Nie jestem dziewczyną, która się wszystkiego boi. Pająki, węże, horrory, ciemność, niewygoda - naprawdę nie robią na mnie większego wrażenia (chociaż są pewne wyjątki). Największy strach wiąże się z ludźmi dookoła mnie. Nie potrafię sobie wyobrazić świata bez nich, szczególnie bez moich przyjaciół oraz rodziny. Gdy pomyślę, że mogliby mnie opuścić robi mi się zimno, a moje ciało przechodzą dreszcze. Po prostu boję się samotności. Boję się, że moi bliscy odejdą, a ja pozostanę sama. Samiutka jak palec.

Nie jestem dziewczyną, która się wszystkiego boi. Pająki, węże, horrory, ciemność, niewygoda - naprawdę nie robią na mnie większego wrażenia (chociaż są pewne wyjątki). Największy strach wiąże się z ludźmi dookoła mnie. Nie potrafię sobie wyobrazić świata bez nich, szczególnie bez moich przyjaciół oraz rodziny. Gdy pomyślę, że mogliby mnie opuścić robi mi się zimno, a moje...

Mam jeden słaby punkt- lęk wysokości. Z wejściem na wysoki obiekt jeszcze nie jest tak źle. Piekło zaczyna się na szczycie: drżenie łydek, serce znacznie przekraczające dozwoloną częstotliwość i siłę uderzania, pot na czole, jeżące się włosy. O spoglądaniu w dół to już w ogóle nie ma mowy! Kiedy na jakiejś wieży wszyscy podziwiają przepiękną panoramę z lotu ptaka, ja odmawiam zdrowaśki o jak najszybsze cudowne znalezienie się na wysokości 0 m n.p.m.

Mam jeden słaby punkt- lęk wysokości. Z wejściem na wysoki obiekt jeszcze nie jest tak źle. Piekło zaczyna się na szczycie: drżenie łydek, serce znacznie przekraczające dozwoloną częstotliwość i siłę uderzania, pot na czole, jeżące się włosy. O spoglądaniu w dół to już w ogóle nie ma mowy! Kiedy na jakiejś wieży wszyscy podziwiają przepiękną panoramę z lotu ptaka, ja...

Ja w zasadzie boję się wszystkiego :P ale tak szczególnie to boję się ciasnych pomieszczeń i kur. Ciasne pomieszczenia powodują u mnie panikę największą z możliwych, krzyk, płacz i prośby o wydostanie się. Jeden wielki koszmar. Natomiast kur boję się od dziecka, kiedy to kogut podziobał mnie kiedy mu się sprzeciwiałam. Jak byłam trochę starsza kuzyn próbował pokazać mi, że kury bardziej boją się nas niż my ich i możemy sprawić, że przed nami uciekają. Niestety. Mi się to nie udało, kury w ogólnie nie zareagowały na mnie, a wręcz się bardziej do mnie zbliżały! Pobiegłam więc z płaczem do auta, czekając na rodziców i powrót do domu.

Ja w zasadzie boję się wszystkiego :P ale tak szczególnie to boję się ciasnych pomieszczeń i kur. Ciasne pomieszczenia powodują u mnie panikę największą z możliwych, krzyk, płacz i prośby o wydostanie się. Jeden wielki koszmar. Natomiast kur boję się od dziecka, kiedy to kogut podziobał mnie kiedy mu się sprzeciwiałam. Jak byłam trochę starsza kuzyn próbował pokazać mi, że...

Moim lękiem jest starość, niezdana matura z matematyki i dwuletnia kolejka do lekarza specjalisty.

Moim lękiem jest starość, niezdana matura z matematyki i dwuletnia kolejka do lekarza specjalisty.

Zdecydowanie najbardziej boję się obrazów z wielkimi oczami (po co w ogóle ludzie je zamawiają). Nie dość, że w niektórych wydaje się (zwłaszcza wieczorem), że podążają wzrokiem za ruchem to jeszcze budzą we mnie irracjonalny lęk, że w końcu mrugną. To właśnie efekt oglądania zbyt dużej ilości filmów :)

Zdecydowanie najbardziej boję się obrazów z wielkimi oczami (po co w ogóle ludzie je zamawiają). Nie dość, że w niektórych wydaje się (zwłaszcza wieczorem), że podążają wzrokiem za ruchem to jeszcze budzą we mnie irracjonalny lęk, że w końcu mrugną. To właśnie efekt oglądania zbyt dużej ilości filmów :)

Najbardziej boję się, że stracę moją pasję, która jest moim promykiem w szarym życiu. Nie wiem, co stanie się, gdy jej zabraknie. Obawiam się, że mogłabym sobie coś zrobić albo wpaść w odrętwienie gorsze od śmierci.

Najbardziej boję się, że stracę moją pasję, która jest moim promykiem w szarym życiu. Nie wiem, co stanie się, gdy jej zabraknie. Obawiam się, że mogłabym sobie coś zrobić albo wpaść w odrętwienie gorsze od śmierci.

Ja najbardziej boję się samotności, ale jest to inny rodzaj strachu. Jest to bardziej strach uczuciowy niż psychiczny. Nie ma ona dużego znaczenia dla mojej głowy, za to ma znaczenie dla mojego serca. Również trochę boję się ciemności. Kocham zwierzęta, mimo to boje się węży i pająków. Po oglądnięciu filmu "Obecność" boje się mojej porcelanowej lalki. Jest ona bardzo piękna, dość dużą i mam ją od dziecka, dlatego nie chcę się jej pozbyć. Bałam się kiedy patrzyła na mnie z szafy, która znajdowała się na prost mojego łóżka, więc schowałam ją do łóżka gdzie jest miejsce na pościel.

Ja najbardziej boję się samotności, ale jest to inny rodzaj strachu. Jest to bardziej strach uczuciowy niż psychiczny. Nie ma ona dużego znaczenia dla mojej głowy, za to ma znaczenie dla mojego serca. Również trochę boję się ciemności. Kocham zwierzęta, mimo to boje się węży i pająków. Po oglądnięciu filmu "Obecność" boje się mojej porcelanowej lalki. Jest ona bardzo...

Od zawsze o gęsią skórkę przyprawiał mnie widok clowna. Niby postać śmieszna, ma bawić i rozśmieszać, ale mnie skóra cierpła gdy patrzyłam na te wymalowane, rozciągnięte w nienaturalnym uśmiechu usta, podkreślone oczy i kędziory wokół głowy okalające łysinę. Nawet filuterny kapelusik z kwiatkiem, wesołe żonglowanie, czy śmieszne wygibasy nie były w stanie złagodzić tego obrazu w moich oczach. I mimo iż jestem już dorosła, to wciąż mi nieswojo gdy przechodzę np w centrum handlowym obok takiego przebierańca. Dlatego nie rozumiem co jest takiego fajnego w zapraszaniu clowna na urodziny dziecka? chyba, że chce się je przyprawić o gęsią skórkę ;).

Od zawsze o gęsią skórkę przyprawiał mnie widok clowna. Niby postać śmieszna, ma bawić i rozśmieszać, ale mnie skóra cierpła gdy patrzyłam na te wymalowane, rozciągnięte w nienaturalnym uśmiechu usta, podkreślone oczy i kędziory wokół głowy okalające łysinę. Nawet filuterny kapelusik z kwiatkiem, wesołe żonglowanie, czy śmieszne wygibasy nie były w stanie złagodzić tego...

Od dziecka bałam się lalek. Było to jeszcze zanim przypadkowo zobaczyłam horror o Laleczce Chucky (a po fakcie mój strach się nasilił; teraz horrorów z lalkami w roli głównej jest całe mnóstwo, więc jak widać miałam dobrą dziecięcą intuicję). Moja babcia miała taką olbrzymią, niemiecką lalkę -jest to jedno z najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa- która była prawie mojego wzrostu. Było w niej coś przerażającego. Skończyła w końcu pod schodami, ale od tamtej pory bałam się również przechodzić obok drzwi do tamtej komórki. Strach zakorzeniony w dzieciństwie pozostał do dziś. Jestem dorosła a byłabym przerażona, gdybym pod swoimi drzwiami znalazła na przykład tajemniczą przesyłkę ze staromodną lalką w środku albo gdybym weszła do opustoszałego sklepu z lalkami, w którym czułabym, że wszystkie nieruchome oczy skierowane są prosto na mnie i mnie obserwują.

Od dziecka bałam się lalek. Było to jeszcze zanim przypadkowo zobaczyłam horror o Laleczce Chucky (a po fakcie mój strach się nasilił; teraz horrorów z lalkami w roli głównej jest całe mnóstwo, więc jak widać miałam dobrą dziecięcą intuicję). Moja babcia miała taką olbrzymią, niemiecką lalkę -jest to jedno z najwcześniejszych wspomnień z dzieciństwa- która była prawie...