Bardzo miła niespodzianka, dziękuję :)

Bardzo miła niespodzianka, dziękuję :)

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Kinga4846
Rachela
Ewelina
Kamila

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Jędrek
Kinga4846
Rachela
Ewelina
Kamila

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Człowiek aby coś docenić, musi to niestety najpierw stracić, nie mówię że zawsze ale niestety najczęściej. Osobiście dużo rzeczy zaczęłam doceniać niestety jak było poza moim zasięgiem. Jedną z rzeczy, której żałuję jest to, że nie potrafiłam utrzymać przy sobie pewnej koleżanki, której mogłam powiedzieć wszystko, bo mieszkała ok. 120km od mojego miejsc zamieszkania. Urwał mi się z nią kontakt przez to że nie odzywałam się do niej długi czas bo myślałam, że przecież po co? Ale teraz żałuję, bo mogłam mieć wartościową osobę przy sobie, ale nauka wypłynęła na całe życie.

Człowiek aby coś docenić, musi to niestety najpierw stracić, nie mówię że zawsze ale niestety najczęściej. Osobiście dużo rzeczy zaczęłam doceniać niestety jak było poza moim zasięgiem. Jedną z rzeczy, której żałuję jest to, że nie potrafiłam utrzymać przy sobie pewnej koleżanki, której mogłam powiedzieć wszystko, bo mieszkała ok. 120km od mojego miejsc zamieszkania. Urwał...

Jeszcze 2 lata temu wydawało mi się, że mam wszystko. Wspaniałą przyjaciółkę (już 7 rok naszej znajomości), nie dawno poznałam wspaniałego chłopaka, z którym zostałam parą aż po dziś dzień. I wtedy się pokomplikowało. Moja przyjaciółka zrobiła się zazdrosna, że w moim życiu pojawił się ktoś jeszcze i musi się mną z kimś podzielić. Była niespokojnym duchem, nie potrafiła usiedzieć w miejscu i nie lubiła się otwierać - chyba nikt jej nie poznał tak jak ja. Co jakiś czas - kilka tygodni lub miesięcy - uciekała od wszystkiego i wszystkich. Nie odpisywała, nie dawała znaku życie - podobno jechała do znajomych w Warszawie, Wrocławiu, czy Krakowie. Czasem na dwa dni, czasem na dwa tygodnie. Potrafiła się do mnie nie odzywać przez 3 miesiące i później przyjechać do mnie, przeprosić, że znowu mnie wystawiła i jakby nigdy nic mówić o sprawach równie ważnych jak zeszłoroczny śnieg, a potem co jej tam w duszy grało. Ale 2 lata temu było inaczej. Po wakacjach w końcu się odezwała, przeprosiła, opowiedziała, co robiła i co u niej aktualnie słychać. Obiecała, że już nigdy tak nie będzie, że rozumie i jest wdzięczna, że zawsze znajdę dla niej czas. I było wszystko w porządku przez dwa tygodnie. Po 14 dniach znowu przestała się odzywać do mnie. Ale tym razem nie wjechała. Po prostu nagle przestałam dla niej istnieć. Kiedy się przypadkiem spotkałyśmy nawet nie odpowiadała cześć. Znalazła sobie nowe koleżanki, nowe towarzystwo.
Utraciłam ją i naszą przyjaźń. Nie dawno napisałam do niej z zapytaniem, co wtedy się wydarzyło, że z dnia na dzień odtrąciła mnie i naszą przyjaźń. Odparła, że wdała się zazdrość, faceci. Że musiała sobie poukładać parę spraw. Ale nie odbudowałyśmy już nigdy przyjaźni. Nie utrzymujemy kontaktu. Serce mi pękło, bo była jedną z dwóch osób w moim życiu, które dopuściłam tak blisko. Była mi najbliższa. I z dnia na dzień odeszła.
Znowu zamknęłam się na ludzi, ale jeszcze bardziej doceniam tych, którzy z nieznanych mi powodów zostali przy mnie. I są na dobre i złe.
Przyjaźń z nią nauczyła mnie, że muszę walczyć o siebie i to na czym mi zależy. Stałam się przy niej bardziej uparta i zaczęłam walczyć o moje. Przekonałam się, że w życiu jedną z najważniejszych rzeczy są ludzie, którymi się otaczamy, w szczególności Ci najbliżsi.

Jeszcze 2 lata temu wydawało mi się, że mam wszystko. Wspaniałą przyjaciółkę (już 7 rok naszej znajomości), nie dawno poznałam wspaniałego chłopaka, z którym zostałam parą aż po dziś dzień. I wtedy się pokomplikowało. Moja przyjaciółka zrobiła się zazdrosna, że w moim życiu pojawił się ktoś jeszcze i musi się mną z kimś podzielić. Była niespokojnym duchem, nie potrafiła...

Życie.. A co po życiu? Kolejne życie, ono nigdy się nie kończy tylko trwa w innym czasie, być może w innym wymiarze. Strata bliskich zawsze była, jest i będzie ciężka. Wierzę w życie po śmierci. Kiedy miałam 11 lat zmarła moja babcia, jako mała dziewczynka potrafiłam w ten sam dzień położyć się w jej łóżku,gdzie spędzała swoje ostatnie dni i przespać tam całą noc, potem kilkanaście lat. W tę noc czułam jej obecność, ale nie bałam się niczego. Babcia wiedziała, że nie będę się bać dlatego przyszła do mnie. W nocy , kiedy się przebudziłam, wyprostowałam nogi i słyszałam jej oddech jak gdyby siedziała przy mnie na końcu łóżka.. Dzięki temu zrozumiałam, że życie po śmierci istnieje. Rodzina rozpacza po stracie najbliższej osoby, ale ona gdzieś sobie jest ,czuwa i patrzy. Mimo tego, że strasznie cierpiałam po stracie babci to wiem, że spogląda na mnie z góry i jest moim Aniołem Stróżem.

Życie.. A co po życiu? Kolejne życie, ono nigdy się nie kończy tylko trwa w innym czasie, być może w innym wymiarze. Strata bliskich zawsze była, jest i będzie ciężka. Wierzę w życie po śmierci. Kiedy miałam 11 lat zmarła moja babcia, jako mała dziewczynka potrafiłam w ten sam dzień położyć się w jej łóżku,gdzie spędzała swoje ostatnie dni i przespać tam całą noc, potem...

Śmierć – to coś co każdego z nas spotka. Nie patrzy na wiek, pochodzenie i wiarę. Dla osoby, którą dogoniła wcześniej, czy później jest nieuchronnym końcem życia na ziemi. Pozostają tylko Ci, którzy byli w kręgu „znajomych” i „rodziny”. Dla których powstała „rana”, niemożliwa do zabliźnienia. Sposobów na „opatrunek” , który choć w najmniejszym stopniu ukoi ból jest wiele.
Dla mnie we wczesnej fazie, zawsze był nieskuteczny. Przesiąkał. Rana się jątrzyła i można uznać, że miała zaczątki gangreny, która obejmowała większą część duszy i ciała. Jedynym ratunkiem okazały się myśli, ale tylko te pozytywne, w których starałam się, aby osoba której już nie ma była ze mnie dumna. Niestety nie znalazłam leku na słowa, które nigdy nie zostały wypowiedziane. To chyba już do końca moich dni zostanie otwartą raną, a może blizną z którą muszę żyć.
Śmierć uczy, nie zależnie na kogo trafi. Uczy tych, którzy pozostali. Przywołuję do porządku i wskazuje na to co zostało pominięte i zaniedbane w relacjach z innymi.

Śmierć – to coś co każdego z nas spotka. Nie patrzy na wiek, pochodzenie i wiarę. Dla osoby, którą dogoniła wcześniej, czy później jest nieuchronnym końcem życia na ziemi. Pozostają tylko Ci, którzy byli w kręgu „znajomych” i „rodziny”. Dla których powstała „rana”, niemożliwa do zabliźnienia. Sposobów na „opatrunek” , który choć w najmniejszym stopniu ukoi ból jest wiele.
...

W zeszłym roku przeżyłam śmierć mojej babci. Nie czułam żalu, kiedy umarła. Fakt, było mi smutno, nie walczyłam z tym uczuciem, bo to nie miało sensu, jednak oprócz tego odczułam swego rodzaju ulgę. Wiem, jak cierpiała na starość, wiem, że od dłuższego czasu czekała, aż ona przyjdzie i ulży jej w tym cierpieniu, zabierze ją ze sobą tam, gdzie będzie jej lepiej. Nie zjawiłam się na jej pogrzebie. Jestem przeciwna ceremoniom, które mają najczęściej na celu wspólne przeżywanie smutku, żalu i tęsknoty. Wzajemne nakręcanie się wspólnymi gorzkimi łzami jakoś nigdy nie wydawało mi się zdrowe, czy prawidłowe. Zawsze czułam, że jest w tym coś nie tak. Jest to moim zdaniem często wyraz naszego egoizmu związany z tym, że utraciliśmy bliską nam osobę, że już nigdy nie będziemy mieli okazji mieć jej przy sobie, porozmawiać, dotknąć, otrzymać wsparcia... Zdarza się, że ludzie wręcz czują żal do osoby zmarłej, że odeszła i zostawiła ich samych. Wierzę, że takie myśli mogą przeszkadzać duszy zmarłego opuścić wymiar ziemski i uwiązują je gdzieś "pomiędzy" do czasu, kiedy dojrzejemy do tego, aby odpuścić i pozwolić odejść. Dlatego też staram się zawsze pożegnać zmarłe osoby i pozwolić im odejść, by mogły kontynuować swoją wędrówkę. Sama psychicznie czuję się z tym lepiej. Marzy mi się, aby wszyscy ludzie potrafili żyć pogodzeni ze śmiercią innych ludzi i nie odczuwać żalu z powodu straty kogoś bliskiego - na pewno nikt ze zmarłych nie chciałby, żeby jego bliscy żyli w smutku i cierpieli.

W zeszłym roku przeżyłam śmierć mojej babci. Nie czułam żalu, kiedy umarła. Fakt, było mi smutno, nie walczyłam z tym uczuciem, bo to nie miało sensu, jednak oprócz tego odczułam swego rodzaju ulgę. Wiem, jak cierpiała na starość, wiem, że od dłuższego czasu czekała, aż ona przyjdzie i ulży jej w tym cierpieniu, zabierze ją ze sobą tam, gdzie będzie jej lepiej. Nie zjawiłam...

Niestety tak jak większość ludzi straciłam bardzo ważną dla mnie osobę. Nie mówię tutaj o zerwaniu kontaktu, lecz o tym, co w naszym życiu jest najgorsze, mianowicie śmierci. Bardzo mnie to poruszyło i przez cały wieczór wylewałam łzy, a później... Następnego dnia nie czułam niczego. Byłam odrętwiała. Ten człowiek był dla mnie kimś naprawdę ważnym. Czasami mam wrażenie, że nie wyobrażałam sobie, jak wielka więź mnie z nim łączyła. Dzisiaj mogę powiedzieć tylko jedno. Korzystajcie z każdej minuty, godziny i każdego dnia, jaki macie, aby być obok tych, na którym wam zależy, bo może się okazać, że w pewnym momencie ich zabraknie, a wtedy wszystko, co nas otacza, nie tylko przypomina o stracie, lecz także o tym, czego nie zrobiliśmy przed śmiercią naszego bliskiego. Ja doskonale wiedziałam, że coś się dzieje i sprawy nie mają się tak, jak powinny, lecz zorientowałam się po fakcie, że otrzymywałam znaki, które źle zinterpretowałam i dopiero słowa „świętej pamięci” przed nazwiskiem mego przyjaciela pokazały mi jak wiele czasu, który mu pozostał, zmarnowałam. Do dziś jestem zła na siebie za to, że się z Nim nie pożegnałam. Za to, że nie zdawałam sobie sprawy, jak ważny dla mnie był.

Niestety tak jak większość ludzi straciłam bardzo ważną dla mnie osobę. Nie mówię tutaj o zerwaniu kontaktu, lecz o tym, co w naszym życiu jest najgorsze, mianowicie śmierci. Bardzo mnie to poruszyło i przez cały wieczór wylewałam łzy, a później... Następnego dnia nie czułam niczego. Byłam odrętwiała. Ten człowiek był dla mnie kimś naprawdę ważnym. Czasami mam wrażenie, że...

Takie sytuacje zawsze nas czegoś uczą. Jeżeli uznamy je za zwykłą niesprawiedliwość losu, to uczą nas choćby tego, że życie i los nie są sprawiedliwe. Jeżeli zaś uznamy to za własne bądź cudze zaniedbanie, to uczą nas tego jak nie zaniedbywać ważnych w naszym życiu relacji. Z mojego życia odeszło wiele ważnych dla mnie (w tamtych chwilach) osób. Te straty pokazały mi między innymi to, jak bardzo zależało mi na jednych, a jak mało na innych. Okazało się, że część z utraconych relacji tak na prawdę mnie nie dotknęła w takim stopniu, w jakim bym się tego spodziewał. To ciekawe doświadczenia - ryzykowne, ale ciekawe. Utrata kogoś, na kim na prawdę nam zależy zawsze pozostawia pewien smutek, niezależnie od tego czy to jest czyjaś wina, czy może "ślepy los" i wypadek. Ale niezależnie od tego ile osób ważnych dla nas utraciliśmy, czy to jedną czy dziesięć, takie sytuacje uczą nas cieszyć się z posiadanych nadal przyjaciół. Taka sytuacja to pewne doświadczenie, a każde doświadczenie niesie naukę na przyszłość. Włącznie z rozróżnianiem tych, na których powinno nam zależeć bardziej, niż nam zależy. Bo najczęstszym błędem człowieka jest niedocenianie tego co się ma... w tym i ludzi którzy nas otaczają. I tego powinniśmy się uczyć przy każdej takiej sytuacji: Doceniać to co mamy w tej chwili.

Takie sytuacje zawsze nas czegoś uczą. Jeżeli uznamy je za zwykłą niesprawiedliwość losu, to uczą nas choćby tego, że życie i los nie są sprawiedliwe. Jeżeli zaś uznamy to za własne bądź cudze zaniedbanie, to uczą nas tego jak nie zaniedbywać ważnych w naszym życiu relacji. Z mojego życia odeszło wiele ważnych dla mnie (w tamtych chwilach) osób. Te straty pokazały mi między...

Nie wiem czy ktokolwiek tracąc bliską sercu osobę, mógłby przejść normalnie do życia codziennego i uznać, że tak najwidoczniej być musiało. Każda strata wiąże się z żalem i goryczą, pierwszym zaś etapem jest obwinianie losu i zarzucaniem mu niesprawiedliwości. Zalepienie pustki nie jest łatwe, pojawia się poczucie winy i pytania co zrobiliśmy źle lub co mogliśmy zrobić lepiej. Niejednokrotnie zostawałam wystawiana na taką próbę. Od najmłodszych lat patrzyłam na śmierć dziadków, cioci i wujków. Każdy pogrzeb był wstrząsem i wiązał ze strasznymi koszmarami. Z biegiem lat myślałam, że łatwiej będzie mi przyswajać do wiadomości, utratę i okrutność losu. Wcale tak nie było, dojrzałość i buntowniczy wiek sprawiał, że musiałam obarczyć kogoś winą za cały ból i gorycz która spadła na moje młode i niewinne życie. Z perspektywy czasu, zauważyłam jednak jak te tragedie w znacznym stopniu wpłyneły na moje późniejsze decyzje, jak bardzo mnie wzmocniły ale jednocześnie wydrążyły dużą dziurę w sercu której nic już chyba nie zaklei. Przestałam obwiniać los, lecz dziękować mu za to, ile mi daje i buduje mi wielką twardą skorupę, która chroni mnie przed złem świata i ryzykiem zranienia. Stałam się dzięki temu złoodporna mimo ciągłego poczucia straty.

Nie wiem czy ktokolwiek tracąc bliską sercu osobę, mógłby przejść normalnie do życia codziennego i uznać, że tak najwidoczniej być musiało. Każda strata wiąże się z żalem i goryczą, pierwszym zaś etapem jest obwinianie losu i zarzucaniem mu niesprawiedliwości. Zalepienie pustki nie jest łatwe, pojawia się poczucie winy i pytania co zrobiliśmy źle lub co mogliśmy zrobić...