Bardzo dziękuję:))) gratulacje dla pozostałych laureatów:))

Bardzo dziękuję:))) gratulacje dla pozostałych laureatów:))

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wybraliśmy zwycięskie prace:
wiesia
nihmetay
harrisonka
aleksandra
wicher_Lab

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Konkurs został zakończony. Za wszystkie odpowiedzi dziękujemy! Wybraliśmy zwycięskie prace:
wiesia
nihmetay
harrisonka
aleksandra
wicher_Lab

Serdecznie gratulujemy! Z laureatami skontaktujemy się bezpośrednio.

Mój eks zawsze ładnie się wypowiadał i nieźle pisał.Nawet jedno zwykłe zdanie potrafił ubrać w piękne słowa.Rozstaliśmy się w pokoju i dalej się przyjaźnimy,ale nasz związek był naprawdę zwariowaną historią.Na tyle szaloną,że spisana w jedną całość stworzyła całkiem ciekawą książkę,za którą stoi mój były-Max.Zorientowałam się już po kilku pierwszych stronach,ale nie były to żadne obelgi czy sytuacje,za które mogłabym się wstydzić.To idealna opowieść, pisana pół żartem,pół serio-o nieidealnych nas.Bardzo mnie tym zaskoczył.Niby czytałam o całkiem obcych bohaterach,jednak przeżywających moje życie.Nasze wspólne życie.Mogłam z boku przyglądać się uczuciu,które było między nami-czasami opisy różnych sytuacji przyprawiały o ból brzucha-ze śmiechu.Innym razem w oku kręciła się łza.Komedia romantyczna przeplatała się z sensacją.Naprawdę wciągnęła mnie nasza wspólna historia,która niestety nie zakończyła się dla nas dobrze.A może się myliłam?Książkę Maxa przeczytałam jednym tchem-była tak świetnie napisana.Nawet jeśli nie byłabym jedną z jej bohaterek,poleciłabym ją Wam.Okazało się jednak,że nie ma zakończenia.Kiedy oddawałam stos kartek swojemu byłemu byłam pod wielkim wrażeniem jego pracy i pogratulowałam mu.Spytałam o zakończenie.On natomiast totalnie mnie zaskoczył!Oznajmił,że zakończenie należy do mnie,to ja sama mam je napisać.To było coś pięknego.Wiedziałam,że dalej czuję coś do Maxa i on przez cały ten czas miał mnie w sercu.I jak myślicie,jak skończyła się ta opowieść?:)

Mój eks zawsze ładnie się wypowiadał i nieźle pisał.Nawet jedno zwykłe zdanie potrafił ubrać w piękne słowa.Rozstaliśmy się w pokoju i dalej się przyjaźnimy,ale nasz związek był naprawdę zwariowaną historią.Na tyle szaloną,że spisana w jedną całość stworzyła całkiem ciekawą książkę,za którą stoi mój były-Max.Zorientowałam się już po kilku pierwszych stronach,ale nie były to...

Raczej nie miałabym nic przeciwko. Nie jestem pępkiem świata, nie sądzę, by wiele osób rozpoznało mnie jako bohaterkę tej książki. A nawet jeśli - byłabym sławna:) Może nie koniecznie w pozytywnym znaczeniu, ale ludzie gorsze rzeczy robią, by przyciągnąć uwagę tłumów... Jeżeli ceną byłby sukces i sława, które dałyby szczęście bliskiej mi osobie, nie sprzeciwiłabym się publikacji dzieła.:)
Ale spytałabym się o to, czy świadomie moja przygoda została umieszczona w książce, czy jest to po prostu niefortunne podobieństwo.

Raczej nie miałabym nic przeciwko. Nie jestem pępkiem świata, nie sądzę, by wiele osób rozpoznało mnie jako bohaterkę tej książki. A nawet jeśli - byłabym sławna:) Może nie koniecznie w pozytywnym znaczeniu, ale ludzie gorsze rzeczy robią, by przyciągnąć uwagę tłumów... Jeżeli ceną byłby sukces i sława, które dałyby szczęście bliskiej mi osobie, nie sprzeciwiłabym się...

Na pewno byłabym bardzo zaskoczona, że sytuacja z mojego życia jest dla kogoś aż tak interesująca lub inspirująca, że zawarł ją w swojej książce. Z jednej strony byłoby to miłe, a z drugiej czułabym się nieswojo. Myślę, że gdyby moja historia była jakoś ciekawie albo pouczająco wpleciona w wątek powieści to zgodziłabym się na jej publikację. Jedynym warunkiem jaki postawiłabym byłoby nie używanie mojego prawdziwego imienia i nazwiska.

Na pewno byłabym bardzo zaskoczona, że sytuacja z mojego życia jest dla kogoś aż tak interesująca lub inspirująca, że zawarł ją w swojej książce. Z jednej strony byłoby to miłe, a z drugiej czułabym się nieswojo. Myślę, że gdyby moja historia była jakoś ciekawie albo pouczająco wpleciona w wątek powieści to zgodziłabym się na jej publikację. Jedynym warunkiem jaki...

Czy stanęłabym na drodze kariery pisarskiej danej osoby tylko dlatego, że porusza osobiste szczegóły z mojego życia? Moja pierwsza myśl to „nie”, ponieważ sztuka rządzi się swoimi prawami, a inspiracje skądś trzeba przecież czerpać.

Jednak w przypadku głęboko osobistych, wręcz intymnych szczegółów, sprawa nie byłaby taka prosta. Z jednej strony taki Proust czy Knausgård także czerpali inspirację z życia, sukcesów, ale i porażek oraz problemów ludzi, którzy ich otaczają. Z drugiej strony - kto chciałby mieć wystawione własne życie na widok publiczny? Kto chciałby, aby czytelnicy mówili "wiesz, to ona, żona tego autora, pamiętasz, co o niej napisał...?" i posyłali podejrzliwe spojrzenia, próbujące zbadać, czy opisana sytuacja była prawdą, czy nie? Z pewnością nie ja.

Niemniej jako miłośniczka sztuki nie potrafiłabym powiedzieć "nie wydawaj tego", zwłaszcza bliskiej osobie i nie miałabym serca, aby stanąć na jego drodze do świetlanej kariery pisarskiej. Poza tym bycie muzą byłoby poniekąd satysfakcjonujące.

Gdy jednak mowa o najintymniejszych szczegółach z mojego życia, bliski mi człowiek powinien wiedzieć, że nie życzę sobie wynoszenia ich na światło dzienne. Skoro tego nie uszanował, mogłabym znacząco ochłodzić nasze relacje, a może nawet zerwać kontakt. I być może dałabym się przebłagać i książka mogłaby zostać wydana, ale równie możliwe, że wydanie powieści wiązałoby się z tym, że chowałabym urazę do końca życia, a więc autor musiałby wybierać między mną a książką.

Czy stanęłabym na drodze kariery pisarskiej danej osoby tylko dlatego, że porusza osobiste szczegóły z mojego życia? Moja pierwsza myśl to „nie”, ponieważ sztuka rządzi się swoimi prawami, a inspiracje skądś trzeba przecież czerpać.

Jednak w przypadku głęboko osobistych, wręcz intymnych szczegółów, sprawa nie byłaby taka prosta. Z jednej strony taki Proust czy Knausgård...

Chaos. Jedyne co wypełnia moją głowę. Mętlik. Natłok myśli. Miliony pytań i żadnej odpowiedzi. Jak? Dlaczego? Po co? Czemu ja? Czemu umieścił akurat tę historię w swojej książce? Co go podkusiło?...
Pytania nie mają końca, a odpowiedzi jak nie było tak nie ma. Lecz jedno ciągle wraca: Czy mogę pozwolić aby ta powieść była rozpowszechniona?
Strach i niepokój. Te emocje dominują. Jednak czuję, że powinnam dać szansę tej książce. Myślę , że się zgodzę. Może mój przyjaciel ma szansę na wybitną karierę. Nie chciałabym pozbawiać go szansy na osiągnięcie sukcesu, nawet jeśli wiąże się to z możliwością nadszarpnięcia mojej dumy.
Uważam, że szczęście mojego przyjaciela byłoby najważniejsze. Z całego serca chciałabym aby czuł się spełniony. Zresztą wszyscy jesteśmy tylko ludźmi i wszyscy popełniamy błędy. Nikt nie jest nieomylny. Być może moje błędy byłyby dla kogoś nauką na przyszłość.
Jak wszystkie pomyłki, tak i moje błędy, są krępujące. Sądzę jednak, że zawsze mnie czegoś uczą i nie są tematem tabu. Powinno się rozmawiać o wpadkach i niemiłych dla nas sytuacjach. To one nas kształtują. To dzięki nim jesteśmy tym kim jesteśmy i żyjemy tak jak żyjemy. Z każdej porażki można wyciągnąć wnioski, a czasami nawet obrócić ją na własną korzyść.

Chaos. Jedyne co wypełnia moją głowę. Mętlik. Natłok myśli. Miliony pytań i żadnej odpowiedzi. Jak? Dlaczego? Po co? Czemu ja? Czemu umieścił akurat tę historię w swojej książce? Co go podkusiło?...
Pytania nie mają końca, a odpowiedzi jak nie było tak nie ma. Lecz jedno ciągle wraca: Czy mogę pozwolić aby ta powieść była rozpowszechniona?
Strach i niepokój. Te emocje...

Z racji tego, że przyjacielowi mówi się wszystko, nie ma się przed nim tajemnic i odkrywa się przed nim także swoje niepowodzenia, porażki, złe zachowania,przykre zdarzenia. Gdybym przeczytała w jego książce historię bohatera, która pokrywałaby się z moją w zupełności, od razu bym wiedziała, że przyjaciel zapożyczył gotowca z życia. Miałabym do niego pewne zarzuty, pytania rodzaju "Dlaczego mi o tym nie powiedziałeś, dlaczego nie zapytałeś, dlaczego pominąłeś moje uczucia, jakie się teraz rodzą, kiedy to czytam i przypominam sobie stan, od którego chciałam na dobre uciec?" Byłabym zawiedziona. Przyjaciel ten mógłby odpowiedzieć, że w ten sposób zamierzał wyleczyć mnie z przeszłości. Być może widzenie problemu z drugiej strony- jako czytelnik, odbiorca, osoba trzecia- poszerza horyzonty myślenia i rozważania sytuacji. Takie podejście sprawiłoby, że jednak nie miałabym mu nic za złe i zgodziłabym się na publikację książki z wplątaną historią bohatera, spisaną na podstawie mojej. Człowiek jest w stanie znieść wszystko, kiedy ma obok siebie przyjaciela.

Z racji tego, że przyjacielowi mówi się wszystko, nie ma się przed nim tajemnic i odkrywa się przed nim także swoje niepowodzenia, porażki, złe zachowania,przykre zdarzenia. Gdybym przeczytała w jego książce historię bohatera, która pokrywałaby się z moją w zupełności, od razu bym wiedziała, że przyjaciel zapożyczył gotowca z życia. Miałabym do niego pewne zarzuty, pytania...

Czy zezwoliłabym na rozpowszechnienie książki z moją krępującą sytuacją w fabule? Myślę, że tak.
Niesamowite byłoby czytać recenzje w internecie i patrzeć jak ludzie na nią reagują. Pomogłoby mi się oswoić z tym i sprawić, że nie będę się oblewała potem na myśl o zdarzeniu tylko ze śmiechem będę wspominała.
Jeśli ktoś by komentował postać wypięłabym dumnie pierś i powiedziała "TAK TO JA! JESTEM PRAWDZIWĄ INSPIRACJĄ DLA AUTORA POWIEŚCI!"
A jeśli książka stałaby się bestsellerem? Już widzę siebie na czerwonym dywanie wraz z autorem, jak udzielamy wywiadów.
A z innej beczki... Może ktoś by miał taki sam problem i założylibyśmy w internecie klub-ludzi-wpadek! Pomagalibyśmy sobie nawzajem.
Może i te wyobrażenia są dziecinne, jednak uważam, że im ciekawsze historie bohaterów tym ciekawsza lektura. Jeśli moja historia taka jest to czemu nie pozwolić na jej rozpowszechnienie? :)

Czy zezwoliłabym na rozpowszechnienie książki z moją krępującą sytuacją w fabule? Myślę, że tak.
Niesamowite byłoby czytać recenzje w internecie i patrzeć jak ludzie na nią reagują. Pomogłoby mi się oswoić z tym i sprawić, że nie będę się oblewała potem na myśl o zdarzeniu tylko ze śmiechem będę wspominała.
Jeśli ktoś by komentował postać wypięłabym dumnie pierś i...