ciężko jest pisać o zespole Republika, a zwłaszcza o Grzegorzu Ciechowskim, który był niepowtarzalny i jedyny. Pamiętam jak usłyszałam po raz pierwszy w radiu "Raz na milion lat" - wiedziałam, że ten tekst i ta muzyka zostanie ze mną na zawsze. Mimo, że nie ma już z nami Obywatela GC - jest muzyka i są jego teksty i w sumie to jest najpiękniejsze, że my (słuchacze)jesteśmy połączeni ta muzyka i wspomnieniami..ps. narysowałam Grzegorza Ciechowskiego, niestety nie umiem wstawić link dlatego jest w tej formie jest https://www.facebook.com/wwwmezzaniapl/photos/a.317819898232110.92759.203266066354161/748820918465337/?type=3&theater

ciężko jest pisać o zespole Republika, a zwłaszcza o Grzegorzu Ciechowskim, który był niepowtarzalny i jedyny. Pamiętam jak usłyszałam po raz pierwszy w radiu "Raz na milion lat" - wiedziałam, że ten tekst i ta muzyka zostanie ze mną na zawsze. Mimo, że nie ma już z nami Obywatela GC - jest muzyka i są jego teksty i w sumie to jest najpiękniejsze, że my (słuchacze)jesteśmy...

Republika kojarzy mi się przede wszystkim z pierwszym wyjazdem do Berlina. Wspominam go dość specyficznie. Pod wieloma względami był dla mnie wyjazdem pierwszych razów: pierwszy pobyt w hostelu, pierwszy tatuaż, pierwszy absynt, pierwsza Gwiazdka z dala od rodziców (czego przez długi czas nie mogli mi darować), pierwsza pasterka celebrowana przez kapłana kobietę... Do dziś pamiętam wyczuwalny na ulicach niepokój związany z porzuceniem niemieckiej marki na rzecz Euro, wielogodzinne ciągi imprezowe, wieloletni związek z poznaną wówczas dziewczyną z Tasmanii, osobliwy wyraz twarzy pewnej staruszki na wieść o tym, że ten „uprzejmy i miły człowiek”, który ją właśnie przeprowadza przez oblodzoną jezdnię jest z Polski. Do dziś pamiętam szok na widok cen papierosów w automatach, 4-piętrowego sexshop’u, zdziwienie gdy kanar sprawdzający bilety miast przywalić karę za jazdę bez odpowiedniego biletu uprzejmie wyjaśnił w jaki sposób można dokonać dopłaty w automacie, konsternację na widok komentarzy do zdjęć z II wojny światowej wystawianych w Reichstagu, ówczesną atmosferę Kreuzberg’u, zachwyt na widok ratraków błyskawicznie i równiusieńko oczyszczających ulice ze zwałów śniegu, zdumienie na widok ilości rowerzystów pomimo sążnistego mrozu. I do dziś pamiętam telefony z Polski informujące o śmierci Grzegorza Ciechowskiego. I gdzieś w meandrach pamięci właśnie ta wiadomość zdominowała wspomnienie tamtego czasu, a kawałek „Nie pytaj o Polskę” wywołuje u mnie niezmiennie ciarki na plecach.

Republika kojarzy mi się przede wszystkim z pierwszym wyjazdem do Berlina. Wspominam go dość specyficznie. Pod wieloma względami był dla mnie wyjazdem pierwszych razów: pierwszy pobyt w hostelu, pierwszy tatuaż, pierwszy absynt, pierwsza Gwiazdka z dala od rodziców (czego przez długi czas nie mogli mi darować), pierwsza pasterka celebrowana przez kapłana kobietę... Do dziś...

22 grudnia ubieraliśmy rodzinnie świąteczną choinkę. Dziś mamy już żywą, jeszcze wtedy sztuczną - składaną na pół i przykręcaną śrubą, jak protezę. Ale była. Służyła wiernie, będąc niejako odwzorowaniem czasów. Już ozdobnie, wedle tradycji, ale wciąż na siłę, nienaturalnie. Bo 2001 rok pozostawił po sobie zgliszcza WTC. Tragedii, która zniekształciła rzeczywistość, naruszając pojęcie naturalności. To miał być rok na smutną wyłączność USA. Tak też było, aż do sobotniego wydania Teleexpresu, które rozpoczęto fragmentem koncertu. Ostrożnie odłożyłem bombkę na bok, przez chwilę wsłuchując się w ten precedens. Z ekranu pytano z wrzaskiem, gdzie oni są, ci wszyscy przyjaciele, zabrakło ich. A potem pan Orłoś oznajmił, bez dzień dobry, bez imieninowych solenizantów, za to raz jeszcze w tym roku, z głową pochyloną, jakby uciekał przed obiektywem kamery – Grzegorz Ciechowski nie żyje. Podniosłem bombkę i wróciłem do dekorowania drzewka-protezy. Byłem sam. Wszyscy inni w pokoju patrzyli w milczeniu, jak nieznajomy mi mężczyzna uderza w klawisze i, zlany potem, nie wie do kogo ma zadzwonić. Jak to? Telefon jest tam, na swoim miejscu, wystarczy podnieść słuchawkę. Komuś popłynęły łzy. Ktoś inny pociągnął nosem, jakby sygnał telewizyjny roznosił zaraźliwe pyłki. Mężczyzna grał i grał. Usłyszałem, że to koniec muzyki, że to nasza tragedia. Istotnie, to strata odciskająca swoje sceniczne piętno aż do dzisiaj. To też pierwsze wspomnienie o Republice, jednym z najważniejszych zespołów.

22 grudnia ubieraliśmy rodzinnie świąteczną choinkę. Dziś mamy już żywą, jeszcze wtedy sztuczną - składaną na pół i przykręcaną śrubą, jak protezę. Ale była. Służyła wiernie, będąc niejako odwzorowaniem czasów. Już ozdobnie, wedle tradycji, ale wciąż na siłę, nienaturalnie. Bo 2001 rok pozostawił po sobie zgliszcza WTC. Tragedii, która zniekształciła rzeczywistość,...

Republika to nie zespół, to kawał mojego życia. Pamiętam jak zaczęła się moja przygoda z tym zespołem. Kiedy byłam ośmioletnim pajdlem, usłyszałam w radiu piosenkę pt. „Trzeba uśpić psa”, w której wokalista przejmującym głosem śpiewa – „to nie byłaś ty/ to nie byłem ja/ trzeba uśpić psa”. Jako małe dziecko chłonęłam wszystko jak gąbka, więc zasłyszany tekst zapamiętałam. Kilka tygodni później nasz piesek Lu uległ wypadkowi i leżał na kanapie z mętnym wzrokiem, ledwo dysząc. Jakie było zdziwienie taty, kiedy zaczęłam śpiewać zasłyszaną piosenkę! Rodzice skamieniali. Nie słuchali Republiki, więc zastanawiali się, skąd mi takie bezduszne teksty przychodzą do głowy! Dostałam karę, która polegała na odizolowaniu mnie od psa na okres dnia.

Na szczęście kara nie zniechęciła mnie ani do Republiki, ani do psów. Kiedy moje koleżanki słuchały ckliwych piosenek Jeden Osiem L, ja z papierosem ukrytym gdzieś pod kurtką śpiewałam „Białą flagę”. Kiedy pisały lukrowane wspomnienia w pamiętnikach, ja zainspirowawszy się piosenką „Józef K.” oraz powieścią Kafki, napisałam esej życia o jednostce w świecie bez duszy.

Ostatnie wyraźne wspomnienie z czasów studenckich to ja i moje koleżanki w klaustrofobicznym pokoju w akademiku. Porozrzucane butelki po piwie, papierosy i rozchodzący się z naszych gardzieli rozdzierający głos napędzany złamanym sercem: „Tak - to ja ją uczyłem…!”
Gdy najdzie mnie nostalgia, wracam do ich piosenek. W takich chwilach uważam, że historii w ciąży bardzo jest do twarzy.

Republika to nie zespół, to kawał mojego życia. Pamiętam jak zaczęła się moja przygoda z tym zespołem. Kiedy byłam ośmioletnim pajdlem, usłyszałam w radiu piosenkę pt. „Trzeba uśpić psa”, w której wokalista przejmującym głosem śpiewa – „to nie byłaś ty/ to nie byłem ja/ trzeba uśpić psa”. Jako małe dziecko chłonęłam wszystko jak gąbka, więc zasłyszany tekst zapamiętałam....

Z republiką mam jedno wspomnienie, które z biegiem lat sprawia, że coraz bardziej uświadamiam sobie geniusz pana Ciechowskiego.
Wszystko działo się w latach 90-tych. Chodziłem do szkoły podstawowej. Mama szła na 7 rano do pracy więc o 6:45 zostawiała mnie u babci, która o 7:30 odprowadzała mnie do szkoły. Odwrotnie działo się ok 12-13. Babcia odbierała mnie ze szkoły, a po 15 mama wracając z pracy mnie odbierała. I właśnie podczas tych 45 minut rano i 2 godzin przed powrotem do domu oglądałem u babci różne programy w telewizji. Bardzo często były to programy muzyczne, które jako wzrokowiec lubiłem oglądać. Byłem dzieckiem więc nie rozumiałem o co chodzi w tekstach piosenek, a zagranicznych utworów w ogóle nie rozumiałem. Po prostu oglądałem te teledyski bo były dla mnie jak bajki. Bardzo kolorowe, na których działy się rzeczy nierealne. Jedną z takich piosenek była piosenka Republiki „Mamona”. Kurczę cały czas myślałem jak to możliwe że tyle kasy się sypało na nich. Do tego ten złoty Pan w długich włosach. O co chodzi?
Teraz jak już jestem starszy coraz bardziej dostrzegam fenomen Pana Ciechowskiego. Lata 90-te były dla mnie czasami gdzie ludzie żyli szczęśliwi i uśmiechnięci. Sąsiedzi schodzili się posiedzieć i pośmiać na ławce przy piaskownicy, a ja wraz ze innymi dzieciakami bawiliśmy się w chowanego. Niby było tak spokojnie i miło, a Republika już śpiewała o mamonie, o tym co teraz dostrzegam i rozumiem i co mnie aż tak przeraża…

Z republiką mam jedno wspomnienie, które z biegiem lat sprawia, że coraz bardziej uświadamiam sobie geniusz pana Ciechowskiego.
Wszystko działo się w latach 90-tych. Chodziłem do szkoły podstawowej. Mama szła na 7 rano do pracy więc o 6:45 zostawiała mnie u babci, która o 7:30 odprowadzała mnie do szkoły. Odwrotnie działo się ok 12-13. Babcia odbierała mnie ze szkoły, a po...

Oddychać na tym świecie zaczęłam dość późno względem tego zespołu. Jednak parę lat temu, na przełomie gimnazjum i liceum, zaczęłam ich słuchać z zapałem. Zwłaszcza piosenka prąd przeszywała mnie swoją oryginalnością i żywiołowością na wylot. Dzięki koncertowi pewnego zespołu lokalnego u mnie w mieście, moje zainteresowania tym zespołem się rozrosły a samo wydarzenie zostało na zawsze. Szkoda, że nie było mi dane posłuchać i zobaczyć wokalisty Grzegorza Ciechowskiego na żywo bo jego muzyka najpełniej oddałaby mi klimat nowej fali i oczywiście samego zespołu.

Oddychać na tym świecie zaczęłam dość późno względem tego zespołu. Jednak parę lat temu, na przełomie gimnazjum i liceum, zaczęłam ich słuchać z zapałem. Zwłaszcza piosenka prąd przeszywała mnie swoją oryginalnością i żywiołowością na wylot. Dzięki koncertowi pewnego zespołu lokalnego u mnie w mieście, moje zainteresowania tym zespołem się rozrosły a samo wydarzenie zostało...

Republika...
Zaczełam poznawać ją za późno, ale za to intensywnie. Mieszkam na małej wsi, kiedy moja fascynacja się zaczeła, byłam w niej zupełnie odosobniona, nikt z moich znajomych Republiki nie znał, ba nawet poznać nie chciał. Po paru latach wyjechałam do szkoły średniej, jakież było moje zdziwienie i radość zarazem, w internacie Republikę znał każdy. Do dziś kiedy słyszę w radiu Republikę, od pierwszych tonów dostaję gęsiej skórki i zamieram, tak w odrętwieniu słucham utworu do końca. Ciechowski dla mnie jest największym poetą polskiej piosenki, i to właśnie jego teksty zachęciły mnie do sięgnięcia po poezję.

Republika...
Zaczełam poznawać ją za późno, ale za to intensywnie. Mieszkam na małej wsi, kiedy moja fascynacja się zaczeła, byłam w niej zupełnie odosobniona, nikt z moich znajomych Republiki nie znał, ba nawet poznać nie chciał. Po paru latach wyjechałam do szkoły średniej, jakież było moje zdziwienie i radość zarazem, w internacie Republikę znał każdy. Do dziś kiedy...

"Telefony" Republiki wprawiają mnie w dobry nastrój do dziś. Wiele osób ma to ustawione jako dzwonek w swoich fonach, dowcipnisie he he;)

"Telefony" Republiki wprawiają mnie w dobry nastrój do dziś. Wiele osób ma to ustawione jako dzwonek w swoich fonach, dowcipnisie he he;)

Moje skojarzenia z Republiką niestety nie mogą wiązać się z koncertami ponieważ, gdy powstawał zespół mnie nie było jeszcze na świecie, a gdy zmarł Grzegorz Ciechowski miałam zaledwie 10 lat.
Republiką zaczęłam się interesować dopiero na studiach. Oczywiście wcześniej wiedziałam o zespole, bo któż by nie znał takiej legendy. Chyba każdy słyszał piosenki takie jak: ,,Biała flaga" czy ,,Mamona". Jednak głębiej w to nie wchodziłam, do czasu...
Cała historia wiąże się z rokiem 2011 (Przystanek Woodstok) a dokładniej Projektem Republika. Osobiście nie było mnie na koncercie. Był na nim mój kolega - wielki fan Republiki - pokazał mi nagrania i tak to się zaczęło.
Zwróciłam szczególną uwagę na piosenkę ,,Tak... tak...to ja" w wykonaniu Kasi Kowalskiej. I właśnie ta wokalistka jest jednym z moich skojarzeń z Republiką. Posiadam wydany przez nią album ,,Ciechowski.Moja Krew". Mimo, że nie jest to "to coś" co mamy u Ciechowskiego to i tak z wielką przyjemnością wracam do tego albumu.
Nie jest to jednak najważniejsze skojarzenie. Bowiem pierwsze co przychodzi mi na myśl kiedy pomyślę o Republice to teksty piosenek. I w tym momencie muszę przyznać, że cieszę się, iż z Republiką ,,spotkałam się" wkraczając już w dorosłe życie bo teksty tych piosenek są według mnie niezwykle mądre i łatwiej wyciągnąć z nich przesłanie osobie mającej już jakieś doświadczenia życiowe i wiedzę o świecie. Niektóre teksty piosenek są nawet kontrowersyjne - jak chociażby ,,Zawroty głowy".
A takim najważniejszym dla mnie skojarzeniem z Republiką jest jedna piosenka, do której wracam bardzo często. Uważam, że jest to piosenka ponadczasowa. Oczywiście chodzi o ,,Nie pytaj o Polskę".
Jeśli mogę coś jeszcze napisać o zespole Republika to tylko tyle, że dla mnie jest to perła polskiej muzyki rockowej.

Moje skojarzenia z Republiką niestety nie mogą wiązać się z koncertami ponieważ, gdy powstawał zespół mnie nie było jeszcze na świecie, a gdy zmarł Grzegorz Ciechowski miałam zaledwie 10 lat.
Republiką zaczęłam się interesować dopiero na studiach. Oczywiście wcześniej wiedziałam o zespole, bo któż by nie znał takiej legendy. Chyba każdy słyszał piosenki takie jak: ,,Biała...

Byłam wtedy dzieckiem i dopiero dziś doceniam tą muzykę.
Wspomnienie dlatego wiąże się z piosenką, którą pamiętam i która jest w mojej głowie zawsze i wszędzie, ale pochodzi z solowej kariery Grzegorza Ciechowskiego. To "Piejo kury piejo". Pamiętam tą starszą panią w teledysku, ten dziwny - szczególnie dla dziecka- tekst i wiejską melodię.
Aż dziś tego posłucham :)

Byłam wtedy dzieckiem i dopiero dziś doceniam tą muzykę.
Wspomnienie dlatego wiąże się z piosenką, którą pamiętam i która jest w mojej głowie zawsze i wszędzie, ale pochodzi z solowej kariery Grzegorza Ciechowskiego. To "Piejo kury piejo". Pamiętam tą starszą panią w teledysku, ten dziwny - szczególnie dla dziecka- tekst i wiejską melodię.
Aż dziś tego posłucham :)