalnym. Paweł po wyjściu nadal robił "różne brzydkie rzeczy". Nie mieliśmy już wspólnych tematów, kiedy przypadkiem spotkałam​ go zastanawiałam się, co mogło mnie z nim łączyć. Patrząc na niskiego i krępego faceta, wyglądajego starzej niż metryka wskazywała, z trudem hamującego co drugie słowo przerywnik, nie czułam nic. Być może tamtym, pożegnalnym listem wygrałam życie...

Jako młoda dziewczyna związałam się z chłopakiem, o którym wiedziałam, że siedział wcześniej w więzieniu. Roiłam sobie, że jest to poważny związek, starszy partner imponował wiedzą życiową. Po roku bycia razem Paweł znów trafił do aresztu, a że śledztwo trwało, jedyną formą kontaktu stały się listy. Pamiętam do dziś, że czekałam na listonosza jak alkoholik na swoją rencinę,...

W moim przypadku to wiadomość na portalu społecznościowym miała wielkie znaczenie. 1 kwietnia kilka lat temu ciągle robiłam koleżance psikusy. Ona chcąc się na mnie odegrać poprosiła kolegę, aby do mnie napisał i też zrobił mi kawał. I tak się to zaczęło. Rozmawialiśmy oficjalnie kilka minut po czym stwierdził, że ma dość i wyjaśnił mi całą sytuację. Nie byłam tym szczególnie zdziwiona, bo w końcu był prima aprilis. Pośmialiśmy się, po czym zakończyliśmy rozmowę. Jednak jemu to nie wystarczyło i po kilku godzinach napisał znowu. Fajnie nam się pisało, mieliśmy wiele wspólnego i postanowiliśmy się spotkać. W ten sposób zaczęliśmy się spotykać, a za niedługo będziemy świętować naszą 4 rocznicę.

W moim przypadku to wiadomość na portalu społecznościowym miała wielkie znaczenie. 1 kwietnia kilka lat temu ciągle robiłam koleżance psikusy. Ona chcąc się na mnie odegrać poprosiła kolegę, aby do mnie napisał i też zrobił mi kawał. I tak się to zaczęło. Rozmawialiśmy oficjalnie kilka minut po czym stwierdził, że ma dość i wyjaśnił mi całą sytuację. Nie byłam tym...

Dla mnie ogromne znaczenia miał SMS, który moja matka chrzestna wysłała w dzień mojej komunii...
Przyjechała na chwile, bo musiała pilnie jeszcze coś załatwić, ale miało jej to zająć dwie godziny i powiedziała, że wróci!
Ja jako mała dziewczynka, skoro usłyszałam, że wróci to stałam w oknie i czekałam, bo przecież powiedziała, że wróci!
Dopiero na drugi dzień po interwencji mojej mamy, która widziała czekającą mnie w oknie balkonowym do późnych godzin nocnych, moja chrzestna napisała, że zasiedziała się u znajomej i dlatego nie dotarła!
Dla mnie jako małej dziewczynki ta wiadomość utkwiła w pamięci, bo był to ogromny cios, a urazę czuję do dnia dzisiejszego!

Dla mnie ogromne znaczenia miał SMS, który moja matka chrzestna wysłała w dzień mojej komunii...
Przyjechała na chwile, bo musiała pilnie jeszcze coś załatwić, ale miało jej to zająć dwie godziny i powiedziała, że wróci!
Ja jako mała dziewczynka, skoro usłyszałam, że wróci to stałam w oknie i czekałam, bo przecież powiedziała, że wróci!
Dopiero na drugi dzień po...

Ja dostałem,kiedyś parę dobrych lat temu.SMS od 25 letniej kobiety,którą pisała do mnie z Krakowa.Intymne sms,okazało się,że szukała kochanka :-D

Ja dostałem,kiedyś parę dobrych lat temu.SMS od 25 letniej kobiety,którą pisała do mnie z Krakowa.Intymne sms,okazało się,że szukała kochanka :-D

Dla mnie takimi szczególnymi listami są listy pisane przez mojego obecnego męża w latach 80-tych gdy jeszcze starał się aby nim zostać.Jest ich kilkanaście ,pisane tradycyjnie na kartce papieru. Czasami wracam do nich i mimo ,że na niektórych kartkach pomału długopis staje się coraz bardziej "wypłowiały" to zawsze powodują,że moje oczy jakoś tak dziwnie się "pocą".Po przeszło 30 latach a dalej "działają" na mnie chwilami tak jak czytane przeze mnie ukochane książki.

Dla mnie takimi szczególnymi listami są listy pisane przez mojego obecnego męża w latach 80-tych gdy jeszcze starał się aby nim zostać.Jest ich kilkanaście ,pisane tradycyjnie na kartce papieru. Czasami wracam do nich i mimo ,że na niektórych kartkach pomału długopis staje się coraz bardziej "wypłowiały" to zawsze powodują,że moje oczy jakoś tak dziwnie się...

W dzieciństwie bardzo ważne bywały kartki wetknięte między zamknięte drzwi a framugę. Mama nie pracowała, dlatego w przeciwieństwie do wielu innych dzieci nie nosiłam na szyi tasiemki z kluczem od domu. Ale czasem zdarzało się, że mama wyszła i to nie do sklepu, z którego zaraz wróci, ale gdzieś na dłużej, np. do lekarza. Niby mogłaby powiedzieć o tym wcześniej, może nawet mówiła, ale i tak przez pierwsze lata szkoły nie dawała klucza. Nie ufała mi? Bała się, że zgubię? A może nie chciała traktować mnie lepiej od młodszego brata, a ten rzeczywiście różne rzeczy gubił i na klucz nie zasługiwał... Nieważne, klucza nie miałam. A drzwi, zdarzało się, były zamknięte.
I wtedy najważniejsza była kartka, na której napisane było, gdzie mam czekać, u której z przyszywanych cioć, koleżanek mamy, albo, to już później, u kogo zostawiła klucz. I tej kartki nie można było wyjąć, bo jeśli wracałam pierwsza, to kartka musiała zostać dla brata, a nawet jeśli już ją widział, to była przypomnieniem dla mamy lub informacją dla taty, że dzieci mogły już ze szkoły wrócić, że nie wystarczy na nie czekać, ale może trzeba je odebrać od "cioci".
Z czasem nauczyłam się na te kartki odpowiadać - dopisywałam, że nie pójdę do "cioci", że będę u koleżanki.
To były moje drugie, po tych do Mikołaja, własnoręcznie pisane listy i pierwsza dwustronna korespondencja. I od razu w formie listów otwartych, widocznych dla sąsiadów ;)

W dzieciństwie bardzo ważne bywały kartki wetknięte między zamknięte drzwi a framugę. Mama nie pracowała, dlatego w przeciwieństwie do wielu innych dzieci nie nosiłam na szyi tasiemki z kluczem od domu. Ale czasem zdarzało się, że mama wyszła i to nie do sklepu, z którego zaraz wróci, ale gdzieś na dłużej, np. do lekarza. Niby mogłaby powiedzieć o tym wcześniej, może nawet...

Chyba setki listów napisałam i dostałam w swoim życiu. Jako nastolatka korespondowałam z koleżankami z kolonii czy innych wakacyjnych wyjazdów. Pisałam z koleżankami, które przeprowadziły się do innych miast. Był taki czas, że pisałam z koleżankami, z którymi widziałam się codziennie w szkole. Wydaje się to niemądre, ale o pierwszych miłościach bałyśmy się rozmawiać na szkolnym korytarzu. Podawałyśmy sobie w sekrecie listy, ale zdarzyło się, że chłopcy nam je wykradali i juz cała szkoła wiedziała, w kim się kocha Iza z 7b. Miło się to wspomina, ale prawdziwe wzruszenie ściska mi gardło, jak przypomnę sobie list, który dostałam na pierwszym roku studiów podczas letniej sesji. Miałam przyjaciela, Mateusza, z którym codziennie chodziłam na długie spacery. Rozstał się z dziewczyną, potrzebował wsparcia, a ja lubiłam bawić się w psychologa. Umiem słuchać i to bardzo często wystarcza, aby komuś pomóc. Powiedziałam Matiemu o mojej miłości do listów. I zaczął do mnie pisać, żeby zrobić mi przyjemność. To było fajne, ponieważ prowadziliśmy niejako dwa życia: jedno prawdziwe, codzienne, w którym rozmawialiśmy i drugie "listowe", w którym pisaliśmy o zupełnie innych rzeczach, niż w prawdziwym życiu. Nigdy nie łączyliśmy wątków z osobnych żyć. Spacerując z mim, mie mogłam się doczekać, aż będę mogła przeczytać list, który mi dał na początku spotkania... A w listach pozwalaliśmy sobie na więcej, niż na żywo. Zbliżyliśmy się do siebie... W końcu stało się to, czego tak bardzo pragnęłam: napisał "kocham Cię"! Odpowiedziałam tym samym... Na kolejnym spotkaniu nasze dwa światy już na zawsze się połączyły. I choć mieliśmy poprawki z prawa rzymskiego przez te nasze amory, to jesteśmy już razem 10 lat, z czego 5 lat po ślubie, a od pół roku opiekujemy się naszym małym synkiem i wciąż chcemy od życia więcej!

Chyba setki listów napisałam i dostałam w swoim życiu. Jako nastolatka korespondowałam z koleżankami z kolonii czy innych wakacyjnych wyjazdów. Pisałam z koleżankami, które przeprowadziły się do innych miast. Był taki czas, że pisałam z koleżankami, z którymi widziałam się codziennie w szkole. Wydaje się to niemądre, ale o pierwszych miłościach bałyśmy się rozmawiać na...