No przecież mówię, że jestem za duży, żeby spać w tej klatce, nie widzicie tego? Ale Ania co rusz chce mnie ujarzmiać!! A ja i tak się nie dam! Czy to moja wina, że miałem być królikiem miniaturowym, a wcale nim nie jestem? No powiedzcie sami? Urosłem za duży i nie nadaję się, żeby trzymać mnie w klatce. Zresztą ja uwielbiam te harce po całym domu, szkód też już narobiłem, ale oni mnie kochają:) Mój spryt także. Mimo to Ania wciąż próbuje.
Najpierw zawiązuje górne drzwiczki sznurkiem – bez trudu sobie z nim radzę – raz, raz i po sznurku! Drzwiczki w zęby i… wolność!! Potem wpada na pomysł, by założyć na nie tą małą kłódkę od pamiętnika. Z tym jest już gorzej, ale dla chcącego nic trudnego! Chwytam klatkę zębami za te drugie zapięcia od spodu i… wolność!! Teraz już daje mi spokój i zezwala na upragnioną swobodę – za to ją kocham:) I w końcu przecież to ja jestem tu Królem!

No przecież mówię, że jestem za duży, żeby spać w tej klatce, nie widzicie tego? Ale Ania co rusz chce mnie ujarzmiać!! A ja i tak się nie dam! Czy to moja wina, że miałem być królikiem miniaturowym, a wcale nim nie jestem? No powiedzcie sami? Urosłem za duży i nie nadaję się, żeby trzymać mnie w klatce. Zresztą ja uwielbiam te harce po całym domu, szkód też już narobiłem,...

Obserwując swojego psa często zastanawiam się nad tym, co on sobie myśli w różnych sytuacjach. Czasami odnoszę wrażenie, że on wie i czuje więcej niż mi się wydaje.
***
Godzina 6:15
Mogliby już zacząć się wynurzać. Przecież jest już widno, ile można spać.
Godzina 6:45
Poszczekam trochę, bo może o mnie zapomnieli.
Godzina 7:00
No w końcu... Wyszedł on, jak zawsze niesie ze sobą coś do żarcia, czuję na odległość. Zaraz mnie pogłaszcze. Muszę się tylko dobrze ustawić. Potem wsiądzie do tej maszyny, która stoi na podwórku i zniknie na jakiś czas.
Godzina 7:15
Jest i ona, ale zanim mnie wypuści, to gdzieś jeszcze pójdzie. Na szczęście wróci szybko, zostawi w tym dużym budynku to, co trzyma w ręku i przyjdzie do mnie. Zawsze przychodzi.
Godzina 7:30
Idzie! Wiem co zaraz nastąpi. Skaczę z radości, macham ogonem. Ona coś tam jeszcze do mnie mówi, ale ja już nie słucham, bo właśnie otwiera się bramka i wybiegam ze swojego królestwa na wolność. Jestem wolny i przeszczęśliwy.
Godzina 8:00
Zmęczyłem się tymi zabawami z pancią. Kładę się przed bramą. Poobserwuję ludzi, a nuż jakaś suczka się napatoczy ;)

Obserwując swojego psa często zastanawiam się nad tym, co on sobie myśli w różnych sytuacjach. Czasami odnoszę wrażenie, że on wie i czuje więcej niż mi się wydaje.
***
Godzina 6:15
Mogliby już zacząć się wynurzać. Przecież jest już widno, ile można spać.
Godzina 6:45
Poszczekam trochę, bo może o mnie zapomnieli.
Godzina 7:00
No w końcu... Wyszedł on, jak zawsze niesie...

Kotlet, Kotlet, Kotlet chodź do mamusi...
-O matko znowu moja rozhisteryzowana pani. I do tego jest synuś wymyślił mi takie głupie imię. Kotlet! Kotleta to bym zjadł, a nie to psie żarcie. Niby mnie tak kochają, zabawki kupują, nie wiążą na smyczy, śpię w łóżku z moją panią i jej gburowatym mężem, a jak jedzą obiad to dla mnie miejsca przy stole nie ma. A teraz jak chce się pobawić to woła mnie. Nie pójdę, muszę być stanowczy w końcu jestem psem.
Kotlet, Kotlet , chodź pobaw się ze mną. Chodź kochany piesku, tak sie stęskniłam za Tobą.
Hał, Hał , Hał - NIE ! Nie , Nieeeee.
No dobrze już lecę moja pani, może dzisiaj usiądę z wami przy kolacji, albo pozwolisz mi zrobić siku na swoje nowe buty.

Kotlet, Kotlet, Kotlet chodź do mamusi...
-O matko znowu moja rozhisteryzowana pani. I do tego jest synuś wymyślił mi takie głupie imię. Kotlet! Kotleta to bym zjadł, a nie to psie żarcie. Niby mnie tak kochają, zabawki kupują, nie wiążą na smyczy, śpię w łóżku z moją panią i jej gburowatym mężem, a jak jedzą obiad to dla mnie miejsca przy stole nie ma. A teraz jak chce...

Ileż można siedzieć w tych czterech ścianach z podkulonym ogonem?
Nie ma to jak poranny jogging!
Szybciej! No szybciej wstawaj i ubieraj gacie, bo zaraz będziesz musiał czyścić dywan z mojej "Nutelli"
Zapomniałeś, że już raz to robiłeś? Kto wymyślił te wszystkie ciuchy? Bez sensu...
Czy ja naprawdę muszę już przeraźliwie wyć żebyś się pośpieszył?
...
No w końcu świeżutkie powietrze!
Ale przestań na mnie patrzeć wtedy, gdy akurat się załatwiam, bo skupić się nie mogę i krępuje mnie to strasznie!
Muszę obrać jakiś kierunek wzrokiem i zacząć szczekać żebyś odwrócił swoją uwagę ode mnie. Na szczęście nabierasz się na to, a ja w tym czasie szybciutko podnoszę nogę i podlewam drzewko.
Teraz człowieku mógłbyś wziąć ze mnie przykład i trochę pobiegać rozciągając stare kości i łapy, zamiast robić sobie żałosne selfie na tle olanej przeze mnie kory.
O rany!!! Widziałeś ją? widziałeś? Patrz jaka sunia po drugiej stronie chodnika idzie...
Proszę, błagam... tylko nie kompromituj mnie teraz i nie rzucaj tego patyka!
Nie ślinię się na jego widok tylko zrozum, że ona tak na mnie działa!
NIE BĘDĘ APORTOWAŁ!
...
Co, już wracamy do domu? Ej no, chyba nie jesteś zły, że nie aportowałem? Chciałem tylko żeby myślała, że jestem męski, a nie taki... szczeniak.
Nie będę już nigdy więcej udawał kogoś kim nie jestem!
Widzę gałąź. No wyjmij mi z pyska i rzucaj. Patrz jak się dobrze bawię...

Ileż można siedzieć w tych czterech ścianach z podkulonym ogonem?
Nie ma to jak poranny jogging!
Szybciej! No szybciej wstawaj i ubieraj gacie, bo zaraz będziesz musiał czyścić dywan z mojej "Nutelli"
Zapomniałeś, że już raz to robiłeś? Kto wymyślił te wszystkie ciuchy? Bez sensu...
Czy ja naprawdę muszę już przeraźliwie wyć żebyś się pośpieszył?
...
No w końcu...

Cześć, jestem Tosia :) Każdego dnia wychodzę na spacer z moją ukochaną panią. Wymyśliłam sobie godzinę i wtedy podchodzę do swojej pani, robię niewinnną minkę, maślane oczka, a moja pani ulega i idzie ze mną na spacer, bo nie ma innego wyboru ;) Ale prawda jest taka, że obydwie uwielbiamy te spacery :)

Cześć, jestem Tosia :) Każdego dnia wychodzę na spacer z moją ukochaną panią. Wymyśliłam sobie godzinę i wtedy podchodzę do swojej pani, robię niewinnną minkę, maślane oczka, a moja pani ulega i idzie ze mną na spacer, bo nie ma innego wyboru ;) Ale prawda jest taka, że obydwie uwielbiamy te spacery :)

Który bądź dzień. To bez znaczenia. Każdy jest równie doskonały i ostatecznie skupiony na zaspokajaniu moich potrzeb. Słońce poprzez wielką szklaną taflę ogrzewa moje plecy i gładzi delikatnie po głowie. Wiatr podrzuca i obraca kolorowymi liśćmi, gdybym zechciał otworzyć oczy i poobserwować je przez kilka chwil. Wielkie metalowe puszki toczą się w te i z powrotem, absolutnie bez sensu. Nawet ten okropny parapetowy chwast nauczył się już hierarchii i niby przypadkiem obrócił wszystkie liście tworząc wachlarz przed wścibskimi spojrzeniami maluczkich. Niczego nie muszę. Niczego nie można mi zabronić. Natychmiast otrzymuję wszystko, co tylko zechcę – w przeciwnym wypadku wyrządzone przeze mnie krzywdy są niewyobrażalne i opłakane w skutkach. Jestem panem tego domu, a w niedługiej przyszłości również...

Natrętne piszczenie wświdrowało mi się przez oboje uszu kumulując ten kretyńsko-bełkotliwy wrzask tuż za oczami. Sen zniknął z jękiem jakby tłuczonych filiżanek, a kakofonia spotęgowana odbiciem od gołych ścian uderzyła mnie ponownie. Znowu to metalowe, świecące pudełko!
Samica wynurzyła rękę spod kokonu kołdry, pacnęła to coś i... I nic. Znaczy się pomyłka? Znów swym gapiostwem i nierozwagą nadszarpnęła jakże delikatną nić naszej koegzystencji. Cóż. Najwyraźniej konieczna będzie kolejna poważna rozmowa moich pazurów z tym „och, ach” worem świńskiej skóry na łańcuchu.
Teraz jednak powinienem przeciągnąć mięśnie poprzez skręt i rotację na drugi bok. O, tak. Ziewnięcie dla większego łyku tlenu. Pazury w każdej z łap na zewnątrz. Szeroko, wąsko, szeroko. Schować. Kosmetyczna korekta ułożenia sierści nad lewym okiem i mogę rozmyślać o tym wielkim pudle pełnym chmurek, z którego wyjęli to czarne coś przykręcone do ściany tak głupio, że w żaden sposób nie można tego sięgnąć. Jak można było pozbyć się tego cudownego labiryntu i tych kruszących się i piszczących chmurek, a zostawić – to. Krzyczy, błyszczy, trzeszczy i nic z tego nie wynika. Ale Samica i Samiec oczywiście zachwyceni. Siedzą, wypatrują nie wiadomo czego i rechoczą jak wróble do chleba.

Wracając jednak do chmurek. Różnokształtnych, lepiących się do mnie, popiskujących. Nurkowałem w nich cały, nic nie widząc poza tym białym cudem. Krzyczałem, śmiałem się, a one głaskały mnie wszędzie i bawiły się ze mną w berka, a ja mogłem wgryzać się w nie...

Pisk! Wrzask! Rzępolenie na koślawych skrzypkach. Rany, co to jest?! Jakiś ptasior z zapaleniem krtani i chorobą umysłową? No nie, znowu! Świecące pudełko, ujęcie drugie! Teraz jeszcze głośniej. Aż mi się ogon nastroszył. Przecież to niepojęte. Aż mi cały pyszczek wykrzywiło. Pacnęła. Znów cisza, uratowany. I... Znowu nic?! Przecież mnie coś trafi. Teraz to już na pewno nie zasnę. Jestem wzburzony. Oburzony. Aż muszę usiąść, by dać wyraz swym emocjom. Należy jej się teraz seria potępiająco-karcących spojrzeń. Niech płonie ze wstydu. Patrzę. Wiercę wzrokiem tą kołdrzastą kupę lenistwa. Niemal chłostam miejsce przy miejscu. Aż moje złote oczy zaczynają łzawić. Ale nic to, niech ma za swoje. Może nie zdaje sobie sprawy, ale dla mnie to też nie jest łatwe. Tak głębokie zaangażowanie w wychowanie Ludzia niesie ze sobą niezwykłe poświęcenie, tak czasu jak i energii. Będąc już przy energii... czy ja bym nie zjadł jakiegoś przedśniadania?
Chlupot. Plusk. Ni to szum wody w łazienkowej misce z daszkiem, ni to dziura w rynnie. O, bulgot jeszcze. Do tego jakieś śmiechy. Na dokładkę jeszcze warczenie i ta puszka zaczyna kręcić się po stoliku przy łóżku. Błyska, warczy, wydaje z siebie kakofonię dźwięków. To jakaś kara, że nosi to ze sobą? Kołdra. Ręka, Pac. Cisza... Bezruch. Kokon wzdycha. Ale wciąż leży. Tak być nie może!

Szybki skok z parapetu. Pełne gracji przesmyknięcie się pod fotelem. Krótka gimnastyka łap. Dwa potężne ziewnięcia. Kontrolne miauknięcie, tylko w rzewnym tonie, żeby mi później nie wypomniała zołza jedna, żem nie ostrzegał. Drgnięcie kokonu. Jeszcze tylko przysiad z przednimi łapami wbitymi w łóżko. Ogon w lewo, ogon w prawo. Dwa uderzenia dla równowagi. Czego ona tak strasznie nie lubi...? Odnawianie mebli. Śpiewy i jodłowania. Przepychanie przedmiotów na podłogę. Ach tak, skakania po brzuchu. Nie znosi. Szczególnie rano. Krzyczy wtedy jakieś dwie sylaby kilka razy i zrywa się z łóżka. To zawsze wspomaga napełnienie miski w ostatecznym rozrachunku. Do dzieła.
Dwa kroki w tył, tak by ogon przypadkiem nie zawadził o fotel. Ósemka zatoczona biodrami, głowa lekko do tyłu. Ciężar ciała by osiągnąć element zaskoczenia i strzału z procy. Ostatnie wymierzenie celu i skok. Nie jest to długi lot, może ze trzydzieści centymetrów, jednak dostojeństwo wymaga precyzji oraz pełnej prezencji figur. i lądowanie. Cztery łapy, dwie w dwie. Najpierw tył, później przód. Idealnie w tą dziurę pośrodku brzucha. Idealnie.
Jęk spod kokonu. Sapnięcie. Teraz muszę jeszcze odtańczyć trzy kółka z tupaniem i pojękiwanie. Ewentualnie, mogę trochę powbijać pazury w pościel, to też pomaga.
Sierściuch, wynoś się. No już. Psik! - gardłowe rzężenie po nocy zaczynało się wspinać na wyższe tony zgodnie z planem zbliżając się do tych dwóch sylab. Zatem jeszcze jeden podskok. Szybka przebieżka wzdłuż drugiego kokonu, tego z Samcem, skok pod ścianę. Cel, pal! Jeszcze raz na celownik na brzuchu.
Zarazo! Wywłoku futrzasty! Siku. Siku. Si-ku! - nareszcie. To to. To magiczne „siku”, które zwleka Samicę z łóżka i pozwala napełnić talerzyk jaśnie panicza. Po raz kolejny sukces.
Drugi kokon zadrżał. Coś tam zaszurało, rozległo się nie wiadomo, z której strony pomrukiwanie, po czym Samiec wydusił z siebie krótkie – Nie wrzeszcz, tylko wstawaj. - po czym kokon znów się zakołysał i zamarł.
Samica i owszem wyłoniła się z kokonu. Potargana, pognieciona. Ludzie to jednak śpią zupełnie bez wyczucia smaku. Tak jakoś niechlujnie i byle jak. Jak gdyby ułożenie się w elegancki precelek mogło uniemożliwić im absorpcję snu. Pochwyciła metalowe świecące pudełko. Coś tam pomacała, pomiziała, zaplumkało dwa razy i odłożyła. Że niby zaklęcia jakieś. Wstała z i lekko przyśpieszając skierowała się do łazienki. Płynny i pojękujący slalom mięci jej topornymi odnóżami nie umknął uwadze.
Na wszystkie pchły świata, Żużel. Zdepczę cię zaraz i będziesz miał za swoje. - wyraziła drobną afirmację moich wdzięków, choć minę miała zupełnie nieadekwatną do sytuacji i zamknęła się w tym mokrym miejscu z moją toaletą. Niedopatrzenie. Zupełnie jakbym nie wiedział, że pod drzwiami jest szpara idealnie na moją łapę. Wsadziłem jedną. Nic. Drugą. Nic. Dwie naraz próbując chwycić chodnik. Zachichotała, ale drzwi się nie otworzyły. Później szum ze źródła, trochę szelestów, zgrzyt szyby po tej ogromnej, okropnej misce i dużo plusku. Jakieś jęki, bulgoty. Masa okropnych dźwięków i te godziny wyczekiwana przed drzwiami, spod których zaczęła wydostawać się jakaś potwornie śmierdząca łąką mgła. Futro zrobiło mi się zroszone, obrzydliwie wilgotne i już miałem sobie pójść gdy wrota się otworzyły. Wylazła. Zawinięta w jakąś kudłatą szmatę, z kokonem na głowie i tą miną niewolnika zmierzającego do kamieniołomu na dziesięć lat ciężkich robót. Wyraziłem kilka wersów ubolewania nad jej nędzną postacią i zażądałem napełnienia talerzyka, który dla podkreślenia dramatyzmu okrążyłem.
Przestań śpiewać. Jest piąta rano. Poza tym, jesteś gruby i nie dostaniesz teraz nic do jedzenia. - wysyczała mi tuż nad głową jakieś brednie, ale talerz wciąż był pusty. Ponowiłem rozkaz. - Wypatroszę cię i wypcham trocinami. Przestań. - znowu nic. Może na domiar nieszczęść jeszcze ogłuchła. Spróbowałem głośniej. - Wygrałeś! Tylko zamknij już paszczę. Ale dam ci tylko trochę. - zatrzeszczała metalowa skrzynia roztaczając aromat gnijącej od głowy ryby i dwie łyżki ambrozji spłynęły z cichym mlaśnięciem na mój porcelanowy talerzyk.
Nim skończyłem swój, poniekąd dość skromny, posiłek jakiś demon wstąpił w Samicę. Niby coś tam jeszcze cudowała w jakieś pudełka. Sypała, grzechotała. Układała w woreczku pogryzając jakieś ohydztwo, aż nagle podniosła wzrok na takie szklane coś pod sufitem. Oczy jej się otworzyły szerzej, jak mi nie powiem kiedy, bo nie wypada. Twarz przeszedł piorun.
Cholera, zaraz się spóźnię – jęknęła.
Jak codziennie – wymruczał wciąż zalegający na łóżku kokon Samca.
Zaczęła biegać po mieszkaniu i mamrocząc coś pod nosem, wykonywać jakieś opętańcze ruchy. Pomazała sobie twarz dziwną szczotką. Potem rozdziawiła usta przed lustrem i usiłowała wyjąć sobie oko jakimś czarnym patykiem. Podrapała się jakąś kulką pod ubraniem, ukarała swoją bluzkę nie wiadomo za co, pryskając na nią wodą z czymś dusząco-dławiącym. Bardzo musiała ta bluzka narozrabiać. Moje kary są tak nie cuchną. Na koniec przebiegła trzy rundki po całym domu z tym świńskim worem wrzucając do niego jakieś rzeczy, których nie pozwoliła zobaczyć, trzymając w ustach jakieś bzyczące coś, tak że pluła na biało dookoła ciesząc się ze wspólnej przebieżki. W końcu wybiegła z niewyraźną miną i rozwianą sierścią, wlekąc za sobą ten pękaty świński wór i jakieś szmaty. Nareszcie!
Dla pewności zlustrowałam jeszcze dokładnie talerzyk, czy aby podczas tego lotu koszącego nad kuchnią nie okazała zrozumienia dla mojego obkurczonego i cierpiącego żołądka. Jednak nie. Zołza. Udałem się jeszcze do mojej luksusowej, osuszonej już toalety. Osobiście dokonałem szczegółowej konserwacji higienicznej całego ciała po czym udałem się za zasłużony wypoczynek.
Nie. Już nie na parapet z atłasowym łożem. O, nie. Samica już wyszła. A Samiec zdecydowanie lepiej poddał się dwóm latom tresury. Wskoczyłem na łóżko. Przyczaiłem się na brzegu kokonu i zamruczałem nasze sekretne hasło. Samczy kokon zadrgał i uniósł się lekko. Buchnęło z niego słodkie ciepło wraz z obietnicą głaskania za uszami.
- Chodź, poszła do fabryki, a my mamy dzisiaj wolne – po czym zamknął mnie w cieple i ciemności. Zupełnie po królewsku.

Który bądź dzień. To bez znaczenia. Każdy jest równie doskonały i ostatecznie skupiony na zaspokajaniu moich potrzeb. Słońce poprzez wielką szklaną taflę ogrzewa moje plecy i gładzi delikatnie po głowie. Wiatr podrzuca i obraca kolorowymi liśćmi, gdybym zechciał otworzyć oczy i poobserwować je przez kilka chwil. Wielkie metalowe puszki toczą się w te i z powrotem,...

- Łooo! Na matczyne gniazdo! Ale przyperniczył tym kapciem! Prawie się klatka przewróciła!
- No stary – ten to ma cela jednak! Zawsze jak za długo gadamy to Pani i ich Młode bardzo się cieszą i nas słuchają…
- A jak Pan wraca głodny, czyli zmęczony to póki Pani nie poda mu obiadu to strasznie go wkurzamy…
- Jakby nas odpowiednio płciami dobrali to pewnie byłoby mniej gadania, a więcej….
- Przestań Rysiu bo brzmisz za bardzo tęczowo…
------------------------------------------------------------
-Kurde Halyna czy te cholerne kanarki mogą się uspokoić ?!
JEBZ!!!
- Boże Heniek, tyle razy Cię prosiłam – okryj je kocem to się czym innym zajmą…
- Halynka, ja Ci mówię z nimi jest coś nie teges....

- Łooo! Na matczyne gniazdo! Ale przyperniczył tym kapciem! Prawie się klatka przewróciła!
- No stary – ten to ma cela jednak! Zawsze jak za długo gadamy to Pani i ich Młode bardzo się cieszą i nas słuchają…
- A jak Pan wraca głodny, czyli zmęczony to póki Pani nie poda mu obiadu to strasznie go wkurzamy…
- Jakby nas odpowiednio płciami dobrali to pewnie byłoby mniej...

Jestem duży a ona taka mała. Powtarzali mi ciągle, żebym uważał na ich córcie. Ale ja uważam. Wiem, że jestem duży. Nie szczekam przy niej bo wtedy się boi i płacze ale oni i tak ciągle mi mówią "tylko nie szczekaj". Jestem duży a ona mała ale boli mnie jak ciągnie mnie za ogon. Wiem jednak, że tylko uwielbia się ze mną bawić a nie wie do końca jak. Uczymy się ciągle siebie nawzajem.

Jestem już stary a ona duża. Jestem stary ale wiem że coś się stało. Idę do niej z wywieszonym językiem. Pociągnę za nogawkę albo po prostu posiedzę przy niej. Ona się uśmiechnie a ja pomerdam ogonem.

Jestem duży a ona taka mała. Powtarzali mi ciągle, żebym uważał na ich córcie. Ale ja uważam. Wiem, że jestem duży. Nie szczekam przy niej bo wtedy się boi i płacze ale oni i tak ciągle mi mówią "tylko nie szczekaj". Jestem duży a ona mała ale boli mnie jak ciągnie mnie za ogon. Wiem jednak, że tylko uwielbia się ze mną bawić a nie wie do końca jak. Uczymy się ciągle siebie...

Znowu resztki z obiadu! Dlaczego nie mogą dąć mi mojej puszeczki!
Oj ale dzisiaj był kurczak, więc może być!
Hmmm o czym to oni tu debatują....nie nie nie tylko nie wnuki! Przecież Amelka ma niecałe dwa lata i za nic nie potrafi pojąć, że nie jestem jej pluszakiem i nie może mnie ciągnąć za ogon, bo mnie to boli! Tak jakbym ja ją za nogę ciągnął! Ciekawe, czy by się tak cieszyła! Ale może uratuje mnie jej starszy brat Błażej, bo często zdarza mu się zabrać mnie na jakiś spacer! Chociaż on, bo tatusiowi się jakoś nigdy z kanapy zebrać nie chce! Tylko pstryka pilotem, ciągle zmienia te kanały i do tego popija piwko!
Mamusia tez zawsze ma jakąś wymówkę, bo to ploteczki z koleżankami, a to jakieś zakupy, albo pichci coś w kuchni, tyle tylko, że mi raczej tego nie podaje!
Idę się położyć w moim małym królestwie, na fotelu w pokoju, bo mam rozłożony świeży kocyk, tylko się jeszcze napije, bo o dziwo nie zapomnieli mi nalać świeżej wody!
A teraz zrobię sobie drzemkę, poczekam, aż ktoś sobie przypomni, że ja tez potrzebuję do toalety!

Znowu resztki z obiadu! Dlaczego nie mogą dąć mi mojej puszeczki!
Oj ale dzisiaj był kurczak, więc może być!
Hmmm o czym to oni tu debatują....nie nie nie tylko nie wnuki! Przecież Amelka ma niecałe dwa lata i za nic nie potrafi pojąć, że nie jestem jej pluszakiem i nie może mnie ciągnąć za ogon, bo mnie to boli! Tak jakbym ja ją za nogę ciągnął! Ciekawe, czy by się tak...

-Kapsel, chodź tu piesku! - zawołała Ada.
-Ona zawsze ma dla mnie czas, to miłe. Jej rodzice prawie mnie nie dostrzegają - pomyślał pies i radośnie podbiegł do dziewczyny.
-Moje mądre psisko. Daj łapę. No już pokaż jak to robisz.
Kapsel potulnie wykonał polecenie.
-Zuch. Podaj drugą. Pięknie. Jeszcze raz i jeszcze - rozochociła się dziewczyna.
-Ileż można. Czy ona jest normalna? A mówią, że to ludzie są mądrzejsi od zwierząt. Mam już dość.
-Ej, co jest? Przecież umiesz to robić. Daj łapę to dam Ci coś dobrego - zachęciła Ada.
-No tak, nic za darmo - westchnął Kapsel.
-To teraz w drogę. Idziemy na spacer.
-No wreszcie coś ciekawego - pomyślał.
-Kapsel no co ty? Masz zamiar co parę kroków sikać? - zdenerwowała się Ada.
-Cóż, nie jestem głupi, znaczę teren. Przynajmniej wiem, że wrócimy do domu bo z Twoją orientacją w terenie może być różnie - pomyślał.
-Wracamy. Mam dość! - krzyknęła Ada.
-O zaczynają się humorki. Ale ok, ja to zniosę w końcu jestem jej najlepszym przyjacielem.
-Wracamy!
-O nie, nie. Teraz kiedy trafiła mi się taka zdobycz. Chcesz to idź, ja mam randkę - uparł się Kapsel.
-Zostaw ją! Idziemy!
-Phi! A jak Ty latasz za swoim chłopakiem to czy coś mówię? Nie odpuszczę jej, to taka rasowa suczka.
-Koniec tego! Więcej nie zabiorę Cię na spacer! - wrzasnęła Ada i pociągnęła za smycz.
-Ehhh taka okazja przeszła mi koło nosa. A mogły z tego piękne szczeniaczki - posmutniał Kapsel.

-Kapsel, chodź tu piesku! - zawołała Ada.
-Ona zawsze ma dla mnie czas, to miłe. Jej rodzice prawie mnie nie dostrzegają - pomyślał pies i radośnie podbiegł do dziewczyny.
-Moje mądre psisko. Daj łapę. No już pokaż jak to robisz.
Kapsel potulnie wykonał polecenie.
-Zuch. Podaj drugą. Pięknie. Jeszcze raz i jeszcze - rozochociła się dziewczyna.
-Ileż można. Czy ona jest...