Dawno, dawno temu miałam wspaniałą przygodę i dobrą pamięć. Dziś mam już prawie dziewięćdziesiąt lat, każdy poranek rozpoczynam szukając brakującego buta i pamiętam tyle, że od młodości nazywali mnie Kopciuszkiem.
I biedne dzieci ani wnuki nic by nie wiedziały o przeszłości swojej rodziny, gdyby nie moja biografia autorstwa braci Grimm i fakt, że wszyscy w tym domu lubimy czytać.

Dawno, dawno temu miałam wspaniałą przygodę i dobrą pamięć. Dziś mam już prawie dziewięćdziesiąt lat, każdy poranek rozpoczynam szukając brakującego buta i pamiętam tyle, że od młodości nazywali mnie Kopciuszkiem.
I biedne dzieci ani wnuki nic by nie wiedziały o przeszłości swojej rodziny, gdyby nie moja biografia autorstwa braci Grimm i fakt, że wszyscy w tym domu lubimy...

Dawno, dawno temu żyła sobie dziewczynka, którą wszyscy nazywali Czerwonym Kapturkiem. Była to śliczna, wesoła osóbka, która nigdy nie rozstawała się ze swoją czerwoną pelerynką. Pewnego dnia mama poprosiła Czerwonego Kapturka żeby poszła do swojej babci i zaniosła jej trochę konfitury malinowej. Ostrzegła żeby uważała na złego wilka, który czai się w lasach. Dziewczynka posłusznie spełniła tę prośbę i wyruszyła do domku babci. Szła radośnie przez łąki i lasy, nucąc wesoło piosenkę. Kiedy dotarła do celu zdziwił ją dziwny spokój wokół domu. Ptaki nie ćwierkały, nawet wiatr przestał wiać. Dziewczynka poczuła się dziwnie i zrozumiała, że coś się musiało stać. Zapukała nieśmiało do drzwi, ale nie doczekała się odpowiedzi babci. Powoli uchyliła drzwi i omal nie zemdlała. Jej oczom ukazał się przerażający, a zarazem dziwny obraz! Na dużej, brązowej kanapie siedziała babcia i... wilk! Dziewczynka była śmiertelnie przerażona, ale w tym właśnie momencie ujrzała ją babcia i uśmiechnęła się do niej. Wstała i wprowadziła Czerwonego Kapturka do domu.
- Poznaj mojego nowego przyjaciela Wilka - powiedziała babcia.
- Babciu, przecież to jest ten okrutny wilk, który czai się w lasach! - odparła dziewczynka.
- Może i był okrutny, ale teraz stał się moim przyjacielem.
- Ale jak to możliwe?
- Przyszedł do mnie ze złymi intencjami, ale kiedy rozejrzał się po moim domu i zobaczył regały pełne książek to zaraz do nich podbiegł i zaczął je przeglądać. Wtedy porzucił swoje złe zamiary, rozsiadł się wygodnie i zaczął czytać. Widzisz wnusiu, właśnie dzięki książkom stał się moim przyjacielem, zaczęliśmy rozmawiać, pokazałam mu swoje najcenniejsze książki i tak powstała między nami nić porozumienia. Właśnie dzięki wspólnej pasji, bo oboje lubimy czytać.
Dziewczynka zrozumiała jak ważną rolę odegrały książki i postanowiła, że sama też zacznie czytać. Usiadła obok babci i wilka i razem z nimi zagłębiła się w magiczny świat książek. Od tej chwili wilk stał się przyjacielem babci i Czerwonego Kapturka i często się spotykali przy herbacie żeby wspólnie czytać książki.

Dawno, dawno temu żyła sobie dziewczynka, którą wszyscy nazywali Czerwonym Kapturkiem. Była to śliczna, wesoła osóbka, która nigdy nie rozstawała się ze swoją czerwoną pelerynką. Pewnego dnia mama poprosiła Czerwonego Kapturka żeby poszła do swojej babci i zaniosła jej trochę konfitury malinowej. Ostrzegła żeby uważała na złego wilka, który czai się w lasach. Dziewczynka...

Dawno, dawno temu, gdy ludzie potrafili okazywać sobie czucia, wspierali się na każdym kroku, pokonywali przeszkody i nie zawracali kijem rzeki.
Wiedzieli po co i dla kogo żyć, żyli dla pięknych wspomnień, wracając z długiej podróży do domu, dobijali do upragnionej przystani. Mąż był opoką i podparciem silniejszym niż ściana, żona natomiast ukojeniem i wciąż nieodgadnioną powieścią. Żyjąc obojętne gdzie, żyli dla siebie.
Tak, tak. A teraz lubimy czytać tylko o takim czymś. Jesteśmy zimni, bez błysku w oku.
Wzruszamy ramionami, gdy tracimy kogoś bliskiego, nie mamy dobrych wspomnień, bo wszystko jest nie tak jam na być, na wszystko jest za późno.
Mąż pogrążony w wirtualnym świecie, traktujący żonę jak zło konieczne, dom to już nie przystań, a puste ściany, gdzie mieszkamy.
Nastała szara, smutna rzeczywistość, dążąca do upadłości. Gra toczy się o wszystko albo nic, gdy wszystko w nas płonie lubimy czytać o tym co dobre.

Dawno, dawno temu, gdy ludzie potrafili okazywać sobie czucia, wspierali się na każdym kroku, pokonywali przeszkody i nie zawracali kijem rzeki.
Wiedzieli po co i dla kogo żyć, żyli dla pięknych wspomnień, wracając z długiej podróży do domu, dobijali do upragnionej przystani. Mąż był opoką i podparciem silniejszym niż ściana, żona natomiast ukojeniem i wciąż nieodgadnioną...

Dawno, dawno temu żyła sobie mała syrenka o imieniu Miranda. W dniu szesnastych urodzin po raz pierwszy miała wypłynąć na powierzchnie. Od sióstr słyszała o pięknym słońcu, dziwnych latających rybach i o najdziwniejszych stworach- ludziach.
-Tylko nie zbliżaj się do ludzi, córko!- Tak brzmiała ostatnia przestroga starego Króla Mórz.
Na powierzchni było tak jak opowiadały siostry. Świeciło słońce, a na horyzoncie widziała… statek. Nie mogąc się powstrzymać podpłynęła do niego. Na dziobie siedział młody mężczyzna, a w rękach trzymał dziwny przedmiot. Śledził oczami dziwne szlaczki i opowiadał jakąś historię. „Zupełnie jakby widział tę historię w tym przedmiocie.”-pomyślała Miranda. W sercu syrenki zrodziło się marzenie, aby też tak móc. Zasłuchana nie zauważyła nawet kiedy rozpętał się sztorm.
Nagle statkiem tak zakołysało, że mężczyzna upuścił niezwykły przedmiot do morza. Wpadł wprost w ręce Mirandy, która zabrała go do domu. Niestety syrenka nie mogła nic odczytać, gdyż woda rozmyła atrament.
-Udam się do wiedźmy! To moja jedyna szansa.- jak pomyślała tak też zrobiła. W zamian za nogi i możliwość nauczenia się czytać oddała swój piękny diadem z morskich pereł.
Miranda zamieszkała w pięknym nadmorskim królestwie. Znalazła pracę w bibliotece, a miły bibliotekarz nauczył ją czytać i pisać. Pewnego dnia spotkała tam niespodziewanego gościa- księcia. Okazał się nim mężczyzna ze statku. Tak zauroczyła go uroda i miłość do książek dziewczyny, że postanowił ją poślubić. Musiał tylko powiedzieć o tym ojcu.
-Synu, ale ta dziewczyna nie jest księżniczką…
-Nie szkodzi. Oboje LUBIMY CZYTAĆ. To miłość, tato!
Król musiał ustąpić takim argumentom i wszyscy żyli długo i szczęśliwie.

Dawno, dawno temu żyła sobie mała syrenka o imieniu Miranda. W dniu szesnastych urodzin po raz pierwszy miała wypłynąć na powierzchnie. Od sióstr słyszała o pięknym słońcu, dziwnych latających rybach i o najdziwniejszych stworach- ludziach.
-Tylko nie zbliżaj się do ludzi, córko!- Tak brzmiała ostatnia przestroga starego Króla Mórz.
Na powierzchni było tak jak opowiadały...

Dawno, dawno temu w Dolinie Muminków

Poranek był przepiękny – słońce świeciło, ptaki śpiewały, a wszyscy mieszkańcy Doliny wstali z łóżek odpowiednią nogą. No może z wyjątkiem Małej Mi, chociaż akurat w jej przypadku nigdy nie było do końca pewne czy jest wredna bo akurat ma zły humor czy wręcz przeciwnie. Gdy tylko domownicy wyszli na dwór, ich oczom ukazał się bardzo niecodzienny widok. Wszędzie dookoła leżały stosy… książek. Wszyscy byli bardzo poruszeni. Ryjek zasugerował, że może książki spadły w nocy z nieba, na co Mała Mi odparła, że widocznie któraś musiała spaść mu na głowę, bo jest jeszcze głupszy niż zwykle. Wieść szybko rozeszła się po Dolinie. Zdecydowano, że ze znalezionych tomów powstanie biblioteka. Organizację przedsięwzięcia powierzono Paszczakowi i Migotkowi. Pierwszy miał za zadanie skatalogować zbiory, drugi stał na straży porządku i ładu w wypożyczalni. Wszyscy cieszyli się z powstania biblioteki. Tatuś Muminka miał gdzie pisać pamiętniki, Panna Migotka zaczytywała się poradnikami o urodzie, a Mała Mi bezustannie przekładała książki doprowadzając tym Migotka do szewskiej pasji. Pewnego dnia spokój mieszkańców Doliny został zakłócony. Niebo pociemniało, a temperatura nagle spadła. Po chwili na horyzoncie ukazała się ONA. Ciemnopurpurowa sylwetka z beznamiętnym wyrazem twarzy zbliżała się w stronę biblioteki. Na mieszkańców padł blady strach, spotęgowany jeszcze bardziej pojawieniem się podążających za Buką hord Hatifnatów. Postacie były coraz bliżej, straszliwa Buka już wyciągała rękę w stronę przerażonego Muminka i… sięgnęła ponad jego ramieniem, zdejmując z półki książkę o gotowaniu.
- No co? – spytała, przeciągając samogłoski – My też lubimy czytać.

Dawno, dawno temu w Dolinie Muminków

Poranek był przepiękny – słońce świeciło, ptaki śpiewały, a wszyscy mieszkańcy Doliny wstali z łóżek odpowiednią nogą. No może z wyjątkiem Małej Mi, chociaż akurat w jej przypadku nigdy nie było do końca pewne czy jest wredna bo akurat ma zły humor czy wręcz przeciwnie. Gdy tylko domownicy wyszli na dwór, ich oczom ukazał się bardzo...

Dawno, dawno temu żył sobie mały chłopiec, który uwielbiał poranki spędzać w łóżku. Gdy rodzice wychodzili do pracy, a babcia krzątała się po kuchni przygotowując śniadanie on wymykał się do dużego pokoju gdzie mógł pod ciepłą kołderką włączyć telewizor i rozkoszować się widokiem obrazów bajkowych. Pewnego razu, okazało się, że zamiast bajek w telewizji jest Teleranek w którym postacie bajkowe zamieniły się na dzieci, bawiące się, tańczące i śpiewające. Było to dla niego zjawisko nieznane i nieoczekiwane, a jeszcze większym zaskoczeniem było gdy Pan "z telewizji" spytał czy są tu jakieś leniuszki, które leżą jeszcze w łóżeczku. Mały chłopiec wystraszony zarówno głosem Pana jak i pytaniem, które w jego odczuciu było skierowane do niego, szybko zerwał się z łóżka, wyłączył telewizję i szybciutko się ubrał. Następnie podjął decyzję, że zamiast poranków spędzonych przed telewizorem będzie wybierał książki, które z czasem stały się jego ulubionym zajęciem, którym zaraził młodszą siostrę. A gdy pewnego razu rodzice zaproponowali oglądanie telewizji, rodzeństwo zgodnym chórem krzyknęło - lubimy czytać i tym sposobem telewizja odeszła w zapomnienia na korzyść małych czytelników.

Dawno, dawno temu żył sobie mały chłopiec, który uwielbiał poranki spędzać w łóżku. Gdy rodzice wychodzili do pracy, a babcia krzątała się po kuchni przygotowując śniadanie on wymykał się do dużego pokoju gdzie mógł pod ciepłą kołderką włączyć telewizor i rozkoszować się widokiem obrazów bajkowych. Pewnego razu, okazało się, że zamiast bajek w telewizji jest Teleranek w...

Dawno, dawno temu, a może nie, bo jakieś 7 lat wstecz, w jednym z akademików żyła dziewczyna. Miała blond włosy, błękitne oczy oraz sylwetkę modelki. Nie była jednak zbyt lubiana. Wszyscy mówili do niej po przezwisku. Kopciuszek. Nie znosiła tego. Wszystko dlatego, iż jej współlokatorki przyłapały ją na wchodzeniu do sklepu z używaną odzieżą. Nie wiedziała, że jest to rzecz, której należy się wstydzić. One jednak niebotycznie rozdmuchały całą sprawę.
Kopciuszek miała po prostu inne pomysły na wydawanie pieniędzy. Książki. W ich pokoju woluminy zajmowały każdą półkę, z czego korzystały jej współlokatorki. Zawsze, gdy ktoś je odwiedzał i zdumiewał się takiej ilości tomiszczy, one odpowiadały ,,lubimy czytać". Tak naprawdę jednak Kopciuszek nigdy nie widziała, żeby dziewczyny czytały coś innego niż wpisy na twitterze.
Kopciuszek przestała się przejmować docinkami. Skupiła się na swojej pasji - pisaniu. Marzyła o wydaniu własnego tomu wierszy. Na razie jednak blog internetowy to wszystko, co miała.
Pewnego dnia dostała wiadomość z niesamowitą ofertą. Szybko załatwiła wszystkie sprawy związane z wyjazdem i 2 tygodnie później była już w Nowym Jorku.
6 lat potem, wraz z mężem oraz 2 dzieci, postanowiła odwiedzić ojczyznę. Po przyjeździe co chwilę proszono ją o składanie autografów. W końcu była sławną pisarką.
Pewnego dnia całą rodziną udali się na spacer po okolicy. Pamiętny sklep z używaną odzieżą wciąż prosperował. To, co Kopciuszek zobaczyła przez jego witrynę, zaskoczyło ją doszczętnie. Jej byłe współlokatorki obsługiwały kasę w miejscu, z którego kiedyś się śmiały.
Morał tej bajki jest krótki i niektórym znany - nie zawsze inteligentny jest ten, kto jest lubiany.

Dawno, dawno temu, a może nie, bo jakieś 7 lat wstecz, w jednym z akademików żyła dziewczyna. Miała blond włosy, błękitne oczy oraz sylwetkę modelki. Nie była jednak zbyt lubiana. Wszyscy mówili do niej po przezwisku. Kopciuszek. Nie znosiła tego. Wszystko dlatego, iż jej współlokatorki przyłapały ją na wchodzeniu do sklepu z używaną odzieżą. Nie wiedziała, że jest to...

Dawno dawno temu, pewna królowa wyszła na spacer w zimie i ukłuła się w palec – kropla krwi spadła na śnieg i tak pięknie wyglądała na białym tle, że królowa zapragnęła mieć córeczkę o sinych ustach.
(bo oczywiście jako królowa miała BŁĘKITNĄ krew)
I niedługo potem los spełnił jej zachciankę – urodziła śliczną sinoustą Śnieżkę, choć ledwo zdążyła ją nazwać i już oddała ducha. Śnieżką próbował się opiekować jej ojciec, Król – widać według niego najlepszym sposobem było wysłanie ją z Drwalem do lasu na śmierć... Ale ludzie mają różne metody wychowawcze. Tak czy siak, Śnieżka przeżyła i po długim błąkaniu się w lesie znalazła starą chatkę a w niej 7 niskich facecików, znaczy krasnoludków.
Śnieżka zamieszkała z nimi, bo nie bardzo chciało jej się dalej łazić po lesie. Od razu kazali jej sprzątać i gotować, bo to była mała zbieranina mizoginów, zresztą, nie będą jej wynajmować domu za darmo! Śnieżka była przerażona pustostanem higienicznym ich domku, więc zapytała:
Śnieżka: Dlaczego tu jest aż tak brudno?
Krasnoludki Chóralnie: Nie mamy czasu na sprzątanie!
Śnieżka: Jak to? Jest was aż siedmiu! Możecie sprzątać na zmianę!
Chóralnie: Ależ absolutnie!
Śnieżka: Co innego macie do roboty?
Chóralnie: Czytamy!
Śnieżka: Ale dlaczego?
Chóralnie: Bo LUBIMY CZYTAĆ!
Także nie było się co kłócić, tylko iść i sprzątać.
I długo Śnieżka czekała aż ją ktoś wybawi z tej jaskini czytelnictwa. I stało się! Zatruła się jabłkiem i byłaby padła, gdyby nie to, że krasnoludki były oczytane. No więc wiedziały, jak ją uratować. A potem przybłąkał się jakiś książę co się zgubił w drodze do biblioteki, i zabrał ją ze sobą.
A krasnoludki? A krasnoludki czytają dalej.

Dawno dawno temu, pewna królowa wyszła na spacer w zimie i ukłuła się w palec – kropla krwi spadła na śnieg i tak pięknie wyglądała na białym tle, że królowa zapragnęła mieć córeczkę o sinych ustach.
(bo oczywiście jako królowa miała BŁĘKITNĄ krew)
I niedługo potem los spełnił jej zachciankę – urodziła śliczną sinoustą Śnieżkę, choć ledwo zdążyła ją nazwać i już oddała...

Dawno, dawno temu była sobie pewna rodzina. Nestor rodu – sędziwy Zygfryd, za wszelką cenę próbował zaszczepić w swoich synach miłość do literatury. Witold, Damian i Józek nie podzielali pasji ojca. W szkole zawsze powtarzali klasę, nigdy nie nauczyli się czytać… Najgorsze było to, że ta niewiedza napawała ich dumą, wyśmiewali wszystkich, którzy posiedli tę umiejętność. Zygfryd powtarzał, że nie spocznie, zanim jego synowie nie opanują sztuki czytania.
Pewnego dnia bracia dowiedzieli się, że w okolicy organizowany jest bal. Idąc przez las, mijali chatę starego pustelnika. Zauważyli, że ktoś umieścił tam tabliczkę. Ignorując ją, ruszyli dalej. Na balu spotkała ich przykra niespodzianka, wszystkie kobiety były koszmarnie brzydkie. Urodziwe inaczej niewiasty nie wypuściły braci aż do samego rana...
Zdruzgotani psychicznie i fizycznie wracali do domu obok chaty pustelnika. Starzec, patrząc na młodzieńców, powiedział:
- Na Boga, dlaczego tam poszliście, przecież ostrzegałem? Nie czytaliście tabliczki?
Bracia odparli, że nie umieją czytać. Pustelnik wyjaśnił, że napis głosi: NA BALU SAME GRUBE DESPERATKI, UCIEKAJCIE!
Synowie Zygfryda zapytali, czy starzec mógłby ich nauczyć czytać…
Gdy bracia wrócili do domu, poszli do ojca. Ten, jak zwykle, czytał mądre księgi. Wówczas stało się coś niezwykłego, Witold podszedł do niego i zaczął literować w ciszy tytuł księgi ojca.
- Synu, co robisz? Czyżbyś nauczył się liter? Zmusiłeś się? – mówił z nadzieją.
Bracia spojrzeli po sobie porozumiewawczo:
- Mało tego, tato, my już lubimy czytać! – krzyknęli chórem.
Dumny ojciec zaczerwienił się ze wzruszenia, a może ze wstydu, gdy, tuląc synów, odkładał na stół książkę: JAK ZASPOKOIĆ MŁODĄ DZIEWCZYNĘ.

Dawno, dawno temu była sobie pewna rodzina. Nestor rodu – sędziwy Zygfryd, za wszelką cenę próbował zaszczepić w swoich synach miłość do literatury. Witold, Damian i Józek nie podzielali pasji ojca. W szkole zawsze powtarzali klasę, nigdy nie nauczyli się czytać… Najgorsze było to, że ta niewiedza napawała ich dumą, wyśmiewali wszystkich, którzy posiedli tę umiejętność....

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma morzami, za...a nie! to było na Brackiej w Krakowie...w latach 20-tych poprzedniego wieku była tam mała księgarenka, w której książek było więcej niż mogły pomieścić regały. Książki leżały dosłownie wszędzie, na podłodze, na ladzie, pod ladą, a nawet na taboreciku, który służył do wspinania się po książki z najwyższych półek. Pewnego pięknego lipcowego dzionka przechodził tamtędy zgarbiony staruszek i jak co dzień przystawał przed witryną i patrzył z miłością na piękne oprawy książek. Widząca tą scenę po raz kolejny młoda dziewczyna, która była w owej księgarni na stażu, nie wytrzymała tym razem i wyszła do starszego jegomościa i zapytała
- Co? Też lubimy czytać?
- Ekhmm..- zakłopotał się starszy człowiek
- Dlaczego nigdy nie wejdzie pan do nas i nie kupi jakiejś książki? Jeśli Pana nie stać ja mam odłożone parę groszy na nieoczekiwane wydatki, więc chętnie zrobię panu prezent.
- Dziecinko kochana, dziękuję Ci za dobre serce, ale pochodzę z biednej rodziny i życie tak mnie doświadczyło, że nigdy nie nauczyłem się czytać...a to było zawsze moje największe pragnienie. Dlatego pocieszam duszę chociaż widokiem książek i to trzyma mnie jeszcze przy życiu.
- ymm.. - tym razem w zakłopotanie wpadła młoda stażystka

Dawno, dawno temu, za siedmioma górami, za siedmioma morzami, za...a nie! to było na Brackiej w Krakowie...w latach 20-tych poprzedniego wieku była tam mała księgarenka, w której książek było więcej niż mogły pomieścić regały. Książki leżały dosłownie wszędzie, na podłodze, na ladzie, pod ladą, a nawet na taboreciku, który służył do wspinania się po książki z najwyższych...