Gratuluję wszystkim zwycięzcom, jednak brakuje mi w nich użytkownika UKimś... Jego historia była bardzo oryginalna i myślę, że zasługiwała również na zwycięstwo:(

Gratuluję wszystkim zwycięzcom, jednak brakuje mi w nich użytkownika UKimś... Jego historia była bardzo oryginalna i myślę, że zasługiwała również na zwycięstwo:(

Również dziękuję serdecznie i gratuluję wszystkim pozostałym :)

Również dziękuję serdecznie i gratuluję wszystkim pozostałym :)

Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Bardzo dziękuję za wyróżnienie i gratuluję pozostałym zwycięzcom :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

yousaa
Olga
Lorelei
BlackLady
Bonnemort

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

yousaa
Olga
Lorelei
BlackLady
Bonnemort

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dawno, dawno temu, daleko, daleko stąd w odległej galaktyce… znajdował się bardzo mały układ planetarny, wokół którego krążyła niewielka planeta. Gwiazda centralna bezlitośnie paliła swoim żarem powierzchnię planety, której największą część stanowiła pustynia. Dawni mieszkańcy planety dawno odeszli, ale zostały po nich liczne ślady odkrywane i zakrywane przez przemieszczające się piaski. Upalne dnie, mroźne noce i częste burze pisakowe uprzykrzały życie zarówno kolonizatorom jak i ich androidom, które psuły się bardzo często. Dlatego młody mechanik Telemach spodziewał się, że będzie miał pełne ręce roboty kiedy przejmie warsztat po swoim opiekunie Odysie. Stary mechanik nauczył chłopca wszystkiego co wiedział o robotach, zaszczepił w nim także ciekawość świata i miłość do czytania. Odys umarł jednak parę dni wcześniej mówiąc, że znalazł na pustyni swoją Itakę. Chłopiec nie wiedział o czym mówił Odys, ale pamiętał jak ostatnio stary znikał gdzieś na pustyni, a wracając przywoził nie wiadomo skąd, coraz to inne książki, które Telemach czytał zachłannie. Po pogrzebie, Telemach wrócił do warsztatu i ze strachem odkrył, że brakuje około tuzina naprawionych androidów. „Okradziono warsztat!”, pomyślał w pierwszej chwili. Ochłonąwszy szybko, włączył tracker, wsiadł do ścigacza i podążył na pustynię za znikającym sygnałem androidów. Ślad doprowadził go do dziwnych ruin zasypanych piaskiem. Wszedł przez jedyne widoczne wejście i oniemiał. W sali rozjaśnionej lampami z warsztatu, stały i siedziały androidy i… czytały książki! Cała sala wypełniona była książkami! „Co wy tu robicie” zawołał. Androidy spojrzały na niego i jednym głosem odpowiedziały: „My też lubimy czytać książki”.

Dawno, dawno temu, daleko, daleko stąd w odległej galaktyce… znajdował się bardzo mały układ planetarny, wokół którego krążyła niewielka planeta. Gwiazda centralna bezlitośnie paliła swoim żarem powierzchnię planety, której największą część stanowiła pustynia. Dawni mieszkańcy planety dawno odeszli, ale zostały po nich liczne ślady odkrywane i zakrywane przez...

Dawno dawno temu, za górami, za morzami, gdzie słońce świeciło pięknie, a wiatr wiał delikatnie, żyła sobie dziewczynka o włosach koloru zboża i rumianych policzkach, która dostała od swojej mamy w prezencie czerwony płaszczyk, niechińskiej produkcji.
- Czerwony? Serio, mamo? To by mnie znajomi wyśmiali, aż by mi w pięty poszło.
Po czym wcisnęła na stopę swój but ulubiony (pierwszy miała założony wcześniej), zielony jak trawa wkoło domu, trochę przykurzony i pobiegła w las ciemny odwiedzić babcię. W mrocznym jego sercu, gdzie piękne słońce nie dochodziło, a wiatr delikatny też nie docierał, zatrzymała się, wyjęła komórkę, chcąc sprawdzić na lubimy czytać, co w książkach piszczy (miała idealny zasięg, bo to był nowoczesny telefon, a mniej nowoczesny las), gdy z chaszczy wyskoczył wielki włochaty wilk na czterech łapach, zawył potwornie, co mogło znaczyć „zeżrę Twoją babcię zaraz” i wystrzelił jak z procy, pozostawiając dziewczynkę w pełnej konsternacji. Upuściła telefon, nie ważne, że był drogi i pognała za wilkiem, co nawet w jej zielonych super butach nie było łatwe. Kiedy jej oczom ukazał się domek babci, prosty drewniany, niebrzydki, ale ładny też nie, była u kresu sił i tchu jej brakło. Z duszą na ramieniu weszła do domu wnętrza, gdzie przywitał ją uśmiech babci.
- Babciu, babciu, czy był tu włochaty wilk na czterech łapach?
- A był. – odpowiedziała dziarsko babcia.
- I…?
- Machnęłam dwa razy kosą i raz nogą z półobrotu, patrzył tępo i zwiał.

Dawno dawno temu, za górami, za morzami, gdzie słońce świeciło pięknie, a wiatr wiał delikatnie, żyła sobie dziewczynka o włosach koloru zboża i rumianych policzkach, która dostała od swojej mamy w prezencie czerwony płaszczyk, niechińskiej produkcji.
- Czerwony? Serio, mamo? To by mnie znajomi wyśmiali, aż by mi w pięty poszło.
Po czym wcisnęła na stopę swój but ulubiony...

Dawno, dawno temu gdzie pustyni piasek niósł wiatr
Żebrak Alladyn pokazał światu ile jest wart
Miłość żarem wyryła mu znaki na sercu
Zamarzył z księżniczką stanąć na ślubnym kobiercu
Lecz życie pod nogi lubi ludziom kłody podkładać
Sam nie mógł się ze swym niskim stanem zmagać
Poprosił wielkiego dżina o jedną przysługę
„Nie chcę pieniędzy, mogę zawsze wyglądać na sługę
Lecz proszę daj mi latającą księgę
Niech siedząc na niej polecę na koniec świata i nieba dosięgnę”
Wielki dżin zdziwił się na to zadanie
Lecz zajrzał w duszę chłopca i zgodził się na nie
Bo któż by pomyślał, że Alladyn czytać się nauczył
I pokazywał tą sztukę swym braciom gdy po zaułkach kluczył
„My biedni też lubimy czytać i wyobraźnie mamy
Uciekamy z niedostatku gdy kartek skrzydła rozkładamy”
Alladyn dostał w darze księgę latającą
Na niej poleciał do pałacu gdzie spotkał księżniczkę w blasku stojącą
„Poza ciekawym świata umysłem nic nie mam
Ale w tym umyśle jest wyobraźnia, którą świat odmieniam
Chcę Cię zabrać w podróż wokół Ziemi
Być może po niej Twe zainteresowanie w miłość się zamieni„
Księżniczka ufnie rękę podała
I zaraz na magicznej księdze u jego boku siedziała
Dżin polubił chłopaka młodego
Podarował magiczną umiejętność dla pojazdu od siebie samego
Odtąd księga zabierała ich w każde wyobraźni miejsce
Które zapamiętało z lektur dobre alladynie serce

Dawno, dawno temu gdzie pustyni piasek niósł wiatr
Żebrak Alladyn pokazał światu ile jest wart
Miłość żarem wyryła mu znaki na sercu
Zamarzył z księżniczką stanąć na ślubnym kobiercu
Lecz życie pod nogi lubi ludziom kłody podkładać
Sam nie mógł się ze swym niskim stanem zmagać
Poprosił wielkiego dżina o jedną przysługę
„Nie chcę pieniędzy, mogę zawsze wyglądać na sługę
Lecz...

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, żył Czerwony Kapturek. A także Królewna Śnieżka – i siedmiu krasnoludków, a jakże. Był też Kopciuszek i inne księżniczki, ale na nich ten świat się nie kończył. Były smoki i elfy. Czarodzieje i czarnoksiężnicy. Wielcy detektywi i ich śmiertelni wrogowie. Historie miłosne, o jakich się nam nie śniło... Wielkie przygody i codzienne zmagania. Były książki, a każdy z nas miał wybór – w końcu wszyscy lubimy czytać. Niestety pewnego dnia wielkie lobby dużych koncernów skłoniło rząd do przyjęcia ustawy o jednolitej cenie książki i zakazie promocji. Książki podrożały, coraz mniej osób stać było na to, aby być na bieżąco, drastycznie spadło czytelnictwo, wzrosła natomiast liczba osób piracących ebooki, a ani autorzy, ani wydawcy, ani małe księgarnie nic na tym nie zyskały. Nie jest to optymistyczna baśń, ale chciałabym, żebyśmy wszyscy wynieśli z niej pewien "morał" – nie możemy dać im wygrać ;)

Dawno, dawno temu, za górami, za lasami, żył Czerwony Kapturek. A także Królewna Śnieżka – i siedmiu krasnoludków, a jakże. Był też Kopciuszek i inne księżniczki, ale na nich ten świat się nie kończył. Były smoki i elfy. Czarodzieje i czarnoksiężnicy. Wielcy detektywi i ich śmiertelni wrogowie. Historie miłosne, o jakich się nam nie śniło... Wielkie przygody i codzienne...

" Dawno dawno temu żył sobie pewien król. Miał wszystko w swoim królestwie oprócz zajęcia, które by lubił wykonywać i czerpał korzyści, wykorzystując przy tym swoje umiejętności komunikacyjne. Dwór widząc jego nieszczęście postanowił mu pomóc. poprosili mędrca, który wielu osobom i może znajdzie rozwiązanie również w problemie króla. Po 3 dniach medrzec pojawił się w odwiedzinach dla króla .

M: Witaj królu słyszałem o twoich problemach.

K: Tak, a co takiego mój dwór powiedział w mojej sprawie?
M: Nic takiego co było złośliwe dla Ciebie w królestwie.
K: Cieszę się Mędrcu, że tak uważasz. Mam pytanie skąd czerpiesz pomysły na życie?
M: Czytam wiele ksiąg, robię notatki z tychże ksiąg, poznaje je ich żródło czasem prawdy doszukuje w naturze.
K: To co pokażesz jak się to robi Mędrcu poznaje prawdę do poznia prawdy świata?
M: Nie mam nic przeciwko królu, a zwłaszcza ,że przydałby mi się pomocnik.
K: Chciałbyś takiego pomocnika Mędrcu?
M: Jeśli taka wola Twoja to współny świat będzie ułatwieniem w poznawaniu "lubimy czytać" nowych zajęć zobraowanych na łamac ksiąg.
K: Dziękuję za poradę - odpowiedział z uśmiechem król.

Sługa: Jaka decyzja jest króla czy się zgodził wprowadzić zmiany w swim dotychczasowym życiu?

M: Będzie sługo moim pomocnikiem.
Sługa: Mędrcu. Bóg zapłać Tobie. Masz dar. Król za to posiada umiejętność rozmowy.
M: Prawda. Czekaj na nową książkę w naszym wspólnym opracowaniu z królem.
Sługa: Oczywiście.

" Dawno dawno temu żył sobie pewien król. Miał wszystko w swoim królestwie oprócz zajęcia, które by lubił wykonywać i czerpał korzyści, wykorzystując przy tym swoje umiejętności komunikacyjne. Dwór widząc jego nieszczęście postanowił mu pomóc. poprosili mędrca, który wielu osobom i może znajdzie rozwiązanie również w problemie króla. Po 3 dniach medrzec pojawił się w...

Dawno dawno temu żył sobie chłopiec. Nie miał rodziny ani bliskich, ale miał wiernego przyjaciela –psa. To z nim rozmawiał i bawił się. Cały czas się uśmiechał. Żył w swoim świecie, nie zauważając pewnej dziewczynki. Zanosiła mu jedzenie i wzdychała do niego. Od dnia gdy zobaczyła go z książką, powtarzała sobie: oboje lubimy czytać, wierzyła że coś ich łączy. Opiekowała się nim i próbowała stać się dla niego kimś więcej. Ale mimo wielu prób rozmowy czy zabawy, on jej nie zauważał. Pewnego dnia pies chłopca uciekł. Piotruś myśląc że jego pies bawi się w chowanego poszedł go szukać. W końcu trafił na wzgórze, nie wiedział że śledzi go pewna blondynka. Chłopiec stanął na krawędzi spojrzał w dół i pomyślał o czymś miłym. Skoczył. W według siebie leciał. Pogrzeb się nie odbył, w końcu o istnieniu Piotrusia wiedziała tylko ona. Chłopiec trafił do pięknego świata. Bawił się, szukał skarbów, walczył z okrutnym piratem czy śpiewał wesołe piosenki. A mała blondynka żyła dalej. Mimo ludzi, którzy o nią dbali ona nie potrafiła zapomnieć. Dobrze wspominała swoje życie gdy po 20 latach wróciła na tamto wzgórze. Tym razem skoczyła. Jej ciało upadło na kości chłopca, a na twarzy gościł uśmiech. Gdy otwarła oczy, miała skrzydła i leżała na czyjejś dłoni. Przed sobą ujrzała oczy pełne radosnych iskierek, oczy prześladujące ją od 20 lat. Piotruś, chłopiec z jej dzieciństwa, nie rozpoznał jej ale zauważył. Dlatego Dzwoneczek tak pilnuje Piotrusia Pana. Pamięta go i kocha do dziś. Cieszy się z każdego spojrzenia jakim ją obdarzy. A on? W końcu znalazł swój świat i przyjaciół. Tęskni jedynie za swoim psem, który jako jedyny przebija się przez mgłę niewyraźnych wspomnień z tamtego życia.

Dawno dawno temu żył sobie chłopiec. Nie miał rodziny ani bliskich, ale miał wiernego przyjaciela –psa. To z nim rozmawiał i bawił się. Cały czas się uśmiechał. Żył w swoim świecie, nie zauważając pewnej dziewczynki. Zanosiła mu jedzenie i wzdychała do niego. Od dnia gdy zobaczyła go z książką, powtarzała sobie: oboje lubimy czytać, wierzyła że coś ich łączy. Opiekowała się...