Znowu zostawiła mnie samą. Wcześniej jakoś tego nie odczuwałem, kiedy była w domu, ale jakoś mniej zwracała na mnie uwagę. A teraz? Nie dość, że wychodzi na wiele godzin i zostaje sam to jeszcze za każdym razem jak wraca znęca się nade mną tymi wiecznymi ćmokaniami i głaskaniem.. Masakra. A ten duży zawsze przychodzi i zżera mi jedzenie z miski.. WON! masz swoje! chociaż nie. twoje też dobre, nawet lepsze niż moje. I jest więcej niż u mnie.. nie musisz tyle jeść i tak jesteś gruby... może i Ona da mi coś dobrego jeśli spojrzę smutnym wzrokiem? Taa nie lubię tego całego zamieszania ale przynajmniej jest z niej pożytek. byleby tylko dała mi już spokój, bo powoli mam dość jej umizgów.. czy ona nie rozumie że mnie nie kręcą takie olbrzymy? ehh i znów śpiący jestem, a na poduszce tak przyjemnie... ale pewnie zaraz znowu do mnie przylezie żeby ćmokać.. spokojnie, wytrzymam.

Znowu zostawiła mnie samą. Wcześniej jakoś tego nie odczuwałem, kiedy była w domu, ale jakoś mniej zwracała na mnie uwagę. A teraz? Nie dość, że wychodzi na wiele godzin i zostaje sam to jeszcze za każdym razem jak wraca znęca się nade mną tymi wiecznymi ćmokaniami i głaskaniem.. Masakra. A ten duży zawsze przychodzi i zżera mi jedzenie z miski.. WON! masz swoje! chociaż...

Aaa... Dam radę, będę jeszcze szybszy! Dawaj Stefan, dawaj! ... Chwila, co jest? Ej, puść mnie! Puszczaj, bo ugryzę! O, ciasteczko. Nie, nie chcę marchewki. Wolę ciasteczko. Nie będę jadł teraz marchewki. Ok, wezmę ją na później - w workach dużo się zmieści. Ciasteczkiem też się poczęstuję. I odłóż mnie do mojej kuli! Dobra, sam wrócę. Co jest? Gdzie jest moje mieszkanko?! Przed chwila tu było (wąch, wąch). Znowu coś wymyśliła. No nic, czas na ciasteczko. Mmm...jakie dobre (chrup, chrup). Nuda, pobiegam sobie po pokoju - może znowu schowam się pod szafą.
Oho, wróciła. Jest moje mieszkanko. Coś tu jest nie tak...Nie ten zapach. Nie te trociny. Spiżarka pusta. No nie - znowu wszystko wysprzątała. Nie będę tutaj przebywał. Wypuść mnie!
Dobra, taka jesteś mądra? To najpierw ukryć jedzenie, później trzeba "zapachnić" domek i poprzerzucać po swojemu trociny.
No, teraz mieszkanko bardziej przypomina moje.
Jestem chomik Stefan i to jest moja klatka! Ile razy mam powtarzać, żeby jej nie ruszać, nie sprzątać! Dobra, idę pobiegać do kuli - odstresuję się.

Aaa... Dam radę, będę jeszcze szybszy! Dawaj Stefan, dawaj! ... Chwila, co jest? Ej, puść mnie! Puszczaj, bo ugryzę! O, ciasteczko. Nie, nie chcę marchewki. Wolę ciasteczko. Nie będę jadł teraz marchewki. Ok, wezmę ją na później - w workach dużo się zmieści. Ciasteczkiem też się poczęstuję. I odłóż mnie do mojej kuli! Dobra, sam wrócę. Co jest? Gdzie jest moje mieszkanko?!...

Znowu coś tam klepie w tego laptopa...
Ta.. kolejny konkurs..No, trochę bliżej.. no zroluj jeszcze..

"Macie okazję wcielić się w domowego pupila. Opiszcie dowolną sytuację z perspektywy zwierzęcia."

Rozkosznie, pewnie znowu będzie pisać o kocie. Którego nawet nie posiada. Co tym ludziom wali w dekiel z tymi kotami? Daje sobie oko wydłubać, że większość będzie o nich pisała. Jakie to niezależne, jakie to mądre, jakie to despotyczne...
Nie żebym był zazdrosny, ale czy ktoś napisze o rybce akwariowej? Nie! Bo jak się zwierze nie łasi i nie wykorzystuję człowieka do własnych celów to już nie jest ani urocze, ani inteligentne.
A mnie tylko interesuje, czy któryś z tych głupich kotów wie coś na temat Czajkowskiego...

Znowu coś tam klepie w tego laptopa...
Ta.. kolejny konkurs..No, trochę bliżej.. no zroluj jeszcze..

"Macie okazję wcielić się w domowego pupila. Opiszcie dowolną sytuację z perspektywy zwierzęcia."

Rozkosznie, pewnie znowu będzie pisać o kocie. Którego nawet nie posiada. Co tym ludziom wali w dekiel z tymi kotami? Daje sobie oko wydłubać, że większość będzie o nich...

- Lopi, idziemy na spacer - mówi Małgosia.
- W końcu - natychmiast wstaję, merdając ogonem.
Przypina smycz do wyjątkowej, czerwonej obroży. Zamówiła ją przez internet z wdrukowanym moim imieniem. Małgosia dba o mnie. Kupuje jedzenie w dziale dla psów. Poświęca czas na poszukiwanie urozmaiconej karmy.
Zbiegamy po schodach. Za budynkiem jak zwykle obsikuję ulubione drzewo, co dzień ze świeżą radością, zdumiony, że wciąż stoi w tym samym miejscu.
Moja pani pozwala spacerować mi po miękkiej trawie. Czuję się kochany, gdy pozwala mi grzebać w ziemi czy nasłuchiwać śpiewu ptaków podczas, gdy wszyscy ludzie wokoło gdzieś się spieszą. W drodze powrotnej mogę pozwolić sobie na przywitanie się z jamniczką Poli.
- Jak tam, mój przyjacielu? - pyta po przestąpieniu progu mieszkania.
W odpowiedzi wtulam się w ciepłe nogi Małgosi, a chwilę potem czuję jej dłonie przeczesujące mi sierść. Bez cienia wątpliwości, jestem kochany.
Moszczę się na wygodnym posłaniu w wiklinowym koszu. Wkrótce zapadam w błogą drzemkę, wspominając uczucie wodzenia delikatną dłonią po grzbiecie.

- Lopi, idziemy na spacer - mówi Małgosia.
- W końcu - natychmiast wstaję, merdając ogonem.
Przypina smycz do wyjątkowej, czerwonej obroży. Zamówiła ją przez internet z wdrukowanym moim imieniem. Małgosia dba o mnie. Kupuje jedzenie w dziale dla psów. Poświęca czas na poszukiwanie urozmaiconej karmy.
Zbiegamy po schodach. Za budynkiem jak zwykle obsikuję ulubione drzewo,...

Mój Olbrzymek znowu rzuca mi te zaślinione resztki! Już nie mogę patrzeć na to ohydztwo! Ale przecież jak nie zjem, to zrobi te swoje maślane oczy, a wtedy to już nie mogę mu odmówić.. A później zacznie coś skompleć z tą jego Olbrzymką i nawet nie zdążę sobie dobrze odhauknąć po tych ostatkach ze stołu, a tu już mnie wiąże na jakiejś linie. I ciągnie przed siebie, nawet nie pozwoli przywitać się z kumplami od Olbrzymków mieszkających w tych dziwnych okolicznych budach. Nie rozumiem gościa!

Mój Olbrzymek znowu rzuca mi te zaślinione resztki! Już nie mogę patrzeć na to ohydztwo! Ale przecież jak nie zjem, to zrobi te swoje maślane oczy, a wtedy to już nie mogę mu odmówić.. A później zacznie coś skompleć z tą jego Olbrzymką i nawet nie zdążę sobie dobrze odhauknąć po tych ostatkach ze stołu, a tu już mnie wiąże na jakiejś linie. I ciągnie przed siebie, nawet nie...

Siedzę wysoko na szafce i obserwuje ze swojej kryjówki co ona robi. Krząta się po kuchni bierze jakieś szmatki i oooo nie! WODĘ! Wchodzi na drabinkę i no porostu bezczelnie sprząta moją kryjówkę,ale jeszcze mnie nie widzi...Hmm jak uciec? Może zrzucić wazonik i odwrócić jej uwagę? Nieee skoczę na nią i ogłuszę a potem jak ninja jednym ruchem zniknę.
Plan się nie powiodł...znalazla mnie i wyniosła,niestety kryjówka jest zbyt czysta więc pozwoliłem sobie już tam zostawić sierści i odcisków łapek,coś tam mówiła chyba i gestykulowała ale nie słuchałem bo czyściłem futerko.. Ah męczący dzień idę na drapanko a potem zniknę na całą noc jak NINJA!

Siedzę wysoko na szafce i obserwuje ze swojej kryjówki co ona robi. Krząta się po kuchni bierze jakieś szmatki i oooo nie! WODĘ! Wchodzi na drabinkę i no porostu bezczelnie sprząta moją kryjówkę,ale jeszcze mnie nie widzi...Hmm jak uciec? Może zrzucić wazonik i odwrócić jej uwagę? Nieee skoczę na nią i ogłuszę a potem jak ninja jednym ruchem zniknę.
Plan się nie...

Nie mam pojęcia ile czasu minęło od kiedy wyszedł. Na razie nie powinno być problemów z zapasami – przed wyjściem wypełnił moje pojemniki , zarówno ten na pokarm jak i ten na płyny. Jednak nie wystarczą na zawsze. Wiem, gdzie zdobyć wodę, jednak wiem też, że nie pochwalał by tego. Cóż, to nie będzie problem, jeśli nie wróci.
***
Zupełnie straciłem rachubę czasu. Ciągłe wpatrywanie się w drzwi jest nużące, zasnąłem. Jakieś pięć razy. Za każdym razem budził mnie ruch na zewnątrz, ale to nie był on. Wołałem go, ale nie odpowiadał. Tracę resztki nadziei.
***
Skończyła mi się woda. Już kilka razy powstrzymywałem się od picia z zakazanego źródła. Ostatnim razem ledwo.
***
Z rozpaczy zjadłem mu buta. No cóż, już mu się nie przyda. Pewnie nie żyje.
***
Znalazłem drugą miskę z wodą. Była cały czas za mną. Ją też opróżniłem, pewnie z nerwów.
***
Strasznie chce mi się sikać. Ale nie chce mu robić wstydu, jak przyjdą poinformować o jego śmierci.
***
Wrócił! Kiedy już zupełnie przestałem w to wierzyć! Posikałem się ze szczęścia.

****
Znowu wyszedł po porannym spacerze. Nie ma go tak długo. Na pewno stało się coś strasznego…

Nie mam pojęcia ile czasu minęło od kiedy wyszedł. Na razie nie powinno być problemów z zapasami – przed wyjściem wypełnił moje pojemniki , zarówno ten na pokarm jak i ten na płyny. Jednak nie wystarczą na zawsze. Wiem, gdzie zdobyć wodę, jednak wiem też, że nie pochwalał by tego. Cóż, to nie będzie problem, jeśli nie wróci.
***
Zupełnie straciłem rachubę czasu. Ciągłe...

Patrzę. Nic nie mówię. Po prostu patrzę, a on rozumie. I widzę jego łzy. Ale dorośli nie widzą. Nie widzą, nie rozumieją... On jeden mnie rozumie. I pewnie ostatni raz patrzymy sobie w oczy, więc chłonę ten widok, jak tylko się da.
Mówią, że ma wracać. Głos Pani jest ostry, nieprzyjemny. Ostatnio często taki był. A ja nie robiłem nic złego. Krzyczała. Pan nie krzyczał. Chłopiec też nie. Ale ona ich nie słucha. Nie lubi mnie. Gdy byłem mały, wydawało się, że mnie kocha.
A chłopiec kocha mnie nadal. Ale ona nie rozumie...
Nie chce wracać. Ostatni raz trącam pyskiem jego dłoń.
A potem odchodzi. Wsiada do samochodu, zamyka drzwi. Zaraz ruszą.
I cały czas widzę jego oczy.
Dobre i mądre.
Ja też się odwracam. Idę w przeciwnym kierunku. Nigdy go już nie zobaczę, ale zawsze będę widział jego oczy. Zawsze będę słyszał głos Pana, kiedy chciał się ze mną bawić. I głos Pani, która mnie nie lubiła.
Przed sobą mam ulicę. Przechodzę przez nią spokojnie, tak jak zwykle.
Nagle czuję ból.
Hałas.
A potem już nic nie czuję i nic nie słyszę.
Widzę tylko jego oczy.

Patrzę. Nic nie mówię. Po prostu patrzę, a on rozumie. I widzę jego łzy. Ale dorośli nie widzą. Nie widzą, nie rozumieją... On jeden mnie rozumie. I pewnie ostatni raz patrzymy sobie w oczy, więc chłonę ten widok, jak tylko się da.
Mówią, że ma wracać. Głos Pani jest ostry, nieprzyjemny. Ostatnio często taki był. A ja nie robiłem nic złego. Krzyczała. Pan nie krzyczał....

Kiedy po całym dniu czekania w lesie mój pan nie wrócił zdałem sobie sprawę, że się zgubił. Ruszyłem na poszukiwania ale nigdzie nie mogłem go znaleźć.
Jakaś kobieta mnie zawołała. Dała mi jeść to była dobra kobieta. Jak mój pan. Ciekawe gdzie jest oby nic mu się nie stało. Musiałem dalej go szukać. Kiedy zgłodniałem wróciłem do kobiety. Opowiedziałem jej wszytko chyba mnie zrozumiała.
Przyszła druga dużo mniejsza. Cały czas mnie głaszcze to miłe. Biega ze mną i chce się bawić. Muszę się nią zaopiekować. Czasem nadal tęsknie za panem ale dziewczynkę też kocham.

Chodzimy razem z dziewczynką szukać pana ale dziewczynkę trzymam na sznurku, żeby jeszcze ona mi się nie zgubiła.
Zawsze mijamy dużego psa za płotem. Jest trzy razy większy ode mnie i mnie nie lubi. Dziewczynki tez nie. Nie wiem czemu.

Dziś duży pies się wydostał. Warczał na dziewczynkę. Nie lubi dzieci, bo robiły mu krzywdę. Nie wierze w takie rzeczy. Musze bronic dziewczynki. Szczekam głośno żeby uciekła i biegnę zatrzymać dużego psa. Nie pamiętam co się działo dalej ale przypomniałem sobie swojego pana. Nadal za nim tęsknie. A potem robiło się coraz ciemniej.

Kiedy po całym dniu czekania w lesie mój pan nie wrócił zdałem sobie sprawę, że się zgubił. Ruszyłem na poszukiwania ale nigdzie nie mogłem go znaleźć.
Jakaś kobieta mnie zawołała. Dała mi jeść to była dobra kobieta. Jak mój pan. Ciekawe gdzie jest oby nic mu się nie stało. Musiałem dalej go szukać. Kiedy zgłodniałem wróciłem do kobiety. Opowiedziałem jej wszytko chyba...

Cześć. Mam na imię Luna i jestem psem. Właśnie wychodzę z moją właścicielką na spacer. Ania chyba zwariowała. Ubrała mnie w coś różowego. Kobieto! Przecież to wyszło już z mody! No cóż, najwyżej zostanę obgadana i wyśmiana przez swoje znajome. Mam tylko nadzieję, że nie zobaczy mnie w tym czymś mój sąsiad Bruno. Zresztą już lepsze to niż sytuacja mojej koleżanki Daisy. Wyobraźcie sobie, że ostatnim razem jak ją widziałam to siedziała w torebce u swojej pani! Wyobrażacie to sobie? I jeszcze jaka przy tym była dumna!
Wróciłyśmy po spacerze do domu. Na szczęście nie spotkałam nikogo znajomego. Widzę, że Ania wzięła książkę i siedzi na kanapie. O nie, teraz czytać nie będziesz. Wskakuję obok niej i domagam się głaskania. Ania jednak jest sprytna i głaszcze mnie jedną ręką, a drugą trzyma książkę. No dobra, niech tak będzie. Zrobiło mi się tak miło, że zasnęłam. Obudziło mnie pukanie do drzwi. Jak przystało na dobrego psa, podbiegam do drzwi i głośno szczekam. Nie rozumiem dlaczego Ania mnie ucisza. Przecież właśnie Cię poinformowałam, że ktoś przyszedł! Drzwi się otwierają i wchodzi koleżanka Ani. Podchodzi do mnie i zaczyna dziwnie piszczeć i wykrzykiwać jaka jestem słodka. Nie wiem skąd ta reakcja, przecież nie od dziś mi to mówią, niczego nowego nie odkryła. Bierze mnie na ręce i zaczyna przytulać. Byłoby to miłe, ale nie mogę znieść zapachu jej perfum i boję się, że zaraz mnie zgniecie! Próbuję się wyrwać i nareszcie się udaje, jestem wolna. Uciekam do drugiego pokoju i udaję, że śpię.
Kolejny już raz stwierdzam, że ludzie są jednak dziwni. Mimo tego jednak przywiązałam się do Ani, otworzyłam przed nią swoje psie serce i wiem na pewno, że nie zamieniłabym jej na nikogo innego.

Cześć. Mam na imię Luna i jestem psem. Właśnie wychodzę z moją właścicielką na spacer. Ania chyba zwariowała. Ubrała mnie w coś różowego. Kobieto! Przecież to wyszło już z mody! No cóż, najwyżej zostanę obgadana i wyśmiana przez swoje znajome. Mam tylko nadzieję, że nie zobaczy mnie w tym czymś mój sąsiad Bruno. Zresztą już lepsze to niż sytuacja mojej koleżanki Daisy....