Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrsAngel
starkowa13
sanczyk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

MrsAngel
starkowa13
sanczyk

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post

To był jeden z tych poranków, kiedy czas przestaje odgrywać w życiu człowieka jedynie rolę stałych punktów między wschodem i zachodem słońca, a staje się jego śmiertelnym wrogiem, który trzyma w swoich rękach jego los. Ten poranek w życiu mężczyzny o blond włosach miał być przełomowy, choć nie tak jak on sam się tego spodziewał. Firma miała mu tego dnia zapewnić przyszłość od której nie było odwrotu, bo mężczyzna o blond włosach był pracownikiem, który zapewniał swoim klientom szczęście od którego nie było odwrotu, takie właśnie miał motto. Po prysznicu, śniadaniu, ubraniu się, przejechaniu 7 kilometrów pod biurowiec i drodze windą na 17 piętro, na wejście do pokoju, który zapewni mu przyszłość miał jeszcze 117 sekund. Krótka chwila na poprawienie krawatu i mankietów. To było jego przeznaczenie, tak miało się stać i stałoby się gdyby nie ulotka wyciągnięta zza wycieraczki. Świstak papieru podpisany "Damy Ci szczęście, o którym nie marzyłeś! Derek - człowiek, który spełnia marzenia". Na przeczytanie ulotki stracił 11 sekund, na obserwację starej kobiety wkładającej świstki papieru za wycieraczki parkingowych aut kolejnych 38. W ciągu kolejnych kilkunastu Derek stracił czas i zobaczył człowieka.

To był jeden z tych poranków, kiedy czas przestaje odgrywać w życiu człowieka jedynie rolę stałych punktów między wschodem i zachodem słońca, a staje się jego śmiertelnym wrogiem, który trzyma w swoich rękach jego los. Ten poranek w życiu mężczyzny o blond włosach miał być przełomowy, choć nie tak jak on sam się tego spodziewał. Firma miała mu tego dnia zapewnić przyszłość...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Wszystko zaczęło się parę dni temu, kiedy, jak co wieczór siedziałem przy komputerze, bez jakiegoś większego celu i słuchając muzyki. Nudziło mi się okropni, przełączałem kolejne losowe filmy na YouTube, kompilacje śmiesznych wypadków, różne life hacki i inne zabijacze czasu. Lecz w pewnym momencie przeglądając z popcornem w ręku komentarze pod filmem z kolejnej bezsensownej dramy, natknąłem się na coś ciekawego. Nie pamiętam już, kto go napisał, ale był w nim link do strony stopbeanonymous.pl i napis - sprawdźcie moją nową stronę, może jestem początkujący, ale myślę, że zrobiłem coś naprawdę dobrego. Wiedziałem, że to może być jakiś wirus albo strona, która będzie próbowała wyłudzić ode mnie pieniądze, ale i tak wszedłem sprawdzić, przecież, co złego mogło się stać. Strona na pierwszy rzut oka nie wydawała się przekrętem. Była dość dobrze wykonana i nie bombardowała mnie reklamami lub prośbami o podanie numeru konta. Działała ona w podobny sposób jak popularny dość niedawno Tinder i inne aplikacje tego typu. Postanowiłem się w to zabawić, byłem dość samotny a lubiłem poznawać nowych ludzi. Wstawiłem, więc najlepsze zdjęcie, jakie miałem, uzupełniłem swój profil o paru informacjach o mnie, moich zainteresowaniach, ulubionych książkach i filmach. Już po paru minutach przeglądania różnych osób, oczywiści płci przeciwnej, dobrało mnie z kimś w parę i zaczęliśmy ze sobą pisać. Rozmowa była naprawdę świetna, byliśmy w podobnym wieku, lubiliśmy te same filmy i książki, ona tak jak ja była wielką fanką wszelakiej popkultury. Całą tamtą noc spędziliśmy na rozmowie i tematy nam się nie kończyły. Wymienialiśmy się tak wiadomościami, a czasem też zdjęciami, bez przerwy prawie przez tydzień i nadal nie mieliśmy siebie dość. W końcu postanowiliśmy się spotkać w prawdziwym świecie, nie mieszkała daleko, góra pół godziny samochodem. Zaproponowałem, że to ja do niej przyjadę, zgodziła się i umówiliśmy się już na następny dzień. Byłem bardzo podekscytowany nie mogłem się doczekać aż się spotkamy, była naprawdę moim ideałem. Kiedy przyjechałem na miejsce spotkania, przy małym parku gdzieś po środku jej wsi, ona już tam na mnie czekała uśmiechając się szeroko moją stronę. Idąc w jej stronę starałem się nie biec, ale nie mogłem się doczekać aż będę jak najbliżej jej. Rozmawiało nam się różnie dobrze jak przez Internet. Postanowiliśmy iść na spacer poza jej wioskę, która nie była za duża. Trafiliśmy na małą polankę gdzieś w lesie, lecz nie za głęboko, bo nadal było słychać gdzieś w oddali jadące samochody. Złapała mnie za rękę i powiedziała, że pokaże mi swoje ulubione miejsce, które kiedyś znalazła i to właśnie wtedy zaczęło się prawdziwe piekło. Zaprowadziła mnie do małej drewnianej chatki, była w dość dobrym stanie jakby ktoś tam, na co dzień mieszkał. Zatrzymała się przed wejściem, przystanąłem przy niej o ona zaczęła mnie całować, lecz kiedy zamknąłem oczy drzwi od chaty się otworzyły a ona wepchnęła mnie do środka. Przewróciłem się i upadłem na podłogę, nade mną stało dwóch mężczyzn około trzydziestki. Zanim zdążyłem cokolwiek zrobić jeden przygniótł mnie kolanem do ziemi a drugi wygiął moje nadgarstki i spiął je opaską zaciskową, po czym zrobił to samo z moimi nogami. Następnie wstał i kiedy tamten nadal przyciskał mnie do ziemi, podszedł do dziewczyny, za którą tu przyszedłem i zaczęli o czymś rozmawiać. Nie mogłem nic usłyszeć, byłem oszołomiony a facet na mnie nucił coś pod nosem skutecznie zagłuszając. Udało mi się tylko usłyszeć pewien fragment:
- Ilu dzisiaj jeszcze mamy - zapytał mężczyzna
- Jestem umówiona jeszcze z, trzema, ale za to jutro mam aż pięciu - odpowiedziała z dumą w głosie dziewczyna i wyszła z chaty. Mężczyzna poszedł za nią rzucając jeszcze tylko do faceta zgniatającego mi żebra kolanem - zabierz go tam gdzie resztę.
Dalej poczułem tylko mocne uderzenie w głowę i obudziłem się w bagażniku jadącego auta. Zacząłem z całej siły uderzać w ściany dookoła, aż poczułem, że samochód się zatrzymał i usłyszałem, że ktoś niego wysiada. Zaparłem się mocno nogami i kiedy tylko bagażnik się otworzy wyturlałem się z niego i zacząłem się odczołgiwać. Mężczyzna szedł w moją stronę nie śpiesząc się zbytnio, wygrzebując po drodze z kieszeni rozkładany nóż. Złapałem oburącz kawałem szła z rozbitej butelki, która obok mnie leżała. Kiedy napastnik był już obok mnie i nachylił się by złapać za opaskę na mich nogach i zaciągnąć mnie z powrotem do auta, przebiłem mu ramię szkłem i lekko odskoczyłem. Krzyknął i zdenerwowany zaszarżował z nożem w moją stronę. Wbił mi go w ramię i wymierzył drugie uderzenie prosto w gardło. Złapałem za jego rękę i pociągnąłem tak, że nóż wbił się gdzieś w moją klatkę piersiową. Zanim zdążył odskoczyć to dźgnięciu mnie, ścisnąłem z całej siły szkło i podciąłem mu gardło. Padł bezwładnie obok mnie a ja wykrwawiając się tak z nożem w piersi próbowałem ostatkiem sił wygrzebać telefon z kieszeni. Napisałem krótką wiadomość z ostrzeżeniem i informacją o fałszywej stronie i wysłałem gdzie tylko się dało, policja, rodzina, znajomi i wszystkie portale społeczności we, jakie miałem. A teraz leże tu już ledwo żywy i rozmyślam gdzie popełniłem błąd i w którym momencie powinienem to zauważyć i się wycofać. A może dzięki mojej ofierze przestępcy zostaną złapani i już nikogo nie skrzywdzą, ale dla mnie teraz to nie ważne, bo właśnie po raz ostatni zamykam oczy i już nigdy ich nie otworze.

Wszystko zaczęło się parę dni temu, kiedy, jak co wieczór siedziałem przy komputerze, bez jakiegoś większego celu i słuchając muzyki. Nudziło mi się okropni, przełączałem kolejne losowe filmy na YouTube, kompilacje śmiesznych wypadków, różne life hacki i inne zabijacze czasu. Lecz w pewnym momencie przeglądając z popcornem w ręku komentarze pod filmem z kolejnej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Ashley dorabiała sobie jako opiekunka.Mimo młodego wieku miała spore doświadczenie,zresztą bardzo lubiła dzieci.Jak co piątek została z czteroletnią córeczką sąsiadów,gdy ci wychodzili na kolację.Razem oglądały bajki i malowały.Świetnie się bawiły.Przy jednej z zabaw mała Lena niefortunnie skoczyła i uderzyła głową o kant stolika.Rozpłakała się.Ashley bardzo się przejęła,gdy na środku czułka dziewczynki pojawił się ogromny siniak.Szybko przyłożyła jej lód,jednak wolała upewnić się,czy wszystko jest w porządku i pojechała z małą na pogotowie.Na miejscu lekarz stwierdził,że nic takiego się nie stało,ale dla pewności zbada Lenę.Po godzinie do szpitala dotarli rodzice dziewczynki.Lekarz właśnie skończył badanie.
-Jakby to państwu powiedzieć...Po tomografii wykryliśmy coś niepokojącego-rodzice małej i Ashley patrzyli na siebie z przerażeniem.
-Lena ma w głowie guza i to cud,że państwa opiekunka ją tu przywiozła. Uderzenie nie było groźne,zwykły siniak,za kilka dni nie będzie po nim śladu.Jednak przy okazji badania wykryliśmy guza.Tylko dzięki tej młodej damie udało się go wykryć w bardzo wczesnym stadium.Od razu podejmiemy stosowne leczenie,w tym stadium guz nie ma z nami szans-doktor próbował załagodzić sytuację.Jeszcze raz zapewnił rodziców,że wszystko będzie dobrze i podziękował Ashley za szybką interwencję.Po kilku miesiącach leczenia Lenka była zdrowa jak ryba,a jej rodzice zatrudnili Ashley na pełny etat-byli przekonani, że dziewczyna to Anioł Stróż ich małej córeczki.

Ashley dorabiała sobie jako opiekunka.Mimo młodego wieku miała spore doświadczenie,zresztą bardzo lubiła dzieci.Jak co piątek została z czteroletnią córeczką sąsiadów,gdy ci wychodzili na kolację.Razem oglądały bajki i malowały.Świetnie się bawiły.Przy jednej z zabaw mała Lena niefortunnie skoczyła i uderzyła głową o kant stolika.Rozpłakała się.Ashley bardzo się...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Sylwia ledwo trzymała się na nogach. Wzięła dyżur za koleżankę i teraz po 48 godzinach pracy musiała jeszcze zatankować. Dotoczyła się powoli na stację. Podjechała pod ostatni wolny dystrybutor, oczywiście zapomniała, z której strony ma wlew paliwa i jak zawsze był z tej złej… Popatrzyła niezbyt inteligentnym wzrokiem na nazwy poszczególnych paliw i zrezygnowana rozpoczęła poszukiwania pracownika stacji. Pan w roboczym ubranku z logo stacji pomógł jej uporać się z problemem, a ona poszła do kasy. Jak na złość wychodząc potknęła się i oblała niesioną do auta kawą. Potem, siedząc w samochodzie, zaczęła porządkować faktury, poprawiać włosy i malować usta. Czekający za nią facet nie wytrzymał, podszedł do niej i wymachując rękami oraz wyrzucając z siebie potok niecenzuralnych słów wyraźnie zasugerował, by odjechała. Sylwia nie przejęła się nim - była zbyt zmęczona...
Kilka godzin później na stację podjechał oficer Nowacki. Wpadał tu często odwiedzić Tomka - kumpla z podwórka, który tu pracował.
-Stary, dobrze, że jesteś!- ucieszył się Tomek. –Rano była tu taka zakręcona laska, fajnie się nagrało. Myślisz, że mogę to na jutuba wrzucić, czy może mnie pozwać?
-Pokaż – powiedział Nowacki.
Obejrzeli nagranie, ale oficer zamiast się śmiać, przewinął raz, drugi, trzeci… Tomek był zdziwiony, ale nie komentował. Może Nowacki jest zmęczony i nie załapał za pierwszym razem.
-To on… - szepnął oficer. – Od pół roku go szukamy. Dzięki, ale muszę lecieć!

Sylwia ledwo trzymała się na nogach. Wzięła dyżur za koleżankę i teraz po 48 godzinach pracy musiała jeszcze zatankować. Dotoczyła się powoli na stację. Podjechała pod ostatni wolny dystrybutor, oczywiście zapomniała, z której strony ma wlew paliwa i jak zawsze był z tej złej… Popatrzyła niezbyt inteligentnym wzrokiem na nazwy poszczególnych paliw i zrezygnowana rozpoczęła...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Postanowiłam pobiegać. Lubiłam późną jesień, las nie roił się wtedy od robactwa. Dzisiaj zmieniłam trasę i zamiast na północ, pobiegłam na zachód. Po dziesięciu minutach dotarłam do kurhanu znajdujący się w tej części lasu. Kiedy już miałam go minąć coś przykuło moją uwagę. Czy do liczącego sobie parę wieków obiektu powinien prowadzić gruby przewód wystający z ziemi? Rozejrzałam się wokoło, nikogo nie było. Ciekawość zwyciężyła i podeszłam bliżej. Ku mojemu zaskoczeniu wejście nie było zamknięte. Uciszyłam alarm w mojej głowie i weszłam do środka. Było tam mnóstwo starego sprzętu elektronicznego. W głębi pomieszczenia były schody prowadzące w dół. Nie powinnam, ale i tak zeszłam. Po plecach przebiegł mi lodowaty dreszcz. Cele, kraty i łańcuchy, a naprzeciwko pustej ściany stał staroświecki odtwarzacz. W kącie leżał stos kaset wideo. Wzięłam jedną i włożyłam do urządzenia. Na filmie był mężczyzna, skuty łańcuchami. Za chwilę pojawił się kolejny w białym kitlu. Nie było dźwięku. W ręce trzymał strzykawkę z czarną substancją. Wstrzyknął ją mężczyźnie, a ten po kilkunastu sekundach zaczął się zmieniać. Odskoczyłam gwałtownie. Jego oczy stały się żółte, zęby i paznokcie dłuższe, mięśnie napięły się. Trwało to może dziesięć sekund, po czym zemdlał. Na ekranie pojawił się mężczyzna w kitlu i z ruchu jego warg wyczytałam tylko „likantropia, próba piętnasta, powodzenie połowiczne”. Wybiegłam stamtąd najszybciej jak mogłam. Nie zauważyłam, że od tej chwili byłam obserwowana.

Postanowiłam pobiegać. Lubiłam późną jesień, las nie roił się wtedy od robactwa. Dzisiaj zmieniłam trasę i zamiast na północ, pobiegłam na zachód. Po dziesięciu minutach dotarłam do kurhanu znajdujący się w tej części lasu. Kiedy już miałam go minąć coś przykuło moją uwagę. Czy do liczącego sobie parę wieków obiektu powinien prowadzić gruby przewód wystający z ziemi?...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To było dwa lata temu. Postanowiłem wybrać się na spacer z moją pięcioletnią córką. Poszliśmy do lasu. Cieszyliśmy się świeżym powietrzem. W pewnym momencie natrafiliśmy na jakąś starą, zapadającą się chałupę. Nic nadzwyczajnego, więc chcieliśmy ją wyminąć żeby pójść głębiej w las. Gdy przechodziliśmy obok chaty, usłyszeliśmy wycie odpalanego auta, dobiegające zza chaty. Po chwili oślepiły nas reflektory. Ktoś jechał prosto na nas wielkim jeepem. Wziąłem małą na ręce i zacząłem biec w przeciwną stronę. Wpadałem jak najczęściej w doły, biegłem przez krzaki, żeby tylko zgubić to auto. W końcu wpadłem w głęboki rów, na dnie płynęła rzeka, złamałem wtedy rękę. Rozejrzałem się i zauważyłem jakieś rzeczy pod nasypem ziemi, w cieniu. Gdy podszedłem bliżej okazało się że były tam różne dziwne przedmioty… Nie miałem czasu dłużej się przyglądać, bo zobaczyłem reflektory wyłaniające się zza krzaków. Pobiegłem najszybciej jak mogłem. W końcu udało nam się wyjść z lasu. Pobiegłem prosto na policję. Ci sprawdzili tego człowieka, który gonił mnie w lesie. Policja, przez rok, znalazła wokół domu szaleńca trzydzieści dwa ciała. Niektóre były zakopane, inne porzucone w dołach, wszystkie były okropnie pokaleczone, rozprute… Czasami nie dało się rozróżnić głowy od tułowia. W miejsce gdzie spadłem łamiąc rękę, okazało się, że morderca zrobił sobie mogiłę rzeczy należących do jego ofiar. Wyszło na to, że poszedłem na niewinny spacerek z dzieckiem a odkryłem siedzibę groźnego seryjnego mordercy.

To było dwa lata temu. Postanowiłem wybrać się na spacer z moją pięcioletnią córką. Poszliśmy do lasu. Cieszyliśmy się świeżym powietrzem. W pewnym momencie natrafiliśmy na jakąś starą, zapadającą się chałupę. Nic nadzwyczajnego, więc chcieliśmy ją wyminąć żeby pójść głębiej w las. Gdy przechodziliśmy obok chaty, usłyszeliśmy wycie odpalanego auta, dobiegające zza chaty. Po...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

To miał być udany wypoczynek w górach. Tylko cisza, natura i my. Mieszkaliśmy w górskim domku, położonym na końcu osiedla domków wypoczynkowych. Nasz piesek szczególnie upodobał sobie ogród, prawdziwy raj dla zwierzaka mieszkającego w kawalerce. Już pierwszego dnia znalazł w nim dziecięcy smoczek. Nie wzbudziło to we mnie żadnych podejrzeń, bo to normalne, że turyści zostawiają drobne rzeczy. Ale kiedy w ciągu kolejnych dni Dori uzbierała pokaźną liczbę pourywanych rąk i nóg od lalek - przeraziłam się. Nie wierzyłam , że dziecko jest w stanie zniszczyć lalki w taki sposób. Postanowiłam zainteresować się tą sprawą! Od dozorcy domków górskich dowiedziałam się, że tej kwatery nigdy nie wynajmują pary z dziećmi, ze względu na spora odległość od placu zabaw. Ostatnio ten domek wynajmował pan po 50, brunet, niewysoki, typ samotnika. Kiedy pokazywałam dozorcy znalezisko Dori, ona w tym czasie zmagała się z wykopywaniem jakiejś skrzynki. W środku znaleźliśmy mnóstwo zdjęć dzieci w różnym wieku, posegregowanych w katalogi, z dokładną datą urodzenia i danymi medycznymi. Już nie mieliśmy wątpliwości, że to jest sprawa dla policji. Przypadkiem mój piesek i moja dociekliwość przyczyniły się do ujawnienia grupy przestępczej, która zajmowała się handlem dziećmi. Dzieci porywano od wielu miesięcy na terenie całego kraju. Zdrowe trafiały do nowych rodzin za granicą, a chore zabijano. A ten starszy, spokojny pan, wynajmujący domek przed nami to poszukiwany listem gończym morderca.

To miał być udany wypoczynek w górach. Tylko cisza, natura i my. Mieszkaliśmy w górskim domku, położonym na końcu osiedla domków wypoczynkowych. Nasz piesek szczególnie upodobał sobie ogród, prawdziwy raj dla zwierzaka mieszkającego w kawalerce. Już pierwszego dnia znalazł w nim dziecięcy smoczek. Nie wzbudziło to we mnie żadnych podejrzeń, bo to normalne, że turyści...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Znów ten gówniarz cały dzień gnoił Jacka. Nie wiem co sobie wyobraża komenda wojewódzka przysyłając nam takiego młokosa, jako nowego szefa. Następny zasrany prymus szkółki policyjnej z kilkoma latami w terenie. Sam się chwalił, że razem z ojcem często na spotkania całej tej wierchuszki jest zapraszany, zasraniec jeden. No ale z tym już sobie chłopaki muszą poradzić sami. Jutro mija mi 25 lat służby i prędzej zdechnę z nudów rozwiązując w domu krzyżówki, niż zostanę dłużej na służbie. Starczy mi już tego wszystkiego. Teraz skupię się na rodzinie i przyjacielach. W końcu Asia pozwoliła mi zabrać dzieciaki na weekend. Jakie tam dzieciaki, już nastolatki. Może jednak będą miały ochotę chociaż chwilę spędzić z takim starym capem jak ja? No i Aśkę zaproszę na kolację… W końcu kopnęła w dupę tego swojego gogusia architekta. Ale to już zadanie na przyszłość. Teraz jeszcze szklaneczka whisky i do wyra. Tylko gdzie ten cholerny autobus?! Że też musiałem tyle wypić - następny nawyk, którego muszę się pozbyć.
Dobra, czas się wulgarnie odlać za budynkiem, chociaż znając życie, pewnie znowu spierdzieli mi środek transportu. A co to tu leży? Że też nie wytrzymałem do chałupy. Teraz tylko trzeba się odwrócić i udawać, że nic się nie widziało. Tylko to ułożenie, ten znak na ciele... czy to możliwe? Niech to szlag!
- Centrala, tu Kuba, wychodzi na to, że Rzeźnik wrócił… Tak ten sprzed 15 lat… Tak biorę tą sprawę…

Znów ten gówniarz cały dzień gnoił Jacka. Nie wiem co sobie wyobraża komenda wojewódzka przysyłając nam takiego młokosa, jako nowego szefa. Następny zasrany prymus szkółki policyjnej z kilkoma latami w terenie. Sam się chwalił, że razem z ojcem często na spotkania całej tej wierchuszki jest zapraszany, zasraniec jeden. No ale z tym już sobie chłopaki muszą poradzić sami....

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej

Minął już rok, a we mnie nadal wzbiera strach, gdy ktoś zachwyca się kryminałami. Nadal odczuwam niepokój i wyrzuty sumienia za zbyt późną reakcję. Ja doskonale wiem, że przecież „nic nie mogłam wiedzieć” i „nic nie mogłam poradzić” - wiele razy powtarzano mi to na komisariacie i drugie tyle na spotkaniach z psychologiem, ale cholera jasna – zginęła kobieta a ja znałam jej nazwisko!
To było w październiku. Dopadała mnie już typowa jesienna depresja i nabrałam ochoty na coś trzymającego w napięciu (boże, jak infantylnie to brzmi w kontekście późniejszych wydarzeń). Poszłam do biblioteki i chciałam wypożyczyć Krucyfiks Chrisa Cartera. Podeszłam z nim do lady, podałam kartę i czekałam na dopełnienie formalności. Urocza blondynka podawała mi już książkę, kiedy zauważyła coś na ekranie i rzekła: Pani chyba czekała na A.B.C. Agathy Christie? Bo dzisiaj właśnie jakiś Pan ją zwrócił.
No i wzięłam tę przeklętą książkę. Gdyby nie to, pewnie byłoby więcej ofiar, ale i ja nie musiałabym odgrywać w tym żadnej roli. Nigdy nie znalazłabym w środku karteczki z nazwiskami po jakimś psycholu, któremu książka podsunęła pomysł. Nie wiem zresztą co on chciał osiągnąć. Żaden ze mnie Poirot. Nie bawiłam się w detektywa tylko od razu poleciałam na policję. No, prawie od razu. Zrobiłam to jak tylko dotarło do mnie, że nie jest to zwyczajna lista. Że ktoś wcale nie zmieniał telefonu i zapisywał nazwiska, których numery potrzebuje.
Po ogłoszeniu w mediach śmierci Panny A. zaniosłam kartkę. Drugiej nie było. Minął rok, a we mnie nadal wzbiera strach, gdy ktoś zachwyca się kryminałami.

Minął już rok, a we mnie nadal wzbiera strach, gdy ktoś zachwyca się kryminałami. Nadal odczuwam niepokój i wyrzuty sumienia za zbyt późną reakcję. Ja doskonale wiem, że przecież „nic nie mogłam wiedzieć” i „nic nie mogłam poradzić” - wiele razy powtarzano mi to na komisariacie i drugie tyle na spotkaniach z psychologiem, ale cholera jasna – zginęła kobieta a ja znałam jej...

Czytelnicy oznaczyli ten post jako spam Zobacz ten post więcej mniej