Od kiedy pamiętam zawsze przerażała mnie samotność, nigdy nie chciałabym doświadczyć jakiejkolwiek formy osamotnienia. Podobno najgorsza jest samotność we dwoje, ale ja bardziej boję się samotności na starość. Gdybym miała to szczęście dożyć sędziwego wieku, gdy moją twarz pokryją bruzdy, a ręce odmówią posłuszeństwa, pragnęłabym aby moja córka była przy mnie i wspierała mnie z dobroci serca, a nie przymusu. Abyśmy z mężem do końca żyli razem, a nie obok siebie.

Od kiedy pamiętam zawsze przerażała mnie samotność, nigdy nie chciałabym doświadczyć jakiejkolwiek formy osamotnienia. Podobno najgorsza jest samotność we dwoje, ale ja bardziej boję się samotności na starość. Gdybym miała to szczęście dożyć sędziwego wieku, gdy moją twarz pokryją bruzdy, a ręce odmówią posłuszeństwa, pragnęłabym aby moja córka była przy mnie i wspierała...

Jestem świeżo po lekturze "Karuzela samobójczyń" autorstwa Sharon Bolton, gdzie zabójcy wykorzystywali lęki swoich ofiar, więc mam nieco opory przed odsłanianiem swoich słabości.

Jako dziecko grałam z siostrą i kuzynem w grę, której nigdy nie nazwaliśmy, ale polegała na udawaniu, że któryś z uczestników nie istnieje. Gracz X (tak go umownie nazwijmy) za wszelką cenę próbował zwrócić na siebie uwagę pozostałych, a oni traktowali go jak ducha, jak powietrze. Patrzyli ponad jego ciałem, nie reagowali na słowa, krzyki, machanie rękami. Wygrywał ten, który wytrzymał najdłużej. Byłam najmłodsza, więc zawsze trochę przerażała mnie ta gra. Miałam wrażenie, że nigdy się do mnie nie odezwą, że zniknę.

Tego właśnie boję się najbardziej. Boję się tego, że kiedyś mogłabym zostać zupełnie sama. Tego, że moi bliscy odejdą. Tego, że będę mówić i znowu nikt mi się odpowie, nie odmacha. Będę sama i będę musiała sobie poradzić. Te obawy są całkiem realne, takie są koleje życia, na całym świecie zdarzają się wypadki komunikacyjne, choroby.

Do póki mogę korzystam z tego co mam. Jak wiemy: w kupie siła, kupy nikt nie ruszy.

Jestem świeżo po lekturze "Karuzela samobójczyń" autorstwa Sharon Bolton, gdzie zabójcy wykorzystywali lęki swoich ofiar, więc mam nieco opory przed odsłanianiem swoich słabości.

Jako dziecko grałam z siostrą i kuzynem w grę, której nigdy nie nazwaliśmy, ale polegała na udawaniu, że któryś z uczestników nie istnieje. Gracz X (tak go umownie nazwijmy) za wszelką cenę...

Najbardziej boję się pająków.
Od kiedy byłam mała, byłam bardzo odważną dziewczynką. Mój tato zawsze mówił, że czuje się jakby zamiast córki ma syna... Do czasu.
Mam rodzeństwo, siostrę i brata, ja jestem najmłodsza, a brat najstarszy.
Pewnego dnia w wakacje, rodzice poszli do pracy, a siostra pojechała do babci , więc zostałam sama z bratem. Chciał On zaprosić do domu znajomych, ale ja ich nie lubiłam, więc powiedziałam, że zadzwonię do rodziców, a on zabrał mi telefon i zamkną w piwnicy, gdzie były ogromne ilości pająków. Gdy krzyczałam, żeby mnie wypuścił jeden z pająków wplątał mi się we włosy. Od tej pory panicznie boję się pająków.

Najbardziej boję się pająków.
Od kiedy byłam mała, byłam bardzo odważną dziewczynką. Mój tato zawsze mówił, że czuje się jakby zamiast córki ma syna... Do czasu.
Mam rodzeństwo, siostrę i brata, ja jestem najmłodsza, a brat najstarszy.
Pewnego dnia w wakacje, rodzice poszli do pracy, a siostra pojechała do babci , więc zostałam sama z bratem. Chciał On zaprosić do domu...

Największy lęk wzbudza we mnie możliwość utraty osoby, którą kocham, na której mi zależy. Ci którzy miłość w swoich ramionach trzymają, nie zdają sobie sprawy, że kiedyś sielanka może zostać przerwana. Nieprzewidywalność życia daje nam możliwość poznawania niesamowitych osób ale również szansę ich utraty. Codziennie towarzyszy mi strach, że mogę jej więcej nie zobaczyć lub nie usłyszeć. Niemożność walki z tym myślę, że każdego przeraża.

Największy lęk wzbudza we mnie możliwość utraty osoby, którą kocham, na której mi zależy. Ci którzy miłość w swoich ramionach trzymają, nie zdają sobie sprawy, że kiedyś sielanka może zostać przerwana. Nieprzewidywalność życia daje nam możliwość poznawania niesamowitych osób ale również szansę ich utraty. Codziennie towarzyszy mi strach, że mogę jej więcej nie zobaczyć lub...

Groza. Czuję, jak po całym ciele rozchodzi się fala chłodu - poczynając od serca, dociera do najmniejszych naczyń krwionośnych. Roznosi ze sobą epidemię przerażenia. Gdyby można było bezpośrednio zwizualizować komunikat, jaki dociera do mojego mózgu, byłaby to TRWOGA!, i to drukowanymi literami w czerwonym kolorze, czcionką 72. Patrzę na ulotkę przed sobą i mam ochotę zwymiotować z obrzydzenia i strachu. Czuję dreszcz, biegnący po kręgosłupie i zimne krople potu, powoli spływające po moim czole. Myślałam, że to tylko zły sen, z którego szybko się wybudzę, ale mimo silnego uszczypnięcia, które sobie zafundowałam, nadal w nim tkwiłam. Przyczyna mojego istnego koszmaru na jawie była oczywista. Widniała na ulotce, którą trzymałam w ręku. I nie, nie chodziło o samą reklamę usług palenia makulatury z ilustracją całej kolekcji Baśni Braci Grimm. Chodziło o treść.
BŁĘDY. Wszędzie błędy, roiły się i mnożyły na moich oczach jak króliki w okresie godowym. Każde zdanie bez wyjątku było z potężnym bykiem, tak prymitywnym, że moja dusza humanisty płakała krokodylimi łzami.
- Dobry Boże, broń... Istny koszmar, przecież Zdzisław płakał, jak drukował!
Tak oto dosięgnął mnie mój największy lęk, strach nad strachami. Błędy językowe, ortograficzne, stylistyczne, kardynalne nawet! I wszystko za sprawą jednej małej ulotki...

Groza. Czuję, jak po całym ciele rozchodzi się fala chłodu - poczynając od serca, dociera do najmniejszych naczyń krwionośnych. Roznosi ze sobą epidemię przerażenia. Gdyby można było bezpośrednio zwizualizować komunikat, jaki dociera do mojego mózgu, byłaby to TRWOGA!, i to drukowanymi literami w czerwonym kolorze, czcionką 72. Patrzę na ulotkę przed sobą i mam ochotę...

U mnie gęsią skórkę wywołują kroki kogoś kto idzie za mną ciemną uliczką. A to wszystko przez te wszystkie dobre, realistycznie napisane powieści grozy!

U mnie gęsią skórkę wywołują kroki kogoś kto idzie za mną ciemną uliczką. A to wszystko przez te wszystkie dobre, realistycznie napisane powieści grozy!

Od dziecka lubię straszne historie, oglądałam horrory, nawet próbowałam kiedyś z koleżankami w nocy wywoływać duchy. Nie bałam się ciemności, ani pająków, a przestraszyłam się najdziwniejszej rzeczy jaką widziałam.
Podczas pobytu na kolonii, koleżanka pokazała mi leżące w pudełku od zapałek swoje zapasowe szklane oko! Pomijając to, że o niczym nie wiedziałam, to oko tak mnie przeraziło, że miałam ochotę natychmiast wracać do domu. Długo jeszcze po nocach śniło mi się szklane oko leżące w pudełku:)

Od dziecka lubię straszne historie, oglądałam horrory, nawet próbowałam kiedyś z koleżankami w nocy wywoływać duchy. Nie bałam się ciemności, ani pająków, a przestraszyłam się najdziwniejszej rzeczy jaką widziałam.
Podczas pobytu na kolonii, koleżanka pokazała mi leżące w pudełku od zapałek swoje zapasowe szklane oko! Pomijając to, że o niczym nie wiedziałam, to oko tak...

Jak biorę udział w jakiejś wycieczce to boje się zostanę gdzieś po drodze. Kiedyś nawet jak sama jechałam autobusem z Węgorzewa do Białegostoku to miałam już takie uczucie w Pozedrzu. To był taki paraliżujący strach, który mnie trzymał aż do Białegostoku, a nadmieniam, że jechałam, aż cztery godziny, nawet nie wiem, czy mogłam w ogóle wyjść z autobusu, choćby do toalety. Siedziałam jak przyklejona do siedzenia przez całą drogę.

Jak biorę udział w jakiejś wycieczce to boje się zostanę gdzieś po drodze. Kiedyś nawet jak sama jechałam autobusem z Węgorzewa do Białegostoku to miałam już takie uczucie w Pozedrzu. To był taki paraliżujący strach, który mnie trzymał aż do Białegostoku, a nadmieniam, że jechałam, aż cztery godziny, nawet nie wiem, czy mogłam w ogóle wyjść z autobusu, choćby do toalety....

Generalnie to ja się boję wszystkiego ale wymienię tylko trzy moje lęki:
1. Martwe owady - właściwie to one tylko udają martwe i to jest w nich przerażające. Taka osa, leży sobie niby martwa a tak naprawdę tylko czeka z wyciagnietym żądłem. Nie wierzę że one nie żyją! Martwe bardziej mnie przerażają od tych żywych. Leżą sobie na parapecie i obserwują martwym wzrokiem.
2. Więzienie - od dziecka odczuwam lęk, że kiedyś do niego trafię. Za cokolwiek. Choćby za jazdę bez biletu albo nieoddane książki do biblioteki. Jak kiedyś policja zapuka do mnie to chyba ze strachu padnę trupem. Przyszli po mnie!
3. Piwnica - choćby moje życie od tego zależało to nie wejdę i już. Tam na pewno ktoś siedzi w tym mroku i mnie obserwuje żeby zabić. A może jakiś duch?

Generalnie to ja się boję wszystkiego ale wymienię tylko trzy moje lęki:
1. Martwe owady - właściwie to one tylko udają martwe i to jest w nich przerażające. Taka osa, leży sobie niby martwa a tak naprawdę tylko czeka z wyciagnietym żądłem. Nie wierzę że one nie żyją! Martwe bardziej mnie przerażają od tych żywych. Leżą sobie na parapecie i obserwują martwym wzrokiem.
2....

Ostatnimi czasy najbardziej boję się Pani z dziekanatu. Wielkimi krokami zbliża się moja obrona inżynierska, przez co w ostatnim tygodniu byłam w najbardziej znienawidzonym przez studentów miejscu, więcej razy niż przez 3,5 roku studiów. Teraz jak tylko wybieram numer telefonu Pani z dziekanatu, ona od razu wie, że to dzwonię ja i z jaką sprawą. Nie powiem, ale przeraża mnie jej ogromna wiedza na mój temat...

Ostatnimi czasy najbardziej boję się Pani z dziekanatu. Wielkimi krokami zbliża się moja obrona inżynierska, przez co w ostatnim tygodniu byłam w najbardziej znienawidzonym przez studentów miejscu, więcej razy niż przez 3,5 roku studiów. Teraz jak tylko wybieram numer telefonu Pani z dziekanatu, ona od razu wie, że to dzwonię ja i z jaką sprawą. Nie powiem, ale przeraża...