Oczywiście zależałoby to od tego czy byłoby to zdarzenie wstydliwe czy po prostu śmieszne. Ale zapewne udałabym, że nie wiem kogo dotyczy :)

Oczywiście zależałoby to od tego czy byłoby to zdarzenie wstydliwe czy po prostu śmieszne. Ale zapewne udałabym, że nie wiem kogo dotyczy :)

Mając w rękach jakąkolwiek książkę i zagłębiając się w jej zawartość, za każdym razem (zupełnie przypadkiem) próbuję odszukać ulubioną postać i swoje cechy osobowości, charakteru w jej osobowości. Zawsze wtedy cieszę się jej szczęściem, ale też ubolewam, jeśli ponosi klęskę.
Dlatego też czytając książkę o sobie pierw poczułabym przerażenie, zagrożenie i złość na autora, które by pewnie błyskawicznie ewoluowało w poczucie wyróżnienia, poprawę samooceny, oraz wzmocnienie własnego ego, nie mówiąc już o delikatnym połechtaniu próżności dzięki publikacji książki.
Swoją drogą, nie ma co gdybać. Życie mamy jedno. Jak nie teraz to kiedy ?

Mając w rękach jakąkolwiek książkę i zagłębiając się w jej zawartość, za każdym razem (zupełnie przypadkiem) próbuję odszukać ulubioną postać i swoje cechy osobowości, charakteru w jej osobowości. Zawsze wtedy cieszę się jej szczęściem, ale też ubolewam, jeśli ponosi klęskę.
Dlatego też czytając książkę o sobie pierw poczułabym przerażenie, zagrożenie i złość na autora,...

Jestem produktem własnych błędów, pomysłodawcą oraz wykonawcą własnego życia. Każda przeżyta sekunda, minuta, godzina, rok, należą do mnie, choć świat w różnych momentach potrafi niespodziewanie rościć sobie do nich prawa. Czy, więc nie czułabym się obdarta, gdyby ktoś wyrwał mnie z mojej anonimowości oraz umieścił w czymś dostępnym dla setek tysiącu oczu oraz przekonań? Czy odczuwałabym potrzebę ponownego unicestwienia z rzeczywistości pomyłki, którą niegdyś popełniłam? Czy czułabym się zdradzona? Tak, tak, tak – po stokroć tak. Bycie ocenianym przez samego siebie oraz bliskie, upoważnione do tego osoby to jedno, jednak bycie sądzonym przez świat? Nie sądzę by ktokolwiek na to zasłużył. Co równie ważne, to fragment mojego życia, osobowości, czasu zapisany na tysiącach rozrzuconych po świecie kopii. Powiecie nieśmiertelność, ja powiem przerażające doświadczenie ujrzenia siebie samego oczami innych. Popełniałam błędy, być może bywał nawet taki czas, gdy nie byłam osobą, z której moje dziesięcioletnie ja byłoby dumne, lecz jestem tylko (aż) człowiekiem, nie bohaterem powieści. Człowiekiem, który nigdy nie będzie jednowymiarowy, łatwy do osądzenia, jednoznacznie pasujący do szuflady z napisem „zły”, czy też „dobry”. Nie wiem, czy chciałabym poznać wyrok, jaki zrzuciłby na mnie świat. Więc nie… nie zgodziłabym się obedrzeć mnie z anonimowości oraz prywatności, czy też możliwości życia, w którym to ja jestem strażnikiem swojej moralności.

Jestem produktem własnych błędów, pomysłodawcą oraz wykonawcą własnego życia. Każda przeżyta sekunda, minuta, godzina, rok, należą do mnie, choć świat w różnych momentach potrafi niespodziewanie rościć sobie do nich prawa. Czy, więc nie czułabym się obdarta, gdyby ktoś wyrwał mnie z mojej anonimowości oraz umieścił w czymś dostępnym dla setek tysiącu oczu oraz przekonań?...

Na pewno spotkałoby się to z konsternacją i wieloma pytaniami do autora z mojej strony. Lubię jednak aluzyjność i odnoszenie się do zewnętrznych źródeł, podejrzewam więc że osoba ta uzyskałaby moją zgodę. Nawet jeśli było by możliwe zidentyfikowanie mnie na podstawie opisu wydarzeń, a one same nieprzyjemne czy nawet w pewnym stopniu kompromitujące.

Na pewno spotkałoby się to z konsternacją i wieloma pytaniami do autora z mojej strony. Lubię jednak aluzyjność i odnoszenie się do zewnętrznych źródeł, podejrzewam więc że osoba ta uzyskałaby moją zgodę. Nawet jeśli było by możliwe zidentyfikowanie mnie na podstawie opisu wydarzeń, a one same nieprzyjemne czy nawet w pewnym stopniu kompromitujące.

W pierwszym momencie pewnie byłabym ogromnie zaskoczona. W drugim mogłabym odczuwać pewnego rodzaju obawy a jeżeli ktoś kogo znam powiąże postać i sytuację ze mną? Sadzę, że jednak po dłuższym zastanowieniu byłabym zadowolona, że ktoś chciał zapożyczyć jakąś sytuacje, historię pochodzącą z mojego życia i w pleść ją w swoją książkę. Na świecie jest tyle ludzi, że prawdopodobieństwo by skojarzyć moją osobę z treścią książki dość mocno spada. Poza tym życiowe sytuacje opisywane w książce niejednokrotnie pozwalają nam samym czytającym uniknąć jakiegoś błędu, może moja historia też by tak na kogoś wpłynęła.

W pierwszym momencie pewnie byłabym ogromnie zaskoczona. W drugim mogłabym odczuwać pewnego rodzaju obawy a jeżeli ktoś kogo znam powiąże postać i sytuację ze mną? Sadzę, że jednak po dłuższym zastanowieniu byłabym zadowolona, że ktoś chciał zapożyczyć jakąś sytuacje, historię pochodzącą z mojego życia i w pleść ją w swoją książkę. Na świecie jest tyle ludzi, że...

Przy zmienionych danych - nie miałabym nic przeciwko. Postawiłabym tylko jeden warunek. Poprosiłabym autora o to, żeby w zamian za tak inspirującą historię z życia wziętą, uzupełniał on moją biblioteczkę o swoje dzieła do końca życia.

Przy zmienionych danych - nie miałabym nic przeciwko. Postawiłabym tylko jeden warunek. Poprosiłabym autora o to, żeby w zamian za tak inspirującą historię z życia wziętą, uzupełniał on moją biblioteczkę o swoje dzieła do końca życia.

Byłabym zaskoczona i zawiedziona, że ktoś mie powiedział mi o tym wcześniej. Chyba że... miała być to niespodzianka. Czułabym zatem dumę, że moje życie może być czyjąś inspiracją i natchnieniem i jest częścią tak wciągającej książki. O ile ta bohaterka nie byłaby podpisana moim imieniem i nazwiskiem, nie miałabym nic przeciwko. Czułabym sie jeszcze lepiej gdyby bohaterka w gruncie rzeczy była dobra ale z pisarzami i ich sztuką pisania sie nie dyskutuje.

Byłabym zaskoczona i zawiedziona, że ktoś mie powiedział mi o tym wcześniej. Chyba że... miała być to niespodzianka. Czułabym zatem dumę, że moje życie może być czyjąś inspiracją i natchnieniem i jest częścią tak wciągającej książki. O ile ta bohaterka nie byłaby podpisana moim imieniem i nazwiskiem, nie miałabym nic przeciwko. Czułabym sie jeszcze lepiej gdyby bohaterka w...

Byłabym zaskoczona i zawiedziona, że ktoś mie powiedział mi o tym wcześniej. Chyba że... miała być to niespodzianka. Czułabym zatem dumę, że moje życie może być czyjąś inspiracją i natchnieniem i jest częścią tak wciągającej książki. O ile ta bohaterka nie byłaby podpisana moim imieniem i nazwiskiem, nie miałabym nic przeciwko. Czułabym sie jeszcze lepiej gdyby bohaterka w gruncie rzeczy była dobra ale z pisarzami i ich sztuką pisania sie nie dyskutuje.

Byłabym zaskoczona i zawiedziona, że ktoś mie powiedział mi o tym wcześniej. Chyba że... miała być to niespodzianka. Czułabym zatem dumę, że moje życie może być czyjąś inspiracją i natchnieniem i jest częścią tak wciągającej książki. O ile ta bohaterka nie byłaby podpisana moim imieniem i nazwiskiem, nie miałabym nic przeciwko. Czułabym sie jeszcze lepiej gdyby bohaterka w...

Ze względu na to, iż jestem panikarą, nie byłabym zadowolona. A nuż ktoś się domyśli, że to o mnie? Gdzieś w głębi siebie chciałabym, aby owa sytuacja została z książki wymazana... Ale nie powiedziałabym tego głośno, gdyż nie chciałabym dokładać kolejnych godzin pracy autorowi książki. Zaryzykowałabym i zgodziłabym się na publikację powieści w niezmienionej formie. :)

Ze względu na to, iż jestem panikarą, nie byłabym zadowolona. A nuż ktoś się domyśli, że to o mnie? Gdzieś w głębi siebie chciałabym, aby owa sytuacja została z książki wymazana... Ale nie powiedziałabym tego głośno, gdyż nie chciałabym dokładać kolejnych godzin pracy autorowi książki. Zaryzykowałabym i zgodziłabym się na publikację powieści w niezmienionej formie. :)

-Co to do cholery jest?!-krzyczę, rzucając Alexowi rękopis w twarz.
-Moja powieść.-odpowiada zdziwiony.
-Czyś ty się z głupim na łby pozamieniał?! Twoja bohaterka wychodzi za bogatego biznesmana, który w wyniku wypadku samochodowego nigdy nie wychodzi ze śpiączki. Co więcej, to ona prowadzi auto, a potem dziedziczy cały majątek tego starego capa. Po pół roku wprowadza się do niej wieloletni kochanek, będący początkującym pisarzem! Czy nie brzmi to znajomo?!
-Wyluzuj, nikt nie będzie wiedział, że to o tobie.
-Że co? Tylko dlatego, że mój mąż zmarł w ciemnym zaułku pchnięty nożem przez nieznanej tożsamości zbira?! A ty, idioto, napisałeś wcześniej 2 powieści, więc nie jesteś aż tak początkujący? Odniesienia są chyba oczywiste!
-Nie moja wina, że twoje życie jest aż tak ciekawe. W końcu rzeczywistość pisze najlepsze scenariusze.
-Chcesz, żeby mnie zamknęli? Chris zginął 3 lata temu, a policja do tej pory nie znalazła sprawcy. Czy ty chcesz, żeby po takim czasie odkryli, że to ja zleciłam to morderstwo?
-Przecież w książce wspominam o tym tylko raz.
-TYLKO RAZ?! O raz za dużo!
-Wydam tę powieść, to najlepsze co w życiu napisałem. Lepiej siedź cicho, bo jak zaczniesz się buntować, ktoś może dowiedzieć się, że Lucy to tak naprawdę ty!
-Wyrzucę cię z domu, ty patałachu!
-Oj, nie radzę. Mam żelazne dowody, które na zawsze zrujnują twoją reputację.
Wychodzę z pokoju trzaskając drzwiami. Chyba nadszedł czas na kolejne zlecenie...

-Co to do cholery jest?!-krzyczę, rzucając Alexowi rękopis w twarz.
-Moja powieść.-odpowiada zdziwiony.
-Czyś ty się z głupim na łby pozamieniał?! Twoja bohaterka wychodzi za bogatego biznesmana, który w wyniku wypadku samochodowego nigdy nie wychodzi ze śpiączki. Co więcej, to ona prowadzi auto, a potem dziedziczy cały majątek tego starego capa. Po pół roku wprowadza się...