Wąską alejką wzdłuż ogrodzenia, raz, dwa… jest czwarty z kolei od ostatniego drzewa. Ustronne, ciche miejsce. Matce musi się podobać, ostatecznie to ona je wybrała z dala od głównego przejścia, z dala od tłumu, nigdy nie lubiła ludzi. Babci za to na pewno się tu nie podoba ale ona nigdy nie myślała na przód często nie wiedziała gdzie będzie następnego dnia, a co dopiero po śmierci. Nie wiem co myśleli by o tym miejscu dziadek i ojciec, ale nigdy tak naprawdę nie wiedziałam co myślą bo nie za dużo mówili.
Ostatecznie miło tu, bo przynajmniej wszyscy razem jak to się mówi na kupie. Rodzice obok dziadkowie, wujostwo z ameryki, których nigdy nie widziałam.
Jak zawsze w imię ojca i syna, wieczne odpoczywanie i amen. Odmawiam raz, za wszystkich. Myślę ze się na mnie nie pogniewają i jakoś tam tą modlitwą się między sobą podzielą jak komuś akurat trzeba więcej to inni odstąpią, przecież to rodzina a w rodzinie wszystko wspólne.
W zasadzie mam już odejść, ale wydaje mi się że słyszę głos babci.
- Zimno się robi, jesień idzie. Pamiętam jesienią najlepsze zabawy były bo to koniec lata człowiek chciał na zapas wybawić się, w tańczyć. Pamiętam pewnego razu…
- Mama proszę każdy z nas słyszał każdą z twoich historii setki razy.
- Co ja ci poradzę, to ty nas na to odludzie wyprowadziłaś żeby tak jeszcze ktoś obcy był to by posłuchał, można by opowiadać i opowiadać. Tak, sami swoi opowiadasz o sobie, a każdy jakby o swoim życiu słuchał to i nic ciekawego dla niego nie jest.
- Halo mamo – postanowiłam się odezwać - Babciu słyszycie mnie? - cisza.
Podeszłam pochyliłam się i przystawiłam ucho do zimnego marmuru – cisza. Zapukałam najpierw do babci, do mamy, ojca i wujostwa, nawet do dziadka choć na odpowiedzi z jego strony zbytnio nie liczyłam zawsze był przy głuchawy. Nic, cisza.

Wąską alejką wzdłuż ogrodzenia, raz, dwa… jest czwarty z kolei od ostatniego drzewa. Ustronne, ciche miejsce. Matce musi się podobać, ostatecznie to ona je wybrała z dala od głównego przejścia, z dala od tłumu, nigdy nie lubiła ludzi. Babci za to na pewno się tu nie podoba ale ona nigdy nie myślała na przód często nie wiedziała gdzie będzie następnego dnia, a co dopiero po...

"Dzieciństwo"
Chodzę po Babcinym mieszkaniu i Babcia z Ciocią robią mojego ukochanego wafla świątecznego. Babcia chce mnie nauczyć przekładać go, wafel roztapia się w usta. Jednak Cioci się śpieszy i mówi, że nie teraz. Innym razem Babcia mi pokaże jak go robić. Idę do pokoju na bajkę. Włączam telewizor, rozsiadam się i oglądam, a dorośli urzędują w kuchni. Czuję beztroskę i szczęście, bo co może być lepsze od Babcinego wafla? Czuję się kochana, jestem w gronie najbliższych, nie długo wrócę do domu, a wafel będzie przykryty garnkiem z wodą, żeby potem mógł roztapiać się w ustach. Nim się obejrzę będą święta. Ile bym dała za takie święta, chociaż raz jeszcze jeden jedyny, żebyśmy byli razem. Babcia zmarła w święta u.r. tak bardzo tęsknię.

"Dzieciństwo"
Chodzę po Babcinym mieszkaniu i Babcia z Ciocią robią mojego ukochanego wafla świątecznego. Babcia chce mnie nauczyć przekładać go, wafel roztapia się w usta. Jednak Cioci się śpieszy i mówi, że nie teraz. Innym razem Babcia mi pokaże jak go robić. Idę do pokoju na bajkę. Włączam telewizor, rozsiadam się i oglądam, a dorośli urzędują w kuchni. Czuję beztroskę...

ZAKAŁA RODU WIŚNIEWSKICH

Byli sobie dziad i baba, nazwiskiem Wiśniewscy. Mieszkali w pięknej wsi i mieli piękny sad… wiśniowy. Mieli też trzech synów. Tradycją w rodzinie było, że wszyscy posiadali imiona zaczynające się na literę "W". A więc byli wśród nich: Władysław, Witold i Wojciech. Mieli przykaz, żeby żenić się również z kobietami o imionach na literę "W". "W" musiało królować!! I tak Władysław poślubił Wiolettę, Witold – Wandę, a najmłodszy Wojciech – Weronikę. Temu ostatniemu urodziła się córka – Wiktoria.
Jednak gdy Wiktoria dorosła postanowiła wyjść za Jeremiego, chłopca z sąsiedniej wsi ze zwaśnionego z Wiśniewskimi rodu Jabłkowskich, którzy mieli sad… jabłkowy i których imiona w rodzinie zaczynały się na literę "J". Rodziny chciały młodych wydziedziczyć, jednak oni i tak postawili na swoim a o dziwo dzięki ich małżeństwu w obu rodach zapanowała zgoda i przyjaźń. Pierwsze dziecko Wiktorii i Jeremiego, które przyszło na świat w grudniu dostało na imię Krzysztof, ani na "W" ani na "J". Tradycja dobra rzecz, ale czasem miło napić się przecież pysznego kompotu wiśniowo-jabłkowego i miło pokołysać Krzysia w ramionach!

ZAKAŁA RODU WIŚNIEWSKICH

Byli sobie dziad i baba, nazwiskiem Wiśniewscy. Mieszkali w pięknej wsi i mieli piękny sad… wiśniowy. Mieli też trzech synów. Tradycją w rodzinie było, że wszyscy posiadali imiona zaczynające się na literę "W". A więc byli wśród nich: Władysław, Witold i Wojciech. Mieli przykaz, żeby żenić się również z kobietami o imionach na literę...

Prawie wszyscy mieszkańcy wioski byli zgodni w opinii, że to była najbrzydsza panna młoda, która ślubowała w tym kościele. Ojciec kupił jej najpiękniejszą suknię i pantofelki. Cienki haftowany welon otulał jej głowę, ale ten strój nie był w stanie ukryć smutku, rozpaczy i opuchniętej od łez twarzy Wiktorii. Od chwili, gdy ojciec powiedział jej – „będziesz żoną Stanisława. On jest dobrym, mądrym człowiekiem i wielkim patriotą. Umarła mu przy porodzie żona i zostawiła go z małym dzieckiem.” – nie potrafiła powstrzymać łez i myśli, że to, co ją czeka jest trudne do przeżycia ale nie sprzeciwiła się woli ojca i wbrew sobie powiedziała „tak” Rzeczywistość okazała się mniej tragiczna. Wiktoria była dobrą gospodynią i matką dla osieroconych dzieci. Później urodziła dwóch synów. Mąż próbował jej wynagrodzić poświęcenie, nie szczędził miłych słów i prezentów. Kiedyś dostała rower. Była pierwszą kobietą na wsi która jeździła na rowerze, w domu był gramofon, później pierwsze w okolicy radio.
Smutne zdarzenia nie omijały ich. Młodszy szesnastoletni syn został legionistą. Nie wrócił do domu. Zaginął. Jedyną pamiątką była wysłana przez niego kartka pocztowa. Później po dziewięćdziesięciu latach prawnuk Jana odnajdzie w archiwum muzeum wojska polskiego pisany przez Ignacego dziennik. Starszemu synowi Janowi spodobała się dziewczyna, z którą ojciec nie pozwolił się ożenić. Czekali. Pobrali się po śmierci Stanisława. Mieli dwie córki. Kupili dom w niewielkim mieście, młyn, produkowali dachówkę. Wszystko się dobrze układało. Szczęście zostało zburzone w 1939 roku. Jan z frontu wschodniego dostał się niewoli na Syberii. Zmartwiona Wiktoria rozchorowała się, przeżyła wylew krwi do mózgu. W części sparaliżowana czekała na syna. Wrócił schorowany do Polski w roku 1947 po śmierci matki…

Prawie wszyscy mieszkańcy wioski byli zgodni w opinii, że to była najbrzydsza panna młoda, która ślubowała w tym kościele. Ojciec kupił jej najpiękniejszą suknię i pantofelki. Cienki haftowany welon otulał jej głowę, ale ten strój nie był w stanie ukryć smutku, rozpaczy i opuchniętej od łez twarzy Wiktorii. Od chwili, gdy ojciec powiedział jej – „będziesz żoną Stanisława....

Zosia siedziała w salonie odzyskanego po latach rodzinnego dworu przez miejscowych zawsze nazywanego pałacem. „Ładny mi pałac – pomyślała z przekąsem – gruntowny remont wskazany”.

Jednak była szczęśliwa. Obiecała babci Zofii, która wciąż wspominała swój majątek w K., że zrobi wszystko, by tu zamieszkać. Kolejny raz przeglądała albumy. Babcia zabrała je, gdy we wrześniu 1939 roku wraz z mężem i dziećmi opuszczali swoją rodową siedzibę, nie zdając sobie jeszcze sprawy, że nigdy tu nie wrócą. Udało im się szczęśliwie dotrzeć do Anglii, przetrwali wojenny czas. Zabrane przez nich pieniądze i biżuteria nie wystarczyły na długo. Musieli podjąć pracę zarobkową. Syn Jan i córka Wanda skończyli szkoły, założyli rodziny. Nie wracali zbyt często myślami do lat dzieciństwa, ich domem stała się Anglia.

Dbali jednak o to, by ich dzieci mówiły po polsku. Babcia Zofia i dziadek Ignacy opowiadali im o życiu w K., o polowaniach na zające, o balach i kuligach. Spośród pięciorga wnucząt najuważniej słuchała zawsze Zosia, ulubienica babci. To ona najlepiej zapamiętała historię poznania się dziadków.

Ignacy miał właśnie wyjeżdżać na placówkę dyplomatyczną i w przeddzień spotykał się z gronem przyjaciół, wśród których znalazła się Zofia. Przed kilkoma miesiącami zmarł nagle jej mąż i rodzice wysłali ją do ciotki do stolicy, by spróbowała choć trochę oderwać się od smutnych przeżyć. Gdy Ignacy zobaczył piękną brunetkę w świetnie skrojonej czarnej sukni, wiedział, że nigdzie nie wyjedzie. Pobrali się po pół roku i zamieszkali w majątku Zofii. Ignacy znakomicie radził sobie z kierowaniem wielkim gospodarstwem. Urodziły się dzieci. Byli szczęśliwi. Wojna pokrzyżowała wszystkie plany.

Zosia oderwała się od albumów. Pora na działanie. Z pomocą męża, przy wsparciu dzieci odnowią swój „pałac”.

Zosia siedziała w salonie odzyskanego po latach rodzinnego dworu przez miejscowych zawsze nazywanego pałacem. „Ładny mi pałac – pomyślała z przekąsem – gruntowny remont wskazany”.

Jednak była szczęśliwa. Obiecała babci Zofii, która wciąż wspominała swój majątek w K., że zrobi wszystko, by tu zamieszkać. Kolejny raz przeglądała albumy. Babcia zabrała je, gdy we wrześniu...

Historia zaczyna się w 1941 roku, kiedy to Rajmund - głowa rodziny Kolasów - zostaje oskarżony o kradzież i rozstrzelany przez Niemców. Jego żona zostaje sama z piątką dzieci, które wkrótce zostają jej odebrane. Jedynie najstarsze dzieci - Maria i Stefan - zostają przy matce. Majątek rodziny zostaje rozgrabiony.
Lata 90te. Wnuki Elwiry są już dorosłe. Tylko upośledzona umysłowo Zofia zna swoją babkę. Rozłąka w czasie wojny sprawiła, że rodzeństwo rzadko utrzymywało ze sobą kontakt, a ich dzieci się nie poznały.
Elwira podupada na zdrowiu. Opiekujący się matką i siostrzenicą Stefan nie radzi sobie z obowiązkami. Prosi o pomoc rodzeństwo. Podczas rodzinnej narady wnukowie Elwiry postanawiają przyjechać na wieś i pomóc nieznanemu dotąd wujowi.
Na miejscu na jaw wychodzą ukrywane przez lata tajemnice Kolasów.
Malwina przyjeżdża do rodzinnego domu matki ze swoim narzeczonym - Niemcem. Babka wpada w szał. Okazuje się, że matka dziewczyny trzydzieści lat temu odwiedziła rodzinne strony ze swoim wybrankiem, który również był Niemcem. Elwira nie akceptowała tego związku. Przecież to przez jego naród straciła dom i rodzinę. Wyrzekła się córki.
Młode pokolenie Kolasów, zastanawia się jak w tak krótkim czasie po wojnie babka dorobiła się majątku. Wychodzi na jaw pomoc w ukrywaniu przed Niemcami żydowskiej rodziny. Dzięki tej "pomocy" babka i wuj bardzo się wzbogacili.
Kuzyni interesują się także historią niepełnosprawnej umysłowo kuzynki Zofii. Wiedzą, że jej matka (ciotka Maria) zmarła przy porodzie. Gdy pytają o ojca Zofii, zarówno wuj jak i babka milczą. Prawdy dowiadują się przypadkiem. Okazuje się, że matka Zofii została zgwałcona przez Stefana - swojego brata. Stąd choroba dziewczyny.
Czego jeszcze dowiedzą się o swojej rodzinie?

Historia zaczyna się w 1941 roku, kiedy to Rajmund - głowa rodziny Kolasów - zostaje oskarżony o kradzież i rozstrzelany przez Niemców. Jego żona zostaje sama z piątką dzieci, które wkrótce zostają jej odebrane. Jedynie najstarsze dzieci - Maria i Stefan - zostają przy matce. Majątek rodziny zostaje rozgrabiony.
Lata 90te. Wnuki Elwiry są już dorosłe. Tylko upośledzona...

Dworek "Różany" nie zawsze cieszył się dobrą sławą ale zawsze o nim coś mówiono. Wiadomo... mała miejscowość, wszyscy gadają. Życie na tym dworku nie zawsze było usłane różami. Tragedie też się zdarzały. Powstały też i lokalne opowieści.
Pewnego razu bawiąca się w ogrodzie pod murami dworku czternastoletnia Amelia, córka właścicieli Joanny i Arkadiusza, odkrywa prawie niewidoczne wejście do piwnicy. Jak mogła go wcześniej nie zauważyć!? Rodzice wiecznie zajęci i zapracowani aby tylko utrzymać tą wspaniałą i okrutnie drogą, rodzinną posiadłość. Wejście przypomina bardziej dziurę w murze dworku, schowane za gęstą siecią krzewów jałowca, dlatego chcąc oszczędzić zmartwień, nie mówi ona o tym nic rodzinie i na własną rękę zwiedza niesamowity podziemny świat labiryntów. Później dochodzą do tego sprytnie ukryte przejścia w samym dworze. Pewne ślady życia na dworku poprzednich właścicieli nie dają jej spokoju. Są nielogiczne. Amelia nie może często zasnąć w nocy i nawet wtedy przemierza niekończące się korytarze. Znaczący postęp w sprawie przynosi jej wertowanie odkrytej komnaty. Ona może wyjaśnić wszystko. To może uratować honor dworkowej, wielopokoleniowej rodziny lub dostatecznie go pożegnać. Wszystko będzie zależeć od tajemniczej komnaty i decyzji dziewczynki, co powiedzieć a co zawsze musi zostać w labiryncie chłodnych, wilgotnych i ciemnych korytarzy.

Dworek "Różany" nie zawsze cieszył się dobrą sławą ale zawsze o nim coś mówiono. Wiadomo... mała miejscowość, wszyscy gadają. Życie na tym dworku nie zawsze było usłane różami. Tragedie też się zdarzały. Powstały też i lokalne opowieści.
Pewnego razu bawiąca się w ogrodzie pod murami dworku czternastoletnia Amelia, córka właścicieli Joanny i Arkadiusza, odkrywa prawie...

"Anielska przystań"
Jeden z wielu pensjonatów na Mazurach. Piękne widoki, czyste powietrze, mili mieszkańcy. Można by rzec, że miejsce jak z obrazka. Gdyby nie sekrety, jakie skrywa "Anielska Przystań".
Prowadzony od 1945 roku przez wdowę po zmarłym generale, znaną jako Pani Jagódka. Zawsze uśmiechnięta, starsza pani, która częstuje swoich gości świeżymi jagodami. Nikt jednak nie wie, że pod tym niewinnym uśmiechem skrywa się coś zupełnie innego. Nie bez kozery hasłem rozpoznawalnym dla pensjonatu jest zdanie "Kto raz nas odwiedził, na zawsze z nami zostanie".

"Anielska przystań"
Jeden z wielu pensjonatów na Mazurach. Piękne widoki, czyste powietrze, mili mieszkańcy. Można by rzec, że miejsce jak z obrazka. Gdyby nie sekrety, jakie skrywa "Anielska Przystań".
Prowadzony od 1945 roku przez wdowę po zmarłym generale, znaną jako Pani Jagódka. Zawsze uśmiechnięta, starsza pani, która częstuje swoich gości świeżymi jagodami. Nikt...

Moja historia opowiada o 3 kobietach, które tworzą 3 historie. Czy coś łączy te kobiety prócz więzów krwi? Babcia, córka i wnuczka. Babcia delikatna, elegancka, spokojna kobietka, z pozostałościami arystokratycznych manier. Córka nieco zwariowana, wesoła i dość impulsywna przedszkolanka. Wnuczka zamknięta w sobie matematyczka, nieco oderwana od rzeczywistego życia. 3 kobiety próbujące połączyć swoje światy. Zawirowanie poglądów, charakterów i przygód. Mieszanka, z której mogą utworzyć się niesamowite historie.

Moja historia opowiada o 3 kobietach, które tworzą 3 historie. Czy coś łączy te kobiety prócz więzów krwi? Babcia, córka i wnuczka. Babcia delikatna, elegancka, spokojna kobietka, z pozostałościami arystokratycznych manier. Córka nieco zwariowana, wesoła i dość impulsywna przedszkolanka. Wnuczka zamknięta w sobie matematyczka, nieco oderwana od rzeczywistego życia. 3...

"Fantazja rzeczywistości"
Ta wojna to jakaś fantazja. Fantazja, z której mam nadzieję się wybudzić. Pełno krwi, płacz, krzyk, poruszenie. Jeden wielki CHAOS. Jedna wielka ZAGŁADA. I jestem też ja- wydaje mi się, że zachowuję trzeźwy umysł. Nie wiem czy tak jest naprawdę. Muszę stąd uciec i ich ocalić. Tylko nie wiem gdzie się znajdują... Muszę przetrwać za wszelką cenę- jak mawiała M- zawsze trzymajmy się razem.Jesteśmy rodziną. Właśnie, rodzina jest najważniejsza, a ja skrywam się w starej kamienicy i czekam aż opadnie bitewny pył. Czekam na ten moment, kiedy wszystko ucichnie i będę mogła się stąd wydostać. W głowie mam tylko jedną myśl- przetrwać. To jest chyba ten moment. Nastała cisza. Nic nie słyszę. To dobry znak. Przemieszczam się w stronę wyrwy w ścianie. Zdaję sobie sprawę, że coś tu jest nie tak. Nie powinno być tu żołnierzy. Muszę się cofnąć, muszę się schować. Chyba nie dam rady...

"Fantazja rzeczywistości"
Ta wojna to jakaś fantazja. Fantazja, z której mam nadzieję się wybudzić. Pełno krwi, płacz, krzyk, poruszenie. Jeden wielki CHAOS. Jedna wielka ZAGŁADA. I jestem też ja- wydaje mi się, że zachowuję trzeźwy umysł. Nie wiem czy tak jest naprawdę. Muszę stąd uciec i ich ocalić. Tylko nie wiem gdzie się znajdują... Muszę przetrwać za wszelką cenę- jak...