U nas takich sytuacji jest tak dużo, że nie sposób wybrać jednej. Mogę tylko napisać, że to jest niesamowite, gdy ludzie mają ze sobą wspólny język, potrafią "dogadać się bez słów", spojrzą na siebie i już wiedzą o co chodzi drugiemu. Tak jest też w naszym przypadku.
Oglądamy jakiś film i w pewnym momencie jedna mówi głośno dokładnie to, o czym (jak się okazało) druga właśnie pomyślała. Mijamy na ulicy jakiegoś człowieka i wychodzi na jaw, że zwróciłyśmy uwagę na ten sam detal. Czasami wystarczy pytanie: "widziałaś?", nie trzeba mówić co, pokazywać gdzie, oznajmiać kiedy. Albo jedna z nas mówi: "zgadnij na co mam ochotę?", a druga nie czekając na odpowiedź, spełnia jej zachciankę.
To cudowne tak się rozumieć, podobnie myśleć. Coś takiego wzmacnia więź między ludźmi, ale także sprawia, że mają one swój mały świat - takie miejsce, w którym zawsze, gdy są razem, czują się swobodnie i bezpiecznie.

U nas takich sytuacji jest tak dużo, że nie sposób wybrać jednej. Mogę tylko napisać, że to jest niesamowite, gdy ludzie mają ze sobą wspólny język, potrafią "dogadać się bez słów", spojrzą na siebie i już wiedzą o co chodzi drugiemu. Tak jest też w naszym przypadku.
Oglądamy jakiś film i w pewnym momencie jedna mówi głośno dokładnie to, o czym (jak się okazało) druga...

Kilka lat temu z moją przyjaciółką potrafiłyśmy bardzo często rozumieć się bez słów, a nawet myśleć o tym samym. Przypominam sobie sytuację, kiedy wracałyśmy ze szkoły i rozmawiałyśmy na jakiś temat związany z ostatnią klasówką. Potem nastąpiła chwila ciszy, po której obie jednoczenie zadałyśmy sobie to samo pytanie: “A oglądasz teraz ten nowy serial?”. Spojrzałyśmy na siebie i wybuchnęłyśmy śmiechem. Byłyśmy zdziwione, że nawet nie padł żaden temat serialu, a my w tym samym momencie zadałyśmy sobie to samo pytanie. Do tej pory się zdarza, że czytamy sobie w myślach, w niektórych sytuacjach wystarczy, że tylko na siebie spojrzymy i obie wiemy o co nam chodzi. I mimo, że minęło kilka lat od tamtej sytuacji i czasów szkolnych to nadal bardzo dobrze się rozumiemy i śmiejemy się z tych samych rzeczy.

Kilka lat temu z moją przyjaciółką potrafiłyśmy bardzo często rozumieć się bez słów, a nawet myśleć o tym samym. Przypominam sobie sytuację, kiedy wracałyśmy ze szkoły i rozmawiałyśmy na jakiś temat związany z ostatnią klasówką. Potem nastąpiła chwila ciszy, po której obie jednoczenie zadałyśmy sobie to samo pytanie: “A oglądasz teraz ten nowy serial?”. Spojrzałyśmy na...

Wieczorami lub nocą chodząc na spacery nuciłyśmy melodię z piosenki Centuries lub ją śpiewałyśmy. Dlaczego ta piosenka? Same nie wiemy. Po prostu tak mi kiedyś wpadła w ucho i jej też. Mam nadzieję, że nikt nas nie słyszał. Hahaha...stare dobre czasy. Chodziłyśmy chodnikiem, ulica, a nawet siedziałyśmy na środku jezdni darłyśmy się na całego. Było bardzo śmiesznie zwłaszcza gdy jechała policja. Czasami grałyśmy w piłkę nożną, a ludzie ę na nas dziwnie patrzyli. Tego akurat nie rozumiem. dlaczego ich to dziwiło? No cóż widok dwóch dziewczyn grających w piłkę jest w miarę normalny, ale doliczając do tego, że jedna drugiej podkłada nogę dla śmiechu lub sama się wywala, to już jest śmieszne i dziwne.

Wieczorami lub nocą chodząc na spacery nuciłyśmy melodię z piosenki Centuries lub ją śpiewałyśmy. Dlaczego ta piosenka? Same nie wiemy. Po prostu tak mi kiedyś wpadła w ucho i jej też. Mam nadzieję, że nikt nas nie słyszał. Hahaha...stare dobre czasy. Chodziłyśmy chodnikiem, ulica, a nawet siedziałyśmy na środku jezdni darłyśmy się na całego. Było bardzo śmiesznie zwłaszcza...

Słowo: Czarownice.

A to było tak:

Idziemy sobie miastem, we trzy, a chodnik wąski.
Z naprzeciwka nadchodzi, a raczej usiłuje iść, bo bardziej się toczy, mężczyzna, który zdecydowanie musiał zażyć coś mocnego. Przystaje parę kroku przed nami i rozpoczyna dialog z samym sobą:
- O czarownice!
- A może czarodziejki?
- Nie, raczej czarownice.
Szybko go wyminęłyśmy.

Śmiałyśmy się przez resztę drogi i do dziś cytujemy tego mędrca, kiedy mamy gorszy humor. A najlepsze, że zwykle robimy to w zupełnie przypadkowych sytuacjach i ludzie dziwnie się na nas patrzą, kiedy we trzy zaśmiewamy się do łez z kilku rzuconych słów. Takie już z nas czarownice...

Słowo: Czarownice.

A to było tak:

Idziemy sobie miastem, we trzy, a chodnik wąski.
Z naprzeciwka nadchodzi, a raczej usiłuje iść, bo bardziej się toczy, mężczyzna, który zdecydowanie musiał zażyć coś mocnego. Przystaje parę kroku przed nami i rozpoczyna dialog z samym sobą:
- O czarownice!
- A może czarodziejki?
- Nie, raczej czarownice.
Szybko go wyminęłyśmy.

Śmiałyśmy...

Zdecydowanie takim momentem jest wspólne oglądanie filmów obcojęzycznych bez napisów i lektora. I nie było by w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że nic z nich nie rozumiemy, bo nie są to filmy angielskie/amerykańskie, a np. francusko-, szwedzko-, hiszpańskojęzyczne, a nie znamy biegle tych języków i same wymyślamy do nich dialogi, fabułę, można powiedzieć, że stajemy się polskimi lektorami lub wcielamy się w role aktorów. Najczęściej jest tak, że nasza fantazja odbiega znacznie od pomysłów realizatora. Jednak jest to fantastyczna zabawa ubarwiona w nasze poczucie humoru, zdarzenia z życia i analogie do naszych historii. Niejednokrotnie kończy się jednak płaczem... ze śmiechu.

Zdecydowanie takim momentem jest wspólne oglądanie filmów obcojęzycznych bez napisów i lektora. I nie było by w tym nic nadzwyczajnego, gdyby nie to, że nic z nich nie rozumiemy, bo nie są to filmy angielskie/amerykańskie, a np. francusko-, szwedzko-, hiszpańskojęzyczne, a nie znamy biegle tych języków i same wymyślamy do nich dialogi, fabułę, można powiedzieć, że stajemy...

Za najbliższą przyjaciółkę uważam moją siostrę, co można o tyle uznać za nietypowe, że jest między nami spora różnica wieku i w czasie kiedy ona wychodziła za mąż, ja jeszcze miałam w zwyczaju zasypiać przy dobranocce. Przez długi czas bliżej byłam z jej synem, ale minęło sporo lat i nagle okazało się, że bardzo dużo nas łączy. Wspólnie oglądamy filmy, czytamy te same książki i wiele rzeczy robimy razem. W tym momencie ludzie przestali się już dziwić, że zdarza się nam mówić to samo w jednym momencie, mieć takie samo zdanie, a kilkakrotnie nawet niezamierzenie ubrałyśmy się w podobne ciuchy. Nie dopatruję się w tym głębszego znaczenia, po prostu bardzo dobrze się znamy i często wystarczy że ona powie, co się stało, a ja już wiem, jaka była jej reakcja. Zwykle obracamy takie sytuacje w żart, mówiąc "Wyjdź z mojej głowy" albo "Zacznij mieć w końcu własne zdanie zamiast wysługiwać się moim". Mamy też specjalną "piątkę", którą przybijamy, gdy zdarzy nam się taka jednomyślność - czyli średnio 10 razy na spotkanie. Ostatnio jednak obie byłyśmy w szoku kiedy dwie sekundy po wysłaniu jej smsa "Jednak dzisiaj przyjdę" dostałam wiadomość "Może jednak przyjdziesz dzisiaj?" Uznałyśmy wtedy, że nie ma sensu pisać czy dzwonić, skoro i tak nawet na odległość myślimy jednocześnie o tym samym.

Za najbliższą przyjaciółkę uważam moją siostrę, co można o tyle uznać za nietypowe, że jest między nami spora różnica wieku i w czasie kiedy ona wychodziła za mąż, ja jeszcze miałam w zwyczaju zasypiać przy dobranocce. Przez długi czas bliżej byłam z jej synem, ale minęło sporo lat i nagle okazało się, że bardzo dużo nas łączy. Wspólnie oglądamy filmy, czytamy te same...

Jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało moim najlepszym przyjacielem jest moja druga połowa. Śmiech ze wspólnych przejęzyczeń, które powtarzamy do tej pory; spalony kawał, który śmieszy bardziej niż oryginalna wersja, jego mina kiedy mówię, że będę oglądała LOTR (chyba po raz setny), moja, kiedy mówi, że zjadłby pizzę hawajską (której ja nie cierpię), mój śmiech kiedy on nie mógł wyłączyć świateł awaryjnych, bo cały czas ciskał nie ten guzik, jego, kiedy jedząc kanapkę tak dziwnie ścisnęłam chleb, że dostała nim jego mama. Z perspektywy czasu wiem, że to te chwile, kiedy razem się śmiejemy najmocniej tkwią w naszych wypomnieniach i jeszcze bardziej zbliżają nas do siebie. Teraz także z uśmiechem patrzymy na siebie i przed siebie, na naszą wspólną drogę. :)

Jakkolwiek banalnie by to nie zabrzmiało moim najlepszym przyjacielem jest moja druga połowa. Śmiech ze wspólnych przejęzyczeń, które powtarzamy do tej pory; spalony kawał, który śmieszy bardziej niż oryginalna wersja, jego mina kiedy mówię, że będę oglądała LOTR (chyba po raz setny), moja, kiedy mówi, że zjadłby pizzę hawajską (której ja nie cierpię), mój śmiech kiedy on...

Było już tyle sytuacji, gdzie mówiliśmy to samo, albo jedna osoba zaczynała zdanie, a druga je kończyła, że stało się to dla nas czymś normalnym. Często sięgamy również po te same przedmioty, idziemy w tym samym kierunku, patrzymy na te same rzeczy. Znajomi mówią, że jesteśmy idealnie dobrani, że jesteśmy swoimi mózgowymi bliźniakami, bratnimi duszami :-)

Było już tyle sytuacji, gdzie mówiliśmy to samo, albo jedna osoba zaczynała zdanie, a druga je kończyła, że stało się to dla nas czymś normalnym. Często sięgamy również po te same przedmioty, idziemy w tym samym kierunku, patrzymy na te same rzeczy. Znajomi mówią, że jesteśmy idealnie dobrani, że jesteśmy swoimi mózgowymi bliźniakami, bratnimi duszami :-)

Cząstka ciebie i mnie[bookLink]4243778|Cząstka ciebie i mnie[/bookLink]

Cząstka ciebie i mnie[bookLink]4243778|Cząstka ciebie i mnie[/bookLink]

 [bookCover]4243778|Cząstka ciebie i mnie[/bookCover]