Gratuluję zwycięzcom.
A pająk genialny, dla Kryzysowej podwójne gratulacje!

Gratuluję zwycięzcom.
A pająk genialny, dla Kryzysowej podwójne gratulacje!

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kryzysowa
Aneta
Fokeuek
Kazio Mniejszy
Lara354

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Kryzysowa
Aneta
Fokeuek
Kazio Mniejszy
Lara354

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

- Ech, świt się zbliża, trzeba trochę, jak to ci ludzie mówią, pomuczeć... Inaczej Marian będzie się niepokoił - pomyślała Mućka, bo tak też, mało oryginalnie, dał jej Marian na imię.
-Muuu! Muuu! Ależ to upokarzające, ale nic nie poradzę, że tak to sobie ten dziwny gatunek dwunożny wymyślił... Mogłabym przecież powiedzieć coś sensownego, podywagować o idei Platona czy też dajmonionie Sokratesa, ale nie, muczeć muszę, bom krowa... Weź się odezwij normalnie, to zaraz z jakiegoś Polsatu albo TVNu przyjadą i męczyć będą głupimi pytaniami... Do reklamy pewnie wezmą,a ja tam parcia na szkło nie mam... A więc muczmy! Czego się nie robi dla ich przyjemności, przecież smutne życie mają... Tylko dwie nogi, brak ogona, brak rogów... No, z tymi rogami to tak nie do końca, gdyby Marian wiedział, co ta jego Maryśka wyprawia... - kontynuowała swe rozważania.
W pewnej chwili w oborze pojawił się Marian.
- No, Mućka, widzę, że się niecierpliwisz - powiedział.
- Ta, jasne... Już się nie mogę doczekać, aż zaczniesz mnie macać po wymionach... Może gdybyś to umiał robić, twoja stara by się nie szlajała po kątach z tym Józkiem - pomyślała poirytowana.
- No, już, już, popatrz, mam wiadro, zaraz Cię wydoję.
- Bo nie widzę, że masz wiadro i nie wiem, że będziesz mnie doił, święty placku, każdego dnia to samo, no ale z ogromnego współczucia dla tego gatunku, dam mu tę radość...
Jak pomyślała, tak zrobiła:
- Muuu!
Mleko popłynęło do wiadra, a Marian poklepał Mućkę po zadzie.
- Dobra krówka...
- Żebyś wiedział!

- Ech, świt się zbliża, trzeba trochę, jak to ci ludzie mówią, pomuczeć... Inaczej Marian będzie się niepokoił - pomyślała Mućka, bo tak też, mało oryginalnie, dał jej Marian na imię.
-Muuu! Muuu! Ależ to upokarzające, ale nic nie poradzę, że tak to sobie ten dziwny gatunek dwunożny wymyślił... Mogłabym przecież powiedzieć coś sensownego, podywagować o idei Platona czy też...

Człowieka z uśmiechem postawiła obok mnie kolejny podarunek. Co ona sobie myśli? Że po tym, jak razem z Człowiekiem wsadzili mnie za te kraty, dam się przekupić jakimiś prezentami? O nie, ja mam swoją godność! Zresztą to nowe urządzenie przypomina maszynę tortur: wygląda trochę jak takie koło do łamania kończyn (widziałem w telewizji), ale ze szczebelkami. A oni mają nadzieję, że wejdę do środka – jeszcze czego! Pewnie liczą, że moje delikatne łapki tam powpadają i… i oderwą się od reszty mnie. Okropieństwo. Mogę być uwięziony, ale nie jestem przecież głupi. Przejrzałem ich. Nie dam się omamić chrupkami ani marchewką. Kiedyś w końcu przegryzę te kraty i ucieknę. Ale na razie… to nowe kółko jest takie kolorowe!

(Z pamiętnika chomika Teofila)

Człowieka z uśmiechem postawiła obok mnie kolejny podarunek. Co ona sobie myśli? Że po tym, jak razem z Człowiekiem wsadzili mnie za te kraty, dam się przekupić jakimiś prezentami? O nie, ja mam swoją godność! Zresztą to nowe urządzenie przypomina maszynę tortur: wygląda trochę jak takie koło do łamania kończyn (widziałem w telewizji), ale ze szczebelkami. A oni mają...

- Puszku, jaką książkę wybrać na dzisiejszy wieczór?
... (Puszek pracowicie zajmuje się lizaniem łapek)
- Może jakiś kryminał z niebezpiecznym zabójcą i dzielnym policjantem?
... ("Mnie się znowu pyta?" - Puszek leniwie otwiera oczka)
- Czyżby coś mocniejszego? Horror? Ale nie będę mogła potem spać.
- Hau hau hau hau hau! ("I tak się często w nocy wiercisz, słyszę to!")
- Mówisz nie? Masz rację! Wybiorę romans! Będzie to historia porywającej miłości!
... ("Kena i Barbie, hehehe")
- Hmm, coś się nie podoba?
... ("Gdzieżby...")
- Ha! Widzę po Twojej minie! Może więc jakaś klasyka...
- Hauuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuuu! ("Nieeeeeeeeee!!!!!!!!!!!!!")
- Dobrze już, dobrze, uspokój się piesku! Chyba Ci te książki nie pasują. Wolisz ze mną posiedzieć i pobawić się, co nie koooooooochaniutki?
- Hau hau!
- No to mamy zajęcie Puszku.
... ("Mniej się wtedy zmęczę niż gdybyś co kilka chwil przerywała czytanie i się ciągle czegoś mnie pytała. Jakbym czytać umiał! ... Ja to jestem jednak sprytny, ale już tyle z Tobą mieszkam, że Cię znam" - Puszek wraca do lizania łapek)

- Puszku, jaką książkę wybrać na dzisiejszy wieczór?
... (Puszek pracowicie zajmuje się lizaniem łapek)
- Może jakiś kryminał z niebezpiecznym zabójcą i dzielnym policjantem?
... ("Mnie się znowu pyta?" - Puszek leniwie otwiera oczka)
- Czyżby coś mocniejszego? Horror? Ale nie będę mogła potem spać.
- Hau hau hau hau hau! ("I tak się często w nocy wiercisz, słyszę to!")
-...

Mam świetną rodzinę. Głową, a zarazem samcem alfa jest tu akurat samica zwana Agnieszką, która dyktuje warunki i ustawia w kącie swojego męża. Ich nieduży miot składa się z bliźniaków- Marka i Łukasza, i przedziwnej, zwiniętej w kulkę istoty. Na tego niewyrośniętego człowieka wołają Sebastian. Pan z rana znika i pojawia się dopiero, gdy światła spoza domu się zapalają. Wchodzi do domu, dotyka pudła, które wnet zaczyna hałasować i spoczywa na kanapie. Kiedy chcę mu przynieść papucie, wszyscy zaczynają mnie gonić i krzyczeć „Zostaw!” Nie rozumiem. Kiedy sprawdzam, czy picie człowieka w podłużnym pojemniku nadaje się do picia, pan zamyka mnie w innym pokoju i sapie pod nosem „A taką miałem ochotę na piwo...” Pani podaje mi jedzenie, czesze mnie, kąpie i pielęgnuje. Nie wiem, kim jestem i co zrobiłem, ale traktowany jestem przez nią jak król. Mały człowiek tylko śpi i płacze, szczególnie jak się nad nim nachylam. Nie lubi mnie, ale nie każdy musi. Starszy miot, bliźniaki, nigdy się nie nudzą i zawsze wciągną mnie w jakieś przypały. Ostatnio kazali mi kopać pod ogrodzeniem Wesołego Miasteczka od strony lasu. A potem pamiętam, jak podjechał samochód z migającym światełkiem u góry i dwaj mężczyźni zaprowadzili nas do samochodu. To byli mężczyźni, naprawdę, choć Marek stwierdził, że to psy. Ani trochę! Jak na psy za brzydki zapach by wydawali. Uwielbiam moją rodzinę. Rodzina uwielbia mnie, mimo że często słyszę: „Rufus, znów zjadłeś szczoteczki do zębów, znów skakałeś po klombach..” Więc robię jeszcze więcej „znów”, bo przejmowanie się to oznaka miłości i chcę ją otrzymywać każdego dnia.

Mam świetną rodzinę. Głową, a zarazem samcem alfa jest tu akurat samica zwana Agnieszką, która dyktuje warunki i ustawia w kącie swojego męża. Ich nieduży miot składa się z bliźniaków- Marka i Łukasza, i przedziwnej, zwiniętej w kulkę istoty. Na tego niewyrośniętego człowieka wołają Sebastian. Pan z rana znika i pojawia się dopiero, gdy światła spoza domu się zapalają....

No ale...ale co ona robi? Czy ona właśnie wyjęła moją specjalną wannę do kąpania? Ona mnie przecież nie kocha! Ba! Ona mnie nawet nie lubi! Muszę się gdzieś ukryć! Natychmiast! Za tym stołem pewnie mnie odnajdzie... Spróbuję za fotelem! Przecież już na pewno zapomniała, że schowałam się tam ostatnio. No i masz! Woła mnie! Haha! Ale mnie nie znajdzie ta okropna kobieta, która zamierza mnie wykąpać! Przecież przed chwilą byłam na dworze... Pada deszcz i są ogromne kałuże! O nie! Już tu idzie! No i stało się... Odnalazła mnie... A teraz wzięła mnie na ręce i przytula, i całuje... Ja się nie dam na to nabrać!

Jaka ona jest piękna. Grubiutka. Soczysta. Tłuściutka. Brązowa. Wspaniała. Ta kiełbasa na stole... Może jak będę uroczo wpatrywać się w oczy mojej pani, to dostanę ją w prezencie? Nie pomaga... To podam łapę... Też nie pomaga. To szturchnę ją noskiem! Niech wie, że stoję i czekam. Przybliżę się. Jeszcze troszkę bliżej. I jeszcze bliżej. Usiądę pod stołem. Idealnie pod kiełbaską. Może spadnie?

O! Moja pani położyła się na łóżku. Na tym mięciutkim, szarym kocyku. Idę się do niej wtulić. O! I głaszcze mnie. I całuje. I przytula. No, no już dość tych czułości... Tylko głaszcz mnie...
Mmmmm, zaraz zasnę... ale ona mnie kocha.

No ale...ale co ona robi? Czy ona właśnie wyjęła moją specjalną wannę do kąpania? Ona mnie przecież nie kocha! Ba! Ona mnie nawet nie lubi! Muszę się gdzieś ukryć! Natychmiast! Za tym stołem pewnie mnie odnajdzie... Spróbuję za fotelem! Przecież już na pewno zapomniała, że schowałam się tam ostatnio. No i masz! Woła mnie! Haha! Ale mnie nie znajdzie ta okropna kobieta,...

Znowu cały dzień nikt do mnie nie przyszedł . Właściwie to już trzeci dzień... Ale to wcale nie znaczy, że tęsknie za Panem, tak naprawdę nie lubię kiedy do mnie przychodzi. Patrzy na mnie tak wrogo, czasem krzyczy. Kiedy jest bardzo zły to potrafi mnie nawet kopnąć. Nie wiem dlaczego to robi. Może to kara? Ale za co? Przecież nie zrobiłem nic złego. Cóż mógłbym zrobić siedząc tu cały dzień przywiązany? Dlatego właśnie nie lubię Pana. Jedyny plus jego odwiedzin jest taki, że dostaję trochę pożywienia. Nie jest smaczne, ale przynajmniej nie czuję się głodny. Ciekawe czy psy u sąsiadów mają takie same życie. Jeśli życie psa jest takie smutne i nudne, to może lepiej być kotem.A może inne psy mają fajnych panów, sam już nie wiem. Fajnie byłoby gdyby ktoś mnie pogłaskał.Albo się ze mną pobawił. No dobra mógłbym chociaż trochę pobiegać, bo ten łańcuch bardzo wbija mi się w szyję i jest strasznie krótki...

Znowu cały dzień nikt do mnie nie przyszedł . Właściwie to już trzeci dzień... Ale to wcale nie znaczy, że tęsknie za Panem, tak naprawdę nie lubię kiedy do mnie przychodzi. Patrzy na mnie tak wrogo, czasem krzyczy. Kiedy jest bardzo zły to potrafi mnie nawet kopnąć. Nie wiem dlaczego to robi. Może to kara? Ale za co? Przecież nie zrobiłem nic złego. Cóż mógłbym zrobić...

PODWÓJNIE NOWE ŻYCIE
Właśnie odkryto nową rasę piesełów i od teraz nie ma już żadnych kundlów - są tylko mieszańce klasyczne. Jednym z nich jest trójkolorowy miszcz, który wabi się Ramzes. On podwójnie wygrał życie na samym początku - przeżył jako jedyny z całego miotu i został odebrany właścicielowi, który go głodził. Ja podobnie, jak on podwójnie zyskałem nowe życie - po pierwsze, absolutnie utwierdziłem się co do słuszności stwierdzenia o tym, że "pies jest najlepszym przyjacielem człowieka" a po drugie, pewnego razu okazał mi tę przyjaźń, kiedy to zaalarmował mamę, w momencie, gdy u mnie zaczynał się atak epilepsji. Po alarmie czuwał przy mnie tyle, ile trzeba. A mnie, na szczęście, nic poważnego się nie stało. Tak oto, dzięki sobie nawzajem, obydwaj wygraliśmy podwójnie nowe życie. Od tamtej pory każdy powrót do domu jest jeszcze bardziej ekscytujący i przyjacielski. Chciałbym tylko, żeby przy którejś Wigilii Ramzes rzeczywiście przemówił ludzkim głosem i na moje: "Dzięki WIELKIE Przyjacielu! Kocham Cię!" odpowiedział: "Nie ma za co, stary! Ja Ciebie też!". I to jest prawdziwa lovestory...

PODWÓJNIE NOWE ŻYCIE
Właśnie odkryto nową rasę piesełów i od teraz nie ma już żadnych kundlów - są tylko mieszańce klasyczne. Jednym z nich jest trójkolorowy miszcz, który wabi się Ramzes. On podwójnie wygrał życie na samym początku - przeżył jako jedyny z całego miotu i został odebrany właścicielowi, który go głodził. Ja podobnie, jak on podwójnie zyskałem nowe życie - po...

Oto ja - Filuś Kompozytor, w skrócie Filkompek. Tak, Dwunoga zaszalała i dostałem dwa imiona, ale jak to mówią "od przybytku głowa nie boli", więc nie narzekam. Nocą, jako Agent FK wymykam się z tego wielkiego kojca, który zwą domem i razem z moją bandą najprzebieglejszych kocurów robimy porządek na mieście. Ustawiamy do pionu szajki kun, które upodobały sobie obgryzanie kabli samochodowych oraz oczyszczamy okolicę z cuchnących serem myszy. Po dzisiejszej nocy spadam z łap i jedyne o czym marzę to elegancki skok na poduszkę Dwunogiej.
-Filuś Kompozytor! Filkompek! Kici kici! Filuś Kompozytor! - No przecież słyszę, że mnie wołasz. Nie mam ani chwili wytchnienia, taki jestem potrzebny.
-Zobacz, masz nowego braciszka! - To chyba jakieś żarty. Niby to wątłe psisko ma z nami zamieszkać? Ja się nie zgadzam!
-Miau! Miauuu! - Miauczę najbardziej stanowczo jak tylko potrafię, ale to na nic. Dwunoga tylko się uśmiecha i stawia naprzeciw mnie tego ogonogońca rasy ratlerek.
Z wyłupiastym okiem, taki połamaniec.
Najchętniej założyłbym mu już kaganiec.
Nogi wykrzywione, uszy nietoperza,
już bardziej przypomina kukiełkę niż zwierza.
A najgorszy dla moich zmysłów wyczulonych
jest psi zapach! On musi zostać wymoczony
w kocimiętce, inaczej ja się wyprowadzę.
Wrzucajcie go do wanny, dobrze wam radzę.

Oto ja - Filuś Kompozytor, w skrócie Filkompek. Tak, Dwunoga zaszalała i dostałem dwa imiona, ale jak to mówią "od przybytku głowa nie boli", więc nie narzekam. Nocą, jako Agent FK wymykam się z tego wielkiego kojca, który zwą domem i razem z moją bandą najprzebieglejszych kocurów robimy porządek na mieście. Ustawiamy do pionu szajki kun, które upodobały sobie obgryzanie...