Pamiętnik psa Murzynka
wpis 1; wrzesień
Dziś po raz pierwszy w życiu otworzyłem oczy i zobaczyłem ich. To były duże, przerażające i szczerzące zębiska potwory, których dwie dziwne łapy wyciągnęły się do mnie. Zamarłem i zacząłem panicznie piszczeć, przecież oni chcą mnie na pewno zjeść! Podnieśli mnie, byłem dla nich małą kruszyną, mieściłem się na dłoni i nagle stało się coś dziwnego. Zaczęli mnie głaskać i przytulać, nie zjedli mnie, ale chyba mają taki zamiar.
wpis 2; grudzień
Jaki ja byłem głupiutki, te potwory to przecież ludzie, moi państwo, karmią mnie i głaskają, kiedy chcę. Okazało się, że są nieszkodliwi, nawet przyjaźni i chyba nie chcą mnie zjeść, mimo, że mnie tuczą pysznościami. Dzisiaj odkryłem największy rarytas życia. STARA ZELÓWKA! Normalnie pokarm bogów!
wpis 3; marzec
Dzisiaj stałem się pełnoprawnym członkiem rodziny-dostałem obrożę, a to znak, że należę do nich, a oni do mnie, ale nie muszą tego wiedzieć. Noszę ją z dumną, bo jest piękna; brąz współgra z moją czarną sierścią, a na pasku wisi medalik z moim imieniem. Teraz już nic nas nie rozłączy, pokochałem ich całym sobą, mimo że trochę mi dokuczają, bo "kochają, jak się złoszczę" (ja im za to wynoszę buty) i nawet pomimo zamykania mnie w budzie. Oprócz nich nie mam nikogo, ale też nikogo więcej nie chcę, są całym moim światem.

Pamiętnik psa Murzynka
wpis 1; wrzesień
Dziś po raz pierwszy w życiu otworzyłem oczy i zobaczyłem ich. To były duże, przerażające i szczerzące zębiska potwory, których dwie dziwne łapy wyciągnęły się do mnie. Zamarłem i zacząłem panicznie piszczeć, przecież oni chcą mnie na pewno zjeść! Podnieśli mnie, byłem dla nich małą kruszyną, mieściłem się na dłoni i nagle stało się...

8:00
„Znowu się rozpycha. Powinna znaleźć większe posłanie jak chce tu spać”
Ania obudziła się z brakiem czucia w nogach. Przyczyną był jej pies Fuks, który znowu wpakował się do łóżka. Zajął większą jego część a gdy tego było mało położył się jej na nogach, skutecznie odcinając krążenie.
-Fuks wstajemy.
„Kobieto ciszej! Ja tu śpię”
Ania widząc, że pies nie ma zamiaru się obudzić sama zeszła do kuchni przygotować śniadanie. Zdążyła ukroić parę plasterków szynki na krajalnicy gdy poczuła, że ktoś ją obserwuje.
„Usłyszałem wźiuuuu więc wstałem zobaczyć co jemy”
8:15
- Tato prosiłam, nie karm psa przy stole.
„Ale ja nie jem przy stole tylko z pod. Tato daj jeszcze tłuszczyku z szynki. Przecież obaj wiemy, że tobie nie służy”
10:00
„Patrzę się na ciebie. Tera musisz zrobisz co karzę”
-Fuks jest zimno. Przecież możesz iść na podwórko.
„Chodź. Chodź…”
Ania dalej się opierała. Przez całe 30 sekund.
-Chodź już na ten spacer.
„Nie można było tak od razu”
10:05
„Słupek! Słupek! Drzewo! Drzewo! Gołąb!”
- FUKS! Nie ciągnij!
12:00
„No i po co ci to małe, płaskie pudełko. Najpierw na nie krzyczysz a teraz ci smutno. Wyrzuć je!”
Fuks momentalnie znalazł się na kolanach Ani. Łbem niemal wytrącił jej z rąk komórkę.
-Uważaj!
„Słuchaj, oboje wiemy, że w tej chwili bardziej chcesz mnie głaskać niż bawić się tym czarnym czymś. Zobacz tu mam taki miękki brzuszek, w sam raz do miziania”
Ania uśmiechnęła się do swojego psa. Może i jest niedobry, ale to jej niedobry kundel.
-Kocham cię wiesz.
„Wiem. Też cię kocham”

8:00
„Znowu się rozpycha. Powinna znaleźć większe posłanie jak chce tu spać”
Ania obudziła się z brakiem czucia w nogach. Przyczyną był jej pies Fuks, który znowu wpakował się do łóżka. Zajął większą jego część a gdy tego było mało położył się jej na nogach, skutecznie odcinając krążenie.
-Fuks wstajemy.
„Kobieto ciszej! Ja tu śpię”
Ania widząc, że pies nie ma zamiaru się...

Było wczesne niedzielne popołudnie.Oddawałem się mojej ulubionej czynności-spaniu.Ze słodkiej drzemki wyrwał mnie głos pani.Nie rozumiałem tego co mówiła,lecz melodyjny wydźwięk jej słów utwierdził mnie w przekonaniu,że upichciła coś pysznego.Okazało się,że mam rację,gdy do pokoju zaczęli przybywać kolejni domownicy.Zrezygnowałem z biernego przyglądania się ich posiłkowi.Ukryłem się pod stołem podczas gdy oni zasiedli do obiadu.Nad sobą słyszałem pobrzękiwanie sztućców.Mój nos zwietrzył zapach mięsa…aż mi ślina do pyszczka napłynęła,a nie był to bynajmniej objaw wścieklizny.Zabawnym doświadczenie jest przyglądanie się posiłkowi spod stołu.Widzi się wtedy tylko nogi ludzi,poruszające się w takt piosenki ,którą słyszą tylko oni…Przeklęta, niedzielna atmosfera.Są tego dnia bardziej roześmiani, zwracają na mnie mniej uwagi oraz nie są skorzy podzielić się posiłkiem.Nic nie kusi psa tak jak zapach ludzkiego jedzenia,zakazany owoc zawsze smakuje najlepiej.Wyciągnąłem ostatniego asa z rękawa,czy łapki(nieważne).Zbliżyłem się do najmłodszej osóbki przy stole.Zawsze mnie dokarmiała gdy inni domownicy nie chcieli tego uczynić.Zamerdałem kilka razy ogonem i posłałem jej spojrzenie tak pełne miłości,że aż dziw bierze,iż nie ugięła się pod jego ciężarem.Przewróciła oczkami i dała mi najpyszniejszy kawałek mięsa jaki w życiu jadłem.Uśmiechnąłem się swoim psim uśmiechem,a radosne iskierki w oczach dziewczynki rozbłysły.Chyba jednak zaczynam lubić te niedzielne popołudnia-pomyślałem.

Było wczesne niedzielne popołudnie.Oddawałem się mojej ulubionej czynności-spaniu.Ze słodkiej drzemki wyrwał mnie głos pani.Nie rozumiałem tego co mówiła,lecz melodyjny wydźwięk jej słów utwierdził mnie w przekonaniu,że upichciła coś pysznego.Okazało się,że mam rację,gdy do pokoju zaczęli przybywać kolejni domownicy.Zrezygnowałem z biernego przyglądania się ich...

Czuję jedzonko. Dreptam w miejsce, gdzie się ono znajduje. Widzę je. Stoi na kuchence. Mniam mniam. Palce lizać. Może jak usiądę się do stołu, to podzielą się ze mną.
-Złaź, Bruno!
A jednak nie. Nie dadzą mi. A ja jestem taki miły. Nawet dzisiaj przyniosłem ze sobą kilka zwierzątek w moim futrze. Może trochę drapią, ale za to nasza rodzina się powiększy tak, jak tego chcieli.
O patrzcie jak się fajnie kręcę w kółko.
-Co on robi, mamo? -zapytał Antek czyli mój najlepszy karmiciel.
Nagle poczułem, że jedno z nowych zwierzątek gryzie mnie w tyłek, więc zacząłem saneczkować po podłodze. Kilka dni później znalazłem się u weterynarza. Teraz wiem, że nie wolno przynosić zwierzątek do domu. :)

Czuję jedzonko. Dreptam w miejsce, gdzie się ono znajduje. Widzę je. Stoi na kuchence. Mniam mniam. Palce lizać. Może jak usiądę się do stołu, to podzielą się ze mną.
-Złaź, Bruno!
A jednak nie. Nie dadzą mi. A ja jestem taki miły. Nawet dzisiaj przyniosłem ze sobą kilka zwierzątek w moim futrze. Może trochę drapią, ale za to nasza rodzina się powiększy tak, jak tego...

No, jeszcze tylko raz z prawej strony, raz z lewej i wystarczy tego ocierania się o nogi. Kto to widział, żeby tak się upokarzać dla jednej miski mleka? Już ja to sobie jutro odbiję. Nie ma to jak małe złośliwości na poprawę humoru. Co by tu obsikać? Fotel? Zasłonę w salonie? Lepszy chyba będzie fotel, zasłonę można od razu uprać. No ileż można czekać na tę karmę? Pośpiesz się kobieto! Ja wiem, że w kwestii kociego języka jesteś zupełną ignorantką, ale, na mysz kościelną, moje spojrzenie rodem ze „Shreka” chyba wystarczy, nie? Ja cierpię dolę... Już niedobrze mi się robi od tego jej świergolenia. Patrzę jej prosto w oczy, żeby zrozumiała, o co mi chodzi, a ta co? Uśmiecha się jak naćpana i coś tam do mnie szczebiocze. Ja to mam jednak w sobie ogromne pokłady cierpliwości... O, nareszcie otwiera puszkę! Tak, tak, nałóż mi jeszcze więcej! Jak to dobrze najeść się do syta. Szkoda tylko, że muszę z siebie robić takiego błazna. Nie wiem, kiedy ona się wreszcie nauczy, że moje potrzeby są najważniejsze. Nawet nie da mi zjeść w spokoju. Zebrało się jej na głaskanie. No nic, trzeba robić dobrą minę do złej gry, to może pozwoli mi pospać na świeżo upranej pościeli. Hej, uważaj, ty łamago! Znowu nastąpiłaś mi na ogon. Jak ja cię czasem nie znoszę... Ale co by nie mówić, przyjemnie się drzemie na twoich kolanach. Jak by się tak dobrze przyjrzeć, moja sytuacja nie jest najgorsza, ale to ciągłe poniżanie się... Ja, arystokrata wśród zwierząt, muszę się łasić jak jakiś pies! A fe!

No, jeszcze tylko raz z prawej strony, raz z lewej i wystarczy tego ocierania się o nogi. Kto to widział, żeby tak się upokarzać dla jednej miski mleka? Już ja to sobie jutro odbiję. Nie ma to jak małe złośliwości na poprawę humoru. Co by tu obsikać? Fotel? Zasłonę w salonie? Lepszy chyba będzie fotel, zasłonę można od razu uprać. No ileż można czekać na tę karmę? Pośpiesz...

I tak sobie żyję. Powoli, bez pośpiechu. Rano wstaję, nie lubię wstawać. Miewam przepiękne sny, a słońce mi je odbiera, budząc i sprowadzając do świata rzeczywistego. Próbowałem nawet spać pod łóżkiem, za kanapą, a nawet w szafie(!), ale zawsze się budzę. No i muszę się zmierzyć z rzeczywistością. Kiedy już się zwlokę z mojego miejsca spoczynku idę sprawdzić, czy moja ukochana zostawiła mi śniadanko przed pójściem do pracy. Ja jestem domownikiem, pilnuję porządku. Później kąpiel. Przemierzam dom, sprawdzam, czy nie ma intruzów. Tak tak, intruzów! W zeszłym tygodniu w mieszkaniu pojawiły się 2 pająki i jedna mucha, ale za to bardzo wredna i przebiegła. Oczywiście jako samiec tego domu postanowiłem temu zaradzić, by kobieta mego życia się nie trwożyła. To była prawdziwa walka i niestety kilka strat też się poniosło: wazon ze stolika w dużym pokoju, ramka z naszym zdjęciem, kilka świeczek. Niestety moja ukochaną nie interesowało naruszenie naszej prywatności, tylko bałagan, który pozostał po stoczeniu tej bitwy. Wiecie jak mnie nazwała? "Ty paskudny kocie". No serce mi się krajało i nadal kraja na samo wspomnienie. Mimo, że od tego incydentu minął tydzień, nadal mamy ciche dni, no i śpimy oddzielnie - wylądowałem na kanapie, a ona zajmuje sypialnie. Już nie jemy razem kolacji. Wykorzystuje to, że nie radzę sobie w kuchni i sama robi sobie kurczaki, makarony i inne przysmaki, a mi pozostają chrupki i jedzenie z puszki.
Dzielnie trwałem w tym tydzień, ale dziś postąpię jak na mężczyznę przystało - okażę skruchę, przytulę się, będę mruczeć. Przypomnę jej, że najlepsze wieczory spędza się z dobrą książką, winem i kotem, takim jak ja. Bo przecież kocham ją całym kocim serduszkiem.

I tak sobie żyję. Powoli, bez pośpiechu. Rano wstaję, nie lubię wstawać. Miewam przepiękne sny, a słońce mi je odbiera, budząc i sprowadzając do świata rzeczywistego. Próbowałem nawet spać pod łóżkiem, za kanapą, a nawet w szafie(!), ale zawsze się budzę. No i muszę się zmierzyć z rzeczywistością. Kiedy już się zwlokę z mojego miejsca spoczynku idę sprawdzić, czy moja...

Nigdy więcej już tego nie zrobię! Dzisiaj ostatni raz przejechałem się na tym cholernym kołowrotku! Po jakiego grzyba te nieowłosione istoty wstawiły mi to ustrojstwo do klatki? To nienormalne, wręcz nieetyczne wstawiać coś takiego chomikowi i oczekiwać, że ciągle będzie się na tym kręcił. Co Wy myślicie, że jestem jakąś Chodakowską? Że niby potrzebuję się ciągle ruszać?
W ogóle człowiek jest dziwny. Codziennie wstajesz rano z łóżka i od razu marudzisz, że się nie wyspałeś. Jesz dietetyczne i zdrowe śniadania, żeby wieczorem wcinać chipsy i czekoladę. Zapraszasz znajomych do domu, rozmawiasz, uśmiechasz się, a gdy tylko tamci wyjdą obgadujesz ich. Narzekasz na brak pieniędzy, ale nic nie robisz, żeby oszczędzać. Chcesz mieć dzieci, ale wiecznie się na nie wydzierasz...
Jestem tylko chomikiem, ale swoje wiem. Podchodzisz codziennie do mojej klatki, piszczysz do mnie, szczerzysz się w uśmiechach, ale uważasz, że jestem tylko zwierzęciem, że nie wiem co jest grane.
Otóż mój drogi, widzę i słyszę wszystko, co się dzieje w domu. I myślę, że to z Tobą jest coś nie tak. Zastanów się, przecież to Tobie wydaje się, że do Ciebie mówię...;P

Nigdy więcej już tego nie zrobię! Dzisiaj ostatni raz przejechałem się na tym cholernym kołowrotku! Po jakiego grzyba te nieowłosione istoty wstawiły mi to ustrojstwo do klatki? To nienormalne, wręcz nieetyczne wstawiać coś takiego chomikowi i oczekiwać, że ciągle będzie się na tym kręcił. Co Wy myślicie, że jestem jakąś Chodakowską? Że niby potrzebuję się ciągle ruszać?
W...

Intryguje mnie, co znajduje się poza domem. Ciekawa jestem ile przyjaznych psów tam jest, ile kotów można nastraszyć, ile ptaków przepędzić. Muszę to sprawdzić. Gdzie była moja smycz? Już wiem! Leży na dywanie obok kanapy. Birę smycz i biegnę do mojego Pana, który gra na komputerze. Co oni w tym widzą? Gapią się przez cały dzień na ruszające się kropki. Nie rozumiem... Podchodzę do mojego Pana. Ma na imię Adam. Kładę głowę na jego kolanie, by mnie zauważył.
-Proszę... Pójdź że mną na spacer. Proszę...-Cichutko piszczę.
-Nie teraz Roxy. Nie widzisz, że gram. Niedługo nabije 17 level. Nie przeszkadzaj mi.
Adam nie chcę mojego towarzystwa. Jest mi smutno... Muszę przekonać kogoś innego, by poszedł że mną na spacerek. Wchodząc do kuchni zauważam mamę Adama. Zawsze siedzi nad papierami. Na kartkach jest dużo liter, cyfr i wykresów. Nie wiem, co one oznaczają. Kiedyś próbowałam odgadnąć, co tam jest napisane, lecz byłam trochę brudna i na kartkach pojawiły się plamy. Pani wtedy bardzo na mnie krzyczała. Podchodzę do mamy Adama i również bardzo ją proszę.
-Roxy, pracuje... Niech ktoś inny się tobą zajmie. Adam! Wyjdź z psem!
-Nie teraz! Gram!- dobiegł odgłos z pokoju na piętrze.

Poczekam, aż przyjdzie Pan Krzysztof. Może on ze mną wyjdzie. Kładę się na podłodze i czekam. Mijają godziny, a mi nie tylko wzrost ciekawość świata, lecz chcę mi się siusiać. Pan Krzysztof zawsze wychodzi z samego rana i wraca późnym wieczorem, gdy jest ciemno, a Adam poszedł spać. Czekam dalej, lecz on nie przychodzi. Już nie wytrzymuje. Muszę się gdzieś załatwić. Podchodzę do dywanu i... I załatwiam swoje potrzeby. Pani to zauważa i zaczyna na mnie krzyczeć, lecz ja nie zrobiłam nic złego.
-Brzydki pies! Co ty wyprawiasz!? Adam chodź tu natychmiast!- woła. Mój Pan schodzi z piętra i przygląda się temu, co zrobiłem z wykrzywioną miną.
-Miałeś wyjść z psem na dwór! A ty tylko cały dzień grasz w te głupie gry! To wszystko twoja wina! Ty chciałeś psa! Teraz po nim sprzątaj!-krzyczy Pani.
-Zwariowałaś?! Nie będę sprzątać! Mam ważniejsze sprawy muszę dziś jeszcze dobić do 18 levelu!- odpowiada krzykiem Adam.
-Ty i twoje gry! Nic cię oprócz tego nie obchodzi! To twój pies, więc po nim sprzątaj!
Nie chcę tego głupiego psa!- krzycząc Adam biegnie na piętro.
-Oddam go jutro i będzie koniec problemów!

Dlaczego oni się pokłócili? Czy naprawdę chcą mnie gdzieś oddać? Nie mogę w to uwierzyć... Kocham ich, a oni kochają mnie. A może mi się tylko tak wydawało? Co mam teraz zrobić? Nie chcę stąd odchodzić...

Następnego dnia Pani bierze mnie że sobą na przejażdżkę autem. Lubię jeździć samochodem. Pewnie zapomnieli o wcześniej kłótni i Pani chcę mi to wynagrodzić. Jedziemy tak około godziny, aż zatrzymujemy się przed obcym mi miejscem. Pani rozmawia z jakimś mężczyzną, którego też nie znam. Wokół jest wiele zwierząt zamkniętych w boksach. Boję się... Pani oddaje moją smycz temu mężczyźnie i odchodzi. Zostawia mnie... A JA!? Bardzo głośno krzyczę i piszczę, ale to wszystko idzie na nic. Nawet się nie obejrzała. Zostaje zaprowadzono do klatki. Jest tu bardzo zimno i niewygodnie. Co teraz będzie? Chcę do Adama...

Intryguje mnie, co znajduje się poza domem. Ciekawa jestem ile przyjaznych psów tam jest, ile kotów można nastraszyć, ile ptaków przepędzić. Muszę to sprawdzić. Gdzie była moja smycz? Już wiem! Leży na dywanie obok kanapy. Birę smycz i biegnę do mojego Pana, który gra na komputerze. Co oni w tym widzą? Gapią się przez cały dzień na ruszające się kropki. Nie rozumiem......

- Koniec, piesku. Zostawiła mnie.. – A więc to o to chodzi! Spoko bracie! To tylko baba. Pamiętasz tę bernardynkę z osiedla? Najpierw macha do mnie ogonem, a teraz nie pozwala się nawet do siebie zbliżyć! Bab nie zrozumiesz! Nie łam się! – Trącam go nosem po raz kolejny bo mnie nie słucha. Ja mu tutaj mówię by się nie martwił, a ten dalej się martwi. Dlaczego ci ludzie są tacy nie posłuszni? Aż przypomina mi się sytuacja, jak do domu weszła ta gruba baba w różu. Ściskała się z pani mamą i panem tatą. Czuć było od niej zło! Na kilometr! Ja im mówię by ją wyrzucili, a oni zamiast ją wyprosić krzyczą na mnie! Wtedy widziałem tylko jedno wyjście – wyrzucić ją samemu. Na moje nieszczęście od razu gdy zacząłem ciągnąc za jej nogawkę, dostałem po dupie. Tragedia! Pies chce dobrze , a ludzie i tak swoje.
Trącam go trącam a ten dalej jest smutny. Oj poczeeekaj! Zaraz się to zmieni, już moja w tym głowa. Wskoczyłem na jedną, a potem drugą poduszkę aż dosięgałem do twarzy. Sooczyście lizałem jego policzki i powieki, dopóki nie zaczął się śmiać. Kocham jak jest wesoły i się śmieje. Jest wtedy.. taki wesoły. I dobry. I daje mi jedzenie.. Kocham go. A jak zobaczę tą ciasteczkową dziewuchę, to ją ugryzę. Na boczek z ogniska, przysięgam, że ją ugryzę! Z nami niech nie zadziera!

- Koniec, piesku. Zostawiła mnie.. – A więc to o to chodzi! Spoko bracie! To tylko baba. Pamiętasz tę bernardynkę z osiedla? Najpierw macha do mnie ogonem, a teraz nie pozwala się nawet do siebie zbliżyć! Bab nie zrozumiesz! Nie łam się! – Trącam go nosem po raz kolejny bo mnie nie słucha. Ja mu tutaj mówię by się nie martwił, a ten dalej się martwi. Dlaczego ci ludzie są...

No chyba sobie człowiek żartujesz! Że ja? Z tym tutaj?! Przecież on brzydko pachnie! Ten ogon.. bleeee. Jestem kotką z rodowodem i nie pozwolę, aby byle jaki kocur mnie dotykał! Toż to obraza mojej osoby! Zabierz mnie stąd natychmiast! Człowiek, wychodzimy! Ten tutaj nie zasługuje nawet na sekundę naszego czasu. No spójrz tylko na te kudły! Hola hola! Wytrzyj pysk kocie, bo ci ślinka cieknie. Ale pięć metrów ode mnie. Zachowujesz się jak pies sąsiadów. Won mi stąd! Póki muszę tu siedzieć, to mój pokój. Człowieeeeek! Miaaaaaaau! No weź mnie stąd!

No chyba sobie człowiek żartujesz! Że ja? Z tym tutaj?! Przecież on brzydko pachnie! Ten ogon.. bleeee. Jestem kotką z rodowodem i nie pozwolę, aby byle jaki kocur mnie dotykał! Toż to obraza mojej osoby! Zabierz mnie stąd natychmiast! Człowiek, wychodzimy! Ten tutaj nie zasługuje nawet na sekundę naszego czasu. No spójrz tylko na te kudły! Hola hola! Wytrzyj pysk kocie, bo...