List, który ostatnio otrzymałam choć oczekiwany sprawił, że emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Drżące dłonie, szybsze bicie serca i łza wzruszenia - towarzysze gotowi na to by jednym ruchem drżącej dłoni rozerwać kopertę i ujrzeć owoc własnych marzeń i ciężkiej pracy. W kopercie znajdowały się gratulacje i legitymacja trenera personalnego o której marzyła już od ładnych kilku lat. Kosztowała mnie ona kilku lat wysiłku, litrów potu i sporej ilości łez zwątpienia cisnących się do oczu w trudnych chwilach. Zwyciężyłam walkę o lepszą siebie i pokonałam najtrudniejszych w świecie przeciwników - własne słabości. I dlatego też chociaż list wyczekiwany to towarzyszył mu ogrom emocji i radości. Pomimo szczypania i przecierania oczu list nie zniknął - czar nie prysł! To mój mały dowód na to, że warto pracować nad realizacją własnych marzeń!

List, który ostatnio otrzymałam choć oczekiwany sprawił, że emocje wzięły górę nad rozsądkiem. Drżące dłonie, szybsze bicie serca i łza wzruszenia - towarzysze gotowi na to by jednym ruchem drżącej dłoni rozerwać kopertę i ujrzeć owoc własnych marzeń i ciężkiej pracy. W kopercie znajdowały się gratulacje i legitymacja trenera personalnego o której marzyła już od ładnych...

Zasłyszana historia.

Rzecz dotyczy dzieci w pierwszej klasie podstawówki. Czas pierwszych sympatii i antypatii, wymuszone, a później świadome relacje społeczne. W klasie nieparzysta liczba dziewczynek i chłopców. W związku z tym, wychowawczyni ucząc dzieci ustawiać się w parach przed wejściem do klasy, tworzy jedną z par z przedstawicieli płci przeciwnych. Należy w tym miejscu nadmienić, że ustawienie to miało obowiązywać przez cały semestr. Pod koniec semestru chłopczyk postanowił przełamać kilkumiesięczny opór i- podobnie jak inne pary- chwycił po raz pierwszy swą towarzyszkę za rączkę wchodząc na lekcję. Kolejnego dnia jednak dziewczynka wyrwała rękę z uścisku w podobnych okolicznościach. Tego samego dnia podrzuciła chłopczykowi do piórnika liścik, którego treść była następująca: „Lubię Cię Patryk, ale bardzo boję się ciąży”.

Kurtyna.

P.S. Tak, ta dziewczynka to podobno ja. Choć historia sięga czasów, których ja pamięcią nie sięgam.

Zasłyszana historia.

Rzecz dotyczy dzieci w pierwszej klasie podstawówki. Czas pierwszych sympatii i antypatii, wymuszone, a później świadome relacje społeczne. W klasie nieparzysta liczba dziewczynek i chłopców. W związku z tym, wychowawczyni ucząc dzieci ustawiać się w parach przed wejściem do klasy, tworzy jedną z par z przedstawicieli płci przeciwnych. Należy w tym...

Poznaliśmy się przypadkiem..
Przypadkiem się do niego uśmiechnęłam, a on przypadkiem to odwzajemnił..
Przez jedną, krótką chwilę świat zatrzymał się w miejscu..
Nie jesteśmy ze sobą już od czterech lat, ale ja wciąż trzymam podarowane mi przez niego listy..
Nienawidził pisać, ale zrobił dwa wyjątki z miłości do mnie.
Na tych kartkach papieru jest nasze uczucie, płomień, który do siebie żywiliśmy.
Moje wspomnienia o nim są zamglone, minęło tyle czasu, ale za każdym razem, gdy otwieram te koperty wszystko pojawia się na nowo..
Tak naprawdę pozbyłam się wszystkiego co mogło mi o nim przypominać, ale tego nie byłam w stanie wyrzucić..
Jego pismo, zapewnienia o wiecznej miłości, na jednej z kartek nadal widnieje ślad po mojej łzie..
To najcenniejsze co mi pozostało..
Przypomina mi o tym, że kochałam.. Mocno, intensywnie, do bólu..
Przypomina mi, że potrafię kochać, choć tak często o tym zapominam.

Poznaliśmy się przypadkiem..
Przypadkiem się do niego uśmiechnęłam, a on przypadkiem to odwzajemnił..
Przez jedną, krótką chwilę świat zatrzymał się w miejscu..
Nie jesteśmy ze sobą już od czterech lat, ale ja wciąż trzymam podarowane mi przez niego listy..
Nienawidził pisać, ale zrobił dwa wyjątki z miłości do mnie.
Na tych kartkach papieru jest nasze uczucie, płomień,...

Gdy byłam w trzeciej klasie mój przyjaciel wyjechał do Szwecji. Było mi bardzo smutno z tego powodu, bo swoje ostatnie dni w mieście spędził sam. Byłam akurat tydzień na wyjeździe i nie miałam jak wrócić do domu aby się z nim pożegnać. Jednak, gdy wróciłam do domu w skrzynce był list, a tak naprawdę pocztówka z pożegnaniem z tyłu. Czytając to bardzo płakałam. Przez kolejny rok utrzymywałam z nim kontakt przez skype, ale to nie było już to samo i nasza znajomość się urwała. Pomimo tego, że było to bardzo dawno i już nie mam z nim kontaktu nadal mam tą kartkę, bo to jedyne co pozostało z naszej przyjaźni.

Gdy byłam w trzeciej klasie mój przyjaciel wyjechał do Szwecji. Było mi bardzo smutno z tego powodu, bo swoje ostatnie dni w mieście spędził sam. Byłam akurat tydzień na wyjeździe i nie miałam jak wrócić do domu aby się z nim pożegnać. Jednak, gdy wróciłam do domu w skrzynce był list, a tak naprawdę pocztówka z pożegnaniem z tyłu. Czytając to bardzo płakałam. Przez kolejny...

Bardzo lubię pisać listy. Właściwie lubiłam. Teraz wszyscy wysyłają sms. Nie ma już rozmazanych od łez papeteryjnych kartek, pachnących tanimi perfumami kiczowatych widokówek znad morza, czy niezdarnie wypisywanych kopert. Szkoda. Słowa, szczególnie te, którą są zapisane stają się nośnikiem emocji. Potrafią sprawić, że świat rozsypuje się w jednej chwili jak domek z kart. Pęka na trzysta kawałków, których nie da się pozbierać. I nigdy już nie będzie tak samo. Potrafią również wywołać niekontrolowany uśmiech w najmniej sprzyjającej ku temu sytuacji.

Najważniejszym komunikatem, jaki otrzymałam do tej pory było słowo. "Jestem". Po prostu i aż "jestem". Czasami sześć liter znaczy więcej niż cały potok znaków graficznych. Wiadomość tę otrzymałam od dawno niewidzianej Przyjaciółki, która postanowiła zerwać kontakt ze wszystkimi, aby oddać się kontemplacji nad sensem egzystencji. Wysłała sms, po kwadransie znalazłam Ją w "naszym miejscu".

Bardzo lubię pisać listy. Właściwie lubiłam. Teraz wszyscy wysyłają sms. Nie ma już rozmazanych od łez papeteryjnych kartek, pachnących tanimi perfumami kiczowatych widokówek znad morza, czy niezdarnie wypisywanych kopert. Szkoda. Słowa, szczególnie te, którą są zapisane stają się nośnikiem emocji. Potrafią sprawić, że świat rozsypuje się w jednej chwili jak domek z kart....

Moja ciocia mieszka w innym kraju, w miejscu, z którego pochodzi mój wujek i Jej mąż. Pojechaliśmy do nich na kilka dni. Kiedy rodził się mój pierwszy kuzyn, ja miałam 10 lat i był to środek nocy. Kiedy wujek wrócił ze szpitala zostałam obudzona, a On pokazał mi zdjęcie tego cudownego maluszka. Biorąc pod uwagę, że nie znałam wtedy żadnego języka obcego na poziomie do porozumienia się, mogę to uznać za najważniejszą w moim życiu wiadomość przekazaną bez słowa mówionego.

Moja ciocia mieszka w innym kraju, w miejscu, z którego pochodzi mój wujek i Jej mąż. Pojechaliśmy do nich na kilka dni. Kiedy rodził się mój pierwszy kuzyn, ja miałam 10 lat i był to środek nocy. Kiedy wujek wrócił ze szpitala zostałam obudzona, a On pokazał mi zdjęcie tego cudownego maluszka. Biorąc pod uwagę, że nie znałam wtedy żadnego języka obcego na poziomie do...

Ja wciąż czekam na taką wiadomość. I nie mam tu na myśli listu z Hogwartu, Wy literaccy-zboczeńcy.

Mam na myśli wiadomość w której jakieś wydawnictwo z niepohamowanym entuzjazmem zgodzi się wydać moją książkę.

Ja wciąż czekam na taką wiadomość. I nie mam tu na myśli listu z Hogwartu, Wy literaccy-zboczeńcy.

Mam na myśli wiadomość w której jakieś wydawnictwo z niepohamowanym entuzjazmem zgodzi się wydać moją książkę.

Najcenniejsza była dla mnie pewna wiadomość na komunikatorze internetowym, którą otrzymałam od mojej przyjaciółki, gdy miałam naprawdę beznadziejny dzień i byłam w kompletnej rozsypce. Podniósł mnie na duchu i dzięki niemu poczułam się trochę lepiej, co było w tamtym momencie niezastąpioną pomocą.

Najcenniejsza była dla mnie pewna wiadomość na komunikatorze internetowym, którą otrzymałam od mojej przyjaciółki, gdy miałam naprawdę beznadziejny dzień i byłam w kompletnej rozsypce. Podniósł mnie na duchu i dzięki niemu poczułam się trochę lepiej, co było w tamtym momencie niezastąpioną pomocą.

Jedna z moich kuzynek mieszka w Londynie. W środę zdarzyła się tam potworna rzecz, zamach terrorystyczny. Z obawą czekałam na odpowiedź od kuzynki czy u niej wszystko dobrze. Nareszcie odpisała " u mnie wszystko dobrze ", kamień spadł mi z serca, a napięcie ustało.

Jedna z moich kuzynek mieszka w Londynie. W środę zdarzyła się tam potworna rzecz, zamach terrorystyczny. Z obawą czekałam na odpowiedź od kuzynki czy u niej wszystko dobrze. Nareszcie odpisała " u mnie wszystko dobrze ", kamień spadł mi z serca, a napięcie ustało.

Znamy się od wielu lat, pozostajemy w stałym kontakcie, nie raz wspólnie uczestniczyliśmy w jakimś ciekawym wydarzeniu kulturalnym, wielokrotnie popijaliśmy kawę w niewielkiej kawiarni przy głównej ulicy, rozmawiając o wszystkim i niczym. Mimo to nigdy nie przekroczyliśmy granicy oddzielającej przyjaźń od zakochania. Do czasu jego ostatniego listu. Przesłał mi komentarze do pewnego, obecnego w mediach tematu, który poruszył nas oboje jednakowo. Gdzieś między pochwałą starego świata, a krytyką bezdusznego postmodernizmu napisał mi, że się we mnie zakochuje, że bardzo się tego uczucia obawia, że nie wie, co się z nim dzieje. Przeczytałam ten akapit wiele razy, miliony myśli przeszyło moją głowę, chciałam za wszelką cenę dociec skąd się wzięło to nagłe uczucie. Od tego listu minęły tygodnie, jednak nie wpadłam na żadne logiczne wyjaśnienie. A może wcale go nie ma? Może miłość między dwojgiem ludzi to nie kwestia kilkunastu lat, lecz jednego spojrzenia w oczy, zdania z listu, nieplanowanego muśnięcia dłoni? Może po prostu któregoś dnia budzimy się i ona jest obecna w naszym sercu i duszy.

Znamy się od wielu lat, pozostajemy w stałym kontakcie, nie raz wspólnie uczestniczyliśmy w jakimś ciekawym wydarzeniu kulturalnym, wielokrotnie popijaliśmy kawę w niewielkiej kawiarni przy głównej ulicy, rozmawiając o wszystkim i niczym. Mimo to nigdy nie przekroczyliśmy granicy oddzielającej przyjaźń od zakochania. Do czasu jego ostatniego listu. Przesłał mi komentarze do...