Boję się wizji, w której jako jedyna osoba na świcie byłabym nieśmiertelna/długowieczna. Widziałabym wówczas śmierć wielu ludzi (w tym bliskich), upadek ludzkości i nie mogłabym nic na to poradzić. Doprowadziłoby mnie to do skrajnej rozpaczy i zapewne chciałabym się zabić, ale "dar" nieśmiertelności nie pozwoliłby mi zginąć. Nigdy.

Boję się wizji, w której jako jedyna osoba na świcie byłabym nieśmiertelna/długowieczna. Widziałabym wówczas śmierć wielu ludzi (w tym bliskich), upadek ludzkości i nie mogłabym nic na to poradzić. Doprowadziłoby mnie to do skrajnej rozpaczy i zapewne chciałabym się zabić, ale "dar" nieśmiertelności nie pozwoliłby mi zginąć. Nigdy.

Nie pająki, śmierć czy wojna spędzają mi sen z powiek. Boję się ciemności. Gdy tylko gaśnie światło, moja wyobraźnia zaczyna pracować na pełnych obrotach. Najmniejszy dźwięk czy cień na ścianie powoduje tworzenie nieprawdopodobnych historii. Serce wali jak młot, nakrywam się cała kołdrą. Pewnie ma to swoje źródło z dzieciństwa, kiedy czytano mi bajki. Czarownice, duchy, wilki itp. głównie uaktywniali się nocą i najczęściej wyrządzali coś niedobrego. Lęk wywołują u mnie również szczury, bo potrafią gryźć. Gdy tylko o nich pomyślę, mam przed oczyma obrzydliwy długi ogon i brudną sierść. Nie dość tego, gdy przyśni mi się szczur, zawsze spotka mnie coś nieprzyjemnego. Boję się również skrajnej biedy, że nie dam rady znaleźć dobrze płatnej pracy i znajdę się na bruku, żeby nie będzie mnie na nic stać...

Nie pająki, śmierć czy wojna spędzają mi sen z powiek. Boję się ciemności. Gdy tylko gaśnie światło, moja wyobraźnia zaczyna pracować na pełnych obrotach. Najmniejszy dźwięk czy cień na ścianie powoduje tworzenie nieprawdopodobnych historii. Serce wali jak młot, nakrywam się cała kołdrą. Pewnie ma to swoje źródło z dzieciństwa, kiedy czytano mi bajki. Czarownice, duchy,...

Może to dziwne, ale boję się wysokości, ale uwielbiam oglądać widoki jak jestem na szczycie góry. Ale jak mam wejść gdzieś wysoko to się boję, a jak jestem na górze to najczęściej uwielbiam to uczucie wolności, dopóki nie przypomnę sobie, że jestem wysoko, to świat z góry zdaję mi się piękny. Boję się też chodzić sama po nocy jak jest ciemno, bo jak mam kogoś obok siebie to nie przeszkadza mi że jest środek nocy, wtedy zdaje mi się jakbym chodziła w południe i nic mi się nie stanie.

Może to dziwne, ale boję się wysokości, ale uwielbiam oglądać widoki jak jestem na szczycie góry. Ale jak mam wejść gdzieś wysoko to się boję, a jak jestem na górze to najczęściej uwielbiam to uczucie wolności, dopóki nie przypomnę sobie, że jestem wysoko, to świat z góry zdaję mi się piękny. Boję się też chodzić sama po nocy jak jest ciemno, bo jak mam kogoś obok siebie to...

Jest tak wiele rzeczy, których strasznie się boję, że nawet samo to mnie przeraża.
1. Śmiertelnie boję się wszelkich pająków. Nie raz i nie dwa ludzie patrzyli na mnie jak na wariatkę, gdy w prędkości światła potrafiłam z piskiem pokonać kilkumetrową odległość dzielącą mnie od tego potwora. O tym, że potrafię popłakać się z przerażenie kiedy ktoś mnie nim straszy chyba nie muszę wspominać.
2. Wszelkiego rodzaju zjawiska i istoty paranormalne. Jako, że jestem osobą, która w coś takiego wierzy to zdecydowanie szerokim łukiem omijam filmy czy historie o takiej tematyce. Na samo wspomnienie o tym w nocy zakopuję się w kołdrze po same uszy.
3. Choroby śmiertelne. Jak tylko pomyślę, że ja lub ktokolwiek z bliskich mi osób miałby poważnie zachorować to łzy od razu pojawiają mi się pod powiekami. Wiem, że takie sytuacje byłyby najgorszymi w moim życiu.
4. Wspominałam o pająkach to teraz coś o owadach. O ile muchy mnie jedynie obrzydzają, a komary doprowadzają do nerwicy tak każdy inny możliwy owad przyspiesza bicie serca. I to nie w pozytywnym znaczeniu. Historii z moim udziałem w duecie z chrabąszczami jest bez liku.
5. Nie mam nic przeciwko żartom w moją stronę, mam spory dystans do siebie, ale kiedy mam zostać oceniona to strach mnie paraliżuje. Boję się, że zostanę skrytykowana, wyśmiana. A najbardziej boli mnie to, gdy nikt nie patrzy ile pracy i wysiłku zostało włożone w daną rzecz, a oceniają jedynie zaistniałe pomyłki.

Jest tak wiele rzeczy, których strasznie się boję, że nawet samo to mnie przeraża.
1. Śmiertelnie boję się wszelkich pająków. Nie raz i nie dwa ludzie patrzyli na mnie jak na wariatkę, gdy w prędkości światła potrafiłam z piskiem pokonać kilkumetrową odległość dzielącą mnie od tego potwora. O tym, że potrafię popłakać się z przerażenie kiedy ktoś mnie nim straszy chyba nie...

Boję się traumatycznych wspomnień, które po dobrych kilkunastu latach nadal potrafią wywoływać na całym ciele niekontrolowany atak gęsiej skórki.
Konkretnie przypominam sobie pana od matematyki, który swoim najdłuższym paznokciem u najmniejszego paluszka prawej ręki z szyderczym śmiechem skrobał po tablicy i pytał czy nas to rusza?
Miny i gesty uczniów którzy zatykali sobie uszy, a nawet nie wytrzymując tych pisków uciekali z klasy było doskonałą odpowiedzią na pytanie nauczyciela.
On twierdził uparcie że częstsze takie praktyki pozwoliłyby uodpornić się na ciarki, ale mylił się, bo wywołując przerażającą traumę pogłębił tylko jeszcze większy strach.

O rany znowu to uczucie wróciło...

Boję się traumatycznych wspomnień, które po dobrych kilkunastu latach nadal potrafią wywoływać na całym ciele niekontrolowany atak gęsiej skórki.
Konkretnie przypominam sobie pana od matematyki, który swoim najdłuższym paznokciem u najmniejszego paluszka prawej ręki z szyderczym śmiechem skrobał po tablicy i pytał czy nas to rusza?
Miny i gesty uczniów którzy zatykali...

Moja własna wyobraźnia przeraża mnie najbardziej. Zamienia krzesło zasypane ubraniami w psychopatę obserwującego mnie w czasie snu. Cienie przy polnej drodze przekształca w pijaka gotowego rozbić butelkę o moją głowę, by późnej mnie zgwałcić. Przez moją wyobraźnię drobny szelest sprawia, że czuję, jakby ktoś mnie śledził, a przebiegający przez drogę kot wygląda jak wilk pragnący rozszarpać moje gardło. To siebie samej boję się najbardziej. Ja, która wie o mnie i o sobie wszystko. Ja, która zna wszystkie czarne punkty mojej i swojej duszy. Właśnie ta JA lubi ze mną igrać. Lubi sprawiać, że czuję dreszcze. Rzuca we mnie śniegiem i lodem, póki nie zamarznę. Wrzeszczy do mojego ucha, póki nie ogłuchnę. Świeci prosto w moje oczy, póki nie oślepnę. Torturuje mnie, póki nie stracę czucia. Prześladuje mnie, póki nie skulę się w kącie świata i zamknę na wszystko i wszystkich. Robi mi to wszystko, a ja nadal nie potrafię bez niej żyć.

Moja własna wyobraźnia przeraża mnie najbardziej. Zamienia krzesło zasypane ubraniami w psychopatę obserwującego mnie w czasie snu. Cienie przy polnej drodze przekształca w pijaka gotowego rozbić butelkę o moją głowę, by późnej mnie zgwałcić. Przez moją wyobraźnię drobny szelest sprawia, że czuję, jakby ktoś mnie śledził, a przebiegający przez drogę kot wygląda jak wilk...

Swoich snów, których z reguły nie jestem w stanie zinterpretować, a które zawsze coś znaczą. Szczególnie, gdy się w czarnobiałych kolorach, czy też mam sny w formie komiksów. Zachodzę w głowę, dlaczego i co to znaczy.

Swoich snów, których z reguły nie jestem w stanie zinterpretować, a które zawsze coś znaczą. Szczególnie, gdy się w czarnobiałych kolorach, czy też mam sny w formie komiksów. Zachodzę w głowę, dlaczego i co to znaczy.

Najbardziej boję się ciemności- tam czyha wyobraźnia. Boję się równie dobrze bycia zależną od kogoś, ale nie w sensie zawodowym. Boję się być zależna emocjonalnie. Jeśli Ci na kimś zależy, komuś ufasz można łatwo Cię zniszczyć.

Najbardziej boję się ciemności- tam czyha wyobraźnia. Boję się równie dobrze bycia zależną od kogoś, ale nie w sensie zawodowym. Boję się być zależna emocjonalnie. Jeśli Ci na kimś zależy, komuś ufasz można łatwo Cię zniszczyć.

Samotności i poczucia, że jest się nikomu niepotrzebnym.

Samotności i poczucia, że jest się nikomu niepotrzebnym.