Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Irene
Mollinka_90
Jedraz
Huberto
Dauntless811

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy!

Wybraliśmy zwycięskie prace:

Irene
Mollinka_90
Jedraz
Huberto
Dauntless811

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Dziesiątki lat temu w jednym z wąwozów Dolomitów znaleziono trzy ciała młodych ludzi, pozostałej czwórki nigdy nie odnaleziono. Wydarzenie to wstrząsnęło całym krajem, gdyż ciała te były pozbawione języków. Wokół namiotów nie było żadnych śladów, feralnej nocy nie odnotowano też w tamtejszym rejonie opadów śniegu. Historia ta do dziś pozostaje owiana tajemnicą. Na ten temat krąży wiele teorii spiskowych, począwszy od ataku Yeti, inwazję obcych, po stwierdzenie, że wysoko w górach mieszkają Ludzie Śniegu, którzy przeżyli setki lat i są przystosowani do srogich warunków pogodowych. Zagadkę próbowało rozwikłać wielu śmiałków, do dnia, aż wydarzyła się podobna historia. Z taką różnicą, że w górach zaginęło małżeństwo, jednak ich piętnastoletnia córka została odnaleziona. Nie potrafiła wytłumaczyć co się stało, miała dziwne ślady na ciele, nic nie pamiętała. Na ten temat nakręcono wiele filmów dokumentalnych próbujących odpowiedzieć na pytanie, co tak naprawdę wydarzyło się w niebezpiecznych Dolomitach. Jednak straszliwa prawda ukryta jest wysoko ponad chmurami...

Dziesiątki lat temu w jednym z wąwozów Dolomitów znaleziono trzy ciała młodych ludzi, pozostałej czwórki nigdy nie odnaleziono. Wydarzenie to wstrząsnęło całym krajem, gdyż ciała te były pozbawione języków. Wokół namiotów nie było żadnych śladów, feralnej nocy nie odnotowano też w tamtejszym rejonie opadów śniegu. Historia ta do dziś pozostaje owiana tajemnicą. Na ten temat...

Jeden z chłodniejszych dni w polskich Tatrach, jedna z tych knajpek, których się nie odwiedza i jeden z tych wieczorów, które nigdy nie powinny nadejść.
Piątka przyjaciół przy grzańcu omawiała sprawy następnej wyprawy, gdy w jednym z momentów podszedł do nich dość leciwy już, ale wydający się pełen werwy baca, z gniewną miną. Baca wydając się zaciekawiony, tym o czym rozmawiają młodzi, postanawia wtrącić swoje zdanie.
- Szłyszał żem o czym rozmawiali, powiedzcie Wy mi? Słyszeli o Klołnie z Doliny? - jeden z piątki zaprzeczył kiwając głową i zaprosił bace do stołu.
- Żeśmy nic nie słyszeli baco, ale z chęcią wysłuchamy. - powiedział Piotrek z lekką manierą.
- To było tak młodzieży droga. - wnikliwie przeleciał wzrok całej piątki i kontynuował – Pewnej nocy, gdy mgła z wolna łopada, a powietrze staję się cięższe na szczycie u skrzyżowania Doliny, można usłyszeć cyrkowy śmiech.
- Że niby co baco? - Marcin odezwał się z lekkim szyderczym śmiechem – Jakiś klaun? Tu w górach?
- Łooj, żebyś wiedział młodziku i to nie byle jaki, ja sam żem stracił trójkę przyjaciół dobrych w tej dolinie, gdy łowiecki na wypas brali wraz z pieskami.
- Dobra chłopaki, koniec tych bzdur ruszamy? Paweł dopijaj, a Tobie baco miłego wieczorka życzymy
- Wspomnicie moje słowa jeszcze nie raz, a Klaun na jednokołowym roweryku Was napotka przez nie uwagę... Pamiętajcie i idźta z Bogiem.
Tak baca zakończył rozmowę, a młodzików nigdy już nie zobaczono. Śmiech Klauna po dziś dzień budzi trwogę ludzkich umysłów.

Jeden z chłodniejszych dni w polskich Tatrach, jedna z tych knajpek, których się nie odwiedza i jeden z tych wieczorów, które nigdy nie powinny nadejść.
Piątka przyjaciół przy grzańcu omawiała sprawy następnej wyprawy, gdy w jednym z momentów podszedł do nich dość leciwy już, ale wydający się pełen werwy baca, z gniewną miną. Baca wydając się zaciekawiony, tym o czym...

Przeklinałem się w myślach za własną głupotę, było już ciemno, a ja pospiesznie schodziłem w dół. Szlak był niewygodny, mnóstwo kamieni, już kilka razy się poślizgnąłem. Byłem głupi. Jak mogłem nie obliczyć potrzebnego czasu na przejście szlaku, jak mogłem tak długo zwlekać w schronisku. Co najgorsze jak mogłem samotnie się zgubić w lesie, na szlaku, w nocy. Telefon się rozładował jeszcze przed dojściem do schroniska. Idiota. Obiecałem sobie po raz tysięczny, że nigdy więcej nie zrobię takiego głupstwa, że nigdy już nie pojadę w góry… nigdy!
I wtedy idąc po ciemku coś się zmieniło. Do tej pory spokojny zefirek zaczął gwałtowniej szarpać gałęźmi drzew, czułem przenikliwy chłód, a nawet więcej, wiatr chlastał mnie po twarzy i dłoniach niczym bicz. I wtedy w oddali zobaczyłem cienie…
Odwróciłem się i zacząłem biec, dziwne przerażające odgłosy niosły się za mną, nie zwracałem na nie uwagi. Wydawało mi się, że słyszę, stukot kopyt, ujadanie psów ale to było niemożliwe, sam już nie wiem co się działo. Biegłem...
Nie wiem skąd, ale nagle waliłem z całych sił w drzwi, biłem nawet głową. Drzwi chatki się otworzyły, stary góral spojrzał na mnie jakby zastanawiając się skąd się tu wziąłem, sam na dobrą sprawę nie wiedziałem. Spojrzał ponad moim ramieniem, wciągnął mnie do chaty i zabarykadował drzwi.
- Co to było? – wydyszałem miotając się po podłodze.
Podszedł do okna, wyjrzał, zapalił fajkę, na zewnątrz powoli się uspokajało, wiatr nagle ustał.
- Dziki Gon – szepnął góral

Przeklinałem się w myślach za własną głupotę, było już ciemno, a ja pospiesznie schodziłem w dół. Szlak był niewygodny, mnóstwo kamieni, już kilka razy się poślizgnąłem. Byłem głupi. Jak mogłem nie obliczyć potrzebnego czasu na przejście szlaku, jak mogłem tak długo zwlekać w schronisku. Co najgorsze jak mogłem samotnie się zgubić w lesie, na szlaku, w nocy. Telefon się...

Przeklinałem się w myślach za własną głupotę, było już ciemno, a ja pospiesznie schodziłem w dół. Szlak był niewygodny, mnóstwo kamieni, już kilka razy się poślizgnąłem. Byłem głupi. Jak mogłem nie obliczyć potrzebnego czasu na przejście szlaku, jak mogłem tak długo zwlekać w schronisku. Co najgorsze jak mogłem samotnie się zgubić w lesie, na szlaku, w nocy. Telefon się rozładował jeszcze przed dojściem do schroniska. Idiota. Obiecałem sobie po raz tysięczny, że nigdy więcej nie zrobię takiego głupstwa, że nigdy już nie pojadę w góry… nigdy!
I wtedy idąc po ciemku coś się zmieniło. Do tej pory spokojny zefirek zaczął gwałtowniej szarpać gałęźmi drzew, czułem przenikliwy chłód, a nawet więcej, wiatr chlastał mnie po twarzy i dłoniach niczym bicz. I wtedy w oddali zobaczyłem cienie…
Odwróciłem się i zacząłem biec, dziwne przerażające odgłosy niosły się za mną, nie zwracałem na nie uwagi. Wydawało mi się, że słyszę, stukot kopyt, ujadanie psów ale to było niemożliwe, sam już nie wiem co się działo. Biegłem...
Nie wiem skąd, ale nagle waliłem z całych sił w drzwi, biłem nawet głową. Drzwi chatki się otworzyły, stary góral spojrzał na mnie jakby zastanawiając się skąd się tu wziąłem, sam na dobrą sprawę nie wiedziałem. Spojrzał ponad moim ramieniem, wciągnął mnie do chaty i zabarykadował drzwi.
- Co to było? – wydyszałem miotając się po podłodze.
Podszedł do okna, wyjrzał, zapalił fajkę, na zewnątrz powoli się uspokajało, wiatr nagle ustał.
- Dziki Gon – szepnął góral

Przeklinałem się w myślach za własną głupotę, było już ciemno, a ja pospiesznie schodziłem w dół. Szlak był niewygodny, mnóstwo kamieni, już kilka razy się poślizgnąłem. Byłem głupi. Jak mogłem nie obliczyć potrzebnego czasu na przejście szlaku, jak mogłem tak długo zwlekać w schronisku. Co najgorsze jak mogłem samotnie się zgubić w lesie, na szlaku, w nocy. Telefon się...

Mała, przytulna karczma w ciemnych i niedostępnych, górskich ostępach. Przy kominku karczmarz zagadał młodego i strudzonego wędrowca.
-A gdzie to się jegomość wybiera, jeśli to nie tajemnica?
-Do Wąwozu Skrwawionych Dusz.
-Pan śmie żartować?! Nigdy nie słyszał pan o klątwie margrabiego?! Moja pra-pra-pra-prababka była gospodynią na zamku wielmoża. Wszystko zaczęło się od powrotu z wojny margrabiego. Kiedy powracał w swe rodzinne strony, zwycięski lecz poraniony, napotkał gorący wzrok zielarki. W owych czasach zielarstwo było niezwykle szanowaną profesją, więc niechybnie wezwano zielarkę, aby w jedynie sobie znany sposób uzdrowiła wielmoża. W trakcie jej zabiegów margrabia zapałał do niej płomienną miłością i pojął ją za żonę. Żyli tak szczęśliwie przez rok i w rocznicę ślubu, kiedy celebrowali zarówno rocznicę swego związku jak i rychłe pojawienie się nowego członka rodziny, wybrali się na romantyczny spacer w blasku księżyca. Wtem nagle margrabia zepchnął swą żonę w przepaść. Ludzie powiadali, że to był początek jego szaleństwa. Chodził nocami po lasach, słyszał głosy, aż w końcu pewnego dnia sam skoczył w przepaść. Od tego czasu nawet ptaki tam nie śpiewają i tylko głupcy się tam zapuszczają.
-Pff… Banialuki i tyle. Z samego rana tam wyruszam.
...I słuch po wędrowcu zaginął na wieki.

Mała, przytulna karczma w ciemnych i niedostępnych, górskich ostępach. Przy kominku karczmarz zagadał młodego i strudzonego wędrowca.
-A gdzie to się jegomość wybiera, jeśli to nie tajemnica?
-Do Wąwozu Skrwawionych Dusz.
-Pan śmie żartować?! Nigdy nie słyszał pan o klątwie margrabiego?! Moja pra-pra-pra-prababka była gospodynią na zamku wielmoża. Wszystko zaczęło się od...

Rok 1892. Okres fascynacji Tatrami w literaturze i w sztuce. Ludzie zapuszczają się w górskie rejony nie myśląc o niebezpieczeństwach kryjących się przy jeziorach górskich oraz borach. Tak było z pewną grupa pasjonatów Tatr, która postanowiła nawdychać się górskiego powietrza i przy okazji spędzić noc w górach. Nie bali się tego zrobić, ponieważ mieli strzelby oraz potężny zapas alkoholu. No bo jak tu nie wypić sobie i nie zadumać się widząc taki piękny krajobraz. Pozwiedzawszy, popiwszy i zapomniawszy o bożym świecie postanowili przespać się niedaleko jaskiń, które według jednego z taterników były opuszczone. Tak więc położyli się i zasnęli… na wieki. Następnego dnia ich ciała, a raczej resztki ich ciał. Rozłupane głowy, rozrzucone wnętrzności, pokruszone szkło, strzępy ubrań i smród krwi- tyle pozostało po nich. Makabryczny widok dopełniał leżący niedaleko człekokształtny, włochaty stwór o ogromnych łapach i potężnych ramionach. W swoich cielsku miał kilka kul. Nie wiadomo, czy był sam, czy jego partnerzy w zbrodni zostawili go by umarł. Kim był stwór? Nikt tego nie wie. Pozostawił po sobie trwogę i legendę. Górale powiadają, że w tym miejscu wciąż czuć w tej okolicy smród juchy. Niektórzy mówią, to nie pierwszy raz dzieje się tam źle. Od tego dnia okolica ta zwaną Doliną Małej Łąki omijana jest szerokim łukiem. Śmiałkowie którzy się tam zapuszczają mówią, że w tamtej okolicy wydobywają się nieokreślone ryki. Opuszczone jaskinie… tak…

Rok 1892. Okres fascynacji Tatrami w literaturze i w sztuce. Ludzie zapuszczają się w górskie rejony nie myśląc o niebezpieczeństwach kryjących się przy jeziorach górskich oraz borach. Tak było z pewną grupa pasjonatów Tatr, która postanowiła nawdychać się górskiego powietrza i przy okazji spędzić noc w górach. Nie bali się tego zrobić, ponieważ mieli strzelby oraz potężny...

- Dziadku, opowiedz nam co się kiedyś tutaj wydarzyło - prosiło dwóch chłopców zafascynowanych historią swojej okolicy.
- Małe szkraby, opowiem wam to, co opowiadał mi mój ojciec. - Przetarł twarz rękoma. - Już bardzo dawno, bo w 1876 roku, kiedy te tereny zamieszkiwali jeszcze Indianie nadeszła wojna.
Dzieci patrzyły zainteresowane historią na swojego opiekuna.
- Chodzi o Black Hills. Tak moi drodzy, o te Czarne Góry niedaleko nas. Starcie odbyło się pomiędzy naszymi przodkami, Dakotami, a armią Stanów Zjednoczonych.
- Kto wygrał? - spytał jeden z chłopców.
- Oczywiste, że nasze plemię. Przelaliśmy krew za nasze święte miejsce. Szczególnie powinniście zapamiętać imię Tashunka Witko, który był jednym z wodzów.
- Dlaczego dziadku? - oboje chłopców spytało z zainteresowaniem.
- Nie powinienem wam tego mówić, ale powinniście znać tę legendę. Był uważany za duchowego przywódcę. Kiedyś został schwytany. Chcąc się uwolnić doszło do szamotaniny i został dźgnięty bagnetem. Opowieści głoszą, że jego duch ciągle jest na terenie Black Hills i odgania tych, którzy nie są indiańskiej krwi.
- Czy to prawda?
- Spytajcie Bena. - Zaśmiał się.
- Przecież Ben jest w naszym wieku.
- To prawda, ale jego ojciec wchodził na te górę. W sekrecie wam powiem, że są oni przodkami Crooka, generała walczącego przeciwko Indianom, który schwytał naszego przodka.
- Ben mówił, że jego tata stracił nogę w górach. Czy... - chłopiec nie był w stanie dokończyć zdania.
Dziadek pokiwał głową.

- Dziadku, opowiedz nam co się kiedyś tutaj wydarzyło - prosiło dwóch chłopców zafascynowanych historią swojej okolicy.
- Małe szkraby, opowiem wam to, co opowiadał mi mój ojciec. - Przetarł twarz rękoma. - Już bardzo dawno, bo w 1876 roku, kiedy te tereny zamieszkiwali jeszcze Indianie nadeszła wojna.
Dzieci patrzyły zainteresowane historią na swojego opiekuna.
- Chodzi o...

Luka śledził każdy ruch Sary swoimi czarnymi oczami. Patrzył jak wstaje i podchodzi do stosu gałęzi. Ta noc nie należała do zimnych mimo to miło było posiedzieć przy ognisku. W oddali odezwał się puszczyk wywołując krótki pisk u dziewczyny. Chłopak uśmiechnął się połową ust i podniósł drwiąco jedną brew do góry.
-To nie było śmieszne- fuknęła kiedy zauważyła jego minę.– Wystraszyłam się.
-Chcesz usłyszeć straszną historie?
-Nie koniecznie, jest już późno- mimowolnie rozglądnęła się naokoło wielkimi niebieskimi oczami.
Widział jak czaił się w nich strach.
Spotkali się przypadkowo na szlaku. Okazało się, że pochodzą z tej samej wioski u podnóża gór. Podróżować jest zawsze raźniej w towarzystwie, poszli dalej razem.
-A jednak opowiem ci.- poczuł napięcie pod skórą gdy zobaczył jak zadrżała.- Jest taka opowieść. O duchu nieszczęśliwie zmarłej osoby. Podobno przechadza się po tych lasach i szuka ukojenia.
-Przestań..
-Wędruje i nie wie gdzie idzie, nie wie jakie jest remedium na tą tułaczkę w cierpieniu.
-Przerażasz mnie- wstała gwałtownie, a on z satysfakcją zauważył coraz silniejsze emocje.
-Podobno tylko ulatująca dusza ofiary może na chwile koić ból.
Ucichł i oblizał niecierpliwie wargi. Sara zakryła twarz rękami jakby to mogło spowodować, że zdoła uciec.
-Czemu to robisz?
-Bo znam prawdę i nie boję się.- przełknął ślinę kiedy pochwycił jej wzrok.
Jej niebieskie oczy pokrywała czerwona mgiełka.
-Przepraszam- wyszeptała i rzuciła się w jego stronę.
Palce zamienione w szpony rozorały gardło.

Luka śledził każdy ruch Sary swoimi czarnymi oczami. Patrzył jak wstaje i podchodzi do stosu gałęzi. Ta noc nie należała do zimnych mimo to miło było posiedzieć przy ognisku. W oddali odezwał się puszczyk wywołując krótki pisk u dziewczyny. Chłopak uśmiechnął się połową ust i podniósł drwiąco jedną brew do góry.
-To nie było śmieszne- fuknęła kiedy zauważyła jego minę.–...

Górski strumyk, krystaliczna woda, niegdyś Strumyk Miłości. Dlaczego zatem dziś dochodząc do tego miejsca okolica zamiera wstrzymując oddech, jakby się bała naszego kolejnego kroku? Ten strumyk ma zapach, który wabi i kolor, który kusi. Ogromne pragnienie, które czujemy w jego pobliżu jest nie do opisania. Najchętniej wskoczylibyśmy do niego i zanurzyli się w jego chłodnej wodzie. "Ta woda to zło!", zawsze krzyczała babcia.

"Dzika woda, dziki nurt,
raz jej dotkniesz, tracisz grunt.

Raz jej dotkniesz, tracisz zmysły,
złe na zawsze twe pomysły."

Zawsze śmiałam się z tych słów. Ot rymowanka do straszenia dzieci, ale strumyka przezornie unikałam. Kilka lat temu, gdy byłam już na tyle dorosła, że zrozumiałam, babcia podała mi stary skrawek gazety.Czytałam i czułam ciarki na plecach:
"Dwudziestoletni Jan D. aresztowany po tym jak przedwczoraj w nocy utopił swoją koleżankę Marię M. w Strumyku Miłości. Nastolatkowie trafili tam prosto z suto zakrapianej imprezy. Jak zeznają znajomi ofiar, Jan kochał Marię, a ona patrzyła na niego ze wstrętem. Co zatem robiła z nim nad tym strumykiem? Jak to się stało, że wydłubał jej oczy, a potem utopił, zabarwiając krystalicznie czystą wodę na czerwono? Sam oskarżony twierdzi tylko, że pamięta kąpiel w strumyku i nic więcej. Z przerażającym uśmiechem stwierdził, że pewnie wydłubał jej oczy za tę ciągłą pogardę z jaką na niego patrzyła. Czy to przyznanie się do winy, jaka jest prawda?

"... Raz jej dotkniesz tracisz zmysły!"

Górski strumyk, krystaliczna woda, niegdyś Strumyk Miłości. Dlaczego zatem dziś dochodząc do tego miejsca okolica zamiera wstrzymując oddech, jakby się bała naszego kolejnego kroku? Ten strumyk ma zapach, który wabi i kolor, który kusi. Ogromne pragnienie, które czujemy w jego pobliżu jest nie do opisania. Najchętniej wskoczylibyśmy do niego i zanurzyli się w jego chłodnej...